Onderzoek naar een ontploffing
I
i
valt op^:
KRATER ALPHONSUS
NOG IN WERKING?
Maar heel Japan juicht
De blijde mens
Kunstmaan op de
maan?
15 tot 18 kilometer
per seconde
De ontdekking van
Kozyrev
Met het „blote oog"
Sensationele situatie
Kroonprins Akihito gaat trouwen met een doodgewoon meisje
De Gauda Pavonis
Witte sluiers
Observator
VB
ZATERDAG 13 DECEMBER 1958
PAGINA 3
J
:oid^M
Het mag dan mislukt zijn, doch we doen het
toch maar. Dit is de voornaamste con
clusie, welke te trekken valt uit het échec
van de Juno II, die kunstmaan, die om de
tnaan moest cirkelen, maar na 300.000
kilometer in het heelal te hebben afgelegd,
tengevolge van een verkeerd gesteld brand
stofventiel uit elkaar spatte. De Juno II was
niet in staat de aantrekkingskracht van de
aarde te overwinnen. Maar dr. Wernher von
Braun, de ontwerper, blijft welgemoed. Hij
heeft weer heel wat geleerd en. het zal
lukken, zegt hij. Dit, we herhalen het met.
een zekere trots, is het belangrijkste. Wat
zo kort geleden nog een utopie leek, een
Jules Verne-achtige droom, gaat werkelijk
heid worden. Al zullen eerst muizen en
apen bij of zelfs op de maan gaan logeren,
eens zal de mens al duurt het vermoede
lijk nog enkele jaren de grond van onze
bleke satelliet onder zijn voeten krijgen en
dan. Ja wat dan. Nu het meer en
Uieer waarschijnlijk wordt, dat we de maan
gaan veroveren, beginnen allerlei merkwaar
dige berichten en geruchten de ronde te
doen. E11 niet alleen over de maan, maar
tevens over de andere hemellichamen, waar
heen luchtruimexpedities „gepland" wor
den. Het lijkt wel, alsof bepaalde krachten
in het heelal er op uit zijn te proberen, de
mens af te schrikken, hem er van te weer
houden om de grote sprong te wagen.
Sommige geruchten kunnen we ongetwij
feld zonder meer naast ons neerleggen.
Anderzijds is er zelfs een wereldberoemd
filosoof als Bertrand Russell, die zich met
de plannen voor de maan gaat bemoeien.
Tja, niet alleen fantasten en technici interes
seren zich voor de reizen naar de maan. De
86-jarige Bertrand Russell, die zich ergens
in een afgelegen dorp in het afgelegen
Wales heeft teruggetrokken, verklaarde
dezer dagen in een interview, er van over
tuigd te zijn, dat men de maan zal weten
te bereiken. Volgens hem was het slechts
een wedloop tussen de Amerikanen en de
Sovjet-Russen. „Als ze hun meningsver
schillen nu maar op de maan uitvochten, zou
zulks nog zo kwaad niet zijn", merkte de
filosoof op. Men weet het, hij is een der
organisatoren van de oppositie tegen de
H-bom. Ook deze wenst hij naar de maan
Doch laten we ons thans even bezighouden met het nieuwste nieuws
omtrent de maan. Het afschieten van de raketten zullen we laten,
voor wat het is: heel belangrijk, doch momenteel niet zo zeer ter
zake doende. Het is belangrijker even na te gaan, wat de geleerden
zeggen ten aanzien van de zgn. rode plek, welke op de maan zicht
baar zou zijn geweest. Zoals we vroeger reeds schreven, heeft een
geleerde voorgesteld, een raket af te schieten, gevuld met een rode
vloeistof, waardoor een gedeelte van de maan rood. geverfd zou
worden. Dit zou de studie van het oppervlak van de platieet ten
zeerste vergemakkelijken. De tnaan is hem naar het schijnt vóór
geweest
ZILFA PLEET
■suf'
O?'
di
iw "f307,
WO.
iur.
a. 7-8 d
- l'
,=l vf"r ,1
rtl»'
8fl
U?8"
We gaan de maan veroveren
Twintig jaar is de man geworden,
jonge man, nu ziek. Een vreselijke
kwaal tast steeds verder het li
chaam aan. Wat een toekomst nog.
