Kremlinologen en luierologen
So vj et-wichelarij kan op minstens
tien manieren worden beoefend
S1
Was
van
Beria
ballet
een liefhebber
of juist niet
D
raa u ve
rkwist
mijn tij
M
VREEMDE GEBEURTENISSEN
De A Is ops, invloedrijke
politieke commentators
I
Geheimzinnigheid van
Washingtongemakzucht
Particuliere audiëntie bij de paus
BETER TE ARROGANT, DAN TE ONDERDANIG
Bolsjewisme als
jj verzet tegen oude
gewoonten
1
L... JL -^f
V B
inds op 5 december j.l. de
verklaring is gepubliceerd,
die de leiders van commu
nistische partijen uit 81 landen te
Moskou eenstemmig heten te heb
ben goedgekeurd, zijn de Sov-
jetologen op het oorlogspad. De
geleerden en publicisten in het
westen, die zich de taak hebben
gesteld ons de innerlijke roerselen
van de communistische beweging
te verklaren, hebben het onder
ling met elkaar aan de stok. De
eerste indruk van de meesten
hunner was, dat premier Khroesj-
tsjev een ideologische overwin
ning op de Chinezen heeft be
haald door hen te dwingen tot de
erkenning, dat een nieuwe oorlog
niet onvermijdelijk is. Ook de
voorrang, die in de verklaring
wordt toegekend aan de bevorde
ring van de nationale onafhanke
lijkheid elders in de wereld (dus
boven de bevordering van het
communisme), scheen een winst
punt voor Khroesjtsjev. Maar bij
nader inzien waren er deskundi
gen, die twijfel voelden opkomen.
Hebben de Chinezen zich werke
lijk onvoorwaardelijk naar het
Russische standpunt geschikt, of
staan er in de „eenstemmige ver-*
klaring" nog voldoende ontsnap
pingsclausules om Mao Tse-toeng
c.s. straks in staat te stellen de
thesen van Khroesjtsjev opnieuw
aan te vallen? Er wordt thans
ijverig tussen de regels gelezen en
de experts nemen alle, bijna oc
culte, middelen te baat, die hun
ten dienste staan om het met el
kaar oneens te zijn.
ITALIAANSE
GELEERDEN
Enige jaren geleden ontving
de Amerikaanse admiraal
Lewis Strauss de journa
list Joseph Alsop voor een inter
view. Alsop had zich veel voor
gesteld van dit vraaggesprek,
want hij wist, dat zijn gastheer
weldra benoemd zou worden tot
voorzitter van de Atoomenergie
commissie. Maar het onderhoud
eindigde abrupt, toen Alsop op
stond en koeltjes opmerkte: „Ad
miraal, u hebt een half uur van
mijn tijd verkwist".
Dit is een van de sterke verha
len die verteld worden in een
boek dat Joseph Alsop samen met
zijn broer Stewart heeft geschre
ven. In dit werk „The Reporter's
Trade" (The Bodley Head. Lon
don) vertellen de twee ver
maarde verslaggevers iets over
hun manier van werken, terwijl
zij voorts een bloemlezing geven
van hun artikelen.
Joseph geeft de volgende ver
klaring voor zijn hooghartig op
treden tegen Strauss: De admi
raal had zich uitgeput in een
reeks vleiende opmerkingen over
de capaciteiten van zijn gast.
Strauss probeerde verder wat
over koetjes en kalfjes te praten,
zonder in te gaan op de vragen
van de reporter. Toen Alsop ont
dekte, dat Strauss niets belang
rijks wilde zeggen, concludeerde
hij, dat het interview verder geen
zin had, en dat hij eigenlijk voor
de gek was gehouden.
Dat is niets bijzonders. De commu
nistische leiders, die anders zo inge
schoten zijn op de moderne publici-
teitsmogelijkheden. zwijgen als het
graf, zodra de buitenwereld wil weten
hoe in hun kringen de machtsverhou
dingen liggen en op welke manier de
besluitvorming zich voltrekt. Propa
ganda is goed, maar voorlichting ho
maar! En naarmate de controleerbare
feiten schaarser worden, krijgt de in
terpretatie vrijer spel. Bovendien, en
dat is voor onze al of niet vermeende
kennis van de communistische wereld
zeer belangrijk, passen de Sovjetologen
tente, passieve homosexuele impulsen".
