Nijlwater kostbaar als goud
Keizer van Ethiopië wenst nu
ook een dam aan te leggen
EERSTE „TITAN" MET SUCCES
GELANCEERD
«R *wm m m msm,-
Soedan en Egypte twisten nog
door over verdeling
Groenland werpt 400 miljoen
kubieke meter ijs in de zee...
Een ijsberg in
de mist, het
ergste wat er is
Schapen van
Zijn weide
Streven naar
modernisering
Observator
Issiis»
ZATERDAG 7 FEBRUARI 1959
PAGINA 3
keizer van Ethiopië gaat zich mengen
111 de strijd om het water van de Nijl. Het is
een heel oude strijd. Abessinië ofwel
Ethiopië heeft er tot dusver min of meer de
van een quantité négligeable in gespeeld,
°fschoon een groot gedeelte van het water
van de Nijl uit zijn gebied afkomstig
is.
Evenals de Soedan had Abessinië tot dusver
*bet veel in de melk te brokken. Maar waar
lasser niet op gerekend had, gaat nu naar
het schijnt gebeuren. Keizer Haile Selassie
§af te kennen, eveneens een dam te willen
houwen, in navolging van Nassers Assoean
dam, waarover zoveel te doen is geweest en
daarvoor Kroesjtsjef honderden miljoenen
Rebels beschikbaar stelde, toen de Ver
enigde Staten en Engeland zich terugtrok
ken. Volgens berichten uit Cairo heeft Haile
^lassie aan West-Duitsland, hetwelk overi
gens ook bij de Assoeandam geïnteresseerd
is, vooral technische medewerking gevraagd
om in de Blauwe Nijl een dam te kunnen
bouwen, waarvoor hij voorlopig vijfhonderd
miljoen gulden nodig heeft. De bedoeling
is, het bovenste gedeelte van de Blauwe Nijl
onder controle te krijgen en aldus de moge
lijkheid te scheppen, de toevoer van water
uit deze rivier te regelen. Het plan hiertoe
bestond reeds geruime tijd, in het kader van
een groots project voor dit gedeelte van
Midden-Afrikawaar de belangen van
Ethiopië, de Soedan en Egypte elkander
raken. Het is het zg. Tanaproject voor de
ontwikkeling van het Nijlgebied. Egypte is
er nooit toe overgegaan zijn goedkeuring
aan dit project te hechten, laat staan, er zijn
medewerking aan te verlenen. Nasser wilde
met zijn Assoeandam de zaak zelf in handen
houden, er blijkbaar op rekenend, dat spe
ciaal Haile Selassie niet in staat zou zijn hem
de voet dwars te zetten.
ff et bericht over Haile Selassies initiatief is voor de rest van de
Gereld min of meer als een verrassing gekomen. Men ivas het bestaan
van het Abessijnse keizerrijk bijna vergeten. Het is er zo rustig, dat
het nimmer in het nieuws verschijnt. Doch de man, die indertijd
door Mussolini van de oude keizerstroon van Addis Abeba verdreven
l°erd, blijkt de traditie van de grote Menelik te willen voortzetten.
hfij is rustig en zonder tam tam voortgegaan met zijn werk van de
wederopbouw van het land, dat zeer onder de gevolgen van de vereiniteit van de nieuwe republiek soe-
i t t 7 n t 7 ij-, 77 i dan staat. Met deze dam kan 3 miljard ku-
°orlog had geleden. Een der schranderste besluiten van Haile j bieke meter water gestuwd en dus be-
^elassie was wel, de Italiaanse kolonisten, die er zich bij tienduizen.
den hadden gevestigd, niet uit het land te jagen, maar ze rustig te
loten blijven en hen, na hen uit de interneringskampen of gereser
veerde gebieden te hebben ontslagen, weer aan het werk te zetten
*n geheel in het economische leven op te nemen, als ordentelijke
hurgers.
Katoenbouw enorm
toegenomen
32 nliljard kubieke meter
Niet van gisteren
Geweldige overstroming
Assoean niet de enige dam
H
wa»
Volkomen onvoorzien?
Producent van ijsbergen
De Grote Kara jak
Indrukwekkend schouwspel
slllpij?'
