Maatschappelijke gevolgen van
verkl
ezi
Frustratie van Amerikaanse
Ieren zou zijn afgenomen
Brazilië raakt opgewonden
over spoorloze president
Jp het spoor van de waarheid
Voor drie Oostalrikaanse landen jaar
van de onafhankelijkheid
TANU, een machtige
Nieuwe status voor Kenya.
Tanganjika en Oeganda
EPILOOG BIJ McCARTHYISME
IN 1961 MOET DE VRIJHEID WORDEN VERKREGEN
Reuzenvulpen voor minister Strauss
Omstreden episode ff
tn loopbaan van
nieuwe president
het zeerecht
Quadros toert
door Europa en
schijnt zich van
financiële crisis
weinig aan te
trekken
1 OP REIS DOOR
ZATERDAG 7 JANUARI 1961
(Van een redacteur)
Over enkele weken hangen
er in het Witte Huis te
Washington luiers te dro
gen. Tenminste, dat is de huise-
RJke voorstelling van zaken, die
06 Amerikaanse politieke teke
naars geven van de presidents-
Jvisseling op 20 januari a.s. De
'0-jarige Dwight David Eisen
hower is dan gekomen aan het
einde van zijn tweede ambtster-
hüjn van vier jaren. En het roer
ln de Verenigde Staten wordt
overgenomen door een 43-jarige
die vader is van een meisje
van drie jaar en een jongetje van
nauwelijks twee maanden. Wij,
met ons de meeste Ameri
kaanse staatsburgers, noemen de-
5,e man John Fitzgerald Kennedy.
spreekt hij zijn naam onge
veer uit als de Engelse vertaling
J.ah ons woord kandij, Candy.
Gver die eigenaardige tongval van
de nieuwe Amerikaanse president
5s de afgelopen weken al heel wat
geschreven. Een weekblad heeft
zelfs een woordenlijst gepubli
eeerd, waarin de betekenis wordt
jhteengezet van sommige klan
ken, die Kennedy in zijn talrijke
Redevoeringen pleegt te produce
ren. En dat komt allemaal, om
dat de nieuwe president van Ierse
afkomst is en met een Iers accent
sPreekt.
Het spreekt wel vanzelf, dat
Mi in West-Europa in de eerste
Plaats geneigd zijn ons af te vra
gen, wat de politieke gevolgen in
de wereld zullen zijn van Kenne
dy's optreden als president. Maar
het is toch ook van belang even
stil te staan bij de sociale kant,
die er heel zeker ook aan zit.
Want met de verkiezing van John
Kennedy is aangetoond, dat voor
de grote groep Ierse immigran
ten, die vooral in de laatste helft
van de vorige eeuw naar de Ver
enigde Staten zijn verhuisd, thans
geen enkele post meer onbereik
baar is. En het is nauwelijks een
overdrijving, als men zegt, dat op
die manier een bron van onrust
in het Amerikaanse maatschap
pelijke leven is weggenomen.
""V Tl j T| H S 9 1
DAR-ES-SALAAM, eind 1960
- Hoe zeer Tanganjika, Oeganda
en Kenya ook onderling verschil
len, één ding hebben ze gemeen:
Alle nationalistische leiders reke
nen er op, dat 1961 hun de volko
men onafhankelijkheid zal bren
gen. Of dat ook werkelijk ge
beurt, weet ik niet. Niemand
weet het, geloof ik. Toch spreekt
iedereen er over. „Oehoeroe"
(vrijheid) is hier het gesprek van
de dag. Europeanen, Indiërs cn
negers praten over vrijwel niets
anders, en in dit opzicht lijkt
Oost-Afrika 1960 als twee drup
pels water op Nederland anno
1944. Er is verandering op til.
Er gaat iets gebeuren en de stem
ming in de onderscheiden kam
pen, verschilt naar gelang de
toekomstmogelijkheden variëren.
