Nederland telt nog zeven
overwegwaeh teressen
Vakantie- en
a ken re is
toch
Winkelen als de trein voorbij is
Klassieke muziek
op de plaat
Voorbeeldige opname
Carmen
van
That guy from Holland
IN MODERNE UNIFORMEN
~r\ ij de Nederlandse Spoorwegen hebben de over-
IT wegwachteressen weldra afgedaan. Het le-
gertje spoorvrouwen, dat rond de eeuwwisse
ling de wacht had betrokken bij tal van overwegen
in ons land, is inmiddels geslonken tot zeven. Over
enkele jaren zullen ook deze laatste zeven de dienst
bij het spoor verlaten hebben. Het kranige wach-
teressencorps van weleer zal dan volledig zijn op
geheven, aangezien de spoorwegen geen nieuwe
vrouwelijke overwegbedienden meer aannemen.
Dit gebeurt niet, omdat de wachteressen plichts
verzuim, onoplettendheid of nalatigheid kan wor
den aangewrevende ervaring met de spoorvrou
wen heeft eerder het tegendeel bewezen maar
louter en alleen omdat de beveiliging van vele over
wegen steeds meer wordt gemechaniseerd. Som
mige overwegen worden namelijk voorzien van
knipperlichten en belinstallaties, andere worden
volledig geautomatiseerd en weer andere worden
op afstand bediend. Doorgaans moeten hiervoor
kostbare voorzieningen worden getroffen, vooral
in geaccidenteerde gebieden, zoals het Zuid-Lim
burgse heuvelland rond Wylré en Simpelvéld.
De overwegmechanisatie heeft hier nog weinig
of geen vorderingen gemaakt en zolang dit niet
het geval is, blijven de wachteressen trouw op
haar post.
ZATERDAG 13 MEI 19Ü
I. -V
s
GOEDKOPERE REIZEN
NAAR DE V.S. DOOR
CHARTER-VLUCHTEN
Overwegwachteres-nieuwe-stvjl, (mevrouw M. KeuldersBessems le Wylré) trots
op haar huidige uniform: lakenjas met rood gevoerde capuchon.
Er vertoefden vele mannen in het
nieuwe „glaspaleis" van American
Express aan het Damrak. Ze stonden
of zaten er zwijgend in Uun goed zittende
costuums, dronken grimmig van hun
„doublés" en staarden peinzend naar
de blauwe hemel boven Amsterdam.
Als agenten van het wereldvermaarde
bureau, dat alleen al in Europa en het
nabye Oosten 215 kantoren bezit, waren
ze toegesproken door Luther A. Hodges,
de Amerikaanse minister van handel.
Kloek en moedig, zoals men dat in de
nieuwe wereld gewend is, en met veel
„hartigheidjcs" in de vorm van kern
achtige uitspraken. Secretary Hodges
sprak namens president Kennedy, Big
John himself, en dat maakte het alle
maal extra belangrijk. Ze hadden het
vooruit kunnen weten. Er werd van hen
in de toekomst enorm veel gevraagd.
Binnen de komende vier jaar moet het
toeristenverkeer naar de VS met 300
procent toenemen. Een „visit U.S.-cam-
paign". Luther Hodges had hen met
scheef opgetrokken mond lang en door
dringend aangekeken. In hun keurig
verzorgde hoofden galmde het na:
„Verdubbel uw activiteit. Deed u er tot
nu toe zoveel voor, dan voortaan twee
maal meer. Beantwoordde u tot van
daag 50.000 vragep over Amerika en
zijn mogelijkheden, dan worden dat er I in een oogwenk de gewenste inlichtin-
in het vervolg 100.000, vriendelijk en gen verschaffen, zoals de Amerikaan
ze hier te kust en te keur vindt. En
verder zal men de strijd moeten aan
binden met het diepe ontzag dat bijna
iedere Europeaan heeft voor de dollar,
die al heeft hij dan iets van zijn oude
glorie verloren, toch nog altyd „very
high" is voor de gemiddelde Europe
aan. Amerika is te duur voor ons, denkt
men hier, en tot nog toe l.s er bepaald
wein;g aan gedaan om iets van het te
gendeel te bewijzen.
