1
m
In Spanje klopt de P AASKIP
s nachts aan de deur
Banketbakkers maken
barokke etalages in
suiker en chocolade
Zwervend op de
I
„Pijnlijke
vermoeide
benen?"
„Koffie" is
in de mode
W
s
Show
I
(V& mrke/tfk goedê-
M
PAASMARK TIN PARIJS:
rommel en ham
Opkopers gehoorzamen hun
paus
lm
m
m
voor
tieners
■Hu
WEMEF
Chinees kookboek
Ill
J 1
Jesus walked here
„M ijn vriendin Jacoba
DONDERDAG 14 APRIL 1960
f 12.50
mm
X
Nes 23-25
Amsfardam-C.
Vraag tgrsSis CoScf
et kookboekje ,,In de Chinese lek
kerbek" door W. M. Treichlinger,
Ij, .bewerkt voor Nederland door
mJïnétte Holthausen, uitgegeven bij
(^rt^tidia, Baarn, heeft een derde
A beleefd. Hetgeen bewijst dat
eetn in Nederland graag Chinees
gA Wé hebben, met het oog op Pasen,
fén naar de recepten van harde eie-
0 ri1 gekeken. Rode eieren maakt men
eJl 2 n Chinees bijvoorbeeld door harde
tie die gepeld nog eens drie kwar-
hiPr m kokend water blijven liggen, op-
ya„w -en half uur te koken in een jus
wjj een „roodgekookt" gerecht. Ook
toe men barde eieren, om ze Chinees
hela bereiden, hard gekookt en ge-
tp,, n°g eens twee uur koken in wa
de Waarin een theelepel thee, zout en
schil van een mandarijn.
CASTELLDEFELS, april
Ik vraagt mij af, of ik vanavond
nog de afdruk van een kippe-
poot op het keukenraam zal tekenen.
Eigenlijk vind ik het onzin en bo
vendien weet ik niet hoeveel tenen
een kip heeft. Ik geloof wel dat het
er vier zijn, maar ik heb ze nooit ge
teld, omdat ik kippepoten vieze
dingen vind. Vroeger treiterde ik er
mijn buurmeisjes mee. Toen liep ik
met zo'n afgehakt, zielig, schubbig
pootje in mijn zak en als ik dan aan
een van de peesjes die er bij het ge
kneusde knietje uit staken trok, gin
gen de tenen van elkaar. Maar nu
ben ik er vies van en als ik een kip
koop, laat ik onmiddellijk zijn poten
eraf hakken. Ik wil die dingen niet
in huis hebben. En toch zijn» hele
volksstammen wild op kippepoot-
jes.
De Spanjaarden bijvoorbeeld vin
den het een onvervalste lekkernij. Die
schrobben zo'n stakerige stelt schoon,
roosteren hem in het vuur, pellen hem
af en eten met smaak de paar gram
vlees die tussen de pezen en het bot zit.
Dat vinden ze het lekkerste van de kip,
zeggen ze. Kippebloed' vinaen ze ook
heerlijk. Dat binden ze met- gelatine,
doen het in vormpjes en maken er een
soort puddinkjes van. Lekker noemen
ze dat. Toen ik nog niet zo lang gele
den op de markt in Barcelona een kip
kocht, vroeg ik de slachter om het
beest voorat goed schoon te maken;
kop eraf, poten eraf en alles eruit. De
man keek mij een beetje verbaasd aan
en begon het karkas met een vreselijk
groot mes te bewerken. Een oud
vrouwtje stor.d naast me met grote in
teresse de bewegingen van de man te
volgen. Toen hjj klaar wils vroeg ze me
of ze net afval mocht hebben. Natuur
lijk, maar wat ging ze er mee doen? Van
de kop werd soep gekookt, de poten
werden geroosterd, de eierstok werd
gebakken en van de ingewanden maak
te ze een ragout. Smakelijk eten, dacht
ik en zag met afgrijzen hoe de glibbe
rige dril in een krant werd gedaan en
in de tas van het vrouwtje werd opge
borgen. Ze was me zichtbaar dank
baar.