En de houding van de zieke? We
citeren uit een brief van enkele
dagen geleden:
„U moet niet denken, dat ik
ontevreden ben. Overgave komt
er nu haast niet meer bij; ik
weet me gedragen door de ge
nade. Het is net, of een ander
mijn moeilijkheden torst. In mijn
leven kreeg door de genade alles
een heel andere zin en kleur.
Wat mensen tegenvallers noe
men, deze verliezen bij mij hun
zwaarte. Ik ontdekte heel andere
perspectieven. Daarom voel ik
me spontaan gelukkig. Het is
voor my bijna altijd feest."
Dit is geen taai van een kwezel,
maar van een kerel die na strijd
door het lijden is gelouterd en zich
gesteund weet door de dagelijkse
genade van bijstand.
Zijn dagen hebben nu bijna altijd
iets feestelijks. Hoe bestaat het!
Wanneer men van dichtbij weet,
hoe zo'n lichaam langzaam wordt
gesloopt en steeds meer tot hulpe
loosheid is gedoemd.
En tóch blijdschap, tóch vreug
de
Een groot deel der mensheid
tobt. Door allerlei omstandigheden
van binnenuit en van buitenaf.
Achter vele uiterlijk vredig-vro-
Hjke vensters spoken vaak zware
zorgen.
„Gaudete, verheugt u," zegt mor
gen de Kerk in haar officie. Jawel.
En tóch
De man geworden jonge man
heeft het door.
Zonder hulp van Boven komt
Wen er niet. Met die hulp worden
zoals de zieke ons schreef „moei
lijkheden licht als een veertje".
En in deze levenshouding staat
genoemde man niet alleen. Ze zijn
■net tientallen aan te wijzen, juist
zware zieken en ernstig lijdenden.
Hoe dat mogelijk is? Mogen we
St.-Paulus weer aan het woord la
ten om het u haarscherp te zeg
gen.
Verblijdt u altijd in de Heer.
Ik herhaal het: Verblijdt u.
Weest om niets bekommerd. Laat
al uw verlangens door bidden en
smeken mèt dank aan God be
kend worden. Endevredevan
God, welke alle begrip
te beven gaat, zal uwe har
ten en gedachten bewaren.
Maar die harten en gedachten
zijn nu juist niet zo bijzonder op
gewekt. De Kerk bidt dan ook niet
voor niets in de „Collecte":
Verlicht de duisternissen van
onze geest door de genade van
Uw bezoek.
Maar tja, het lijkt erop, alsof St.-
Toannes nog vandaag de woorden
Zou kunnen herhalen welke in het
■■Evangelie" van morgen staan op
getekend:
Midden onder u staat Hij, Die
gjj niet kent. Hij komt na mij.
doch Hij was er vóór mij.
De Christus-figuur staat nog al-
tijd te ver van ons af. „Kleinmoe-
"igen, schept moed en vreest niet,"
zegt de „Communio", „onze God zal
•"•Wen en zal ons verlossen."
Nooit wanhopen ondanks schjjn-
^aar onoverkomelijke moeilijkhe
id. Met alle menselijke middelen
echter geen oplossing mogelijk,
^ardse geestkracht schiet te kort.
at ervoeren en ervaren zieken en
'Hh nden. Na die ervaring kunnen
nog blijde zijn.
Dat is het mysterie van Boven.
Er moet een explosie op de maan
hebben plaats gevonden. Waardoor de
ze veroorzaakt werd, is nog een raad
sel. Maar ze heeft aanleiding gegeven,
tot het maken van tal van veronder
stellingen. De mogelijkheid van een
explosie zou inhouden, dat de maan
tóch een atmosfeer heeft. Nu is het
merkwaardig, dat, ofschoon we over
enorme foto's van gedeelten van de
oppervlakte van de maan beschikken,
we nog absoluut niet met zekerheid
weten, waaruit deze bestaat. Is zij
harde rotsgrond of bestaat zij uit een
meters dikke laag van stof en gruis?
Er zijn voorts vele andere dingen, die
zich voor ons als raadsels voordoen.
De Amerikaanse astro-fysicus Pic
kering heeft gemeend, in de z.g.
krater van Erasthenes, tekenen van
een primitieve vegetatie te hebben
waargenomen, maar deze waarnemin
gen zijn niet door anderen bevestigd.
