De slaapmuts keert weer
Anton Hunink
Memoires van
mevr. Roosevelt
Alleen verder
l
M'
In Parijse etalages geen
beweegbaar speelgoed meer
wegens vele
N ieuwj aarskaiarten
Z
F San
balm
iFeithen
In gekleurd aluminium
ZWEEDSE PANNEN
E
MAL, MOOI EN LELIJK EN
DE MODE VOOR HONDEN
WEMEF
Volkomen luchtdicht...
Ongelofelijke energie, ook na haar zestigstejaar
i;
échte Gelderse rookworst
KLASSIEKE DECEMBER-ATTRACTIE VERDWENEN
h
In één nacht
Uw handen
qaaf en zacht
VRIJDAG 27 NOVEMBER 1999
■stok
Nes 23-25
Ams«epdam-C.
Vraag gratis folder!
Dat is het grote Anton Hunink nieuws voor de
liefhebbers: naast de beroemde Gelderse rook
worst met het loodje is er nu ook vacuum
verpakte rookworst van Anton Hunink!
Luchtdicht, dus kersvers
Gemakkelijk ook klaar voor de boterham.
Voor de warme maaltijd de worst even laten
opwellen in water, dat nèt niet aan de kook is.
Heerlijk om in te bijten!
HOFLEVERANCIER
Tricotage met
Franse charme
BABY
de meest gevraagd»
WIE IS DE LELIJKSTE MAN?
Is zo'n Hef mutsje niet beter dan een piekharen-hoofd?
\)TT at zijn er tegenwoordig toch malle dingen. Wat heeft het nu bijvoor-
U/ beeid voor zin om een Engelse juffrouw, genaamd Eve Perrick, te
laten zeggen wie ze de tien lelijkste mannen vindt en die tien mannen
dan op een rijtje in het Engelse dagblad de Daily Mail af te drukken. Het
blijkt, dat mejuffrouw Perrick ieder jaar de tien lelijkerds mag aanwijzen,
Haar wij hebben ditmaal voor het eerst van dit wereldschokkend nieüws
Behoord.
En wie heeft miss Perrick, die misschien wel een mannenhaatster is, tot
de lelijkste man verklaard? Niemand minder dan de arme president van
frankrijk, de Gaulle, met zijn karakteristieke kop en zijn vogelenneus, die
Ben prachtig schaduw-silhouet moet geven als het licht er op schijnt. Het
land, dat schoonheidskoninginnen uit zijn zak kan schudden, levert dus ook
de lelijke man nummero één!
Wat een onzin. Want wat is nu een lelijke man? Wat is een lelijk mens?
he lelijkste is en blijft voor ons het Spook van de opera, uit de film die ons
lange jaren geleden kippevel bezorgde en ons nog steeds doet verlangen om
eens te griezelen in de onderaardse wereld van de Parijse riolen. Maar de
Gaulle lelijk? Kom nu, miss Perrick, een lelijke man is net zo betrekkelijk
als een mooie vrouw.
Wie zou u aangewezen hebben als de
aiooiste man? Als u de mooiste wes
telijke man dan want die zinkt toch
}veer helemaal in het niet bij de prach
tige, gave Arabieren met hun witte tan
den en hun fier gedragen hoofddoek....
Als de mooiste man van Europa had
d vast niet Sint Nicolaas aangewezen
toch is die mooi, juist omdat hij
z° oud is en omdat er een heel leven
v.an goedheid in zijn gezicht ligt boven
ifijn glanzende spierwitte golvende
baard en in de rimpeltjes om zijn
°gen. Maar met de schoonheid van
een gezicht waar het hele leven langs
Betrokken is, moet ,ie in deze tijd niet
aankomen, waarin de adoratie uitgaat
haar de jeugd, naar al wat nieuw en
long is.
Ja, lelijk is betrekkelijk en mooi
°ok. Wat is mooi? En wat is mal?