Buiten, in een zijstraatje naast de
markt werd mijn walging over de
Spaanse voorkeur voor kippebloed nog
grpter, toen ik daar in een donker hol
een complete kippenslachterij ontwaar
de. Bij de deur stond een zwartharige
reus met ontbloot bovenlijf. Met een ze
ker rythme greep hij kippen uit een
stapel kooien naast hem, stak een
vlrimscherp mesj< in hun strot en kneep
een van de gillende beesten uit boven
een smerige emmer. De hele behandeling
duurde niet langer dan hooguit een
minuut.
Vervolgens smeet hij het nog sparte
lende beest naar een rijtje vrouwen, die
half verborgeijp zaten onder een berg
••V-V.- -
boom boven aan de foto.
ets van de sfeer en de entourage
van de donderdag in de Lijdens-
lp week neem je mee, voor je hele
Ve_n, als je op ee|i namiddag
*01
UB hebt
O,..''Ifezworvon op de helling van de
j kifberg
waar, evenals tweeduizend
ar geleden, olijfbomen staan, vooral
he»n <i,; voet. De wollige kruinen met
Vh f''ne grijsgroene blad geven be-
jbutting tegen de. felle zon, die de
cjQ0,,<l doet barsten waar, tussen wat
e bodembegroeiing, enkele vmirro-
b( Pa povertjes bloeien. Getweeën heb-
Wjj w'j 0I,S (le donderdagmiddag, toen
jri vorig jaar mei de Pinksterweek in
[((,l"salem waren, losgemaakt van de
priKHmsgroep om nu eens met onzi
ï<5en gedachten, zonder telkens gewe
t>pi, worden op iets, hier rond te lo-
Jfct is echter ondoenlijk voor twee
j, «terse vrouwen om hét opgedrongen
- wide
Sch.
van een kwieke jonge Arabi-
gids te ontlopen. Het, begint al da-
dor? 'als we kotel uit 'zijn en dwars
Qua de ,,Soek", de bazaarwjjk van het
'far.6 Jerusatem met nauwe donkere
jAPstraatjes, op weg gaan naar de Da-
V^cuspoort, om langs de buitenmuur
••WA0 oude stad te wandelen. Met een
(,en »re d0 -vou t0' lady"? schiet er
Wj? Arabisch joch op je af die, of je
W* °f niet, met je mee loopt, je onder
ga wjjst op de voortreffelijke koop-
iha waar je langs komt, en gauw een
blik op houdt voor een fooi vóórdat hij
Ziev emsnel wegschiet ais hij een agent
f0 t aankomen die op zijn khaki-uni-
t)!,"1 met „tourist-poiice" is gemerkt,
h t ongevraagd gidsen is namelijk ver-
Set* voor jongemannen, dié daartoe
5n bevoegdheid hebben.
Aril, de Damascuspoort, een van de
hige plaatsen in Oud Jerusalem
(Advertentie)
Dan voor U
L1BELLE
ELASTIC.
Geeft - onzicht-
baar - medisch
verantwoorde
steun. Even
elegant als een
wandelnylon en
10 x zo sterk.
Vraag voor.'/c/i-
tingstolder
aan Libelle
Kousenfabr.N.V-i
Postbus 12,
Haarlem.
WUS
"}'lon - zon»
(F
waar je een krant kunt kopen, iets wat
je als journalist natuurlijk opvalt,
raken we hem dus kwijt. We lopen de
asfaltweg naar beneden tot aan de
brug over de Kedronbeek, die uitge
droogd in de diepte ligt in een grijs
cementen bedding tussen dadelpalmen
en manshoge stékelige cactussen met
slordige gele bloemen. Je kunt: je nu
voorstellen, hoe de beek, die beneden
het Tempelplein loopt, in de Paasweek
rood geweest moet zijn van het wegge
vloeide bloed van de duizenden ge
slachte Paaslammeren.
Hier in deze omgeving, dicht hij de
Gouden Poort, die is dichtgemetseld en
die men hoog in de verweerde muur
voor zich ziet liggen, heelt het volk op
Palmzondag de vreugdetakken geplukt
ter welkom van de Messias. Maar véél
palmbomen staan er niet (meer).