Premier Mac-
millan van
Groot-Brittannië
had voorberei
dingen laten
treffen om
woensdagavond
jongstleden een
eigenaardige
gast in zijn land
een diner aan te
bieden. Het ging
om Janio Qua
dros, die vorig
jaar oktober is
gekozen tot pre
sident van Bra
zilië. De Brazi
liaanse staats
man had van het
respijt, dat hem
is gegund tot
zijn installatie
op 31 januari
a.s., gebruik ge
maakt om in
Europa een lich te operatie aan zijn linkeroog te ondergaan.
Daartoe kwam hij 12 november in Londen aan. De operatie werd
de 22ste van die maand uitgevoerd. En sindsdien weet niemand met
zekerheid, waar Quadros uithangt. Macmillan was in de waan ge
bracht, dat de Braziliaan deze week weer in Londen zou zijn, zodat
hij met hem zou kunnen eten en praten. Maar te elfder ure werd
meegedeeld, dat Quadros niet naar Londen kon komen en het diner
moest worden afgelast. Reeds vóór zijn verkiezing tot president
had Quadros een zekere reputatie gevestigd als politieke potsenma
ker, maar wat hij thans presteert, vervult ook zijn landgenoten met
ongerustheid. Brazilië wordt thans geconfronteerd met „de zaak
van de zoekgeraakte president".
f
ng
JOSEPH MCCARTHY
I "tegenstelling tot het gewone bur-
-t. 8er]jjk recht, dat zich bezighoudt
de belangen, ook de kleine,
®n e belangen, van alle burgers,
of ir?armede de meesten onzer vroeg
recht v e maken hebben, heeft het zee-
te bh"etrekking op de veelal zeer gro
ei e J; angen van betrekkelijk weinigen:
de ne de kapitein en schepelingen,
"osse g'ers- "e eigenaren resp. cog-
derep enth°uaers van vervoei"de goe-
Wettern'^en aal"d en de afzonderlijke
viopia regeling van het zeerecht
op ®n voort uit het feit dat een schip
ee een gemeenschap op zichzelf
ep rl,.waann de
6igens °nheilen en
xvaarf ge moeilijkneaen Jeiaen
handpi0.01 '10t normale" burgerlijke en
conflicten tot
moeilijkheden leiden
"ei'pn'Vf' la utln 00K luec le verwon-
grnpil, dat °ns zeerecht historisch ge
net \,T„-e9 degelijk beproefd is. Toch is
spe„]bekend buiten de kring
jsoortige
nrioi00r llet ,-normaie" nurgernj
Onf echt niet toereikend zijn
Wijst"? vaderlandse geschiedenis bé-
Zee cn. waarom wjj thuis zijn op
J nL dan ook niet te verwon-
specjl,}njg bekend buiten de kring van
"idero advocaten, dispacheurs en
de tnf ze?rechtdeskundigen, die met
zijp belast'"8 Van dit bijzondere recht
ëetoll„is dan ook een goede gedachte
Lrdam Van e Ult8everij Wyt te Rot-
aantr?Ve?n prettig leesbaar en zelfs
VersnS" ehlk geschreven boek te doen
F 7"1J"en, van de hand van mr. R.
dam a- u advocaat te Amster-
"otit'io reeds jarenlang de juridische
vaart verzor8t in het Dagblad Scheep
zet boek is vooral bestemd voor hen
ioohT,nKt ambtshalve met het zee-
°ok maken hebben, doch ik kan het
de a- hevelen voor de belangstellen-,
op au zonder directe aanleiding zich
eén gebied wil oriënteren; het geeft
li goed overzicht.
dan®i Yotheid van de stijl leidt nu en
VoórhF oitsponngen ïh de taal;, zo bij
der de zln: ..Zelfstandig bestuur
de van het hem toevertrouwde groop-
houriPvarenden z"n deze laatsten ge-
donv.en, dc bevelen na te komen, welke
he?r. de kapitein worden gegeven in
havin g c,er veiligheid of tot hand-
donii K van de orde en tucht." De be-
"8 zal intussen ieder wel duidelijk
FRANK SINATRA
Natuurlijk is het niet zo, dat de Ame
rikaanse leren generaties lang hebben
zitten mokken, omdat zij geen presi
dent mochten worden. Maar immigran
ten, die menen, dat zij als tweede
rangs burgers worden behandeld, zijn
nu eenmaal ontevreden. Als zij geen
carrière kunnen of mogen bouwen in
een sociaal aanvaardbare richting, dan
slaan zij andere paden in.
