Voering voor
de belast
Meeste bedrijven geven
voorkeur aan ongehuwden
De stofdoek is
te ouderwets
Aaf van Gestel-Visser:
Improvisa fïespel met
zelfgemaakte poppen
Italiaanse toeristen hebben
moeite met Nederlandse kost
Macaroni
geen minuut
te lang koken
Voorkeur voor geen volle werkweek
Wanneer in de bedrijven
getrouwde vrouwen werken
zijn de consequenties voor de patroon
Les op „Ons Erf9
(Klare) koffie
in spuitbus
MAÏZENA
DU RYEA
Landelijk blad
voor Katholiek
Vrouwengilde
GOED
GEKLEED
GAAN
n y l o n s
HET HUISHOUDEN WORDT
MEER PRE-FABRI
RAPPORT VERSCHENEN OVER ONDERZOEK
Mei is geen maand die inspireert
tot hard werken, zeker niet
deze meimaand, die door de
vroege lente alle allures heeft van
de bloeimaand. Daarbij wemelt deze
mei van de vrije dagen. De inzet was
de na-viering van Koninginnedag op
de eerste mei en in diezelfde week
vierden we onze herwonnen vrijheid.
En nu volgen nog Hemelvaart en
tweede Pinksterdag. Nee, een harde
werkmaand is deze mei niet en dan
ook niet inspirerend om te schrijven
over degenen, die juist heel hard
werken, namelijk de getrouwde
vrouwen met dubbele taak omdat ze
behalve hun gezin ook nog een be
roep hebben.
FELISOL
écht kleurecnt
Verraad aan de lievelingskost.
muiiwmiiimwuiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiu
begint met
Let op, mevrouw 1
'""■llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMllllllllllllillll
en katoen proberen een vreed-
ff zame coëxistentie te leiden. Ka-
toen probeert daarbij steeds
ziia meer op zij te gaan lijken. En
vae wordt bedrukt met alles waar-
roen ook katoen kan bedrukken,
g altijd en het zal wel altijd zo
imprimé op zijde, uit de boutique
van Jean Patou.
Mijven met bloemen, zoals bij dit
jU «je van Patou dat een mooi zacht-
{JfZe en blauwe rozen-dessin heeft.
1Wr Parijs is dit jaar ook gekomen
viau Mathematische figuren, met ge-
v'®kte dessins en ineens is er de rage
de dassen-dessins, waar in Parijs
Vn Makkelijke zomerse dracht, een-
raaakf6 ^ux-pièces van wor<ten ge-
e Bij
de bloemendruk blijft de roos
lilk favoriet en niet al te nadrukke-
iju gedessineerd maar alsof de bloem-
SDo in in elkaar gewaaid zijn. De roos
jjUe trouwens een grote rol deze zo-
als corsage op het mantelpak,
vaar dan de hoge ineengedraaide roos
smetteloos fijn wit batist, of op
<j a zomerjapon van dezelfde stof, of
a.,I is organza of fijne katoen. De
de iapon heeft op de schouder of in
Saty*aille een roos van ineengedraaide
Va1?® concurrentie tussen katoen en zij
'l deze zomer nogal sterk uit ten
en rdele van de zij. Dat is de welvaart
tii Y?oral de propaganda van de
0(!\ die voor de katoen-propaganda niet
en ..w'i doen. Maar zijde is duurder
hip, geïmporteerde zijden japonnen zijn
laxp duur omdat er extra hoge be-
sii"ng °p zit. Maar de fabrikanten zijn
dipt6 maken een dunne voering van
dol 'jden materiaal in de japon en
jüm ilet ZN dat de hele japon dan
beat uit een geringer percentage zijde
de kat, dan waarvoor de verschuldig-
VQpdelasting geldt. Overigens heeft die
hiofl toch wel zin. Want de nauwe
veel k n van tegenwoordig blijven
er 1 beter bestand tegen de vouwen, die
aL in moeten komen bij het zitten,
ze gevoerd zijn.
Plet behandelen van het onderwerp
alleen al is voor sommigen een steen
des aanstoots, maar de actualiteit
dwingt om melding te maken van in
teressante publikaties over het gegeven,
want het IS er nu eenmaal, onontkoom
baar en emotionele persoonlijke reac
ties helpen niet om een redelijk en ob
jectief oordeel te krijgen over het pro
bleem. Dat kunnen alleen de concrete
(Van onze Haagse redactie)
Architecten van grote nieuwe kan
toren, waar air-condltioning zal
worden toegepast, zijn met oen
nieuw, zeer huiselijk probleem
geconfronteerd: waar moeten de werk
sters met hun vuile stofdoeken heen?
