Onbevangen autobiografieën, tintelend van leven
„Waarom ik naar het klooster gin
Twintig Amerikaanse zusters geven
openhartig antwoord
W
Gissingen over Parijse
voorjaarscollecties
Londense mode komt ook
naar de Seine
Gemoderniseerde boeren
woning in de RAI
„Pittoresk" niet altijd gemak
kelijk voor de bewoners
Frivole suggesties uit ROME
üeithen
MAÏZENA
DU RYE A
m
Luchtdicht
afgesloten
Anfoit Hunink
I San
f ba!m
m
Jé
fa
Geïnspireerd door Olympische Spelen
Mevr. Pothast-Gimberg
Zestig jaar
Vroegere journalisten, dichteressen, advo
cate, chauffeuse aan het woord, nu als
religieuze in een Amerikaanse congregatie
In één nacht
Üw handen
gaaf en zacht
„Miss"' huisvrouw!
VRIJDAG 22 JANUARI I960
Wik
Gebed van een tienjarige latere
missiezuster: „lieve God maak
me even lief als zuster Ferdi
nand, even wijs als zuster He
lena, even knap als zuster Rita
en even bijdehand als zuster
Cyrilla".
U weet hoe lekker Anton
Hunink's Gelderse rook
worst met het loodje is.
Nu is er bovendien Anton
Hunink's rookworst in va-
cuumverpakking. Lucht
dicht, dus kersversKlaar
voor de boterham... voor
de warme maaltijd even
laten wellen in water dat
nèt niet aan de kook is.
Smullen maar!
handcrème
Internationale modestrijd
BABY ZEPHYR
't ideale slankheidsmiddel
voor dames en heren»
ij kunnen het niet helpen,
uai wij alweer over klooster
zusters schrijven. Maar het
ie -.et logisch gevolg van al wat er
rfccüs over haar geschreven is. Het
ontketent zichzelf. Want nu is ons,
ais antwoord op het onbevredigende
boek (over een uitgetreden non; dat
we twee wenen geieuen bespraken,
een Amerikaanse autobiogralieèn-
bundei toegestuurd van springlevende,
zieisgeiUKKige Amerikaanse Klooster
zusters, die zó vertrissend is, dat het
aiieen maar een plezier is die bekend
te mogen manen.
Die Amerikanen, je mag van ze
zeggen wat je wilt, ze zijn ons toch
aitijd een slag voor. Deze eenentwin
tig Amerikaanse zusters, die ieder
m een bijdrage aan het verrukkelijke
boek, „Waarom ik naar het klooster
gmg doodeenvoudig op die vraag
antwoord geven, doen dit met een
directheid, een openheid en een on
gecompliceerdheid, die weer eens ia
ten zien hoe gezond de geestelijke
grond is waarin dit jonge pioniers-
volk wortelt.
Er is mets, maar dan ook niets ge
frustreerds of geheimzinnigs of kwe
zeligs of hinderlijks in dit kostelijke
autobiografische boek van eenentwm
tig uitgezochte, dat is waar zus
ters. En in een enorm groot, wijdopen
land met een bevolking van heteroge
ne oorsprong, met Canada mee meer
dan tweehonderd miljoen, is de keuze
natuurlijk ook veel groter dan bij
voorbeeld in ons land of in Engeland
of waar ook, bij het zoeken naar de
geschikte figuren voor een dergelij
ke publika-tie. Die, zonder dat het
ook maar in het minst genoemd wordt,
het beste, meest gezonde en ontwa
pende antwoord is op „Zuster Luc".
