Is God wel trouw?
Ruig
WEEKhartig
VERHUIZEN II
Artistieke
Heden
actualiteiten
rm
Solidariteitstocht
in Bretagne
jS&SlgjjSrT
comfort
Vb
Wat is nu eigenlijk de
betekenis van het
M
of
Beste Hans
Beste Karei
DAGjesmens
ZATERDAG 28 JUNI 1958
PAGINA U
Aalmoezenier J. Bouma van de
Fathers van Mill Hill is een beet
je opgelucht, nu de toestand in
Frankrijk gestabiliseerd schijnt.
Hij trekt nl. mee met de interna
tionale routes en dit jaar gaat er
een grote route door Bretagne. De
zaken zijn opgehouden en moeten
nu met dubbele intensiteit wor
den geregeld. Zo dwarrelden er
allerlei papieren op onze schrijf
tafel in verband met de Pax
Christi voettocht 1958.
Naar Den Bosch
Betere vakwerk
CHRISTELIJKE LEVENSHOUDING
MAANDAG
DONDERDAG
VRIJDAG
DINSDAG
WOENSDAG
Let op de gele' bus
ZATERDAG
Bouw van toneelzalen
Johan de Meester naar
Kaapstad.
-E"ws Pax-Chrisli beweging
Misschien is het wel even dienstig
enkele aantekeningen te maken over
deze bij uitstek jeugdbeweging.
Een Pax-Christi-tocht is een voor
treffelijke en voor de hand liggende
uitbeelding van het christelijk leven
en daarmee een bron van vreugde. Een
verrassende en onvergetelijke ervaring
tevens.
Op grote schaal hebben enkele hon-
derden jonge mensen in Nederland de
sensatie van zo'n tocht beleefd in de
Paasvakantie toen voor het eerst de
voettocht naar Den Bosch gelopen
Werd.
Samen op weg naar een doel, delend
lief en leed van de tocht met elkaar.
Saamhorigheidsgevoel, christelijke so
lidariteit bloeit op in dit klimaat tot
eigen dankbare verbazing. Hartelijk
heid en kameraadschap, begrip voor
elkaar, geef dit alles het bekende
Woord: Pax Christi zijn de ervarin
gen van zo'n tocht. En het zijn niet
alleen de trekkers die dit beleven. Van
dorp tot dorp doet de bevolking mee
in het vieren van de broederschap.
En daarbij komt dan nog: het ge
sprek over levensvragen die ons in
teresseren.
Men is geneigd thuis achter een bu
reau te vinden, dat zo'n gesprek moei
lijk vlotten zal, sjouwend met een berg
bagage langs 's Heren dreven. Men
moet een tocht gelopen hebben om te
weten dat dat alles vanzelf gaat. En
nog nooit heb je zo weinig moeite ge
had met bidden en samen ter kerke
gaan.
Voor ons verdienen de mensen die
op het feitelijk stom-eenvoudige
idee gekomen zijn van de Pax-Christi-
tochten minstens een standbeeld en de
Nobelprijs voor de vrede.
De Pax Christibeweging is een we
zenlijke bijdrage tot de broederschap
van alle mensen.
Overigens zal het hiermee gaan, als
met zovele andere dingen. Voor de
Ionge mensen die ooit een tocht liepen,
i wat wij hierboven schreven volko-
frien overbodig en de anderen
tnoeten het echt geloven, de drempel-
Vrees overwinnen en eens een keer
meegaan.
Dit is het nieuws:
Dit jaar is er een route uitgezet in
Bretagne van 17 tot 29 augustus.
Denk eraan: de voettocht naar Den
Bosch is kinderwerk vergeleken bij
Even de benen strekken na een lange tocht
een internationale route! Dat is meer
het betere vakwerk, maar de oogst aan
diepe vreugde is dan ook overeenkom
stig.
Voor belangstellenden gaat daaraan
een bezoek van twee dagen (15 en 16
augustus) aan Parijs vooraf.
De gespreksstof is bijzonder interes
sant en actueel. Ze handelt over de
vraag of de vooruitgang van de tech
niek de mensen dichter bij elkaar
brengt. Père Bosc en Jacques Mignon
die de zaak voorbereid hebben, hebben
maar liefst 11 routes üitgezet in een
grote cirkel rond Le Folgoët bij Brest,
eindpunt van de tocht. Het aantal ki
lometers per dag varieert van 12 tot
20.