,,Even" naar beneden om ze
buiten uit te slaan zou bij de huidige
hoogbouw een tijdrovende bezigheid
zijn en het openen van een raam om
de stofdoeken uit te slaan is helemaal
uit de boze. Bij air-conditioning moe
ten de ramen namelijk gesloten blij
ven om ,,het evenwicht niet te ver
storen". Het architectenbureau van
prof. ir. Brouwer en ir. Deurvorst, dat
het nieuwe gebouw van de Nillmij in
Den Haag heeft ontworpen, met zijn
veertig meter het hoogste kantoor van
de regeringsstad, heeft er iets op ge
vonden. Hier en daar is er in de muur
een soort deksel gemaakt, waarachter
zich een kanaal bevindt, waarin de
stofdoeken kunnen worden uitgeslagen.
Een afzuiger zorgt ervoor dat het stof
beneden wordt verzameld.
feitelijke gegevens doen, zoals die ver-
zamelbaar zijn via de moderne weg
van de enquête. De uitslag van zo'n
enquête is de vorige week gepubliceerd
in een rapport, uitgegeven door de Huis-
houdraad te Den Haag, hetgeen men
uitvoerig vermeld heeft gevonden in on
ze krant van 3 mei.
Het bedoelde rapport bevatte de ge
ordende uitkomsten van zowel een en
quête onder de werkende huisvrouwen
zelf als het resultaat van een onder
zoek onder de werkgevers. Uit dat laat
ste zouden wij nog enige punten naar
voren willen brengen. Werkgevers zien
in steeds groter getale in, dat ze het
in hun bedrijf niet meer kunnen redden,
nu het aantal ongehuwde jonge vrou
wen, dat de opengevallen plaatsen kan
vullen, voortdurend slinkt. Ze moeten
wel een beroep doen op getrouwde
vrouwen. Maar ze houden niet altijd
van de consequenties. En die zijn er
nu eenmaal, onontkoombaar. De huis
vrouw is vergroeid met haar gezin
en de consequentie daarvan is alleen
al een groter verzuim omdat ze verant
woordelijk blijft voor zieke gezinsleden,
ook al heeft ze duizendmaal een baan.
Dat de werkgever zelf echter ver
trouwd raakt met de feitelijkheden,
waarmee hij rekening heeft te hou
den als hij gehuwde vrouwen in
dienst heeft, bewijst het feit, dat bij
een lokaal onderzoek naar de situa
tie van de vrouwelijke gehuwde werk
krachten in de verschillende bedrij
ven van de 82 geënquêteerden er 64
de vragenlijst ingevuld retourneerden.
Het onderzoek werd gehouden in het
district Utrecht van de Arbeidsin
spectie. Daaronder vallen de provin
cie Utrecht, het Gooi, de Zuiderzee-
strook tot Zwolle en Gorinehem en
Beerdam. Deelnemenden waren be
drijven die 45 of meer vrouwen in
dienst hadden, er waren fabrieken
onder en wasserijen, ateliers, schoon
maakbedrijven, vervoersbedrijven,
winkels, kantoren en verpleeginrich
tingen. In dwarse doorsnee waren er
per 100 werknemers 74 mannen, 21 on
gehuwde en 5 gehuwde vrouwen.
Maar per bedrijf liggen die getallen
natuurlijk verschillend. Zo bleken er
in de verpleeginrichtingen en winkel
bedrijven resp. 80 en 75 procent vrou
wen in dienst te zijn en in de vervoers
bedrijven 4. In de betrokken winkel
bedrijven was het percentage der ge
trouwde vrouwen hoger dan in de in
dustrie, wat verklaard wordt door de
omstandigheid, dat de vrouwen in het
winkelbedrijf niet altijd gebonden zijn
aan een volle werkweek. Als een
vrouw met werk buitenshuis nu en
dan maar eens een hele middag of
een hele ochtend de dingen af kan
doen, is het beter vol te houden.
Vooral als de man niet ook eens een
handje meehelpt zoals het geval is
met de gescheiden vrouwen. Uit het
onderzoek bleek, dat van de gehuw
de vrouwen in de diverse bedrijven
in dienst. 80 procent een normaal
gezin had, 6 procent weduwe was en
14 procent gescheiden.
