Yavnetoevluchtsoord voor
de Joodse wet
Palestijnse Talmoed bloeide
in het eens gesmade Galilea
maastrichts
m.
De kleren van de koning
v__
A2
He
Na de verwoesting van de Tempel I
sterke
tanden
in één woord: fantastisch!
1700 zelfbedienings-
bedrijven
I'
WOENSDAG 17 FEBRUARI 1960
PAGINA 7
Dal is goed uitgebalanceerd
aardewerk
Mikyan in Oslo
Khroesjtsjev is de
Nobelprijs waardig
Grote benzinebrand
in Argentinië
door ARONAL
vitamine tandpasta
JOSEPH ALSOP
Paarden smullen in de piste van Carré Worteltjes en
suikerklontjes als delicatesse - Intens „gesmikkel en
gesmakkel"
Plotseling een auto
Carnavalsprins
Van vrolijkheid weinig fe bespeuren
jg Type52T3S2 A:
superontvanger S3 em 199S.
Wie per trein van Haifa of Tel
Aviv naar Jerusalem gaat,
ziet, wanneer hij Hartuv al
nige tijd is gepasseerd, aan zijn
echterhand het Arabische dorp Bit-
lr- Het ligt op Jordaans grondgebied;
"e top van een nabijgelegen heuvel
s bezaaid met bouwvallen, die de
bewoners aanduiden als Khirbqt al-
°ahud, de Ruïnes van de Joden. Dit
zijn de resten van het joodse fort
■°eitar, waar in het jaar 135 de legen
darische Bar Kocheba in zijn strijd
egen Julius Severus is gevallen. In
d® joodse geschiedenis en waar
lik daar niet alleen speelt de op
stand van het jaar 132, waarvan de
slechte afloop eigenlijk al bij voor
baat vast stond, een uiterst gewich-
rol. Bar Kocheba, de „Sterre-
~P°n", kwam in verzet tegen de
biaatregelen, waarmee keizer Ha-
"Danus de ondergang van de joodse
godsdienst beoogde. Na de overwin-
ning van Severus, die voor dit doel
speciaal uit Brittannië was ontboden,
l^erd Jerusalem herdoopt in Aelia
^-anitolina en de joden werden aan
zo n felle vervolging blootgesteld, dat
b.e Raad der Wijzen, in Lydda bijeen,
Zich genoodzaakt zag vast te stellen,
pt een jood uit zelfverdediging
e«ere bepaling uit de Torah mocht
overtreden, behoudens die aangaande
afgoderij, moord, overspel en bloed
schande. Sommige joodse historici
S!en het optreden van Bar Kocheba
fe«s als de werkelijke aanleiding tot
bet uiteengaan van joden en christe
nen.
Hiet de moord op de Heilige Stefanus
volgens hen een eind hebben ge-
ijaakt aan de aanvankelijke symbiose,
Ue er tussen joden en christenen heeft
A's taan, maar de weigering van de jo
denchristenen om Bar Kocheba te erken-
®n als de militaire Messias, die Akiba
en Joseph in hem zag.
H°e dan ook, de afwezigheid van
pistenen bij joodse wapenfeiten was
al
eerder een punt van onenigheid ge-
®sst. Toen in het jaar 66 de Zeloten
"der leiding van Menachem, de zoon
,an Judas, hun opstand doordreven,
ha ken de jodenchristenen zich terug
aar Pella, aan de overzijde van de Jor
dan.
i Het verhaal gaat, dat rabbi Jochanan
jer> Zakkai zich kort voor de val van
Jerusalem dood hield en dat zijn leer
wegen hem vervolgens in een lijkkist
Jpten de belegerde stad brachten. Toen
'U in veiligheid was, vroeg rabbi Jocha-
uan de Romeinse generaal Vespasianus
"®rn het beheer te geven over het aca-
e*nisch Sanhedrin van Yavne.
Het verzoek leek de Romein te ge
ring om het af te wijzen en zijn toe
stemmend antwoord heeft misschien
tvel de redding betekend van de jood
se godsdienst. De Wet bleef behouden
®ls het „draagbaar vaderland" der
l°den, nadat Titus in 70 de Tempel
had verwoest. Aan Kerem-Yavne, de
•Wijngaard van Yavne" is het te dan-
.*en, dat leden van een Joodse Brigade
Jh juni 1944 te Rome op de vermaarde
triomfboog een bord konden bevesti
gen met de woorden: „Titus, we are
back".
e ruïnes van Beitar liggen bui
ten de Israëlische staatsgrenzen.
v Maar ook daarbinnen wemelt het
,?n historische plaatsen; nog telkens wor.
