ACHT MAANDEN LANG WERK
Vanavond brengt de K.R.O. een
nieuw televisie-programma:
„Een wereld als Wiever"
m
„De Wit wordt zeker uitgezet
tenzij men autonomie
terugneemt*'
s
Broeden op plannencon fereren
telefonerenrepeterenuitzenden
Wieverse
wereld'
Weddenschap tussen
kostschoolmeisjes
Ës
Antilliaanse minister van Justitie
Voorlegging aan Raad van State verstandig
Verkorting „grafische"
werkweek
Lentebaby te vondeling
gelegd
T B
ZATERDAG 22 MAART 1938
PAGINA 7
BUSSUM, zaterdag.
(Van onze speciale verslaggever)
vt»or een programma, dat de kijkers nauwelijks
jVf EEN, televisie is niet zo eenvoudig als u
denkt. Bijna veertig mensen zijn er bezig
Cen uur aan hun kostbare trekluis-
l«rd houdt.
V eertig mensen
Van die veertig ziet u er maar een bescheiden
aantal op het beweeglijke glazen scherm: van nog
binder hoort u de na nier. Die enkelen zijn de
acteurs en actrices, de regisseur, de decor-ontwer-
her. Maar daarnaast zijn er nog zo velen, die dat
®»te programma van een uurtje voor u panklaar
de eetkamer binnenschuiven: carncra-mannen,
floor-managers, dc script-girl, geluidtechnici....
Die veertig mensen zijn ook vanavond voor u
in touw, als zij het eerste deel van het nieuwe
KRO-zatcrdag^vondprogramma „Een wereld als
V iever" presenteren aan, pakweg, een half mil
joen kijkers.
Een hel van lawaai, licht, bijna sissende,
schroeiende warmte. polsdikke kabels, inge
nieuze camera's, ontstellend lange „hengels" met
bengelende microfoons, nerveuze mannen in
hemdsmouwen, transpirerende acteurs onder een
mi li metersdikke laag, vieze bruine schmink.
Dat is de „romantiek" van een televisie-studio.
Beperkende bepalingen
14 dagen telefoneren
BIJ DE WIEG VAN DE
Decors, belichting
In de danszaal
Nieuw slot
Niet zo simpel
Monsterachtig bedrijf
Zó groeit langzaam een televisie
spel: met talloze herhalingen, tot
vervelens toe, met telkens maar weer
opnieuw spelen van scenes, totdat
eindelijk, het juiste beeld op een van
de drie controle-schermen in de re
giekamer verschijnt.
Zó komt een televisie-uitzen
ding tot stand: gruwelijk lang
zaam, verbeten-minitieus uitge
kiend tot op de seconde. Een
werk? dat ontelbare uren van
voorbereiding in beslag neemt en
dat binnen een uur is afgewerkt.
Aan een intense spanning komt
dan na dat uur pas een einde.
Maar is het een wonder, dat dan
het legioen van veertig, leegge-
speeld en leeggewerkt, neerploft
in een stoel en alleen maar inte
resse heeft in een kop zwarte kof
fie en een pittige sigaret
Televisie is een monsterachtig
bedrijf....
Hl
Geen landsbesluit
Jï erknemersbonden vragen
nadere opheldering
"V anoclitend gevonden, onder
aan de trap
voor één uur televisi
In de „grote" televisie-studio in de
^ussumse St.-Vitusstraat is gisteren
j)ard en enerverend gerepeteerd voor
oet zaterdagavond-amusement van de
Vaderlandse t.v.-toestélbezitters. Een
'epetitie, die 's morgens om tien uur
'pegOR en, met een onderbreking van
Wte pauzes, tot diep in de nuddag
voortduurde.
Daarna enkele uren respijt voor het
'egioen van veertig. Enkele Uren, in
derdaad, want vanmorgen is het lieve
'even van repeteren weer begonnen,
"e gehele zaterdag zijn de acteurs en
actrices, de regisseur, de script-girl,
camera-mannen... zijn al die veer-
"g ook weer bezig geweest, met de-
Zelfde Wieverse wereld.
In de namiddag een paar uur rust.
Rust en stilte....