Ongeveer 40 procent van de vrouwen
om wie het ir, de onderzochte bedrij
ven ging, was kinderloos, 22 procent
had één kind en maar een kleine 5 pro
cent had zes of meer kinderen. Slechte
in de kleine helft van de bedrijven
werkten alle gehuwde vrouwen de he
le dag. In het merendeel was de werk
week niet volledig of was er alleen spra
ke van seizoenwerk. In dat geval is
er voor de vrouwen met de eeuwige
dubbele taak tenminste nu en dan de
troost haar eigen baas te zijn over
de vliegende uren van het etmaal.
Toch is uit dit onderzoek gebleken, dat
juist niet de vrouwen met de grootste
gezinnen een onvolledige werkweek
hadden. Vermoedelijk is de oorzaak er
van, dat zij, juist omdat het gezin gro
ter is, meer moeten verdienen.
Een gegeven dat men niet verwacht
zou hebben is, dat 81 procent van de
vrouwen' met gezin plus het beroeps-
werk, kinderen onder de veertien jaar,
dus nog schoolgaand hebben.
Een van de vragen, die de personeels
afdeling waren voorgelegd betrof de even
tuele voorkeur voor gehuwde of onge
huwde werkkrachten. Slechts één be
drijf antwoordde met: voorkeur voor ge
huwden omdat ze meer verantwoorde
lijkheidsgevoel hebben. Maar 45 pro
cent der bedrijven verkoos ongehuwde
vrouwen.
Slechts heel sporadisch waren de ge
huwden in een aparte afdeling onder
gebracht, omdat de aard van de ge
sprekken anders is dan bij de meis
jes. In een tiental bedrijven kregen
de gehuwden voorkeur bij vakantiekeu
ze en in vijf bedrijven bestaat de be
reidwilligheid om bij ziekte van de
huisgenoten bezoldigd verlof te geven.
Bij 36 was het verlof niet doorbetaald
en bij 18 bedrijven hadden de gehuw
den niet de mogelijkheid om in het
geval van ziekte van een der hunnen,
thuis te blijven. Dat bijvoorbeeld is
een punt van belang als een werkge
ver zich rekenschap gaat geven van
de sociale consequenties, die het in
dienst nemen van getrouwde vrouwen
.met zich brengt.
Niet één bedrijf beschikte over een
(Advertentie)
Textielfloederen met
hetFELISOL-etikst
zijn kleurechtl
Let U dus voortaan
op FELISOL.
f zitten in een zonnige kamer aan
ve„ buitenkant van Utrecht. Een lage
ten ïïrbank, waarop een massa plan-
Vop» w°eien (twee grote lidcactussen
Oimrn een grootbloemige boventoon)
A?,4 mijn gastvrouw.
„het zegt ze- en haar gezicht straalt,
Ik \s héérlijk werken!"
«nik nadenkend, want ik moet
ik ee voorgeschiedenis weten, voor
0vP^af van Gestel-Visser ga vragen
SmT dat werk op de R.K. Volkshoge-
'.Bc*?1 'Dns Erf" te Berg en Dal, het
hw^encentrumwant hier komen
In -.agrarische jongeren".
Gestoi ar Jeugd wilde mevrouw van
dSr e* zo graag voordragen. Haar va-
te p"fas een goed amateur. „Mijn gro-
ri ,was, dat ik een man trouwde
Zo u, e in deze dingen begreep!" En
Vr0l1^am ze tot lessen. Eerst bij me-
Ban Hester Janssen-KIenke, later bjj
'«H ir0Mg, die wij geregeld in hoorspe-
«urmen beluisteren,
houfvan Gestel stamt uit het Noord-
lotw, ,Se boerenland. Ze moest haar
overwinnen, en in het begin
&(- aUes moeizaam. Wat moet je veel
te \Vn aanleren, om universeel genoeg
en voor toneel-werk. „Maar ik
"li-aaL vaak op een echt toneel! Ik
«en n)fv?or' en daarbij zit ik soms op
'k a ate» of zo-iets. Verleden week ben
Jt'a&p?, "et werk geweest in een woon-
&UriilvMp. We vonden het wel avon-
er waren echte zigeuners
«tensea reageren
rvon-I
ik was er verbaasd van."
„Maar hoe kwam u nou op „Ons
Erf?"
„Nou dat vertel ik toch?"
