Nederlands em igra tie be Ie id
moet getemporiseerd worden
Bianca Tampieri wenst
niet overleden te zijn
Reclame
m
VIJFTIG JAAR GELEDEN ging
Jan Olieslagers op de schouders
MOGELIJKHEDEN NIET AFGRENDELEN
Geen actieve
benadering
Gezin Dijkers te Middelharnis
weer verenigd
Absurde strijd tussen Turijnse
en de gemeente F err ar a
M'
Maakt
voor Uw zaak
de bemiddelaar
F
pagtn*
Nieuw S.H.V.-kantoor I
te Utrecht
N.R.K.M. TEGEN
S.E.R.-ADVIES
t ir
Rectoraatsoverdracht
Econ. Hogeschool
Emery Kelen
ff
Enorme geestdrift op
Woudestein
Bom onder Leids
stationsplein
Kampcommandant van
Sachsenhausen berecht
BOTTERDAM
Jan Overbeeke expo'
seen in A.M.V.J.-
gebouw
N'Z H
DINSDAG 20 SEPTEMBER 1960
Door Prins Bernhard geopend
Vestigingsbesluiten
door
ROTTERDAM, 19 sept. - Preeies
vijftig jaar geleden was Jan Olie
slagers in Rotterdam de held van
de dag. In de week van 19 tot 25
september gaf hij op het sportter
rein Woudestein zijn onvergetelijke
demonstraties met zijn luchtige,
primitieve Blériot-ééndekkertjc
En de Rotterdammers keken hun
ogen uit, want het was hun eerste
kennismaking met het vliegtuig.
Houten startbaan
Politie redde hem
t)emontering vordert enkele
minuten
LEIDEN, 20 sept. Omstreeks één
iuur gistermiddag moest de Leidse politie
het stationsplein ontruimen. Adjudant J
Feilen van de hulpverleningsdienst be-
1 gon toen namelijk met het demonteren
jvan een zeer gevaarlijke brisantbom.
De kritiek op het emigratiebeleid
bestaat vooral hierin, dat over
heidsgelden worden uitgegeven
T>m arbeidskrachten het land uit te la
ten gaan, terwijl zij momenteel hier
dringend nodig zijn.
De meeSt radicale oplossing zou zyn
geen gemeenschapsgelden meer be
schikbaar te stellen voor de emigratie.
De emigratie-instanties in het bin
nenland zouden daardoor verdwijnen;
het emigratie-apparaat in het buiten
land zou drastisch ingekrompen kunnen
worden omdat alleen maar nazorg van
de bijna 400.000 geëmigreerde landge
noten behartigd zou behoeven te wor
den en aan emigranten, die toch zou
den willen emigreren zou geen subsidie
meer worden verleend. Door een derge
lijke maatregel zou inderdaad de emi
gratiedeur dicht gemetseld worden.
Landen als Australië, Canada, Nieuw-
Zeeland en Amerika, waarmee emigra
tie-overeenkomsten zijn gesloten en die
meebetaald hebben om de emigratie
van Nederlanders te bevorderen, zou
den in andere landen de mensen, die zij
tjodig hebben, trachten te krijgen en op
het moment dat Nederland weer graag
de grenzen zou openstellen, zouden zij
er terecht feestelijk voor bédanken om
een knieval te doen voor het kleine land
aan de Noordzee. Toen niet nu wel,
is nog steeds een vlieger die niet altijd
opgaat.
Van de meest radicale oplossing
welke, nog steeds uitsluitend gerede-
neerd vanuit de huidige moeilijkhe
den op de arbeidsmarkt, naar een tus
senoplossing.
De emigratiegelden. welke de over
heid ter beschikking stelt, dienen voor-
namelijk voor de emigratieapparaten in
binnen- en buitenland en voor de subsi
dies, welke aan emigranten worden ver
leend De vraag is op welke manier het
Remigratiebeleid door het treffen van be
zuinigingsmaatregelen aangepast kan
worden aan de hedendaagse situatie in
Nederland.
Ik meen, dat verschillende sugges
ties in deze de moeite waard zijn over
wogen te worden. Allereerst zou naar
mijn opvatting de actieve benadering
inzake emigratie thans achterwege ge
laten kunnen worden. Hiermede bedoel
ik een stopzetting van de voor
lichtingsbijeenkomsten welke over emi
gratie worden gegeven. Deze voorlich
tingsavonden, welke vooral in de win
termaanden in grote aantallen worden
belegd zijn toch al schaars bezocht en
de feitelijke inhoud van deze bijeenkom
sten draagt een meer animerend dan
zuiver voorlichtend karakter. Ongetwij
feld zou bovendien een good-will geste
gedaan worden aan het bedrijfsleven in
dien de advertenties over mogelijkhe
den in de immigratielanden verdwenen
Uit de omvangrijk geworden rubriek van
advertenties, waarin personeel gevraagd
'wordt in eigen land.
