■I
Bewoners van Parijs hebben elk seizoen
-een nieuwe eigen straalinode
WEINIG KENNIS VAN GEZONDHEID
fr 1
De reizende bab\ gaat uit kamperen
DE MODE
Suède pakjes voor de slechte
zomer en de komende winter
Lieve Abby
Zevenduizend
hartekreten
per week
De PLANTEN
blijven thuis
Schoenen minder puntig
Trouw truitje
PERFECTIE VAN DE FRANSE STOMERIJ
na de vakantie
Hoeden blijven hoog
Bijous waar men wil
•nlt
Ieder seizoen heerst er in de
Parijse straatmode een be
paalde rage. Hoe die zich ont
wikkelt, zal wel steeds een eigen,
bepaalde oorzaak hebben, maar
het merkwaardige is, dat die
straatmode met de mode, zoals
die geconstrueerd wordt in de
grote modehuizen, niets te maken
heeft. De straatmode is spontaan.
En dat valt waarschijnlijk vooral
degenen op, die elk seizoen een
week in Parijs komen om als ver
slaggeefster de nieuwe gecon
strueerde mode in de couturehui-
zen te gaan bezichtigen.
Onderwerpen betreffende menselijke hygiëne
worden bij onderwijs aan de jeugd schromelijk
verwaarloosd
Er is veel leer, veel bont en veel
in de komende Parijse wintermode.
min iiiiuiHiiNiiiiuiiiiiiiiii mum uiiiiini in minimin ii mui1
Wilt u zich al enigszins een beeld
vormen vpn de mode voor het
komend seizoen, dat achter de
vakantie ligt, dan blijkt uit hetgeen
Parijs en Italië hebben laten zien, dat
men van de vrouw liefst een beeld
houwwerk zou maken. Het beeld heeft
nog altijd een vage taille en een korte
rok met de neiging naar binnen te bui
gen en een hoog opgaand hoofddeksel,
diep in het gelaat. Het heeft natuurlijke
schouders en daaromheen vallen cape
achtige kragen of capes. Maar ook is
de hals nog bij voorkeur kraagloos en
schriel.
Er is veel asymmetrie, sluitingen
naar één kant, er zijn grote platte kno
pen en knopen als pompons van bont
of franje. Mantels zijn achter gespleten
tot aan de schouders en de rokken zijn
opzij zo diep ingespleten, dat er een
kokertje onder zit. Kleine strikken vlei
en zich als vlinders op de sluiting en
waar ze maar effect hebben.
In de make-up herleeft de Charles
ton-stijl met zwaar aangezette blauwe
en groene oogleden, 's Avonds blinkt
er veel goud, van zijden broché tot
goudleer voor een blousje.
We herinneren ons een zomer in Pa
rijs, dat men in de bus, in de metro,
op straat, in de binnenstad en in de
buitenwijken overal vrouwen zag lo
pen in een donkergroen gebreid vest.
Twee zomers geleden was het witte
vest een rage. En een bijzonder on
praktische rage in een stad waar alles
wat men aanvat zwart is van het
eeuwige in de atmosfeer dwarrelende
microscopische stof, dat door het ver
keer wordt opgejaagd en door de in
dustrieën neergestrooid.
Net zo onpraktisch als die witte ves
ten waren, zijn de hele teerblauwe lan
ge katoenen mantels, die er nu sche
ring en inslag zijn. Poplin regenman
tels eigenlijk, maar de vrouwen jn
Parijs dragen nooit een echte regen
mantel en zeker nooit iets wat verfom
faaid is door de regen. Als het regent,
duiken ze wgl even weg. Wij hebben
altijd de indruk, dat de Parijse regen
meer elan heeft dan de onze, het is
nooit die nare drensregen. Hij spettert
I neer in een temperamentvolle bui en
houdt dan op. Maar als de lucht be-1 fijnde. Zo droeg men het in de mid-
dekt is en als het niet snikheet is, pakt deleeuwen, toen de vrouwen wel wisten
Er is veel leer, veel bont en veel goud
in de komende Parijse wintermode. Van
goud geverfd leer is deze diep_ in het
gezicht getrokken hoed van ocelot van
Jacques Heim.