Men denke slechts aan de Italia
nen in Amerika, die weer een aantal
jaren na de Ieren zijn gekomen. Op
hoge Amerikaanse overheidsposten
vindt men zelden Italianen. Trou
wens, ook op de lijst van Amerikaan
se bisschoppen is het aantal dragers
van Italiaanse namen uitermate ge
ring. Daarentegen wemelt het van
Italianen in de showbusiness Per
ry Como, Frank Sinatra en in de
politieke en criminele onderwereld
Di Sapio, „Lucky" Marciano en,
natuurlijk de beruchtste van alle
maal, Al Capone.
Een. jaar of wat geleden waren de
Ierse Amerikanen nog in een vergelijk
baar stadium. Zij hadden het monopo
lie van de leiding der z.g. „Rackets"
van arbeiders in de haven van New
York. De beide grootvaders van Ken
nedy waren allebei, wat we zouden kun
nen noemen „grossiers in stemmen",
liet waren politieke tussenpersonen,
die een stevige greep hadden gekre
gen op het Ierse kiezersvolk in Boston
en die daar hun voordeel mee wisten
te doen. Kennedy's grootvader van
moederszijde, bijgenaamd „Honey
Fitz" was een populaire figuur, die
zelf een paar keer burgemeester van
Boston is geweest. Bij politieke over
winningen sprong hij steevast op de
tafel en dan zong en danste hij op de
maat van Sweet Adeline".
Maar ook achter de vrolijke facade
van „Honey Fitz" leefde het wraak
zuchtige besef, (lat Amerika in feite
werd geregeerd door een bovenlaag
van Angelsaksische Protestanten.
Juist dit Ierse ressentiment ver
klaart nu een van de raadselen,
die de politieke opkomst van Ken
nedy hebben begeleid. Als men op het
ogenblik een kritische beschouwing
over hem leest, dan keert één thema
telkens weer terug. Er wordt herin
nerd aan het boek, dat hij een paar
jaar geleden heelt geschreven over de
politieke moed, „Profiles in Courage".
Daarin vertelt hij o.m. het verhaal
van een doodzieke senator uit Iówa, die
zich per brancard naar het Kapitooi
liet brengen om daar in een omstre
den kwestie zijn stem uit te brengen
op een manier, die volstrekt indruiste
tegen alle overtuigingen en sympa
thieën van zijn vrienden en bekenden.
„Waarom", zo wordt dan nu gevraagd,
„heeft Kennedy in 1954 niet zijn stem
uitgebracht tegen de anti-communisti
sche heksenjager van die dagen, sena
tor Joseph McCarthy uit Wisconsin.
Goed, Kennedy lag op dat moment in
het ziekenhuis; hij was herstellende
van een ernstige operatie aan zijn rug.
„Maar dan had hij zich toch ook per
brancard naar het Kapitooi kunnen la
ten brengen"'
Kennedy heeft zich niet naar het Ka
pitooi laten brengen. De linkse radica
len in Amerika zullen hem dat niet
spoedig vergeven. Misschien vergeeft
hij liet zichzelf nu ook wel niet.
Maar wij kunnen achteraf voor een
groot deel verklaren, waarom Kenne
dy zich in 1954 afzijdig hield. Want wij
len McCarthy was een Ier, net als hij
zelf, en een katholiek, net als hijzelf.