Herziening apparatuur
Een tweede steekhoudend voorstel
itjkt mij een herziening van de emi-
gratieapparatuur. Sedert 1952 kent Ne
derland een situatie, waar vier aanmel
dingsorganen de gmigratiewerkzaamhe-
den als voorlichting en dossiervorming
verrichten, n.l. de rijksaanmeldingskan-
toren voor emigratie (de Gewestelijke
Arbeidsbureaux) en de maatschappelij
ke aanmeldingsorganen voor emigratie,
g t.w. de Algemene Emigratie Centrale,
de Christelijke Emigratie Centrale en
de Katholieke Centrale Emigratie Stich
ting. Ik vraag mij af, nu de maatschap
pelijke emigratie-organen een voldoen
de deskundige staf van medewerkers
/n dag- en weekbladen is de laatste maanden vee', geschreven over
emigratie. Vooral toen bleek dat er serieus aan gedacht werd een
aantal Italianen in Nederland toe te laten om de spanning op de
arbeidsmarkt te verminderen is menige pen van redacteur of mede
werker in beweging gebracht om een artikel te schrijven over het
emigratiebeleid van de Nederlandse regering In de verschillende
artikelen bestond toch wel een eenheid van denken n.l. dat het ener
zijds een wat rare vertoning is, emigratie van Nederlandse arbeids
krachten naar andere landen met steun 'van de overheid te bevorderen,
terwijl in het eigen land een tekort aan arbeidskrachten bestaat; an
derzijds dat het onverstandig zou zijn de emigratiedeur weg te nemen
en dicht te metselen, waardoor het in de toekomst moeilijk zou wor
den een uitgang te hebben als dit weer nodia zou blijken. Voorzover
mij bekend zijn er door de artikelschrijvers weinig positieve ideeën
naar voren gebracht om voor de moeüijkneid van de „nu-niet, later-
mogelijk-weer-wel" politiek een oplossing aan de hand te doen. Wat
mij voorts is opgevallen is dat wel emigratie als verschijnsel kritiek
heeft opgeroepen, maar dat over emigreren als concreet gebeuren
weinig gegggd is. Dit'neemt vanzelfsprekend niet weg, dat de des
kundige redacteuren en medewerkers er zo' van overtuigd, zijn, dat
ieder emigrant er bovenop is als hij gaat emigreren maar wel dat de
persoonlijke beslissing van zich elders in de wereld t- gaan vestigen
terecht buiten beschouwing is gelaten. Er za-, iéts .weten gebeuren.
Dit artikel heeft niet de pretentie een panklare oplossing te geven,
maar wel om een persoonlijke bijdrage te leveren om uit de impasse
te geraken, waarin wij ons momenteel bevinden
hebben, of het nog noodzakelijk is, dat
de overheid zelf deze uitvoerende werk
zaamheden blijft verrichten. Dat deze
emigratie-werkzaamheden bovendien
verricht worden door een rijksdienst,
welke als hoofdtaak heeft de arbeids
voorziening in eigen land te regelen,
lijkt mij een bijzondere ongelukkige om
standigheid, Waarschijnlijk zal de ap
paratuur van het Rijksarbeidsbureau
beter dienstbaar kunnen worden gemaakt
aan de inter-Europese arbeidsbemidde
ling, welke in de voortschrijdende eco
nomische eenwording van ons wereld
deel ongetwijfeld een zeer belangrijke
zaak gaat worden.
Dat ook de maatschappelijke emigra
tieorganen een elasticiteit zouden moe
ten hebben om een aanpassing te vin
den al naargelang er hoog- of laagcon
junctuur in de belangstelling voor emi
gratie is, acht ik eveneens noodzakelijk.
De ervaring leert evenwel dat deze
elasticiteit gemakkelijker is op te bren
gen door een niet-overheidsbedrijf dan
door de overheid zelf.
Een derde mogelijkheid om tot een
oplossing bij te dragen zie jk in een
subsidieverlening aan emigranten ana
loog aan de jaren 1949-1950, toen geen
subsidie werd gegeven aan degenen,
die een beroep uitoefenden, dat van
sterk economisch belang voor Neder
land was. De vraag naar geschoolde
bouwvak- en metaalarbeiders is momen
teel ongetwijfeld in Nederland het
grootst .Met alle narigheid, welke ver
bonden is aan een discriminatie in fa
ciliteiten, lijkt mij een niet subsidiëren
bij emigratie van deze beroepscatego
rieën een middel om de fricties, welke
zich op de Nederlandse arbeidsmarkt
voordoen, te verminderen.
