HET SCHIP IS SCHERP IN DE BOEG
VOL IN DE RIBBEN
Ni
ïeuwe
EN RIJZIG IN DE SPIEGEL
ondiepwater mijnenveger
voor marine in dienst
Primeur voor Nederland
Jeuödmisdaad als filmattractie
HET STERKSTE HOUTEN SCHIP
Girls9 Towndramatisch
en artistiek heneden kritiek
„Salomo en<de Koningin
EEN RUBENS
I OP DRIFT I
Prototype voor
16 andere
i
HOLLYWOOD TEGEN AMERIKA
33 - bijbelspektakel
Zelfs de badkuip
ontbreekt niet
I 1 -
v --
ZATERDAG 12 MAART 1960
(Van onze speciale verslaggever)
ALBLASSERDAM, 12 maart. Deinend op de kabbeling, de
bonte kleuren van zijn vlaggen weerspiegeld in het nat, is vanmorgen
de nieuwe ondiepwatermijnenveger „Alblas" zijn varende loopbaan
begonnen bij de Koninklijke Marine. Dit had nogal wat voeten in
aarde, want alvorens het rood, wit en blauw op het achter- en
de geus op het voorschip wapperde, was het vaartuig driemaal
achter elkaar van eigenaar verwisseld. Tijdens een korte, historische
plechtigheid op de scheepswerf De Noord in Alblasserdam droegen
de bouwers de nieuwe mijnenveger over aan de vlagofficier
Materieel, die hierna het kostbare bezit met een glimlach af
stond aan Amerikaanse autoriteiten, omdat hij wist dat zij op hun
beurt de „Alblas" aan hem zouden teruggeven. De kosten van het
schip werden namelijk opgebracht door Amerika in het kader van
Wederzijdse hulpverlening. Nog zeven andere zullen voor Ameri
kaanse rekening worden gebouwd en aangezien de marine er zelf
acht aan toevoegt, beschikt de Nederlandse oorlogsvloot straks
over zestien hypermoderne ondiepwatermijnenvegers, die niet alleen
voor de kust, maar ook op het binnenwater van Groningen tot
Maastricht, hun onopvallend, maar zeer gevaarlijk werk kunnen
Verrichten.
n
door W. H. VAN EEMLANDT
Vergeten vereniging?
Met een glas goede champagne ls het
vertrouwen beklonken op dit prototype
een wereldprimeur voor Nederland
c'at met een wonderlijk, maar fascine
rend lijnenspel word ontworpen door ir.
F. Scheltema de Hecre. Een uitzon
derlijk model, zoals wij het zagen hij
.'Wee zusterschepen van de „Alblas", die
'n de grote bouwloods van de scheeps
verf De Noord op stapel staan. Het zijn
goed geveegde, houten schepen met. een
z°Senaamde v-bodem, scherp in de boeg,
yj?I in de ribben en rijzig in de spiegel.
A1et hun dubbele huid en een bepaald
Verrassende constructie moeten zij wor
den beschouwd als de sterkste houten
vaartuigen die ooit gebouwd zijn. De
boeg zou men kunnen vergelijken met
"'e van een scherp jacht. Zij is slank en
sierlijk, totdat haar lijnen eerst geleide
lik, dan, waar het voorschip ophoudt,
Zeer abrupt uitbuigen en overgaan in
de brede, bijna rechtstandige flanken,
Onderaan, bij de hoekige kimhouten
'°°Pt de bodem met een flauwe ronding
,aar het slemphout, het korte uitlopende
heel van de kiel, onmisbaar als het
schip ooit zal moeten dokken en een be
droefd middel tegen afdrijven. De ach
tersteven met de geheel vlakke spiegel
's zwaar en breed met het oog op de
Werkzaamheden van het mijnenvegen,
le zich hierop moeten afspelen.
