Het geheim van de K.F.C.
witte doek
MELL FERRER gaf een
Spoorzoekend naar een woord
i
/,Majorie Morningstar
door
Mühren
1,
Geruisloze maar grote
bedrijvigheid
Europese première te
Den Haag
.V r
mm
Aangrijpende gedichten van Willem Brandt
Vergeefse reis
Met colbert en baret
Veertien ldlo kleren
Cf
'\u
Hans Roest
NATALIE WOOD ALS
Maxim Hamel in
„Jenny'
Satanisch karakter
ZATERDAG 7 SEPTEMBER 1957
PAGINA 5
Yemenitisch ballet
FILMKADER-CURSUS
If -I
illljisPllP
Stapte monsieur Dubois de
18e eeuw binnen
Tijdens een hittegolf
WILLEM BRANDT
.het verste reist wie eenzaam is...
COMPOSITIEWEDSTRIJD
VOOR BEIAARD
Poëzie en magie
Irving Rapper verfilmt roman van Herman Wouk
WERELDNIEUWS
••keuring, of het nu over het weren
schadelijke vleeswaren of van scha-
vertoningen gaat, geschiedt zel-
langs de openbare weg. Op beide ge-
eflen is er over de hele wereld een vrü
*eruisloze, maar grote bedrijvigheid. Zo-
»ls
ue vleeskeuring met haar stempels,
'aat ook de filmkeuring haar spo-
"a. In Nederland bestaan deze spo-
in de toegangsleeftijden, die aan de
"gangen en in de advertenties van de
°scopen worden vermeld. Alleen een
"scoopbezoeker aan wie niets ontgaat
n bovendien iets van de buitenlandse
lijvigheid bespeuren, omdat in som-
het boekje te lezen: „Dat de K.FC.. kan
woorden aangeduid als .,de katholieke
filmkeuring", zal ik niet trachten te ver
doezelen. maar ik hoop u wel duidelijk
te maken, wat zij betekent en hoe haar
taak wordt opgevat" Alsof juist niet het
katholieke nakeuring - zijn haar voor
naamse bestaansgrond is.
(licht bezwaar met het oog op de onvol-
wassenen) en C-3 (ernstig bezwaar met
het oog op de minder ervarenen).
De brochure is verschenen als num
mer 7 in de Projectorreeks, een uitga
ve 'van het Landelijk Bureau van de
Katholieke Film Actie, die het aanschaf
fen en lezen zeker waard is, omdat daar
uit meer begrip en kennis kunnen wor
den geput van dit orgaan, dat de be
langstelling en medewerking van iedere
katholiek volledig verdient.
■big,
e landen de keurmerken b(j de titel
de film z(jn afgedrukt
meest in het oog vallende eigenschap
pj1 Vergelijkingen is wel. dat ze mank
Vc).Sen gaan en daarom is het niet te
^Wonderen, dat de vergelijking, vlie
A. H. B. Briels, directeur van de
'holieke Film Centrale, in zijn brochure
se Geheim van de K.F.C.", trekt tus-
S vlees en film, niet helemaal opgaat,
der ®er is echter, dat uit de toon van
v f6 brochure, die ten doel heeft meer
j, t'dheid te geven aan het werk van
j, „Katholieke Film Centrale, kortweg K.
Ve aan wi.ize, waarop zij haar taak
l'vult, een zeker defaitisme valt te be-
'steren alsof deze instelling, die even
Itp 8 en noodzakelijk is als de vlees-
„pbying, waarmee de schrijver haar ver-
th t. eigenlijk in de beklaagdenbank
jbuishoort en dringend behoefte zou heb-
Tn aan een verdediger.
