JEAN COCIEAU GAAT WEER FILMEN
Marilyn Monroe terug
op het witte doek
Dichter van de weemoed
Bij het overlijden van dr. A. J. M. Kat
De uilgeworpenen van de Hebriden
f.
Op de PLANKEN
Ouders,
J. C. BLOEM
het moderne Zt&e+UxLetëeu/tl
Lawine van nieuwe stukken
Viering van zijn 70e verjaardag
„Leven is altijd: naar den dood toe gaan"
Bette Davis tegenspeelster van Alec Guinness
Tollensprijs toegekend
aan Maria Dermout
Over liet verlangen
Hans Roest
Voor eilandbewoners was Jeannie Carson
helemaal niet beroemd
Voor de goede film
TWEE KWATRIJNEN
Allen lezen
Affiche-prijsvraag van
Intern. Spoorweg Unie
Hans
van
Bergen
schoolopleiding
sporlvakanlie
V B
ZATERDAG 23 JUNI 1958
PAGINA 5
Een van «le pocketboeken, die za verrijkend zijn. dat zij ver
plichten tot dank, is J. C. Bloems keuze uit eigen werk, verschenen
onder de titel ..Doorschenen wolkenranden". Het hoekje bevat Zowel
gedichten als prozastukjes. Men vindt verzen uit Bloems eerste
bundel „Het verlangen" en uit al zijn volgende verzenboekjes,
Media Vita, De nederlaag, Enkele gedichten, Sintels, Quiet though
sad, Avond eir Afscheid.
Het dichtwerk van J. C. Bloem is niet omvangrijk, maar het is zo
veelomvattend van menselijkheid, zo aangrijpend en weerloos open
hartig, dat men er onweerstaanbaar door gefascineerd en ontroerd
wordt. Ik durf beweren, dat Bloem de meest menselijke dichter is
van deze tijd. Hij spreekt tot ons met een directheid, die de ver
wording is van onze eigen gevoelens. Hij vertolkt ons eeuwige ver
langen, onze tragische tekorten, onze eigen vlucht fn de laatste
geborgenheid der liefde. Een tenslotte steeds weer: onze onontkoom.
hare onzekerheid.
„EEN PLUS EEN, HET
VERHAAL VAN EEN
MENSENRECHT"
Filmpremière in de bioscoop van
Civitas Dei op de Expo
LEVENSVERZEKERING
J. C. BLOEM
niet te verzoenen is het leven
Congres van de 0. C. I. C.
DE NACHTEGALEN
Ik heb van 't leven vrijwel niets verwacht,
't geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? In de koude voorjaarsnacht
zingen de onsterfelijke nachtegalen.
HET EINDE
Wat geeft het, of wij hier of elders sterven?
Toeven is altijd: naar den dood toe gaan.
De haardgebondenen en die verzwerven
vinden één graf aan 't eind van hun bestaan.
J. C. BLOEM.
JONGENSINSTITUUT
MONTANA
WERELDNIEUWS
(Van onze filmredacteur)
Nadat hij zijn film „Orphée" had vol
tooid, kondigde de Franse schrijver-dich-
ter-schilder-filmer Jean Cocteau enkele
jaren geleden aan, dat hij zich voorlopig
niet meer met de vervaardiging van films
zou bezighouden. Naar zijn mening had hij
alles, wat hij door middel van de film had
te zeggen gezegd hoewel hij nog een paar
vage plannen had (een „Brittannicus"
met Jean Marais in de hoofdrol en een
film over Duse en D'Annunzio met Greta
Garbo en Charles Chaplin), die hem mis
schien ooit nog wel eens naar de film
studio zouden kunnen lokken.
Tot nog toe is er van deze plannen niets
terecht gekomen en heeft Cocteau zijn
woord gehouden, afgezien van de periode,
waarin hij het scenario schregf en de
regie voerde voor Hans Richer's experi
mentele film „1 x 1 is 1".