Dit vreemde staaltje van scheepsbouw
j?.hrijft ir. Scheltema de Heere toe aan
Zlin intuïtie. Met het oog op de magne-
I'sche mijnen en de uitvoering van een
Wak, die ook in zeer ondiep water kan
worden verricht, moest hij een houden
rjaip ontwerpen, dat bij eventuele pnder.
water-ontploffingen een stootje zou kun-
j*?n verdragen. Daarbij had hij reke-
Whg te houden met de bouwers, die
Yettrouwd met de stalen scheepswan-
?en. een stap terug moesten voor een
werk, dat in de scheepsbouw eigenlijk
h't de tijd is. Het werd een kwestie van
W'kken en wegen, maar het resultaat
j;'as dat in de muziek van de werf de
5!°P van de oude breeuwhamer uit
blik boven het hoge gezang van de
auiminiumzaag en het scherpe gesis van
las-bogen. Natuurlijk verschilt
huidige werkwijze met die van vroe-
5?r- De houten krommers uit één stuk,
„W vroeger werden aangebracht, be-
nu uit dunne, volgzame plankjes,
„,e in de speciale lijmkamer van de
erf waar men de temperatuur kan
kf"e'en stevig op elkaar worden ge-
u Crnd en aldus een soort „synthetische
J°*mer" vormen. Zelfs de zware ste-
jThbalk bestaat uit aan elkaar gelijmde
j ^hkjes, die. hoe vreemd het ook voor
outsider mag klinken, sterker
AJn dan. de uit één stuk bestaande on-
A'';delen, maar beslist beter sluiten. Ter-
'11 men vroeger soms dagen achter
hof1 aan de pompen moest staan, omdat
l water door constructiefouten naar
iben drong, is de moderne bouwnij-
s„, blijvend dicht. In de harde, dubbele
j, heepshuid van iroco, een houtsoort uit
ahs-Kameroen, en is in het dek zitten
f, btn en nabij de veertigduizend a-mag-
he bouten en schroeven, terwijl
jj},h kabellengte vijf kilometer koperen
aden zijn aangebracht.
Als een welhaast triomfantelijk re
sultaat van dit op moderne wijze ver-
Werkte conservatieve materiaal lag
fWar in de Noord de „Alblas" met zijn
Gedegen grijze marinekleur. Het schip
Wet het oog op zijn werkzaamheden
Wet groot: lengte 33 meter, breedte
■5 meter. Men heeft er meesterlijk
gewoekerd met de ruimte, zodat er
v°°r de bemanning tussen al de bui-
en en draden, knoppen, schakelaars
handels voldoende plaats is vrijge-
houden. In het achterschip zijn tien
kooien voor de manschappen, een zit-
verblijf, waslokaal met douches, ter
wijl het aureool van het voorschip
zich manifesteert iri twee ruime, ge
riefelijke hutten voor officieren en
onderofficieren. De stuurhut, evenals
de verdere opbouw van a-magnetisch
materiaal, zoals plastic en polyester,
is met het oog op de veiligheid ge
heel open. Omdat er tijdens het mij
nenvegen niemand benedendeks mag
zijn, kan de snelheid vanaf de brug
direct geregeld worden. De twee reus
achtige dieselmotoren met hun glim
mende ingewanden reageren onmiddel
lijk als aan dek de handel wordt over
gehaald. Met hun 1100 apk kunnen zij
de mijnenveger een uursnelheid van
twaalf mijl geven.
Met de „Alblas" ls een begin ge
maakt aan de uitbreiding van de vloot
mijnenvegers, die tot voor kort 52
Weer kli?ikt de klop van de oude breeuwhamer. Op de scheepswerf De Noord in
Alblasserdam wordt druk gewerkt aan twee nieuwe houten ondiepwatermijnen
vegers, die straks deel uitmaken van de Nederlandse oorlogsvloot.
ndanks de zegevierende opmars
van de televisie en ondanks de
tekenen, die er op wijzen, dat er
steeds meer bioscoopbezoekers zijn, die
voldoende onderscheidingsvermogen en
kritische zin hebben om de voorkeur
te geven aan betere en gezondere kost,
vrtegenwoordigt Hollywood in de ogen
van miljoenen mensen over de hele
wereld nog altijd de of misschien
juister: een „American way of life".