Een stilte van een paar uur, die
ae storm van ae uitzending van
straks vooraf ging....
Straks, als „Een wereld als Wiever"
voor de eerste maal op het beeld
scherm komt.
„Een wereld als Wiever" is op de
wp af acht maanden oud, als van-
5v0nd het eerste deel van de geheim
enissen, die zich in en rond dit dar-
ejg dorpje afspelen, op het scherm
Smt. Want acht maanden geleden
meeg regisseur Jos van der valk het
'<!ee, een strip mèt muzikale inslag
brengen, die ongeveer drie kwar-
i'sr a een uur per avond duurde en
'n zijn geheel een programma zou
borden, waarin iedere kijker iets
)'an zijn gading kan vinden. Dit idee
areeg Jös van der Valk dus acht
'haanden geleden, hetgeen niet zeg-
wil, dat hij van de ene op de air
dere dag opeens het idee onder de
l'aai golvende haardos had zitten,
(«tegendeel, want reeds anderhalf
'aar geleden liep de regisseur rond
'het een vaag plannetje voöiveen mu-
s'cal op de zaterdagavonden. Dit plan
r'jpte, totdat het nu acht maanden
Icleden als een voldragen idee op ta
fel lag, om zo vers te worden ge-
c'onsumeerd. Maar Jos van der Valk
?ing nog niet consumeren. Hij nam
het idee iedere avond mes naar huis
er op te broeden. En, zoals ie
dereen die iets belangrijks moet gaan
bestuderen dit in bed doet, enige tijd
voordat de slaap alle verdere over
peinzingen onmogelijk maakt, zo
heed ook de regisseur. „Een wereld
ais Wiever" kostte hem in dit prille
aantal uurtjes kostbare verkwikkende
hachtrust. Maar in november had Jos
van der Valk naar zijn zin lang ge-
^eg wakker gelegen. Hij toog naar
P«n Haag, waar hij zijn plannen ont
rouwde in de kamer, die Michel van
her Plas de zijne mag noemen. Toen
J°s van der Valk uitgesproken was,
?ei Michel „ja" en de televisiekijkers
^'aren een stap dichter genaderd tot,
hun Wieverse wereld. Michel van der
'as ging toen op zoek naar een
Ct>Hega, met wie hij samen de tekst
?'°U kunnen leveren, om het plan van
Jos van der Valk een lijfelijke ge
stalte te geven. Hij vond die collega
in de persoon van Ton Neelissen.
„Een wereld als Wiever" moest ech
ter ook een musical worden, het
geen betekent, dat er liedjes in moes
ten worden verwerkt. Liedjes wor
den verondersteld op muziek te wor
den gezet. Er moest dus een compo
nist komen. Die kwam er dan ook:
Jurriaan Andriessen was de man, die
voor de vulling van de notenbalken
zou gaan zorgen.
Dit waren de allereerste voorberei
dingen.
Regisseur, schrijvers en componist
staken nu veelvuldig de hoofden bij
elkaar.
Wat moest 't nieuwe amusements
programma van de K.R.O.-televisie
worden?
Bij de opzet van het verhaal moest
rekening worden gehouden met een
veelheid van factoren. Zo moest het
een typisch televisiespel worden, het
geen betekent, dat het noch toneel,
noch film mocht zijn. Voorts moest
het stuk gespeeld kunnen worden in
de begrensde ruimte van een t.v.-
studio, hetgeen uiteraard de nodige
beperkingen oplegde.
Al deze „beperkende bepalingen"
waren er oorzaak van, dat Jos van
■der Valk talloze maleh naar Den
Haag moest reizen voor besprekin-
qgen met de auteurs en de componist.
Ook hierin gingen heel wat uurtjes
zitten.
Toen brak de tijd aan, dat de ac
teurs en de actrices gekozen moesten
worden. Dit is echt ook geen kwes
tie van „even een telefoontje naar
meneer X of juffrouw IJ en de zaak
is rond".