Boe vind u, eerlijk gezegd, die bolle
'ucht-kapsp'- van nu en die hondenha
ren die m ieus slordig in het gezicht
Weken? Wij hebben altijd medelijden
Wet de langharige honden die maar
door die haarslierten heen moeten kij-
*en. we zouden ze uit hun hondesnoet
killen strijken. En nu doen de „tie-
hers" dat hondehaar na! Mal?
Daarentegen moeten de honden nu
ook aan de mensenmode mee doen.
Heel mal is een modepagina voor
mijnheer en mevrouw hond. Voor de
snob-hond natuurlijk. In een Parijse
krant vindt men nu in de cadeautijd
een heel stel modieuze artikelen voor
viervoeters afgebeeld. Onder ande
ren een zwart lak regenjasje en re
genschoentjes, om bij thuiskomst in
nat weer de vloer te sparen voor de
snoren van telkens vier vuile mod-
derpoten. Een geel pullovertje met
rolkraag wordt eronder gedragen en
er zijn alle denkbare soorten dekjes,
passend bij de tailleur van madame,
natuurlijk ook double facé' zoals
onze wintermantels. Het zwarte lak-
jasje, dat veel wordt gevraagd is ge
voerd met een Schotse ruit, het kost
tussen de twintig en de vijfenveertig
gulden. Er zijn ook honde-winter-
ageren wordt er bij vermeld.
Toch is dit speelgoed nog niet zo
mal als de nieuwste snob-halsbanden,
die op boorden lijken (En wij mensen
zijn weer erg in de mode met colliers
als hondehalsbanden!). Een van die
hondeboordjes van pastelkleurig leer
is versierd met een blauw fluwelen
vlinderdasje.
Een andere „boord" van wit en zwart
leer heeft compleet devorm van een „va
dermoorder". Voor èen verfijnd meis
jeshondje kan het collier dienen van
zijden galon geborduurd met kleine
roosjes. Hele kleine hondjes zijn op het
ogenblik overigens erg in de mode of
hele grote. De tussenmaat gaat met
meer.
Gelooft u dat een Parijse hond echt
blij zal zijn met een honde-motorbril
om zijn ogen te beschermen tegen stof
als het dier mee in de auto uitgaat en
gewend is zijn snuit uit het raampje
te steken zoals honden dat graag
doen? Zo'n speciale honde-autobril
kost maar twintig gulden... Aan plaat
jes van mal toegetakelde honden zijn
we anders wel gewend nu honden met
de maan als reisdoel in de meest
vreemdsoortige ruimtepakken worden
ingebouwd.
En stel u voor, in deze eeuw, waar
in we de blik begerig gericht houden
op wat de mode-ontwerpers tot sur
realistische ontwerpen inspireert,
jasjes van een pied de poule ruitje
met een zakje erin. Eventueel kan
alles op maat gemaakt worden bij
,,Au Chien Elegant", waar het dier
maar eenmaal hoeft te passen. Of
er ook al shows van hondekleren zijn
is ons niet bekend. Wij zullen er
eens naar informeren als we weer
voor de mensenmode in de buurt zijn.
Nieuw voor hondjes is ook een ve
rend veldbed, speciaal voor. hotelver-
bljjf en speelgoed als een rubber
poesenkop die „miauw" zegt als je
er in bijt en een imitatie been, dat
„krak" doet bij een flinke hap. Zelfs
pantoffels zijn er met chocoladegeur
en ook een imitatie muis. Allemaal
bijt-vreugde; om complexen af te re-
Advertentie
voor modarn fa
Advertentie
grijpt de mode ineens ook weer te
rug op iets heel ouderwets, uit de
tijd toen alles nog rustig was en
dichtbij en men sliep in bedsteden of
hemelbedden en men niet 's och-
tens vroeg haastig de deur open
hoefde te doen voor de post of de
melkboer. Dat oud-modische ding,
dat op het einde van 1959 terugkomt
iseen slaapmutsje. Een boudoir
muts heette zoiets vroeger, maar dat
begrip past nu niet meer op de
„cache-misère", die bedoeld is om
haarpieken te camoufleren. De mo
derne uitvoering is minstens zo ele
gant als die van onze voormoeders.
