Met het vriendelijkste treintje ter wereld
KLIMT BOOR
VAN CORSICA
BE
Wijngaarden en olijfgaarden
liggen geheel verlaten
HERFST BIJ HOLTHAUS
Uitzoeken
£eithen
Khroesjtsjev leent graag het
oor aan Nina Petrovna
uit vijftienduizend
paar schoenen
LEER-WEEK
IN PARIJS
First Lady \an de Sovjet-Unie
is in Amerika welkome gast
Slapende ezel op
de rads
„Van de tien vrouwen hebben ef
acht pijnlijke voeten"
DOMME SCHAPEN
OP DE RAILS
Minder kleuter-
leidsters
Corsica is op twee manieren te benaderen:
over zee en door de lucht. Op het eind van
de zeven uur lange zeereis meenden wij het
vorig jaar een dichte wolkenrand te zien aan de
horizon. Wij zijn dat zo gewend in Nederland, die
wolken. Ze deden hier alleen ivat vreemd aan in
het stralende licht tussen de blauwe Middellandse
Zee en de strakke lucht. Maar het bleken geen
wolken te zijn. Het silhouet werd hardervaster,
duidelijker en uit de zee kwam een hooggebergte
te voorschijn. Sprakeloos voeren wij langs steile
wanden, die vanuit de verte geheel onbegroeid
leken. Tot een bepaalde lichtval van de namiddag
zon de bergen met hun kammen, kapen en baaien
rood kleurde.
Voor wie, zoals wij deze keer, met het vliegtuig
komt, duikt het eiland nog onverwachter op uit
de zee. Midden in het blauw met de witte schuim
koppen is daar plotseling het woeste gebergte.
Wij zagen het noordelijk deel van het eiland in
zijn geheel: de bijna onbewoonde Désert des
Agriates, waarvan het gesteente werkelijk een
roodachtige kleur heeft en de lange landtong van
Cape Corse, die zich ver naar het noorden uit
strekt.
Zo vanuit de lucht leek Corsica onherbergzaam,
onbegaanbaar. Wij konden ons niet meer voor
stellen dat er wegen zijn, dat er mensen wonen.
Toch zijn er in werkelijkheid tamelijk goede
wegen en er rijdt zelfs een trein. Die trein is de
Micheline, een autotreintje, een dochter of zuster,
een in iedere geval vrouwelijk familielid van de
Miclielin, de Franse autobandenfabriek, die de
voortreffelijke autokaarten en reisgidsen in om-
loop brengt.
Huisvrouwen zijn het eens...
BABY ZEPHYR
de zachtste voor uw kleine schat
Liefdesliedjes die hij van zijn vader heeft geleerd.
Er is maar één hoofdlijn van Bastia
naar Ajaccio en maar één zijlijntje naar
lie Rousse en Calvi en hierover rijdt
de Micheline slechts tweemaal per dag.
Maar het is het vriendelijkste, voorko-
mendste treintje ter wereld, dat niet
alleen voorrang geeft aan mensen, als
het die een enkele keer op zijn reis
mocht ontmoeten, maar ook aan ezels
en koeien. Nu en dan gebeurt het dat
de trein niet verder kan, omdat er een
ezel op de rails staat te slapen. De
trein stopt dan, de ezel wordt wakker
gemaakt, van de rails geleid en de Mi
cheline kan haar weg voortzetten. Zjj
doet zelfs kippen geen kwaad. Bij de
stations van alle dorpen en steden heb
ben w\j kippenhokken gezien. Maar de
onafhankelijke Corsicaanse kippen blij
ven niet in hun hokken. Zij wandelen
over de perrons en door de wachtka
mers en bij voorkeur over de rails. Met
echte Corsicaanse onverschrokkenheid
begeven zij zich op de rails juist als de
trein zich in beweging zet of al rijdt.