Niemand tobt nog over de vraag,
waarom Vader Cats niet meer
gelpzen wordt. Eeuwen lang heb
ben zijn pillen van boeken naast de Bij
bel onze voorouders raad verschaft in
alle mogelijke problemen. Vooral op
het gebied van huwelijksperikelen nam
de oude heer geen blad voor zijn mond.
Dezelfde openhartigheid om niet te
zeggen rauwheid, die vroeger de oor
zaak van zijn populariteit was, heeft nu
'zijn leespubliek doej} tanen om niet te
zeggen verdwijnen.
Maar al is Vader Cats nu definitief
dood en begraven, daarom is de behoef
te aan raad in huiselijke problemen
piet verdwenen. Waar ouders, vrienden
en collega's niet het verlossende woord
kunnen spreken, wenden de bekom
merden zich, meestal anoniem, tot een
radiomoeder of een damesweekblad-
tante, die er altijd wel uitkomt. Wij
horen, nog de radiomoeder, die vroe
ger op zaterdagmiddag de „rijpere
jeugd" bemoederde. Motto „Wilde
Roos" of „Spring in het Veld" werden
door hun haar gestreken of beknord en
heel Nederland luisterde gespannen
mee. Vader Cats zou het ongegeneer-
der gezegd hebben, maar Vader Cats
is dood.
Niet dood is mevrouw Abigail van
Buren die in Amerika een soort Moe
der Gats is van monsterlijke proporties.
Volgens haar éigen verklaring krijgt
zij wekelijks gerniijdeld 7500 brieven
binnen van de lezers en lezeressen van
290 kranten, die hup hartje bij haar
en haar zés secretaressen komen uit
storten.
„Lieve Abby" schrijven ze allemaal
en dan komt het relaas van hun we
derwaardigheden. Nü leert een eenvou
dig rekensommetje dat die lieve Abby
bij een 48-urige werkweek en zonder va
kantie gemiddeld 2,3 minuut per brief
kan uittrekken als baar secretaresses
elke brief voor haar lezen, maar zulke
dingen kunnen in Amerika. Abby is niet
op haar mondje gevallen, ook niet tegen
haar briefschrijvers en -schrijfsters.
En dat zal wel de recjen van haar popu
lariteit zijn. Vroeger diende de „ronde
iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiuiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'
zeeman" altijd voor kernachtige replie
ken, nu hebben de Abbies hun taak
overgenomen. Zulke Abbies zijn leuk zo
lang ze werkelijk wijs zijn. Zo gauw ze
echter verder gaan dan het oplossen
van problemen van alle dag kunnen ze
brokken maken. Onze Abby bemoeit
zich jnet zaken, waar ze niets mee te
maken heeft, maar wie die grenzen
voelt kan aan haar kordate humor wel
plezier beleven.
Wat moet ik tegen een zwartharige
nicht zeggen, die met een zwartharige
man is getrouwd en die een lichtblonde
baby heeft gekregen, vraagt motto
nieuwsgierige oom". Abby antwoordt:
„Gefeliciteerd".
En Pattie, die met een jongen gaat
die alleen maar praat over filosofie,
krijgt de raad: laat hem kletsen, het
is voorjaar, eens moet hij uitgepraat
zijn.
Anita, die 19 is zonder veel onder
vinding en vraagt of het waar is dat ze
voor mannen met snorren moet oppas
sen, krijgt het behartigenswaardig ad
vies om ook voor mannen zonder snor
ren op haar hoede te zijn.
Catsiaans is het advies aan een da-
die het hof wordt gemaakt door
bejaarde effectenmakelaar, die
aanvankelijk bekende 61 te zijn maar
later steeds verder op zijn leeftijd ging
afdingen. „Wacht tot bij zakt tot 55"
schrijft Abby, „en dan... verkopen".
