MAPRO
Segni krijgt
vertrouwen
van Senaat
Rebellen actief op Sumatra
en Celebes
Maar er vloeide veel bloed
voor het parlement bestond
Stemgerechtigden oefenen 12 maart
een belangrijk recht uit
Tienjarige overleefde een uiterst
zware operatie
Oostenrijk in
mei ter stembus
GORDIJNSPIRAAL
„Miniatuur Walcheren''
op 26 maart open
Een nationale
vergadering
Koning afgezet
Gemene zaak
Ondenkbaar
Vandaag ik morgen gij
Drink
de enige
echte
Ze bleef leven, dank zij een kunsthart
Godsdienstonderwijs in
Litauen verboden
ZATERDAG 7 MAART 1959
PAGINA 3
Engeland was de bakermat van het parlement, zeiden we. Reeds
in het jaar 1215 zag het de Magna Charta afgekondigdwaarbij de
edelen tijdens de regering van koning John 1 gedaan kregen, dat
deze afzag van zijn recht of misschien beter van zijn gewoonte, om
zo maar zonder meer allerlei belastingen af te dwingen. De Magna
Charta werd evenwel uitsluitend ten behoeve van deze edelen afge
kondigd en bepaalde, dat voortaan de koning slechts na toestem
ming der edelen en bisschoppen van het land nieuwe belastingen
kon afkondigen of daden stellen, welke een belangrijke invloed op
de situatie in het land konden hebben. Koning John was aldus niet
langer alleenheerser, absoluut monarch, die zelfs zijn machtigste
en rijkste vazallen naar believen kon brandschatten, als hij in geld.
nood verkeerde, wat bij de koningen in die dagen overal in Europa
nogal eens voorkwam. En niet alleen bij koningen. Dat leert ons de
geschiedenis van onze graven van Holland.
Simon de Montfort, een Engelse
edelman van Franse afkomst, zwa
ger van een koning, riep voor de
eerste maal een volksvertegen
woordiging bijeen, uit protest
tegen belastingwillekeur van zijn
koninklijke zwager. Het kwam
hem duur te staan.
Edmund Burke omschreef het
eerst de juiste taak van een volks
vertegenwoordiger.
Een verkiezingsdag in Engeland in
de goede oude tijdPrent van
de beroemde Hoggarth.
DE TIENJARIGE CELIA WILLIAMS werd enkele maanden geleden
in het „Guy's Hospital" te Londen ter verpleging opgenomen, omdat
ze leed aan een misvorming van het hart, waardoor een steeds ver
ergerende onregelmatigheid van de bloedsomloop veroorzaakt- werd.
Het meisje behoorde tot de zgn. „blauwe" kinderen, zoals ze in de
volksmond wel worden genoemd, kinderen met een of andere af
wijking aan het hart of de bloedvaten. Doordat deze niet naar behoren
werken» is het alsof deze kinderen planten zijn, die te weinig zonlicht
ontvangen en daaraan sterven. Het komt vaak voor, dat de dood bin
nen een bepaald aantal jaren te voorspellen valt en meestal sterft zo'n
kind tegen het intreden van de puberteit. Jarenlang was de medische
wetenschap niet in staat, hier genezing te brengen. In de laatste tijd
was men tot operaties overgegaan, tot chirurgisch ingrijpen, teneinde
bepaalde effecten of misvormingen te verhelpen, zoals b.v. in het geval
van uitgezette bloedvaten, die hun functie niet goed meer vervulden.