Je laat de rijweg verder dalen en be
stijgt de smalle zijweg die de Olijfberg
op gaat langs een muurtje blauw-wit
begroeid met wijdopen passiebloemen.
De passiebloem groeit en bloeit abon-
dant in het Heilig Land. De eigenlijke
Hof van Olijven ligt een eind boven
de rijweg, waar zo nu en dan een auto
langs raast of waar een kudde schapen
overheen klautert. Er sjokt ook een
ezeltje langs, zwaarbeladen met een
afgebroken tent., begeleid door een ken
nelijk verhuizende Bedoeïnenvrouw, die
de hond aan haar lange ceintuur heeft
gebonden en op haar hoofd een ver
roest benzineblik balanceert, waarin
een levende kip, die met felle kraal
oogjes rondkijkt. Jerusalem omspant
alle tijden.
In de kleine omheinde besloten Hof
van Olijven is het doodstil. De Francis
canen hebben er kleurige bloemenperk
jes aangelegd, die bijna kinderlijk zijn
bij de prachtig eerbiedwaardige knoes
tige olijven. Hoe oud ze zijn weet nie
mand precies. Sommigen willen ze wei
twintig eeuwen geven. Ze zijn zo ge
teisterd doob ouderdom en hun bast is
zo versteend en gespleten en gekerfd,
dat het niet te geloven is, dat ze nog
de kracht hebben om de levenssappen
door te laten vQor hun kruin vol prach
tig groen, en na de bloei nog vrucht
geven ook.
Hier is het dus geweest, hier is dat
onbegrijpelijke begonnen, het Lijden en
de angst voor het Hjden. Zo waren de
bomen, de lucht, de geuren, de stad
Jerusalem aan de overkant van het
dal, met de Cenakelzaal waar zojuist
het meest aangrijpende mysterie tij-'
dens het Avondmaal was gebeurd. Al
leen maar hier zijn en niets zeggen.
Het is ons echter niet iang gegeven
want, een Arabische jongen staat alweer
voor ons. Waar komen ze vandaan?
Zelfs hier in de stilte buiten de stad.
Ze lijken letterlijk uit de lucht te val
len.
Hij biedt in goed Engels aan ons
allps te laten zien, de kerk die is ge-
bopwd op het rotsplateau van de
doodsstrijd, de grot een steenworp
verder waar de apostelen, dood
moe na de hitte van dc dag, in koel
te enduisternis, insliepen. ,,Kom
mee," zegt hij, ,,dan wijs ik u een
oud trap-pad".
De trap van slordige witte ruwe
rotsblokken, half overgroeid, is pas
door archeologen blootgelegd. „Jesus
walked here", zegt hij trots. Ja,
Christus kan hier gelopen hebben,
misschien zelfs pp die donderdag
avond. De jonge gids praat maar
door. Maar wat doet het er toe, iede
re stap is een gebed.
Hij vertelt, dat hij tot de Arabische
vluchtelingen hoort en bij de Francis
canen op school is Hij studeert Spaans
en wil emigreren. Hij is uiterst beleefd
en houdt ons zeer behulpzaam bij de
hand vast bfl het -afdalen van de onge
lijke stenen treden. Hij vraagt of we
e Olijfberg, begroeid met olijven en donkere cypressen. Takken van de peper-
,,heel rijk" zijn, dat we de reis naar
Jerusalem hebben kunnen maken. We
leggen uit, dat in ons land de vrouwen
een beroep kunnen hebben en vertel
len summier van het soort werk dat we
doen. De een is sociaal werkster, de
ander journaliste. Aan een krant ver
bonden zijn zegt hem echter niets, maar
het beroep van de sociale werkster
gaat hem recht naar het hart. Zijn ver
ering breekt naar buiten in de uiterste
zorg, dat de wandelaarster zich -aan
geen steen onderweg zal stoten.