Bij de keuze van de spelers stuit
men al direct op de moeilijkheid, dat
de meeste acteurs en actrices vast
aan een bepaald gezelschap zijn ver-
bi een musical, zoals „Een wereld als
W icver" behoren liedjes: Winnefrcd
Bosboom en Jan Retél met zonne
bril vanwege het hevige licht van de
schijnwerpers) zingen hun „Wievers-
lied'' vlak voor het speurende oog
van de camera. Vlak boven dc
acteurs hangt de microfoon, die bij
de echte uitzending natuurlijk niet
zichtbaar is.
\H
(Van onze speciale verslaggever)
Vanavond presenteert de KRO-
televisie voor de eerste maal het
nieuwe programma: „Een we
reld als Wiever". Wij zijn in de
gelegenheid geweest, de opbouw
van deze nieuwe musical prak
tisch „van de grond af" mee te
maken. Niet, om u nu reeds de
handen op elkaar te doen bren
gen, of om invloed uit te oefenen
op uw mening over het artistieke
peil van het programma, maar
om de kijkers eens duidelijk te
maken, wat er vooraf gaat aan
één uur televisie, brengen wij u
bijgaande reportage. Wij geven u
een kijkje achter de schermen
van het televisie-bedrijf, om u te
laten zien, hoeveel en hoe hard
er door talloze mensen gewerkt
moet worden, om u en de hon
derdduizenden andere kijkers in
Nederland en België een uurtje
verstrooiing te geven. Over een
paar uur, dan is het zover. Dan
gaat Een wereld als Wiever''
voor de eerste maal „eruit", zo
als dit in een vakterm heet. In
spanning wachten vanavond alle
mensen, die bij dit spel betrok
ken zijn op het oordeel van de
kijker. Dan eerst weten zij of
hun inspanning van maanden tot
tevredenheid van de kijkers is
geweest of niet. Wat er in die
maanden van voorbereiding is
gebeurd, vindt u hiernaast terug
in onze reportage over het nieu
we KRO-programma „Een we
reld als Wiever".
(Van onze speciale verslaggever)
Als vanavond voor de eerste
maal „Een wereld als Wiever"
bezit neemt van uw zaterdag
avond, wordt u verplaatst in de
sfeer van een weddenschap tus
sen kostschoolmeisjes. Het gaat
pr om, wie van de vriendinnen
binnen zoveel jaar de beroemd
ste zal zijn.
Een van de meisjes, een jour
naliste, tracht dit te bereiken
door een „journalistieke stunt".
Op alle mogelijke muren schrijft
zij een tekst, die vele mannen
noopt, een briefje te schrijven.
Op het adres, waar die brieven
binnenkomen, spitst zich van
avond het eerste deel van dit spel
toe. Hoe het afloopt tenslotte
zullen er na de uitzending van
vanavond nog vijf volgen zul
len wij u niet vertellen. Niet,
omdat wij u de clou van het spel
niet willen verraden, maar
°mdat het stuk nog niet af is. Op
bet ogenblik, dat wij deze regels
schrijven, zwoegen de auteurs
nog op de laatste twee delen van
I „Een wereld als Wiever"
Maar in ieder geval weet u nu
I *o'n beetje, waar het in deze mu-
3 *ical om gaat.
-A- ...y^Sötev.
Eén ogenblikje rust tijdens de ver
moeiende repetities voor de waard,
Jolian JValhain....
bonden. Dit betekent, dus, dat zij zich
misschien wel voor één of twee
avonden kunnen vrijmaken voor een
televisiespel, maar niet voor een se
rie-spel, zoals „Een wereld als Wie
ver". De keuze moest dus worden
gemaakt uit de zogenaamde „vrije
sector", uit die rij van acteurs en ac
trices dus, die geen vaste verbinte
nissen hebben. Met een lijst namen
van deze kunstenaars voor zich, ging
Jos van der Valk dus op een goede
morgen achter de telefoon zitten.
Hij draaide het eerste nummer..
Veertien dagen, waarin geregeld
voor dc laatste maal op de haak...