De Sennardam, zuidelijk van Khar
toem is de enige Nijldam, die aan
de Soedan ten goede komt. Maar de
Soedanese regering is volgens een
overeenkomst verplicht, de sluizen
van 1 januari tot 15 juli open te
houden en het Nijlwater door te
laten, zodat het naar Egypte kan
stromen
J it,» iij i i Wltte Nijl, dle echter thans onder de soe-
ter en daardoor hun bebouwde oppervlak
te van 3.6 op 5 miljoen ha brengen. In
de Soedan beschikken de Egyptenaren
reeds over de Dzjebel Aulia-dam in de
Haile Selassie streeft gestadig naar een
Modernisering van zijn in vele opzichten
®chterlijke keizerrijk, waarin hier en
"aar nog middeleeuwse toestanden heer-
s®n en enorme gebieden verwaarloosd lig
gen. Om Ethiopië open te leggen en ook
de in de uithoeken levende, half wilde
dammen in het grote geheel op te nemen,
?r daardoor tevens beter toezicht op te
jannen uitoefenen, begon hij met de uit
leiding van het door de Italianen in
hoofdzaak voor strategische doeleinden
Aangelegde wegennet.
Amerikaanse ingenieurs traden hierbij
ais zijn adviseurs op en., duizenden Ita-
haanse arbeiders werkten aan de aanleg
^an nieuwe wegen, daarmede de traditie
oude Romeinen voortzettend. De
"este verkeersweg in heel het land is de
autoweg dwars door Eritrea, de voormali
ge Italiaanse kolonie, die als bondsstaat
"ij Ethiopië gevoegd is. Het is in de buurt
Van deze weg, dat Haile Selassie zijn dam
waard worden voor tijdstippen, waarop
het nodig is. In de Blauwe Nijl hebben ze
de Sennardam, die 7 miljard kubieke me
ter water kan verstouwen. De Ethiopi
sche dam zou hieraan een einde kunnen
maken- Zowel de 22 miljoen Egyptenaren
als de 9 miljoen Soedanezen leven in be
langrijke, zo niet beslissende mate bij de
gratie van het Nijlwater. Terwijl wij hier
in Nederland van oudsher onze dagelijk
se strijd tegen het water voeren, moeten
Egyptenaren en Soedanezen een even har
de strijd om het bezit van het water strij
den en straks zullen de Abessijnen zich in
die strijd gaan mengen. Niet in de eerste
plaats, omdat ze het zelf momenteel zo
hard nodig hebben, want het noorden van
hun land is nog een grote woestenij, waar
doorheen slechts enkele nauwelijks be
rijdbare wegen lopen. Maar het project
van het Tanameer en het daarop aanslui
tende plan voor een dam in de Blauwe Nijl
zullen dienen voor de bouw van een grote,
elektrische krachtcentrale en op den duur
natuurlijk ook voor de ontwikkeling en
vruchtbaarmaking van het land er om
heen.
Doordat zowel in Egypte als de Soedan
de katoenbouw gedurende de laatste vijf
tig jaar enorm is toegenomen en de be
hoefte aan water navenant steeg boven
dien opgevoerd door het steeds stijgend
aantal inwoners is het water van de
Nijl om zo te zeggen tot goud geworden.
Reeds dertig jaar geleden moesten de
Egyptenaren met de Soedanezen tot een
overeenkomst inzake de verdeling komen.
Toenmaals stond de Soedan onder Engels
bestuur en de Engelsen verleenden aan
Egypte uit politieke overwegingen tal van
privileges. welke thans niet meer door
de nieuwe Soedanese regering erkend wor
den. Sinds enkele jaren streeft men in de
hoofdstad Khartoem dan ook naar een
nieuwe regeling.
Van de 84 miljard kubieke meter water,
welke de Nijl de beide landen toevoert,
verbruikt Egypte er 48 miljard en de Soe
dan 4 miljard. Daar beide oeverstaten
hun landbouw verder willen ontwikkelen,
is hun behoefte bijna even groot. Soedan
wil zich een veel grotere portie toebedeeld
zien
Er valt momenteel 32 miljard kubieke
meter water te verdelen. In de eerste
plaats via een wederzijdse overeenkomst,
in de tweede plaats door het bouwen van
dammen, waardoor men in staat is, het
water naar grote reservoirs te leiden en
het daar te bewaren, daarbij nog dank
baar gebruik makend van de elektrische
centrales, die men er mee voeden kan.