Er wordt gelopen in groepen van 50
man w.o. Fransen, Duitsers, Italianen,
Spanjaarden, Belgen en Nederlanders.
Na de H. Mis 's morgens een korte
privé-meditatie en dan het gesprek
onder de „morgenwandeling". Twaalf
uur lunch in de open lucht en een flin
ke siësta. Dan de middagwandeling en
om 5 uur kapittel. Dat is de term voor
het bij elkaar zitten om de oogst bin
nen te halen van het gesprek van die
dag. Rond zes uur is men in de kerk
bijeen van het dorp dat als pleister
plaats zal dienen. En na de warme
maaltijd het verbroederingsfeest met
de bevolking.
Enfin, een mengsel van ernstige en
luimige zaken vol avontuur in vreem
de plaatsjes en met vreemde mensen
van allerlei windstreken, en toch sa
men één in solidariteit.
De kosten komen op f 220.Ieder
een vindt dat veel en het zal ook een
handicap blijkenmaar wat staat
er eigenlijk aan een echte liefhebber
in de weg?
Iemand, die er echt voor voelt, sleurt
het geld wel bijeen.
Alle inlichtingen zijn verkrijgbaar
bij drs. Louis Marée, "Wassenaerstraot
7, Wassenaar.
Bij hem kan men zich ook opgeven,
maar dan vóór 15 juli.
VRIJ-ZUN-VOOR?
Pauze vol gezelligheid
WE VERTROUWEN op God. we
hopen op Hem, omdat wij als chris
tenen overtuigd moeten zijn, dat God
trouw is aan zijn Beloften. Maar
maakt deze uitspraak wel voldoende
indruk op ons? We hebben natuur
lijk dan onmiddellijk allerlei moei
lijkheden. Heeft God ook niet beloofd
onze gebeden te verhoren en wat komt
daar vaak van terecht? Hoe vaak
bidden we niet, houden noveen op
noveen? En het resultaat lijkt ons
alles tezamen vrij povertjes. Het
ligt niet in de bedoeling hier dieper
op in te gaan en na te gaan, hoe
Gods beloften moeten gemterpre-
teerd wadden, waar het eigenlijk bij
God om gaat, of wij wel voldoende
Vertrouwen hebben gehad in onze ge
beden, of wij wel op de eerste plaats
het Rijk Gods gezocht hebben in ons
gebed en ons gedrag enz. enz. We
Willen alleen op enkele feiten wijzen,
Zoals deze liggen in de heilsgeschie
denis, waaruit duidelijk blijkt, als we
een klein beetje verstand hebben van
de H. Schrift, hoe God niet alleen
grote dingen beloofd heeft, maar
ook ten uitvoer heeft gebracht. Hee
het Oude Verbond was als het ware
één belofte, welke in het nieuwe Ver
hond vervuld is. Maar is God ook
niet in het Oude Verbond voortdu
rend trouw geweest aan zijn Belo_en
aan het Joodse volk? „Ik zal uw God
ai.in en gij zult mijn volk zijn heelt
Hij gezegd. Zijn naam drukt het al
dit: „Ik ben Jahwe", d.w.z. die al
tijd u krachtdadig zal bijstaan. Zo
heeft Hij het gedaan: Hu heeft het
Joodse volk uit Egypte gevoerd en
Ondanks alle tegenstand ep de schijn-
hare onmogelijke perspectieven, heelt
Hij dit volk beschut, behoed, doen
'ngaan in het Beloofde Land. Het wa
zen deze grote daden van God aan
*ijn volk, welke de Joden voortdu
rend bezongen hebben, en welke voor
hen het onderpand waren, dat uit
eindelijk ook de grootste Beloften uit
houden komen door Gods Trouw. Al
les ging tenslotte om het komen van
de Messias en het stichten van het
Rijk Gods. Het Oude Verbond, zowel
In de Schrift als in zijn cultus, was
zwaar van de beloften van God voor
de toekomst. Hoe heeft God dit vol
bracht? Toen de „vervulling" van
de tijden gekomen was, heeft God
zijn Zoon gezonden We zouden hier
bij kunnen mediteren over het-woord
van de H. Schrift: „Zo heeft God de
wereld liefgehad, dat Hij Zijn enige
Zoon gezonden heeft. Heeft Hij met
Hem ons niet alles geschonken?" Dit
is wel de sterkste realisering van
Zijn Beloften en van Gods trouw.