Do „koningin van de service", de
KLM, is tal van Amerikanen voor
geweest en heeft de Nederlander in
een klein, maar fijn boekje zwart op
wit voorgelegd dat hy voor nog; geen
50 pet dag als een vorst in New
York kan leven. Hel grote weekblad
Time heelt over dit zakelijke initiatief
uitvoerig de loftrompet gestoken.
Goed, het grote, dure werk is dan
taboe, maar wat geeft dat. Men ont
dekt New York, verdwijnt, in de muii
van de moloch en ondergaat the na
ked city zoals men zich die had voor
gesteld: groots en indrukwekkend, da
verend en denderend en bikkelhard.
De grote geheimzinnigheid van Man
hattan, ondoorgrondelijk in zijn gewel
dig oprijzen, in de nevel van de vroe-
cn
Mevrouw M. G. J. Vermeeren—Plettenburg tc Bocholtz
meldt zich vóór de komst van elke trein present bij haar
stationschef.
Engel", die de reizigersdienst onder
houdt op 'de lijn Valkenburg-Simpelveld-
Keerlenzes keer per dag voor de hoe
kige „Rode Duivel", van de Deutsche
Bundesbahn op het traject Aken-Maas
tricht en daarnaast nog enkele keren
voor de rood-bruine goederentreinen.
De dienst op wachtpost 8 bezorgt me
vrouw Kempen weinig last met onge
duldige wachters. De beide overwegen
die zij bedient, krijgen maar weinig ver
keer te verwerken. Snelverkeer is er
niet bij. Af en toe een tractor, een
boerekar, een kudde koeien en 's zo
mers een verdwaalde wandelaar. Pre
cies zo is het gesteld met de overweg
aan de Aubelderweg te Wylré, die al
sinds 1949 door het echtpaar Lemmens
bediend wordt. Rond wachtpost 10, waar
mevrouw M, Lemmens-Thoma (39 jaar
oud) 's morgens en haar man 's mid
dags en 's avonds dienst doet, heerst
een zalige rust. Wegverkeer komt er
praktisch niet.
Menige waehteres en in het verle
den is dit vaker gebeurd zou hier
in de verleiding komen om de spoor
bomen permanent gesloten te houden.
Plichtsgetrouw als mevrouw Lem
mens-Thoma is, weerstaat zij aan de
ze verleiding. Overeenkomstig de bij
haar beëdiging gedane belofte wil zij
haar werk als waehteres vervullen:
derhalve uiterst model. Bovendien
staat de treinenloop haar toe om ook
tijdens de diensttijd meestal is er
■speling van een half uur tussen twee
achtereenvolgende treinen wat huis
houdelijk werk te doen. Zonder ge
vaar overigens, dat zij het tijdig slui
ten van de spoorbomen zou vergeten.
De dienstregeling van de treinen kent
zij van buiten. Drie minuten voor de
komst van elke trein draait ?ij de
spoorbomen naast, haar woning dicht.
„Ook dat is model!", vindt zij.
Even nauwgezet kwijt zich mevrouw
Het tenue van de overwegwachteres m. Keulders-Bossems, eveneens te Wyl
grens, bevalt haar best, temeer om
dat aldaar slechts zes treinen per dag
(de Duitse „Rode Duivels" van en
naar Aken) passeren. Een dergelijke
dienstregeling stelt haar in staat om
tussen twee treinen door even te gaan
winkelen. Wanneer zij van deze vrij
heid gebruik maakt, moet zij zich wel
geruime tijd voor de komst van elke
„Rode Duivel" Der diensttelefoon pre
sent melden op het station te Simpel-
veld, waarondm haar wachtpost res
sorteert. De andere wachteressen be
hoeven dit slechts één keer per dag
te doen en wel bij het begin van hun
dienst.
anno 1889.