Dit jaar echter ligt het in zijn bedoeling
zijn zeventigste verjaardag te vieren met
een nieuwe oorspronkelijke film: „Le Tes
tament d'Orphée" en met een filmversie,
die hij zelf zal bewerken en regisseren van
zijn toneelstuk „La Machine a Ecrire"
met in de hoofdrol Annie Girardot,
die deze rol ook op de Parijse
planken vertolkte. Bovendien zal Coc-
teau's verjaardag worden gevierd met
een .verfilming van „Les Monstres Sa-
crés* onder regie van Philippe Ducrest
met Danielle Darrieux in de hoofdrol.
„Le Testament d'Orphée" belooft een
bijzonder belangwekkende film te worden.
De Orpheus van de titel is Cocteau zelf
zowel als de eeuwige figuur van de dich
ter, die in verschillende gedaanten in zijn
werk terugkeert. Thans zal hij rechtstreeks
met Cocteau kunnen worden geïdentifi
ceerd, aangezien de film wordt omschre
ven als een overzicht in filmvorm van zijn
eigen werk en zijn overtuiging.
De nieuwe film zal worden vertoond in
hetzelfde programma en als een soort
commentaar op een film in CinemaScope
en kleuren met een vertoningsduur van
65 miuuten, die door Etienne Périer over
het leven van Cocteau is gemgakt.
Deze film geeft een overzicht van Coc-
teau's werk, dat 32 boeken omvat, 16 to
neelstukken, 4 balletten, 5 door hemzelf
geschreven en geregisseerde films, een
groot aantal films, waarvoor hij het sce
nario schreef of waarover hij de super
visie voerde en een groot aantal schilder
stukken, waaronder een serie muurschil
deringen In het stadhuis van Menton.
In de film zullen talrijke bekende per
soonlijkheden optreden, die met Cocteau
in contact zijn geweest zoals Chaplin en
Picasso.
De filmbiografie en „Le Testament d'Or
phée" zullen volgende week zaterdag, de
verjaardag van Cocteau, voor het eerst
worden vertoond.
Arthur B. Krim, president van United
Artists, heeft bekend gemaakt, dat Otto
Preminger Leon M. Uris' boek „Exodus"
zal gaan verfilmen. Premmger heeft zich
de filmrechten op het boek reeds weten
te verwerven, voordat het was uitgege
ven.
Uris is de auteur van het boek „Battle
Cry", dat hij zelf voor de film bewerkte,
terwijl hij tevens het scenario schreef
voor de film „Gunfight at the O.K. Cor
ral".
Preminger heeft reeds eerder met Uni
ted Artists samengewerkt. In het verle
den maakte hij o.a. „The Moon is blue"
en „The Man with the Golden Arm" voor
deze filmmaatschappij.
De mannen, die steeds op jacht zijn
naar stof, waaruit films kunnen worden
gemaakt, hebben „Het bezoek" een in het
Duits geschreven drama van de Zwitser
Friedrich Durrenmatt, dat door Maurice
Valency voor het toneel is bewerkt, niet
over het hoofd gezien. Niet minder dan
vier verschillende partijen: 20th Century
Fox, Metro Goldwyn Mayer, United Ar
tists en de onafhankelijke filmproducent
Joseph Mankiewicz, hebben, er belangstel
ling voor.
Volgens de vertegenwoordigers van de
schrijver vertoont het bedrag, dat voor de
filmrechten wordt geboden, „een gezonde
zes cijfers". Zij zijn echter nog niet be
reid tot het sluiten van een overeenkomst,
omdat verschillende details nog nader
moeten worden uitgewerkt, aleer met de
onderhandelingen over de verkoop van de
rechten kan worden begonnen.
Marilyn Monroe keert terug op het witte
doek in de filmkomedie „Some Kbe it
hot" van Billy Wilder.
Marilyn Monroe heeft aangekondigd,
dat ze zal terugkeren op het witte doek
in de komedie „Some like it hot" onder
regie van Billy Wilder, die haar reeds
eerder regisseerde in de film „The Seven
Year Itch".