Waarschijnlijk weten zij wel. dat de
zachtaardige Micheline hun toch niets
zal doen. Ook van binnen is de trein
vriendelijk. Zij bestaat maar uit een of
twee wagons en wie geluk heeft kan
vooraan op het verhoogde gedeelte
naast de machinist-wagenbestuurder zit
ten en door de voorruit het hele land
schap overzien. ,,Het is ten strengste
verboden tegen de wagenbestuurder te
spreken" staat er op een bordje. Dal
verhindert de wagenbestuurder niet nu
en dan zelf het woord te nemen en uit
leg te geven. Van Calvi tot lie Rousse
slingert de spoorweg langs de westkust.
Telkens zijn er nieuwe baaien, nieuwe
zandstranden, nieuwe rotsen. De zee is
soms donkerder blauw, bijna paars en
dan opeens weer groen. Vanaf lie Rous
se gaat de trein het land in en nu neemt
hij zijn weg tussen twee gebergten door.
De geologen hebben uitgemaakt,
dat, wanneer de Middellandse Zee
vijfhonderd meter zou stijgen, Corsi
ca in twee eilanden zou worden ver
deeld met een soort kanaal ertussen.
Het Noordwestelijk gebergte is ter-
tiar. Het heeft dezelfde gesteenten,
dezelfde samenstelling als de Alpen
en moet er lang geleden deel van
hebben uitgemaakt. Het andere ge
bergte, het wilde, woeste, ruige, dat
het gehele midden en westen van het
eiland vormt, is primair. Het moet
eens samen met Sardinië en het Mau-
rengebergte behoord hebben tot een
verzonken Continent: het Tyreense
Continent. Het i£ een van de oudste
delen der aarde. Wij zijn op een
paar tochten in dat bergland geweest.
Er waren geen vlaktes, voorgeberg
ten, bergruggen en pieken. Het was
zo maar wilde chaos, alles door el
kaar. WjJ moesten toen denken aan
de woorden van het scheppingsver
haal. „En de aarde was woest en
ledig".
Het treintje nu dat is op de land
kaart goed te zien zoekt zijn weg
ongeveer door het denkbeeldig ka
naal van de geologen. Eerst gaat
het door de Balagna. een streek die
tot voor kort nog ,,rijk" was. De aar
de is er vruchtbaar, er zijn wijngaar
den en onafzienbare olijfgaarden.
Maar de wijngaarden worden ver
waarloosd en verdwijnen, de muur
tjes van de irrigatie vervallen. De
olijven, de goede, eeuwenoude bo
men met hun kronkelige zwarte stam
men en hun fijn donkergroen en zil
verig blad gaan door met vruchten
voort te brengen, maar de vruch
ten worden niet meer verzameld.
Er wordt veel kwaad verteld over
de luiheid van de Corsicanen. Maar
wij hebben gehoord, dat het toch niet
enkel aan hun luiheid te wijten is, dat
er geen mensen meer zijn om de wijn
gaarden en de olijfgaarden te onder
houden. De boeren hebben hun piente
re zonen naar de middelbare scholen
gestuurd. Die zonen zijn nu in Parijs
advocaten, journalisten, leden van de
regering en volksvertegenwoordiging.
Hun dorp is trots op hen. Zij komen
ook wel hun vakantie in hun geboorte
streek doorbrengen. Zij willen er zelfs
als ze oud zijn wel weer gaan wonen.
Maar intussen verga-at, verarmt en ver
wildert het land.
De Micheline gaat verder en nu en
dan zijn er dorpen, soms drie. vier bo
xen elkaar tegen de berghelling. De
luiken van de huizen zijn gesloten, het
lijkt of er geen mensen wonen. Maar
clan is opeens de berghelling vol scha
pen, grote kudden met even veel witte
als zwarte schapen. Zij lopen dom
over rotspunten, staan op muurtjes en
versperren met een dichte troep de
weg. waar straks de autobus over
moet rijden.
Het treintje klimt langs de berghel
ling en maakt vele bochten. Wij begrij
pen nu waarom er niet tegen de wa
genbestuurder gesproken ma» worden.
Hij heeft al zijn aandacht nodig om op
het juiste ogenblik te remmen.
Het land wordt woester, verlatener.
minder begroeid. De Micheline gaat
door een ontelbaar aantal korte tun
nels. Achter de met stekelige planten
begroeide bergen rijzen kale toppen op.