De bolsjewieken hebben daar een af
weer tegen opgebouwd door het accent
te leggen op het permanente karakter
van de eeuwigdurende partij, door de
vitale aspecten van de arbeid op te he
melen en door alle suggestie van ver
fijning en decadentie te vermijden.
Toen Lenin c.s. in ballingschap Ver
toefden, waren er twee vormen van
ontspanning: een fikse wandeling ma
ken of een bezoek brengen aan de bio
scoop. Er wapen zodoende „cinemis-
ten" en ,,anti-einemisten". Lenin ging
er prat op, dat hij altijd „anti-cine-
mist" is geweest en dat hij ontzaglijke
afstanden te voet heeft afgelegd.
Een treffende vondst van Leites is,
dat Lenin in zijn onderbewustzijn po
litieke ontrouw dikwijls associeerde
met perversie. Dat blijkt uit de beel-
iiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiimniimiiiHi
tllllilllllllHIIIIHIIIItllllMIIHtiniHIHIHHIHIItllllllllHIIIKIIIII
den, die hij gebruikte: „De aanhan
gers van Scheidemann kussen en om
helzen Vautsky of „De -Bernsteinianen
werpen kushandjes naar Plekhanov".
Ook de neiging tot geheimhouding
der communisten schrijft Leites toe
aan verzet tegen het „ancien régime".
De oude Russische intellectuelen spra
ken veel en gaarne over de raadselen
van het bestaan en over de diepste
motieven, die hen voortbewogen. De
communisten omgeven dit alles met
een muur van stilzwijgen.
I e studie van Nathan Leites, die is
bekostigd door de Amerikaanse
luchtmacht, heeft een zeer prak
tisch doel gediend. De militaire onder
handelaars, die in Panmoenjon moes
ten onderhandelen over een Koreaans be
stand. hadden een samenvatting ervan
op zak, die hen in staat moest steilen
het soms uiterst merkwaardige gedrag
van de communisten aan de overkant
van de tafel te begrijpen. Maar de
psycho-analytïsehe methode vertoont,
uiteindelijk het zelfde gebrek, dat ook
Het komt niet zo dikwijls voor, dat de fotografen in-slaat worden gesteld voor of na een particuliere audiëntie van 8
paus een opname te maken, die enigermate een indruk geeft van het eigenlijke onderhoud. Men ziet hier de paus in 0e'
sprek met de premier van de republiek Uruguay, Benito Nardone.
de eerder genoemde verklaringswijzen
aankleeft, er wordt geen enkele plaats
ingeruimd aan de persoonlijke grillen
van één of van een paar communisti
sche leiders. Op grond van bepaalde
generaliseringen stelt men verwachtin
gen op aangaande het toekomstige com
munistische gedrag. Maar wat; moeten
w(j beginnen, als een bijzonder oor
spronkelijk of een bijzonder warmbloe
dig communist de kans krijgt het alle
maal anders te beschikken?
Het laatste redmiddel blijft dan altijd
de Kremlinologie: het nauw
keurig gadeslaan van alle détails in het
openbare communistische leven. Uit de
staat van dienst van nieuw benoemde
figuren tracht men af te leiden of hij
thans een aanhanger van X is of van Y.
Men bestudeert de rangorde in de hand
tekeningen onder gezamenlijke verkla
ringen, men ziet wie bij officiële ban
ketten op de ereplaatsen zitten en wie
niet. Zelfs de beeltenissen van commu
nistische leiders bij 1-meiparades wor
den geteld.
Wijlen Franz Borkenau en B. Nico-
laevsky hebben van deze techniek veel
werk gemaakt. Soms hebben zij zo ver
rassende resultaten geboekt.
Toen na de dood van Stalin iedereen
nog meende, dat Khroesjtsjev niet meer
was dan de „primus inter pares", merk
te een Kremlinoloog met een arendsblik
op, dat 's mans functie tot dusver
„eerste secretaris" op zekere dag
in de Pravda met twee hoofdletters
werd geschreven. Hij leidde daaruit af,
dat Khroesjtsjev de hegemonie in de
partij had veroverd, en dat bleek toen
later ook zo te zijn.
Maar de Kremlinologen hebben ook
ijzingwekkende vergissingen begaan en
geen tak van politiek onderzoek
veelvuldig en zo roekeloos bespotten'
gemaakt als deze.