En wat het ergste is, de meesten van
die mensen behoren tot hen, die om de
een of andere reden niet in staat zijn
tot het vormen van een juist gerijpt
oordeel. AI was het maar alleen, om
dat vooral jonge, nog onervaren en ge
makkelijk te beïnvloeden mensen ver
reweg het grootste percentage van de
geregelde bioscoopbezoekers uitmaken.
Volkomen passief en nieuwsgierig,
gelovend dat hun helden en heldinnen
doen zoals het hoort, nemen ze alles in
zich op. Ze weten, omdat ze het uit
de gedragingen van hun helden hebben
kunnen afleiden, dat in Amerika het
huwelijk alleen maar aanleiding is tot
een echtscheiding. Dat vrijen de voor
naamste bezigheid is op de Amerikaan
se scholen. Dat het percentage onge
huwde moeders nergens zo hoog is als
onder de schoolmeisjes in Amerika.
Dat de Amerikaanse kinderen nergens
schuld aan hebben, omdat hun ouders
zijn tekortgeschoten. En dat alle Ame
rikaanse mannen en vrouwen in alle
denkbare omstandigheden nooit iets an
ders doen dan naar met alcohol gevul
de glazen grijpen.
Dit zijn slechts enkele facetten van
de Amerikaanse wijze van leven, zoals
die geregeld door de Hollywoodse
filmprodukten aan een wereldpubliek
worden getoond.
Is dit al erg genoeg, nog bedenkelij
ker wordt het, als men de films vol
geweld en misdaad ziet, die kennelijk
zijn gericht op de meest onprettige in
stincten van een op sensatie beluste
jeugd en die de laatste tijd in toene
mend aantal in vertoning worden ge
bracht. We doelen hier op films als
„Opstand der Sexen", „Inside the Maf
fia", „The Beat Generation" en „Girls'
Town", welke laotste film, die van de
week in het Amsterdamse Nöggerath-
theater wordt vertoond, aanleiding is
tot deze overwegingen.
Het is onze gewoonte niet om aan
dergelijke films bijzondere aandacht
te besteden. In dramatisch en artis
tiek opzicht zijn ze beneden iedere
serieuze kritiek. Maar gezien als
symptoom van een weloverwogen,
steeds intensiever toegepaste poli
tiek, waarmee bepaalde producenten
in Hollywood geld proberen te slaan
uit de ongezonde wensen en verlan
gens van geestelijk onrijpen en kin
deren, menen we er een ernstige
waarschuwing tegen te moeten la
ten horen.
Neem bijvoorbeeld „Girls' Town", die
hier te lande wordt vertoond onder de
lokkende titel „Misdadige Meisjes". Het
is niet meer dan een routine-produkt
over de misdadige jeugd, zoals er op
het ogenblik helaas dertien in een do
zijn gaan. Werkelijke jeugdproblemen
worden er maar heel terloops in aan
geroerd. Van oprechte bewogenheid
met het lot van jonge mensen, die het
slachtoffer worden van hun milieu en
van het egoïsme hunner ouders, is geen
Kenmerkend voor de sfeer in films als „Girls Town" is deze scène-foto, waarin
de eigenares wordt gezocht van de lippenstift, die gevonden is in de auto van
een vermoorde jongen.
sprake. Hoofdzaak voor de makers is,
dat de ongeregeldheden, waaraan de
kinderen, die als hoofdfiguren in de
film optreden, zich te buiten gaan:
aanranding, doodslag, spel met elkan
ders leven, geweld, ontvoering, verzet
tegen ouders en overheid, minachting
voor orde en tucht, zo uitvoerig en aan
trekkelijk mogelijk worden uitgebeeld.