Arlene heeft een man, dia zo dol is op
zijn moeder, dat hij zonder aarzelen
eerst zijn moeder zou redden als zijn
vrouw met schoonmoeder in het wa
ter zou vallen. Wat moet ze doen? Ab-
by's advies? „Leer zwemmen'.".
Langdurige polemieken worden in
Abby's rubriek gevoerd over ingewik
kelde problemen als de verkiesbaar
heid van een slanke of een mollige
vrouw.
Een tevreden echtgenoot jubelt in een
brief dat hij zijn vrouw van 270 pond
niet voor Marilyn Monroe zou willen
ruilen.
„Dat zou Arthur Miller ook niet wil
len", zegt Abby, „maar des te beter
voor jou".
iiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiimMiiiiii<H»",||,l,nl11"""11
Hoeden van allètt wat pluizig is, diep
in het hoofd getrokken en hoog van
'volume, blijven de straf voor de vrouw
die deze winter de mode op de voet
wil volgen. Model Claude Saint-Cyr.
lichtblauw met. een fonkelend? clip.
Rose schrijft Abby: „Ik ben 44 en
zou graag een man ontmoeten zonder
slechte gewoonten".
Het antwoord van Abby? „Ik ook".
B. Kr.
„Lieve Abby". Abigail van Buren.
Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam.
JjjmillllllllllllimilllllllllllllllllllltllMIHiHIIMIiSlllililllllMI
me,
een
Wat doe je met je planten als het
huis dicht is? Ze staan op bal-
cons, in tuinen ingegraven, de
„hulp" heeft een huissleutel en komt
ze water geven. Men zet ze bij elkaar
in het bad of in de douchebak in een
laagje water. Alleen heel bijzonder
dierbaren als een passiebloem die op
bloeien staat of een vertroetelde hibus-
cus gaan bij een plantenminnende buur
vrouw of vriendin uit logeren. Maar
hoe ook, de potplanten kunnen nog zul
ke lievelingen zijn, in de vakantie zijn
ze last.pott.en.
Er schijnt een water-spin te bestaan
met holle poten waarin draden katoen,
een soort kamer-irrigatie systeem
waarmee men de planten die thuis moe
ten blijven, in een kringj rondom dat
apparaat gezet met op ieders potaatde
een druppelende spinnenpopt, vochtig
kan houden. Veel makkelijker is het
om inplaats van kamerplanten er „wa-
ter-cultures" op na te houden, pus
planten met butt voeten permanent in
water of in grint met water. Op de t lo-
riade is zoiets te zien en in Engeland
begint men het systeem ook te propa
geren voor huisgebruik. Met de gewone
tradescantia kunt u het zó proberen. U
zet wat stekjes in een potje water en
binnen enkele maanden hebben ze wor
tels gemaakt, die' ineengroeien tot een
warrig nest. Bij sluiting van het huis
is er. geen omkijken naar!
Bijous mag men dragen waar men wil,
als men de Parijse mode voor het ko
mend seizoen wil volgen. Ze zitten soms
zelfs op de rokzaom. Hier is een fon
kelende clip gezet achter op de hoed
van de ontwerper Pierre Cardin. Al
zijn modellen sluiten nauw om het hoofd
en vallen aan de linkerkant ver over
de wang. Dat laatste is hommage aan
de asymmetrie, die deze winter een
grote rol speelt.
de Frangaise zich in en 1' ireeert ze de
zomer niet in haar uiterlijk. Ze komt
niet in een jurk op straat maar in een
pakje of zoals nu in een lichtblauwe
katoenen mantel. Die er altijd even
smetteloos uitziet. Het is een vertede
rende tint om veel tegen te komen, en
dat zachte lieve biauw past goed bij
het licht en de kleuren van de mooie
wijde Seinestad. Maar hoe houden zo
hun mantels zo gesoigneerd?