A11 belangrijke vondsten gedaan. En in
A. eerste de beste kibbutz kan men een
primitieve uitstalling aantreffen van
euwenoude potscherven, die bij het be
lwerken van de akker zijn opgedolven
0(r?h zou haast bang gaan worden nog
h een spade in de grond te steken.
L»e archaeologen worden bijgestaan
(jph soms ook wel gehinderd) door hon-
r?hden, ja duizenden amateurs. De Is-
kn hërs zijn helemaal onder de ban ge-
hjen van hun nieuw-oude vaderland.
j.ïfy zÜn er gek op", zei iemand in Je-
Asalem tegen ons, „het is de verloren
ij'd. die zij hervinden".
^°ch concentreert de historische be-
kpJSatelling zich wel voornamelijk op
A1 Hij bels verleden. Het zou onjuist zijn
er Ze8gen, dat na de Makkabeeën de pret
dat is- Maar het 's boe paradoxaal
liiw °°b klinkt stellig veel gemakke-
Vna r in Isra®l bet tijdperk van de aarts-
tip .ers te „beleven" dan dat deel van
Vp l°°dse geschiedenis, dat komt na de
rivoesting van de Tempel.
een6 Hijbel-quiz voert overal in het land
tierig bestaan. De premie, waar-
(Advertentie)
Hetzelfde mag gezegd worden van
bf aastrichts aardowerk,zoals het wordt
vcrvaardigd in de fabrieken van de
h,v' Koninklijke Sphinx-Céramique.
Zuiver uitgebalanceerde producten,
z°wel wat model, decor, kleur als
kwaliteit betreft. Het is de trots van
f'e "ïoderne vrouw, een feest op tafel,
een genot in het gebruik, want- t
is waardewerk
iJjjllffl maar dan natuurlijk van de
KONINKLIJKE SPHINX CÉRAMIQUE
,*5 'ÏTRUS REG0U1 - MAASIRICHI
Een van de gangen, in de necropolis,
te Beit-She'arim.
mee de „Jerusalem Post" zijn nieuwe
abonné's begroet en zijn contant beta
lende oude abonné's beloont, is geen
beeldroman of een liefdeshistorie, maar
het geschriftje van de een of andere
Bijbelvorser.
Men zou daaruit kunnen concluderen,
dat er sprake is van een zekere ver
dringing. De joden van nu zouden de
eeuwen van knechtschap en vervolging,
de jaren van de verstrooiing, uit onlust
en misschien zelfs weerzin enigszins
„con sordino" afdoen. Bij de „sabra's",
de Israëliërs die in het land zijn ge
boren en getogen, is dat inderdaad het
geval. Hun ontbreekt het aan begrip
voor een voorgeslacht' dat weerloos is
geweest en gedwee.
Maar natuurlijk is er ook een andere
verklaring, deze namelijk, dat de dias
pora zich juist, voornamelijk buiten Pa
lestina heeft afgespeeld en dat zij zich
daarbinnen uiteraard nauwelijks heeft
kunnen aftekenen in het sediment der
eeuwen.
Het is dus moeilijk om in Israël dit
jongere verleden „na te voelen", maar
geheel onmogelijk is het niet.
Zo is daar, helemaal in het noorden
van Galilea, vlak tegen de Liba
nese grens, het verlaten dorp Ke-
far Bir'am, waar tussen de lege huizen
de resten staan van een synagoge uit
de derde eeuw. In het Louvre te Parijs
kan men nog de inscriptie bezichtigen
op de bovendrempel van deze synago
ge: „Moge er vrede heersen op deze
plaatsen en op alle plaatsen in Israël.
Jose, de Leviet, de zoon van Levi, heeft
deze bovendrempel gemaakt. Moge er
zegen rusten op zijn daden, Shalom".
En dan is er natuurlijk Beit-She'arim,
het Huis der Poorten, de oude stad aan
het westelijke uiteinde van de Vlakte
van Esdraelon, toch ook weer in het
vroeger zo veel gesmade Galilea.