Ineens wordt hij vertrouwelijk en
vraagt: „gaan jullie mee vanavond
naar de Dode Zee, het is voile.maan.
Ik heb een vriend met een -auto." Be
neden langs de rijweg staat een mo
derne wagen te wachten met een Ara
bische jongeman achter het stuur, die
ons met de blik volgt. „Daar staat
hij," zegt onze gids een beetje verle
gen. Het Oude Jerusalem biedt geen
gelegenheid tot „vertier", de opgroei
ende jeugd vindt alleen buiten de
stadsmuren een enkele bioscoop en een
dancing. Een rit naar de niet veraf ge
legen kust van de Dode Zee in het
spookachtige landschap is een bekend
uitje. Uitleggen, hoe onmogelijk zijn
voorstel is. gaat nauwelijks. Daarvoor
zijn de verhoudingen, waarin een op
groeiende jongen hier ieeft te verschil
lend van het westen. Contact met an
dere dan gesluierde vrouwen is vrijwel
uitgesloten. Vrouwen, die zomaar vrij
rondlopen en geïnteresseerd met jé
praten, maar toch hun reserve heb
ben, zijn onbegrijpelijke wezens. Zeg
gen dat de tijd dringt en weggaan
vanzelfsprekend na een flinke fooi
voor de gids is de enige oplossing.
Op je eigen houtje hier ongestoord
rondlopen, ios van de pelgrimsgroep is
in deze streken voor een vrouw dan
ook nauwelijks mogelijk.
A. Bgl
veren. Zonder pardon begonnen zij de
kakelende kip te plukken. Veren vlogen
in het rond en het beest deed steeds
wanhopiger en krachtelozer pogingen
om zich te verzetten.
Spanjaarden eten veel kippen, voor
al met Pasen. En ze eten er alles van op
behalve de veren. Maar kip is vooral
in Spanje duur en daarom zie je op
de markt huismoeders naar een paar
ons 'kip vragen en dan pijnig je je
met het probleem hoe zij die on
der hun tien kinderen zullen verdelen.
Het zal wel zo zijn, dat vader het vlees
op eet en de tien kinderen de botjes
mogen afkluiven.
Maar nog steeds ben ik het niet met
mezelf eens, of ik vanavond die af
druk van een 2kippepoot met krijt
op het keukenraam zal tekenen. Ten
slotte moet mijn dochter toch weten,
wie die mand met gekleurde paas
eieren heeft gebracht. Waarschijnlijk
zal ze het zich wel niet afvragen en
zonder meer op de eieren aanvallen.
Maar toch, het is een 'gewoonte. „Kijk
kinderen, daar heeft de paaskip van
nacht „geklopt, en toen heeft vader
gauw opengedaan. En wat vond hij
toen? Een mand met eieren....!" Nu
mag het natuurlijk ook wel de paas
haas ztjn, die eieren brengt. Maar
waarom die zich met deze taak bezig
houdt, is mij altijd eén raadsel ge
weekt en ik zal mijn dochter dan ook
maar niet met dat probleem ver
moeien. Wellicht zal ze het dan alleen
maar triest vinden, als ze diezelfde
goeie paashaas tenslotte in de pot
vindt en zal ze op grond daarvan wei
geren ook maar een boutje af te klui
ven, ook al is ze daar dol op.
Geen kippepoot op de ruit dus. Ik
\veet trouwens niet nqeveel tonen daar
aan zitten en ik vind het nu ook weer
niet de moeite waard om ervoor naar
een poelier te stappen om te tellen.
De eieren zullen we maar gewoon
opeten, want dat is toch een gewoonte,
die wij vanuit Nederland naai Spanje
hebben meegebracht. Daar eet men
geen gekooku. eieren en zeker niet op
Fasen. Ofwel in enslurpt ze rauw leeg,
of men slaat er een ommelet van, cue
met oneindig veel variaties wordt be
reid.