Nu zou de Sovjet-Russische geleerde
Nikolai Kozyrev in het z.g. circus Al
phonsus een sterke rookontwikkeling
hebben opgemerkt, gepaard gaande
met een rode gloed. Hieruit zou ge
concludeerd moeten worden, dat de
z.g. kraters van de maan, waarvan
men lange tijd gedacht heeft, dat het
door grote meteoren geslagen gaten wa
ren, in werkelijkheid nog werkende
vulkanen zijnMet spectografische
apparaten stelde de Sovjet-Rus vast,
dat die rook op de maan moleculen,
zelfs zware, moet bevatten. Engelse
waarnemers meldden, eveneens een
rode gloed te hebben waargenomen,
waarin naar hun mening peroxyde
voorkwam. De gloed deed hun aan als
een rozig getint gas.
Christiaan Duvaleix, een Frans ama
teur-astronoom, in Frankrijk o.a. be
kend door de televisie, gaf een merk
waardige verklaring van die explosie
en die rode gloed. Volgens hem zou
een der in de wereldruimte verdwe
nen kunstmanen op de maan neerge
slagen zijn. Indien dit waar is, moet
de maan door van de aarde afkomsti
ge microben besmet zijn, is ze astro
nomisch gesproken, niet meer maag
delijk. Intussen zijn er weer andere
geleerden, door wie het waarschijn
lijker geacht wordt, dat de zoekge
raakte raketten op de zon terechtge
komen zijn.
In verband hiermede is het uiterst
interessant te vermelden, wat in ok
tober door enkele Amerikaanse onder
zoekers, die op de bekende basis van
White Sands met raketten, speciaal
de z.g. Aerobee experimenteerden, als
het ware terloops is vermeld, omdat
ze er niets sensationeels in zagen. Ze
hebben in de kop van verschillende ra
ketten kleine, aluminium ballen of ko
gels gemonteerd, die naar mag wor
den aangenomen, na tot een hoogte
van bijna honderdduizend kilometer
geschoten te zijn, door een bijzonde
re aandrijving van die hoogte af ver
der de wereldruimte in werden ge
schoten en met een snelheid van 15
tot 18 kilometer per seconde er in
slaagden, zich aan de aantrekkings
kracht van de aarde te onttrekken.
Men weet niet, of dit inderdaad ge
beurd is. Het blijft mogelijk, dat deze
kogels op een gegeven ogenblik van
de vooraf vastgestelde richting zijn
afgeweken. Dan kunnen ze weer naar
de aarde teruggekeerd zijn. Misschien
verbrandden ze in de atmosfeer, mis
schien niet.Het is wellicht al te ge
waagd, om recente, mysterieuze vlieg
tuigongevallen hiermede te verklaren.
Men heeft daarvan reeds de vliegen
de schotels de schuld gegeven en Sov
jet-Russische atoomvliegtuigen verant
woordelijk gesteld. Het zal wellicht
eens bekend worden, of het de Ame
rikaanse aluminiumballen zijn ge
weest
De betrokken geleerden gaven inmid
dels nog een opsomming van de wij
ze, waarop deze ballen of kogels zou
den kunnen reageren. Behalve dat ze
weer naar de aarde kunnen terugke
ren, lijkt het niet uitgesloten, dat ze
in de wereldruimte een eigen baan zou
volgen. Dit houdt weer twee mogelijk
heden in: ze kunnen door de zwaarte
kracht van de maan worden aange
trokken, ook door die van de zon en
er tegen te pletter slaan of ze kunnen
door de een of andere oorzaak rond
de maan of een andere planeet blij
ven cirkelen, als een schier microsco
pisch kleine satelliet of maan. Wat die
oorzaken betreft, de voornaamste is
wel de grootte van de snelheid, waar
mede de ballen voortsuizen, waardoor
ze althans gedeeltelijk aan de aantrek
kingskracht van het zwaartekracht
veld b.v. van de maan kunnen ont
snappen en er derhalve niet tegen te
pletter slaan. De Amerikaanse geleer
den wezen nog eens extra op de snel
heden, welke door de aluminiumbal
len kunnen worden bereikt en die twee
tot driemaal zo groot zijn als die van
de Spoetniks en Explorers.