Veertien dagen, waarin regelmatig
gebeld, nog eens gebeld en voor de
derde keer gebeld moest worden,
voordat dc zaak rond was. Jos van
der Valk had na deze veertien da
gen dc beschikking gekregen over
cen groep acteurs en actrices, waar
van de namen wel eens vaker op
het beeldscherm zijn verschenen: Jan
Retèl, Winnifred Bosboom, Jo Wal-
liain, John Snoer. Matthieu van Eys-
den, Herman van Eelcn, Coba Kei
ling. Sito Hoving, Aaf Boiibcr, Yda
Andrea, Jan Blaazer. Niet alle spe
ler* zullen reeds vanavond optreden:
er zijn er bij, die eerst in de komen
de delen aan bod zullen zijn.
Goed, de acteurs waren er nu. Dit
staat wel zo simpel, maar hierbij
moei niet vergeten worden/dat ook
producer Jan Dclfgaauw zijn aandeel
in deze aangelegenheid heeft gehad.
Tenslotte moeten de spelers ook voor
hun prestaties betaald worden. Ook
dit leverde uiteraard weer een serie
besprekingen en bijeenkomsten voor
het tekenen van de contracten op...
Toen Michel van der Plas en Ton
Neelissen 'het eerste deel van hun
Wieverse wereld in keurige schrijf
machine-regeltjes hadden ontvangen
togen zij voor een bespreking naar
Hilversum. Nu kwam namelijk het
technische deel aan de beurt.
Wat voor decors moesten er ko
men en waar moesten die komen te
staan? Hoe moest de belichting wor
den? Decorbouwer Fokke Ductz
kwam er bij, stapels tekenpapier,
vlijmscherp geslepen potloden... Het
decor voor de eerste uitzending was
er.
„Ho stop", zei toen Jos van der
Valk. „Michel en Ton, willen jullie
er rekening mee 'houden, dat ik niet
voor iedere aflevering van de Wie
verse wereld een nieuw decor kan
laten bouwen? Elk volgend deel moet
zo geschreven zijn, dat er althans
een deel van het oude decor in te ge
bruiken is..
Michel en Ton knikten braaf van
ja. Dit is weer een probleem, waar
mee zij te worstelen kregen
De tijd schoot snel op. Het was nu
6 maart, bijna veertien dagen voor
de uitzending van het eerste deel.
De eerste dag ook, waarop de eerste
repetitie zou plaatsvinden.
Repetities, ja. Maar, daarvoor kan
men niet terecht in de Bussumse stu
dio. Die is daarvoor niet alleen te
klein, maar ook te veelvuldig in ge
bruik. Want ook al wordt er maar en
kele uren van de dag uitgezonden, de
rest van die dag is de studio waar
lijk niet in een zoete sluimer gehuld.
Er wordt dan driftig gewerkt aan de
opbouw van decors, het uitproberen
van de belichtingen, de camera-repe
titie van uitzendingen, die diezelf
de dag of de dag daarna zullen moe
ten plaatsvinden. Geen ruimte dus
voorlopig voor de Wieverse wereld.
Een uitwijkmogelijkheid werd nu
gevonden in de zaal van cen Amster
dams dansinstituut. Die zaal staat
overdag toch renteloos en dus, niet
waar, kon de K.R.O. best profijt trek
ken van deze zaal. Zes en zeven
maart werden de eerste Iees-repcti-
ties gehouden, de vvolgei de serie re
petities vielcn tussen elf cn veertien
maart en de laatste serie begon j.I.
maandag. Deze gehele week heeft
men nog in Amsterdam gerepeteerd.
Gisteren, de laaitstc dag voor de uit
zending dus, ging men voor de eer
ste maal naar Bussum.
Wij zijn maandag eens gaan kij
ken in de Amsterdamse danszaal, hoe
het er op dat ogenblik met de Wie
verse wereld voorstond.
Stelt u zich voor: een kolossale
ruimte, met tafeltjes, stoeltjes, een
pasgeboende en dies spek-gladde
vloer, een bedrijvig heen en weer
sjouwende regisseur en., een stel
letje verkleumde, koude acteurs en
actrices, zich verdringend rond die
een radiator, die manhaftig pogin
gen deed, op zijn eentje de wel gro
te ruimte te verwarmen. Een nobel
streven, maar totaal zonder zin, want
zelfs tien volop brandende radiatoren
zouden nog niet in staat zijn geweest
deze grimmige ijskast een tikkeltje
behaaglijk te maken.