We hebben altijd een aanloop nodig,
dat is waar.
„Op een dag werd ik uitgenodigd,
daar eens een voorstelling te geven.
En dat werd tamelijk vlot regelmaat.
Ik heb op „Ons Erf" een poos samen
gewerkt met Leo Nelissen. Het enige
wat daar tegen was bleek, dat we bei
den genoeg stof hadden voor een héél
programma. We zaten de hele tijd be
minnelijk te harrewarren, wié nu wat.
En intussen kreeg ik thuis enkele pri-
vé-leerlingen, door toedoen van me
vrouw Janssen-KIenke. Dat vertelde ik
op een keer aan de directeur een
aardige man, die me dikwijls weg
bracht naar Nijmegen in zijn wagentje.
„Dat kon je hier best ook doen!" zei
hij."
En zo kwam mevrouw Van Gestel
dus tot voordrachtslessen-geven op
„Ons Erf".
Dit is allemaal niet zo belangrijk voor
de buitenstaander; maar daar kwam de
kentering: er werden lessen gegeven in
creatief spel; en door ziekte moest Aaf
van Gestel op een dag invallen voor
dat vak.
„Ik zag er een beetje tegenop het
leek me een hele berg! Maar toen ik
het deed, boeide het me zó verschrik
kelijk! We leren die jongelui op „Ons
Erf" namelijk improviseren, als een
soort zelf-bevrijding. Het gaat daar niet
in de eerste plaats om een goede ver
toning voor het publiek het moet
de speler zélf vrij maken en loswer
ken uit allerlei te strakke banden van
de maatschappij."
Dit klinkt inderdaad heel aantrekke
lijk. Het is ook de stof, die de kunste
nares kent van haar werk aan de Akade-
mie voor Expressie in Woord en Gebaar,
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiillliiiiiiiiiililiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiin
riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiii
van Wanda Reumer te Utrecht. „Daar
heb ik een massa geleerd!" Ik voel
me vertederd door het feit, dat deze
vrouw zo blijmoedig telkens tussendoor
vermeldt, wat ze zélf heeft geleerd
want dat toont de ware docente.
„We beginnen op „Ons Erf" met mas
kers maken. Van papieren zakken en
zo, wat er maar bruikbaar voor is. Het
is eigenaardig, dat mensen veel vrijer
spelen met een masker voor, dan met
hun eigen gezicht!"
Doen we dat in het dagelijks leven
ook niet? Chique kleding, een cigaret,
een hondje aan de lijn, zelfs een boek
in je hand kan een masker zijn, een
houding.
Aaf van Gestel vertelt (en haar ge
zicht blijft glanaen van tanige geest
drift), hoe ze daar op Ons Erf dan
poppen leren maken; van potlepels, van
lola's, van een stok met een bal erop.
Die poppen worden gemaakt onder lei
ding van Marijke van Steen. „Ze ma
ken er énige dingen van! Die meisjes
vieren hun fantasie uit in die poppen.
Er komen zulke prachtstukken uit hun
vingers! Maar ze weten dan nog niet,
dat ze later b;j mij de opdracht krijgen,
met die poppen een zelf-bedacht spel
op te voeren. Ze moeten een verhaal
bedenken, dat past bij die poppen en
dat spelen ze. Dat doen we tegen de
achtergrond van een oud filmprojectie
scherm. Het is soms onbegrijpelijk,
wat voor verbeelding die jonge mensen
ontplooien! Hele histories met verwikke
lingen en ontknopingen krijg je opge
diend!"
Ja, maar ook de lerares is vinding
rijk: „Op een dag vond ik bij de nieu
we poppen drie bruiden en drie bruide-
gommen. Er was ook een beeld van
een pastoor bij. Ik wist echt een ogen
blik geen weg met drié bruidsparen
Maar ik zei: „Meisjes, nu speelt één
groep met één bruidspaar de aankomst
van de bruidegom aan het huis van de
bruid! En een tweede groep speelt de
kerkdienst dan hebben we meteen
werk voor de pastoor." Het wfis een
lust om te horen en te zien! De bruid
lispelde „Ja, ik wil," en iedereen zat vol
aandacht te kijken."
„Spelen ze in groepen?" vraag ik.
„Niet in bevriende groepen," ant
woordt mevrouw Van Gestel. „Ik meng
ze tevoren terdege door elkaar, zodat
ze zich met vreemden moeten samen
voegen, en vrijer worden."