Massa's Ierse katholieken in Amerika
hebben vurig en oprecht geloofd, dat
het McCarthy was gelukt te bewijzen,
dat de bovenlaag van Angelsaksische
Protestanten bezig was Amerika te
verraden aan de Russen. Zij zagen
McCarthy als de werker van hun ei
gen vernedering en van Amerilia's in
tegriteit. Elke poging om het anders
te zien legden zij uit als anti-papisme
en crypto-communisme.
Het is niet gezegd, dat Kennedy er
destijds precies zo over heelt gedacht.
Maar hij is er zich stellig van bewust
geweest, dat mensen uit zijn milieu
zo dachten. Zijn vader heeft McCarthy
financieel gest-aund. Zijn broer Robert,
die nu minister van justitie wordt,
heeft een jaar voor hem gewerkt. Het
is ook niet gezegd, dat Kennedy's stern-
onthouding destijds een voorbeeld is
geweest van politieke moed. Maar ook
in de politiek is het zo, dat uit iets
negatiefs soms wel iets positiefs gebo
ren wordt.
Het is bepaald nog te vroeg om ge
volgtrekkingen te maken. Maar
op zichzelf zal het interessant
zijn te zien, hoe de eerste president
van Ierse afkomst zich in het Witte
Huis gedraagt. En het zal ook de moei
te waard zijn na te gaan, welke in
vloed zijn ambtstermijn zal hebben op
het licht ontvlambare en voorheen
vaak zo achterdochtige gemoed van de
Ierse Amerikanen. Tot voor kort zei
men van McCarthy: „Hij was de kata
lysator, niet de explosieve kracht. De
ze kracht bestaat nog altijd". Heeft de
verhoging van een Ier tot president
daar wellicht verandering in gebracht?
Misschien zal er nog ooit van Kenne
dy gezegd kunnen worden, dat h;j de
levende McCarthy ongemoeid heeft ge
laten, maar dat hij diens geest tot rust
heeft gebracht.
De Westduitse minister van defensie, Franz-Joseph Strauss, heeft van dc soldaten van de Bundeswehr een reusachUg
cadeau gekregen. Het is een vulpen van twee meter lengte, die vier liter inkt kan bevatten en waarop het monogram
van de bewindsman is aangebracht. Twee soldaten brengen hier de pen naar het bureau van de minister in Bonn.
AL CAPONE
v*. v-'A ,4 A dirl?' v V 'T,
- s4 w ATOm*'', r*.Y Vu - y M A M
ziin e- intussen ieder wel
(ratio llet werk leest met de concen-
en de aandacht die het verdient.
P. W.
Het somberst zijn de Indiërs, die hier
vrjjwel de gehele zakenwereld beheer
sen. Ze hebben het er naar gemaakt,
zegt men. Voor hen was de neger een
object dat moest worden uitgezogen.
Als de voortekenen niet bedriegen,
ziet het er voor hen inderdaad som
ber uit. In Oeganda hebben z(j al een
pijnlijke boycot-actie achter de rug.
Hun zaken worden bij tientallen in de
bladen te koop aangeboden, vrouwen
en kinderen vliegen per „Air-India"
„back home" en het kapitaal ver-
dwpnt via allerlei machinaties naar
Londen. Van daaruit zal het zfln weg
wel vinden naar nieuwe „ontwikke-
Ungsgebieden", waax met ijver en ge-
wetenloosheid goud te verdienen valt.
De Europeanen zijn verdeeld. In Oe
ganda angstig, in Tanganjika tamelijk
opgeruimd en optimistisch en in Kenya
met de wereldstad Nairobi cynisch,
bikkelhard en quasi onverschillig.
De Kerstdagen zijn in dit opzicht
symbolisch geweest. Neem Kenya. In
vrijwel alle kranten overheerst de toon
van „vooruit, nog één keer." Misschien
is het onze laatste Kerstmis. Misschien
Dr. Julius Nyerere, de president van de
Tanganyika African National Union, een
machtige politieke partij in Oost-Afrika.
sitie inneemt, ziet het er naar uit, dat
die these ook geëffectueerd kan worden.