Ten slotte nog dit. Een aantal le
zers kunnen na het lezen van dit ar
tikel de indruk hebben, dat getracht
is van emigratie te houden wat er
van te houden is. Dit is beslist niet
mijn bedoeling geweest en hen zou
ik willen vragen ook de positieve kan
ten te willen erkennen welke emigra
tie en emigreren hebben.
Emigratie omdat dit niet alleen ver
lies van arbeidskrachten heeft betekend,
maar ook winst op ander terrein: een
besparing van anderhalf jaar bouwvolu
me in een periode waarin nog steeds
sprake is van een tekort aan woningen;
een verhoging van export van typisch
Nederlandse produkten naar landen,
waar we vroeger geen markt hadden;
een welkome omzethandhaving- en ver
hoging van lucht en scheepvaart-maat
schappijen, die traditionele lijnen zagen
wegvallen; een verhoging van de Ne
derlandse goodwill in het buitenland,
welke ook aan het bedriifsleven ten eun-
ste is gekomen. Winst ook voor dege
nen, die geëmigreerd zijn, omdat velen
in het buitenland ontplooiingsmogelijk
heden en kansen op zelfstandige vesti
ging hebben gekregen en gegrepen;
kansen die het eigen land voor agra
riërs en kleine zelfstandigen niet meer
kon en kan bieden.
Laat een ieder, die een herziening
van het emigratie-beleid wenst er vooral
aan denken, dat geen enkele garantie
aanwezig is (ook al hopen we dit) dat
de huidige hoogconjunctuur blijvend zal
zijn en dat we jaarlijks tienduizenden
beroepsbeoefenaars in ons klein landje
bijkrijgen, die we mogelijk straks
graag de kans willen geven in de vreem
de een bestaan te gaan opbouwen.
Als we het zo bezien, dan behoeven
de pro's en contra's voor emigrAtie niet
ver van elkaar te staan doch samen te
zoeken naar een temporisering van het
emigratie-beleid, waarmede beide par
tijen accoord kunnen gaan.
M. A. KRENS.
(Directeur van de Katholieke Emigra
tie Stichting voor de bisdommen Breda
en 's-Hertogenbosch)
UTRECHT, 20 sept. Z.K.H. Prins
Bernhard heet gisteren hier ter stede
het nieuwe kantoorgebouw van de Steen
kolen Handelsvereeniging geopend. Hij
luidde daartoe een grote koperen scheeps
klok. die evenals de SHV, 64 jaar oud is
en tevens 64 kilogram weegt. De scheeps
klok heeft op verscheidene boten van de
Nederlandse Rijnvaart Vereeniging, een
dochteronderneming van de S.H.V., dienst
gedaan en zal binnenkort een plaatsje
krijgen op de in aanbouw zijde tweede
duwboot van de NRV. Het signaal van de
scheepsklok werd telefonisch doorgege
ven naar Kinderdijk, waar op hetzelfde
moment de kiel werd gelegd voor de
tweede duwboot.
De prins wenste de S.H.V. veel geluk
en een goede vaart, waarna hij zich liet
rondleiden door het hypermoderne kan
toorgebouw, dat door de Utrechtse archi
tect Blijdenstein is ontworpen.
Na de officiële opening deelde de pre
sident-commissaris van de S.H.V.de
heer H. A. A. van Nievelt mede, dat het
college van commissarissen in zijn laatste
vergadering heeft besloten, een algemeen
cultureel fonds der S.H.V. te stichten,
dat speciaal tot doel heeft het bevorderen
van culturele activiteiten in Utrecht Bij
de oprichting is in dit fonds reeds een
bedrag van 100.000 gulden gestort; de
S.H.V. zal het bovendien in de toekomst
blijven steunen.
Tijdens de openingsbijeenkomst werd
nog besloten^ aan het culturele fonds de
naam Fentenër van Vlissingen te verbin
den.
DEN HAAG, 20 septj De Nederland
se Rooms Katholieke Middenstandsbond
heeft aan de minister van Landbouw en
Visserij en de staatssecretaris van Eco-
romische Zaken een adres gestuurd naar
aanleiding van het advies van de SER
inzake enkele vestigingsbesluiten voor
de kleinhandels- en ambachtsbedrijven.