Langs het tussen steile hellingen uit
gegraven baanvak Wylré-Simpelveld-
Bocholtz, (onderdeel van de Internatio
nale lijn Maastricht-Aken) zijn er dit
maar liefst vier. van de zeven.
Op een betrekkelijk kort traject (hoog
uit zeven kilometer) doen zij vrijwel
dagelijks dienst.
De oudste waehteres van het viertal
en meteen ook van alle vrouwelijke
.overwegbedienden van Nederland is de
63-jarige mevrouw M. Kempen-Sturme
te Over-Eys (gemeente Wittém). Al
j meer dan zeven en twintig jaar lang be
dient zij twee „eenzame" overwegen.
§amen met haar man, die ter plaatse
overwegwachter is, maakt zij deel uit
van de vaste personeelsbezetting van
wachtpost 8. Vijftig keer per dag ver
richt het echtpaar Kempen dezelfde han
deling: spoorbomen sluiten en openen
voor en na het passeren van een
„gekleurd gezelschap" treinen. Twee
keer per uur voor de sierlijke „Blauwe
ré, van haar taak als waehteres aan
de drukke Elkenraderweg. Al twee-en-
twintig jaar doet zij dienst aan een al
lesbehalve „eenzame" overweg, met als
gevolg: veel overlast van mopperende
chauffeurs, die hun weg door de rood
wit geschilderde hekken versperd vin
den. Mevrouw Keulders-Bessems, die
overigens de vriendelijkheid zelve is,
staat op zulke momenten geducht haar
mannetje. Zodra het kloksein de komst
van een trein gemeld heeft, sluit zij zon
der dralen de spoorbomen van twee
overwegen. Gedurende haar jarenlan
ge diensttijd is op de door haar bediende
overwegen nooit een ongeluk gebeurd.
Dit wil zij houden zó tot op de dag,
waarop zij met pensioen gaat.
Haar tien jaar jongere collega-
wachteres, mevrouw M. G. J. Ver-
meeren-Plettenburg (50 jaar) te Bo
choltz, is daar voorlopig nog niet aan
toe en eerlijk gezegd, verlangt zij nog
niet naar haar pensionering. Het werk
aan wachtpost 3, vlak bij de Duitse
Bij de invoering van de aanstaande
zomerdienstregeiing Krijgt mevrouw
Vermeeren er één trein van Maas
tricht naar Aken bij. Bij terugkomst
van Aken naar Maastricht zal de
bestuurder van deze trein de steeds
vriendelijk zwaaiende waehteres van
Bocholtz niet ,pp haar post aantreffen.
Deze trein rijdt namelijk na tien uur
's avonds én er bestaat nu eenmaal
een N.S. voorschrift, dat wachteres
sen niet vóór vijf uur 'r, morgens en
niet na tie" uur 's avonds dienst mo
gen doen.
Voor twee andere Limburgse over-
wegwachteressen, mevrouw J. H. Jaars
veld-Dammer (49 jaar) en mevrouw C.
H. van Kruchten-Geerlings (35 jaar),
die dienst doen resp. op de wachtposten
13 en 12 aan de internationale goederen-
lijn Roermond-Dalheim levert deze be
paling geen moeilijkheden op. Het acht
tal treinen, dat zij veilig langs de over
wegen aan de Prins Bernhardstraat en
het Schoolpad te Roermond moeten lood
sen, passeert aldaar tussen 7 uur 's mor
gens en 5 uur 's middags.
Ongeveer tussen dezelfde uren passe
ren de goederentreinen aan de drukke
overweg in de Harlingerstraatweg te
Leeuwarden, waar mevrouw T. Elzin-
ga-Posset (56 jaar) ai bijna twintig jaar
lang als waehteres dienst doet.
Sinds kort is zij de enige overweg
wachteres buiten Limburg. Twee jaar
geleden waren er nog zes anderen, en
wel te öbdam, Zutphen, Enschede, Holt-
hees', Groesbeek en Cuijk.
In deze laatste plaats is zeer on
langs mej. Dina Muller met pensioen
gegaan. Zij was de waehteres met de
meeste dienstjaren: precies veertig.