Hier heeft Rabbi Judah de Prins
(135-217), de leraar par excellence uit
de tweede eeuw, de Wetstraditie voort
gezet. Hij is de eerste opsteller ge
weest van de Mishna (afgeleid van
een Hebreeuwse stam, die „herha
len" betekent; aanvankelijk een di
dactische npethode om de Torah te
onderwijzen). Aan zijn invloed men
zegt, dat hij op goede voet stond met
Marcus Aurelius is het te danken,
dat de joodse gemeenschap in Pales
tina een periode van vrede ,en rust
heeft doorgemaakt. Van hem is de
voornaamste impuls uitgegaan voor
de totstandkoming van de Palestijnse
Talmoed. Zo sterk was zijn invloed,
dat men bij zijn dood zei, dat nu de
glans en de roem Israël hadden ver
laten.
Sindsdien is Beit-She'arim de begraaf
plaats geworden voor joden uit een ge
bied dat zich uitstrekte van Zuid-Ara-
bië tot Palmyra. Deze joodca necropo
lis, uitgehakt in de rotsen, is in 1936
gedeeltelijk opgegraven door de Israel
Exploration Society onder leiding van
prof. Mazar. In 1953 heeft men het gra
ven hervat en tot de meer recente ont
dekkingen behoren een fraaie graftombe
en een mausoleum dat, als men mag
afgaan op de inscripties, toebehoort aan
Judah de Prins zelf en aan zijn beide
zonen, rabbi Simon en rabbi Gamaliel.
H. J. NEUMAN
ARNHEM, 17 febr. Van 1 januari
1959 tot 1 januari 1960 is het aantal zelf-
bedieningsbedrijven in Nederland toe
genomen met rond zevenhonderd tot
een totaal, op laatstgenoemde datum,
van rond zeventienhonderd. Volgens het
bestuur der vereniging van zelfbedie-
ningsbedrijven mag worden aangeno
men dat dit soort bedrijven in ons land
twintig procent tot vijfentwintig procent
van de totaal-omzet in kruidenierswa
ren voor hun rekening nemen. In de
tweede helft van april 1961 zal in het
Jaarbeursgebouw te Utrecht een „ex
positie zelfbediening" worden gehouden.
OSLO, 17 febr. (A.F.P.) —De Sovjet-
vice-premier Mikoyan, die op doorreis'
van Cuba naar de Sovjet-Unie twee da
gen in Oslo heeft vertoefd, heeft gis
teren op een persconferentie in de
Noorse hoofdstad verklaard niets te we
ten van persberichten volgens welke de
Sovjet-premier Khroesjtsjev zich kandi
daat heeft gesteld voor de Nobelprijs
voor de vrede. Maar, aldus voegde Mi
koyan hieraan toe, Khroesjtsjev is ze
ker vau alle levende staatslieden de
meest waardige voor deze prijs. Hij is
de meest illustere strijder voor de vre
de, zelfs zonder Nobelprijs, aldus de
Rus.
CORDOBA, 17 febr. (A.F.P.) —Op
een terrein met benzinetanks in het dorp
Villa Bustos in de Argentijnse provincie
Cordoba, is gisteren brand uitgebroken,
waardoor tot dusver vier mensen om
het leven zijn gekomen en verscheidene
personen werden gewond. De brand zou
het gevolg zijn van een bomaanslag door
„terroristen".
Verscheidene tanks vatten vlam en
er bestaat de kans, dat tien miljoen li
ter benzine een prooi van het vuur zul
len worden. Bijna duizend mensen be
strijden de vlammen die tot 300 meter
hoog oplaaien. De slachtoffers bewoon
den een wijk van plaatijzeren hutten,
die nabij het benzinedepot was gelegen.
Advertentie
Hoge voedingswaarde
Regelt de spijsvertering
Bestrijdt "overwicht"
Advertentie
(bij apoth. en drog.)
70, 90, 1.435 (extra groot)
'r, kwaliteitsproduct van do Wybertfabriekon.