Ik zal me maar houden aan de Spaan
se traditie. Dan zal ik een „coca" gaan
kopen, een grote. Want in Spanje is de
coca het i'aasbrood van de armen en
dus het paasbrooa bij uitstek. Het is een
bete grote p.atte koek, die soms wel
een meter lang wordt en slechts enkele
centimeters hoog is. Hij is gemaakt
van verfijnd brooddeeg en er zitten
Franse vruchtjes, sukade en nootjes
van denneappets In.
Dan zetten zij hun
etalages vol met
enorme taarten en
met grandioze voor
stellingen in choco
lade. De gemeente
Barcelona stimu
leert Len door jaar
lijks met Pasen een
prijs uit te loven
voor diegene, die
de mooiste tableaux
in chocolade heeft
gemaakt. En zo
doen de meer dan
duizend bakkers
van de stad hun
uiterste best. In vele
etalages rijdt een
achttiende-eeuwse
kroningsstoet in
chocolade langs
slagroom aarten.
Verliefde peertjes
in chocolade
achter suikergoed WILD OP KIPPEPOOTJES
bomen. Bacchiis-, o,
foei. in chocolade iiiiiimiimiiiitiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiilllllllllllllllllllllllllllllimillllllllllllllilillillHIIlllll
richt een festijn aan
iMiiiiiiiiMiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiMiiiimiiiHniiiiiiiiiiiiMiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiii
met chocoladeroemers en eet chocolade
druiven. Suikerzoete volksmenigten
dansen op een chocolade-dansvloer en
elders zitten chocolade mensen rond
een welvoorziene dis U raadt het
chocolade te eten. Zo tonen de Spaanse
grote stéden rond Pasen een rijke over
daad, die doet vermoeden dat het met
de welstand van de bewoners wel koek
en ei, en ook nog chocolade is.
Maar toch eet de Spanjaard weinig
meer dan zftn coca en kluift hij aan
zijn onsje kip. Nee, ik teken die kippe
poot maar niet en het kan me tenslotte
weinig schelen, hoeveel tenen daar aan
zitten. Ik wil het niet eens weten.
MARGREET VAN BEEK
Het geheel is „schaars
suiker be-
met
strooid. Nee, hel heelt'veinig met kren
tenbrood te mak'otp de coca is veel dro
ger en heeft weityi smaak. Maar hij is
voedzaam, en. daar is het de Spanjaar
den tenslotte om te doen.
Toch kunnen zijpok feestelijker te
recht bij de ontelbaar vele banketbak
kers die Spanje kent. En die verslaan
hun vak, at moet rik zeggen dat zij ai
hun heerlijke' produklen veel te zoet
maken. Vandaar dat de vrouwen-
van-gegoede-famiüe in de grote Spaan
se steden allemaal zo dik worden. Dat
is hun eigen schuld en die van de ban
ketbakker. Snoepen doet een Spaanse
vrouw overmatig en door de vele suiker
die de bakker in zijn lekkernijen doet,
dijen ze uit tot bizarre proporties.
Maar goed, Paaszaterdag tonen de
Spaanse banketbakkers hun. kunnen.
vv
:„A
Een van de eigen ontwerpen. Het BB-
rnitje verschijnt hier op een zomers,
doorknoopt japonnetje,
n de lunchroom van de Bijenkorf,
waar altijd een rustige en kalme
sfeer heerst, weerklonken twee
avonden deze week de stemmen van de
teenager-idolen Niel Sedeca, Pat Boo
ne en yan het kersverse zangsterretje
Jacqueline Boyer. De stemming zat er
dan ook meteen in bij de tieners, die
in groten getale waren gekomen om te
zien wat „hun" mode haar had te bie
den. Elk jaar organiseert de Bijenkorf
namelijk ccn show speciaal voor de
teenagers, waar niet-beroeps manne
quins de nieuwste kledij op bakvissen-
gebied tonen. Het publiek bestaat uit
meisjes van vijftien tot ongeveer twin
tig jaar, een zeer kritisch publiek dus.
Explicatrice was Petra Laseur, en ze
deed het zeer charmant, moeten we zeg.
gen.