Wij kwamen op de trqp \£an een
modehuis een hardwerkende Fran
gaise tegen, die de publiciteit ver
zorgt van bont, bijous en hoedjes. Ze
droeg een lange zachtbjauwe katoe
nen mantel en een dito jurk er on
der. „Zeg me eens eerlijk", vroegen
we haar: „hoe doen jullie het toch
in die vuile stad?" „Elke twee we
ken naar de stomerij", zei ze lachend.
Maar de Parijse stomerijen, waar,
als men er binnenkijk!, het goed al
tijd Jboog opgetast ligt, werken dan
ook uitstekend en ze persen het goed
met die perfectie, die wij hier he
laas niet kennen. Een Franse vrouw
zou waarschijnlijk in snikken uitbars-
sten als ze haar mantelpakje van een
Nederlandse stomerij terugkreeg.
Een Franse perser en een Franse
strijkster weten het goed als nieuw
te maken, en dat de gesoigneerd
heid tot in elke -vezel is een be
langrijk onderdeel van dat geheim
van het goed gekleed zijn van de
Franse vrouw. En ook van de Ita
liaanse.
Koop nu eens in Parijs zo'n mooi,
grof gebreid jersey zomerpakje van
glanzend katoenen jersey, zoals deze
weken in de vitrines van kleine mode
zaakjes de langskomende vreemdelin
gen de ogen uitsteken. Na een week is
zoiets smoezelig. Maar wat een Parij
se vrouw aan heeft, lijkt altijd nieuw
omdat het volmaakt behandeld wordt,
bij de reiniging. Aan wie zou je het
hier durven toevertrouwen als het vuil
is? Wij zeggen dit echt niet om de
vaderlandse stomerijen te hinderen
want er zijn goede zeldzame uit
zonderingen. Maar van het persen kan
men zelden op aan omdat er niet vol
doende goede vakmensen zijn. Het is
geen makkelijk beroep en het moet met
de grootste nauwkeurigheid worden uit
geoefend. En de doorsnee Nederland
se vrouw stelt haar eisen lang niet zo
hoog als de Franse vrouw. En als de
klanten tevreden zijn met wat „er mee
door kan als men het zo nauw niet
neemt", waarom zou men het hier dan
mceilijker maken? Hoger vakmanschap
kost natuurlijk ook meer. En duur is
het leven in Frankrijk in hoge mate.
Het wordt er steeds duurder.
Wij kochten in een Bretons winkeltje
een sierspeld, zoals wij er twee jaar ge
leden ook eens een hadden gevonden.
Die kostte nu vijftig procent meer!
Aan de Gare St. Lazare zagen wij an
jers (rode, witte en ook afgrijselijk on
natuurlijke blauwe) voor één vijftig
per stuk. Als bewoonster van het land
van Aalsmeer kun je dat er onmoge
lijk voor neerleggen! Tussen haakjes,
naast anjers en rozen en andere edele
bloemen kun je er, om mee te nemen,
ook pollen bieslook en dragon en thijm
kopen. Maar dat is dan meer voor de
„cuisine", die hier een gelijke rol
speelt als de schoonheid en Fransen
sjouwen nu eenmaal altijd met etens
waar. En vermoedelijk is de drukke
verhandeling van de „herbes", die men
in de meeste bloemenstalletjes kan
krijgen, een gevolg van de Franse be
hoefte om van kruiden drankjes te trek
ken, die goed zijn voor de gezondheid,
waar ze ?o zeer op gericht zijn.
Omdat ze ook altijd bang zijn voor
kouvatten, trekken de vrouwen hartje
zomer als er een zuchtje wind is of
een druppel regen dreigt, warme kle
ren aan. Als wij noorderlingen puffen
in de benauwde metro-stations en de
dikke Duitse toeristen zich geaffaireerd
het voorhoofd afwissen, lopen de Pa-
risiennes onbewogen in suède mantel-
pakj es.
Suède is een rage aan het worden
Hei is ro>aai v èi tegenwoordige! in
de collecties van ae modehuizen voor
de Komende winter, vooral in pakjes
in dure nalitinten. Wij nermneren ons
leis ui een geneirnzuuug apmcpr paars.