EISENHOWER
ASHINGTON De achter
stand van Amerika op het
gebied van de raketten-pro-
duktie en de wijze, waarop die ach
terstand door de regering over het
hoofd is gezien en rechtgepraat, zou
den nu een geweldig en met veel af
fecten beladen nationaal schandaal
zijn, als er maar een andere presi
dent, wie dan ook, in het Witte Huis
zou zetelen. Maar Dwight D. Eisen
hower heeft niet alleen de merkwaar
dige, in de politiek vaak uitermate
nuttige eigenschap om op de Ame
rikaanse natie te kunnen werken als
een reusachtige hoeveelheid broom,
een soort nationale Klaas Vaak. Men
herinnert zich hem ook, en terecht,
als de generaal, die de Amerikaanse
soldaten in de laatste oorlog naar de
overwinning heeft gevoerd. Omdat
hjj een militaire héld is, houdt het
Amerikaanse volk zichzelf voor:
„Ike zal het wel het beste weten."
Onderwijl speelt het Amerikaanse
.departement van defensie het ma
cabere spel van de Russische rou
lette met de toekomst van het land.
Zo gezien is de figuur van Eisen
hower een essentieel onderdeel van
het probleem van de Amerikaanse
achterstand op het gebied van de
produktie van raketten. Daarom kan
geen enkele beschouwing over het
vraagstuk volledig zpn zonder een
poging om antwoord te geven op de
vraag, of Ike het werkelijk het beste
weet.
Het is natuurlijk een waarheid als
een koe, dat men er niet op mag
vertrouwen, dat militaire helden het
altijd en voorgoed het beste weten.
De slagvelden der geschiodenis zijn
juist bezaaid met de beenderen van
legers, die op de volgende oorlog
waren voorbereid door generaals,
die de vorige hadden gewonnen.
Maar waarheden als koeien behoe
ven niet universeel geldig te zjjn:
daarom moet men, om een oordeel
te kunnen vormen, Eisenhowers in
dividuele staat van dienst aan een
onderzoek onderwerpen.
De belangrijkste afzonderlijke epi
sode in die staat van dienst is stel
lig de rol, die president Eisenhower
heeft gespeeld in verband met de
rampzaligste defensie-begroting, die
Amerika na de oorlog ooit heeft ge
had, Dat was de begroting, die werd
voorbereid door de toenmalige lei
der van het departement van defen
sie, de kolossale Louis Johnson, in
een tijd, dat president Truman zelf
werd geteisterd door een aanval van
begrotingskoorts. Het was de begro
ting, die eigenlijk de uitnodiging
vormde voor agressie in Korea Zo
als sommigen voorspelden, werd die
uitnodiging toen haastig aanvaard.
begroting voorbereidde. Zonder te
genspraak van Eisenhower werd de
begroting toen door Johnson bij het
Amerikaanse Congres ingediend als
een „begroting van Eisenhower".
Overigens was Eisenhower niet de
enige grote Amerikaanse krijgsman,
die mede-verantwoordelijk was voor
deze begroting, die rampspoed over
ons afriep.
Een totaal andere begroting was
opgesteld door de grote James V.
Forrestal, die daarvoor geen enkele
inspanning had geschuwd. President
Truman had generaal George C.
Marshall aangewezen als de man,
die moest uitmaken, wie er gelijk
had, Forrestal of hijzelf. Zich uit
drukkelijk beroepend op het argu
ment, dat de Amerikaanse econo
mie de begroting van Forrestal niet
kon verdragen (het eindcijfer van
die begroting bedroeg 18 miljard
dollar!), zei generaal Marshall te
gen Truman, dat hij zijn gang maar
moest gaan en dat hij het werkstuk
van Forrestal drastisch moest kort
wieken. Ook generaal Omar C.
Bradley verklaarde, dat indien Ame
rika voor zijn defensie één dollar
meer zou uitgeven dan de begroting
p verzoek van Louis Johnson
kwam Eisenhower dat jaar
terug naar Washington om
deel te nemen aan het werk van het
comité van chefs van staven, dat de
van Eisenhower en Johnson (die een
eindcijfer vertoonde van 13 miljard
dollar!), zei generaal Marshall te-
nomie ogenblikkelijk onder de druk
zou bezwijken.
Wat men hier ziet, dat is dus niet
Eisenhower alleen, maar drie van
de grootste Amerikaanse militairen
uit de afgelopen oorlog, die allemaal
om dezelfde reden dezelfde afschu
welijke fout begaan. En diezelfde re
den wordt thans opnieuw door Eisen
hower naar voren gebracht om het
beknibbelen op de defensie in de hui
dige begroting te rechtvaardigen.