Een uitkomst voor de tiener leek ons
een jurkje van nylon, permanent plis-
sé. Je kan er dus lekker mee hossen,
zonder dat de plooien er uitgaan. Pan
talons waren er weer van katoen, ter-
lenka of gabardine, in effen kleuren en
gestreept. Tijdens deze show toonden de
jeugdige mannequins, die met een iet
wat naïeve onbeholpenheid over het po
dium stapten, ook enkele modellen die
ze zelf hadden ontworpen. Dit waren
veelal de grootste successen van de
show, gezien de reacties van het pu
bliek.
Ook de mannequins werde nortgenadig
bekritiseerd of dweperig bewonderd.
Uitroepen als „waardeloos" en „knots"
waren niet van de lucht!
Een teenager-verslaggeefster
Advertentie
(Van onze medewerkster in Parijs)
De echte Fransen doen niet ge
makkelijk afstand van de din
gen uit het verleden. Wat niet
meer gebruikt wordt, leggen zij op zij
of ze bergen het op zolder of in de
kelder. Wat ze kwijt willen zijn, wordt
eenvoudig 's ochtends vroeg op straat
gezet en overgelaten aan de vodden
rapers die voor de vuilniswagens uit
hollen, ofwel verkocht aan opkopers
die met een oude auto door xle stra
ten rijden. De opgehaalde spullen wor
den zorgvuldig uitgezocht en wat nog
bruikbaar is of nog gerepareerd kan
worden, gaat naar de uitdragerijen of
naar de rommelmarkten, waarvan de
wekelijkse „Marché aux Puces" of
vlooienmarkt een der bezienswaardig
heden van Parijs is. Maar eens in het
jaar, naar eeuwenoude gewoonte na
schoonmaaktijd, is er een extramarkt
die een weck duurt. Ze heet „Foire a
la Ferraille", daarbij hoort de Foire
aux jambons, waar alle mogelijke
soorten ham en worst verkocht wor
den.
Vraagt men in deze dagen aan een
Parijzenaar waar de Boulevard Ri
chard Lenoir is, dan antwoordt hij:
„U bedoelt de Foire a la Ferraille",
want hij is overtuigd dat men als
iedereen in Parijs, naar die jaarmarkt
wil gaan. minder om te kopen dan wel
om te kijken.
De boulevard Richard Lenoir ligt
vrij ver uit het stadscentrum, in het
oosten van Parijs en strekt zich uit
tot de Bastille. Het is een niet erg
drukke, zeer brede boulevard van bij
na twee kilometer lang, maar die in
deze dagen aan weerskanten gevuld
is met de uitstallingen der opkopers
die ook wel eens iets vinden wat an
tiek mag heten, en die, zoals tegen
woordig iedereen, georganiseerd zijn
in een vakvereniging; voornamelijk
om te strijden tegen de politieregle-
menten. Het merkwaardige is dat dr
voorzitter niet president maar „paus"
heet. Vraagt men waarom, dan is hel
antwoord: omdat men slechts heefl
te gehoorzamen. Hij heeft deze keer
zelfs een persconferentie bijeengeroe
pen om te klagen dat meii dit jaar
geen goede zaken zal doen, want voor
liet eerst is de Paasvakantie ver
vroegd. Ze wordt reeds voor Pasen ge
geven, zodat dinsdags na de Pasen
de scholen weer open gaan.
Maar toen zaterdag de markt aan
ving moet de vrees der kramers wei
zijn verdwenen. Vroeg in de ochtend
was het voor de stands met de meest
uiteenlopende rommel die zich den
ken laat., zo'n gedrang, dat de vaders
en moeders dié kleine kinderen had
den meegebracht, er spijt van kre
gen dat ze er waren heengegaan. De
kleuters werden jepgelend meegezeuld
in het gedrang waar ze geen lucht
konden krijgen. En tóch heette Pa
rijs leeg. Men weet hier precies -hoe
veel mensen de stad .verlaten: want
behalve naar de onmiddellijke nabij
heid reist men hier niet zonder be
sproken plaats. En voor de verkeers-
verzorging worden de auto's op de
buitenwegen geteld. Een half miljoen
vakantiereizigers was de stad re-"U
uit. Toch bleef er voor de jaarmarkt
voldoende publiek over. Meestal zijn
het de zelfstandige ambachtslieden of
vakmensen die wat voor eigen gebruik
willen knutselen. Dan de kleine mid
denstand en de werklieden die het
„doe het zelf" huldigen. Daartussen
door artiesten en bejaarde heren, die
zich nog van vroeger herinneren dat
tussen de fantastische rommel ook wel
eens een kleinood was te vinden, een
stukje kunst dat voor een koopje werd
verkregen.