Gods Zoon was de beloofde Messias,
die het Godsrijk moest komen ves
tigen. Hier scheen eerst alles mis te
lopen en Gods beloften schenen
op een mislukking uit tè lopen.
Veel succes had Hij niet bij zijn
prediking. Integendeel: de haat te
gen Hem werd ,er slechts door
aangewakkerd. Em haat, welke zo
fel werd, dat men langs de ge
meenste en laagste middelen zich
van Hem trachtte te ontdoen en voor
goed. Hij stierf aan het kruis. Waap
waren nu Gods beloften? We kennen
het antwoord al: Hij is verrezen, zo
als Hij voorspeld heeft. God was
trouw aan zijn beloften, ook al ging
alles heel anders dan men dacht.
Hij heeft zo zijn eigen wegen, welke
niet onze wegen zijn. Maar alles
komt tenslotte terech't. Misschien
maakt dit alles niet voldoende indruk
op u. Ligt dat misschien hieraan,
dat we niet voldoende thuis zijn in de
Schrift, waar belofte en vervulling in
details uitgewerkt zijn. Of hieraan,
dat u niet beseft, waar het eigenlijk
om gaat. De wereldhistorische bete
kenis van het grote heilsfeit van de
Verrijzenis zijn we ons meestal niet
bewust. We moeten trachten ons hier
in gelovig te verdiepen.
H. B.
Toen H.B. in het nummer van li
juni een uiteenzetting gaf over de
christelijke betekenis van de vakantie,
maakten wij in een naschrift bezwa
ren tegen zijn o.i. al te lichtvaardig
heengaan over het begrip vakantie
besteding met de nadruk op besteding.
Wij verwierpen met hem alle dirigis
me, maar voelden er aan de andere
kant weinig voor de vakantie alleen
maar te zien als „doen waar je zin
in hebt", wat _wij meenden - impliciet
- te hebben beluisterd uit H.B.'s be
toog.
Op 21 juni kwam H.B. daarop terug
in een wederwoord, verdacht ons van
gedachtenlezen en zei dat we hem dan
verkeerd hadden begrepen. ,,Wel heb
ik uitdrukkelijk gezegd dat de chris
telijke betekenis van de vakantie is
onze bevrijding door Christus tot uit
drukking te brengen. Juist in onze
vrije tijd - en dus in de vakantie -
Iaat de christen zien, dat hij meer is
dan een arbeidskracht, dat het leven
andere perspectieven heeft. En de
christen denkt daarbij aan de toe
komst in het rijk Gods".
Onze eenvoudige vraag is: hoe wor
den deze fraaie gedachten dan con
creet?
We willen van H.B. niet horen -
want daarin heeft hij gelijk - dat
ieder dat op zijn wijze moet doen. Als
hij ons maar zegt, dat eenieder toch
een vorm - zijn eigen vorm - moet
vinden, maar in elk geval een vorm.
En dat rustig aan het strand liggen
(je kan ook zeggen lanterfanten), en
die herrie met een grammofoon in de
natuur en die vertoning met cowboy
hoeden, bierviltjes tussen de spaken
en een ohiantifles bungelend aan je
fiets langs de Rijn, dat kunnen wij al
leen maar vormloosheid noemen.
We begrijpen nu wel - en zover zijn
we dus opgeschoten in onze polemiek
- dat er slechts een nuanceverschil in
opvatting geconstateerd is. Wij vragen
een vormgeving die toch inspanning
kost, maar nu in vrijheid, als vakan
tieviering. H.B. zal hier wel aanwillen,
zij het milder dan wij. Dat hopen wij
dient te nemen.
F.B.
dan in zijn slotbeschouwing te ver
nemen.
Dan zal blijken wat „vrij zijn voor"
naast „vrij zijn van" in de redenering
van H.B. werkelijk voor gewicht
heeft.