Ze vertelt, vertelt. Van die keer dat
de meisjes een woonwagen van houtjes
hadden gemaakt; en zigeuners en een
spook en een vreselijk deftige dame.
„Die werd toen maar de burgemeesters
vrouw. Het werd een heel spannend ver
haal het spook deed aangrijpende
dingen." Ze schenkt nog een kop thee
in. „Een tijd geleden hadden we er een
lilliputter bij, zó klein, twintig jaar. Ze
zei: „Mevrouw, met dat spelen van die
poppen kan ik nu toch jammer genoeg
niet meedoen, ik kan er niet bij!" Maar
we hebben haar op een stoel getild,
en ze speelde haar aandeel best!"
Op mijn vraag of ze alleen met meis
jes werkt, reageert ze even geestdrif
tig. „Nee, ook met jongens. Laatst heb
ik fragmenten uit de Bijbel met hen
gespeeld. Wij spelen altijd in een kring;
we hebben geen toneel, en dit opent
heel andere mogelijkheden. Nu is het
zó met die jongens van het boerenland:
als je weggaat na afloop van de les,
dan gaan ze zitten kaarten of dam
men. Maar toen wc die Bijbel-fragmen
ten hadden gespeeld, keek ik bij het
weggaan nog eens even in de zaal
en daar waren ze nog altijd bezig! Toen
wist Jk, dat het was ingeslagen!"
Dus improviseren, uitbeelden, spelen.
Poppen maken, daarmee spelen. Bin
nen een bepaald tijdsbestek een ver
haal bedenken en opdienen. Bijbelfrag
menten met jongens. Geen poppen?
„Nee, die moet je eerst zelf maken"
Dat doet een boerenjongen niet zo gauw.
„Maar ze spelen heerlijk! En als u de
nieuwste poppen van onze meisjes ge
zien zoudt hebben types met van die
gebombeerde moderne coiffures of
een vogelverschrikker of een geest
En door die fantasie komen ze los. Je
ziet ze gewoonweg openbloeien!" Ik
knik en begrijp. Begrijp deze enthousi
aste vrouw, bloeiend in haar werk en
in haar gezellige kamer met de even
eens bloeiende vensterbank. Ik begrijp
dat de zon ook schijnt op Ons Erf.
OLAE DE LAJEDELL
kinderbewaarplaats, iets wat men bij
voorbeeld in een land als Denemar
ken niet zal willen geloven. De Denen
zouden er van omvallen! Zoals wij een
jaar of acht geleden zijn omgevallen
van de schitterende crèches voor de
kleuters van de werkende moeders, die
wij in Kopenhagen bezichtigden. Met
uittrekbare rustbedjes in een speelzaal,
waar het plafond met een menagerie
was beschilderd, opdat de kleintjes als
ze niet kphden slapen zich amuseerden
met er naar te kijken.
In slechts één bedrijf dat aan de
Utrechtse enquête meedeed was een
sociale werkster om eventueel de moe
ders te helpen met het vinden van een
oplossing als de dubbele taak heel
moeilijke problemen gaf en in één be
drijf krijgen de moeders een warme
maaltijd mee. Dan hoeven ze tenmin
ste niet meer te koken bij thuiskomst.
Zoals gezegd, het verrichte onder
zoek in een gedeelte van het land en
slechts in een deel van de bedrijven,
is maar gering van omvang en de
zaak is volstrekt niet uitputtend onder
zocht. Maar er is tenminste een begin
gemaakt met het vastleggen van feite
lijke gegevens over een materie die
zich elke dag sterker opdringt: het
buitenshuis werken door getrouwde
vrouwen. Voor de sociale kant ervan
kan de werkgever niet blind zijn.
Het rapport is te be_st.ellen bij het bu
reau Nederlandse Huishoudraad, Anna
Paulownaplein 7, Den Haag.
A. Bgl.
(Advertentie)
Zes blikjes tegelijk: één handgreep van meenemen en wegzetten.
De verpakkingsbeurs loopt op aller
lei praktische toepassingen in het
huishouden vooruit. Steeds meer
wordt het: zó meegenomen uit de
zelfbediening, zó in de koelkast gezet.
In het „clusterpak", hier gedemon
streerd, zitten zes blikjes bijeen, met
handgreep makkelijk te vervoeren.