Haten we voorop stellen, dat geen en-
®'e redelijk denkende katholiek met ver
antwoordelijkheidsgevoel bezwaar zal heb-
^en tegen een katholieke (na)keuring als
°danig. al kunnen we ons heel goed in-
r^nken, dat hij het oneens zou kunnen zijn
bet de wijze, waarop zulk een keuring
n de praktijk wordt beoefend.
j.Als de heer Briels dus in zijn inlei-
ji'bg twijfelt aan de mogelijkheid om de
Ci'.KC. geliefd te maken „daarvoor is
j1 1 te negatief en te uitsluitend bevoegd
'°t waken tegen „verder gaan" of „te
p r gaan" en de hang naar geestelijke
Rondheid is bij velen niet zo groot als
vrees voor bedorven vleeswaren" dan
®?at hij teveel af op uitlatingen en gedra-
^'bgen van onverantwoordelijke elemen
ts1 of op het soort grapjes, waarmee hij
«in inleiding begint en houdt hij niet vol
gende rekening met de opvatting van de
genen, die zich wel degelijk houden aan
uitspraken van de K.F.C. en van de
Vele ouders en opvoeders, die maar al
ie blij zijn met de voorlichting, welke ze
met betrekking tot de toelaatbaarheid
Van de films van de zijde der K.F.C. ont-
Vangen.
Blijkens een uitlating in zijn nabeschou
wing heeft de heer Briels in zijn bro
chure het bioscooptoezicht vrijwel ge-
Veel van een praktische „wereldlijke"
•ant bezien, waarbij hij zich beroept op
t'fle bijzondere functie, die de K.F.C. in
bioscoopwereld heeft"
Be K.F.C. ontleent haar voornaamste
jbfekenis echter niet aan haar „bijzondere
Jbbctie in de bioscoopwereld" en zelfs
a.let aan haar taak als officieel nakeu-
^'bgsorgaan van een aantal in hoofdzaak
S'delijke gemeenten, maar aan de op
kocht die zij van de katholieke geestelij
overheid ontvangen als gecontraliseer
v® nakeuring op katholieke grondslag in
«ederland. Een katholieke filmbeoorde-
'.bg. die haar basis heeft in de ency-
'lek „Vigilanti cura". Daarom doet het
b'gszins pijnlijk aan, op pagina 4 van
De belofte in het tweede gedeelte van
de hier aangehaalde zin is de heer Briels
in zijn vlot geschreven boekje volledig j
nagekomen. Hij zet de positie uiteen van i
de filmimporteurs en de bioscoopexploi-
tanten the zich hebben verenigd in de
Nederlandse Bioscoop Bond. een mach
tig orgaan, dat met zijn vele dwingende1
reglementen orde en rust in het Neder
landse filmbedrijf heeft gebracht. Hij
schetst de verhouding tussen bioscoop en
overheid, bespreekt de verschillende, ook
buitenlandse organen voor filmbeoorde
ling. herinnert aan het zuidelijke bios
coopconflict in 1929 cn omschrijft de taak
van de K.F.C., die, hoewel door in hoofd
zaak zuidelijke gemeenten als (officieel)
nakeuringsorgaan aan gewezen alle ge
meenten van Noord-Brabant en Limburg
en nog een vijtiental gemeenten buiten de
provincies zijn hierbij betrokken ten
aanzien van de katholieken in het zuiden L
geen andere normen doet gelden dan
voor de katholieken in andere streken j
van het land. Films, die de K.F.C. on-'|,
aanvaardbaar moet achten, dienen dan
ook in het algemeen aan het katholieke
volksdeel te worden ontraden.
Tenslotte geeft de heer Briels nog een
kort overzicht van de werkwijze en het
besluit der K.F.C, en de door haar toege
paste omschrijvingen als A (alle leeftij
den), B (14 jaar) C1 (18 jaar) C 2
Natalie Wood speelt de titelrol in
„Marjorie Morningstar', een film
van Irving Rapper naar de roman
van Herman Wouk.
Lillian Gihh, die zich naar Berlijn
heeft begeven om daar tijdens het
Filmfestival persoonlijk op te treden
in twee speciaal voor haar geschreven
éénacters
Onder bescherming van de gezant van
Israël en het International Clearing Hou
se for cultural exchanges (Unesco) zal
het Nationaal Danstheater van Israël, het
Yemenitisch ballet „Inbal" in Nederland
optreden.