Want dat is begrijpelijkerwijs de be
doeling. De uitgever, „Sint Willi-
brord", Deurne voor Nederland, Over-
ijse voor België, zegt dat ook op de
flap. Men wenst dit boek dan ook
in handen vooral van alle niet-katho-
lieken, van allen die men een feële,
gezonde kijk op het kloosterleven zou
willen geven, dat, zoals de samen
steller van het boek zegt, George L,
Kane, directeur van het instituut
voor Roepingen en Religieuze Vor
ming in het bisdom Antigonish in No
va Scotia, een menselijke en een god
delijke kant heeft, waarvan de god
delijke kant echt een „roep" is, waar
voor een levenslustig, sportief Ame
rikaans meisje, dat houdt van zwem
men en dansen en mooie kleren en
een goed baantje, soms aanvankelijk
doof probeert te blijven.
Er zijn onopgesmukte verhalen bij
van nu zielsgelukkige religieuze vrou
wen, die het na hun collegetijd thuis
heerlijk hadden, een baantje dat
hen allerlei comfort en pleziertjes per
mitteerde en een vriendschap van hart
tot hart met een jongeman, „anders dan
alle anderen", en die toch op een ge
geven moment kordaat de knoop door-
Advertentie
maakt Uw groenten zo lekker.
hakten en de groot
ste Liefde, die hen
dikwijls vanaf hun
jeugd al in het
diepst van hun bin
nenste had geraakt,
gekozen. Pijn?
Strijd? Onvermijde
lijk. Maar met een
met niets te verge
lijken geluk als ge
volg. Met de prach
tige humor van de
gevoeligen beschrij
ven de verschillen
de publicisten die
hier aan het woord
zijn hoofdmomenten
uit hun strijd. Het
zijn dan ook stuk
voor stuk vrouwen
die kunnen schrij
ven en die de gave
hebb_.i het tot uiting
te brengen. Ver
schillenden van hen
waren journaliste
of dichteres.-Eén is
een vroegere jour
naliste van de
„Daily News", die
nu, als zuster van
de Voorzienigheid,
nog steeds bijdra
gen aan tijdschrif
ten levert.
De Medische Mis
siezuster, zuster
Mary Richard, van
de congregatie ook
in ons land welbe
kend met het moe
derhuis te Imsten-
rade, die haar kos
telijke bijdrage aan
dit autobiografische
boek levert, is zelfs
gepromoveerd in de
journalistiek. Zij
werkt nu in New Als klein meisje deed ze in de keuken de droogdoek om
Delhi in Indië in
een ziekenhuis. Als
een paardestaart-kind, geboren in Bal-
timore, beschrijft ze zichzelf, dol op
rugby en rolschaats-hockey, die als
dertienjarige gegrepen werd door pre
ken over Franciscus Xaverius en toen
missionaris' wilde worden. „Maar dat
ideaal duurde niet langer dan van de
vierde tot de twaalfde maart".
«8Ws
Als ,,college"studente, dol op zwem
men, dansen en gezelligheid, ontmoet
ze Anna Dengelj de stichteres van de
jonge congregatie die op medisch ter
rein werkt. Het maakt indruk op
haar en na een retraite doet ze, wat
de zuster heeft voorgesteld, ze gaat na
denken over de toekomst. Ze sluit zich
jn haar kamer op tegen de plagerijen
van haar broer, neemt een groot vel
pakpapier, tekent drie kolommen en
zet boven elke kolom een kop: onge
huwd, gehuwd, kloosterleven, waaron
der ze respectievelijk de voor- en na
delen invult. In de laatste kolorrt ve
le nadelen: „altijd dezelfde kleren, uit
sluitend onder vrouwen, niet meer zei
als sluier.