Wat de Sovjet-Russische geleerde Ko
zyrev ontdekt heeft, kan intussen niet
door de ontploffing van zo'n kleine alu-
miniumbal op de oppervlakte van de
maan veroorzaakt zijn. Kozyrev is ver
bonden aan het grote observatorium
van Poelkovo bij Leningrad. Hij was
bezig met het doen van waarnemingen
van de maan in het astrofysische la-
De Cauda Pavonis ofwel Pauwe-
staart, waarin zich de krater
Alphonsus bevindt, die zou hebben
bewezen, dat zich op de maan nog
werkende vulkanen bevinden.
boratorium in de Krim, toen hij met over één nacht ijs.
zijn telescoop de rode gloed ontdekte,
juist in de omgeving van de krater
Alphonsus. Het was in de nacht van
2 op 3 november. Hij slaagde er in,
de gloed te fotograferen en aldus op
de fotografische plaat vast te leggen,
zodat hij zijn ontdekking later zou kun
nen verifiëren. Hij hield haar tot 12
november geheim. Nadat hij nog en
kele waarnemingen had gedaan, meen
de hij, dat er geen twijfel meer moge
lijk was en liet hij het desbetreffende
bericht de wereld rondseinen, dat
overal groot opzien baarde.
Groot opzien, want tot dusver werd
algemeen aangenomen, dat de maan
een dode wereld was. Het enige, wat
sommige geleerden wilden toegeven
was, dat er misschien ergens diep in
grote afgronden enig primtiief leven
kon heersen. En nu zou er een wer
kende vulkaan zijn, zou de maan dus
een eigen leven leiden en wellicht ook
levende organismen kennen
In de Verenigde Staten togen verslag
gevers naar San Antonio in Texas,
waar de beroemde astronoom met de
Nederlandse naam Gerard P. Kuiper
zich een faam heeft verworven als de
grootste kenner van het zonnestelsel.
Deze verklaarde, Kozyrev enkele
maanden geleden tijdens 't te Moskou
gehouden congres v. d. internationale
astronomische vereniging te hebben le
ren kennen als een uiterst bekwaam
en serieus man. Hij meende voorshands
evenwel nog niet te kunnen aannemen,
dat de rode gloed door een vulkanische
uitbarsting veroorzaakt zou zijn. Maar
zo zei hij: Kozyrev heeft ongetwijfeld
een ontdekking van het hoogste be
lang gedaan.
Kozyrev heeft de rode gloed ook met
het blote oog waargenomen, in zoverre
dan, dat hij hem herhaaldelijk door
de telescoop zag en observeerde. Hij
nam geen genoegen met de foto's, om
dat er bij het ontwikkelen iets gebeurd
had kunnen zijn, waardoor een rode
vlek was ontstaan. Hij ging, om het
eenvoudig te zeggen, niet bepaald
Men kan zich de situatie voorstel
len. Ze is sensationeel genoeg.Ter
wijl overal in de wereld zowel de man
nen in de grote observatoria als de
amateurastronomen met hun eenvou
dige instrumenten de maan bespieden,
nu deze in verband met de raketten
in het centrum der belangstelling
staat, ontwaart een geleerde plotseling
iets heel bijzonders op een door hem
gemaakte foto. Hij vertrouwt zijn ogen
niet.Als een soort Archimedes rent
hij naar de zaal, waar zich de tele
scoop bevindt, laat deze nog eens extra
goed op de maan richten en ervaart,
dat de foto hem niet bedrogen heeft.
Hij zwijgt, tot herhaalde waarnemin
gen voor hem geen twijfel meer over
laten.. Het is Eureka, ik heb het ge
vonden.
Kozyrev is nadien rustig voortgegaan.
Hij maakte tal van spectrogrammen
van het mysterieuze licht in de even
mysterieuze rode gloed. Hij ontleedde
er het licht mede en maakte zijn con
clusie bekend: er is daar op de maan
een krater in volle werking.. Volgens
Kozyrev tonen zijn spectogrammen
duidelijk de aanwezigheid van carboni-
um op de maan aan. En het is carbo-
■nium, koolstof, dat in verschillende
samenstellingen ook op onze aarde door
vulkanen bij uitbarstingen uitgestoten
wordt.
li
modern bestek
BAKSTEEN Zn.,
Westewigenstraat 70
Van KEMPEN, BEGEER
Lijnbaan 77 yqjj
H. van LOON
Meent 14
LUCARDIE
Nieuwe Binnenweg 941
Zon der liefde rees in Tokio
In de Provence bij Saint-Michel is
de modernste sterrenwacht van
Europa gebouwd. In deze koepel
bevindt zich een telescoop met een
diameter van 1.92 meter, waarvan de
reikwijdte 500 miljoen lichtjaren be
draagt, Er werd aan deze telescoop
met installatie meer dan 500 miljoen
gulden ten kos-te gelegd.