In de nieuwe komedie speelt ze de rol
van zangeres bij een band in de jaren
twintig. Ze heeft verzocht om door haar
vertolkt, met Curd Jurgens in de rol van
Jannings.
Het verluidt, dat May Britt, een nieuwe
Zweedse ster van Fox, waarschijnlijk in
haar plaats in „De Blauwe Engel" zal op
treden.
Tot de andere actrices, die dit jaar
weer voor de filmcamera's optreden, be
horen Bette Davis, Rosalind Russell en
Susan Hayward,
Bette Davis, die in jaren niet in War
ner-films is opgetreden haar laatste
film voor Warner speelde ze in 1948
vertolkt de rol van Katharina de Grote
in de film „John Paul Jones". De opna
men voor deze film, die wordt geregis
seerd door John Farrow, zullen w orden
gemaakt in Sdhotland, Frankrijk en Span
je, met name langs de Golf van Biscaje,
de Golf van Valencia en de Atlantische
kust. In de film, die in technirama en
technicolor wordt opgenomen, treden ver
der op Robert Stack in de titelrol, Jean-
Pierre Aumont met zijn vrouw Marisa
Pavan, Charles Coburn, Erin O'Brien en
Macdonald Carey.
Als zij met haar werk aan deze film
klaar is, gaat miss Davis naar Engeland
om daar met Alec Guinness op te treden
in „The Scapegoat" naar de gelijknamige
roman van Daphne Du Maurier.
Rosalind Russell zal haar rol in „Auntie
Mame", waarmee zij op het toneel zulk
een succes had, op het witte doek herha
len. In deze film is ze zulk een grillige
vrouw, dat haar persoonlijkheid geen vijf
minuten dezelfde blijft, tot grote verwar
ring van haar vrienden.
Susan Hayward speelt een soortgelijke
Jean Cocteau viert zijn 70ste
verjaardag met nieuwe film.
De Tollensprijs, die om de vijf jaar
toegekend wordt aan een Nederlands
schrijver of dichter, is dit jaar verleend
aan Maria Dermout. schrijfster van o.a.
„Nog pas gisteren"', „De tienduizend
dingen" en „De juwelen haarkam". Als
jury trad op het bestuur van het Tol
lens-fonds, bestaande uit mevrpuw Hen-
riëtte L. T. de Beaufort, mej. K. H. R.
de Josselin de Jong, mevrouw Clare
Lennart,, mevrouw J. M. van Walsum-
Quispel, prof. dr. N. A. Donkersloot, J.
E. van der Pot, mr, C. W. Ritter, M. B.
B. Nijkerk en prof. mr. H. de la Fon
taine Verwey. De vorige malen werd de
prijs toegekend aan de dichters Keuls en
Bertus Aafjes.
Dit weten heeft in J.C. Bloem geen
opstandigheid en verzet gewekt, maar
aanvaarding en berusting. De titels
van zijn verschillende bundels zeggen
dat al: er tekent zich een levensgang
in af, van het hartstochtelijk verlan
gen der jeugd tot aan de wel weemoe
dige maar toch mannelijke bereidheid
tot afscheid:
„Ieder scheiden is van 't laatste
scheiden
voorbode, ieder bed van 't laatste
bed.
Alle sterfelijke wegen leiden
naar het eind waarvan geen liefde
redt
studio, 20th Century Fox te worden ont- rol als in de film „I'll cry to-morrow'
slagen van haar belofte om op te treden Ditmaal treedt zij op in „I want t olive",
in een nieuwe versie van „De Blauwe onder regie van Robert Wise als Barbara
Engel", waarin ze de rol zou spelen, die Graham, die in 1955 wegens moord werd
oorspronkelijk door Marlène Dietrich is i terechtgesteld.