Geen van de thans nog overgeble
ven wachteressen zal dit record kun
nen verbeteren. Zij krijgen het nieuwe
uniform (lakenmantel met vergulde
knopen en roodgevoerde capuchon ter
vervanging van de ouderwetse cape
met leren zuidwesterhood) beslist niet
beleefd"
De slag van Amerika's financiële hart
in het zwaarbewaakte fort Knox is de
laatste jaren minder regelmatig. Men
wijdt er alle aandacht aan en presi
dent Kennedy heeft het zich tot taak
gesteld persoonlijk een krachtig her
stel in de hand te werken. Hij bestudeer
de de kwalen grondig en secuur. Daar
bij vielen hem o.a. twee dingen op. Op
het ogennlik zijn er ruim 12.000 Ameri
kaanse zakenlieden, die hun produkten
aan de andere kant van de oceaan ver
handelen. Dit betekent dat 282.000 an
dere fabrikanten met hun spullen^ in
eigen huis blijven. En verder viel Ken
nedy's oog op de enorme doüarrun van
de Amerikaanse toeristen, waar in ver
houding weinig of niets tegenover staat.
Sinds de tweede wereldoorlog heeft het
toerisme door Amerikanen een geweldi
ge vlucht genomen. In 1948 waren er
198.000 Amerikanen, die hun vakantie
in Europa doorbrachten. In 1959 al
705.000 en ondanks tal van economische
moeilijkheden bracht het afgelopen jaar
een nieuw record. Twee dingen waren
voor dit alles mede verantwoordelijk.
Op de eerste plaats het stimuleren in
eigen home. Immers, het zo zwaar ge
troffen Europa had na de oorlog dollars
nodig en, zo redeneerde men in de Sta
tes, waarom zou men het goede niet
met het aangename verenigen. Een an
der punt was de goede service, die
voortdurend in omvang toenam, de
gastvrijheid en de vaak verbluffende
kennis van de Engelse taal, ook al liep
men op de dijk in Volendam of vroeg
men aan een Marker jochie om voor
een picture te poseren. Dit alles maakte
diepe indruk op de Amerikaan en hij
keerde terug in steeds groteren getale.
Verleden jaar nog spendeerden de
Amerikanen tweemaal zoveel voor
hun reizen naar Europa dan het be
drag dat de VS ontvingen van vreem
delingen uit andere landen. Het re
sultaat hiervan was een travel-,,gap"
van ongeveer 1,1 miljard dollars op
de balans. Dit verschil wordt groter
en groter. Steeds meer Amerikanen
maken de overtocht, storten zich in
wat zij beschouwen als het grote Euro
pese avontuur. De lenam is met
20 a 22 pet. pe jaar echt niet over
dreven uitgedrukt, evenmin de 8 tot
10 pet. dat het vreemdelingenverkeer
naar Amerika groter wordt. En als u
nog meer cijfers wilt: dertien jaar ge
leden verdiende men in West-Europa
128 miljoen dollar als gastheer van
de Amerikaanse toeristen. In het af
gelopen jaar was dit spectaculaire be
drag opgelopen tot meer dan 650 mil
joen dollar. Het „well, well, well" van
Kennedy is dus wel begrijpelijk,
evenals zijn grote exportoffensief en
„Visit-US-campaign". Amerika wil
do bezem halen door de oude gewoon
ten die „alles-ais-u-maar-betaalt" be
ogen en met service weinig ol niets
te maken hebben.
Men denkt aan minder lastige eisen
hij hel aanvragen van visa en zet alles
op het machtige toerlstenwupen, de zo
genaamde „all-iiiclustve-tours", de reis
in groepsverband, die hoe groter zij is,
hoe goedkoper zij terecht kan. The ugly
American beseft het. Zijn hotelperso
neel zal vriendelijker en beleefder moe
ten worden en om vijf nor als de vak
bond zegi dut hij naar huis moet, het
niet -onder meer vertikken om nog even
de koffer van die oude Franchise naar
haar kamer te brengen. De vaak ont
stellend lastige douanebeambten zullen
Wat soepeler moeten doen in het ver
volg. Dal zij de papieren en de gezond
heid grondig controleren is zeker in een
land ais Amerika alleszins begrijpelijk.