Blikjes tomatensap zowel als potjes
mayonnaise kan rr.en op die wijze aan-
eenklitten. HET huishoudelijke nieuwtje
van de verpakkingsbeurs was de plas
tic melkfles, waar op het ogenblik se
rieus mee wordt geëxperimenteerd, al
is dat nog achter de coulissen. Als het
lukt zal de lichte fles over enkele maan
den zoetjesaan de huishoudens gaan bin
nenwandelen.
Plastic spuitbussen, die al boenwas
sproeien, spuiten nu ook desgewenst
kant-en-klare koffie, dat is te zeggen,
een soort koffiemodder, die alleen nog
maar met heet water aangelengd hoeft
te worden, wat voor kampeerders mak
kelijk kan zijn.
Nieuw zjjn ook de doorzichtige plas
tic pakjes met eenpersoons kook-klare
groenten. Stelt u zich voor een slappe
tabakszak, een „pouch" zoals de Engel
sen zeggen, twes helften aaneen- en
dichtgelast, aan de ene kant gevuld met
vochtige schone worteltjes, de andere
kant met nattige erwtjes. Het kan zo
mee in de handtas; prefabricated één-
mans-voedsel. Nog een paar jaar tech
niek, en we plukken het zó van de
struiken.
Er leeft in Nederland een grote sym
pathie voor alles wat Italiaans is, te
beginnen met de meest elementaire
produkten als: café espresso, maca
roni, groene pepers en minestrone. Helaas
is deze sympathie niet wederzijds. De
Italiaan is heus geen chauvinist. Hij is
b?J de beoordeling van onordelijke toe
standen altijd de eerste, die zegt: „Wat
wil je? Wij zijn nu eenmaal Italianen".
Critiseer zijn regering, zijn politie, zijn
volksaard, maar raak niet aan zijn na
tionaal gerecht: de spaghetti met "toma
tensaus! Hij is in staat er een uitgebreide
en bloemrijke conversatie aan te wijden
en vooral wanneer hij in het buitenland
vertoeft, gaat zijn heimwee niet op de
eerste plaats naar de ;;t,n, maar nw.tr zijn
dagelijkse portie, op de juiste wijze ge
kookte, spaghetti.
Hij heeft een diepe minachting voor
de „nudeln", die hij in Zwitserland of
Oostenrijk naast zijn portie vlees krijgt
opgediend en hij heeft geen woorden
voor het verraad, dat men in Nederland
pleegt door zijn lievelingsschotel te ver
mengen met suiker en rozijnen. De sa
menvoeging van verschillende gerechten
mag niet. Dus: macaroni als voorgerecht,
dan vlees apart, groenten apart en fruit
op het dessertbordje. Dat zijn vier bor
den per persoon, rekent U, Nederlandse
huisvrouw, direct uit en U begrijpt, dat
de in Nederland geliefde boerenkool
met worst, zuurkool met spek en iedere
stamppot, niets voor de Italiaan is. Wij
zien hier wel zuurkool als een soort de
licatesse uitgestald in speciaalzaken, maar
die wordt bijna uitsluitend gekocht door
de hier wonende vreemdelingen. Ten ge
rieve van hen zien wij op de-markt ook
enkele kistjes spruitjes en Brussels lof.
De Italiaan houdt het bij zijn artisjok
ken, zijn raapstelen en andijvie in de
winter en bij zijn pepers en aubergines
in de zomer.
De Italiaanse toeristen, die van een
vakantiereis in Nederland terugkeren,
zijn allemaal enthousiast over de grach
ten in Amsterdam, over de Nachtwacht,
de afsluitdijk, het strand van Schevenin-
gen, maarslecht te spreken over
het eten. Vooral de oudere generatie en
degenen die uit de provincie komen,
(Advertentie)
"V/ xrcQFst&n
beweren honger te hebben geleden, om
dat zij de nationale kost niet door hun
keel konden krijgen. Van alles, wat zij
opgediend kregen, konden zij alleen het
vlees waarderen, als dit tenminste niet
al te rauw was en niet zwom in de jus,
want jus is nu eenmaal iets, dat er niet
bij hoort. Aardappelen worden bijna niet
anders gegeten dan gebakken of als puree
verwerkt. De Hollandse soep? Die is te
dun öt te gebonden, dus met meel aan
gemaakt en alles, wat zweemt naar melk
saus is taboe. Tomatensoep dan? Neen
tomaten hebben geen andere bestem
ming, dan om rauw gegeten of over de
macaroni gegoten te worden.