Een van de beoefenaren van
Kremlinologie heeft zich eens een
vige schrobbering op de hals geha8
po <-• tT T14 TÜ
d«
le
vari de New York Post! Hij had 318
nauw bedwongen opwinding °P.alt
merkt, dat de naam van Beria ontbi'8
op een lijst, van hooggeplaatste com81,
nisten, die een voorstelling van 8JL
Bolsjoi-ballet hadden bijgewoond. A
wat zou dat nu eigenlijk?" vroeg
Newyorkse blad zich hooghartig
„Beria hóudt misschien helemaal n',c
van ballet." Hoe het met Beria's He ,jt
voor het baliet gesteld was, is
meer opgehelderd. Want twee dagen 18
ter werd hij als „volksverrader" gfa
resteerd en vervolgens terechtgesteld-
H. J. NEUMA11
Het merkwaardige van deze Tass-opname is, dat de president van de Chinese Volks
republiek Lioe Sjao-tsji er niet op voorkomt. Terwijl de conferentie van de leiders
van 8f communistische partijen in Moskou in volle gang was, woonde Khroesjtsjev
met een groot aantal van zijn satrapen een voorstelling bij van een Oekraïnse
dans- en zanggroep. Men ziet hier van links naar rechts op de eerste rij: de
Poolse premier Cyrankiewicz, de Russen Kozlov en Kaltsjenko, de Oostcluit.se
president en partijleider Walter Ulbricht, dan weer drie Russen (Vorosjilov,
Podgorny en Khroesjtsjev), de Poolse partijleider Gomulka en tot slot twee
Sovjetleiders, Korotsjenko en Kosygin. Maar Lioe Sjao-tsji bleef in zijn hotel.
Ad mi
iid
verschillende interpretatie-methoden
toe.
Een nuttige opsomming van tien van
die methoden vindt men in het jongste
boek van de Amerikaanse socioloog
Daniel Bell. „The End of Ideology".
Niet alle methoden zijn even opwin
dend. Zeer oude rechten bezit de
schooi van de „Slavische" ver
klaringswijze. Vroeger zijn N. Ber-
dyaev, Sir Bernard Panes en Sir John
Mayhard vertegenwoordigers van deze
richting geweest. In „The Russian
Peasant: and Other Studies" (Londen
1942) zegt Sir John o.m.: „Russia with
all her changes, still largely remains
the same". Deze traditie wordt thans,
zij het niet onverkort, voortgezet door
Edward Crankshaw, Ernest Simmons
en Werner Philipp (van de Vrije Uni
versiteit van Berlijn). Anderen halen
ter verklaring van' het communistische
gedrag goo-pol itieke overwe
gingen aan (Nicholas Spykman.
George Kennan, Henry Kissinger) of
zij trekken een parallel met andere
totalitaire systemen (Hannah
Ahrendt, Bertram Wolfe). Isaac Deut-
scher is een van degenen, die een
marxistische verklaring pogen
te geven. Zij worden dan weer terzijde
gestreefd door de Trotskisten, die het
naar neo - marxistische trant
proberen. De uitleg met behulp van
„Idealtypen" wil nog wei eens
tot verrassende resultaten leiden (Bar
rington Moore, W. Rostow), en ook
een analyse van het sociaal sys
teem werkt soms verhelderend, zoals
cle studie van Bauer, Inkeles en Kluck-
holm bewijst.
Dit is de foto, waaruit blijkt, dat premier Khroesjtsjev het bed moet houden. Zijn
trouwe vriend, de Amerikaanse miljonair Cyrus Eaton, en diens vrouw bezoeken
op het ogenblik voor de zoveelste maal Moskou. Ongetwijfeld zou Khroesjtsjev
het echtpaar hebben ontvangen, maar hij laat nu de honneurs waarnemen door
Frol Kozlov (links). Een bewijs temeer, dat Kozlov bestemd is hem op te volgen?
(Van onze Romeinse cor
respondent)
Er komen verbazing
wekkende dingen
voor in het leven.
Twee geleerden hebben
dezer dagen opzien ge
baard in Italië. In Bolog
na werd een meisje van
22 jaar geopereerd. De
plaats van handeling was
de binnenplaats van liet
openbare slachthuis. Een
ernstige storing in de
hormonale werking van
de hypophyse had de jon
ge vrouw aan de rand van
liet leven gebracht. Men
heeft nu geprobeerd door
de inplanting van leven
de hypophysen van die
ren de patiënt te redden.
Aan deze operatie zijn te
pas gekomen een ambu
lancewagen van de Itali
aanse luchtmacht met rij
dend personeel, de chi
rurg prof. Petrucci met
twaalf medische en ver-
plegende assistenten, de
directeur van bet abattoir
met zijn personeel, een
veearts eti vijf kalveren.