Dan dalen wij naar Ponte-Leccia. een
dorp gelegen aan de Golo, een snelstro-
mend riviertje vol grote keien. Ponte-
Leccia is een waar knooppunt van
spoorwegen. Want hier ontmoeten de
treinen, die uis Bastia en Ajaccio komen,
elkaar. De mensen, die van Calvi naai
Ajaccio gaan. moeten overstappen en
er moet een wagon worden aangehaakt.
Er wordt een ogenblik druk gerangeerd
met de passagiers in de trein en de kip
pen eronder.
In de Micheline, waarin wij zijn
overgestapt, zit een oud Corsicaans
echtpaar. Zjj zijn beiden in het zwart,
de man en de vrouw. Waarschijnlijk
hebben zij hun beste kleren aan, om
dat ze naar de stad zijn geweest. De
vrouw draagt in plaats van de zwarte
hoofddoek een zwart hoedje en de
man heeft een zwarte deukhoed op.
De vrouw heeft een streng, gesloten,
in zichzelf gekeerd gezicht, de man
interesseert zich wel voor zijn omge
ving. Tegenover hen zitten twee Fran
chises iii shorts. Het Corsicaanse
vrouwtje heeft eenmaal vol afkeuring
naar hun blote benen gekeken en hen
toen geen blik meer waardig ge
keurd. De man vindt het geval niet
onaardig. Als de Francaises de mu
ziek van Corsicaanse liedjes te voor-
schijn halen, die zij in Bastia hebben
gekocht, kan het oude meneertje niet
laten zich er mee te bemoeien. Hij kent
de liedjes. Hij kent ze van voor tot
achter. Hij heeft er geen muziek bij
nodig. Hij kan het Corsicaans heel
goed lezen, het ook in het Frans ver
talen. Maar hij kent het ook allemaal
uit zijn hoofd. Hij kan niet nalaten een
van de liedjes met een oude dunne
stem te zingen. De Franpaises, vol
geestdrift, geven hem meteen de mu
ziek. Maar hij weet het allemaal zo.
Hij geeft ook uitleg.
Het gezicht van het vrouwtje wordl
harder, geslotener. Zich bewust van zijn
armzalige stem houdt de man op met
zingen. ..Chantez encore, monsieur, chan-
tez encore" zeggen de Frangaises. Want
dit is helemaal echt. De jongens die in
de kroegjes zingen hebben soms al zang
les gehad. In Bastia en Ajaccio schij-
Advertentie
op het punt van lekker koken. Lekker
koken wil zeggen Maizena Duryea ge
bruiken voor het binden van groenten,
soepen en sausen.
nen al clubs te bestaan, die de volks
dansen in leven moeten houden. Maar
dit heeft niets met toerisme of heem
kunde te maken. De man heeft de lie
deren nog van zijn vader en grootva
der geleerd. Zij zijn zijn tijdverdrijf ge
weest tijdens de lange winteravonden.
Hij kent' ze allemaal: de liefdesliedjes,
de liedeven waarin bandieten worden
verheeiiijkt. Ook. een lied, waarin de
aanleg van de spoorweg wordt betreurd:
de trein is mooi en goed voor de rijke
heren uit de stad, maar niet voor de
arme herders.
Een paar jongere Corsicanen met
gouden ringen, gouden horloges en
gouden kiezen, die nadat zij waren in
gestapt, handen geschud hebben met
het echtpaar, roepen nu ook: „Chan
tez Joseph". En de oude man zingt
en zingt. Zijn vrouw bjjt haar lippen
kapot van ergernis, dat haar man
zich in het openbaar zo misdraagt.
In Francavdo moet het echtpaar uit
stappen. Wij zien ze achter elkaar
langs het stationnetje lopen, tussen
de kippen. Er zal thuis wel wat zwaai
en voor het meneertje, maar hij heeft
zijn uur gehad. Zelf stappen wij uit in
Corto, de vroegere hoofdstad, heel
hoog gelegen op een rotspunt, waar
de Rostonicavallei en de vallei van
de Tavignano elkaar ontmoeten, waar
Joseph Buonaparte geboren is en
waar Madame Laetitia Napoleone ver
wachtte.