Suède is er zehs voor de avond. Pier
re Eaimain voert een avondmantel
van glanzend, lijn leer met kant. „La
aenieile et ia bete"!
Het volgend jaar verwachten wij
mmsiens net uruiastoilet van witte su
ède. Men weet het immers zo soepel
en glanzend te maken als satijn. En
het zou weer eens iets nieuws zijn en
op nieuw mooi of niet is men im
mers altijd uit. Tijdens de collecties,
die ook steevast met de eenzame bruid
eindigen, hebben wij de mooiste bruid
gezien bij Lanvin. De Spaanse ontwer
per van dit verfijnde huis, Castillo, gaf
haar bij een lange romantische japon
van organza kant en een meterslange
prachtige kanten sleep, niet slechts een
tulen sluier, die op het hoofd werd vast
gehouden door een toef witte viooltjes,
maar hij had die doorzichtige tule ook
langs de kin om het gezichtje gewon
den. Allerliefst en flatteus en heel in
getogen. Het is precies' als de hoofd
kap van een non, maar dan in het ver
wat mooi was, immers ook!
De twee zusters „missionaressen"
hadden eens moeten weten, hoe ze in
de mode waren toen ze, op hun bedel
tocht in de Faubourg Saint Honorée, de
ene dure en verfijnde zaak na de andere
binnengingen om geld op te halen voor
hun „oeuvres",' tegen aanbieding van
een medalje of een plastic zakbeeldje.
Ze kregen nogal veel nul op het re
quest. Ook in de boutique van Lanvin.
Jammer dat ze niet even vis a vis
de bruid-mannequin met het gelijkelijk
omwikkeld gelaat kwamen te staan.
In augustus moeten de bedelende
religieuzen het vermoedelijk ook
meer hebben van de toeristen op de
terrasjes en in de café's dan van de
Parijzenaars zelf, die moe en ge
prikkeld zijn. De mierenhoop-stad met
het onafgebroken en steeds toenemen
de gedender van het verkeer maakt
de mensen gespannen en vermoeid.
Ze hebben de lange vakantie van de
„cloture annuelle", tdie vier tot zes
weken duurt, wel nodig om het de
overige maanden van het jaar te
kunnen uithouden.
Maar dat de gespannen vermoeid
heid, die de mensen weinig vriendelijk
maakt, niet erg „accueiliant" is voor
de vakantiegangers, heeft de Parijse
V.V.V. begrepen, die aanplakbiljetten
door de stad heeft gestrooid met een
Mariannekop die tegen een kleurige-
haan aanleunt en waar niets anders
op te lezen staat dan „Accueillir c'est
sourire". Een goede verstaander heeft
maar een half woord nodig. A.Bgl.
Ce brede ceintuur om dit wollen jurkje in de kleuren turkoois en kerrie, is 1
kerriekleurigè suède. Als de zomer zo blijft, zal dit herfstvwdel van de J ra
confectie al spoedig ook door niet-mannequins gedragen worden.
de dagelijkse prak
tijd ervaart dc me
dicus herhaaldelijk
jil dat de meeste mensen
W weinig, vaak te weinig,
f\ afweten van dingen die
IJ hun gezondheid betref-
)!W fen. De menselijke hy-
giëne wordt bij het on-
derwijs aan de jeugd
schromelijk verwaar-
fj loosd. Er zou op school
meer aandacht aan ge
schonken moeten worden. Op de Ulo
scholen bijvoorbeeld vormt „menskun
de" een onderdeel van het lesrooster,
maar tot veel meer dan enige droge
feitenkennis van de bouw en verrich
tingen van enkele organen komt de
leerling niet. Met deze kennis en mis
schien zelfs met minder zal de leer
ling echter in staat zijn een aantal
lessen over enkele hygiënische onder
werpen met vrucht te volgen, onder
meer: voeding, sport, vaccinaties,
huidverzorging, roken. De jeugd zou
dan meer praktische kennis verkrij
gen en minder ontvankelijk worden
voor nutteloze en soms zelfs gevaar
lijke bakerpraatjes.