Zij zijn nu van witte organdie als een
aureool om het hoofd, bijeengehou
den met een band van lichtblauwe
jersey, of van bouillonerende witte
mousseline met turquois lint achter
in de nek vastgehouden. Het staat
wel lief en eerlijk gezegd veel ver
zorgder dan een slaap-hoofd met
piekharen of bigoadies.
Maar het wordt weer een beetje
mal als deze nieuwe oude mode over
stag gaat met een rose zijden nacht
pruik die eindigt in twee vlechten van
zwart fluweel! Mal, mooi en lelijk, het
is er altijd geweest en het zal er al
tijd zijn. Maar niet iedereen geeft de
onderscheiden kwalificatie aan hetzelf
de ding of hetzelfde verschijnsel.
A. Bgl.
Op ziekenbezoek in een New Yorks ziekenhuis.
evrouw Eleanor Roosevelt is een
vrouw die met bijzonder gTOot
gemak de pen hanteert. Ze
draait haar hand niet om voor de da
gelijkse kolom die ze in een Ameri
kaans dagblad schrijft. De vorige
maand is ze 75 jaar geworden en
die gelegenheid is er wederom een dik
boek verschenen met haar mémoires
van de jaren sinds de dood van haar
echtgenoot, president Roosevelt die in
1945 stierf. „Alleen verder" is de titel
van deze memoires, die beginnen daar
waar de vorige, tien jaar geleden ver
schenen onder de naam „Ik herinner
mij", eindigden. En ook voor dit pas
verschenen boek geldt hetgeen de
schrijfster in een laatste alinea van het
vorige constateert: „Het was bijna als
of ik iemand buiten mijzelf had ge
vormd, die de presidentsvrouw was. Ik
leefde ergens diep in mijzelf weggedo
ken."
Die „iemand buiten mijzelf", die ze,
ook als voormalige presidentsvrouw
die in de belangstelling bleef staan,
niet zomaar kon afschudden, weet ech
ter feilloos wat ze wel en wat ze niet
moet meedelen en wat ze vlot vertel
len kan zonder te veel te zeggen.
Sinds 1933 had ze op het Witte Huis
zewoond als echtgenote van de Ameri
kaanse president, toen werd, na diens
dood, haar leven plotseling dat van een
(Van onze medewerkster
in Parijs)
PARIJS, november. In
Frankrijk kennen de school
kinderen geen vrije woens
dag- en zaterdagmiddag maar
daar staat tegenover dat ze
donderdagde hele dag vrij
hebben.
Deze indeling van de school
week bestaat sinds mensen
heugenis en tot de laatste ja
ren toe had niemand daar
bezwaar tegen; maanu be
ginnen daar stemmen tegen
op te komen. De kinderen, zo
zegt men, komen na een vrije
dag altijd moeilijk op gang.
Met de vrije donderdag heeft
dit dus twee keer in de week
plaats.
Nu bovendien zaterdags of
wel de gehele dag of in ieder
geval 's middags niet rrjeer
gewerkt wordt op kantoren
en fabrieken, gaan veel fa
milies naar hun buitenhuisje.
Waren de kinderen zaterdags
vrij dan konden ze zaterdag
al van de buitenlucht profi
teren. Gezien de woningtoe
stand. in Parijs, is dit stellig
een argument dat zwaar moet
wegen. Maar daar een ingrij
pende verandering in het
onderwijsplan altijd jaren
nodig heeft alvorens het ge
maakt wordt en er daarna
weer jaren nodig zijn om het
tot uitvoer te brengen, zul
len het wel niet de heden
daagse scholieren van de la
gere school zijn die van een
wijziging in de schooldagen
zullen profiteren.