Dat een der meest 'jverige en begaaf
de kerkmuziekleiders onder de clerus
van ons vaderland zo spoedig is heen
gegaan, zal menigeen die jiem kende ver
rassen. Want nog slechts enkele maan
den geleden volgde hij prof. A. Smijers
op als voorzitter van de Ned. St.-Grego-
riusverenlging, zag men hem op het In
ternationaal Kerkmuziekcongres te Pa
rijs en voor enkele weken geleden stond
hij nog aan de lijkbaar van een andere
ontslapen figuur uit de kerkmuziekwe-
reld, dr. Eliseus Bruning O.F.M. Maar
te bedenken dat deze priester, stichter
en actief leider was van de r.-k. Koor
school te Haarlem met alle maat
schappelijke consequenties daaraan ver
bonden dirigent van het kathedrale
koor St. Bavo, leraar aan het Groot Se
minarie te Warmond en andere onder
wijsinstituten aldaar, voorzitter van de
St:-Gregoriusvereniging, en dat hij om
het budget der niet-gesubsidreerde Koor-
In de bioscoop van Civitas Dei op de
Wereldtentoonstelling te Brussel is de
première gegaan van de film „Eén plus
één, het verhaal van een mensenrecht",
onder auspiciën van het Internationaal
BUreau voor Katholiek Onderwijs, ver
vaardigd In opdracht van het Nederlands
Comité Civitas Dei.
Deze film van Gerard Raucamp. waar
aan Emile Brumstede. Jurriaan Andries-
sen. Tom Bouws, André de Vries en Eva
van Beverwijk hebben meegewerkt en die
uitgebracht is door Carillon-films te Rijs
wijk. is een vertoog vioor het recht der
ouders om hun kinderen te laten onder
wijzen in de school, welke overeenkomt
met hun geestelijke wereldbeschouwing.
Mgr. mr. Fr. Op de OouJ. directeur van
het R.-K. Centraal Bureau voor Onder
wijs en Opvoeding te Den Haag, presi
dent van het Internationaal Bureau voor
Katholiek Onderwijs en verantwoordelijk
vöor de sectie Opvoeding en Onderwijs
van het paviljoen Civitas Dei, heeft de
film ingeleid met een rede, waarjn hij
het beginsel der ouderlijke rechten uiteen
zette. Hij wees er o.a. op, dat wanneer
men er eenmaal van uit gaat. dat de staat
het doel is van al het leven, men het be
staan van het individu verpulvert tot dat
van een onvrije rechteloze marionet van
■een staatssysteem en rnen de natuurlijke
basis van de maatschappij het gezin, ont
kent.
Een bioscoopconcern in Pittsburgh, dat
een griezelfilm vertoonde, reikte plechtig
polissen uit voor een levensverzekering
van duizend dollars om de bezoekers te
verzekeren tegen een fatale hartaanval
tijdens de vertoning van de film.
Zover bekend is er niemand voor een-
Uitkering in aanmerking gekomen maar
de bezoekcijfers bleken sterk te stijgen..
Bette Davis speelt Katherina de
Grote in de film „John Paul Jones",
van John Farrow.
school in evenwicht te houden tot voor
kort ook nog als leraar ngeerde aan
het Rotterdams Conservatorium, dan
wordt het duidelijk dat van deze mens
een werkkracht werd gevraagd welke als
gigantisch moet worden betiteld.
Men had op dr. Kat als betrekkelijk
jonge leider der Gregoriusvereniging
veel verwachtingen gebouwd om nieuw
leven in dit reactionair instituut te bla
zen. Men had nog m-er verwachtingen
van deze „rara avis" onder de Neder
landse clerus. Hij was stellig bezield van
idealen die zich uitgesproken in Ro
maanse, -om niet te zeggen Romeinse
richting bewogen. „Zeg toch Luigi!"
placht hij mij wel eens glimlachend,
maar toch beslist toe *e voegen, als ik
zijn Nederlandse voornacm noemde. En
hiermee is zijn persoonlijkheid enigszins
getypeerd die, hetzij hij in de kathedraal
de Palestrijnse zang leidde, hetzij hij met
de jongens van zijn koorschool het vrije
veld introk, hetzij hij voor de Groot-Se
minaristen een betoog hield, dit nipimer
deed met Hollandse zwaarwichtigheid,
maar met een spontane geestdrift en
zwier als dacht hij aan de tuimelende en
gelenfiguren van een Italiaanse barok
kerk.