Nog steeds menen we nl. dat schrij
ver alleen maar uiteenzet wat hij met
„vrij zijn voor" bedoelt in plaats van
ons te zeggen hoe hij dat dan denkt
te realiseren.
Overigens is het heel zuur voor een
leek, van H.B. te vernemen dat hij
vrome woorden spreekt als hij op de
erfzonde wijst en stelt dat losbandig
heid een duidelijk vrije-tijds-euvel is,
waar de christen zich voor in acht
JE WILDE DUS per se, dat ik nog
iets zou laten horen tijdens mijn
vakantie. Goed, je krijgt je zin. Dan
kun je een paar minuten onder je
tentzeil bulderen van het lachen.
Zó ben ik nou wel weer: in mijn
eigen ellende gun ik jou volledig je
plezier.
Ellender ja, dat is het woord. Ik
ben dus in mijn auto alleen
naar Bingen gereden. Onderweg
was het al benauwend druk. Je kon
maar niet opschieten. Dat ik alle
mede-autobezitters stijf vloekte
baatte me niets. Van Keulen af ben
ik langs de Rijn gaan rijden. Rijd/en
kun je het nauwelijks noemen. Het
was stapvoets als bij een begrafenis.
Van de Rijn heb ik geen glimp op
gevangen: ik zag alleen het glinste
rende chroom van die auto's voor
me, je weet wel, met die chauf
feurs die hun bruine arm met op
gestroopte mouw irriterend over de
reling leggen. Dat besproken hotel
viel me zwaar tegen. Op de kamer
naast de mijne huisde een kinderko
lonie, de W.Cwas verstopt en ik
was verplicht ook maaltijden in het
hotel te gebruiken. Ik zit nu in een
ander: iets beter maar niet om te
gillen. Die vaart over de Rijn was
een verschrikking: een stampvolle
boot met bijna uitsluitend Hollan
dersDan weet je 't wel. De mis
selijke dreun van de toffe jon
gens", hèt lied van onze eigen cul
tuur, stampt nog na in mijn zieke
oren.
Nu op mijn kamer met buiten het
zware geraas van Duitse trucks
met-opleggers, en met binnen in me
een plas koude zure Rijnwijn zit ik
aan dit onhandige tafeltje dat on
danks al mijn pogingen om het
recht te doen staan, maar steeds
naar de linkerkant opwipt, te den
ken aan jouw voorstel. Terwijl jij
alléén bent, zalig alléén, ben ik
omgeven door luidruchtige landge
noten, die onmogelijk een moment
zonder praten of lachen kunnen
doorbrengen. Jij bakt je spiegelei-
tjes met ham en ik eet onverteer
bare Hamburgers waarvan de ve
nijnige vezeltjes zich tussen al mijn
kiezen vastzetten.
Hans, je hebt gelijk gehad, ik
moet het je met veel schaamte be
kennen. Zouden we deze zomer niet
een enkel weekend samen eropuit
kunnen trekken? Dan laat ik het
plan helemaal aan jou over. Als je
kunt moet je me nog even schrijven
of je met dit uiterst bescheiden
plannetje akkoord kunt gaan.
JE KAREL.
In deze tijd van examens is het voor
jonge mensen van het grootste belang
richting te bepalen. Een gelukkige keus
immers kan een gelukkige toekomst be
vorderen. Een kennis van ons heeft nooit
zijn draai kunnen vinden en dat is alle
maal te wijten aan een verkeerde keuze
van werk. Nu is het een onevenwichtig
mens geworden. Om een voorbeeld te
noemen: zijn verkeringen beschouwt
hij als een verschoning; hij houdt ze niet
langer dan een week aan. Bovendien
doet hij de was de deur uit. Daarom
zullen wij u deze week tussen de nieuw
tjes door voorlichten over ons eigen be
roep. Met deze zware taak voor ogen
gaan we over naar de
waaraan ditmaal slechts een zeer ge
deeltelijk bevoetbalde zondag is vooraf
gegaan. De wintersporten verlopen een
beetje en dat is maar goed ook. Wel
is er druk gefietst. Piet van Est heeft
de Ronde van Nederland gewonnen.
Voorts is er een flink druppeltje regen
gevallen.