Een dood hartje
Na negen dagen
Daroel Islam actief
Er is indertijd om vertegenwoordiging van
het volk gevochten. Bloed vloeide er, ten
einde het mogelijk te maken, dat het volk
enige zeggingskracht in de regering kreeg,
op wier bevel het telkens weer zijn leven in
de waagschaal moest stellen en waaraan het
menigmaal belastingen moest opbrengen,
waarhij de onze vergeleken matig lijken. Nu
hier te lande belangrijke verkiezingen voor
de deur staan, waarvan vele politiek-onver-
schilligen het belang nauwelijks inzien of
niet willen inzien, nu er een strijd gestreden
gaat worden, welke beslissen zal, in welke
richting ons landsbestuur zal gaan en welk
aandeel het katholieke volksdeel daaraan
nemen zal. Ja, nu is het waarlijk wel eens
goed, na te gaan, waarom er vroeger ver
bitterd gevochten werd, alleen al, om het
volk enige invloed op de gang van zaken te
verzekeren. We zullen hiertoe niet de ge
schiedenis van de democratie nagaan en in
herinnering brengen, hoe in verschillende
landen het parlement en de daaruit ge
vormde regering in belangrijke, zo niet
beslissende mate de taak overnam, welke
eeuwenlang de vorst, als regerend bij de
gratie Gods, als alleenrecht was toebedeeld.
Observator
Let op de gele bus
Het parlementsgebouw te Londen,
waar het oudste parlement ter
wereld zetelt.
Donderdag, 26 maant, zal het hoofd vat:
de Deltadienst van Rijkswaterstaat, proi
ir. P. Ph. Jansen, te Middelburg „Minia
tuur Walcheren" voor het seizoen 195;
openen. De stichting Nieuw Walcherei
heeft om twee redenen aan deze bekend
waterbouwkundige verzocht deze openinl
te willen verrichten. In de eerste plaat
omdat hij de man is geweest, die na d<
oorlogsdagen van 1944 het eiland van d
ondergang redde, door onder zijn leidin;
de dijkgaten te doen dichten. In de twee
de plaats omdat „Miniatuur Walcheren'
zich dit jaar, nog meer dan voorheer
gaat richten op de Deltawerken. Met me
dewerking van de Deltadienst zal nameji
lijk een expositie worden ingericht, voor.
namelijk gewijd aan het Drie-Eilanden
plan.
lement. Want de tweede keer, dat ze er
voor uitgenodigd werden, kregen ze te
horen dat ze als vertegenwoordigers van
hun stad behoorlijk betaald moesten wor
den, terwijl ze zich de taak zagen toege
wezen, een aantal belastingen voor zich
zelf en hun stadgenoten vast te stellen,
een verre van plezierige opdracht. Ze za
gen niet in, welke kansen een zitting ne
men in het parlement hun bood, om op
den duur invloed op de gang van zaken
te kunnen uitoefenen. Blijkbaar lieten ze
zich nog al te veel door de hooghartig
heid der adellijke deelnemers afschrik
ken. Desondanks leidden de bijeenkom
sten van het parlement allengs naar een
groitere Invloed van het volk en minstens
van dezelfde vertegenwoordigers, terwi.il
de macht van koning en adel steeds meer
werd ingeperkt. De burgers kregen er
langzamerhand plezier in, zich er reken
schap van gevend, dat mensen, die belas
tingen opbrachten, toch ook wel het
recht hadden, hun grieven en verlangens
naar voren te brengen en daartoe bleek
het parlement heel geschikt.
De Magna Charta had geen betrekking
op de gewone man, op het volk en de edel
lieden, merendeels grootgrondbezitters,
behielden hun recht, om hun pachters op
allerlei manieren uit te persen Pas
vijftig jaar na de Magna Charta begon
er iets te ontstaan, dat op een soort volks
vertegenwoordiging leek of op iets, dat
voor de belangen van de gewone man op
kwam. Het was een zekere Simon de
Montfort, zwager van de koning, die na te
gen koning Hendrik III gerebelleerd te
hebben, een soort nationale vergadering
bijeenriep.
Zoiets had men noig nooit meegemaakt.
Ten eerste al, omdat deze nationale bij
eenkomst niet door de koning „himself"
bijeengeroepen was en ten tweede, aan
gezien ze notabene tegen hemzelf was
gericht.. Werkelijk het leek ongelofelijk.