Donderdags gaan de moe
ders dan ook met haar kin
deren op stap. 's Zomers naar
het bos en de rest van de tijd
naar de parken. Maar van
.eind november tot Kerstmis
naar de Grote Magazijnen.
Daar wordt in die tijd heel
wat van de tentoongestelde
goederen van plaats verwis-
seld. Het speelgoed dat niet
veel plaats inneemt wordt ge-
Die automatische installa
ties toch kosten zeer duur,
alleen al omdat er enorm
veel werkloon in gaat zitten.
Een uitstalkast met tunntig
automatische bewegingsim
pulsen kost twintig miljoen
franken, decors en aankle
ding inbegrepen. Bovendien
zijn er maanden voor nodig
om zo'n vitrine te maken.
lijkvloers uitgestald. De grote
stukken blijven op de speel
goedafdeling, die tot Kerst
mis toe erg is uitgebreid.
Maar alvorens al dat prach
tigs te kunnen bekijken wordt
eerst om het magazijn ge
wandeld, een tocht die veel
tijd eist, want er móet queue
gemaakt worden om bij de
winkelruiten te komen. Het
was een traditie van jaren her
dat dc warenhuizen met
Kerstmis in hun voornaam
ste uitstalkasten beweegbaar
speelgoed uitstalden. Hele
taferelen werden opgevoerd.
Aanvankelijk waren ze heel
klein, maar langzamerhand
en vooral na de oorlog wer
den ze hoe langer hoe gro
ter. Het gevolg was natuur
lijk dat er veel minder nodig
waren.
Toen vroeger met Kerstmis
achter alle ramen van de wa
renhuizen bewegende tafere
len werden uitgestald, be
gonnen de vijftig man die ze
maakten daar al in januari
mee. Maar het hele jaar door
wisten ze dat heel Parijs,
groot en klein, hun werk in
december zou komen bewon
deren.
Aan een uitstalkast wor
den tegenwoordig echter an
dere eisen gesteld dan vroe
ger. Wie in een auto voorbij
rijdt moet in één enkele oog
opslag kunnen overzien wat
in de winkelkast is uitge
stald. Probeer dat eens als
alles heen en weer danst en
springt!
Deze overweging heeft er
stellig toe bijgedragen dat
nog maai zelden bewegende
figuren worden gebruikt.
Daarbij komt nog iets anders;
het magazijn dat de meeste
kijkers voor zijn ramen kreeg
was daar verbazend trots op.
Het plaatste er witte hekken
voor waar alleen de kinde
ren tussen mochten lopen. En
een portier riep donderdags
de ganse dag: „Circulez! cir-
culez!" „het is verboden stil
te staan"! want anders was
het niet mogelijk de kinde
ren die hun neus tegen de
ruiten plat drukten, tot door
lopen te bewegen.
Maar nu heeft men inge
zien dat lang niet alle kijkers
kopers worden. Als duizen
den zich van 's morgens tot
's avonds voor de magazijnen
verdringen, het binnengaan
bemoeilijken en het verkeer
belemmeren dan betekent dit
schade voor het warenhuis.
O zeker, in de uitstalkas
ten worden nog wel hele ta
ferelen opgesteld, die heus
wel effect maken, maar alle
personages staan rotsvast op
hun plaats. De kinderen van
1959 geven echter, evenals
die van vroeger, de voorkeur
aan het bewegende. Een cir
cus met buitelende clowns,
zelfs het oude kerstmannetje,
dat in en door een rendier
getrokken slee komt aanrij
den spre kt meer tot hun
verbeelding. Maar dit weegt
helaas riet op tegen de reus
achtige kosten en de moder
ne verkoop-opvattingen.
Diny K.-W.