ANNIE WESTERMAN.
Geleund legen de spiegelende etalageruit staat hier de mannequin in een
complet van Dick Holthaus, dat op de show deze iveek is getoond. Het is
van ratiné en heeft als bijzonderheid de ceintuur door een knoopsgat ge
haald. De zevenachtste lijn is de triomf van de winter 1960. Bij het geruite
flanellen complet op de achtergrond met de mooi verwerkte zak wordt
een gebombeerde hoed gedragen in aflopende tinten van rood tot rose.
In de collectie zijn ook ,.handvtit"-hoedjes voor de avond, die bestaan uit
een versierde fluwelen beugel van kruin naar voorhoofd.
Voor après-ski heeft Dick Holthausbehalve de lange fluwelen broek de
enkelvrije rok van tweed. De taille houdt hij laag, aan de japon soms wat
blousend. Holthaus heeft altijd „snufjes". Ditmaal zwarte ajourkousen en
voor in het kapsel de bijou-haarknip. En als hals-sieraad een hele lange
metalen ketting met eraan bengelend een D. en eln H. In zijn collectie
vindt men ook de couture-regenmantel met voyante kraag van kunstbont.
<Van onze medewerkster in Parijs)
In de nazomer opent de Internatio
nale Leerweek het nieuwe seizoen.
Nooit zijn er zoveel buitenlandse
exposanten geweest als dit keer, een
derde of vierde deel der deelnemers
komt uit den vreemde. Ze komen uit
Engeland, Duitsland, Italië, Spanje,
Zweden. Amerika en zelfs van achter
het IJzeren Gordijn. Ook een Ne
derlandse leerhandel ontbreekt niet.
Verleden jaar zijn ér bfj het half
miljoen bezoekers geweest, een aan
tal dat men dit keer hoopt te overtref
fen. Het viel trouwens op hoeveel En
gels er gesproken wordt.
De schoenenafdeling is de grootste,
Italianen en Spanjaarden komen met
een goede keuze. Behoefte bestaat
daar beslist niet aan want, de Franse
schoenenindustrie de maatschoenen
niet eens meegerekend komt met
zo'n vijftienduizend modellen, waarvan
op z'n minst veertienduizend variaties
de damesschoenen betreffen.
Behalx'e enkele mocassins en sport
schoenen worden uitsluitend spitse
pumps gedragen. Hoe de fabrikanten
er in geslaagd zijn daar zo'n verschei
denheid in te maken is een raadsel:
een schoen heeft toch maar een heel
klein oppervlak waar fantasie of versie
ring op aangebracht kan worden. Wel
verklaart het het verdwijnen van veel
kleine ondernemingen waar de pa
troon slechts geholpen door een uiterst
gering aantal arbeiders de zaken drijft.
De prijzen die hij vragen moet zijn te
hoog, vooral nu de grote fabrieken hoe
langer hoe meer zelf in een dertigtal
grote provincieplaatsen winkels heb
ben. Bovendien zijn deze onderne
mingen beter ingericht om de geza
menlijke markt niet te vrezen. Sinds
het afgelopen jaar hebben ze zich daar
trouwens op ingesteld.
In Frankrijk werden het afgelopen
jaar ruim drieënzestig miljoen paar
schoenen vervaardigd, waarvan vier
entwintig miljoen paar werden uitge
voerd.
Dit voor wat de fabrikatie be
treft. Voor de onafhankelijke winke
lier er zijn er nog altijd elfdui
zend is het uiterst moeilijk om uit
die vijftienduizend modellen een keus
te doen. Als hij alle fabrieken zou
willen bezoeken en alle modellen zou
willen zien, zou hij daar stellig
anderhalve maand a twee maanden
mee kwijt zijn. Daarom heeft een
groot aantal hunner een inkoopbu
reau opgericht.