Het is mij uit eigen ervaring be
kend dat men niet behoeft te vrezen
voor gebrek aan belangstelling bij de
jeugd, integendeel: ieder mens, ont
wikkeld of niet, heeft belangstelling
voor zijn lichaam. Terecht hebben de
levensscholen en mater amabilisscho-
leri de hygiëne op haar lesrooster een
pjaafs gegeven en niet zonder succes
naar'ik meen te weten.
De meeste mensen ervaren hun te
geringe kennis op dit gebied met re
den als een tekort. Dit maakt het be
grijpelijk dat er nu en dan boeken ver
schijnen om in de behoefte aan kennis
bij de leek te voorzien.
De voorlichting door krant, radio en
televisie kan aan de behoefte slechts
ten dele voldoen omdat zij fragmen
tarisch is en bovendien geen gelegen
heid biedt tot naslaan.
Als iemand van zijn dokter het ad-
maar enigszins volledig te zijn i'1
kort bestek. Het boek pretendeert
ook niet en men kan bewondering n
ben voor de heldere wijze waarop e
groot aantal problemen, gezondheid e
ziekte betreffend, is besproken.
wordt uitgegaan van de zeer ju'®e.
Opvatting, dat de leek het meest B-
baat is met „kennis van de ge7:°"„r
mens. Vanuit deze kennis zal de 'ez ls
dan ook de ziekte leren verstaan
een storing van de normale gezon
heidstoestand."
De samenstellers blijven echter »'e
vies krijgt zoutloos dieet te houden
en hij over het nut daarvan iets wil
lezen kan een naslagwerk de gewenste
inlichting verschaffen en als haar klei
ne de bof heeft wil moeder er mis
schien iets over lezen.
Onlangs is er weer een dergelijk
boek, uit het Duits vertaald,
verschenen: „Onze Gezond
heid", dat in minder dan 400 bladzij
den een „medische vraagbaak voor
het. gezin" wil zijn.
Vanzelfsprekend gelukt het niet ook
steeds consequent; in sommige ho^
stukken heeft men concessies „g
en wordt zonder duidelijke nood»»»,
de symptomatologie van een
ziekten beschreven. Ook de uitvoer»,
beschrijving vuil enkele niet OP °"S
hfsche basis berustende ziektegeselthf
denissen had gemist kunpen worde"
De psychosomatiek is er niet mee s t
baat ais ten overstaan van de niet t
onderscheid in staat zijnde leek e
zjjdige nadruk wordt gelegd op
psyche. Dit laatste bezwaar bètr
slechts een onderdeel van het
dat blijkbaar van de hand is van
„internist-psychotherapeut", een We
waardige Duitse twee-eenheid.
Het hoofdstukje waarin de ovefV
ding respectievelijk vetzqcht van e
fabeltjes wordt ontdagn zou naec'S,
dikkerd tot bezinning kunnen breng .g
hetgeen belaas nog geen vermager'
betekent, want ook hier geldt eeru>
meer dat de'geest misschien we aK-
willig is maar het. vlees o zo zV"a^e
In het overigens zeer SeSjaa5ié-
hoofdstukje over de verschillende UJL
Duitse mO'
ten treft men enkele
waardigheden aan zoals
kuur bu ontregelde suikerziekte en„]g-
vermelden van de verouderde ih-
kuur van de P.us Karell (midden
rige eeuw!) als vorm van zoutloos c
eet (melk bevat vrü véél zout), yjj,
de grote aandacht die aan de je
therapie wordt toegekend verraad1
Duitse oorsprong van het. boek. p.