Het is de eerste maal, dat dit ballet
buiten Israël optreedt en 'n wereldtour
nee gaat maken o.l.v. Sarah Levi-Tanai.
De Europese première is vastgesteld op
zaterdag 28 september a.s. in het Gebouw
voor Kunsten en Wetenschappen te
's-Gravenhage. Daarna volgen voorstellin
gen in Amsterdam, Utrecht. Leeuwarden.
Enschede, 's Hertogenbosch, Haarlem,
Hilversum, Eindhoven en Rotterdam.
j Bet Katholiek Filmcentrum voor de
j^bgd zal in oxtober a.s. in Den Haag
„llb vijfde jaarcursus openen. De leer-
®abg omvat vijfentwintig lessen, waar-
vab de belangrijkste aspecten van het
„^.schijnsel film worden behandeld, toe-
sejicht met films, fragmenten e.d.
Be lessen worden éénmaal per week ge.
5even. Ter afsluiting van de cursus kun-
de deelnemers een examen afleggen,
diploma geeft o.a. toegang tot een
j vervolgcursus, bestaande uit vijftien
ssen. waarin de reeds behandelde stof
'rder wordt uitgediept. Met deze ver-
°lgcursus zal dit jaar worden begon
nen.
V ril
v V
.V.-.V.
o.'x.-ciiv.
De nieu#e verzen van Willem Brandt, bijeengeljracTit in de bundel
„Spoorzoekend naar een woord" (uitgave C. P. J. van der Peet, Amsterdam)
hebben mij diep ontroerd door bun inhoud en mij sterk gefascineerd
door hun geconcentreerde, doorzichtige vorm. Dit spoorzoeken naar „een
woord" (niet naar woorden gebeurt met een baast magische gedreven,
beid, in tot de kern teruggebrachte doch uiterst geladen zinnen. Wat is de
inhoud van het woord, waar de dichter hartstochtelijk naar zoekt Het
moet wel iets zijn, dat niet eenvoudig met „geluk" of „liefde" te benoemen
is. Het is, geloof ik, het tegenovergestelde van „gemis" het gemis,
dat ieder mens kent en dat hij geen naam kan geven en daardoor ook
niet kan opheffen. Verre reizen heeft de dichter ondernomen om het
woord te vinden. Teruggekeerd, moet hij vaststellen dat het wederom
tevergeefs is geweest. Maar ook dit weet hij met absolute zekerheid: dat
de (be)rust(ing) niet zal duren en dat hij weer voortgejaagd zal worden.
Het heimwee achterna („Reizend ach
ter het heimwee") het woord achter
na, ni) in deze nieuwe bundel, Het is een
grootse speurtocht, met soms visionaire
momenten maar tegelijkertijd is het
een tragische tocht, omdat zowel het zijn
van het woord als de onvindbaarheid er
van vast staan:
Eenvoudig door zijn eigen voordeur
open te maken en naar buiten te stappen
heeft monsieur Henri Dubois uit Bourges
in Frankrijk, aan een scène in de film
„A Tale of two cities", die in de acht
tiende eeuw speelde, een 20ste-eeuws ka
rakter gegeven, zodat alles moest worden
overgedaan.
Een filmgroep uit de Britse Pinewood-
studio's had namelijk in een rustige
straat van Bourges haar camera's op
gesteld voor een buitenopname. De ac
teurs, gekleed in kostuums uit de dagen
vóór de Franse revolutie hadden van re
gisseur Ralph Thomas hun laatste instruc
ties ontvangen en toen alles klaar was,
gaf hij het signaal: „actie". De camera's
begonnen te draaien en de acteurs te ac
teren, toen uit de voordeur van een der
huizen, die de achtergrond vormden voor
de scène, monsieur Dubois naar buiten
stapte, gekleed «in colbert, met een ba
ret zwierig op zijn hoofd en een smeu
lende Gauloise in zijn mond. Onder de
figuranten, die uit de plaatselijke bevol
king waren gerekruteerd, ontdekte hü
twee goede bekenden en dus knoopte hij
een praatje met hen aan. Pas toen de
scène helemaal was „afgedraaid", ont
dekte regisseur Thomas zijn aanwezig
heid. Alles moest opnieuw worden opge
nomen. nadat een assistent-regisseur
monsieur Dubois naar een café in de
buurt had geloodst, voor een cognac.