Beste jongeman, als je journalist wilt
worden, koop dan om te beginnen een
pijp en probeer die met een tikje non
chalance te roken. Het kan u van pas
komen. Denk voorts niet, dat een jour
nalist pas zijn jour heeft, na een gelukte
list. Dat wil bij krantemensen op het
toneel wel eens voorkomen, maar in het
werkelijke leven is het anders, bedenk
voorts dat letters kunnen prikken als
spelden. Dat blijkt bijvoorbeeld wel uit
het boek „Nog kans op de Hemel" van
Conny Sluysmans uit Brunssum. Er zijn
mensen, die een aanklacht hebben in
gediend, omdat de roman te zeer „uit
het leven gegrepen is" en ze voelen
zichzelf gegrepen en in hun, goede
naam aangetast. Zie je, daar moet Je
wel even voor oppassen.
Bedenk voorts, dat je onder journalis
ten, alle mensetypen kunt ontmoeten.
Aanhangers van het moderne „heiden
dom" en typen, die in niets verschillen
van je Franse leraar. Het is maar dat
je dat weet.
Er is enige overeenkomst tussen een
schrijver, een cabaretier en een journa
list. Maar er zijn ook verschillen. Een
schrijver maakt van niets iets, een ca
baretier brengt alles terug tot niets en
een journalist blaast iets op tot alles.
Tenminste er zijn er onder, die zulks
doen. Er zijn er wel die van een maan
dag een
inderhaast toch nog je vakantie-adres
bij me gestoken had in mijn plunjezak.
Het gevolg is dat ik je deze brief
schrijf, met allerlei gemengde gevoe
lens. Ik zit hier in een klein cafeetje
aan een gammel tafeltje te schrijven.
Als er hier in de loop van de ge
schiedenis meer dan drie vreemden
zijn geweest dan is het 'veel. Het uit
zicht is fantastischtenminste als
de zon eindelijk eens wil gaan schij
nen. Nog altijd hangen er regenwol'
ken als flarden vieze gordijnen in de
dalen. Een eind hiervandaan staat
mijn tentje de slikranden zijn ge
loof ik al aan het beschimmelen.
Ik moet je bekennen dat ik de laat
ste dagen veel aan onze nogal felle
correspondentie gedacht heb en ik
beken het je eerlijk met een scheut
heimwee naar het comfortabele reisje
dat jij nu aan het maken bent. Jij
wilde luxe doen, een van tevoren uit
gestippelde reis gaan maken, met een
auto nog wel en goede hotels. Ik pro
testeerde en vond dat geen vakante.
Liever ruig de natuur in met een
tentje. Toen zijn we ieder onzes
weegs gegaan.
Maar Karei, ik ben weer eens tot
de ontdekking gekomen dat fantasie
de dingen een eind mooier voorspie
gelt dan ze zijn, x
Toen mijn vergassertje kapot ging
en ik voor de derde morgen in de re
gen wakker werd en weer die klets
natte schoenen aan moest doen, toen
kreeg ik wel zo de pest in. Nog een
dag heb ik tegen de verleiding gevoch
ten en toen ben ik dit cafeetje inge
vlucht. Daar was een bed te vinden
en een beetje warmte. De tent heb ik
de tent gelaten, die haal ik wel weer
op als het droog wordt, misschien
krijg ik dan weer zin in kamperen. En
moe dat ik ben! Met dat ontij en die
pech loop je heel de dag te werken.
En nu ik toch eenmaal op jouw
slechte pad ben, begin ik ook ta ver
langen naar een hotel met wat meer
comfort dan dit geval hier. Want het
is maar een primitieve bedoening. On_
dertussen begrijp je het, wanneer je
volgend jaar nog plannen hebt voor
een comfortabel vakantiereisje, zal ik
er eens wat langer over nadenken
voor ik weer nee zeg en met mijn
ruige natuur kom aandragen.
Gegroet, met een beetje jaloezie,
HANS
De lezer neme het ons niet kwalijk.
Waar het hart van vol is, loopt de
mond van over. De vorige week had
den we het over onze unieke vrije
tijdsbesteding: verhuizen. Daar moe
ten we toch nog even iets van zeggen,
even het gemoed nog luchten.