Omdat de hypophyse
reeds twee minuten na
afsnijding van de bloeds
omloop niet meer werkt,
was het zaak de over
planting binnen de kort
ste keren te doen plaats
hebben. De voorbereidin
gen begonnen om zeven
uur des morgens. De ve
terinair had vijf vrouwe
lijke kalveren uitgezocht,
drie benodigd voor de
overplanting en twee in
reserve voor noodgeval
len De operatie was te
half elf. Een kalf werd
geslacht en de hypophyse,
die zich onder aan de her
senen bevindt, terstond
overgebracht naar de ge-
improviseerde operatie
zaal. Prof. Petrucci en de
omgevende organisatie
kregen 't klaar in twaaif
seconden het gehele pro-
ces te doen verlopen. Dit
herhaalde zich nog twee
keren, zodat binnen veer
tig seconden alles zijn be
slag had gehad-
De wetenschap en de
techniek gaan ver.
Soms gaat het zo
ver, dat gewone én ge
leerde mensen er nauwe
lijks een touw meer San
kunnen vastknopen. Als
tegenhanger van de ope
ratie Bologna volgt een
„operatie" Rome. Op de
Via Veneto werd 'n ele
gante dame onwel. Zij
werd ijlings naar 'n zie
kenhuis overgebracht.
Omdat er geen identi
teitspapieren op haar ge
vonden werden, wachtte
een dienstdoende politie
man in het hospitaal op
de uitslag van het eerste
onderzoek van de dokter.
En de dokter deelde mee,
dat er geen gevaar be
stond, hij noemde de
naam van de storing,
maar vertelde er ook bij,
dat de elegante dame een
welpeschapen mansper
soon was- Nu heeft een
politieagent op de Via
Veneto in Rome wel wat
meegemaakt, maar ovei
deze volmaakte travestie
stond hij perplex. Per
plex hebben heel wat
meer mensen gestaande
vrouw van het slachtof
fer der flauwte, de rector
gymnasii, het curatorium,
het lerarenkorps, de leer
lingen e tutti quanti. De
„dame" was een zeer ge-
eerde en zeer geleerde
docent in de klassieke
talen aan een der gere
nommeerde instellingen
van voorbereidend ho
ger onderwijs.
aar geen van deze methoden is
zo fascinerend als de drie ver
klaringswijzen, die nog over
blijven. Daar is in de eerste plaats de
anth. Topologische. De Britse
socioloog Geoffrey Gorer heeft samen
met wijlen John Rickman, een alom
geacht Brits psychiater, die gedurende
de Eerste Wereldoorlog in Rusland
heeft gewoond, in het boek „The
People of Great Russia" een opmerke
lijke theorie ontwikkeld:
De gewoonte van de Russische
moeders om hun Russische babies
stijf in te bakeren brengt een cyclus
van ontbering en bevrediging teweeg.
Het nationale karakter van de
„Groot-Rus" raakt zodoende onder
hevig aan een slingerbeweging tus
sen onderdanigheid en gewelddadige
uitbarstingen, tussen apathie en on
bestemde achtervolgingswaan, tussen
zwelgpartijen en, abstinentie. Het zal
geen verbazing wekken, dat deze
theorie is voorzien van de bijnaam
„luierologie".
Veel behoedzamer, esoterisch bijna,
is de psycho-analytische
verklaringswijze van de Amerikaanse
psycholoog Nathan Leites. Met onein
dig veel geduld heeft hij de talrijke
uitlatingen van communistische leiders
nageplozen. Hij heeft geprobeerd de
regelmaat vast te stellen, waarmee
bepaalde beelden terugkeren in de re
devoeringen erf artikelen van leidende
eommnnisten. Daaraan ontleent bij een
reeks voorzichtige conclusies met be
trekking tot de motieven, waardoor de
ze communisten zich bp hun handelen
laten leiden.