een joodse, die katholiek werd en in
trad bij een .Californische onderwijs
congregatie. Toen ze 15 was en bij een
katholieke familie logeerde ging ze
mee naar de zondagsmis. Bij het be
treden van de kerk voelde ze een
overweldigende ontroering. God was
hier veel meer voor haar aanwezig
dan in de synagoge. En na die diepge
voelde ervaring bleef er een stem in
haar binnenste: dit is Het. Hier vindt
je alles. Toen ze het eindelijk waagde
een pastorie op te bellen, sprak ze al
leen nog maar met de huishoudster
naar een priester vragen dorst ze
niet die haar zei elke dag een
Weesgegroet te bidden. Omdat ze dat
gebed niet kende haalde ze vliegens
vlug potlood en papier en liet het zich
aan de telefoon dicteren. Heel haar be
knopt vertelde geschiedenis leest men
met ontroering en zulke episodes met
een diep bewogen hart. Nadat ze ka
tholiek geworden was, wat voor de ne
gentienjarige een totale breuk met
haar ouderlijk huis betekende, kwam
Als men nu „De maaier waakt" van
de schrijfster voor de jeugd, mevrouw
C. E. Pothast-Gimberg herleest, ervaart
men hoe snel onze tijd evolueert. Het
boek, spelend in de tijd van het verzet,
dat op elke bladzijde liefde ademt voor
de Wieringermeer, is kort na de oorlog
verschenen en onlangs herdrukt. Maar
laat de jeugd weten, uit zulke verhalen,
hoe het geweest is in de bezettingstijd,
hoeveel leed, hoeveel machteloos ver
driet en hoeveel moed en doorzettings
vermogen er geweest zijn. Wat hun ou
ders en die generatie doorstaan heb
ben om voor hen te behouden wat ze
nauwelijks realiseren. Mevrouw Pot
hast-Gimberg is dezer dagen zestig ge
worden. Zij hoort tot het genre schrijf
sters waar gevoelige kinderen van
houden. Maar er zijn er ook die haar
boeken „ouderwets" noemen en daar
bedoelen ze dan waarschijnlijk mee, de
koestering waarmee ze een bepaalde
sfeer beschrijft, en wellicht ook haar toe
gewijde aandacht voor de natuur. Ver
halen die op het land spelen lenen zich
daartoe. Buitenkinderen zijn ook anders
dan stadskinderen. En bijvoorbeeld het
genre „de vier Heemskinderen" van Pe
ter Jaspers komt in de boeken van me
vrouw Pothast niet voor, zij is ook van
een andere generatie. Zij schrijft meer
het soort boeken zoals mevrouw Selle-
ger-EIout schreef, en dan bij voorkeur
over kinderen die het een beetje zielig
hebben. Zoals „Grijze ruiten" dat in het
milieu van een weeshuis speelt. Haar
bekendste boek is wel „Jantientje'', een
verhaal over schipperskinderen. Zij richt
zich tot de ongeveer twaalfjarigen, wat
er onder en wat erboven en haar verha
len hebben vaak een vrijzinnig-protes
tantse inslag.
Nog altijd genieten de kleintjes
van „De kaarsenkroon van Paarlemoer-
tje", en het verhaal voor de wat oude
re meisjes „Zo hard als diamant" is ook
weer in herdruk verschenen. Haar laat
ste boek „Kasje's kettinkje" heeft ook
een verdrietige ondergrond. Een be
paald soort kinderen houdt daarvan.
len en dansen, vroeg op, nooit meer
kiezen tussen witte of groene kousen,
altijd zwarte kousen die ik haat".
Kinderlijk? Maar dat is juist het
treffende in dit bijzonder frisse boek,
dat cNvars tegen de kinderlijke hang
naar het gewone plezierige leven, de
niet weerstaanbare liefde zich mani
festeert. Ondanks de kolom vol bezwa
ren is ze gegrepen en met de ongecom
pliceerde kordaatheid van de jonge Ame
rikaanse stapt ze de volgende dag in de
bus naar de andere kant 'van de stad
naar haar oude school en valt binnen
in de kamer bij een haar bekende
zuster met de vraag: „Zuster Mary,
denkt u dat ik roeping voor het kloos
ter zou hebben?" En als ze dan een
week later allerminst overgehaald
want „dat is een zaak die je zelf moet
beslissen" opnieuw een causerie
hoort van Anna Dengel, gaat ze regel
recht naar de kapel, vervuld van dit
ene: God wil dat ik zuster word. En
ze komt zo gelukkig de kapel uit dat
ze zich moet inhouden om het niet
iedereen toe te roepen. „En op weg
naar huis door het bos floot ik een
lustig deuntje". Ze is 18 jaar. En als
ze de kleren koopt voor haar intrede,
en lange zwarte kousen, heeft ze gro
te pret met haar huisgenoten. „En wat
heb ik in het leven gevonden", ein
digt ze, „De vrijheid voor mijn exclu
sieve toewijding aan God, om mij vrij
van elke hindernis met onverdeelde
liefde aan Hem over te geven. Het is
ongelofelijk dat ik, de robbedoes met
de paardestaart, voor de intiemste
vereniging met Christus werd uitver
koren".