Tussen neus en lippen door zouden
we ook nog even adreswijzigingen
schrijven. De kladboekjes van de hele
familie l&gen op zeker moment op de
keukentafel, de enige tafel waar je
nog aan schrijven kan, alle andere ta
fels staan vol met spullen die nog in
gepakt moeten worden.
Ieder ogenblik kwam er nog iemand
met een vergeten grootheid aandra
gen, die beslist nog verwittigd moest
„Oh, zeg juffrouw Cardiet moet nog
een kaartje hebben".
„Wie is juffrouw Cardiet?" We we
ten van het bestaan van het mens
niet eens meer.
„Ja, dat is die juffrouw die vroeger
nog op jullie gepast heeft toen je nog
klein was. Vorige keer kwam ik ze
nog tegen, ze is oud geworden".
Wat moet zo'n mens met ons nieu
we adres, in 's hemelsnaam?
En dat gaat zo maar door. Dat
schrijfproces duurde twee dagen en
nog druppelen de vergeten grootheden
binnen.
Enfin, onze handtekeningen zijn on
leesbaar geworden en misschien
het nieuwe «adres ook wel!
We naderen de status van bewoner
van een onontwikkeld gebied. We
hebben allemaal nog maar één bord
en de pannen worden op tafel gezet, de
laatste dagen. De servetten ingepakt,
peper en zout idem, al onze schoenen
idem, de stropdassen idem. Wat we
aan hebben, hebben we nog, de rest
is ingepakt. Heeft u wel eens een
schilderij in een kale onttakelde ka
mer zien hangen? Is dat een beroerd
gezicht? Langs de kanten kisten en in
het midden wij aan een kale tafel op
een keukenstoel. Maak er geen foto
van, want allerlei menslievende orga
nisaties komen hulp aanbieden.
Heden is het zover. We krijgen, vol
komen ten onrechte een natuurlijke
hekel aan verhuizers. Die kerels halen
alles onder je neus vandaan met een
snelheid, die je angstig maakt. En die
angst wordt een neuroze als je ziet
hoe alles het raam uit gesjanghaaid
wordt, de mooie meubelen, de mooie
kast, de kisten met glaswerk. En dat
zeilt dan langs een touw naar beneden
met een bobsleevaart. Drie meter bo
ven de straat remmen ze met je mooie
spullen af. Je griezelt.
Een droge opmerking is het enige
wat je zo af en toe hoort.
We schilderen nog weieens. Op ze
ker moment ging er een portret van
een dame het raam uit, angstig nage
staard door de maker.
De vent riep naar zijn collega be
neden: „Hein, van onderen daar heb
bic je schoonmoeder". F.B.
voorval getuigt inmiddels, dat de invloed
van de t.v. maar moeilijk te stuiten is.
Maar wat zal er gebeuren, als er meer
zendtijd komt? Moeten de scholen dan
gesloten worden? Hier springt de ver
antwoordelijkheid van de ouders, om
schreven in de code van de Internationa
le katholieke vereniging voor radio en
televisie wel zeer duidelijk naar voren.
In de afbetalingsbeschikking van 195B
is enige verzachting aangebracht. De
verplichte minimumstortingen zijn ver
laagd. En nu maar kopen op afbetaling.
Woensdag gekocht
in huis; de betaling komt wel. Niet
komt het vliegfeest op Zestienhoven, dal
zondag a.s. gehouden zou worden. Pro
vinciale Staten hebben nl. geen toe
stemming gegeven, om de Doenkade af
te sluiten. Dat is niet om te doen, vin
den zij. Zo is dit plan dan de grond in
geboord. In het najaar gaat er ook wat
in de grond namelijk de eerste paal
voor de nieuwe RAI. Minister Witte
heeft zijn fiat gegeven.
Minister Luns, zo lezen wij, zal ont
vangen worden door generaal De Gaulle.
Ja, zo'n minister komt nog eens er
gens. Er zijn mensen, die denken, dat
journalisten ook overal komen en die
gedachte is gedeeltelijk juist. Maar er
zijn er ook, die aan of op een bureau
zitten, om de verhalen van de al of niet
bijzondere correspondenten te ontvan
gen. Kijk, weet je, jongeman, er komt
heel wat voor kijken eer je om nu maar
eens een functie te noemen, algemeen
chef-redacteur van een dagblad bent.