De bekering van de „heldin" in een
door nonnen geleide inrichting, waar
de opgenomen meisjes al evenmin voor
geweld terugschrikken om recalcitran
te nieuwelingen in het gareel te hou
den, is dan ook heel wat minder ge
loofwaardig dan haar misdragingen.
Protesteren tegen dergelijke films,
of ze verbieden de centrale keuring
verklaarde de film uitsluitend toelaat
baar voor personen boven 18 jaar en
de katholieke nakeuring maakte zeer
terecht met het oog op sommige
schokkende beelden en de valse reli
gieuze motieven, die in het sensationele
verhaal zijn verwerkt, voorbehoud voor
volwassenen heeft geen zin en is op
grond van geschreven wetten of nor
men niet mogelijk. Het enige wat men
kan doen, is wegblijven en anderen
aansporen dit voorbeeld te volgen.
Daar kan men de bonafide filmers
slechts een dienst mee bewijzen, want
dergelijke produkten doen afbreuk aan
de goede naam en het prestige van de
film. F.
schepen telde, te verdelen in zes oceaan-
mijnenvegers en de 46 kust-mijnen-
vegers. Beide scheepstypes zijn ge
schikt voor het grote werk buitengaats,
maar kunnen op de binnenwateren niet
ver komen. Vandaar de bouw van een
nieuw soort mijnenveger, die, behalve
voor de kust, ook in ondiepe binnen
wateren kan varen en met zijn geringe
diepgang vrijwel overal voldoende water
vindt. De bestrijding van de drie mijn-
soorten: de verankerde mijn, die door
een kabel vlak onder de waterspiegel
wordt gehouden, de akoestische mijn,
die werkt op de geluidstrillingen en de
allergevaarlijkste dan, de magnetische
mijn, functionerend op de uitstralingen
van het schip, verschilt niet met die van
de twee andere scheepstypes. Ook op
de „Alblas" staat de grote kabelrol
op het achterdek voor de aanval op de
magnetische mijn. Met die rol
kan men een dubbele kabel vieren,
die vijfhonderd meter achter het schip
een magnetisch veld vormt, waar de
meestal door vliegtuigen uitgeworpen
mijnen op de zeebodem op reageren.
Voor de bestrijding van de verankerde
stoot mijn werkt men met de lijn en het
scheerbord, die de kabel onder het
gevaarlijke wapen loswerken, waarna
de bol boven komt drijven en door het
machinegeweer van 40 mm wordt „af
gemaakt", al zal dit in de praktijk
niet altijd mogelijk zijn, in verband met
de smalle binnenwateren. Voor de akoes.
tische mijnen heeft de „Alblas" uiter
aard de trommel en de hamer, die be
vestigd onder haar boeg zoveel geluids
trillingen vooruitzenden naar deze mij
nen op de bodem, dat zij ook ver voor
het schip uit ontploffen.
Uit dit alles blijkt wel dat het va
ren op de mijnenvegers geen werk is
voor kleine jongens. Voor deze dienst
wordt een strenge selectie toegepast.
De bemanning van vijftien koppen,
welke de eerste ondiepwatermijnen
veger „Alblas" bevaart en bewoont,
moet zich houden aan strenge voor
schriften. Hun magnetische bezit bij
voorbeeld, beperkt zich tot een simpe
le huissleutel. Hier staat echter te
genover dat zij wat het eten betreft
alles vers uit de a-magnetische pan
nen krijgen, omdat blikjes gevaar op
leveren. Bovendien zijn zij gedwon
gen om vrolijk hun dienst te doen,
want werken met een „stalen gezicht"
is bij al dat magnetisme natuurlijk
streng verboden.