Er was reeds herhaaldelijk een soort par
lement bijeengekomen, maar daartoe wa
ren slechts edelen, bisschoppen en niet
edele, maar rijke landeigenaren uitgeno
digd.
Simon de Montfort nodigde evenwel behal
ve dergelijke notabelen vertegenwoordi
gers van de steden uit. nota bene ordi
naire handelaars en kooplui, waarop de
edelen met diepe minachting neerzagen.
Het was zoiets als een revolutie
Hij legde het tenslotte tegen de ko
ning af, die het parlement in ere her
stelde, om het zijn wil te decreteren.
De „burgermensen" voelden inmiddels
spoedig slechts heel weinig voor het par-
Het parlement verkreeg meer aanzien,
toen het 't bestond, zowaar de koning af
te zetten. Dit gebeurde in het jaar 1327.
Het waren nog wel de edelen, die de la
kens uitdeelden, maar het parlement de
creteerde toch maar de afzetting van Ed
ward II en zette diens zoon als Edward
III op zijn plaats.
In deze dagen vond nog een ander
merkwaardig feit plaats, nl. het gemene
zaak maken van de niet-adellijke land
eigenaren met de gewone man, in casu
de kooplieden. Eigenlijk zouden ze eer
der achter de edelen hebben moeten aan
lopen, hetgeen ze trouwens lang gedaan
hadden. Bepaalde familierelaties, ge
meenschappelijke belangen tegen de pach
ters en de kooplieden en standgevoel
dreef hen van nature naar de adel- Ech
ter, deze beschouwde de landeigenaren als
weinig meer dan de gewone man en was
er op uit. zijn bevoorrechte positie te
handhaven, hetgeen wilde zeggen, dat ze
naar verhouding voor hun bezit aan lan
derijen minder belasting betaalden dan
de niet-adellijke grondbezitter.
In het eerste, door Edward III bijeenge
roepen parlement vormden ze met de
volksvertegenwoordigers een groep, wel
ke zichzelf als ,,the commons" aanduid
de. hiermede te kennen gevend, dat ze
met de gewone man een oppositie tegen
de adel vormden. Uit deze groep groeide
langzaam maar zeker het „House of Com
mons" ofwel het Lagerhuis. Intussen on
der zeer moeilijke omstandigheden. Me
nigmaal werd het parlement door een
sterke koning tot 'n soort college van ad
vies teruggebracht. Een koning als Hen
drik VIII, nog een ouderwetse tiran en 'n
koningin Elisabeth I, geen sikkepit min
der tiranniek' deden met het parlement
en de „Commons" wat ze wilden. Even
tueel verzet werd met harde hand onder
drukt. Onder hun regering durfde nie-
i mand zijn mond open te doen. Wie de
j harde waarheid zei, werd een kopje klei
ner gemaakt. Het parlement was er
slechts om door de koning of koningin
ingediende wetsontwerpen goed te keu
ren en wel zo snel mogelijk, zonder enige
discussie. Over Hendrik VIII bestaat een
anekdote, welke aan duidelijkheid te dien
aanzien niets te wensen overliet. Een ze
kere Montague was toenmaals een in
vloedrijk M.P. (Membre of Parliament).
Nadat de koning een wetsontwerp ten
aanzien van de opheffing der kloosters
naar het parlement gezonden had en dit
volgens hem met zijn beslissing treuzel
de, liet hij Montague bij zich ontbieden
Deze knielde volgens het gebruik voor
de vorst, die een hand op zijn hoofd leg
de en hem toefluisterde: zorg dat mijn
wetsontwerp er morgen doorkomt, an
ders ligt dit hoofd morgen aan je voe
ten. De wet werd aangenomen zo la
zen we in een boek over de geschiedenis
van het Engelse parlement
Men stelle zich voor. dat de koningin
een minister-president Drees of Beel bij
zich liet roepen en deze volksvertegen
woordigers iets dergelijks in de oren fluis
terde Ondenkbaar. Natuurlijk. Maar
men denke nu eens terug aan de tijden,
dat zulks niet alleen denkbaar was, maar
ook voorkwam
Wanneer men zich zoiets realiseert,
geeft men er zich rekenschap van, welk
een kostbaar bezit een democratie en een
onafhankelijk parlement is en krijgen de
verkiezingen een belangrijk aspect, al
ware het slechts om te voorkomen, dat
dictatoriale verhoudingen zouden kunnen
ontstaan, sterk gelijkend op die vaderlijke
hand op da,t bevende hoofd van de arme
mr. Montague.