Als de fabrikanten met hun collec
ties klaar zijn sturen ze hun model-
Advertentie
Wat ook de gevolgen zullen zijn
van het bezoek, dat de Rus
sische premier en partijleider
Nikita Khroesjtsjev thans aan de Ver
enigde Staten brengt, he^ bevredigt
althans een zekere nieuwsgierigheid.
Men komt iets meer te weten over het
familieleven van de machtigste man
uit de Sovjet-Unie. Zijnvrouw, zijn
kinderen en zijn schoonzoon worden
gadegeslagen, gefotografeerd, geïnter
viewd en beoordeeld. Ten tijde van Sta
lin werd over al deze dingen, die lig
gen in het vlak van de „human inte
rest", een volstrekt stilzwijgen be
waard. En na de dood van Uncle Joe"
bleef dezelfde gewoonte nog geruime
tijd bestaan. De Russische minister
van buitenlandse zaken, Andrei Gro-
myko, onttrok zich nog niet zo lang
geleden aan een ondervraging door wes
telijke journalisten met de opmerking:
„Mjjn persoonlijkheid interesseert mij
niet". Nu is het aan de andere kant
ook niet zo, dat de familie van Khroesj-
tsev speciaal ter gelegenheid van diens
bezoek aan Amerika in het licht van
de schijnwerpers wordt geplaatst. In
januari van dit jaar waren zijn vrouw
en zijn dochter Rada nog bij hem, toen
hij te Leningrad met president Kekko-
nen de Russisch-Finse betrekkingen
even kwam normaliseren. Voordat hij
zijn reis door de Scandinavische lan
den afzegde, was bekend geworden,
dat zijn vrouw hem ook op die tournee
zou vergezellen. Maar nog steeds ble
ven er raadselen hangen en het gevolg
is geweest, dat er over de juiste sa
menstelling van de familie Khroestjsev
op een reusachtige schaal is gegist
en gefantaseerd.
Zo kwam het persbureau Reuter op
17 juli jl. op de proppen met een zekere
Olga, die een dochter zou zijn uit het
eerste huwelijk van de Sovjet-premier
en die als juriste zou werken op het
Russische ministerie van buitenlandse
zaken. Nadien is althans over Olga
niets meer vernomen.
In datzelfde bericht was sprake van
een tweede dochter. Elena geheten, van
wie werd meegedeeld, dat zij getrouwd
zou zjjn geweest met een zekere Smir-
nov, ambtenaar op het ministerie voor
de zware industrie, van wie zij sinds
dien zou zijn gescheiden. Uit een offi
ciële mededeling van het persbureau
Tass bleek deze week pas, dat Khroesj-
tsev inderdaad een dochter heeft, die
Yelena heet, maar die is nog maar 20
jaar oud en studeert rechten aan de
Universiteit van Moskou.
Voorlopig luidt de oplossing» van de
puzzle aldus: Khroesjtsjev moet in het
voorjaar van 1922 voor het eerst zijn ge
trouwd met een studente in de land
bouwwetenschappen, Nadjezjda Soerko-
va. Zij schonk hem twee~dochters en
twee zoons, Yulija, Rada, Leonid (in de
ooriog als gevechtspiloot gesneuveld)
en Sergei. De drie nog in leven zijnde
kinderen uit dit huwelijk zijn allemaal
op hun beurt weer getrouwd. Leonid
was voor zijn dood eveneens getrouwd.
Er zijn in totaal vijf kleinkinderen. In
het midden van de jaren dertig is
Nadjezjda overleden.
Khroesjtsjev hertrouwde in 1938 en
wel met Nina Petrovna, die, volgens
sommige berichten, geboortig is uit bet
zelfde dorp als haar man, namelijk Ka-
linovka in de Oekraïne. Zij is de moe
der van de 20-jarige Yelena.
Een van de eerste westelijke bezoe
kers die Nina Petrovna van nabij aan
schouwden, was Eric Johnston, directeur
van de Motion Pictui%s Association.
Hjj was haar gast in de villa, die de Rus
sische premier bezit in de Pitsunda-
bergen aan de Zwarte Zee. Hij beschreef
haar later als een vrouw met een breed
gezicht en grijs, strak naar achteren
gekamd haar; zij maakte op hem een
aangename en vriendelijke indruk.