De Egyptische regering klampt zich vast
aan de clausule van een in 1929 gesloten
overeenkomst en eist alle 32 miljard op.
De regering te Khartoem heeft zich op
het standpunt gesteld, dat er een evenre
dige verdeling volgens het aantal inwo
ners van elk land moet plaats vinden of
wel 33 pet voor de Soedan en 67 pet- voor
Egypte. In de Soedan is reeds een groot
bewateringskanaal ;n gebruik genomen,
dat een jaarlijks verbruik van 600 miljoen
kubieke meter water heeft en 320.000 ha.
land vruchtbaar moet maken. Witte Nijl
en Blauwe Nijl komen bij Khartoem te
zamen en vormen daar de Nijl. op Soe-
danees grondgebied. Beide rivieren zijn
voor een groot gedeelte Soedanees. Maar,
in de Abessijnse provincie Godjam, zoals
het noorden van Ethiopië heet, liggen
de bronnen van de Blauwe Nijl en die le
veren bijna de helft van 't water, dat door
de Nijl naar de Middellandse Zee stroomt.
Voor ons Nederlanders is deze water
staatskwestie bijzonder interessant, al
draagt ze uiteraard een enigszins ander
karakter dan die ten onzent
Het water van ortze grote rivieren komt
uit Duitsland (Zwitserland) en Frankrijk
(België). Het heeft heel lang geduurd,
voordat men het hier volkomen met elkan
der eens was. En wij zitten al weer met
andere problemen, als het vervuilen van
de rivieren door de industrie en het ver
vuilen van onze stranden door deze rivie
ren, waarover zopas in een desbetreffend
rapport geklaagd is
Intussen, ook het vraagstuk van het
water van de Nijl is niet van gisteren.
Misschien hebben de oude Egyptenaren
reeds getracht, de Nijl te kanaliseren of
er stuwdammen in aan te leggen. Ze groe
ven wel een kanaal van de Nijl naar de
Rode Zee. dat eeuwen achtereen gebruikt
ls en waardoor Chinese waren tenslotte
naar Rome werden gevoerd, uitsluitend
te water en met vermijding der gevaar
lijke karavaanwegen van Arabië. het
Midden Oosten en PerziëTechnisch
zouden ze er ongetwijfeld toe in staat zijn
geweest, gezien hetgeen ze met de pira
miden en hun enorme tempels gepres
teerd hebben.
De historie gaat echter slechts tot onge
veer duizend jaren terug, althans wat het
bouwen van stuwdammen betreft. Toen
schreef in de stad Bassorah aan de Per
zische Golf de beroemde Arabische wis
kundige: Als ik in Egypte woonde, zou ik
de Nijl zó proberen te veranderen, dat
men een doelmatig gebruik van ziin wa
termassa's zou kunnen maken. Hiertoe
zou men de nodige werkzaamheden moe
ten verrichten in de bergen, waar hij
naar het schijnt ontstaat. Aboe Ali Mo
hammed ben Al Haitham. zoals deze wis
kundige heette, was ten zeerste onder de
indruk gekomen van de hongersnood
waardoor Egypte telkens weer, als er
weinig water door de Nijl stroomde ge
plaagd werd. Men had na de winters enor
me massa's zo maar in de zee laten weg
stromen en 's zomers liepen de geïrrigeer-
de velden droog. Toenmaals regeerde ovcr|
Egypte de Arabier Al Hakem Denmr Al-1
lah- Deze hoorde over het idee van de wis-
kundige uit Bassorah spreken, riep hem j
naar zijn hof. stelde hem duizend ..fel- j
lah's" (in lijfeigenschap levende Egypti-j
sche boeren) en het nodige geld ter be
schikking en stuurde hem diep het zuiden J
in. om ergens in de bergen zijn plan uit j
te voeren. Al Haitham koos als plaats.,
waar hij wilde beginnen, de rivieroevers
bijAssoean uit, dat eens een uiterst;
belangrijke handelsstad was.