Als musicoloog debuteerde hij met een
proefschrift „La Venturina" over Bona-
ventura da Bresciax aan de Pauselijke
Muziekschool te Rome. Kort na zijn be
noeming als leider van het koor der ka
thedrale kerk te Haarlem, schreef dr.
Kat zijn belangrijkste publikatie „De ge
schiedenis der Kerkmuziek in de Neder
landen sedert de hervorming" welk boek
j bekroond werd door het Nuyensfonds en
een tot op dat tijdstip (1938) goedgeor
dend historisch overzicht geeft van de
ontwikkeling van de kerkmuziek in ons
land. Nadien ontstond zijn boek over
Palestrina, in de bekende componisten
serie, het eerste boek in- onze taal,
waarin recht wordt gedaan jegens
een der grootste scheppende geesten op
kerk-muzikaal gebied.
M. M.
En daartussen ligt de -tijd van afwis
selend geluk en pijn; en van een lang
zame genezing van wat „toch nooit ge
heel geneest".
De prozastukken, die de dichter aan
zijn zelfkeur heeft toegevoegd, zijn
deels zelfbeschouwingen, belangrijk en
verhelderend door de oprechtheid en
de indringende ontleding der eigen ge
voelens menselijke én dichterlijke.
Over het verlangen schrijft hij, dat ie
dere sterveling het kent, omdat het
inherent is aan het leven zelf.
Maar de dichter denkt natuurlijk
niet aan het kleine hunkeren naar din
gen zonder betekenis. „Het verlangen,
dat ik op het oog heb, is een ander. Het
is niet de ontevredenheid om een ge
mis, die een leven, dat overigens zo
kalm als een sloot zou zijn, vertroe
belt met haar slijmerig kroos. Het is
de Goddelijke onvervuldheid, die wel
verre van ons leven tot een last te ma
ken, ons juist de anders onduldbare
last des levens doet dragen niet alleen,
maar zelfs bovenal beminnen. Zonder
dit verlangen wat ware het leven
ons?"
En verder: „Door dat verlangen ge
dreven is het, dat wij ons vaak afkeren
van deze wereld, deze mensen, die ons
dagelijks ook de liefste onder hen
willens of onbewust worden met hun
hardheid of hun onbegrip."
Dit opstel „Over het verlangen" da
teert van 1915; het is dus geschreven
in de dagen dat J.C. Bloem zijn eerste
verzen dichtte, welke in 1921 in de bun
del „Het verlangen" werden gepubli
ceerd. Deze verzen, die overigens vol
komen voor zichzelf spreken, vinden
in het opstel een soort „beginselver
klaring" over het levensgevoel, dat de
jonge dichter destijds beheerste. Daar
om is het toe te juichen, dat J. C.
Bloem het zij het na enige aarze
ling in „Doorschenen wolkenranden"
heeft opgenomen.
Voor iedereen
Hierboven merkte ik al op, dat
Bloems gedichten geen verklaring be
hoeven, maar geheel voor zichzelf
spreken. Iedereen, die lezen wil, kan
deze verzen begrijpen en zal er door
ontroerd worden. Over het wezen, het
ontstaan en de verstaanbaarheid van
poëzie, zegt de dichter bovendien be
hartigenswaardige dingen in de korte
opstellen „Over poëzie". Hij legt zich
niet vast aan een starre definitie, maar
benadert door middel van goedge
vonden, verhelderende voorbeelden, en
vergelijkingen met muziek en schil
derkunst de kern van de poëzie heel
dicht.
Een voortreffelijk geschreven inner
lijk portret van J. H. Leopold, de
dichter van „Cheops" geeft alle re
den om het te betreuren, dat J. C.