Het is aangrijpend dat er aan het
slot van al die bekentenissen, begon
nen in de dartelheid van de jeugd,
nauwelijks woorden te vinden zijn om
het overweldigend geluk te uiten,
uitverkoren te zijn tot dit leven van
opperste liefde. Bij velen is de eer
ste opwelling er al geweest in de
jeugd. Zuster Thomas Bernard uit
Califomië, de eerste die aan het
woord is, vertelt dat ze als klein
meisje al de droogdoek als sluier om
deed en probeerde te lopen en te kij
ken zoals de heilige Theresia, hoe
wel ze „nooit heeft kunnen begrijpen
hoe die het klaarspeelde te eten en
tegelijk een kruisbeeld in de hand te
houden!" Maar die vrome kinder-
idealen gingen over en ze belandde
in allerlei milieus, zelfs was ze een
tijd chauffeuse van legerwagens, tot
ze, na een discussie-avond over Sint
Thomas, de draad weer terugvond
en intrad bij een Amerikaanse on-
derwijs-congregatie.
De Amerikaanse toestanden en leef
gewoonten zijn heel anders dan de on
ze, het land met zijn wijde grenzen en
zijn onbelemmerde uitgestrektheid, zijn
ruige natuur in sommige gedeelten, is
totaal anders dan het onze. Alles is
mogelijk, de vrijheid Is veel groter en
van een beschermende katholieke op
voeding is nauwelijks sprake. Een van
de schrijvende zusters, die ook als
kind al haar ideaal greep, had nog
nooit van haar leven een zuster gezien
vóór ze op school kwam. Maar toen
was het meteen raak. .„Toen ik tien
was had ik een nieuw gebed", schrijft
ze, „lieve God maak me alsjeblieft
even lief als zuster Ferdinand, even
wijs als zuster Helena, even knap als
zuster Rita en even bijdehand als zus
ter Cyrilla". Ze werd missionaris in
China tot de communisten de zusters
het land uitzetten.
Vele bekeerlingen zijn er bij, die
niets van zusters of kloosterleven af
wisten tot na hun middelbare school
tijd. De merkwaardigste en een van de
meest aangrijpende bijdragen is van
de hardnekkige gedachte bij haar op
zich totaal aan God te geven. Maar ze
had nog nooit enig contact gehad met
een zuster en ze wist niets van kloos
terlingen af behalve wat ze vagelijk
gehoord had, dat ze nauwelijks sliepen
en dan op de harde grond, dat ze
nooit lachten en heel sober aten. Hoe
weinig alie in dit geval zelfs on
juiste bijkomstigheden de „roep" in
de ziel kunnen tegenhouden, is wel de
sterkste getuigenis in al deze levens
verhalen. De Amerikaanse roman-
mengesteld uit de ongedwongen getui
genissen van zich geestelijk vrü voe
lende Amerikaanse religieuze vrou
wen, is, dat elk naar haar persoonlijk
heid haar roeping belicht en dat daar
door de kracht van het persoonlijk ge
roepen zijn zich zeer sterk aan de le
zer opdringt. En omdat elk een be
paald aspect van haar levensloop en
religieus leven benadrukt, krijgt men
een vrij sluitend beeld. De eerste op
welling in de jeugd, het onbevredigd
zijn in een prettig leventje, de strijd
om de beginnendende menselijke liefde
los te laten en dan later het niet te
verwoorden geluk. Waarvan zuster
X in een verplegende congregatie zegt:
„Hoe zou ik woorden kunnen vinden
voor het diepe geluk, dat in een leven
van persoonlijke en innige liefde met
Hem besloten ligt, waarvan slechts Hij
en ik weten".