'43
gewone" Amerikaanse vrouw, die een
flat heeft in New York en veel reist en
trekt. Veertig jaar was ze getrouwd ge
weest met een man voor wie ze, door
zijn handicap, een grote, een kordate en
een actieve steun moest zijn. Toen ze
weduwe werd was ze 61. Het is ongelo
felijk wat mevrouw Roosevelt op die
leeftijd nog aan werk, aan activiteit,
aan grote inspanningen, vooral bij het
werk aan de Verenigde Naties, gepres
teerd heeft. Ze moet in elk geval een
ijzersterke fysiek bezitten, om dag in
dag uit te kunnen leven volgens een
stampvol, scherp ingedeeld dagpro
gramma. Natuurlijk heeft ze de hulp
van een secretaresse, om haar ook heen
te helpen door de meer dan honderd
brieven die ze per dag ontvangt. Maar
de honderd vijf tig lezingen die ze ge
wend is per jaar te houden en al haar
werk voor de Ver. Naties vroegen toch
haar persoonlijke energie en bekwaam
heid.
Wat ze over haar aandeel in de zit
tingen van de Ver. Naties vertelt vin
den wij de meest interessante bladzij
den van dit boek. Er blijkt onder meer
uit, hoe moeizaam zo'n heterogeen ap
paraat werkt. En hoe vruchtbaar in
zo'n mannengemeenschap de bijdrage
van een vrouw is als ze met tact en in
tuïtie de zaken weet aan te pakken.
Dat zijn de jaren, dat Eleanor Roose
velt „forenst" over de oceaan tussen
New York en Parijs. En ze vertelt
over dat alles in die steeds gelijkmati-
fe babbelstijl, die ontwapenend eenvou-
ig lijkt of ze nu een interview met
Khroesjtsjev „verslaat" tijdens haar
reis door Rusland of dat ze schrijft hoe
ze opzag tegen een bezoek aan het En-
gelse hof omdat ze niet wist wat ze aan
zou trekken! Er is dan ook typisch een
vrouw aan het woord, maar een vrouw
die gewend is om zakelijk te constate
ren en onmiddellijk te registreren, of
het puur persoonlijk is of yan interna
tionale importantie; en altijd op die ge
lijkmatige onbewogen Amerikaanse
manier.
In die kwasi argeloze registreren
de stijl vertelt ze In dit boek over
vele boeiende ontmoetingen met
hooggeplaatste personen en over
haar vele reizen onder anderen naar
Japan, Rusland, Bali. Humoristisch
is het te lezen, hoe ze bij het bezoek
aan Hyde Park keizer Haile Selassie
van Ethiopië aantrof in een stil hoek
je waar hij, met zijn schoenen uit,
gefascineerd naar de televisie zat te
kijken! Juist omdat de vrouwelijke
opmerkingsgave voor details zo kwis
tig in dit boek zijn rondgestrooid zul
len vrouwelijke lezers, die er over
het algemeen verzot op zqn over ho
ge personnages te lezen, dit boek ap
preciëren. Ze kunnen er dan met be
wondering uit leren, hoe men na zijn
zestigste jaar nog een heel nieuw le
ven kan opbouwen, wanneer men ten
minste over een activiteitsdrang be
schikt en een behoefte om zich nut
tig te maken, zoals deze vrouw, die
eens Amerikaanse eerste burgeres is
geweest. A Bgl.
Uit de serie „Speelkameraden" is deze Unicef-kaart.
J\ Tie uw jaarskaar ten hebben tegen-
j \J woordig een grote betekenis ge-
J- kregen. Er worden jaarlijks meer
Nieuwjaarskaarten verkocht dan er men
sen op de wereld zijn en de gewoonte
van het uitwisselen van deze kaarten is
in een aantal landen tot een traditie
geworden.
In 1950 is UNICEF, het Kinderfonds
van de Verenigde Naties, dan ook be
gonnen zijn eerste Nieuwjaarskaarten
uit te geven, met de bedoeling een vriend
te groeten en hem tegelijk te herinneren
aan de noden van kinderen in onderont.
wikkelde landen, waar honger en ziekte
schering en inslag zijn. Immers door
de UNICEF-kaarten te kopen draagt
men iets bij om de nood van deze kin
deren te verlichten. En daarom worden
de kaarten verkocht onder het motto;
„Groet een vrind en help een kind".