In haar kwaliteit van „first lady" van
de Sovjet-Unie regelt zjj niet alleen
het huishouden in de villa aan de
Zwarte Zee, maar ook nog dat in de
ambtswoning van haar man, die gele
gen is aan de rand van Moskou in de
Dit. is een van ae eerste foto's, die van mevrouw Khroesjtsjev zijn gepubliceerd.
Men ziet haar hier op een receptie, geflankeerd door twee onbekende dames.
Mevrouw Khroesjtsjev
Lenin-heuvelen, en in zijn beide ande
re villa's, één splinternieuwe te Usovo
aan de Moskwa en één die op onge
veer 21/2 uur van Moskou ligt en die
vroeger het eigendom is geweest van
een rijkaard uit de tsaristische tijd.
Allerlei waarnemers zijn het erover
eens, dat Nina Petrovna de Engelse
taal vrij aardig beheerst, een bijzonder
heid, die de echtgenote van de Ameri
kaanse vice-president moet zijn ont
gaan, want die heeft in juli te Usovo
uren achtereen met haar in een vrien
delijk stilzwijgen doorgebracht, terwijl
hun mannen de politiek bespraken.
Maar het is niet helemaal duidelijk, hoe
Nina Petrovna aan haar talenkennis
is gekomen. Sommigen beweren, dat zij
in de oorlog bij wijze van hobby Engels
is gaan leren, anderen menen, dat zij
vroeger Engelse lessen heeft gegeven
aan een middelbare school.
Naar het schijnt is Nikita Khroesj
tsjev bijz.onder trots op haar en op de
tyljze, waarop zij de vier kinderen uit
zijn eerste huwelijk heeft opgevoed. Men
vertelt in Moskou, dat hij haar advie
zen zelden in de wind slaat en dat zjj
ook zelden schroomt hem van adviezen
te voorzien. Zij blijkt tamelijk veel te
weten over de geschiedenis van Amerika
en men moet de indruk hebben gekre
gen, dat zjj haar kennis niet uitsluitend
uit de officiële leerboeken van het Rus
sische ministerie van onderwijs heeft
gepuurd.
Nina Petrovna, zo zegt men, is een
goedhartige, maar uiterst nuchtere
vrouw, dié zeker in staat moet worden
geacht haar man bepaalde misverstan
den uit zijn hoofd te praten, wanneer zij
daartoe in de Verenigde Staten de nood
zaak aanwezig acht. Vandaar, dat de
Amerikanen niet ongaarne zien, dat zij
haar man thans op zijn belangrijke reis
vergezelt.
H. J. NEUMAN
Hij in een suède jasje van Daim-spOfl
en zij in een suède pakje van Prai°'
Parijs.
len in en een twintigtal daarvoor aan'
gewezen leden zoeken een zeshonde1''
modellen uit. Voor de winkelier lS
het een groot gemak een keus te k»"'
nen doen uit zeshonderd modellen
plaats van uit vijftienduizend.
Maar eerst worden die geseleC'
teerde modellen gefotografeerd e"
alle gegevens op papier gezet en d»'
hele zaakje wordt naar de wink®'
liers opgestuurd. Een tveek later xx'Or'
den die zeshonderd modellen a®"
hen getoond, ze hebben dan de tiP
gehad de foto's te bestuderen
kunnen dus gemakkelijk een ken5
doen.
Op die wijze hopen de onafhankelÜ'
ke winkeliers het hoofd te kunne"
bieden aan de grote ondernemingen'
Maar op de expositie zijn stell'^
meer dan zeshonderd modellen tentoo0'
gesteld. Strikjes, pattes, ingerimpeld®
stukjes wisselen elkaar met grote V".'
riatie af. Nagenoeg uitsluitend pun*?
ge modellen, maar men denkt toch daj
dit model zijn hoogtepunt bereikt hee'
en er binnen afzienbare tijd verand®'
ring in zal worden gebracht. Het n°?
puntiger maken is niet mogelijk
men zou de „chai^sures a la poulain®_
van enkele eeuwen terug moeten la"'
ceren.