Een verrukkelijke kwaliteit die heel
het prachtige boek doortintelt is de
humor. Daarbij is het soms van een
bijna verbouwererende kinderlijkheid
en een simpele geloofsbeleving. Maar
men vergete niet, dat Amerika voor
een groot deel gekatholiseerd is van
uit Ierland, waar het geloof zeer ge
koesterd maar zeer eenvoudig is be
waard. Dat doet er echter allemaal
niet toe. Het essentiële, de allesover-
winnende liefde, die rijp en wijs stra
lend gelukkig maakt, blijft over.
A. Bgl.
Advertentie
„Waarom ik naar het klooster ging",
een serie authentieke memoires onder
redactie van G. L. Kane. Uitg. Sint
Willihrordus, voor België Overijse.
Voor Nederland Deurne, N.B
échte Gelderse rookworst
HOFLEVERANCIER
AMSTERDAM, 21 jan. Op de ten
toonstelling „Het Landbouwwerktuig",
die vanaf maandag j.l. tot en met za
terdag 23 januari in het RAI-gebouw
te Amsterdam wordt gehouden, is tus
sen de prachtig glimmende en fel ge
kleurde tractors en bulldozers waar
voor zelfs een leek in extase blijft
staan een paviljoen ingericht spe
ciaal voor de vrouw. Terwijl haar man
zich op de hoogte stelt van al het nieu
we op het gebied van landbouwwerk
tuigen kan de vrouw haar tijd dus daar
nuttig en aangenaam doorbrengen. De
inrichters namen als model een oude
Sakische boerderij zoals die hier in
ons land nog zeer veel voor komt; zo
een waarvoor menige vacantieganger
even dromerig blijft stil staan, soms
met een beetje jalouzie in het hart.
Maar wie de buitendeur opendoet en
dan meteen in de slaapkamer stapt,
een kooktoestel ziet staan tussen de
meubels in de kamer en de bewoners
ziet scharrelen zonder gas, licht en
stromend water, zal toch gauw inzien
dat de mens niet leeft van „pittoresk"
schrijfster, die zich verbergt achter alleen. Als dan de gastvrouw ter ere
zuster Imelda, is zelfs in een metho-
distengezin in zeer anti-katholieke
sfeer opgegroeid, met de meest af
schrikwekkende verhalen over kloos
ters. Ze wist uit de realiteit niets van
zusters af en had er nauwelijks een
gezien toen ze, nog maar negentien
jaar, innerlijk gedreven door liefde tot
Jezus Christus, Hem beloofde nooit te
trouwen en heel haar liefde aan Hem
te geven. Van het woord kuisheid had
ze nooit gehoord, toen ze al de gelof
ten deed die ze later, katholiek gewor
den, bij haar kloostergeloften zou her
nieuwen.
Contemplatieve religieuzen hebben
niét aan dit boek meegewerkt, maar de
zusters die hun bijdragen leverden zijn
vogels van zeer diverse pluimage,
werkzaam bij het onderwijs, de zieken
verpleging, de missie, tot bij de Es
kimo's en de melaatsen, en het maat
schappelijk werk. Een briljante figuur
is zuster Ann Joachim O.P., Duitse
van origine, die ondanks een zeer har
de jeugd op zeer jonge leeftijd haar
studies bolwerkte en een beroemd ad
vocate werd, geraadpleegd voor de
moeilijkste moordzaken. Ze maakte we
reldreizen en haalde haar vliegbrevet.
Maar succes en carrière gaven haar
geen voldoening. Aan de drang die God
op haar uitoefende was niet te ontko
men. Op haar twintigste jaar werd ze
Dominicanes en ging na haar intrede
studeren in Fribourg in Zwitserland,
waar ze promoveerde in de filosofie.