De bond kan niet instemmen met het
opnemen van verpakte gepasteuriseerde
melk en melkproduktcn in de groep
van aan levensmiddelenbedrijven ge
meenschappelijke waren. Ook het opne
men van brood en banket in de zoge-
naamdee „b-lijst" acht de bond niet
verantwoord. Het bestaande brood en
banketverkopersdiploma moet, naar de
bond meent, worden gehandhaafd.
Voorts acht de bond handhaving van
een vakbekwaamheidseis voor de toe
gang tot de detailverkoop van tabaks-
artikelen gewenst
RALPH BUNCHE:
i>%
".(Van onze Romeinse correspondent)
evrouw Bianca Tampieri wordt
door de gemeente Ferrara ach
tervolgd, want zij weigert te ge
hoorzamen aan de gemeentelijke verorde
ningen. Haar huwelijk is ontbonden,
haar pensioen is vervallen; haar meubels
efr bezittingen worden in beslag genomen
eiii bovendien hangt haar gevangenisstraf
boven het hoofd wegens herhaalde po
gingen om ambtenaren in functie te be
letten hun plicht te doen. Signora Tam
pieri weigert namelijk overleden te zijn
op 15 oktober van het jaar des heils
1959.
De burgerlijke stand laat niet met zich
spotten in de beschaafde wereld en al
lerminst in Ferrara De dienaren van de
wét hebben mevrouw Tampieri het
authentieke afschrift van haar betreurd
heengaan laten zien: het was in het
psychiatrisch ziekenhuis van Ferrara. De
doodsoorzaak was hersentrombose. Ver
dér liggen in het dossier de bewijsstuk
ken van de door de gemeente voorge
schoten kosten van aflegging, vervoer
naar de Campo Santo en de beaarding
aldaar. Mevrouw Tampieri is uit het ge
bied van Ferrara afkomstig. Zij woont
sinds jaar en dag in Turijn, maar vtr-
pleegsters, dokters, begrafenisonderne
mers en kerkhof autoriteiten getuigen
eepparig, dat rij het vorig jaar in Ferrara
is overleden en bijgezet..
Deurwaarders der stad hebben huize
Tampieri in Turijn dpgezocht- Wellicht
staat op een der dwangbevelen; „spre
kende met de betrokkene in persoon",
in ieder geval eist de gemeente haar
geld op. Of mevrouw Tampieri ten prin
cipale aanvoerde nog in het Turijnse tra
nendal te verblijven, de gemeentelijke
administratie is onvermurwbaar. Zij wil
de oude dame. desnoods het plezier gun
nen haar .wettelijke non-existentie in Tu
ttin te beleven, maar daarmee houdt de
lankmoedigheid op. Haar man is en
Mrjft weduwnaar en zij pensioenloos. De
rekeningen van de gemeente, versierd
mei bolli - stempels a rai'son van zoveel
h'gndérd lirè administratiekosten, om
zetbelasting ën opcénten moeten betaald
wórden. Anders gaan de meubels ten
openbaren verkoop. Zo (legaal) schimmig
bi^ëk de signóra niet te zijn, of daartegen
veizette zij zich met hand en tand. Bo
vendien verweet zij de vertegenwoordi
gers der hoge overheid in niet mis te
verstane termen de immorele degrada
tie; van haar echtgenoot tot vrijgezel,
de daarmee verband houdende verhoogde
belastingen en de vermindering van in
komsten door het stopzetten van haar
pensioen. De ambtenaren, deurwaarders I een juridische faculteit, waarna hij
en politiemannen rapporteerden aan Fer-J ambt overdroeg aan zijn opvolger.
rara. Maar deze stad, stammend uit de
tijd van het Romeinse Imperium en
trots op haar soms roemvolle, soms be
ruchte historie, liet zich niet door zo'n
wissewasje uit haar evenwicht brengen.
Wij hebben meer binnen onze muren
gezien. Betaald zal er worden" Ande
re ambtenaren, deurwaarders en politie
leden zonden verslagen van hoe zij beje
gend werden en Ferrara meent nu, dat
de maat vol is. De wet is voor allen
gelijk: het in ieder gebouw der rechsple-
ging: het geldt dus ook voor de fami
lie Tampieri. Verwacht wordt, dat de
signora binnen zeer kort gevankelijk zal
wprden weggevoerd- Bianca Tampieri,
van beroep overleden huisvrouw.
DE gewone mensen hebben uitgevon
den, hoe de vork in de steel zit.