Het zal verloren blijven tot het einde
maar het zal zijn
waar alles nieuw begint.
Het is een speurtocht op leven en dood,
met de hoogst mogelijke inzet: het eigen
bestaan. Het is een verbeten zoeken. In
steeds andere formules, bezweringen en
beelden wordt over het woord gesproken,
in bijna elk gedicht van deze bundel,
steeds nadrukkelijker, klemmender.
Het „geheime paswoord" is verleden
en toekomstig, niet met het verstand te
beredeneren of met techniek te overmees-
Tijdens de heetste dagen van de^fge-
lopen junimaand, toen zelfs de Britse
rechters hun pruiken afzetten, moest Be
linda Lee veertien kilo kleren aantrekken
om een dramatische scène te spelen in
de film „Dangerous Exile".
Onder de zware zijden japon uit de
18e eeuw droeg ze een stijf geregen cor
set en zes omvangrijke onderrokken. Over
de japon had ze bovendien nog een zware
fluwelen mantel, afgezet met meters bont.
„Die mantel alleen al woog bijna tien ki
lo", zuchtte Belinda. „Ik viel bijna flauw
bij de gedachte alleen, maar iedereen
deed zijn best om me koel te houden.
George Brown, de producent, liet een nim
mer eindigende reeks ijsblokjes aanrukken
en de jongens achter de camera's zorg
den voor een ventilator tussen de opnamen
in". Regisseur Brian Desmond Hurst liet
haar voortdurend limonade met ijs bren
gen en troostte haar met de woorden:
„Denk je eens in. hoe heerlijk koel je
het zal hebben, als je al die kleren weer
kan uittrekken".
„Ik weet werkelijk niet wat erger is.
te heet of te koud", zuchtte Belinda ach
teraf. „Ik herinner me. dat ik eens tegen
Kerstmis een strandpakje heb moeten
dragen. Toen moest ik op stukjes ijs zui
gen om te voorkomen, dat men m'n
adem kon zien in de ijzige wind".
teren. „Ongeboren ademt het in de
schoot van het paradijs". Het is een oer-
woord.
Het is beter onder de wilden,
de tovenaars kennen geheimen
dieper dan stenen geleerden,
geurend naar wouden en aarde.
De Rotterdamse Beiaardcommissie,
stelt zich voor alsnog voor 1957 een com
positiewedstrijd uit te schrijven. Gevraagd
wordt een compositie voor beiaard van
vier octaven met een duur van ongeveer
vijf a zeven minuten. De vorm is vrij,
maar het is de bedoeling, dat een der
oude Groot-Nederlandse volksliederen aan
de compositie ten grondslag zal liggen
(bijvoorbeeld uit de met medewerking
van de regering uitgegegeven volksliede
renbundel). De jury zal bestaan uit de
heren Ed. Flipse, dirigent van het Rot-
terdamsch Philharmonisch Orkest, G.
Stam, directeur van het Toonkunstcon
servatorium te Rotterdam en L. 't Hart,
stad6beiaardier van Rotterdam.
Inzendingen worden voor 1 december a.s.
ingewacht.
Tevens heeft dezelfde commissie het
plan om in 1958 een beiaardwedstrijd te
houden onder auspiciën van de Neder
landse Klokkenspel Vereniging.
Het is beter onder de wilden,
woeiwoei! roepen, klanken uitstoten,
woorden nog nimmer geschreven,
talen door niemand begrepen.