Nu nog als religieuze wordt ze om
haar scherpe juridische kennis ge
vraagd voor lezingen en ze heeft acces
tot het Hoogste Gerechtshof van de
Ver. Staten. Zo weinig begrepen haar
vriendinnen van haar intrede, dat ze,
toen ze eens als postulante een boot
tocht maakte, een pgar oud-collega's
trof, waarvan er eeh haar uit de
groep trok, een koffertje in de hand
duwde en zei: „Hier heb je kleren,
ga je gauw verkleden, dan kun je ont
snappen". Zo vastgeroest is de me
ning dat men meisjes tegen wil en dank
in het klooster vasthoudt!
De grote waarde van dit boek, sa-
van uw komst een pot weck uit de kel
der gaat halen en zich daartoe eens
klaps laat zakken door- een luik in de
vloer van de mooie kamertja, dan
zal uw jalouzie al zijn gesmolten als
sneeuw voor de zon.
Toegegeven, de plattelandsvrouw is
van jongs af aan niet anders gewend,
maar door tijdschriften, en kranten en
de opgroeiende kinderen weet zij zo
langzamerhand wel wat zij mist. Daar
bij komt dat een woning op het platte
land nog meer een centrum moet zijn
voor het gezin dan elders: de moge
lijkheden voor vermaak buitenshuis
zjjn immers veel kleiner. Daarom al
leen verdient de keerzijde van de me
daille: in dit geval de andere kant van
de oude boerderij ten volle ieders aan
dacht. Op de tentoonstelling nu laat
men zien hoe het anders kan zonder
uitbreiding, dus achter de bestaande
gevel. Een slaapkamer moest worden
geofferd om ruimte te winnen voor een
moderne keuken, maar er bleef ook
nog plaats voor een trap waardoor de
zolderverdieping kon worden benut
voor twee slaapkamers. Douche, W.C.
en een plaats om de gezinswas te doen
treffen we beneden aan als we door de
buitendeur in een klein halletje zijn be
land. De kamer met opzet wordt er
niet meer gesproken van „mooie ka
mer" of „pronkkamer" ziet er ge
zellig uit met nieuwe teakhouten meu
bels, waar men, om te suggereren dat'
oud en nieuw zeer goed samengaan,
een hoge rieten leunstoel en een oude
dekenkast bij heeft gezet. Naar onze
mening hadden dat gerust wat meer
oude meubels mogen zijn want het
lijkt ons dat de schrik je om het hart
slaat als je naast de verbouwingskos-
ten ook nog denkt aan al dat nieuwe
spul. In de keuken zijn doorgeefkasten
gemaakt naar de kamer waardoor een
besparing van energie wordt verkre
gen, tenminste als je niet zo erg moet
rekken om er bij te kunnen, zoals in
dit geval, maar dat is een kwestie van
centimeters.
Achter de boerderij is een woning in
gericht om te laten zien hoe. men het
beste te werk kan gaan als men
nieuw begint. Aan belangstelling ont
brak het deze tentoonstelling niet, maar
menige plattelander zal zich toch wel
eens de pet naar voren schuiven en
achter de oren krabben. At die mooie
maar dure apparaten, dat is nog daar
aan toe: de cost gaet nu eenmaal voor
de baet uit, maar dan nog verbouwen?
Enfin, de doortastendheid die menige
jonge boerin aan de dag legde bij het
informeren van bijzonderheden doet
ons sterk vermoeden dat het laatste
woord hierover nog niet is gesproken.
G.S.-de W.
PARIJS, 21 jan. Een poosje voor
dat de nieuwe mode-collecties getoond
worden, beginnen de Parijse kranten
er kunstmatig belangstelling voor te
wekken. Het is een strijd tussen hen
wie er het meeste over uit de school
kun klappen.