Blanchette Templère uit Lyon huw
de in 1920 een burger uit Ferrara. Na
de dood van haar man verkeerde zij in
moeilijke omstandigheden en tenslotte
werd zij opgenomen in het psychiatrisch
hospitaal, waar zij op 15 oktober jl. over
leed. Haar naam was te ingewikkeld
voor d'e registratie en zij werd door de
zuster- van de wacht eenvoudig alj Bian
ca Tampieri ingeschreven. Daarmede
zijn wij, de gewone mensen, aan het eind
van het verhaal. Niet aldus de bureau
cratie, die blijft Nu wacht men in span
ning. De wedstrijd gaat tussen het tem
po, waarin het overheidsapparaat open
bare verkopingen weet te organiseren
alsmede bevelen tot aanhouding en voor
geleide uitschrijft, en dat, waarin de ge
meentelijke administratie van Ferrara
juridisch overtuigd kan worden van de
persoonsverwisseling Madame Templère-
-Signora Tampieri.
ROTTERDAM, 20 sept. De rector
magnifictis van de Economische Hoge
school-, prof. dr. J. H. van Stuyvenberg
heeft 'gisteren zijn ambt overgedragen
aan prof. H W. Lambers. Deze zal
voor het eerst in de geschiedehis van
de Economische Hogeschool dit ambt
gedurende vier jaar vervullen.
In zij n overdrachtsrede deelde prof.
van Stuyvenberg onder meer mede, dat
door een statutenwijziging vereenvoudi
ging van de bestuursvorm mogelijk is
ueworden.
De aftredende rector magnificus me
moreerde het verzoek aan de minister
van O. K en W. voor de instelling van
zijn
Het gezin Dijkers te Middelharnis is
weer verenigd. Sinds zes jaren waren
de man en de vrouw door twee wereld
delen gescheiden geweest.
De heer Bram Dijkers, gehuwd met een
Zuidafrikaanse, begon rond 1950 tekenen
van een hem tot invalide makende ziekte
te vertonen en nadat het echtpaar te
Middelharnis de ramp van 1953 had mee
gemaakt vertrok het naar Zuid-Afrika.
maar toen de ziekte verergerde, kwam
de man alleen terug. De laatste jaren
werd hij verpleegd in het Hervormd
Rusthuis De Goede Ree te Sommelsdijk.
Dit voorjaar kwam de naam van Bram
Dijkers in bet wereldnieuws door zijn
aanbod om zijn leven te geven door de
ter dood veroordeelde Amerikaanse mis
dadiger Caryl Chesmann. Daaruit vloei
de een enorme belangstelling voort voor
de omstandigheden en de ziekte van deze
invalide, die als zijn grootste wens te
kennen gaf, dat hij zijn vrouw en twee
kinderen terug zou zien en dat die bij
hem zouden blijven. Zowel in Nederland
als in Zuid-Afrika werden acties onder
nomen om het geld bijeen te brengen
voor de reis van mevrouw Dijkers en de
twee jongens naar Holland en dit is met
succes bekroond geworden.
Drie weken geleden ging het drietal
in Zuid-Afrika aan boord van „De Ja
gersfontein", gistermiddag arriveerde het
schip te Antwerpen, waar de vader van
de heer Dijkers, een schoonzuster en een
nichtje met een auto klaar stonden om
hen naar Goeree-Overflakkee en naar
Middelharnis" te brengen. Te ongeveer
kwart voor zes vond het weerzien plaats
in een voor het gezin in gereedheid ge
brachte woning.
Aan die woning hebben zeer velen uit
de bevolking van Middelharnis alles ge
daan voor gezellige bewoonbaarheid; de
woningbouwvereniging stond het huis af,
timmerlieden, metselaars, schilders en
stoffeerders verzorgden uiterlijk en in-
terieur, de gemeentelijke technische
dienst verlaagde een trottoir, zodat de
heer Dijkstra nu in staat is met zijn in
validenwagentje gemakkelijk de tuin en
het huis te bereiken en de tuinlieden
van het rusthuis hebben er voor gezorgd,
dat ook voor- en achtertuin er keurig
uitzien.
Het weerzien geschiedde natuurlijk in
de intimiteit van het gezin, maar daarna
kwamen al gauw velen van hun belang
stelling blijk geven- De vreugde straalde
de heer Dijkers van het gezicht en wij
troffen hem in druk gesprek met zijn
beide zoontjes, Arie Jeroen, 10 jaar oud,
en Michael, 7 jaar, welk gesprek in het
Engels gevoerd werd. De kleine Michael
vooral was wat verlegen en onwennig;
geen wonder, hij had zijn vader nooit
eerder gezien! En Arie kon slechts een
vage herinnering aan zijn vader hebben
Het herenigde gezin Dijkers te Mid
delharnis; v.l.n.r.: mevrouw I. E. Dij-
kers-Grobbelaarde 10-jarige Arie Je
roen, Michaël ('7 jaar) en de heer
Dijkers.