De strijd, welke het House of Commons
eeuwen achtereen heeft moeten voeren,
teneinde zich te kunnen handhaven, is
vervuld geweest van allerlei episoden vol
haat en bitterheid. Het had het niet al
leen met de konig te kwaad, maar ook
me,t het House of Lords, het Hogerhuis.
Om de suprematie is verbitterd ge
vochten. Talrijke „members of parlia
ment" boetten hun onafhankelijkheidszin
met opsluiting in de beruchte Tower.
De Engelse koningen hebben steeds
opnieuw weer geprobeerd, hun macht
van absolutistisch vorst te herwinnen.
Wie ooit de historie van de beroemde
Thomas More heeft gelezen, zal zich de
mentaliteit herinneren, waarmede de
reeds genoemde Hendrik VIII zijn wil
doorzette. D© historie heeft een gesprek
opgetekend tussen een vertrouwensman
van de koning, de hertog van Norfolk en
Thomas More, die geweigerd Wad, een
wet goed te keuren, waarbij Hendrik VIII
tot hoofd van de Kerk in Engeland werd
verklaard.
„Weet u niet. master More. snauwde
de hertog hem toe, dat uw weigering voor
u de toorn des konings en dus de dood
betekent?"
„Als dat alles is", antwoordde More,
„dan is er tussen u en mij geen ander
verschil dan dat ik vandaag zal ster
ven en gij morgen
Wie onder dergelijke omstandigheden
voor de rechten van de burger bleef op
komen, moest heel wat moed en een ster
ke overtuiging bezitten. Zulks houdt overi
gens allerminst in, dat het House of Com
mons altijd uit voorbeeldige lieden heeft
bestaan. Verre van dat. De corruptie
heeft er vaak hoogtij gevierd. Er was een
tijd dat men een zetel in het House of
Commons voor ettelijke duizenden ponden
kop kopen en degenen, die er op deze
wijze zitting m namen, maakten zich aan
allerlei kwade praktijken schuldig, voor
al in de periode, waarin de leden voor
al het werk. „dat ze deden, geen enkele
betaling ontvingen. Pas in de moderne
tijd kregen de volksvertegenwoordigers
de geestelijk© nazaten van de kampioe
nen van het „geen belasjing zonder zeg
genschap", een behoorlijke vergoeding.
Maar toen bleek het werk zich dusdanig
op te stapelen, dat. niemand zijn taak
meer aan kon. Tal van nieuwe wetten,
voortvloeiend uit totaal nieuwe toestan
den, als o.a. door de industrialisatie
te voorschijn werden geroepen, eisten een
grondige studie en voorbereiding. Men
moest heel wat van zijn taken aan de mi
nisteriële departementen overdragen,
maar het hield altijd krampachtig aan
zijn zeggenschap vast, hetgeen inhield, dat
het steeds de regering bleef vormen en
aldus de regeermacht in handen hield.
Op den duur is de constitutionele vorst,
de regeerder, die eens hoofden afsloeg,
als de gezichten hem hinderden, zonder
enige werkelijke macht gebleven.
We hadden het zoeven over de cor
ruptie in het House of Commons ofwel
Lagerhuis. Tijdens de verkiezingen
waaraan heel lang slechts de bezittende
klasse kon deelnemen werden er cam
pagnes gevoerd, waarin d© kiezers op al
lerlei manieren bewerkt werden en me
nigmaal de stemmen zonder meer wer
den gekocht. Men werd lid van de Com
mons. teneinde in de buit te kunnen de
len en wel in het gunnen van leveran
ties voor vloot, leger en staatsinstellingen.