Want hier zijn het woord en hefwonder
onaangetast door de barbaren
de melen met inktpotten hoofden
nog dronken van slagaderrood.
Belinda Lee: „Ik weet niet, wat
erger is: te heet of te koud".
Willem Brandt is een zeer zuiver dich
ter; dat bewees reeds zijn vroeger werk,
waaruit Ed. Hoornik de prachtige bloem
lezing „Reizend achter het heimwee"
heeft samengesteld. Hierin, en in de la
ter verschenen bundel „Tussen steen en
bamboe", heeft Brandt de gespletenheid
van zijn bestaan (het zich weten op de
tweesprong tussen Oost en West, of alge
mener: tussen hier en het eeuwig lok
kende ginds) op onvergetelijke wijze uit
gezongen, in gave. verzorgde verzen die
ontroering en bewondering wekken.
Thans, „steeds meer gewond" en
„steeds meer gekwetst", heeft hij de be
zetenheid van zijn bestaan uitgesproken,
en aan de geheimzinnige kracht van deze
verzen kan niemand, die wil luisteren,
ontkomen. Deze gedichten zijn nog direc
ter dan de vroegere, zij zijn ontdaan
van alle overdaad, en zij bezitten daar
door destemeer innerlijke geladenheid.
Deze poëzie heeft inderdaad iets van
magie.
Op het omslag van de zeer verzorgde
bundel is een magisch bekkeneel afge
beeld, afkomstig uit Nieuw Guinea en
aanwezig in het Koninklijk Instituut voor
de Tropen. Bekkeneel is een ouderwets
woord voor schedel, doch hier is het ge
bruikt voor een gesneden houten beeld.
waarin de schedel is opgeborgen.
Ik ben het houten beeld van Geelvink
baai,
men heeft mijn schedel in mij opgebor
gen..
De symboliek (m(jn schedel in mij op
geborgen) is duidelijk.
Deze nieuwe bundel van Willem Brandt
bevat de belangrijkste gedichten, die er
de laatste tijd in Noord en Zuid zijn ge
publiceerd. Zij openbaren nieuwe moge
lijkheden binnen het oeuvre van deze
dichter. Dit is poëzie die men niet slechts
bewondert, doch die men ondergaat.
Mell Ferrer, de ecliigenoot van Audrey Hepburn, vertoeft op het
ogenblik in Berlijn, waar hij opnamen maakt voor zijn nieuwe
film. Maar zelfs een filmster heeft wel eens een vrije dag en toen
Mell Ferrer vierentwintig uur niet in de studio behoefde te zijn,
organiseerde hij een grote partij voor kinderen uit vluchtelingen
kampen. Bijna zevenhonderd vluchtclingetjes kwamen op het feest
van Mell. Hij onthaalde de kinderen op alle mogelijke tractaties en
liet de film „Lilli" voor hen draaien. Op de foto zien we Mell Ferrer
met zijn favoriete gaste, de tien jaar oude Delia Scliwob, die juïst
de dag vóór het feest haar arm had gebroken.
.bartin Balsam, een New Yorkse to-'
jA6'- en televisie-acteur is door Warner
j °s gecontracteerd om onder regie van
wlnS Rapper op te treden in de film
Va ri°r'e Morningstar" naar een roman
A Herman Wouk.
{.Kalsam heeft al eens eerder voor de
Weggespeeld en wel in „Twelve angry
e" en „Time Limit".
hoofdrol in „Marjorie Morningstar"
wordt gespeeld door Natalie Wood, ter
wijl Ed Wynn de rol van haar oom zal
vertolken Volgens Wynn zelf is dit de
belangrijkste rol, die hij sinds jaren heeft
gespeeld, met name sinds hij van ko
mische naar dramatische rollen over
ging Behalve in een enkele scène in
de film „The Great Man" een jaar ge
leden heeft hij sinds 1943, toen hij op
trad in de film Stage Door Canteen
Barbara Murray en
Dirk Bogarde spelen
in de film „Campbell's
Kingdom" voor het
eerst samen een ro.
mantische paar.
niet meer voor de camera's gestaan. Hij
had het te druk met televisie en toneel.