Moedig werkte Jos van der Valk
zich door die kou heen: hij sleepte
stoelen aan, bij wijze van decor.
Schoof vier stoelen met de ruggen te
gen elkaar bij wijze van een biljard.
Andere stoelen deden dienst als deur,
als raam en in een doodenkel geval
normaal als stoel.
Het decor was klaar; de repetitie
kon beginnen.
neen", vond een actrice. „Eerst
koffie".
Er kwam koffie met veel suiker.
De presentielijst kwam uit het tas
je van script-girl Yvonne, de rechter
hand van de regisseur. Ér werd ge
tekend, met zwierige krullen en met
beseheiden krabbeltjes. Een naam
bleef open: Jan Retèl was er niet.
„A-griep", wist Matthieu van Eys
den te vertellen.
„Dan maar zonder hem. besliste
Jos van der Valk. Winnifred, ga mee
we gaan beginnen. Ik lees zijn rol dan
wel.
Winnifred Bosboom keek even
triest achterom naar haar plaats aan
de radiator en begon toen, naast Jos
staande, aan de repetitie.
John Soer met een dikke trui
en twee dassen om („O ik ben ziek,
ik heb al een paar dagen griep en
niets helpt") had een tweede radiator
ontdekt, die op een lauw pitje stond
te sudderen. In zijn volle lengte
kroop hij er tegenaan, deed zijn ogen
dicht en begon zacht voor 7>h uit
te repeteren. Matthieu van Eysden
stond stil in een hoekje met Jo Vvv
hain en Herman van Eelen te pra
ten. Neen, echt niet over bet stuk:
de belangstelling van 't drietal ging
uit naar de staking van de K.L.M.-
vliegers. Mevrouw Kelling deelde
sigaretten uit, Sito Hoving bladerde
in een Amerikaans tijdschrift dat hij
uit de tas van de script-girl had ge
kaapt. Niemand toonde enige belang
stelling voor de echte repetitie. Ze
hadden het stuk dan ook ech( wel
een paar keer gehoord.
Jo Walhain, Sito Hoving en Her
man van Eelen waren aan de beurt
om op te treden. Zij schoven zich
tussen de stoelen en waren opeens
vol aandacht voor hun Wieverse we
reld.
Midden in hun spel vloog de deur
een echte van de danszaal open
en Michel van der Plas kwam bin
nen.
„Zeg, ik heb nog even vlug iets aan
het slot veranderd", zei hij zonnig.
Doodse stilte.
„Moet dat nou heus?" vroeg Jo
Walhain wat klagelijk.
„Wat hindert dat nou?" vond Mat»
thieu van Eysden, die in het slot niet
hoeft mee te spelen..
Er werd even geconfereerd. Het
nieuwe slot werd aanvaard, Michel
van der Plas zwaaide vriendelijk ge
dag en verdween. De repetitie ging
verder. Overigens niet geheel zonder
horten of stoten: Matthieu van Eys
den was plotseling zijn tekst kwijt.
Jos van der Valk soufleerde hem,
waarop de acteur ziin regisseur stom
verwonderd aankeek.
„Dat staat helemaal niet in mijn
tekst".
Nu was het de beurt, aan Jos van
der Valk om verbaasd te kijken. Hij
deed dit dan ook prompt. Duwde toen
Matthieu van Eysden zijn draaiboek
onder de ogen en zei vriendelijk:
„Hier staat het, kijkt u maar" Van
Eysden keek, deed ongelovig, viste
toen uit zijn tas zijn eigen tekstboek
op. „Warempel, je hebt gelijk, het
staat er echt in"
Weer ging de repetitie verder.
Een paar uur later, toen het stuk
al drie, viermaal was doorgenomen,
kwam Jack Bow de zaal binnen. Hij
is de man, die, volgens de rolverde
ling, de choreografie voor zijn reke
ning neemt. M.a.w., hij moet de ac
teurs en actrices de dansjes Ieren,
die in de Wieverse wereld moeten
worden „gedraaid".