Bloem niet méér over anderen heeft
geschreven. Het is zo raak, zo onthul
lend zonder ook maar één zoge
naamde levensbijzonderheid prijs te ge
ven en zo zeer van hart tot hart
doorvoeld en begrepen, dat men er de
grote onbekende, die Leopold was, uit
naar voren ziet treden, groot als per
soonlijkheid en als kunstenaar.
Een verrukkelijk proza-stukje over
het bekende Panorama-Mesdag sluit
de zelfkeur af. Het is geboren uit een
bewondering, die gemengd is met her
innering en tegelijk met afschuw voor
„het^ misbaar" van het huidige dage
lijkse leven. „Want de stilte is het, die
aan dit herinnerde Scheveningen zijn
bovenaardse bekoring geeft
De oude man zat aan zee om één kreeft
te vangen. Aangezien de donkerblauwe,
ijzige wateren rond Barra, een der eilan
den van Hebriden aan de Schotse west
kust tientallen van deze schaaldieren
herbergen, vroeg de bezoeker zich af,
waarom hij er maar ééntje wilde heb
ben.
„Als ik een kreeft vang", legde hij
de vreemdeling in antwoord op diens
nieuwsgierige vraag geduldig uit, „kan
ik die ruilen voor eeh zak aardappelen.
Ik heb maar één zak aardappelen nodig.
Waarom zou ik dan twee kreeften van
gen?"
Het was tussen mensen met dergelijke
opvattingen, op een afstand van slechts
522 mijlen van Londen, dat Jeannie Car
son, Donald Sinden en tachtig filmtech
nici zich als de uitgeworpenen van de
Hebriden voelden. Ze waren bezig met
de vervaardiging van de film „Rockets
Galore", het lang verwachte vervolg op
„Whisky Galore" en na een verblijf van
zes wefcen op dit door de storm geteis
terde eiland moesten ze erkennen, dat
Spartaanse zuinigheid en modem com
fort heel moeilijk samengaan.
Voor Jeannie Carson was de overgang
al bijzonder groot. Op aandringen van
Lord Rank, die haar onder contract heeft,
had ze haar woning in Hollywood moeten
verlaten. Een huis met twaalf kamers, een
badminton-veld en Rock Hudson als
buurman. Op Barra ging ze bij kaarslicht
naar bed in het huisje van een keuter
boertje en moest ze 's morgens om vijf
uur opstaan om de winden en de camera's
te trotseren, die voortdurend om en op
Barra in actie waren. Ze had zelfs niet
de troost om door de eilandbewoners als
een beroemdheid te worden beschouwd.
Elders mocht ze bekend zijn als televisie,
ster. maar op Barra kijkt niemand ooit
naar de televisie en dus waren ze hele
maal niet onder de indruk. Jeannie heeft
met veel succes samen met Frank Sinatra
gezongen. Maar de eilanders waren he
lemaal niet te spreken over de manier,
waarop ze in de* film €en Keltische klaag
zang zong. Met hun onverbiddelijke lo
gica redeneerden ze: „Ze kan geen Kel
tisch spreken, dus moet ze niet net doen.
of ze het wél kan".
De bewoners van Barra begrepen ove
rigens, niets van de filmmensen, die som
mige van de plaatselijke zeemeeuwen
rood verfden, omdat het. zo in het draai
boek stond. Enkele van de vrouwelijke
vogelkenners, die het eiland nu en dan
met een bezoek vereren, waren daar
woedend over. Ze bekeken de r°cle vogels
in de grootste opwinding en zagen zich
in haar verbeelding al beladen met or
nithologische roem, maar wandelden diep
teleurgesteld weg. toen de speciale-effec-
ten-man de veren van de vogels begon bij
te werken.
Donald Sinden heeft het bijzonder hard
te verduren eehad. Tijdens een bepaalde
scène heeft hij twee uur lanig in het kille
water van de baai gelegen. De inboor
lingen. die gewoonlijk een behoorlijke af
stand tussen het natte element en zichzelf
in aeh+ nemen bekeken dat gedoe in de
opperste verbazing. Maar Sinden was nog
dapperder dan ze dachten. Hij kan name
lijk bijna geen slag zwemmen.