HET IS ONGETWIJFELD enigszins poëtisch gezegd: de zon der liefde
rees in Tokio. In Tokio, de hoofdstad van het Land van de Rijzende
Zon. Poëtisch inderdaad. Maar wie zou niet poëtisch worden, de lief
desidylle lezend van kroonprins Akihito van Japan. Akihito, dat bete
kent „man van het licht". Zou men er niet nóg poëtischer door worden?
Niemand mag het de chroniqueur van zoveel dagelijkse min of meer
avontuurlijke of lugubere gebeurtenissen het lot van de kranten
man, die gedwongen is de sensatiepers te lezen kwalijk nemen, dat
hij onder de indruk kwam van dit Japanse liefdesverhaal, hetwelk
meer zal doen, om de herinnering aan de vele wandaden der Jappen
uit te wissen, dan de schoonste verklaringen en werken van de emi-
nentste Japanse politici of kunstenaars De man van het licht gaat
trouwen met Michiko Shoda, hetwelk aanvalligheid en intelligentie
betekent Met dit huwelijk dat in de herfst 1959 voltrokken zal
worden, gaat het Japanse keizerhuis een traditie verbreken, eeuwen
oud, ja duizenden jaren oud. Voor de eerste maal in 2681 jaren zal
een meisje uit het volk het keizerlijke paleis betreden en dan nog wel
als gelijke.
zeer ontwikkelde Amerikaanse mrs. Elisa
beth Gray Vining. Ze gaf hem in vier jaar
tijd een volkomen westerse opvoeding en
bevrijdde hem, zoals ze het later noemde
van alle hofcomplexen. Hij mocht alleen
slapen en hem werd toegestaan, met dood
gewone mensen als de bedienden van het
hof en de keizerlijke chauffeurs te praten
bracht hem naar buiten, waar hij met
Amerikaanse jongens speelde en uit
stekend Engels leerde spreken Ze zorgde
ervoor, dat hij lange reizen naar het bui
tenland mocht maken. Akihito bezocht
aldus en, wat belangrijker is, op eigen
gelegenheid en zonder hinderlijk toezicht,
zowel Europa als Amerika.
Doordat hij zich met veel groter ge
mak onder het volk begaf dan zijn va
der, Hirohito. verwierf hij zich 'n enorme
populariteit. De aankondiging van zijn
verloving werd door de kranten op Ame
rikaanse wijze behandeld als het om een
beroemde filmster ging. Aldus vernamen
de Japanners en thans ook wij, dat Mi
chiko Shoda 1.61 meter lang is en tweeën
vijftig kilo weegt. Het eerste bezoek aan
het klijkir ezlnespekA'iatsrduhiisooeeeee
het keizerlijk paleis en Akihito's ouders
werd door radio en televisie uitgezonden.
Ze was vergezeld van haar vader, die
een westers kostuum droeg, terwijl haar
moeder zich met een prachtige, rode ki
mono getooid had. Zelf droeg ze een wit
toiletje en een kostbare bont stola.
Tekenen we nog even aan. dat Michli-
ko Shoda 'n rijke partij is. Ze is de erfge
name van een vermogen, hetwelk op een
miljard yen geschat wordt. Akihito daar
entegen is verre van vermogend. Hij ge
niet een behoorlijk inkomen, als kroon
prins, doch zijn vader deed in 1945 af
stand van al 't keuzerlijk bezit en schonk
dit aan de staat, zich tevreden stellend
met een jaarlijkse apanage, als dienaar
doch tevens symboll van de staat, slechts
het keizerlijke paleis met de grote tuinen
in eigendom behoudend. Nog steeds wor
den de tuinen door vrijwilligers onder
houden. die elkander \>e driehonrerd te
gelijk aflossen.
De verloving vindt op 27 dezer plaats
wanneer Akihito 25 jaar wordt.