En al die verhalen, liefst nog met
tekeningen er bij, zijn uit de lucht ge
grepen, of liever gezegd ontstaan in
de verbeelding van een op nieuws uit
gezonden reporter, die het kost wat
het kost met kopij moet thuis komen.
Zo wordt gezegd dat de rokken kor
ter zullen worden, de tonlijn weer zal
komen opduiken, dat het middel hoger
of lager dan zijn natuurlijke plaats
zal zitten, terwijl anderen het middel
het middel laten, het slechts vaagjes
aanduiden, het accentueren, kortom
ronduit gezegd weet niemand dat nu al
precies. En omdat bij de couturiers
alles mogelijk is, slaat men met dit
alles te zeggen de plank niet hele
maal mis.
Wat de kleuren betreft: fel, zegt de
een, zacht, meent de ander, fel en
zacht beweert een derde. Naar alle
waarschijnlijkheid veel wit, beige en
verschillende nuances blauw.
Maar ik kan met een gerust gewe
ten voorspellen, dat de couturiers niet
met wijd uitstaande rokken zullen ko
men. Deze zijn te algemeen geworden,
wat niet wil zeggen dat we ze niet op
straat zullen zien dragen, want de jon-
gemeisjes zijn er verzot op en weten
heel goed dat ze haar bijzonder flat
teren.
Tussen de mode op straat en die van
de haute couture bestaat dikwijls niet
veel verband en de Frangaises kiezen
er uit wat haar aanstaat en houden
zich daar dan lange tijd aan.
De couturiers, hoe weinig ze in
werkelijkheid ook loslaten, zijn het
er allen over eens dat hun modellen
erg jong zullen staan. Als hun klanten
nu ook maar jong waren, dan zou dat
uitstekend zijn!
Niemand spreekt er meer over of
Yves Saint-Laurent werkelijk van de
zomer moet opkomen. Officieel is dit
verzekerd, maar boze tongen beweren
dat het best mogelijk zou kunnen zijn
dat het min of meer slagen van de
Voorjaarscollectie daar enige invloed
op zal uitoefenen... In sommige kranten
werden de veronderstellingen van de
lijn Dior op de volgende manier aange*
kondigd: „Yves Saint Laurent (model-
list van Dior) zegt..." enz. Wat na
alle ophemelarij een vreemd effect
maakt.
Midden in alle voorbereidingen voof
da ëollecties ontplofte de „Engelse
bom". Het effect dat erdoor gemaak'
werd ging van diepe verontwaardiging
tot een medelijdend schouderophalen-
De Engelse couturiers toch menen
dat zij ook wel van het bezoek der bui
tenlandse inkopers te Parijs kunnen
profiteren. En in tegenstelling met d®
Italianen die de elegance hebben hii"
modellen in hun eigen land te tonen-
komen de negen voornaamste Engel'e
couturiers, ieder met tien modellen e"
een mannequin op het eind van dez®
maand naar Parijs. Natuurlijk in
heimelijke hoop bestellingen van <'e
Franse huizen af te snoepen. Ze zeggen
echter dat de buitenlandse inkoper*
als zo Italië en Parijs hebben bezoek'
geen tijd meer hebben om naar Eii"®'
land te komen, en dat ze het hun du'
makkelijk willen maken.
Eerst vond men in de couturewereld
dit bericht wel wat raar, maar toen be
dacht men dat de Franse couturiers oob
geregeld Engeland bezoeken, dus dn
het diplomatieker zou zijn geen notiti®
van het Engeise plan te nemen.
Door de buitenstaanders wordt he'
niet helemaal correct gevonden, maal
de couture heeft nu maar beslote»
het bezoek van de Engelse couturier'
als een hulde aan de Franse coutut®
te beschouwen.