„Een afschuwelijk karwei", ver
trouwde Herman van Eelen ons toe:
„wij zUn wel jjewend om een tekst
op te zeggen, maar nu moeten we:
a. de tekst van onze liedjes kennen
b. dit liedje kunnen zingen, c moe
ten we er nog bij dansen ook. Het
spijt me, maar als ik het ene goed
doe, doe ik het andere weer fout.
Moeilijk hoor!"
Even later zagen we hem, met Sito
Hoving de dans van de studenteb
doen, vol overgave, ingespannen, als
gold het als 'n echte uitvoering. Van
die fouten bleek toen toch werkelijk
niet zo erg veel
Toen de middag al een flink stuk
gevorderd was, liet Jos van der
Valk de liedjes voor wat ze waren.
Jack Bow nam de leiding over en
de regisseur ging met Winnifred Bos
boom buiten enkele filmopnamen ma
ken. Deze opnamen zullen tijdens de
uitzending worden ingelast. Deze op
namen zijn noodzakelijk, omdat men
nu eenmaal in de studo de ruim
te mist, om er een auto in te laten
rondrijden
Laat in de middag konden de ac
teurs en actrices vertrekken.
Een van de vele repetities voor een
programma van één uur was achter
de rug...
Gistermorgen begonnen de eerste
repetities in de studio.
De studie: een hoge, vierkante
zaal, waarvan het plafond wordt in
genomen door kris-kras door en over
elkaar heen lopende buizen met
lampen, schijnwerpers en spot-lights
een ellendige zee van licht en
gloeiende hitteonder die lam
pen, naast elkaar, de decors: een
café-interieur en een ouderwets ge
meubileerde kamer. Voor die decors
Regisseur Jos van der yalk fin
hemdsmouwen) geeft aanwijzingen,
aan (v.l.n.r.) Jan Retél, Winnifred
Bosboom, Herman van EelenJohan
Walhain en Sito Hoving.
drie camera's, er boven een micro
foon, opgehangen aan een hengel van
ongekend formaat. Hoog boven de
lampen uit, de regie-kamer, waarin
de regisseur de beelden ontvangt van
de drie camera's en daaruit het beeld
kiest, dat uitgezonden wordt.
Het laat zich alles zo simpel op
schrijven, maar zo vreselijk simpel
in werkelijkheid is het allerminst....
Tientallen minuten zijn er nodig
voor het repeteren van een scene, die,
in normaal speeltempo, nauwelijks
twintig reconden duurt: de acteur
moet precies op de plaats staan,
waar hij het best door de camera kan
worden „opgevangen", dan moet die
zelfde camera er voor zorgen, niet
in de wielen te rijden van een col
lega, de man achter de microfoon
moet er voor zorgen, dat zijn instru
ment zo dicht mogelijk boven
het hoofd van de heen ev. weer
lopende acteur blijft, maar die mi
crofoon mag weer niet in het beeld
komen... In de regiekamer zetelt dan
de man, die alle touwtjes in de trans
pirerende handen houdt.
Telkens weer moet de repetitie
onderbroken worden: dan staat een
bepaalde stoel te ver van de camera
af, dan blijkt een doorgang tussen
het decor te smal voor de forse came
ra „breek dat stuk dan maar weg"
dan loopt een actrice te ver weg,
schiet uit het beeld van de camera-
En al die tijd worden de zenuwen van
de medewerkers op een ontstellend
grote proef gesteld.
„Een camera-repetitie' is een gru
wel" vond een van de assistenten van
de regisseur floormanager ge
naamd „je maakt je uiteraard een
bepaalde voorstelling van een scene,
maar als je dan voor de camera's
Camera's... gloeiende lichtval uit on
telbare, levensgrote lampen.... repe
terende acteurs en actrices.... Een
scene uit „Een wereld als Wiener',
zoals u die vanavond beslist niet op
uw beeldscherm zult zien!
komt, blijkt er toch altijd weer „iets
niet te kunnen".
En toch móet dat „iets" wel kun
nen en dan gilt de regisseur door de
commando-microfoon weer een nieu
we opdracht naar beneden, wijzigt de
script-girl weer een bepaalde scene
in haar draaiboek.