K. H.
Nu is het zó, dat Kozyrev niet de
eerste sterrenkundige is, door wie vul
kanische verschijnselen op de maan
werden opgemerkt. De literatuur over
de maan geeft enkele voorbeelden van
door erkende geleerden gedane waar
nemingen, zij het met primitieve in
strumenten. Deze literatuur is tame
lijk oud. Het was de beroemde Galilei,
die het eerst de oppervlakte van de
maan nauwkeurig bestudeerde. Hij
ontdekte toen de z.g. Pauwestaart, de
cauda pavonis, een groep van drie
reusachtige kraters, tamelijk dicht bij
elkander liggend en aldus iets vormend
dat met een beetje goede wil met een
pauwestaart kan vergeleken worden.
Deze kraters werden door de astrono
men later als pleien aangeduid. Ze
vormen grote vlakten in een bergach
tig gedeelte van de maan. De Pauwe
staart bevindt zich ongeveer in het
midden van de maan en kan met een
goede verrekijker bij helder weder
waargenomen worden. De grootste
krater werd Polemeus gedoopt en
heeft een diameter van 165 km. De
middelste heet Alphonsus en heeft een
diameter van 120 kilometer. Het is in
deze krater, dat Kozyrev de rode
gloed ontdekte. De kleinste is de Ar-
zachel, met een diameter van 100 ki
lometer. De Ptolemeus is bijna geheel
vlak. Alleen in het midden verheft zich
een kegel met een diameter van twin
tig kilometer. Even daar vandaan ligt
een dergelijke kegel onder een enor
me stoflaag, grotendeels verborgen.
Alphonsus heeft een „bodem", die on
regelmatig gegolfd is en boogt in het
midden op een kegel, die kennelijk een
uitlaat is geweest en blijkbaar nog
isHet was juist bij deze kegel, dat
Kozyrev de rode gloed constateerde.
De kraterbodem van de Arzachel is
buitengewoon onregelmatig en ligt te
vens het diepst.
Na het jaar 1700 werden de observa
ties van de maan met betere midde
len voortgezet. Toen de fotografie was
uitgevonden, bleek zulks een grote
vooruitgang. Maar voordien, in 1787,
had de beroemde astronoom Herschel
aan de Royal Society te Londen me
dedeling gedaan van witte sluiers, door
hem ontdekt rond de drie kraters Aris-
tarcus, Copernicus en Keppler. Op 22
oktober 1790 zag deze zelfde Herschel
tijdens een totale maansverduistering
niet minder dan 150 rode puntjes op
de maan. Twee jaar tevoren jnaakte
de Duitse astronoom Schoetter be
kend, op de maan een kleine krater te
hebben ontdekt, die men tevoren nog
niet waargenomen had en waarvan hij
vermoedde, dat deze in recente tijd was
ontstaan. Schroetter ontdekte later
opmerkelijke veranderingen in de om
trekken van de grote krater Poseido-
nius die wezen op inwendige verschui
vingen en dus op vfTlkanisch ieven. In
1908 werd zijn waarneming bevestigd
door de Franse astronoom Millochau,
die verklaarde, dat de vulkaan stoom
had uitgestoten. Nog in deze eeuw stel
de de reeds genoemde Amerikaanse
astronoom Pickering vast, dat de door
hem speciaal bestudeerde krater Plu
to aan sterke veranderingen onderhe
vig was. Nu eens leek zijn bodem vlak,
dan weer ontwaarde hij een aantal
kleine kraters of kegels, in totaal wel
45.. Pickering meende, dat het ver
dwijnen van die kraters het gevolg was
van dichte stofwolken, welke werden
uitgestoten en als het ware een af
sluitend gordijn vormden. Ze leken de
bodem van de krater, maar waren in
werkelijkheid niet doorzichtige, doch
min of meer vloeiende massa's.
Omdat men gemeend had langs de
wetenschappelijke weg te moeten vast
stellen, dat de maan volkomen koud
was, werd aan deze mededelingen wei
nig aandacht besteed. Doch Kozyrevs
ontdekking geeft ze thans een bijzonder
actueel karakter. Speciaal, nu Jules
Vernes droom van een reis naar de
maan verwezenlijkt lijkt te worden.
Sommige ruimtevaarders hebben reeds
als hun mening uitgesproken, dat even
tuele bezoekers op de maan beschut
ting en warmte zullen kunnen vinden
in nauwe ravijnen, waar radio-actie
ve stoffen nog Werkzaam zijn en voor
een hogere temperatuur zorgen.