In de harde dubbele scheepshuid van deze uitzonderlijke vaartuigen worden zo om en nabij de veertigduizend a-mag-
netische bouten en sc hroeven aangebracht.
vn<!
kabbeling ligt de „Alblas" te wachten op zijn eigenaar: Hare
Majesteits Koninklijke Marine.
Het ziet er naar uit, dat regisseur
King Vidor, die op het gebied van
gladde spektakels zijn commerciële
sporen al lang heeft verdiend, energie
ke pogingen doet om de voetstappen
van zijn fameuze voorganger Cecil B.
De Mille te drukken en ze zo mogelijk
nog een weinig uit te diepen. Heeft wij
len DeMille er zich ooit eens op be
roemd. dat hij aan iedere bladzijde van
de Bijbel het scenario van een film
kon ontlenen, King Vidor is er met de
fel gekleurde en breed uitgemeten naï
veteit, die de titel „Salomo en de Ko
ningin van Sheba" heeft meegekregen,
in geslaagd uit een paar bijbelverzen
een hele film te maken. Maar daar
voor heeft hij dan ook de beschikking
gehad over de fantasie van Crane Wil
bur, die het verhaal schreef en van een
hele schrijverstrists, bestaande uit An
thony Weiller. Paul Dudley en George
Bruce, die gezamenlijk en in vereniging
het scenario in elkaar knutselden.
Het resultaat is er naar en zal ken-
5
Hiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
18
Wat ik u nu ga uitleggen, zal in de uitvoering
kinderspel voor u zijn. U ziet hier die donker ge
tinte koffer. Precies in de bovenrand van die kist,
bij deze hoek, moet u de punt van het mes krachtig
en loodrecht in het linnen zetten en dan, horizon
taal, een snede geven naar rechtstot hier!
U is toch niet links? Prachtig. Die ongeveer één
meter strekkende beweging van uw rechterarm zult
u grondig moeten instuderen. Bij dit punt prent
u het goed in het geheugen, één handbreed voor
het rechterbeen van Holofernes draait u het mes
negentig graden, met de scherpe kant omlaag en
snijdt, u opnieuw, maar nu recht naar beneden naar
de lijst. In een driehoekige lap zal dan dit gedeel
te van het doek naar voren vallen en er zal een
gat zichtbaar zijn, dat de onmiddellijke verwijdering
van de Rubens uit de zaal noodzakelijk zal maken
Is dat duidelijk?"
„Ik begin hier," wees Hovings bedaard aan, „trek
dan horizontaal een snede tot hier, kantel het mes
en dan loodrecht omlaag tot op de lijst. Waarmee
moet ik het doen?"
De antiquair trok een lade van zijn schrijftafel
open en nam daaruit een voorwerp, dat gemakke
lijk in de gesloten handpalm verdween.
„Met dit doodgewone zakmesje! U ziet, dat hel
niet de indruk maakt speciaal voor de door u tc
verrichten handeling, dus met voorbedachten rade,
te zijn meegenomen. Het is een volkomen onschul
dig dingetje, zoals iedere man bij zich draagt. Oud
en versleten, onopvallend. Méérhet is vlijm
scherp! Denk daar wel om! U moet het geopend
in de rechterjaszak dragen, wanneer u het museum
binnengaat. Het lijkt mij niet aan te raden, dat u
persoonlijk de situatie zou gaan bestuderen vóór
het ogenblik is aangebrokenDat zou later arg
waan kunnen wekken, wanneer men u zou herken
nen. Het is ook niet nodig, want hier hebt u een
plattegrond van de bovenverdieping van het muse
um. Volg de gewone route van de bezoekers door
deze zalenhier, waar ik dat rode kruisje heb
gezet, hangt de Rubens. Prent u dit schetsje goed
m het hoofd en verbrandt het zo vlug mogelijk,
maar in elk geval voor de daad." De antiquair
dacht even rustig na. „Het zal goed zijn, wanneer
u, na de beschadiging van de Rubens, de indruk
geeft nog een ander schilderij te willen vernielen.