Bij een eventueel volgende druk h
ge meer aandacht worden besteed
het voor een naslagwerk te bekn1
register. ee-
Alle detailkritiek in aanmerking
nomen blijft het een bruikbaar
voor de met enige ontwikkeling
geruste leek. nd
Wie echter zit met een branov
probleem inzake de eigen geZ 0p
heid doet verstandig geen boeken j,
té slaan maar zijn huisarts te
plegen, want het is zeer moeilijk
voor veel mensen onmogelijk zich
objectieve mening te vórmen y.
eigen gezondheid respectievelijk z'
te. fi
de schoenen, die Rogier Vivier ontwerpt voor het huis Dior zijn meer om naar
te kijken dan om op te lopen. De punt is voor deze winter afgeplat, de hak is
voor de loopschoen niet meer zo naaldfijn. Dit model is van rode Schotse ruit
met zwart leer.
(Onze Gezondheid, medische
baak voor het gezin. Uitgeverij _„us
mond. Helmond 1959. Uit het D
vertaald door mevrouw J. Meykne»
Grossouw.)
De baby van vandaag is niet meer
de handenbipder, die zijn moe
der thuis houdt, integendeel, hij
kan zelfs een zeer beweeglijke figuur
zijn. Hij bezit al vroeg een reiswieg
en als er dus een auto in de familie
is, bestaat er geen enkele reden, waar
om zijn ouders zich niet even vlot zou
den verplaatsen als vroeger, toen hij er
nog niet was.
Onze reisgenoten van dit jaar heb
ben al een bijzonder mobiel kind. Over
tuigde kampeerders als ze zijn. hebben
ze zich door de gezinsvermeerdering
nooit van reizen en kapijieren laten af
houden. Drie maanden oud kampeerde
kleine Zweitse al pp de hei en voor hij
een jaar was, bezocht hij de Wadden
eilanden. Nu. veertien maanden oud.
heeft 'hjj voor het eerst, de grens over
schreden en als we jn de stromende re
gen na een hele dag rijden de tenten op
zetten. is hii de enige, die nog een stra
lend humeur bqgit.
Onze aankomst heeft iets chaotisch,
niet alleen omdat er op het ogenblik
dat. we de plek voor ons kamp hebben
uitgekozen, een onweer losbarst, maar
ook omdat we met opze gewone licht
zinnigheid het mysterie van de ..bun
galowtent" hebben onderschat. Het is
onze eerste kennismaking en we had
den andere mensen er vaak genoeg
mee zien worstelen, maar' we dachten,
dat wij slim genoeg waren om niet in
de war te raken door het feit, dat alle
onderdelen in elkaar passen, maar
daarom nog niet bij elkaar horen. We
hebben verkeerd gedacht. Eerst houden
we één paal over, vervolgens komen
we er twee tekort en het duurt een vol
uur, yoor hij eindelijk staat. Intussen
doen de bouwers van tijd tot tijd nieuwe
moed op bij het vredig „tata" van
Zweitse, die in de auto zit te wachten,
tot hij het linnen huis kan worden bin
nengedragen. Als wij dan wat later aan
onze late bami-uit-blik-maaltijd zitten,
slaapt hij al zoet in zijn kampbedje
en als de jongens de volgende morgen
slaperig uit hun shelters kruipen, zit
hit aan dc rand van de kabbelende
beek op het baby-toiletje met een steun
tje in de rug, een symphoniet.je in
blond, bljink en lichtblauw, bekroond
door een gebloemd petje met een groe
ne platte klep.
Hij is onverstoorbaar, van een ont
roerend en altijd ontwapenend
vertrouwen in de wereld, de .men
sen en zelfs in de wespen, die hij rus
tig mee laat, eten van zijn banaan en
die alleen hem nooit steken, terwijl wij
allemaal min of. meer. geblesseerd wpr-
den door hun venijnige gifinjecties.
Hij lacht verheugd, ais liij alleen in
de auto blijft, die om doorgesmeerd te
worden op de brug omhooggaat en hij
staart ernstig, doch welwillend onder
zijn regenkapje uit, als het op een mid-
dagtocht plotseling begint te plenzen.