In sociaal opzicht hebben de acteurs
die in de film optreden-, heel wat kunnen
Vrolijkheid op de Bui-ten. Hetriden.
Jeannie Carson, Noel Purcell als de
dominee en enkele andere spelers
uit de film „Rochets Galore" zochten
hun vertier in de hal van het
enige hotel.
leren. Het eiland Barra verheugt zich niet
in het bezit van een bioscoop noch van
een restaurant en het plaatselijke café
gaat om rtegen uur 's avonds dicht. Dus
zat de hal van het enige hotel de hele
avond vol acteurs als Roland Culver, Ian
Hunter en Noel Purcell, die eindeloos
spelletjes „scrabble" speelden en die zich
zoals uit bijgaande foto's blijkt, nu en
dan best amuseerden.
Aan het slot van een door het Interna
tionaal Katholiek Filmbureau (Office Ca-
tholique International du Cinéma) in Pa
rijs gehouden congres is een zestal reso
luties aangenomen, door middel waarvan
tot de christenen over de gehele wereld
een oproep wordt gericht om door een
positieve houding ten aanzien van de
film de produktic van goede films te be
vorderen. Bovendien verzoekt het con
gres de regeringen aile maatregelen te
nemen, die het werk van de filmkeurings
commissies kunnen vergemakkelijken.
Het merendeel van de bioscoopbezoe
kers, aldus het congres, verlangt gezon
de films. De bioscoopexploitanten moeten
aan dit verlangen tegemoet komen. Zeer
velen vermijden de bioscoop, omdat er
misbruik van wordt gemaakt.
Zich in het bijzonder richtend tot de
filmcritici spreekt het congres als zijn
wens uit, dat. zij zich in hun kritieken zul
len laten leiden door een juist inzicht in
de rangorde der waarden.
Ten aanzien van de landelijke filmorga
nisaties wordt het vertrouwen uitgespro
ken, dat zij alle geëigende maatregelen
zullen nemen om de goede film te bevor
deren.
Bij de regeringen, scenarioschrijvers,
producenten en alle instanties, die met de
verspreiding van de film hebben te ma
ken, dringt het Internationaal Katholiek
Filmbureau er op aan om meer rekening
te houden met de morele en culturele
eisen van een groot publiek.
Minui
6ETIMMËRINGEN VERBOUWINGEN ENZ. VOORHA-VEN 101 TEL 34974 ROVP6ROAM
Hoewel wij nog lang niet van alle nieuiw te verschijnen stukken kennis
hebben kunnen nemen, is onze eerste indruk toch wel die van een
kleine lawine.
Hoe moeten wij daar tegenover staan?
Laten wij in ieder geval niet in de oude fout vervallen dat een of twee
man al het leeswerk moet doen, terwijl toch het lezen van stukken
evengoed tot de toneelbeoefening liehoort.
De meest gemakkelijke oplossing zou
natuurlijk zijn als er een of ander insti
tuut was, dat voor ons de beste stuk
ken uit de lawine zou terugbrengen tot
een stuk of acht. Acht of tien goede stuk
ken waar we allemaal meer dan genoeg
aan zouden hebben.
Het W.K.A. en de N.A.T.U. beogen dat
ook te doen, maar wat zij doen is eigen
lijk selecteren achteraf, want we zijn al
volop aan het spelen als zij met dit werk
klaar kunnen zijn. Het is natuurlijk een
prachtige opzet van het W.K.A. en de
N.A.T.U. maar wij kunnen hun resulta
ten hoogstens gebruiken voor de volgen
de jaren en als vergelijkingsmateriaal
'met onze eigen meningen. Bovendien, als
wij alleen maar op andermans oordeel
afgaan is dit niet bevorderlijk voor de
vorming van onze eigen mening. Wij mo
gen ons gerust op de hoogte stellen van
de beoordeling van anderen deze mo
gen wij ook hoog aanslaan maar wij
moeten ons hierop nooit doodstaren.