Leites meent daar nu een soort ver
zet in te zien tegen bepaalde kenmer
ken van de oude Russische intelligent
sia. In zijn „A Study of Bolshevism"
(Glencoe 1954) beschrijft hij het com
munistische denken en doen ais een
reactie op de Oblomovs, die hun tijd
versliepen, op de Rudins, die van alles
zeiden maar nooit iets dedén, op de
manische grillen van de studenten uit
de tsarentijd. Leites meent, dat de
oude Russische intelligentsia vooral ge
biologeerd was door de gedachte aan
de dood en door, wat hp noemt, „la-
tets beweren in hun boek, dat de mi
nister van Financiën een dominerende
rol speelde in het kabinet, dat overigens
practisch geheel bestond uit „big busi
nessmen", die niet gewoon warén door
journalisten ondervraagd te worden
over de motieven van hun beleid. Van
Humphrey zeggen de Alsops tenslotte,
dat hij een sluitende begroting belang
rijker vond, dan het opbouwen van een
krachtig defensie-apparaat.
De gebroeders poneren de stelling,
dat journalisten en regeerders natuur
lijke bondgenoten zijn. „Het is de
taak van de journalist de toestand
van het land aan het volk duidelijk
te maken, en de regering kan niets
uitrichten, als het vólk niet weet, hoe
het land er voor staat." De Alsops
hebben de ervaring opgedaan, dat er
in Amerika steeds zó n bondgenoot
schap heeft bestaan als de V.S. een
sterke regering hadden. Volgens hen
werd Amerika niet krachtig geregeerd
in de eerste anderhalf jaar van Tru-
mans tweede ambtstermijn, dus van
begin 1949 tot „Korea" (eind juni
1950). Het bewind van Eisenhower
achten zij ook zwak. De Alsops zeg
gen in liun voorwoord, dat zij de Re
publikeinse beginselen zijn toegedaan,
maar dat heeft hen niet verhinderd
scherpe kritiek te leveren op de Re
publikeinse regering die in 1953 aan
de macht kwam.
De twee reporters hebben tijdens de
eerste ambtstermijn van Truman veel
medewerking ondervonden van de mi-
Een verslaggever kan beter te arro
gant zijn, dan te onderdanig, zo luidt
een van de stelregels die de Alsops
hun vakbroeders voorhouden. Uit hun
avonturen blijkt, dat de twee zich nooit
hebben laten intimideren door hoogge
plaatste functionarissen, en dat zij zich
niet gauw in verlegenheid laten bren
gen.
Toch is Joseph Alsop eens in een
bijzonder vervelend parket gebracht
door Georges Bidault, toen deze Fran
se politicus nog minister van Buiten
landse Zaken was. Eind december
1953 had Bidault de Amerikaanse
journalist uitgenodigd, om hern ver
volgens met grote nadruk te vertel
len, dat Frankrijk de strijd in Tndo-
China zou moeten opgeven, als de
Verenigde Staten biet met troepen te
hulp kwamen. Toen dit interview ge
publiceerd werd, ontstond er grote
consternatie in Washington. De Ame
rikaanse regering had tot dan toe
gemeend, dat de Fransen het alleen
wel af konden. Bidault had de ver
slaggever gebruikt om Eisenhower
iets te vertellen, wat de Franse re
gering niet officieel wiide verklaren.
Toen de boodschap, via de pers, tot
de Amerikaanse president was door
gedrongen en het tumult een hoog
tepunt had bereikt, verklaarde Bi
dault botweg, dat het allemaal een
misverstand was, omdat Alsop de
Franse taal zo slecht beheerste. Bi
dault wilde zich aldus dekken tegen
kritiek van zijn landgenoten, die het
niet onverdeeld eens waren met dit
indirecte verzoek aan Washington om
steun. Maai- Alsop had de minister
wel degelijk goed begrepen. Bidault
had de gewraakte opmerking niet
minder dan vier keer in variërende
bewoordingen gemaakt. Maar de mi
nister offerde de verslaggever op aan
zijn politieke list. Alsop moest heel
wat ironische opmerkingen incasseren
over zijn talenkennis. Toen een paar
maanden later bleek, dat Bidault wel
degelijk Amerika tussen beide had
willen laten komen, waren er maar
weinig mensen die zich Alsops arti
kel nog herinnerden.
De gebroeders Alsop hebben, behal
ve aan Strauss en Bidault, ook
onaangename herinneringen aan
Louis Johnson, die onder Truman eni
ge tijd minster van Defensie, was als
mede aan Eisenhowers eerste minis
ter van Financiën, George M. Hum
phrey. Met Johnson kwamen zij in fcot-
sing door hun kritiek op het Amerikaan
se militaire beleid, dat huns inziens de
worden over de ware aard van
regime, en dat voor de pers hier e^e
belangrijke taak was weggelegd.