De Amerikaanse generaals is blijk
baar aangezegd, de economie van de
rijkste natie uit de geschiedenis te
beschouwen als een gevoelig plant-
tje, dat bij de geringste aanraking
geheel dreigt te verschrompelen. Bij
Eisenhower- zelf is dit standpunt de
laatste jaren natuurlijk geweldig
versterkt door de machtige invloed
van mannen zoals George M. Hum
phrey, de multi-miljonair die de
president enkele jaren als minister
van financiën heeft gediend en die
nu nog een van zijn beste vrienden
is.
Wie, mét' Humphrey, van mening
is, dat het bekostigen van een vol
ledige defensie de snelste weg is
naar de nationale ondergang, zal
natuurlijk bloot staan aan de ver
leiding om de ogen te sluiten voor
alle redenen, waarom het niet-beta-
len van de defensie-rekening met
zelfmoord gelijk kan staan. Er zijn
ook aanwijzingen, dat de Amerikaan
se president juist dit laatste heeft
gedaan. Als de mens Eisenhower
niet van zo'n transparante eerlijk
heid was, dan zouden zijn redevoe
ringen over de defensie, zoals die
ene na de eerste Spoetnik, een nog
heel wat lelijker predicaat verdienen
dan „ernstig misleidend". De feiten
klopten bij die gelegenheid niet en
zij werden nog onjuist opgediend
ook.
De voornaamste fout lag wellicht
in de aanhoudende, onverdro
ten pogingen van de leden van
Eisenhowers staf om hun meester
te beschermen tegen alles wat te
verontrustend of te onaangenaam
was, Men denke slechts aan de voor
malige secretaris van de Nationale
Veiligheidsraad, Robert Cutler, stel
lig de grootste van alle behoeders
van de president, die op een zeer
onbehoorlijke manier de beangsti
gende en volkomen juiste waar
schuwingen uit het Gaither-rapport
belachelijk heeft gemaakt.
Men denke ook aan de waarschu
wing, die het Pentagon aan generaal
Andrew Goodpaster gaf, dat de pre
sident maar beter niet de verwach
ting kon uitspreken, dat de Ameri
kaanse Vanguard-sateiliet spoedig
de Sovjet-Spoetnik zou evenaren,
aangezien het hele Vanguard-pro
ject grondig in de war was gelopen.
Deze waarschuwing, die kennelijk
was bedoeld om de president onge
rust te maken, is nooit doorgegeven.
De bewering, dat de Verenigde Sta
ten spoedig de prestatie met de
Spoenik zouden evenaren, werd
braaf uitgesproken. En maanden
achtereen hebben de Verenigde Sta
ten met hun mislukte satellieten een
onno'zel figuur geslagen.
Dit is geen poging om de Ameri
kaanse president af te breken. Het
is veel meer in een hoogst belang-
tqnen, waarom in een hoogst belang
rijke kwestie- een uiterst deugdza
me koning kan beweren, dat hij al
lerlei kleren draagt, die hij in wer
kelijkheid niet aan heeft. Maar mis
schien was het beter geweest te be
ginnen met de verklaring, dat iedere
natie ongelijk heeft, die liever een
bepaalde leider vertrouwt dan de
klare taal der feiten.
De feiten zeggen, dat een zeer
klein aantal Russische intercontinen
tale raketten voldoende is om korte
metten te maken met het vermogen
van de Verenigde Staten om door
hun kernwapens een mogelijke
agressor af te schrikken. De feiten
zeggen, dat er een ferme kans be
staat, dat de officiële Amerikaanse
schattingen, die zeggen dat de Rus
sen dit kleine aantal intercontinen
tale raketten niet hebben, er naast
zijn. De feiten zeggen derhalve, dat
onverwijld de maatregelen genomen
moeten worden, die nodig zijn om
een eind te maken aan het spel van
de P^ussische roulette.
(Copyright N. Y. Her. Trib.)