De eerste werkzaamheden waren reeds
uitgevoerd, toen een geweldige overstro
ming van uit de Soedan komend water al
les wegspoelde, de werklieden incluis. Al
Haitham schijnt behalve met een zekere
scherpzinnigheid, ook met een dosis Oos
ters fatalisme begiftigd te zijn geweest.
Na de ramp schreef hij aan de koning van
Egypte: indien het mogelijk was geweest,
in de Nijl een dam aan te leggen, zouden
de oude Egyptenaren dit reeds gedaan
hebben
Die oude Egyptenaren kenden Assoean
reeds als een belangrijk knooppunt en ze
gebruikten het als zodanig voor hun ex
pedities naar de Soedan. Ethiopië en So-
maliland. Daar in de buurt hakten ze het
graniet voor de sarcofagen van de fa
rao's. De sarcofaag van Cheops, de bouw
heer van de grote piramide, bleek uit gra
niet te bestaan, uit een mijn in de buurt
van Assoean afkomstig.
Het was pas in het jaar 1902. dat de
Engelsen het idee van Al Haitam reali
seerden. Ze bouwden de z. g. eerste dam
van Assoean, toentertijd een meester
werk van techniek. Deze dam werd twee
maal opgehoogd, in 1912 en in 1933, waar
door een reservoir geformeerd werd. dat
vijf miljoen kubieke meter water kon be
vatten. Maar deze hoeveelheid is voor de
huidige agrarische en economische ont
wikkeling van Egypte te enenmale on
voldoende. Om van de Soedan niet te spre
ken.
Duizend jaar geleden dacht men, voor
zover de historie vertelt, voor het eerst
over een dam in de Nijl, over de Assoean
dam, waarover nu zoveel te doen is. Wel
heel merkwaardig, dat de keizer van het
toenmaals vrijwel onbekende Ethiopië he
den ten dage een woordje wenst mee te
spreken in de kwestie van het water van
de Nijl. Maar de historie is altijd merk
waardig en vol verrassingen geweest
IS ijlvrachtboten ofwel jeloeken een kanaal, door Nijlwater gevoed.
Op Cape Canaveral is gisteren de eerste
intercontinentale raket van het type
„Titan" gelanceerd. Het betreft hier een
proef van beperkte omvang. Het lag in de
bedoeling dat de raket maar een korte
afstand af zou leggen en daarom bevatte
de tweede trap alleen maar water.
Men schatte de snelheid van de Titan,
die 110 ton weegt, op 25000 km per uur.
Ze kan evenals de Atlas circa 10.000 km
afleggen en gebruikt vloeibare brandstof.
Afgezien van de nuttige lading heeft de
Titan, die iets kleiner is dan de Atlas,
twee trappen.
Het Amerikaanse ministerie van de
fensie heeft indertijd meegedeeld, dat men
bij de bouw van de Titan gebruik heeft
kunnen maken van de ervaring en kennis
opgedaan bij de ontwikkeling van de Atlas
en Thor. Als de Titan voor operationeel
gebruik gereed is. zal zij in oorlogstijd
worden afgeschoten van ondergrondse
ianceerplaatsen. die de grootst mogelijke
bescherming bieden tegen een vijandelijke
kernaanval. In december en op 3 februari
heeft men twee pogingen gedaan een Ti
tan te lanceren. Beide pogingen mislukten
echter.
De stafchef van de luchtmacht, generaal
White, heeft later te Washington meege
deeld. dat volgens de eerste gegevens de
proef aan de verwachtingen heeft beant
woord.
Van welingelichte zijde te Cape Cana
veral werd vernomen, dat de raket in het
doelgebied is terechtgekomen.
Een kanaal, door Nijlwater gevoed,
ln het Gezira,gebied in de Soedan.
E>it gebied is het centrum van een
fTote katoen- en maisteelt en bezit
kanalen over een lengte van 5650 km.
bouwen wil, een plan, dat hem tussen
twee haakjes al sinds enkele iaren bezig
houdt. Hij volgde daarom met de groot
ste belangstelling de controverse tussen
Egypte en de Soedan. Toen in de Soedan
een nieuwe regering kwam, minder wes
ters georiënteerd, nam hij een kloek be
sluit en wierp zijn plan in de weegschaal.