Wij moeten onze eigen mening vor
men. En daarvoor is het nodig, dat wij
zelf lezen. Bij de meeste verenigingen is
het de gewoonte, dat een of twee man
zich bedelven onder een serie toneelboek
jes om na enige weken hieruit te voor
schijn te treden met het uitgekozen stuk.
Hier hebben wij al evenmin wat aan,
terwijl het voor die twee mensen een bij
na onoverkomelijke arbeid is.
Waarom niet alle leden ingeschakeld?
We vragen bijvoorbeeld een zichtzending
aan en laten acht of tien mensen ieder
een boekje lezen. Na lezing worden de
boekjes eenmaal gewisseld, zodat uitein
delijk iedereen twee boekjes gelezen
heeft. Dan is dus elk spel gelezen door
twee personen.
Nu komen we in vergadering bijeen
én probeert men al of niet zijn stuk te
verdedigen. Blijven er een of twee stuk
ken over, waarvan men meent dat ze
in aanmerking komen, dan gaan allen
die lezen. Blijft er geen enkel stuk
over dan vraagt men een nieuwe zicht
zending aan totdat men geslaagd is.
Op deze manier krijgt men op den duur
heel wat stukken onder de ogen. Men
gaat niet meer alleen op het gezag van
een ander af. Men telt mee bij het kie
zen van een stuk. Men leert onderschei
den en een stuk met motieven analyseren.
Het werk is op deze manier verdeeld
en het is zeer prettig en vruchtbaar werk
geworden. Op voorwaarde natuurlijk, dat
men dit lezen van stukken serieus aanpakt.
Men moet vooral zeer kritisch lezen,
dat wil zeggen dat men zijn meningen
straks moet kunnen verdedigen....
Men moet met grondige motieven het
waarom van het al of niet deugdelijk
zijn van het stuk kunnen bewijzen.
Alleen deze bijeenkomst reeds waarin
ieder zijn eigen «tuk moet verdedigen
of kraken, kan al heel vruchtbaar n.
Men leert zich hierdoor uiten. Het is een
soort debatingsavond. Men hoort ook an
deren hun mening uiten. Men begint
hierdoor ook meer over toneel in het al
gemeen te praten. En het is weer eens
iets anders dan onze repetitie-avonden.
Zo geven we aan onze toch al goed
gekozen vrijetijdsbesteding een nog diepe
re en rijkere inhoud.
Het voorlichtingscentrum van de in
de Internationale Spoorweg Unie sa
menwerkende spoorwegmaatschap
pijen van Europa heeft een affiche-
wedstrijd uitgeschreven, waaraan
inwoners van alle Europese landen
kunnen deelnemen. Er wordt gevraagd
een affiche te ontwerpen, die betrek
king heeft op het van-huis-tot-huis-
vervoer van goederen per spoor en
waarvan de voorstelling van toepas
sing moet zijn op alle Europese lan
den. De termijn van insluiting sluit
30 augustus a.s. Een jury zal voor 10
oktober van dit jaar de winnaars aan
wijzen. Aan de wedstrijd zijn verbon
den: een hoofdprijs van 500.000 lires
(f 3000.twee tweede prijzen van
250.000 lires (f 1500.en drie derde
prijzen van 100.000 lires (f 600.
O
zendt uw zoon voor een
L.O.. Gymnasium, H.B.S. A
en B; kleine klassen: diploma's
in Ned. erk. of een
in lull en aug. - met cursus
moderne talen, reis en verblijf
o 1 v Ned. Sportleraar naar het
ZUGERRERG, ZWITSERLAND
Inl.* en aanm. voor vakantie of
schooljaar bij Drs. W. F. Maartense
secr. v. h. Curatorium. Kortrtjkse-
straat 11. Scheveningen. Tel. 556859.
Ref. bij Drs Th T M. van den Donk,
oud-rector St-Catharlna-lyc.. Eind
hoven. J. Vestersstraat 29. tel. 3161.
I