De grote jongens zijn dol op hem,
dragen hem rond, Ieren hem met, waar
engèlengeduld zijn eerste stapjes los
doen en vragen serieus „wat zeg je?"
als hij met veel aplomb „tata", „titi"
en „papa" roept,
Overigens hebben wij niet zonder eni
ge jaloezie geconstateerd, dat handel
en industrie ijverig samenwerken om
de reizende baby en zijn ouders ter
wille te zijn. Hij hoort niet tot de ver
geten bevolkingsgroepen, hij staat, in
het middelpunt van de industriële be
langstelling. Hij heeft niet alleen een
opklapbaar wandelwagentje met een
huifje, dat weinig plaats inneemt en
waarin hij alle uitstapjes mee kan ma
ken, hij heeft ook een zitje in de auto,
dat aan de bank gehangen wordt, met
een klein stuurtje, dal. hem overigens
vel minder interesseert dan het echte
stuur. Ilij beert plastiebroekjes van een
uitstekend model, waardoor zijn huidje
niet. smet., hij heeft luiers van celslof
en als we wat laai zijn met eten, krijgt
hij een speciale baby-maaltijd uit blik,
gcvilaminixcord en onder medische con
trole bereid. Hij heeft een kleine ronde
box, die, samengeklapt, ook al weer in
de auto past en. hij draagt, een dqnfcere
tuinbroek, die hem grappig en parman
tig staat en dié niet ieder ogenblik ge
wassen hoeft te warden. Tot de bagage
hoort verder een opblaasbare plastic
waskom voor de dagelijkse waspartij
en onder de grote luifel voor de tent
spant zijn vader een waslijn, waaron
der ook bij regen de verdere was kan
drogen. De baby is het gesprek van
de dag, niet alleen in het kamp, maar
ook in het aangrenzende dorp eh de
dorpskinderen verzamelen zich om de
box, waar Zweitse onvermoeid zijn re
pertoire van „tata" en „titi" herhaalt,
terwijl in de loop van die eerste zon
dag alle jonge moeders hun kindertjes
van dezelfde leeftijd komen vertonen.
Die constante belangstelling is ietwat
benauwend, te meer omdat kampeerders
wel eens de eenzaamheid nodig heb
ben, maar als het publiek eindelijk na
meerdere verzoeken onzerzijds is ver
dwenen, is het jongetje in de box niet
over het paard getild, maar laat zich,
voldaan als een artist, die zijn num
mer goed heeft gebracht, op zijn bipsje
zakken en neemt getroost zijn duim.
Ligt het aan het k'"d of aan de
opvoeding? Kan hij niet van de
wijs raken, omdat hij nooit die
vaste regel heeft leren kennen, waar
aan wij gewoonlijk een baby wennen
en omdat hi.j hel teven als een onaf
gebroken reeks van onverwachte ge
beurtenissen heeft leren kennen? De
waarheid zal wél In het midden lig
gen',. maar het r.eaultaal is een jonge
tje; dat -zich p.vebai pleziexug voelt.
We' spreien - tegenwoordig van het
open gezin, omdat het voortdurend in
contact staal met de buitenwereld,
maar ais Wij ha een week naar huls
terugkeren' en óp een wegkruising een
apdcre richting kiezen dan het rode
auto'tje, waarin de reizende baby en
zijn ouders verder trekken naar Zwit
serland, lijkt ons dat wereldje op wie
len toch nog altijd een zekere beslo
tenheid te bezitten. Dat is de beslo
tenheid van mensen, die bij elkaar he
ren, 'en misschien vertegenwoordigt dat
een waarde, die in wezen reëler is dan
,de veiligheid van een onverplaatsbaar
pufjerlijjt thuis. II
Onveranderlijk hoezeer de cO'
de mode ook steeds wijlen wi.jt
blijft de trouw'van de vrouw ja
truitje". Dit model voor de her
van soepele zwqrle jersey is aan
en \'e 'join 'en c lggblesdniet "?i
utW'
dg®11
an
fst
de "f