De meeste klanten zijn mannen die
spijkers, schroeven, tweedehands ge-
reodschap. en bijpassende voorwerpen
zoeken. Vrouwen kijken liever naar
porselein of aardewerk. De mannen
voelen nog wel voor koperwerk, maar
de vrouwen trekken daar haastig aan
voorbij want koper poetsen zegt haar
niets meer. Oude stoelen, tafels, kas
ten, zijn er bij de vleet, maar in
wat voor staat... Deuren van antieke
kasten, verwaarloosde ijskasten, maar
vooral oude petroleumlampen. Verder
kledingstukken en ouderwetse naai
machines bij de vleet. Goede zaken
doen de noga- en balletjeskramen
waar Arabieren zelf de amandelen in
koperen pannen met hete gesmolten
suiker en chocolade tot de snoeperij
draaien waarvan de Parijse jeugd bij
zonder veel houdt.
Maar de uitstallingen van oude
rommel trekken het meeste publiek;
.stillevens van oude muziekinstrumen
ten en helmen van vroeger, wapens
voor decoratie, besmeurde Jan Klaas-
senpoppen, poppen met kapotte kle
ren, afgedankt speelgoed, zelfs een an
tieke draagstoel, oude autobanden,
fietsen en rijtuiglantarens, uit de tijd
van de koetsen. Valse vlechten vindt
men er ook, kennelijk niet van de
kapper en oude brillen kan men naar
believen passen. Sommige zaken wil
len voor antiek doorgaan, als beschil
derde waaiers, gesneden beeldjes,
ivoor, pronkvaasjes, schilderijen, en
zelfs borstbeelden van Napoleon III.
De rommel op de „Foire a-la Eer-
'•aille" heeft iets tragisch, alleen een
jong paartje, dat tevreden over het
een of ander koopje dit trots mee
draagt, geeft er iets plezierigs aan.
DINY K.-W.
(Van een medewerkster)
ij hebben deze week voor u ken
nis gemaakt met een nieuwe
make-up mode uit Hollywood.
De lipsticks hebben koffienamen en kof-
fiekleuren gekregen, nadat de fabrikan
ten zich lieten inspireren door de es
pressobars. Het kan zelfs gebeuren dat
u bij het gebruik van de café-espresso
lipstick een lichte en aangename kof-
fiesmaak ervaart. De tinten zijn geko
zen in harmonie met de modekleur
„café frappé" en alle nuances daarvan.
Deze zomer zet men de lippen niet meer
rood aan, noch cyclaam of bleekrose:
de kleur die de laatste tijd zo'n opgang
maakte maar die bij ons altijd gedach
ten wekte aan foto-negatieven. Vooral
wanneer de eigenares licht blond van
haar en donkerbruin verbrand was. Het
kleurengamma uit Hollywood is bizar
bruin, roestig-rose en terracotta. De na
men van de lipsticks zijn even flatteus
als wij de kleuren vonden: café-au-lait,
capuccim royale, crème de cacao, oran
ge liquor, pink-brandy en café-espresso.
Om teleurstelling te voorkomen willen
we er wel even bijzeggen dat men al
leen bij de espresso-stick „de smaak te
pakken" krijgt. Die lipstift heeft name
lijk werkelijk een koffiesmaakje.
Spits aangezette cupido-boogjes en
een naar boven iets doorgetrokken on
derlip wordt de lip-lijn voor deze zomer.
Dat geeft een opgewekt gezicht en daar
werkt nog aan mee een wenkbrauw
boog die halverwege met brownish black
naar boven is getrokken. Hiermede
heeft u dan het voornaamste accent van
deze make-up mode te pakken.