De twee over het Nijlwater twistende par
tijen zouden er goed aan doen, eens te
bedenken dat Ethiopië, een belangrijk per
centage van de 82 miljard kubieke meter
water levert waardoor de Soedan en Egyp
te vruchtbaar worden gemaakt en waar
mede ze hopen, nog veel meer land
vruchtbaar te maken. Zoals gezegd, de
Blauwe Nijl ontstaat in het noorden van
Ethiopië en de „negus" heeft dus het vol
ste recht, er eveneens een dam in aan te
leggen, zulks temeer, omdat het grote Ta
nameer in zijn keizerrijk heel wat water
aan de Blauwe Nijl levert. Voor zover we
konden nagaan, is nog niet precies vastge
steld, waar de dam in Ethiopië zal ko
men te liggen. Het zal echter slechts en
kele honderden kilometers van de grens
van de Soedan verwijderd zijn.
Inmiddels is de Assoeandam niet de ent
ge dam in de Nijl. Er liggen er drie even
ten noorden van Caïro waarmee de toevoer
van water in de zo uiterst vruchtbare Nijl-
delta geregeld wordt. Met hun nieuwe As
soeandam de Engelsen bouwden er
vroeger reeds een willen de Egyptena
ren zich de controle verzekeren over niet
minder dan 120 miljard kubieke meter wa-
Op een ijsberg gelopen
V'W'
ZEVENENVEERTIG JAAR na de ontzettende ramp van de „Titanic", waar
van nog kort geleden weer een film gemaakt werd is opnieuw een schip op een
«sberg gelopen en „met man en muis" vergaan. Van de schipbreukelingen
van dc beroemde Engelse oceaanstomer kan nog een groot aantal worden gered,
ilie in reddingboten rondzwierven over de in mist gehulde zee of zich aan
drijfhout hadden weten vast te klampen, tot er hulp opdaagde. Bij de ramp van
de „Hans Hedtoft" zijn er geen reddingboten of te hulp snellende schepen aan te
pas kunnen komen. Het enige, wat men daarbij met zekerheid weet is dat het
fraaie splinternieuwe schip hetwelk zijn eerste reis naar Groenland maakte, door
onbegrijpelijke oorzaken op een ijsberg is gelopen ondanks alle voorzorgsmaat
regelen die ongetwijfeld genomen zullen zijn en in weerwil van de modernste
apparaten en instrumenten waarmede het schip was uitgerust.
Af
Terwijl het onderzoek nog in volle gang
is en de meest tegenstrijdige berichten
elkander afwisselen, men nog niet ge-
j heel en al de hoop heeft opgegeven, om
j nog overlevenden op de IJszee te kunnen
j opsporen, er allerlei theorieën ten beste
worden gegeven, om te verklaren, hoe het
ondanks alles mogelijk was. dat het schip
op een ijsberg liep, ls daar de resolute
en misschien enigszins zelfbewuste uit
spraak van een Noors kapitein, die vele
jaren achtereen in de Noordelijke en de
Zuidelijke IJszee walvisvaarders gecom
mandeerd heeft: nooit doorvaren als het
mist.
Hij verduidelijkte deze uitspraak als
volgt. Een ijsberg vaart niet, zoals een
schip, maar drijft. De enorme klomp,
waarvan het grootste gedeelte onder het
water verborgen zit, drijft daarbij op wind
en stroom. De wind duwt hem in de ene
richting, de stroom wellicht in een andere.
Hoe dan ook, hij drijft heen en weer, ver
andert geregeld van koers en verplaatst
zich volkomen onberekenbaar. De gezag
voerder van een schip, <jie in de buurt
van een ijsberg komt. wanneer het mist of
als het uitzicht door andere oorzaken
belemmerd is, doet het beste, zijn machi
nes vrijwel stop te zetten en zich even
ais de ijsberg te laten voortdrijven. Schip
en ijsberg zijn dan allebei de speelbal van
de elementen en er bestaat een grote kans,
dat ze niet te dicht bij elkaar komen.