Deze kaarten worden verkocht in doos
jes van tien stuks met enveloppen. Zo'n
doosje kost vier gulden. Er zijn kaarten
Advertentie
m
u
Verkrijgbaar in
de betere zaken.
Advertentie
van Bettina Speelkameraadjesvan
Dong Kingman „De Fontein des Vredes",
van Jozsef Domjan „Sprookjesfiguren",
van Joan Miro „Kinderen en Vogels" en
van Kay Christensen „Gelukkige Kin
derjaren".
Deze kunstenaars schonken hun ont
werpen als hun bijdrage aan het Kin
derfonds. In 1958 werden meer dan tien
miljoen UNICEF-kaarten verkocht,
waarvan 370.000 in ons land. Men kan
de kaarten bestellen bij het Nederlands
Comité UNICEF, Stadhouderslaan 148,
Den Haag, telefoon 554544, door zoveel
maal f 4.- op girorekening 7515 van
UNICEF, Den Haag, over te maken als
men doosjes wil ontvangen. Eventueel
kan men eerst een folder aanvragen,
waarin de kaarten in kleuren staan af
gebeeld.
Een van de Unicef-kinderkaarten, naar
een ontwerp van de bekende Spaanse
schilder Joan Miro. De kaart heet: kin
deren en vogels".
ïmmki
Als lid van de V.N.-delegatie.
.Alleen verder". Eleanor Roosevelt,
G J. A. Ruys Uitg. Mij Bussum. Oor
spronkelijke titel „On my own". Verta
ling L. Coutinho-Frensdorf.
Advertentie
>-• .-v.
SK1LSTUNA, 26 nov. Zweden heeft op het gebied van de vorm
geving de laatste jaren veel van zich doen spreken. Industriële
vormgevers als Graaf Bernadotte, Fleming en anderen hebben aller
lei gebruiksvoorwerpen ontworpendie niet alleen mooi zijn van vorm
maar ook voldoen aan de eisen van praktische bruikbaarheid. Op de recente
Zweedse tentoonstelling in Amsterdam heeft de bezoeker zich daarvan
kunnen overtuigen. Het blijkt opnieuw nu de „Zweedse winkelweek" in
ons land wordt gehouden.
Interessant nieuws uit Zweden zijn de „Eloxal" aluminium pannen,
afkomstig uit de 'reusachtige Eskilstuna-fabrieken, waar de gehele metaal
industrie is gevestigd en waar alles van metaal wordt gemaakt van huis
houdelijke artikelen tot machtige atoomreactoren. De naam „Eloxal" is met
opzet gekozen omdat de pannen van binnen en van buiten zijn „geëloxeerd",
een proces waardoor de oppervlakte van het aluminium veredeld wordt
en bedekt met een beschermend laagje dat zeer hard is en met het metaal
één geheel vormt, zonder poriën.
Dit laagje, dat men niet moet verwarren met de zogenaamde siliconen,
voorkomt het aanzetten en aanbranden van de spijs en geeft aan de pannen
een mat-zilveren glans. Technisch is het ook mogelijk om geëloxeerd
aluminium te kleuren. De fabriek heeft daar gebruik van gemaakt door
de deksels een vrolijke rode tint te geven. De sterke vlakgedraaide bodem
van de pan kan ook bij verhitting niet krom trekken en is dus, behalve
voor koken op gas, ook geschikt voor elektrisch koken. De pannen in
Nederland verkrijgbaar voorden geleverd in verschillende maten. Een
groot voordeel is, dat door de genormaliseerde diameters de deksels onder
ling verwisselbaar zijn en dat ook de koekepan van een deksel is voorzien.
Als toch meer pannenfabrikanten zich realiseerden, dat de deksel onmisbaar
is als men van warm e spijzen houdt!
f