Het allernieuwste op het gebied van
oog-opmaak is de fluid eye-liner. Het
ziet er uit als een flesje nagellak en
ook door de kleur kan ffien worden
misleid. Onder de dertien kleuren die
zijn gelanceerd is namelijk ook lila.
goud en zilver. Men kiest de kleur bij
de ogen, „oogvlekjes'" haarspoeling of
japon. Deze vloeibare eye-liner trekt
men met behulp van een penseel in op-
Vloeibare „eye-liner".
waartse beweging rond de wimperrand.
De oogleden behandelt men met eye-
shadow-stick. Ook iets nieuws en in ze
ventien kleuren verkrijgbaar.
Met behulp van een toverspiraal
keus uit twaalf kleuren die er uit
ziet als de vulling van een ball-point
kan men de oogharen extra doen uit
komen. Heeft de natuur u op dit ter
rein iets misdeeld dan is het mogelijk
om voor de prijs van een zeer goed
diner in het bezit te komen van een
stel aanplak-wimpers van echt haar,
waar u, zoals we ons hebben laten ver
tellen, zelfs onbezorgd mee kunt huilen.
De bevestiging is zo solide dat de kans
op verlies valt te verwaarlozen Met
één oog jezelf en mét het andere de
„fatale vrouw" komt dus in de prak-
U)k niet voor. En wat er ook voor naars
gebeurt onderweg: de make-up houdt
uw trékken in dé opgewekte plooi.
Om ogen en mond ten volle te la
ten uitkomen wordt de rest van het ge
zicht door naturelkleurige pan-stick en
poeder in matte olijfkleur gehouden.
aps Valk heeft in „Mijn vrien
din Jacoba" in een bijna door
zichtige schrijfwijze met korte,
directe zinnen de vriendschap ge
schetst, die op een buitenpensionaat,
waar meisjes een middelbare opleiding
volgen, ontstaat tussen een lerares en
een leerlinge. Volstrekt argeloos en
ongecompliceerd als de leerlinge is,
merkt ze niets van het stille wantrou
wen dat om hun omgang waarop in
feite niets is aan te merken groeit.
Tot het ineens is alsof het gordijn
wordt weggeschoven en tegelijkertijd in
haar herinnering opmerkingen en woor
den, die ze vreemd heeft gevonden
maar waaraan ze verder geen aan
dacht heeft geschonken, in elkaar pas
sen en de situatie zoals die is presen
teren. Feitelik is er niets gebeurd. In
de bovenstroom werd men niets ge
waar, maar in de onderstroom was het
er. Ondanks de sobere stijl is het een
gevoelig verhaal, waarin echter de
hoofdfiguur, een eindexamenmeisje
merkwaardig volwassen leelt en rea
geert met een vermogen om afstand te
nemen, dat zeer uitzonderlijk is voor
haar leeftijd. In zekere zin is de op
groeiende jeugd van nu meer volwas
sen dan dertig jaar geleden, dat is ze
kor. Maar zou het gebeurde, dat in de
ik-vorm wordt beschreven, als het een
werkelijk zeventienjarige was overko
men, niet van meer innerlijke verwar
ring hebben getuigd? De uitgever van
deze novelle is Querido, A sterdam
A. Bgl.
(Advertentie)
voor modsrn bestek
.Café-frappé" een kanten tuniek-japon
van Pierre Billet.
Mocht-"het resultaat van een en ander
u of uw partner niet bevallen dan kan
alles door middei van een crème weer
in de oude toestand worden gebracht.
Wil men alles goed doen dan kost
het tijd (en geld!) Merkwaardig dat
juist deze make-up is geïnspireerd op
de espresso-bars: tekenen aan de wand
voor onze haast en ongeduld. Natuurlijk
moet iedere vrouw het zichzelf en haat-
omgeving gunnen, dat ze er zo mooi
en jong mogelijk uitziet. Maar dit
schoonheidsritueel met behulp van de
I industrie gaat wel heel ver!
G.S. de W.