,,En wanneer de blanken je vra
gen, waarom je zwart bent, dan
vraag je hun maar, waarom ze zelf
blank zijn!"
Aldus de raad, die grootmoeder
Lucy Bunche, een in slavernij gebo
ren onderwijzeres, meegaf aan, haar
kleine Ralph, een wees, die ze groot
bracht en onderrichtte, opdat hij met
fierheid een wereld zou kunnen tege
moet treden, waarin mensen wier
huid arm is aan pigment neerzien
op anderen, wier huid daar juist rijk
aan is.
Ralph verkocht kranten, was ba
gage-kruier, werkte 's nachts half
naakt in een bakkerij, veegde de
vloeren aan in een meisjes-gymna
sium, diende als huisknecht bij een
filmster, alles teneinde zijn oplei
ding summa cum laude te voltooien.
De negerweesjongen Ralph Bunche
werd winnaar van de Nobel-prijs, de
bemiddelaar bij uitstek van onze tijd,
waarin matiging, verzoening en ar
bitrage de laatste redelijke kansen
tot het behoud van de vrede vormen.
Laten we hem eens bekijken en
zien hoe de Natuur hem voor die
taak ontworpen heeft.
Kleermakers zullen in één oogop
slag zien, dat het pak dat mijnheer
Bunche moet hebben van het soort
is, dat men „volslank" noemt. Dat
wil zeggen, een pak dat kort is en
even breed in de schouders als bij de
heupen, dat royale bewegingsvrijheid
biedt van voren en in de rug. „Vol
slank" is eigenlijk een net woord
voor „dik".
Bunche is een stevige kerel. Hij
staat op korte, kromme benen en
loopt zoals kinderen dat wel doen;
wijdbeens, het hele lichaam in be
weging rond een buikje dat feitelijk
het enige rustpunt is. In mijn ar
chiefkast staat hij gerangschikt on
der de „rond-gespierden" van het
springerige tennisbal-type, wel te on
derscheiden van de Khroesjtsjeviaan-
se, harde golfbalsoort van de „rond-
gespierden".
Zijn ogen zijn groot, donker en van
een kinderlijke onschuld en hij heeft-
voor,, gewoontezijn wenkbrauwen
zwaar te fronsen waardoor zijn ogen
een bezorgde opslag krijgen- <-
Neus, km en wangen zijn vlezig,
de kaken breed maar kort en het is
een hoog voorhoofd, waaraan hij het.
te danken heeft, dat hy toch geen
vollemaansgezicht heeft. De kleur
van zijn huid is die van koffie-met-
melk.
Welke zijn nu de eigenschappen
waardoor Ralph Bunch na de dood
van graaf Folke Bernadotte de be
middelaar bij uitstek geworden is
van onze tijd?
Het zijn de eigenschappen die men
doorgaans bij de Ronde Mannen
vindt; vriendelijkheid, een aangebo
ren talent om de eigenaardigheden
van anderen te begrijpen en zelf in
de huid van een ander te kruipen;
gevoel voor humor, dat hem ervan
weerhoudt zichzelf al te zeer au sé-
rieux te nemen en dat. hem in staat
stelt in een sfeer van verdraag
zaamheid te praten met mensen die
zich zelf juist veel te veel au sé-
rieux nemen; gezond verstand, het
eerste slachtoffer bij iedere hooglo
pende redetwist; welsprekendheid
om heethoofden tot bedaren te bren
gen. Al deze eigenschappen houden
verband met zijn uiterlijke verschij
ning. Maar door alleen maar dik te
wezen komt men niet in aanmerking
voor de Nobel-prijs voor de vrede.
Een bemiddelaar moet soepel zijn
maar ook onkreukbaar, feitelijk net
zo koppig en precies zo hardnekkig
op zijn eigen manier als zijn klanten.
Hij moet weten van volhouden, ven
dreigen en zelfs van beledigen. In de
politiek moet men het gezond ver
stand dikwijls met geweld opvoeren
aan de hoge partijen in een geschil.
En toen een oorlogszuchtig Brits ge
neraal. commandant van Ghanese
troepen, de vredesmissie van de
V.N.-troepen niet kon heetten en
kritiek uitte, moest Bunche scherpe
woorden bij de hand hebben om de
vechtjas op zijn nummer te zetten.
Hij zou het hart niet gehad hebben
zoiets te doen wanneer zijn lichaam
niet zo rijkelijk was gespierd.