Zover moet het natuurlijk niet komen*. Maar doe
alsof! Kom dan op natuurlijke wijze tot uzelf en
speel verder zo overtuigend mogelijk uw rol van
een volslagen ongevaarlijke zenuwzieke met een mo
nomanie waar het oude meesters betreft. Dit laatste
deel yan uw werk meen ik geheel aan uw eigen
ervaring en inzicht te kunnen overlaten."
„U zult tevreden zijn."
De twee mannen bespraken nog enkele minder
belangrijke bijzonderheden, dronken nog een glas
wijn en namen daarna afscheid van elkander, bei
den zeer tevreden met het resultaat van de be
spreking.
Zonder te letten op de kille motregen, die uit de
donkere februarihemel op hem neerdaalde, bloots
hoofds, met soms koortsachtig opflikkerende, inge
vallen ogen, slenterde Henk Hovings naar huis.
Diezelfde avond had er opnieuw een ernstige con
ferentie plaats tussen de Amerikaan Strakey en ziin
Nederlandse vriend in het stille privékantoor.
„Over de acteur, die ik voor het karwei heb ge-
ngageerd, ben ik volkomen gerust. Hij maakt een
L,oede indruk en was een van de beste karakter
spelers van zijn tijd. Ik heb er nog eens een paar
recensies op nageslagen en die waren vol lof. Hoe
wel hij zeer verlegen zit om de materiële voorde
len van de onderneming, geloof ik, dat zijn be
roepseer een nóg groter prikkel voor hem zal vor
men. Het is een stumper met wie ieder medelijden
zal hebben en die dat medelijden ook ten volle ver
dient. Ik ben blij, dat je me zwart op wit de toe
zegging hebt gedaan, dat, zelfs wanneer de toeleg
zou mislukken, Hovings zeker kan zijn van rechts
kundige hulp en geldelijke ondersteuning. Afgeschei
den van elke andere overweging, hebben we hier
met een geval te doen, waarin afdoende hulp niets
meer is dan de gewone verplichting tegenover een
ten onder gaand medemens!"
„Je weet, dat ik je inzichten op dit punt volko
men deel en Cardigan is er de man niet naar op
een paar duizend dollars meer of minder te zien
in zo'n geval. In het rapport, dat ik hem vanavond
met de luchtpost zal zenden, zal ik dit punt nog
eens extra onderlijnen. Ik vrees intussen, dat er aan
de volgende etappe, het ontvreemden van het schil
derij, meer vijven en zessen verbonden zullen zijn."
„Nu, dan heb ik een goed nieuwtje voor je, dat
je zal geruststellen. Een paar uur geleden heb ik
iemand hier laten komen, die geknipt is voor de roof.
Het is een Italiaan, die in het begin van de Duitse
bezetting in Nederland kwam aanwaaien. Een zeer
verdienstelijk tekenaar en een knap etser. Hij
noemt zich Rossetti, maar ik ben ervan overtuigd,
dat dit niet zijn werkelijke naam is. Hij verdiende
hier zijn brood met eenvoudig illustratiewerk. Kin
derprentbriefkaarten en plaatjes voor artistieke ka
lenders. Onder ons, Strakey, wil ik je wel opbiech
ten, dat ik hem nooit heb vertrouwdHet zou
me niet verwonderen, wanneer hij iemand is die
door de politie van zijn vaderland wordt gezocht en
ik geloof zelfs, dat ik zijn werkelijke naam
ook wel zou kunnen gevenNiet lang voor hii
hier opdook, werd uit een Italiaanse galerij een
triptiek gestolen. Die is nooit teruggevonden maar
wel werd de man, die van de roof verdacht werd
gearresteerd en ingesloten. Berechten kon men hem
niet, want binnen twee dagen was hij uit de ge
vangenis verdwenen en men raakte zijn spoor kwfit
Het was oorlog in die dagen en daarvan zal dé
verdachte, die Alsettino heete, wel handig gebruik
hebben gemaakt om met vervalste papieren weg
te tomenIn elk geval, die Rossetti. heeft vei°
schillende malen goed werk voor mij gedaan. Hij
kwam nogal eens hier en er ontstond een zekere ver
trouwelijkheid. Hij liet doorschemeren, zonder be
paald concreet te worden, dat hij niet vies zou zijn
van duistere zaakjes. Ik ben daar nooit op inge
gaan. y b
Wordt vervolgd).