>,De heer De Wit zal zeker worden
uitgezet, tenzij men met geweld ot met
onwettige maatregelen de toegekende
autonomie terugneemt. Maar dat zou na
tuurlijk zeer grote reacties ontketenen".
Aldus verklaarde de Antilliaanse minis
ter van Justitie, mr. S. W. van der
Meer, in een onderhoud met het blad
„La Prensa".
Hij achtte het besluit om de kwestie
De Wit voor te leggen aan de Raad van
State zeer verstandig en betoogde voorts,
dat het onjui6t is te menen, dat iedere
beslissing van de regering een landsbe
sluit is. Een landsbestuit heeft een vaste
vorm en er bestaan gedrukte formulie
■ren voor; het wordt gecontrasigneerd
door een of meer ministers.
Het beroep van De Wit was per brief
afgewezen, dit was dus geen lansbesluit
en derhalve was de toepassing van arti
kel 24 door de gouverneur onwettig.
(Artikel 24 van het reglement voor de
gouverneur van de Nederlandse Antil
len zegt o.m.: „De gouverneur stelt een
Naar aanleiding van de berichten over
de bespreking van de verkorting der werk
week in het grafische bedrijf bij de on
derhandelingen over wijziging van de
c.a.o. voor technische-grafici, deelde men
gisteren van de zijde der drie werkne
mersbonden het volgende mede;
„Aangezien uit het antwoord van de
vier werkgeversorganisaties niet valt af
te leiden of de daarin aangegeven nadere
bereidheid van deze organisaties slaat op
de besprekingen over werktijdverkorting
in het kader der onderhandelingen, heb
ben de besturen der grafische werkne
mersbonden vandaag aan de werkgevers
organisaties schriftelijk verzocht, tenein
de nieuwe misverstanden te voorkomen,
alsnog mede te delen, dat het werknemers-
voorstel tot werktijdverkorting in het ka
der der onderhandelingen zal worden be
sproken. zoals trouwens met alle overige
werkgevers en werknemersvoorstellen het
geval dient te zijn".
landsverordening en een hem opgedra
gen landsbesluit niet vast, wanneer hij
verneemt, dat de verordening of het be
sluit in strijd is met het statuut, een
internationale regeling, een Rijkswet of
een algemene maatregel van Rijksbe
stuur, dan wel met belangen, welker
verzorging of waarborging aangelegen
heden van het koninkrijk zijn
De minister zag geen kans op een
compromis. Het gaat thans om het recht
en de autonomie; het gaat erom, of de
regering uitzettingsbevoegdheid heeft,
Geen enkele zichzelf respecterende re
gering kan op dit punt compromitteren
door een compromis over een uitzettings
affaire, aldus mr. Van der Meer. Men
kan over de wenselijkheid of noodzaak
van uitzetting verschillend oordelen,
maar niet over de autonomie.
Toen vanochtend een koopman te Am
sterdam in zijn woning aan de Archime-
desweg de trap afging, hoorde hij tot zijn
allergrootste verbazing onder aan de trap
kindergehuil en zag hij tot zijn ontstelte
nis een baby liggen, warm gewikkeld in
dekentjes. De man nam het kleintje op
en bracht het naar boven, naar zijn vrouw.
Het bleek een pasgeboren jongetje te
zijn en tussen de dekens zat een vermoe
delijk uit een zakagenda gescheurd blaad
je, waarop in groene netters gedrukt
stond: „vrijdag 21 maart". Weinig kinde
ren hebben het met zo'n informele geboor
teaankondiging moeten doen.
De politie is er nog niet achter gekomen
wie de meder is en waarom de baby juist
op dit adres te vondeling werd gelegd.
Vermoedelijk is dat alleen het gevolg van
het zeer slecht werkende slot van de toe
gangsdeur „dat door een kind geopend
kan worden", aldus de rechercheur van
het bureau Linnaeusstraat. Vast staat, dat
de moeder niet uit hetzelfde perceel af
komstig is.
Intussen is de vondeling op last van de
justitie ter verzorging overgebracht naar
het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis.