Vooral de mannen zijn op culinair
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiii
gebied ijselijk conventioneel. De ma-
caroni moet op het juiste punt dat is
„al dente" gekookt worden. Dat wil
zeggen, dat men haar nog net even
moet kauwen. Anders wordt het, vol
gens Italiaanse begrippen, pap, stijf
sel of pudding, dus onverteerbaar spul.
De Italiaanse huisvrouw verlaat daar
om geen ogenblik haar fornuis, als het
kroongerecht staat te koken. Met de
vork trekt zij telkens een sliert uit de
pan en proeft: neen, nog nietnog
niet.ha zij is er! Dan als de weerga
een plens koud water in de pan om
de kook te stuiten en af te gieten.
Alle verschillende soorten macaroni
(de variaties, die men in Nederland
verkoopt, zijn nog maar een klein
procent van die welke hier voorradig
rijn) hebben hun eigen kooktijd: drie,
vijf, tien tot twintig minuten. Wij la
zen in het eertijds beroemde kook
boek van Wittop Koning: kooktijd 45
minuten, en zouden dit een culinaire
moord willen noemen
Misschien denkt de Kamer van Koop
handel er anders over, maar wij krij
gen bij een kijkje in de grote zaken van
Rome de indruk dat de export van le
vensmiddelen naar Nederland belang
rijker is dan de import. Vanzelfsprekend
in verhouding tot het aantal inwoners.
Alles, wat hier onder Nederlands merk
wordt verkocht, is immers niet authen
tiek. De Rademaker's Haagse Hopjes
worden in Italië gemaakt en zijn vin
den wij tenminste maar een flauwe
nabootsing van de echte. Van den Bergh's
margarine komt uit Milaan en wordt
in pakjes van één ons verkocht. Neder
landse eieren en kaas zijn in Italië wel
de meest populaire produkten, evenals
de cacao en chocolade, ofschoon hiervan
een groot deel als namaak met een vo-
lendammertje op de verpakking in de
handel komt. Tussen de honderden Ame
rikaanse blikjes troffen wij ook Neder
landse boterhamworst van Linthorst en
smack van Hunink aan, maar wij vragen
ons af hoe de winkeliers al dat gecon
serveerde voedsel kwijtraken, want, be
halve tomaten in blik, waarmee de Ita
liaanse huisvrouw Zich in de winter te
vreden moet stellen, is voedsel in ge
conserveerde staat hier niet geliefd. ,Tijd
besparing" zult U zeggen. De Italiaanse
huisvrouw is bereid om tijd te besparen
op huiselijk werk, op ontwikkeling, op
hygiënische verzorging, maar in geen
geval op het bereiden van de maaltijd.
Natuurlijk moet de werkende vrouw af
zien van het bereiden van tijd-rovende
gerechten, waarop haar, uitsluitend huis
vrouw zijnde, zusters haar echtgenoten
tracteren, doch bij gebrek aan tijd pre
fereert zij spaghetti met boter en kaas
en eieren met sla boven zalm uit een
blikje, dat bovendien nog duur is ook.
Rome,
STTNE PISANI
Zn het laatste nummer (no. 9) van
„Doorkijk", het ledenblad van het
Katholiek Vrouwengilde in de bis
dommen Utrecht en Groningen,
wordt het voorstel gedaan om van dit
diocesane ledenblad een vast tijdschrift
te maken voor „het" Katholieke Vrou
wengilde, dat 45.000 leden omvat. Dit
nummer richt zich dan ook reeds tot
de leden in de vier bisdommen Utrecht,
Groningen, Haarlem en Rotterdam.
Het voorstel wordt gedaan door de
presidente van het landelijk Vrouwen
gilde, mevrouw J. Severijnen-Cals, die
tevens voorstelt de lezeressen dan wat
meer op de hoogte te houden van wat
de mondiale katholieke vrouwenbewe
ging doet in de UNO en de UNESCO.
Een bedrag van nog geen twee gulden
is er mee gemoeid, zegt de presidente
en ze vervolgt: „Zouden wij dit kleine
bedrag niet op kunnen brengen en niet
in staat zijn om, evenals onze zuster
organisaties, een eigen landelijk blad te
financieren? Om nog maar niet te spre
ken van onze achterstand binnen de in
ternationale katholieke vrouwenbewe
ging. Nederland is het enige land waar
de katholieke vrouwenbeweging nog
geen landelijk ledenblad heeft."
Advertentie