Zijn rol in „Marjorie Morningstar" is
tegelijkertijd humoristisch en tragisch.
Drie andere belangrijke rollen in de
film worden gespeeld door Claire Trevor
en Lee J. Cobb als de moeder en vader
van Miss Wood, terwijl Carolyn Jones
is uitgekozen om Natalie's vriendin Mar
sha uit te beelden. Alle drie werden pas
voor hun rollen aangewezen na talrijke
proefopnamen om degenen te vinden, die
het meest in overeenstemming waren
met de karakters zoals die door Her
man Wouk in zijn roman worden beschre
ven. Carolyn Jones, die opviel als het
meisje uit Greenwich Village in „Bache
lor Party", heeft bovendien van Warner
Bros een contract op lange termijn gekre
gen.
Dirk Bogarde en Barbara Murray spe
len samen de hoofdrollen in de Canadese
avonturenfilm „Campbell's Kingdom".
Beide spelers zijn al eens eerder samen
opgetreden en wel in de Britse filmko
medie „Doctor at large", maar ditmaal
vormen ze samen voor het eerst een ro
mantisch paar.
Maxim Hamel de 29-jarige Amster
damse acteur, zal de mannelijke hoofd
rol vervullen in de nieuwe film „Jenny"
van de Standaard Films N.V. De opna
men voor deze eerste Nederlandse kleu
renfilm werden reeds in de studio's te
Duivendrecht begonnen, toen men nog
zocht naar een „jeune premier", die
naast Ellen van Hemert een hoofdrol zou
spelen.
Daarvoor is thans Maxim Hamel geko
zen, die ook in de Duitse versie van de
film deze rol zal vertolken.
Het schrijversgilde van Amerika heeft
onlangs enkele cijfers aangehaald, die
waren gepubliceerd door de vereniging
van Filmproducenten om aan te tonen,
dat voortdurend minder films worden ge
maakt naar oorspronkelijke scenario's.
In de periode van 1938 tot 1952 waren 65
procent van cLe succesvolle films geba
seerd op oorspronkelijke scenario's. In
de periode van 1953 tot 1956 daarentegen
waren slechts 28 procent van de beste
films gebaseerd op oorspronkelijke ver
halen.
mijn cel
s
99
Men heeft onze mening gevraagd over het zojuist verschenen spel
van pé Miihren „Mijn huis is mijn cel". Het is geen plezierige opgaaf,
wan! we hadden graag een heleboel goeds over dit spel geschreven, zoals
we graag over alle nieuw uitgekomen stukken een heleboel goeds zouden
willen schrijven. ,Maar al lezende kwamen we spoedig tot de conclusie
dat dit spel orn zijn intense spanning waarschijnlijk wel veel gespeeld zal
worden, maar dat de verenigingen ziohzelf geen eer aandoen door het
te spelen. Alles had inderdaad nog erger gekund in dit spel, dat moeten
we onmiddellijk toegeven er komen verschrikkelijker draken uit
maar dit neemt toch niet weg, dat we ook dit spel weer een draak moeten
noemen We geven u de inhoud, dan kunt u zelf oordelen.
Pat en Sieve zijn de zoons van AUard
en Mildred Saunders. Ook hebben dezen
nog een dochter, Sally geheven.
Aanvankelijk leek het erop, dat 't een
prettig gezinnetje zou worden. „Ons leven
was eerst zo mooi", zegt moeder Mildred.
„Mijn man was tevreden., en toen Pat
kwam, was hij blij als een kind. Altijd was
hij thuis 's avonds. Nooit ging hij naar
bed of hij keek eerst in het wiegje
En vaak bracht hij speelgoed meeen
in heel gelukkige buien een bosje bloe
men voor wat gezelligheid in huis".