Gebeurt dit toch, dan kan nog bijtijds
De eerste reis voerde naar de onder
gang.... Het vertrek van de „Hans
Hedtoftuit Kopenhagen.
snel weggevaren worden. Het schip, dat
nauwelijks vaart heeft, kan bijna niet
op een ijsberg lopen en zich met volle
kracht bijtijds verwijderen. Tenminste, als
er niet plotseling een sterke wind op
steekt, hetgeen bij mist echter niet
zo vaak voorkomt
We zullen ons er niet in verdiepen
of kapitein Rasmussen een beroemde
Poolreizigersnaam al te veel op zijn
instrumenten en apparaten heeft ver
trouwd en geloofde, wel bijtijds een in
de buurt komende ijsberg te zullen waar
nemen. Wellicht zal het voor altijd verbor
gen blijven, wat de oorzaak van deze
scheepsramp nu wel precies is geweest.
Kapitein Rasmussen was een uitstekend
en voorzichtig zeeman. Volkomen on
voorziene omstandigheden moeten zijn
schip ten onder hebben doen gaan.
Het is genoegzaam bekend, dat er
vooral in het noordelijk gedeelte van de
Atlantische Oceaan steeds door kotters
van de Amerikaanse kustwacht gepatrouil
leerd wordt, vooral langs de veelgebruik
te scheepvaartroutes. Deze kotters speu
ren naar drijvende ijsbergen, waarschu
wen bijtijds en krijgen tevens van alle
kanten berichten over ijsbergen, die er
gens gesignaleerd worden.
Desondanks liep de „Hans Hedtoft" op
een ijsberg en verging En nu iets
over die ijsbergen, waarop een schip als
het ware te pletter kan lopen en waar
door menig zeeman zijn graf yond en
vindt.. Een der grootste producenten van
ijsbergen is Groenland, dat beter ijsland
had kunnen heten. Dit eiland, dat evenals
het zuidpoolgebied naar men steeds meer
begint te geloven, geen op een continent
lijkend eiland is, maar een archipel van
grotere en kleinere eilanden, doorsne
den met brede waterwegen draagt een
ijskap, die hier en daar drieduizend meter
dik is en gedurende tienduizenden jaren
gevormd en in stand gehouden werd door
sneeuw en hagel. De Amerikanen hebben
gedurende de laatste jaren het Groen-
landse ijs op allerlei manieren afgeme
ten, in verband met het aanleggen van
vliegtuigbases er op en er in. Deze Groen-
landse ijskap is een der grootste gletsjers
ter wereld. Hij brokkelt langs de kusten
telkens weer af: het kalven. Enorme stuk
ken van deze gletsjer storten in de zee
en drijven met de zeestroming mee naar
het zuiden, de oceaan op, om er ten slot
te in te smelten.
De ijskap draagt verschillende namen.
Een der gedeelten, vanwaar de meeste
ijsbergen komen, heet de Grote Karajak-
gletsjer, die elk jaar ongeveer 15 miljoen
kubieke meter in zee „kalft". Wat heel
Groenland aangaat, men schat dat bit
zowat 400 miljoen kubieke meter ijs per
jaar afscheidt. De van gletsjers gekalfde
ijsbergen zijn iets heel anders dan de stuk
ken drijfijs. die in de zee ontstaan en
vrijwel plat blijven. Ze kunnen vaak door
de schepen zonder veel moeite op zijde
worden gestoten. IJsbrekers kunnen
uitgestrekte ijsvelden openbreken en ver
spreiden. Maar een ijsberg is een solide
massa. Men heeft er gesignaleerd met
een hoogte van 136 meter. Ze nemen de
grilligste vormen aan, als gevolg van
de inwerking van de wind 't weer en het
smeltingsproces, daarmede gepaard gaan
de.
In enkele weken verdwijnt door het
smelten van een ijsberg een ijsmassa, die
soms gedurende eeuwen gevormd is. De
Groenlandse gletsjers glijden langzaam
naar de zee toe, evenals de Alpengletsjers
allengs naar omlaag glijden. Maar aan
de Alpengletsjers wordt door de bergen
een halt toegeroepen. De Groenlandse
gletsjers breken aan de kusten af, zoals
gezegd.
Het in zee storten van een ijsberg is
een indrukwekkend schouwspel, maar bij
na even indrukwekkend is het voorbijglij
den van een door de zee meegevoerd stuk
gletsjer, waaromheen een vinnige bran
ding spoelt. Menigmaal kantelt er een,
wanneer het zich onder water bevinden
de gedeelte geslonken is en het zware
bovengedeelte niet meer houden kan.