Advertentie
Typ«S3TS82A:
idem - 4-systemen ontvangtfr f f265.-
mcerprijs voor ttttief-poten f 25.-
In de piste van Carré hebben dins
dagavond, keurig geroskamd
en glimmend gewreven, acht
paarden „aangestaan" aan een co
pieus diner. Op de goud-gele zaagsel-
vlakte stond een grote tafel, volgens
de regels van de kunst opgeluisterd
met bloemen en prachtige zilveren
kandelaars.
Het servies, slechts bestaande uit
grote glimmende dienbladen, deed
wel wat vreemd aan, althans voor
het publiek, dat zich de ogen uit
keek. De paarden daarentegen be-,
schouwden dit alles als een normale
gang van zaken, liepen met elegante
passen naar de tafel en begonnen
begeleid door een stemmig muziekje
op de achtergrond, intens tevreden
aan het diner, dat maar uit twee
gangen bestond: worteltjes en suiker
klontjes. Voor een paard is dat zo
iets als voor ons oesters en kaviaar,
en het was dan ook alleszins begrij
pelijk dat de dieren niet meer op of
om keken, maar zich volledig con
centreerden op de grote dienbladen
voor zich. Minuten lang klink er een
hevig „gesmikkel en gesmakkel"
door de hoge ruimte van Carré. De
borden werden in recordtijd leeg ge
geten, waarna de paarden vertrokken
met een vriendelijk knikje naar de
man in de onberispelijke avondkle
ding, die hun op alle wenken had be
diend: Frits Rolff. Zijn ruiterhuis
bestaat tachtig jaar en, omdat het
jSaard in zijn zaak ^teeds een be
langrijke rol speelde en hij zelf ook
een groot paardenvriend is, besloot
hij de dieren in zijn feestelijkheden
te betrekken. Hij zond acht invitaties
naar het circus Strassburger, waar
van, zoals gisteravond duidelijk bleek,
gretig gebruik werd gemaakt.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiimiiiiitiimiiiiiiiiii
21s er gisteravond in ons land
één vourw is verrast, dan is
het zeker mevr. M. de Wil-
de-Kloot (57) van de Noordelijke Pa
rallelweg 11 in Hengelo geweest.
Evenals elke avond van de laatste
veertien jaren was mevr. De Wilde
naar de fabriek van de n.v. Haze-
meijer gefietst, om er om half zeven
met haar werk als schoonmaakster
te beginnen. Zij zou net gaan starten,
toen zij werd aangesproken door een
voor haar vreemde heer. Het was
reporter Dick van Rijn, die in het
kader van de radiorubriek „Tussen
Keulen en Parijs" naar Hengelo was
gekomen voor een korte reportage.
Hij was de fabriekspoorten „binnen
gedrongen" omdat hij aan mevr.
De Wilde dë hoofdprijs, een auto, wil
de aanbieden. Mevr. De Wilde keek
verbaasd op toen de heer Van Rijn
haar mee naar buiten nam en haar
een gloednieuwe auto ten geschenke
aanbood als eerste prijs in de radio
wedstrijd om sportlieden uit te zen
den naar de Olympische Spelen. Ook
haar man, die gemeente-arbeider is
was zeer verbaasd. Beiden hadden
zij niet durven dromen nog eens
autobezitters te worden. Ofschoon het
echtpaar De Wilde geen rijbewijs
heeft, werd er toch een ritje over
het fabrieksterrein gemaakt. Het is
niet waarschijnlijk dat de familie De
Wilde de auto voor eigen gebruik zal
houden.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiitiiiiimniii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiuiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiit
VERSCHRIKKELIJK is nog te
zacht uitgedrukt", zegt ons de
heer Jan Joostcn uit Oosthui
zen en voorzitter van de voetbalver
eniging „Oosthuizen", „ik kan er niet
meer van werken en van slapen, ik
ben soms helemaal van de kaart en
toch moet ik mijn zinnen bij elkaar
houden want ze willen me nog heb
ben voor de televisie en de radio en
daar moet je je hoofd toch ook bij
hebben. De eerste koude douche
kreeg ik zondagavond al. want tegen
half twaalf kwam al van KNVB-zijde
bericht binnen dat ze mijn formulier
nog niet gevonden hadden. En maan-(
dag ben ik met KNVB-officials naar
Den Haag gegaan om alles toe te
lictten en, dat vond ik wel fijn van
één kant, er was ook recherche bij,
want nu weet Ik dat ze de zaak se
rieus opvatten. Nee, we hadden de
buit nog niet verdeeld, zo nuchteT
waren we nog wel. Net als de meeste
anderen zeg ik: eerst alles maar in
het handje. We hadden natuurlijk na
dat we de uitslagen voor de zoveel
ste keer hadden gecontroleerd, wel
een plezierige stemming thuis, maar
voor de rest was het afwachten. Weet
u wat die spanning zo ondraaglijk
maakt? Ik hoor net dat er een pool-
winnaar is afgevallen om de een of
andere administratieve reden. Of het
waar is weet ik niet, maar daardoor
zou ons aandeel stijgen. Het is af en
toe niet om uit te houden. Maar dan
zegt mijn vrouw: laat toch zitten!