Maar is het nu per se noodzakelijk dat
de toerist zijn koffers, lie hij nota bene
zelf niet een karretje tot voor de glim
mend gepoetste schoenen van de doua
nier brengt, tot en met het laatste
hemdje en broekje moei uitpakken?
Men zal moeten begrijpen dat niet ieder
een de Engelse taal spreekt en dat
Krans, Duits cn Spaans sprekende gid
sen gewoon een noodzaak wordt. Klei
ne, handige en goedkope reisgidsen
zullen er moeten komen, zakboekjes die
Zich vergapen aan wolkenkrabbers.
ge ochtend die tussen de wolkenkrab
bers hangt, dampig, diffuus. Of 's
avonds in het uur van de schemering,
met myriaden van lichten als een
eigen firmament. Tussen deze twee
uitersten is inderdaad een voortref
felijk programma te vlechten voor dit
geld. Men kan zijn eerste verkenning
per bus maken en via een tape-recor
der op alle beziens- en wetenwaardig
heden attent gemaakt worden. „That
guy from Holland" heeft zijn kansen.
Voor 60 dollarcents nou al meer
dan twee gulden heeft hij twee
eitjes bij zijn ontbijt, krijgt hij fruit-
juice en koffie plus toast. In de zelf
bedieningszaken, waarvoor hij zich
echt niet hoeft te schamen, omdat bij
na alle Amerikanen daar hun maal
tijden nuttigen, kosten zijn soep, groen
te, aardappels, koffie en fruit een dol
lar 40 cents en als we met een diner
van eup-clamchowder, een voortref
felijk gebonden oestersoep, "lees,
aardappels, sperziebonen en ice
cream besluiten, komt de maag voor
in totaal vier dollar per dag niets te
kort.
Natuurlijk de reis erheen is duur en
dan New York alleen is Amerika nog
niet. De overtocht met. de supersnelle
jets betekent een fikse financiële ader
lating. Maar daar hebben de slimme
riken al wat op gevonden. Men gaat
steeds meer per „charter", waarvan de
vliegkosten soms op niet meer dan 500
neerkomen. O.a. de KLM, 's werelds
beste gastvrouw, organiseert charter
vluchten. En verder is het zo dat zeer
vele Nederlanders altijd wel een kennis
vriend of zelfs familielid in de nieuwe
wereld hebben, wat hun verblijf aldaar
iets eenvoudiger en wellicht minder
kostbaar maakt. Nederland neemt mo
menteel onder de landen, die toeristen
naar Amerika leveren, de vierde plaats
in. Achter Engeland, Italië, Duitsland
maar voor een land als Frankrijk. „We
groeien langzaam naar een groter be
zoek van Amerika", vertelde ons Am
sterdams directeur van de VVV, de heer
J. Strijkers. „De klasse die zo'n jaar of
zes terug naar Italië en Spanje ging, is
nu rijp voor toerisme naar de V.S."
Met de chartervluchten stijgen hun kan
sen. In het bijzonder als men er gecom
bineerde zakenreizen van maakt: dus
bijvoorbeeld een groep boeren, die be
halve in New York een kijkje nemen
bij hun collega's, een groep fabrikan
ten, die gezamenlijk een bezoek bren
gen aan Amerikaanse bedrijven. Het
is maar een middeltje dachten wij en ais
het dan toch „strictly business" blijft
zou zo'n reisje dan ook niet voor aftrek
van de belasting in aanmerking ko
men...? De tijd lijkt gekomen dat ge
heel in overeenstemming met Kenne
dy's wensen ook rle Nederlanders meer
en meer de oceaan oversteken, beter
laat dan nooit in het beroemde spoor
van Hudson.