Een wonderlijke partij overigens. Ik kan
het hoofdkwartier in Pzr-es-Salaam
eigenlijk alleen vergelijken met een
koeienstal en dan nog vrees ik, dat ik
u een overdreven luxueus beeld geef.
Toch heeft men vanuit die koeienstal
een activiteit ontplooid, die de geza
menlijke politieke partijen in Nederland
waarschijnlijk in geen jaren zullen op
brengen. Immers, hoe men ook dit land
bereist, men vindt de groene T.A.N.U.-
vlag tot in de meest onwaarschijnlijke
gehuchten. Die vlag betekent dan
„Kanton" en kanton betekent hier
school. Op die school wordt één les ge
leerd. Oehoeroe betekent vrijheid en vrij
heid betekent harder werken.
Het is werkelijk fameus hóe de vrij
heidsgedachte hier het hele leven be
slaat. Op de morgen van Tweede Kerst
dag zat ik met een Nederlandse Capu-
cijner pater (Pater Novatus) in het
kleine gehuchtje Kigomboni. Wij zaten,
met permissie in de kroeg. Ik zal u dat
oord niet beschrijven, want u zoudt me
niet geloven. Toch vonden wij het er
heerlijk, het was zelfs aardig koel (toch
nog altijd rond 95° Fahrenheit) en wij
dronken bier. Voor dat bier en ik
vertaal werkelijk zo keurig mogelijk
werd de volgende reclame gemaakt:
„Laat je niet bedonderen.
Help de economie van Tanganjika
Zorg er voor, dat je
het enige bier krijgt,
dat in Tanganjika gebrouwen wordt.
komt e.r nog een; in ieder geval zet
hem op, „Merry Christmas to you all",
„dans, zing en vergeet."
Hier. in Tanganjika, was het rusti
ger. Het feit, dat de katholieke rege
ringsleider Julius Nyerere een kalm en
evenwichtig man is, geeft de Europea
nen moed. Zijn stelling is, dat negers
en Europeanen gelijke kansen moeten
hebben en aangezien zijn partij, de
'l.A.N.U. een vrijwel oppermachtige po-
De Europeanen kunnen dus tamelijk
rustig zijn in Tanganjika. Zij zijn dat
ook. Op de vooravond van Kerstmis
werd er in mijn hotel „All English" ge
soupeerd. De heren in rok, de dames
bijna zonder, en toen ik na de Nachtmis
terugkeerde, vond ik dat hele uitgelezen
gezelschap in „high spirits". Ik voel er
niets voor om dat nader te omschrijven.
Het was tamelijk walgelijk. Ik mag mis
schien volstaan met de mededeling, dat
de Europeanen in Dar-es-Salaam dit
jaar een ongekend initiatief hebben ge
nomen, waarover de „Tanganyika Stan
dard (hét blad van Tanganjika) niet
uitgesproken raakt. Dat initiatief heet:
„If you go too merry". Wel, in dat ge
val, moet je niet zelf naar huis rijden.
Bel nummer zoveel en er komt een
nuchter mens, die de auto van je over
neemt.
In Oeganda heeft Kerstmis werkelijk
iets van vrede gebracht. In enkele
vorige artikelen heb ik er al op ge
wezen, dat de situatie daar tamelijk
kritiek was. De regering van de Bagan-
da had aangekondigd, dat zij zich per
1 januari van de rest van Oeganda zou
afscheiden. Een besluit met veel geva
ren, dat onbekookte nationalisten in de
volksbuurten rond Kampala allerlei on
aangename kansen bood. In een inter
view met Mr. Npanga heb ik ai doen
uitkomen, dat de soep niet zo heet
gegeten behoefde te worden, als zij
werd opgediend. De „Kabaka", de ko
ning van Baganda, heeft nu de wijsheid
gehad, dat vlak voor Kerstmis officieel»
te erkennen. Natuurlijk werd de eis tot
successie onverkort gehandhaafd, maar
zo werd officieel meegedeeld ook
na 1 januari zou hierover met de Engel
se protectoraatsregering kunnen wor
den onderhandeld. Een moedig besluit,
dat mogelijkerwijs olie op de golven
kan betekenen. Helemaal gerust is men
echter nog niet en het is tekenend, dat
het vierde bataljon van de „King's Afri
can Rifles" (in Jinga, nabij Kampala)
voor onbepaalde tijd met het vijfde ba
taljon versterkt wordt.