Merkwaardig, hoe vaak het woord
„matiging" door dikbuikigen gebe
zigd wordt. Teddy Roosevelt was de
eerste Amerikaanse president, die in
persoon bemiddelde tussen werkge
vers en werknemers. In 1905 bracht
hij de oorlogvoerende Russen en Ja
panners samen aan een tafel voor
een vredesconferentie (en kreeg er
de Nobél-prijs voor). Theodore Roo
sevelt was een notoire dikkerd. De
320 pond zware Howard Taft droeg
er toe bij, de goede betrekkingen tus
sen de Philippijnen en de Verenigde
Staten te herstellen.
Verder terug in de geschiedenis
zien we de plompe Mirabeau zijn
best doen Lodewijk XVI en de Fran
se Revolutie te verzoenen en de
vriendelijke, wijze Ben Franklin
spande zich in, de Amerikaanse voor
trekkers ervan te weerhouden, elkaar
in de haren te vliegen.
Ga zelf maar eens na, hoeveel dik
buikigen en knapen met kanonsko
gelachtige hoofden er^zjjn onder vak
bondsbestuurders, wier hele be-
staansrecht geoaseerd is op de be
middeling tussen onweerstaanbare
krachten en onbeweeglijke voorwer;
pen.
Het is een bepaalde gunstige ba
lans tussen vet en spieren, waaruit
de volmaakte bemiddelaar ontstaat.
Ik zeg gunstig, omdat maar het ge
ringste doorslaan van die balans ten
gunste van de spieren de brallende,
lawaaierige dictator produceert, in
uniform of in een burgerpakje. En
ook maar het geringste doorslaan
van de weegschaal ten gunste van
het vet zou met gemak een geslaagd
oplichter opleveren.
De Schepper, die ook de bemidde
laar samenstelt, kent de juiste ver
houding van de ingrediënten, die te
zamen een man opleveren als Ralph
Bunche. Ik ben maar een amateur
kok en kan slechts naar het recept
raden.
,De vruent der gerechtigheid is een levensboom. Het onrecht echter
verwoest mensenlevens" Spreuken van Salomon.
Doordat de 27-jarige Belgische aviateur
tevoren in een aantal andere steden met
succes gedemonstreerd had zijn tour
nee door Nederland was op 10 augustus
in Groningen hegonnen was zijn roem
hem reeds vooruitgegaan. In Zwolle had
Antwerpse Jan zelfs alle records gebro
ken door niet minder dan 52 minuten en
11 seconden in de lucht te blüven.
In het eerst ging het met de demon
straties op Woudestein niet zo goed. Het
terrein bleek te drassig te zijn om te kun
nen starten. Olieslagers begreep niet. dat
hij dit niet gemerkt had, toen hij enkele
v/eken eerder het grasveld inspecteerde.
Terstond liet het comité een aantal tim
merlieden aanrukken voor het leggen van
een houten-plankier, dat als startbaan Rotterdamse comité, die zijn demonstra-
moest fungeren. Verder deden de slechte
weersomstandigheden ook een duit in het
zakje; er stond aanhoudend te veel wind.
En als er wind stond, steeg Olieslagers
niet op, want één windstoot was vol
doende om de „Monoplaan" te doen
neerstorten. Jan was een durfal, maar hij
was toch ook wel voorzichtig. Het ge
duld van het publiek moest dan ook niet
weinig op proef worden gesteld. Er werd
met vlaggen gewerkt; een zwarte vlag
betekende, dat er wegens de slechte
weersomstandigheden niet gevlogen kon
worden, een witte vlag beduidde, dat de
piloot waarschijnlijk zou opstijgen en een
rode vlag betekende: wij gaan vliegen.
Veel te lang naar zijn zin moest het pu
bliek tegen een zwarte vlag aankijken.
Doch toen (Sioslagcrs tenslotte na
enkele dagen een prachtige vlucht boven
Woudestein en boven Kralingen maakte,
was al die tegenspoed vergeten. Tiendui
zenden mensen staarden hem vol bewon
dering na en toen hij weer gedaald was
ging hij op de schouders. Een duizend
koppige juichende menigte omstuwd
hem en de politie kon niet verhinderc
dat de Rotterdammers er met hem i
triomf vandoor gingen, over de Honinge
dijk Het was iets om nooit te verg
ten Eerst bij de Hoflaan slaagden p
tige politiemannen er in om hem te on
zetten en Jan werd voorlopig in veili
heid gebracht in het politiebureau aan c
Hoflaan. 's Avonds werd Jan tijdens et
maaltijd in een restaurant op de Hoog
straat gehuldigd door de heren van het
ties op Woudestein hadden mogelijk ge
maakt. Mevrouw Olieslagers, de weduwe
van de in 1943 overleden vliegenier is
thans nog steeds in het bezit van de
fraaie herinneringsbeker, die door de
Rotterdammers geschonken werd.
r I
Op de laatste dag van die „vliegwéek"
in Rotterdam maakte Olieslagers legen
de avond tot besluit een lange vlucht
boven de stad e.i boven Delft en Den
Haag. Het was al bijna donker toen bij
op het sportterrein terugkeerde.