Gina Lollobrigida, alleen maar zichzelf
en Jul Brynner, zwaar vermomd als
koning Salomo, in het bijbelspektakel
„Salomo en de Koningin van Sheba" van
de Amerikaanse regisseur King Vidor.
ners van het Oude Testament hogelijk
verbazen. De koningin van Sheba, ge
huld in wolken kostbare parfum jam
mer voor Vidor, dat hjj nog niet over
smell-o'-vision beschikte komt naar
Jerusalem om Salomo te verleiden. Dat
heeft ze haar bondgenoten, de Egypte-
naren, nu eenmaal beloofd en dus is
het haar onaangename plicht. Maar als
Salomo weigert, voor haar uitbundig
geëtaleerde charmes te zwichten, wordt
het menens. Ze gaat hem waarlijk min
nen en wat haar onder vier ogen niet
lukt, moet dan maar gebeuren tijdens
een orgie ter ere van Rha-ogon, de
Shebaanse god van de liefde, die de
orgie overigens veelmeer belachelijk
en onsmakelijk dan schokkend is.
Verder heeft „Solomon and Sheba" al
les, wat men in de traditionele DeMille-
film kon aantreffen: gevechten met
strijdwagens en duizenden figuranten,
een tempel, die door het hemelvuur
wordt getroffen, voet- en paardevolk.
dat verblind door de zon in een afgrond
stort, verbluffende wonderen gewrocht
door de trucageman, verbluffende beke
ringen en zelfs een badkuip.
Zulk een btjbelspektakel, waarin Gina
DoUobrigida met haar fysieke bekoor
lijkheden als enige talent, en Yul Bry-
ner met weelderige haardos en een
baard, die langer wordt naarmate de
nog af te draaien filmrollen korter wor
den, de hoofdfiguren spelen, kan men
onmogelijk ernstig nemen. Daarom al
leen nog maar enkele feiten: „Salomo
en de koningin van Sheba" is de film,
waarbij Tyrone Power stierf tengevol
ge van een hartaanval tijdens een duel
met George Sanders. Zijn plaats werd
ingenomen door Yul Brynner. De film
speelt in Israël, maar werd geheel op
genomen in Spanje, met medewerking
van het Spaanse leger. Kosten van de
film: twintig miljoen gulden. Uitgekeer
de verzekeringsgelden wegens de dood
van Tyrone Power: vijf miljoen gulden.
En dat is dan het enige belangwekken
de, wat we kunnen vertellen over deze
film, waarmee personen boven 18 jaar
hun goede smaak kunnen gaan beder
ven, als ze daaraan behoefte mochten
voelen. (Tuschinski - Amsterdam.)
F.
De katholieke vereniging van leer-
de lichamelijke oefening
ot. I nomas van Aquino he^ft een tele-
gi am gezonden aan de minster van On
derwijs. Kunsten en Wetenschappen
J.v.m het benoemen van een Commis-
sle Universitaire studie lichamelijke
vorming, genaamd Jongbloed. In deze
commissie heeft wel een afgevaardigde
van de neutrale vereniging zitting, maar
er is geen afgevaardigde van de katho
lieke vereniging gevraagd. In het tele
gram spreekt de vereniging er o.a. haar
teleurstelling over uit, dat de minister
„vermoedelijk vergeten heeft dat er ook
nog een katholieke vereniging bestaat".