Een te'derder beeld van klein familie
geluk had de schrijver ons niet kunnen
geven. Maar zo is 't niet gebleven in dat
gezinnetje. Hoe het komt, verhaalt de
schrijver ons niet. Maar de goede wil en
't nobele karakter van beide ouders schij
nen nu eenmaal geen gemeengoed gewor
den te zijn van de beide zoons. Want als
het doek 'opengaat, horen wij dat Steve
voor levenslang in de gevangenis zit, Pat
ook al anderhalf jaar gezeten heeft en
nu weer de gangster uithangt en dat Sally
verloofd is met Stan, de compagnon-gang
ster van Pat
Dit is wel heel iets anders dan het zie
lige moedertje zich vroeger van haar
geluk gedroomd heeft. Hier komt nog bij,
dat haar eens zo blijde en voorbeeldige
man ook al geen steun meer voor haar
is, omdat deze de moed verloren heeft
en nu drinkt als een kanon en met ieder
een ruzie maakt.
Het is dus enkel grauwe ellende, waar
mee wij kennis maken, als het doek open
gaat. En deze ellende ontvouwt zich in
steeds toenemende mate zonder dat er
ooit sprake is van een vleugje optimisme
of een sprankeitje diep menselijk gevoel.
En waar de schrijver een poging waagt
wel iets van menselijk gevoel in zijn spel
neer te leggen, kunnen wij hem niet ge
loven of slaat hij over tot sentimentali
teit. Bijvoorbeeld waar de moeder een
pakje brood klaar maakt voor haar zoon,
om mee te nemen naar de gevangenis.
Steve ontvlucht uit de gevangenis. Na
zes jaren komt hij plotseling thuis via het
balkonnetje. Zijn vader eist, dat hij aan
stonds weg zal gaan. Zijn moeder en zus
smeken het ook; ze hebben al genoeg el
lende om hem beleefd. Maar Steve denkt
er niet over. Die gevangenis is een hel.
En hij blijft. De politie komt natuurlijk
onmiddellijk. Maar Steve heeft een gehei
me bergplaats. Het huis wordt van alle
kanten bewaakt. En zo is het ouderlijk
huis van Steve zijn nieuwe cel gewor
den.
Steve was tot levenslang veroordeeld
om een moord op een politieagent. Te
zamen met zijn broer Pat had hij deel
genomen aan een overval op een bank.
Het liep mis. Steve werd gewond.
Een politieman werd doodgeschoten. Steve
kreeg levenslang. Pat anderhalf jaar. om
dat hij onschuldig was. Hoe 't wel was
Steve beweerde echter bij hoog en laag,
dat hij onschuldigwas. Hoe het wel was g
gebeurd, wist hij niet, maar in zijn hand
werd de revolver gevonden, waarmeede
agent gedood was.
Steve was verloofd met een meisje, Ann
geheten. Een doodonschuldig eerlijk kind.
van wie hij heel veel hield. Ofschoon
hij tot levenslang veroordeeld is, blijft hij
op haar hopen en schrijft haar maande
lijks. Ann schrijft maandelijks terug. Niet
meer uit liefde, maar uit medelijden. Ze
heeft zich intussen verloofd met zijn broer
Pat.
Op de avond dat Steve uit de gevan
genis ontvlucht —waarvoor hij niet terug
schrikt een gevangenbewaarder neer te
slaan, welke hij meent gedood te heb
ben heeft er weer ergens een overval
plaats, waarbij een agent wordt doodge
schoten.
Van de daders ontbreekt elk spoor, maar
wij komen er al heel gauw achter, dat dit
het werk geweest is van Pat, die in sa
menwerking met Stan —de verloofde van
Sally —een nieuwe kraak op touw had
De'ontvluchte Steve, die reeds hij zijn
moeder op zolder zit, verneemt dit ook.
En nu ziet Steve, die zijn broer ook ver
denkt van de eerste moord, waarom „hij"
veroordeeld werd, zijn kans.