En niemand spreekt meer van ee"
koekoeksei dat in een vreemd ne*'
wordt gelegd
DINY K.-W'
Advertentie
■Xy-yy.-r^
T
Zn de oude Saksische boerderij lopen
woon- en slaapkamer in elkaar; bij de
modernisering waarbij ook de schouw
is geofferd) is er een tussenwand opge
trokken tussen zit- en slaapgedeelte en
is er een doorgang naar de keuken vrij
gekomen
De concurrentie tussen de mode-ont
werpers op het internationale vlak wordt
vlijmscherp. Zoals onze medewerkster
uit Parijs meldt, komen de Engelse top-
huizen naar Parijs. Iets wat nog nooit
is gebeurd. Aanstaande zondag 23 jan.
beginnen in Parijs de modehuizen hun
voorjaarscollecties te tonen. Dat duurt
een goede week. Huize Dior toont meest
al donderdags in die opwindende week.
Ditmaal is zijn show naar woensdag
teruggeschoven. En de zaterdag daarop,
30 januari komen de Engelse mode
huizen in het. gebouw van de Engelse
ambassade. Wij zijn' benieuwd of de
buitenlandse inkopers in grote getalen
zullen komen kijken.
Intussen is de drukte rondom de col
lecties, die openbaar gemaakt worden
in Florence in volle gang en in New
York al voorbij. Uit de berichten te oor
delen blijft de rok kort. Ook in Lenin
grad heeft men de handschoen, die Pa
rijs heeft toegeworpen toen de Dior-
Collectie er vertoond is, opgenomen en
er waait een nieuwe wind door de Rus
sische mode.
ROME, 21 jan. Het Italiaanse meis
je van de foto is in het donkerblauw
met witte biezen, het jongetje heeft een
blauw-wit jasje aaA niet opgezet stuk
dwarsstreep en een zijden das om, die
wel niet zal blijven zitten als het kind
rovertje gaat spelen.
De Romeinse en Florentijnse ontwer
pers laten deze week hun collecties zien
en beginnen met de ,,speel"-kleren voor
jong en voor wie jong wil blijven. Er
zijn voor het strand stoffen bedrukt met
reuze aardbeien en watermeloenen en
capri-broeken van goud. Bikini's heb
ben geplisseerde overrokjes voor de
„conservatieve" stranden. Het is maar
dat men die onderscheiding der kust
stroken kent- De strandhoed die er
sinds vorig jaar in is, is vlinderachtig
of men zet een witte pruik op. Die be
schermt het geverfde haar ook tegen
verschieten. W^int daaraan dankt ^de
strandhoed zijn opkomst. Voor de avond
zijn er nog zwarte kousen, en japonnen
met bijpassende maillot. De tassen wor
den steeds groter of zij zijn beïnvloed
door de komende Olympische Spelen in
Rome en hebben dan de vorm van een
voetbal, pijl en boog of van een tennis
racket.
Ook de mannenmode voor dit voorjaar
was in Rome aan bod. De Italiaanse
kleermaker Angelo Litrico, die Khroesj-
tsjev onder zijn clientèle heeft, is bezig
met het costuum dat de Russische pre
mier in Parijs zal dragen op de topcon
ferentie. Het zal klassiek zijn, maar
westers beïnvloed, de pijpen van de pan
talon iets nauwer dan voorheen door
de premier gedragen en de mouwen wat
korter zodat de manchet net even gezi®"
wordt.
IJdelheid, uw naam is heus niet land
vrouw, wat heeft die mijnheer Litrie°
nog meer uitgebroed voor de man? F»11'
talons met opslagen alleen van vord
zodat de pijpen van achteren recht na"_
beneden vallen; sportcolberts met
plisseerde rug en opstaande kragen
een shawl-effect geven. Brioni maa?:
het nog veel bonter, die dost de heren ul'
in lichte shantung. Gaan we terug n&8'
de renaissance?
Advertentie
de zachtste voor uw kleine schat
In mei zal te Breda een interna'',1-,
nale damesbeurs worden gehouden.
dens deze beurs zullen de beste hu'f
vrouw van de Benelux en de beSl,
huisvrouw van Brabant worden ge
Advertentie