Walpole, de minister-president, die in
1742 als zodanig moest heengaan, zei eens,
ik geef geen cent om de manier, waarop
de leden gemaakt worden, zolang het mij
Antonio Segni heeft in de Italiaanse Se
naat het vertrouwen gekregen. Er werden
143 stemmen vóór en 97 tegen het pro
gram al eerder goedgekeurd, met 333 te
gen 248 stemmen.
In het program van de regering-Segni
wordt trouw beloofd aan de westelijke
bondgenootschappen. Er zal worden ge
streefd naar economische intregatie in
Europa en er zullen maatregelen worden
beraamd tegen economische teruggang.
Liberalen, monarchisten, neo-fascisten
en rechtse onafhankelijken hebben voor
de regering gestemd. Tegen stemden
communisten, socialisten, sociaal-demo-
ertaten, linkse onafhankelijken en twee
vertegenwoordigers van de Duitsspre
kende minderheid in Zuid-Tirol.
Zes compagnieën opstandelingen, be
wapend met bazooka's en mortieren, heb
ben volgens een Indonesisch legercom
muniqué een aanval gedaan op de plaats
Kotabaru in West-Sumatra- Volgens dit
communiqué werden 21 burgers gedood.
De regeringstroepen zouden 25 opstan
delingen hebben gedood. Drie werden ge
vangen genomen.
Volgens Antara heeft voorts een sterke
groep opstandelingen in Noord-Celebes ge
tracht de plaats Amurang, 80 km van
Menado. te bezetten. De aanval, die op
17 februari plaats vond, werd afgesla
gen. Hierbij zouden 112 opstandelingen
zijn gesneuveld.
Het Indonesische leger heeft gisteravond
bekendgemaakt, dat de rebellen op Ce
lebes tegen het einde van februari een an
dere grootscheepse aanval in de omge
ving van Menado hebben gedaan. De op
standelingen gebruikten moderne wapens,
die uit het buitenland werden gesmokkeld.
De regeringstroepen hebben de frontale
aanvallen ten zuiden van Menado gebro
ken en 400 opstandelingen gedood, aldus
de bekendmaking. Zij zouden zelf 26 man
hebben verloren. Radio-Menado heeft be
kendgemaakt, dat tijdens de gevechten
10.000 vluchtelingen Menado zijn binnen
gekomen.
(Advertentie)
Hartje van Celia klopte elektrisch
overnam, zodat de bloedsomloop bleef
doorgaan, terwijl de chirurgen de operatie
volbrachten.
Aanvankelijk, bij het eerste onderzoek,
leek het, dat er voor de arme Celia Willi
ams niets meer te doen viel. De beroemde
hartspecialist, Sir- Russel Broek, schudde,
nadat men hem de gegevens en de foto's
van het voorbereidende onderzoek had
voorgelegd, mistroostig het hoofd. Het
hartje was op ontstellende wijze opgezet,
evenals de bloedvaten in de nabijheid er
van. dusdanig, dat er nog nauwelijks een
bloedsomloop kon plaats vinden en deze
elk ogenblik tot stilstan dkon worden ge
bracht. Het hartje van Celia Williams
leek niet eens raeet op een hart. Het was
Sinds men in staat was, het z.g. kunst-
hart toe te passen, kon de wetenschap be
langrijke vorderingen maken en het was
met een bijzonder grote voldoening, dat
het bekende Engelse medische tijdschrift
„The Lancet" een uitvoerige exposé gaf
van hetgeen er met Celia Williams was ge
beurd. wier hartje tot stilstand werd ge
bracht, terwijl men tegelijkertijd door
middel van een kunsthart de functies er
van voortzette. Men had met de kleine
een methode gevolgd, waarmede reeds
successen waren geboekt. Met een bepaal
de chemische stof werd het hart van Celia
Williams tot stilstand gebracht en tegelij
kertijd met een elektrische schok behan
deld, waarna het kunsthart de functie
medisch gesproken een monsterachtig ge
zwel.