Ook dit is een schouwspel, dat vooral in
vroeger tijden menig zeeman met diep
ontzag heeft vervuld.
Gewoonlijk verraden ijsbergen hun na
bijheid door een koude lucht, welke ze
vooruitzenden. De uitkijk wordt die snel
gewaar en geeft z|jn waarschuwing
door nog voordat het gevaar in het zicht
is. Ook des nachts zonder maanlicht be
hoeft een Ijsberg geen moeilijkheden op
te leveren aangezien het op de Ijsmas
sa weerkaatsende licht der sterren een
weliswaar zwak, doch toch duidelijk waar
neembaar schijnsel oplevert. Maar nog,-
ïnaalswanneer het mist wordt een
Ijsberg een ware verschrikking.
Onder de walvisvaarders gaan verhalen
van schepen, welke een week lang in de
nabijheid van een ijsberg ronddreven, met
een kapitein, die al die tijd zijn baard
niet durfde gaan scheren
K. H.
Temidden van het genuanceer
de gedruis der verlokkingen en de
afleidingsmanoeuvres der dage
lijkse beslommeringen is het zich
houden aan het devies: Leven uit
het geloof een hele opgave.
En toch moet het.
Toch dienen we voor ons geeste
lijk heil een vaste weg naar het
eind aan te leggen. Een weg, die
zo weinig mogelijk afwijkingen toe
laat. Het kan wel eens geestelijk
mistig zijn, want satan zit nooit
stil; dorheid en afkeer kunnen ons
wel eens parten spelen overigens
hebben de grootste heiligen daar
mee getobd maar onze uitrus
ting moet zodanig zijn, dat we een
behoorlijk stootje van de wereld
kunnen pareren.
Voor die bedoelde vaste weg is
het H. Misoffer een bron van on
gekende en onuitputtelijke moge
lijkheden. Het offer zelf is met
niets te vergelijken, de tekst der
officies geeft krachtige stoten tot
opvaart.
Zo ook morgen weer. We staan
ai gaat tegenwoordig ongeveer
„alles" gewoon door voor eeti
tijd, waarin de Kerk ons tot meer
bezinning aanspoort, waartoe de
meditatie over het Lijdensdrama
gerede aanleiding geeft. Het „Evan
gelie" geeft een korte opsomming
van de gruwelijke feiten.
Het bespotten, bespuwen en ge
selen duurt echter voort tot op de
dag van vandaag.
En aangezien we allemaal slechts
zwakke mensen zijn, lijden we ook
allemaal min of meer aan blind
heid. Ook voor ons is morgen de
vraag niet ongemotiveerd: Heer,
geef dat ik toch goed zien moge.
Immers, we kunnen wel met de
„Tractus" juichen:
„Dient de Heer met vreugde.
Zijn volk zijn wij. Wij zijn scha
pen van Zijn weide".
Maar daarmee is ons hemels va
derland niet gered! Mogen we niet
ten schande worden in de eeuwig
heid, kunnen we uit de „Introitus"
bidden, doch dan moet ook dc
vaste weg gevolgd worden.
Het materiaal waaruit die weg
bestaat wordt ons in een wederom
Paulinisch epistel gedemonstreerd.
Men kan van alles doen en laten
of bezitten, maar als er geen liefde
is, zegt de Apostel, dan lijkt het
nergens naar. De liefde met haar
geduld, goedheid zonder trots, eer
zucht of eigenbaat. De liefde, die
alles gelooft, alles hoopt, alles ver
duurt.
Aan alle dingen op deze wereld
komt een einde. Behalve aan de
liefde, die weet niet van ophouden
en reikt tot in de eeuwigheid.
Liefde, allesvergevendc liefde is
de voornaamste grondslag van de
vaste weg voor ons, schapen van
Zijn weide. Liefde is geen eigen
dom van kapitaal of arbeid, van
rijk of arm. Liefde is aan geen
stand gebonden. Gelukkig!
Elke mens kan die liefde tot he
melse hoogte opvoeren. Op welke
hoogte zijt gij reeds aangeland?
De liefde is de grootste van dc
drie, besluit St.-Paulus zijn uit
eenzetting. Het klinkt telkens als
een kanonschot in de oren.