Amerikaanse regering was in die ',L
tegenover journalisten nog niet zo z
zaam als in later,jaren. Forrestal
deerde het streven van de Alspps
Amerikanen te waarschuwen voor
groeiende militaire macht van de
jet-Unie.
De Alsops zijn in hun journalistic^
carrière niet minder dan et
keer in aanraking gekomen T'.e-
het F.B.I., de federale recherche, -et
gens onthullingen die Washington 1 eIj
welkom waren. Maar men heeft e.
nooit op onwettige daden kunnen .#t
trappen. Zij beweren in hun boek, -p
99 pet. van de geheimzinnigheid ,cji
de Amerikaanse regering te herie'
is tot gemakzucht. Washington vindt ge,
maar rustiger, als er niet te vefj.0p5
kend gemaakt wordt. Maar de A %ct
stellen zich op het standpunt, dat pi
Amerikaanse voLk en de volkeren
de vrije wereld het recht hebben t.®
ten wat er gaande is. En het lS t®
taak van de pers de mensen vck»
lichten.
Joseph en Stewart Alsop b,el' e8
de naam, dat zij pessimisten
in Amerika heeft men hen uitgefl18^
voor „doom. merchants", lieden ,t-
de ondergang preken. Maar zij 0pi'
woorden hierop, dat zij in hun 8 jjr
bere voorspellingen vaak niet s pij
ber genoeg zijn geweest, zoals pj
latere gebeurtenissen bleek. TPf.t#
in 1954 schreven, dat de Sovjet- ^„i
in 1960 intercontinentale raketten
hebben, vonden vele Amerikanen jjc
een boude bewering. Maar in l.0of
heeft het .iet tot I960 geduurd eS
de eerste Russische I.C.B.M.'s 2 ,o'8
waren. Reeds in 1957 werd me}trüft
projectiel een spoetnik het luch8
ingestuurd. g(.
Van 1946 tot 1958 hebben de
ders samen een rubriek gehad yV8)
New York Herald Tribune. Meest»1^r»
een van hen in Washington of l0x&\
in Amerika, terwijl de ander rw pe;
ges stuurde van uit een oord 18
buitenland dat op dat ogenblik >>'L<F8
wereldnieuws" was. Twee jaar ggc'
is Stewart Alsop redacleur-verS) £\e'
ver geworden van de „Saturday 0u'
ning Post" en sindsdien heeft zl-'\.ooG
dere broer de „column" alleen JJ-lv»
gezet. Deze „column" wordt "r et<>
door de Tribune" ook gepub8
door een aantal andere Arnernf* el-
bladen, alsmede door vele krant®ijjJl'
ders ter'wereld, waaronder onze
De Alsops beroemen zich m
dat zij eens zijn aangevallen 00 VG
Russische gedelegeerde in de „e'
enigde Naties, terwijl zij door
en radio in de Sovjet-Unie faSe'k
delijk zijn uitgescholden voor tl;nfle r
men zich met ergernis, hoe oe ^e>
reporters al in ..946 een pleiclo01 ee' j
den voor de vervaardiging va „ij t
A TT Uaw, hnP 0
De Amerikaanse journalisten Stewart en Joseph Alsop.
kracht van de Sovjet-Unie onderschatte, nister van Buitenlandse Zaken, James
En Humphrey was volgens de Alsops F. Byrnes en van de minister van De-
de oorzaak, dat het eerste kabinet-Ei- fensie, Jim Forrestal. Byrnes be/reep.
senhower zo bitter weinig begrip had in de eerste na-oorlogse jaren, dat het
voor de laak van de pers, De repor- Amerikaanse volk moest voorgelicht
heel vroeg waarschuwden v0°C
misile lag", de Amerikaanse
terstand op het gebied van de
ten. i*
Met rechtmatige trots mak8'1
schrijvers in hun boek melding v"a'?\j i8
scheidene primeurs. Zo' waren '^ec
januari 1954 de eersten die ee8
slag gaven van de slag bij Z'J
Phoe. Zij erkennen echter ook
in juli 1948 een grote blunder
ten, toen zij beweerden, dat
geen kans maakte in de verk1
strijd tegen Dewey. j, Al'
Op het ogenblik is vooral i°\n
sop, die ai sinds 1932 aan de Ne v»
Herald Tribune verbonden is. se FL
de meest invloedrijke Amerika» ^\</e
litieke commentators. Over of
teit van zijn artikelen hebben m
zers van onze krant zich 18 n6p v
der jaren zelf een oordeel kunr
men.
HANS BRON'Ktf