HA YE THOMAS
nieuwe opname van Bizets inte
grale „Carmen", die de muzika
le Meesterwerkenserie op drie
platen in albuir heeft doen ver
schijnen, verdient haar plaats onder de
beste. Zij staat onder de muzikale lei
ding van de nog jonge, buitengewoon
begaafde dirigent Pierre Michel le Con
té, van wie de grammofoon al meer
verrassende opnamen aan het licht
heeft gebracht. De bezetting is op
Heinz Eehfuss als Escamillo na ge
mengd Frans-Spaans.
Spaans is de fameuze Consuelo Ru
bio in de titelrol Spaans zijn de rollen
van Frasquia (Maria Lopez) Mercedes I wor(jt meegesleept maakt haat SX°°
(Franctne Arrauzau) Zuntga (Pablo pn cvmnathiek voor de loeschouW®r'.,
,uni ga
Ferme) en Le Dancaire (José Serano)
Frans zijn Don José (Leopold Simo-
neau), Micaëla (Pierrette Alarié), Mo
rales (Bernard Delacroix) en Le Re-
mendado (Pierre Louvier). Een nogai
gemeieerd gezelschap naar de stemty-
pen genomen, gelyk men ziet. Het is
misschien wel waar, dat niet in iedere
rol de ideale stem staat. Een dergelij
ke rolbezetting bijeen te krijgen lukt
overigens zelden. Daar staat tegen
over, dat alle stemmen op zichzelf van
de allerbeste kwaliteit ziin en geen van
alle flagrant zijn mis geplaatst. Men
krijgt van Leopold Simoneau een meer
lyrische oftewel een weker klinkende
Don José dan karakteristiek is voor het
personage. Hij is minder indringend en
in de slotscène ook niet zo dreigend.
Maar het grote volume en de sterke
helderheid van de stem redden hem
grotendeels, terwijl de lyriek van de
rol nu juist bijzonder fraai tot haar
recht komt, wat du: vooral in het voor
deel strekt van de scènes met Micaëla,
die de enige zwakke gedeelten van het
stuk zijn.
Overigens is dat niet de hoofdzaak.
José heeft met Carmen geen echte
liefdesscène. Het dramatisch inzicht
van Bizet en zijn tekstboekschrijvers
Meilhac en Halévy heeft hen doen be
grijpen, dat het nutteloos zou zijn de
handeling daardoor te laten ophouden.
José wordt niet bemind door Carmen.
Zij is waanzinnig verliefd, maar telkens
op een ander. Ook José is maat een
van haar „amours passagères". Het is
juist een van de geniale trekken van
de partituur, dat zij zich maar een keer
werkelijk bezig houdt met Carmens
liefdesroes, één keer maar en dan heel
kort, enkele regels, die dan echter de
situatie bijzonder markant tekenen.
meer versleten.
COR BERTRAND
Na eeuwen verbaasd in het spoor van Hudson.
Maar dan Is Carmen al met Escaib 1
en het speelt zich af vlak voor oi
in de vierde acte de arena binnen g® g.
Escamillo moet een ogenblik lucht
ven aan zijn gevoel en Carmen bea',
woordt hét, voor een keer erns1 |j
maar minder omdat zij ditmaal A.
diep zou beminnen, doch veeleer 0
dat zij, in de volle wetenschap op „y
rand van de door' te staan, haar i®
ste liefde als symbopl stelt voor n®
hele levenswijze, waaraan zij 01
zaam zal vasthouden. Die doorbr®.r
i:_i:-.—.4 rYl tA'
van een weliswaar gecompliceerd &%0fi
heel diep gevoel op een innige sch?„
toch vluchtige melodie. waarin
en sympathiek voor de toeschouwen
Die Carmen is, zoals gezegd, Cons )e
lo Rubio, en zij is nu juist de '°e
Carmen, die men ook niet vaak tegSfi-
komt, omdat de rol een ongewoon
menstel van stemkwaliteiten vergt- ,-e
de stem van Consuelo Rubio zijn al
kwaliteiten in de juiste dosering y,ejt
enigd en haar soort van muzikab
treft het wezen van deze vrouw vo j,
dig. Een gloeiend temperament, „t
voluptueuze klank, maar die toch 1 ^jd
even getemperd dooi de kernrijk11 \e
van het timbre en de a-sentimenLet
hardheid van het Spaanse gevoel.