In hoeverre die punt stomper zal wof
den ligt nog in het verschiet. Behalu
voor een enkele fabrikant die voor zti"
ramen met grote letters heeft staan-
„van de tien vrouwen hebben er a cm
pijnlijke voeten", en dan ook resold"
met bredere modellen komt.
De kleuren voor het winterseizo®"
door de nationale raad van het le®
vastgesteld zijn de volgende: alle w1"'
gelijke variaties van eikenhout, vef'
der, maar in mindere mate, het pa9".,
van bosviooltjes. In het voorjaar
len deze kleuren naar het warme ge®
van mais en naar het zilverachtig®
grijs van meeuwen overgaan. Verd®
natuurlijk donkerblauw en zwart,
ten die altijd in de mode zijn.
Over de modellen zelf meer, als
„meester.schoenmakers" die de con'"'
riers van het schoeisel zijn, hun roll®®'
ties getoond hebben.
Wat de leren kleding betreft, de2.?
breidt zich hoe langer hoe meer u'
en wordt soms van een overdrev'®"
luxe .zoals de mantel van de Rams d>®
met vison gevoerd is. Daarentegen ZÖ"
de mantelpakken alleraardigst.
Alles wijst er op dat het leer e®,1}
goede tijd tegemoet gaat. Het xvor";
niet alleen steeds meer gebruikt v0?t
accessoires maar ook de couture
er mee. Geen couturier, de gespecia1'?
seerde niet meegerekend, of hij hee1]
een leren mantel in zijn collectie. P
nationale raad van het leer ziet de to®'
komst dan ook monter tegemoet.
DINY K.-^'
Wie belangstelling heeft voor het v»*
van kleuterleidster kan er zich ha®1,
fijn van op de hoogte stellen uit h®,
boekje „De Kleuterleidster" door
M. Njjkamp. De schrijfster is inspec'1',
ce der Nutskleuterscholen en heeft e®:j
eerder geschriftje over dit werk ge*1??,
herzien en vervolledigd. Geen enkel *r_
eet blijft onbesproken van de taak dj
de kleuterleidster op zich neemt en v
haar persoonlijke omgang met de
haar zorgen toevertrouwde groep. rf.
immers geeft het kind dat nog niet 2
heel lang op zijn beentjes staat de e®L
ste vorm de begeleiding buitensb"
De nadruk is dan ook meer gelegd
hoe zij IS tegenover het kind dan "jL
zij nu precies WERKT met de kib":t
ren. Het onderwerp is psychologisch
in alle verre hoekjes bekeken met tq®
gewijde en nauwgezette zorgvuldighej"'.
Toch zal dit pleidooi voor de juiste
nadering" zoals men dat zo gr»"?
noemt, moeten worden opgevangen do°
een aangeboren intuilie. Het boekje
volstrekt neutraal. Het is voor de mp'
tot Nut van 't Algemeen uitgegev®j
door van Gorcum. En het zou g0®,,
werk verrichten als het jonge vroux*'®
er toe kon brengen dit vak te kiez®?.
Want bet. aantal kleuterscholen nee" t
toe. Het vorige schooljaar steeg
aantal met 138. Er kwamen 284 nieuv5f
leidsters bij. Maar elk jaar valt er me®
dan een kwart af van het corps J*"r
de leidsters tussen de 25 en de 30 j»"f
door huwelijk. En de belangstelling x'0®£
het vak van kleuterleidster schijnt
te nemen. Om de opleiding te volSf,
wordt ulo-diploma vereist. „Haar hoo'®
deugden" moeten zijn om hovenfj®
noemd boekje te citeren: „een stabi®1®;
evenwichtige natuur, die de gronds'"®
vormt van meelevendheid. het verrn®
gen zich in de toestand van een ki"
te verplaatsen, enig idealisme, een
weeglij ke geest, zelfdiscipline en Plic ;t-
gevoel. Door de karmte die zij
straalt wekt zij vertrouwen." A.