Kerstmis was dus tamelijk rustig hier.
Ik zelf heb haar gevierd in de kathe
draal van St. Jozef, die hier als een
enorme suikertaart aan de haven staat.
De zusters hebben enig gezongen, maar
een oude Zwitserse Capucijn heeft alle
wijding grondig bedorven. Als een Cer
berus liep hij door de kerk. Het was
stampvol. Overal dwong hij de zwarte
kerkgangers om rechtop en zonder leu
ning geknield te blijven. Daarbij waren
zwangere vrouwen en vrouwen met klei
ne kinderen op de rug. Alleen die brede
Europeaan, helemaal voorin, op de eer
ste rü bleef onbewogen zitten. Het pa
ternalisme leeft nog volop...
Tenslotte, hoe ver is Nederland hier.
De kabinetscrisis kreeg welgeteld zes
regels, waarbij de namen van de Quay
en Van Aartsen volledig werden ver
haspeld. België is daarbij vergeleken
en vogue. Bijna triomfantelijk meldden
alle bladen met grote koppen het ver
haal van de stakingen, ondertussen
zachtjes suggererend dat zo de Congo
gewroken wordt.
Ja, soms is het hier werkelijk benau
wend. Dan lijkt het of iedere samen
werking, ieder onderling begrip onmo
gelijk is. Het zal wel overdreven zijn,
maar het is heet en hitte maakt somber..
ALBERT WELLING.
(Van een redac
teur)
\mtmm
Janio Da Sit va Quadros is nooit be
paald een conformist geweest. Op het
bisschoppelijk gymnasium te Sao Pau
lo, waar hij zijn middelbare opleiding
ontving, heeft hij bij wijze van straf
zoveel Latijnse teksten uit zijn hoofd
moeten leren, dat hij nu nog hele stuk
ken uit de werken vau de Romeinse
klassiken kan opzeggen. In zijn jong
ste verkiezingscampagne beloofde fiij
een eind te maken aan de corruptie
in regeringskringen. Van het Blinden
instituut te Rio de Janeiro kreeg hij
toen als symbool een reusachtige be
zem cadeau. „Zelfs de blinden kunnen
zien, dat Brazilië behoefte heeft aan
Janio", zo riep hij toen uit. Zijn po
litieke strijdkreet was: „Nu komt
Janio". Brazilië vraagt zich op dit
ogenblik af: „Wanneer komt Janio en
waar vandaan?"
Voor zijn vertrek uit Brazilië heeft
Quadros op geen enkele wijze laten blij
ken hoe straks, in concreto, zijn binnen-
en buitenlandse politiek er uit zal zien.
Hq heeft zelfs niet gezegd, wie hem
als ministers en op andere hoge pos
ten terzijde zullen staan. Aan niemand
heeft hij opgedragen namens hem de
economische ontwikkelingen te volgen
en aan de opstelling van de begroting
voor 1961 heeft geen vertegenwoordiger
van hem deelgenomen.
De manier, waarop Quadros moge
lijke achtervolgers van zich afschudde,
is verbluffend. Onmiddellijk na zijn ope
ratie boekte hij kamers in niet minder
dan drie hotels tegelijk. Voordat men
had kunnen verifiëren in welke hotel
liij werkelijk verbleef, was hij al op
weg naar het Europese vasteland. Uit
allerlei verspreide aanwijzingen heeft
men zijn route achteraf kunnen recon
strueren. De douane op het Barajas-
vliegveld in Madrid heeft zijn diploma
tieke paspoort gecontroleerd, maar de
man zelf heeft men daar niet gezien.