kan werkelijk nie' mooier voor het
noch in muzikale zin smaakvolle1'-
Daar staat dan naast de klare kr®
vaii Pierette Alarié Micaëla. die ^g(l(
schien enigszins ongewoon lijkt 1 ,)et
een vertolkster van deze rol, maat ^g.
grote voordeel biedt, dat zij haar t.
veel mogelijk van het zoetelijke flr
doet, wat alleen maar winst is. f1
zangpartijen zijn op zichzelf mooi h\-
noeg. Heinz Rehfuss zingt de Esc®1 );-
lo grandioos en doet daardoor gCIfo'
kelijk vergeter, dat het een hoge .e;
voor hem is, die eigenlijk ook 0 eet>
gediend is met een_Gallisch dan "jp0
pot'
m '".pin"
Germaans timbre. En ook de K' -<?'
rollen zijn van uitmuntende vocale
danigheden. {f.
De gehele uitvoering is door P'Gijl
Michel Le Conté in deze musiceer in
gebracht, die aansluit bij het muz1*
begrip va.) Consuelo Rubio. Ook t-l
dirigent verstaat het werk zo: jjjij
vloeiend, zeer licht en slank van eii
en beweging. De lyrische bezete'1' pit
van het stuk moet niet ontstaan et>
gevoelvolle voordracht en getrnkjjj'
melodieën, doch uitsluitend uit de
keringen van de klank en de aceen.(1jt-
ring van het ritme. Aangezien Le pi"
te een meester is in de muzikale k eP
menging van zijn orkest (orkest ^y
koot van de „Concerts de Paris) fec
doet hij aan dezi eis moeiteloos. (.jt'
wijl hij een stroom van prikkelend®
miek door de partituur zendt.
komt men een uitvoering tegen, ,%e'
oveei hel licht uit straalt, een U1'. S
ring ook die zonder vals theatra» L-e>
fect de passies van het werk zo z „ril'
en schoon in muziek transpor\(,-ri'
Voegt men hierbij de ditmaal voo' éf,
felijke acoustische kwaliteiten va1.p
opname, dan is hiermee een ,,Cart*Ltit'
binnen het bereik van velen geht'Av®'
die alleen maar van harte aan13
lenswaardig is. (MMS 2184).
Interessant is daarbij te hor®"^1'
gelijktijdig bij MMS op no. 211® w'
schenen opname, waarvoor P'ten
chiel Le Conté met het orkest v
Parijse Opéra enige standaardsel.e>,
uit de Franse orkestliteratuur gesr
heeft: Debussy's „La Mer" en van e
vel de Tweede suite „DapWUgP
Chloé", aangevuld met de ab1*
pour une Infante défunte". Ook
uit blijkt de ongemene kundigheid j-e'
deze dirigent, al zal hij met de 0e>
de fijnheden van een ongehoord 1
lijk stuk als „La Mer" nog so®r w
kunnen krijgen. In de eerste tW®f
len hoort men hoe hij hier
uiterste grens van zijn verb1?! P
werkt, terwijl hij er nog te we11)1® P
slaagt om de vele secties, waa1,' oY
partituur is onderverdeeld in
en neer golvende spanning te k1"^1
Het derde deel is daarentegen
goed. Dat is ook het meest P
tisch. In de Daphnis-muziek
weer sterk door zijn orkestraal F,
waarin hy de kleuren en stern ij1'1 j/fF
het uiterste exact en open houd1- t i),
schien is dit er de reden van, u pl®3(
openingsmaten niet goed op de
zijn gekomen. De noten blijven j,e'
losse noten instede van klankpa1
te worden. Na korte tijd wordt dl pF,
steld en dan is het ook een jn®j«
welk een waarlijke „transport" epij
ook hoe precies hij deze ven'0® ;-ij
muziek dirigeert. Zeer geslaagd sllW'
strakke verstarde gang onder de f>*
telijke zang der melodie is ook 0
vanc. jj,