Doch dan beginnen de kinderen er
weer over. Wat zou u denken? Juri
disch gezien blijft de KNVB toch ver
antwoordelijk; of niet? Ik ga zo prak-
kezeren: ik heb aan alle voorwaar
den voldaan, precies overeenkomstig
de voorschriften. Na het inzenden
van het formulier berust de verant
woordelijkheid toch bij anderen. Er
is voor de ontvangst van de envelop
pen getekend èn door Hoorn èn door
Alkmaar. Als nu later blijkt dat er
vier, ze zeggen nu net vanmiddag dat
er vijf zijn, formulieren uit Oosthui
zen worden vermist, dan is dat iets
dat mij toch niet aangerekend kan
worden!"
Van de vrolijke heer Joosten zoals
hij op bijgaand plaatje staat afge
beeld temidden tussen juichende
huisgenoten, is weinig meer te be
speuren. De slapeloze nachten heb
ben reeds het stempel van vermoeid
heid op zijn persoon gedrukt. Het
gaat immers om tienduizenden gul
dens! En wie zou zich daar geen zor
gen over maken?
et indrukwekkend aantal Lim
burgse Carnavalsvorstendom
men is sinds kort met
één vermeerderd: het „Puime"-rijk
Wijlré. Voor de oorlog werd ook in
dit dorp duchtig carnaval gevierd,
maar na de oorlog leden tal van po
gingen om opnieuw te komen tot een
georganiseerde viering van het feest
van de dwaasheid schipbreuk. Met
de dit jaar ondernomen poging is dit
anders gesteld. Het ijveren van loco
burgemeester A. L'Ortye, raadslid
J. Élezer e:. kapelaan F. Beiten om
de Wijlrénaren in staat te stellen in
eigen dorp carnaval te vieren is met
succes beloond.
Wijlré bezit sinds kort een heuse
raad van elf, er worden echte „sit-
zungen" gehouden in de Patronaat
zaal tnet „buutteredners" en hofka
pel compleet en het programma voor
de drie komende dolle dagen bevat
verschillende amusante evenementen.
De Wijlrése bevolking is met dit
alles zeer ingenomen. Prins Vic I
(de twintigjarige slagerszoon V.
Smeets uit de wijk Etenakcn)
kan zich er op beroemen een „prins
van den bloede" en een telg uit een
koninklijk geslacht te zijn. Zijn va
der was de eerste prins van Wijlré
In 1937 regeerde hij als Frens I.
Bovendien is vader Smeets ex-ko-
ning van de plaatselijke schutterij
,,St. Maternus", waarvan momenteel
een broer van prins Vic, de eenen
twintigjarige Jef Smeets koning is.
Aan de huldiging van de nieuwe
vorst van „de Puime" nam ook de
bekende Limburgse kunstenaar Aad
de Haas deel. Hij vervaardigde het
prinselijk wapen versierd met toe
passelijke slagerij-attributen en
sneed uit een blok hout een kunstig
bewerkte scepter. Op grond van deze
verdiensten ontving Aad de Haas de
hoogste carnavaleske onderscheiding
van „de Puime"_: het commandeur
schap in de Prinse-orde. Eenzelfde
onderscheiding wacht de burgemees
ter, van Wijlré, de heer C. F. M. ba
ron van Hóvell tot Westerflier en
Weezeveld, die zich bereid heeft
verklaard prins Vic en zijn gevolg
officieel ten gemeentehuize te ont
vangen om zoals dat heet het bestuur
over de gemeente voor drie dagen
aan prins carnaval over te dragen.