De Braziliaanse ambassade in Madrid
verklaarde, dat de president-elect in
Rome was; in Rome luidden de berich-
ten precies andersom. Via Montpellier
in Frankrijk moet hij naar Zwitserland
en Oostenrijk zijn gereisd. In Wenen
heelt hij een Fiat gehuurd en daarme-
de is hij waarschijnlijk naar Venetië ge
reden. Daar meent men tenminste, dat
een zekere Renato Stafani, die zich bij
hotel Bauer Grunwald als gast liet in
schreven, in werkelijkheid de Brazili
aanse president-elect is geweest. Het
spoor leidt vervolgens naar Milaan,
waar hij in hotel Dumo zijn intrek
heeft genomen onder de naam van zijn
moeder, Da Silva, Men veronderstelt,
dat hij ook een blik heeft geworpen op
de kunstschatten van Florence.
De Correio Da Manha te Rio de
Janeiro schreef dezer dagen in
verband hiermede, dat Quadros
beter zijn aandacht zou kunnen concen
treren op de lege schatkist van Brazi
lië dan op de Italiaanse kunstschatten.
Deskundigen zijn het erover eens, dat
het land thans een van de ernstigste
finaciële crisis doormaakt sinds de ja
ren dertig.
De staatskas beschikt niet meer
°.ver buitenlandse geldswaarden en
zqn binnenlandse schulden kan de
Braziliaanse staat slechts afdoen
door pp ongehoorde schaal nieuwe
Cruzeiro-biljetten te laten drukken.
Het begrotingstekort bedraagt onge
veer een miljard gulden en het te
kort op de internationale betalings-
?alana wordt geraamd op 1.3 mil-
0ard. De kosten van levensonderhoud
zijn het afgelopen jaar met ruim 40
procent gestegen. En deze voortwoe
kerende inflatie heeft op haar beurt
geleid tot veelvoudige stakingen,
vooral in de industrie en bn de ver
voersbedrijven.
betrekking tot zijn buitenlandse
politiek heeft Quadros het niet nodig
geoordeeld berichten te ontkennen als
z°u bij van plan zijn een neutralisti-
sche koers te volgen. Men spreekt er
van, dat hij diplomatieke betrekkingen
tot stand wil brengen met de Sovjet-
Unie en communistisch China. Geen
wonder, dat de veronderstelling is ge
uit, dat Quadros aan zijn reis naar Ita-
he een geheim bezoek aan president
Tito van Joegoslavië heeft vastge
knoopt.
Volgens de laatste, inderdaad weer
niet-officiële, berichten houdt Janio
thans verblijf in Lissabon. Van
daar zou hij willen terugkeren naar Bra
zilië. Op 31 januari neemt hij voor een
periode van vijf jaar het bewind over i
van president Juscelini Kubitschek.
Geruchten deden de ronde, dat de
nieuwe president zo kolosaal het land
had aan de nieuwe regeringszetel,
Brasilia, dat hij het hele project wilde
schrappen. Maar op de een of andere
manier heeft Quadros kans gezien te
doen verklaren, dat deze geruchten
niet juist zijn. Hij zal derhalve, indien
hij tenminste tijdig terug is, op de
laatste dag van deze maand zijn in
trek nemen in het hypermoderne Alvo-
radapaleis. Voor het overige zijn zijn
woordvoerders minder stellig.
Zij verklaren, dat de president-elect
de bestuursinrichting bestudeert van
enkele Europese landen, dat hü Bra
ziliaanse problemen bestudeert, dat hij
medio januari terugkomt en dat hij
niet voor het einde van de maand te
rugkomt. Maar hoe afwisselend zijn
boodschappen ook zijn, de president
elect verzuimt nimmer een warme
„Abraco" te zenden aan alle Braai li»
aanse arbeiders.