V-oor je dat bereikt, heb je al heel wat
draken achter de rug en ook moet je
zo regelmatig eens met een vermoede
lijke echtgenote voor koning Boudewijn
of een waarschijnlijke man voor prinses
Margaret aangekomen zijn. En feite
lijk moet je ook een heel serieus mens
wezen en weten wat je wel en wat je
niet ernstig moet nemen en waar je wel
en waar je niet de gek mee kunt ste
ken. En weet vooral, het is een heerlijk
vak, waarbij je feitelijk nooit bent, waar
je wezen wil, zowel letterlijk als figuur
lijk en juist daarom is het adembene
mend. Als je denkt, dat je er bent,
ben je (zoals In ieder vak trouwens)
verloren. Dan is het niet de moeito
meer waard, om vrijmoedig de
maken. Wat moet je doen om een goed
journalist te worden? Kom in de kom
kommertijd eens met een draak of een
spook op de krant. Dat wil niet zeggen,
dat je je zusjes aan de hoofdredactie
moet komen voorstellen. Nee, je moet
gewoon zeggen, dat je een monster hebt
gezien. In de krant van vandaag staat
er bijvoorbeeld al een. Voor de kust van
Wales heeft men een vreemde vis ge
vangen van 1.25 m. lengte, die bij de
staart twee poten heeft en zijn ogen
hebben de vorm van een halve maan.
Het is nog maar een klein monstertje,
dat merk je wel, maar het is ook nog
vroeg in de tijd en gaat er toch in.
Na vijf behoorlijke draken, mag je voor
het eerst naar een brandje. Niet zo'n
brand als in het Kurhauscabaret, die
vandaag in de krant staat, maar 'n klein
brandje, dat nog door omwonenden ge
blust kan worden. Na verloop van tijd
kun je dan eens gaan kijken, hoe de be
lendende percelen worden natgehouden
en tenslotte ben je toe aan een echte
grote brand.
Vandaag staat ook een stukje in de krant
van de Vlissingse schroot-affaire.
Twee directeuren zijn in hoger beroep
gegaan. Je moet natuurlijk niet denken,
dat je naar zo'n rechtszaak maar in
eens toemag. Als je solliciteert kun je
niet gaan vertellen, dat je goed in rechts
zaken thuis bent zelfs al zou dit zo zijn,
want dan gaat je aanstelling waarschijn
lijk niet door. Ook hier dien je dua.van
onderaf te beginnen.
Dan moet je overal belangstelling voor
hebben. De moeilijkheden bij de Venlose
veiling moeten je evenzeer ter harte
gaan, als de bezoeken van Ngsser aan
Tito. Men zegt wel eens, dat journalis
ten een hondenneus moeten hebben,
maar dat Is niet waar. Integendeel, wij
kennen iemand, die had er een en hij
kreeg geen voet aan de grond; hij laat
zich nu op kermissen bekijken en heeft
daar een goede boterham mee. Hij heeft
dinsdags nog geen zorgen voor de
Er zijn mensen, die denken dat jour
nalisten verschrikkelijk brutaal zijn,
maar ook die hebben hun mening ge
baseerd op toneelfiguren. Natuurlijk zijn
er wel een paar, maar in welk vak heb
je die niet. Dan zijn er mensen, die
denken, dat. journalisten overal voor
niets jn mogen. Dat is ook niet waar.
Wel zijn er, die nog geld toe kunnen
krijgen, als ze eruit gaan.
Op een krant heeft ieder zijn eigen
taak. De één zit (om het zo eens uit te
drukken) in de schepen, de ander in het
schip. De één bespreekt boeken en de
ander boekt besprekingen, al heeft dit
laatste niets met journalistiek als zo
danig te maken. De een is veel op de
weg en „de ander is veel alleen maar
weg.