Deze bom, 11 december 1944 door Brit
se vliegtuigen neergeworpen, kwam gis-
termorgen om negen uur bij graafwerk
zaamheden voor de toekomstige bebou
wing van het stationsplein naar boven.
Ofschoon adjudant Pellen reeds vele hon
derden bommen ongevaarlijk heeft ge
maakt, was hij van mening dat dit exem-
plaat een bijzonder groot risico oplever
de, omdat de slagpen in het slaghoedje
was gekomeh. Bij ontploffing zou op
500 meter in de omtrek geen ruit zijn
heel gebleven afgezien van de schade
door scherven, vandaar de maatregelen
van de politie- Ook de treinenloop was ge
durende korte tijd stilgelegd. De gehele
operatie, hoe gevaarlijk ook, heeft slechts
enkele minuten geduurd. Toen klonk
een schril fluitje over het doodstille sta
tionsplein, Het gevaar was geweken, de
operatie was gelukt.
DüSSELDORF, 19 sept. Vanmorgen
ls hier het proces begonnen tegen August
Hoehn, voormalig plaatsvervangend
kampcommandant van het concentratie
kamp te Sachsenhausen en twee andere
leden van de kampleiding, Otto Boehm
en Horst Hempel. De drie gewezen S.S-
erg worden ervan Beschuldigd schuld te
dragen aan de dood van minstens 3000
kampbewoners. Er zullen 65 getuigen
worden gehoord.
Het volgens hedendaagse opvattingen
waaghalzig-primitieve Blcriot-cendek-
kertje (landings-uitrusting: drie fiets
wielen) in de lucht tijdens de demon
straties te Rotterdam in 1910.
ROTTERDAM, 20 sept. Jan °v^-
béeke, een der Rotterdamse jongeren- e,
poseert momenteel in het A.M.V.J-*®cj-
taouw schilderijen, tekeningen en aqua j,t
len. Het is een vrij uitvoerig overzhje
geworden zodat men zich thans een i° g<
indruk kan verwerven omtrent de c^e
citeiten van deze kunstenaar. Overbe p
behoort tot de groep non-figuratie .ep
die. althans in zijn olieverfschilder Jf|<
maar de trant der informelen te v
gaat. Aangezien deze werken bij el ,eii'
gehangen zijn, leidt dit deel van de l^jt
toonstelling tot de conclusie dat op
gebied Overbeeke niets nieuws te hij
gen heeft. Ook hier de door elkaar ?ft.
strengelde verfpartijen waarin
bruin, soms rood en wit overheersen. Efi
is iets aantrekkelijker dan het werk vjjj
Ropeters, een „genre-genoot" die ft
't Venster exposeert. Overbeeke h Wi
hier en daar lakachtig materiaal geb'Ael
waardoor de matte grauWheid van V.É-
van dergelijke werken plaats heeft ge
maakt voor een merkwaardige afW'^gf
ling van verfsamenstelling. Boeien
echter zijn de schilderijen op ksr --
Vooral het nummer 17 bewijst dat O tij
.beeke een dromerig, poëtisch schil® vc
kan maken. Dat hier het non-figura11 ;ei
direct naast het decoratieve staat val' Lejt
te ontkenen, evenmin dat de kW»11 pe
van zijn materiaal bijzonder slecht is'
verfhuid lag hier en daar reeds los op ge-
karton. Bij de aquarellen is gebruik
maakt van collagemateriaal als dra,ef-
wol en krantenpapier. Hoe men over a0|<
gelijke knutselwerkjes denken mag-
hier weet Overbeeke uiting te geveo^fi
kleurgevoel dat nooit opdringerig of ne\e'
is. De functie van de niet-picturale -^i-
menten heeft Overbeeke echter niet
delijk kunnën maken. Een eigen SI7,/'
tuur hebben wij noch in deze tek® »-
gen, noch in de schilderijen kunnen
dekken. De expositie is tot 18 ok'Tf.
dagelijks te bezichtigen van 12 tot 2T
H. J'
;,v. VyA v.
sd
1