Ze geven toe: de maan is zo niet
dood, dan toch stervende, maar we
hopen, dat er in het inwendige nog
vuur is overgebleven. En ...wat ver
bergt de voor ons onzichtbare kant van
de maan nog voor ons?
Michiko Shoda rechtsmet haar
vriendin Ayako Shimizu, in tradi
tioneel-Japanse kledij
Vijfentwintig jaar geleden en feitelijk
nog tot kort na de oorlog, waardoor Ja
pan aan de rand van de afgrond en het
Japanse volk de hongernood nabij was
gebracht, had geen Japanner zich ooit
kunnen indenken, wat nu op het punt
staat te gebeuren. De Mikado ofwel Ten-
no was immers een godheid, een directe
afstammeling van Jimmu, een familie
lid van de zonnegodin Amaterazu Omi-
kami. Nog kort voor de oorlog pleegde
een verkeersagent harakiri, omdat hij in
de straten van 'Tokio de keizerlijke auto
te laat had opgemerkt en daardoor de
keizer een minuut had laten wachten
Niemand mocht het gezicht wenden naar
het keizerlijke paleis, 's Keizers woord
was absolute wet en de kinderen van de
keizer konden slechts met de kinderen
van vijf hoogadellijke families trouwen,
de kroonprinsen slechts met een prinses
uit het huis Fugiwara.
Maar in 1945 verklaarde de honderd en
vierentwintigste afstammeling van Jim
mu, dat de keizer geen godheid was,
doch slechts een symbool van de staat.
De idee, als zou hij een godheid zijn, werd
door Hirohito verre van zich geworpen.
Hij noemde haar volkomen vals, evenals
de gedachte, dat het Japanse volk een
superieur volk zou zijn, boven alle andere
volken verheven. Hirohito ging daarna on
der het volk, dat aanvankelijk niet aan de
nieuwe situatie kon wennen. Hij hield ech
ter vol. zond zijn kinderen naar school
inplaats van ze in het paleis verborgen
te houden en thans heeft hij toestemming
gegeven aan zijn oudste zoon, om de doch
ter van een rijke industrieel te huwen, een
meisje zonder enige titel met een westerse
opvoeding en uiterst sportief van aanleg.
Kroonprins Akihito is door Michiko Shoda
herhaaldelijk op de tennisbaan op be
slissende wijze geslagen. De kroonprins
sloeg haar evenwel ten slotte uiteinde
lijk, doordat hij haar aanvankelijke wei
gering, om met hem te trouwen, onge
daan wist te maken. Ze was erg bevreesd
voor de hofcamarilla, die haar wellicht
het leven in het paleis onmogelijk zou ma
ken. Maar a] te goed wist ze, dat deze
hevig tegen Akihito's democratische denk
beelden gekant was. Men had voor Aki
hito reeds een prinses uitgezocht, een telg
uit een familie van keizerlijken bloede, de
achttien-jarige prinses Aisuko Kitashira- I
kawa. Ze werd hem in 1956, op zijn drie-
entwintigste verjaardag voorgesteld als
een uiterst geschikte partij. Akihito had
echter reeds zijn hart aan de uitne
mende .tennisspeelster verloren
Akihito's besluit heeft een geweldige
opschudding in Japan teweeggebracht.
Het volk was buiten zichzelve van enthou
siasme, ziet in zijn huwelijk uit liefde een
goed voorteken. In hogere kringen was
men minder verbaasd, want het is Aki
hito geweest, die het keizerlijke gezir
steeds meer een normaler leven heef;
doen leiden. Door zijn voorspraak moch
al in 1950 de tweede van Hirohito's vij
dochters, prinses Kazuko Takanomijia me
een employé van het spoorwegmuseum t<
Tokio trouwen. In 1952 sloot wederom ee;
dochter van de Mikado een morganatiscl
huwelijk: de 21-jarige Yori Atsoeko trouw
de met een landedelman.
En toch, Akohito werd in de aanvam
volgens de strenge hoftradities opgevoed
Hij woonde afgezonderd van de rest va:
het gezin in een kleine villa in de keizer
lijke tuinen, met slechts enkele bediende:
bij zich. Een dezer sliep met hem in de
zelfde kamer. Akihito was nooit alleen
Hij was toen reeds twaalf jaar. Generaal
MacArthur zorgde, dat zijn opvoeding
werd toevertrouwd aan een intelligente,