„Ik kan er natuurlijk heel wat aan doen",
zei hij tot haar ouders, „maar dan zal ik
zoveel moeten snijden, dat het niet meer
in staat zal zijn. naar behoren te functio
neren. Na de operatie zal het zeer vermoe
delijk niet meer in beweging komen. Ik
zal een tamelijk goed gevormd hartje
kunnen maen, maar het zal een dood
hartje zijn
Toen hij dit zeide, huilde Celia's moeder
zo hartverscheurend, dat hij haar beloofde,
desondanks zijn uiterste best te zullen
doen. al leek het hem toe. dat haar doch
tertje ten dode gedoemd was. Hij was al
sinds geruime tijd aan het experimente
ren met honden en katten, wier hart hij
met elektrische stroom in werking hield
ofschoon de dieren reeds dood waren.
Juist omdat Celia Williams naar zijn me
ning de operatie toch niet zou overleven
beloofde hij, mede ten bate van de weten
schap. de operatie uit te voeren, al zou
hij er geen eer mee inleggen.
Hij volbracht de operatie en hield het
hartje van Celia Williams, dat naar hij
meende te moeten veronderstellen, kli
nisch gesproken, reeds dood was. in ieder
geval opgehouden had te kloppen, onder
elektrische stroom. Aanvankelijk reageer
de het niet. De littekens er in verhinder
den de toevoer van de stroom. Maar op
eens begon het weer te kloppen. Teneinde
de littekens te laten genezen, bleef hij
stroom toevoeren. Dit duurde vijf dagen.
Toen hoopte hij, dat het hartje uit eigen
kracht op gang zou blijven. Hij zette de
stroom stop enhet hartje van Celia
Williams bleef doorkloppen, tien minuten
achtereen- Daarna kwam het tot stilstand.
Onmiddellijk schakelde hij de stroom weer
in. Het hartje ging weer kloppen.
Na negen dagen schakelde hij de stroom
weer uit. Drie uur lang bleef het hartje
van Celia jWiUiams uit eigen kracht klop-
Uit Makassar wordt gemeld, dat leden
van de Daroel Islam ook actief zjjn ge
weest. Hun acties waren geconcentreerd
rond Makassar en Palopo. Bij Palopo zou
den de leden van de Daroel Islam en de
opstandelingen uit Noord-Celebes contact
hebben gemaakt. Volgens oudere berich
ten zouden er in Palopo circa 23.000
vluchtelingen zün geweest, toen de man
nen van de Daroel Islam ten zuiden van
de plaats dorpen in brand staken-
pen, waarna het weer stil bleef staan. De
chirurg schakelde voor de zoveelste maal
de stroom in. Er verliepen enkele dagen.
Celia Williams bleek te leven en elf dagen
na de operatie, nadat de stroom weder
uitgeschakeld was. was ze in staat zonder
het kunsthart te leven. Het hartje, geheel
van de insnijdingen hersteld, had weer
geleerd uit zichzelf te kloppen. Zekerheids
halve hield men echter het. kunsthart in
reserve. De platinadraden, waarmede de
stroom via de insnijding onder een van
Celia Williams armen en een door een
ader lopende, met uiterst fijne draden
naar het hartje gevoerd werd. bleven
naast haar bedje hangen.
Op de een en twintigste dag na de ope
ratie kon de chirurg aan de buiten zich
zelf van vreugde zijnde ouders vertellen,
dat ze een kind met een gezond hartje
hadden gekregen. Verleden week is Celia
Williams thuisgekomen
Het is niet de eerste keer, dat een hart,
hetwelk tot stilstand kwam, weer aan
het kloppen kon worden gebracht
o.a. door massage. Maar zoals dit
bij Celia Williams gebeurde, die in totaal
elf dagen dank zij een kunsthart in het le
ven kon worden gehouden en van een hart
voorzien, dat goed functioneerde, zoiets
kwam nog niet voor. De medische weten
schap hoopt, mede dank zij de met Celia
Williams opgedane ervaringen, veel voor
de z.g- blauwe kinderen te kunnen doen.