Nu even wat anders. In Hilversum
heeft men op een u.l.o.-school de lessen
van 's middags bij de ochtend getrok
ken. Hierdoor zijn de kinderen 's mid
dags in de gelegenheid, om hun huis
werk te maken, 's Avonds komt het er
nl. niet van. omdat die kinderen teveel
door de televisie in beslag genomen
worden. Dit mag met recht een maat
regel genoemd worden, die minder in
grijpend is dan haar oorzaak. Het
Alleen dan bent U er zeke
van dat U de originele
gordijnspiraal krijgt
tegemoet te treden, zelfs al ben je al
gemeen chef redacteur, met alle respect
voor de mensen, die dit werkelijk en met
hart en ziel zijn. En nu dus de vrijdag
Binnenkort komt er maar weer eens
een rapport over de executies in Hon
garije. Hoeveel rapporten zijn daar al
niet over geschreven? Inmiddels gaat de
K.L. M. op Moskou vliegen.- De Rus
sen doen gewoon (en buitengewoon spor
tief) mee aan de wereldkampioenschap
pen voetbal en behalve een schamel
protest, wordt er niet veel gedaan. Het
Rijk heeft 13-Sonsbeek-beelden aan
gekocht, dat Is me wat en dan zo op
het eind van de maand. In Kampen
is een pan met 209 zifoeren rijksdaal
ders gevonden met beeldernaren van
Koning Willem II en Koning Willem III
De volle waarde kon via het postkan
toor in ontvangst worden genomen. Bel
gië heeft weer een regering en morgen
is de derde Russische kunstmaan bo
ven ons land te zien, hetgeen ons niet
belet op deze dag onze wekelijkse uit
smijter te lanceren, die ditmaal komt
aanspringen in de vorm van een wat
weekdier, dat zich verblijdt over een
ongegronde conclusie onder het motto
„Het is een hele (dochter)onderneming"-
Hier komt ie dan:
„Een kikvors, die na ieder kik
Te vorsen zat, met droeve blik
Waaruit en hoe die kik ontstond
Belandde in haar eigen mond
En zei „Wie had ooit kunnen denken
Dat ik het leven nog zou schenken
En dat met niet eenmaal verblikken
Aan zoveel schone, forse kikken.
Mijn leven in het groene kroos,
Was dan toch maar niet vruchteloos.
Al heb ik dan van al die liefjes,
Geen doopbewijs of pokkebriefjes;
Niemand zal mij verhinderen,
Te houden van mijn kinderen"
MASRO N.V. '.HERTOSENBOSCH
(Van onze correspondent).
Bij de ontplooiing van het toneelle
ven in Brabant doet zich ook de be
hoefte gevoelen aan geschikte toneel
zalen en aan verbetering van de ac
commodatie daarvan. Daarom werd
reeds in 1955 op instigatie van Gede
puteerde staten door de commissie
„onderzoek beroepstoneel N-Brabant"
een onderzoek ingesteld naar de be
schikbare toneelzalen in deze provin
cie en naar de inrichting van deze
zalen. Aan de hand van de verstrekte
gegevens werd een imterim-r»nb .rt
samengesteld, dat Ged. Staten
thans ter inzage aan de leden van de
provinciale staten hebben voorgelegd.
In dit rapport wordt uiteraard ook
gewezen op de noodzaak van spreiding
van toneelzalen in het gewest. Gede
puteerde staten merken hierbij echter
op, dat de Rijkscommissie voor de
bouw van schouwburgen en concert
zalen het vraagstuk van de spreiding
van toneelzalen eveneens in studie
heeft. Deze commissie houdt zich te
vens bezig met de vraag op welke
wijze de urgentie voor de bouw van
dergeliike zalen kan worden bensoid
en welke vorm van zalen voor de
diverse gemeenten het meest geson kt
kan worden geacht. In verhand hier
mee achten Gedeputeerde staten het
gewenst de resultaten van deze studie
af te wachten alvorens over te gaan
tot samenstelling van een definitief
rapport -aahgaande verbetering in de
situatie van de toneelzalen en -accom
modatie in Noord-Brabant.
Het Drama-department van de En
gels sprekende universiteit van Kaap
stad heeft Johan de Meester uitge
nodigd „Lysistrata" van Aristofanes
te komen regisseren. Het stuk zal ge
speeld worden in een nieuwe vertaling
van Dudley Phitts, die ook in Oxford
en Londen is opgevoerd. De voorstel
lingen zullen plaats hebben in de
maand september in het Little Theatre
tè Kaapstad.