Eerst ontbiedt Steve zijn meisje, die
prompt komt, ondanks zes jaar van schei
ding. Hij omhelst haar en zegt, dat hij
voor haar ontvlucht is en een cipier heeft
neergeslagen. Hij wil met haar vluchten
over de grens. Maar dan komt Steve
tot de zielige ontdekking, dat Ann niet
meer van hem houdt, doch van Pat.
Steve is er kapot van.
Nu komt de climax. Steve schrijft een
brief aan de politie, waarin hij vertelt,
waar hij zit, maar ook dat Pat de dader
is van de pas gebeurde moord op de
politie-agent en eveneens hoogstwaar
schijnlijk van de moord, waarvoor hij
veroordeeld is.
Nu krijgen we een heleboel ongelovige
hocus-pocus. Steve ontbiedt opnieuw
zijn meisje, die weer prompt komt en hij
vraagt haar stille getuige te willen zijn
van een gesprek met een zeker iemand,
die elk ogenblik komen kan. Het meisje
verstopt zich op zolder. Pat is die zeker
iemand. Er heeft een woordenwisseling
plaats en Pat zegt, dat hij inderdaad zowel
de eerste als de tweede moord bedreven
heeft. Niemand kan hem echter ifts ma
ken, omdat er geen bewijzen en geen ge
tuigen zijn. Steve is nu wel getuige, maar
Steve ruimt hij wel even uit de weg.
En hij grijpt zijn revolver en wil schieten.
Maar nu treedt d« politie binnen, die naar
aanleiding van Steve's brief reeds achter
de deur stond en zelfs van het hele ge
sprek een bandopname gemaakt heeft. Pat
is er dus gloeiend bij. Steve moet zich
nog wel verantwoorden voor het neerslaan
van de cipier bij zijn ontvluchting, maar
gelukkig is de man niet dood, zoals Steve
dacht. Dus die straf zal wel loslopen,
als je gewend bent voor levenslang ver
oordeeld te worden.
Het enige juiste in dit stuk is dat de
schrijver er nog niet een happy-ending
aan draait en Ann in de armen van Ste
ve laat vallen.
Ann gaat af, nadat zij alles ge
hoord heeft, zonder iemand aan te zien en
volkomen ontgoocheld. En Steve zegt de
volgende onsmakelijke woorden tot zijn
broer, alvorens deze wordt afgeleid zegge
de: „Nu kan jij weer aanpappen met Ann".
„Dank je. Jouw lippen hebben haar voor
mij waardeloos gemaakt".
Het is jammer, dat wij niet beter kun
nen schrijven over dit spel, maar neem
nu alleen het feit eens van Ann, een keu
rig onschuldig meisje, dat niet in de ga
ten heeft, dat haar Steve zijn geld ver
dient met inbraken etc. en met een re
volver loopt. Als het ongeluk gebeurt en
Steve veroordeeld wordt, laat zij zich in
palmen door zijn broer. Een satanischer
karakter dan dat van Pat kunnen wij
ons niet voorstellen. Hij dreigt zelfs zijn
vader met 'n revolver en indertijd heeft
hij Steve, die gewond was geraakt,
zijn revolver in de hand geduwd
en voor het gerecht getuigd, dat hij ge
zien had, dat Steve de agent doodde. Zes
jaar blijft het onschuldige Annetje met
hem gaan. Tot opnieuw haar ogen ge
opend worden.
Zo gaat ook het even onschuldige, of
schoon wat rauwere meisje, Sally met
Stan, de medewerker van Pat, om. Het
is allemaal even ongerijmd a's dwaas en
onverklaarbaar.
Enfin, u zult het spel zelf moten lezen,
om alle dikke nonsens erin te ontdekken.
Het spel is alleen geschreven om de span
ning, maar sfeer is nergens te bekennen.
Het is overal even rauw. Toch zal het
wel gespeeld worden, want och., 't grote
publiek., en eerlijk gezegd: er bestaan
grotere draken.
HANS VAN BERGEN