K. H.i
(Advertentie)
De Oostenrijkse Socialistische partij,
die sinds het einde van de oorlog het land
in een coalitie met de volkspartij gere
geerd heeft, heeft geen bezwaar tegen al
gemene verkiezingen, zoals door de
Volkspartij donderdag geëist werd. Zij
zullen in mei worden gehouden.
Donderdag zei de voorzitter van de
Volkspartij, kanslier Julius Raab, dat de
Socialisten tegen uitvoering van het re
geringsprogram van 1956 zijn. De Volks-
partü heeft 82 en de Socialisten 74 zetels
in d© Kamer. De communisten bezetten
er drie eai de Vrijheidspartij zes.
ned. octrooi 74341
De kerkvervolging: ln Litauen is op-
nieuw opgelaaid, zoals bijjkt uit mede
delingen, welke de redactie van Civilta
Cattolica, het tijdschrift der Jezuïeten te
Rome, heeft ontvangen. Niet alleen Is het
thans in Litauen verboden godsdienstige
boeken te verkopen, maar ook is het voor
taan verboden kinderen godsdienst-onder
richt te geven.
Er is ook een aantal nieuwe maatrege
len tegen de bisschoppen en priesters ge
nomen. In 1956 moent een aantal hun-
ner uit de concentratiekampen in Siberië
naar hun land terugkeren. Maar uit
een recente brief uit Litauen kan men
opmaken, dat de bisschop van Kaise-
dorys, mgr. Theophilis Matulionis nu voo:
de derde keer verbannen is. Ook zij
hulpbisschop mgr. Vincent Slavediku i;
iedere bisschoppelijke activiteit verbode
Een Litause Jezuïet, Jonathan Patik-
setis is eveneens naar een gevangenis
in Siberië gebracht. Aldus het K.N.P.
Kamerverkiezingen een zegen
blijft toegestaan, met hen te delen, als
ze gekozen zijn
Het systeem der verkiezingen was toen
het raarste, ooit in de geschiedenis der
parlementaire politiek uitgedacht. Dit aan
het adres van hen, die niet tevreden zijn
over het systeem van onze verkiezingen.
Intussen, de volksvertegenwoordiging wist
zich te handhaven, ondanks de feilen, wel
ke haar aankleefden, mede als gevolg van
de omstandigheden, waaronder ze moest
werken. Men vond vroeger veel gewoon,
wat thans als een lelijk kwaad veraf
schuwd wordt.
Het was overigens reeds in de zeven
tiende eeuw, dat een lid van het House
go Commons klaar en duidelijk uiteenzet
te, wat een volksvertegenwoordiger moest
zijn: geen zaakwaarnemer voor de be
langen van zijn kiezers, maar een afge
vaardigde, die eenmaal als zodanig geko
zen. naar eer en geweten in 's lands be
lang zijn beslissingen moest nemen. Een
stelling, die ook nu nog wel aangevochten
wordt, maar welke men bij en na elke
verkiezing in gedachten dient te houden.
Moge het doel. waartoe dit korte over
zicht werd samengesteld, bereikt wor
den: dat de lezer naar de stembus gaat
er van overtuigd, een in ieder opzicht be
langrijke daad te verrichten en gebruik
te maken van het recht, waarvoor waar
lijk niet alleen in Engeland velen goed
en bloed in de waagschaal hebben gesteld
en zelfs hebben opgeofferd.
meer mogelijkheden mei
De tienjarige Celia Williams na di
hartoperatie, die een meesterstuk
van chirurgie was...
MAPRO-spiroot ij sterk er» soepel
en overol in huls Ie gebruiken.
Voor Uw gordijnen, de was. Uw
garderobe enz.
Enorm practiscb, eenvoudig te be
vestigen en te verwijderen.
