m
8
Amerikaanse ziekenhuizen werken
met veel getrouwde verpleegsters
Medische verzorging is onovertroffen
maar de hygiëne is beneden peil
1
Parijs verandert steeds meer
Café WEBER moest sluiten
ii
Nieuw
MEVROUW S. NUWENHUIS^
VAN DER RIJST neemt afscheid
van het Vrouwengilde
Vroeger verzorgster
kinderuurtje K.R.O.
Rok
en massa
m
U charmant -
wij garant
GOED
GAAN
I' ad van
Uakje van parels
nylons
Liefde voor
men
gweefseh
Hl
VRIJDAG 26 MEI 1961
k heï'lr en makkelijke? op het hoofd I
e?^lklei/?edie (Rose Valois) van ko-1
begint met
et
as
van Je
Jj f toüeipoccJer
L ycu-.ve deodo-
liéi ,udt U fris>
klokje rond.
I
Smmêi
in spray en zeep.
El r zijn van die mensen, die een
j veelvoud lijken van zichzelf.
Zo komt mevrouw S. Nuwen-
hüis-van der Rijst naar voren tijdens
oen gesprek, dat we in Amsterdam
met haar hebben, uitkijkend van
haar etagewoning in Zuid over een
levendig verkeerspunt bijna tot aan
Amstelveen. Dertig jaar is mevrouw
Nuwenhuis (met een u in haar naam
on wel eens verward met de draag
ster van de naam met ie) bestuurs
lid geweest van de katholieke vrou
wengroep in de hoofdstad. In die
dertig jaar, die, om precies te zijn,
sich over 32 jaren uitstrekten met
twee jaar onderbreking heeft ze vele
malen het presidentschap bekleed,
tussen de perioden door dat ze secre
taresse was of penningmeestcressc.
Ze heeft de R.K. Vrouwenbond zien
groeien tot de na-oorlogse samen
gestelde vorm, die haar dus nu
maakt tot scheidend president van
het katholieke Vrouwengilde.
V* JG
pp| gAra'N'T1'EBEWIJS.'
Keurmerk Charmeuse
s?
4P
s
""""«■iiiiiiiiiiiiiiiiiniimiiiiniiiiiiuiiniimiiiiiiiiiiii
H P originele hoofdversiering voor
feestelijke gelegenheden is het
kapje van parels, dat met franje
I'S orn er op het voorhoofd hangt. Pret-
,'et jl te dragen zal het wei niet zijn
hel njftuurlijk zwaar. Maar klassiek
4^. Franse spreekwoord: ,11 faut
.pour être belle". Het ontwerp
3- f Parijs en is van Jean Char-
li or.°s®eau- Het haar hoort er opzij.
sUat rsteld te worden zodat het
Vdoinri® glanzend stro, waarover
^luipH01"6 voile, die het gezicht even
rt- Er is niets wat zó flatteert!
LOS ANGELES, mei.
Een vorige maal gaf ik u enige
indrukken van Toronto, de
tweede stad. van Canada in
uitgestrektheid en aantal inwoners.
Jammer genoeg kwam aan de ple^
zierige bezigheid van impressies ver
zamelen in een nieuwe onbekende
stad door ziekte een voortijdig einde.
Het gaf mij echter de gelegenheid
weer een andere, gelukkig nog on
bekende, zijde van het leven in
Noord-Amerika te leren kennen.
Hot ziekenhuis, dat voor een paar
weken mijn ongewild tehuis werd, was
een van de grootste hospitalen van To
ronto cn biedt plaats voor zes a zeven
honderd patiënten. De afdeling, waar ik
lag, was, wat men in Holland 2e klas
noemt en wat hier semi-privatc heet,
ci.w.z. dat men met twee personen
in een kamer ligt. Een telefoon Hij ieder
bed gaf de patiënten mogelijkheid tot
contact met de buitenwereld. Bezoek
uren, ook voor de zalen, waren dage
lijks doorlopend van 2 uur namiddag tot
8 uur 's avonds. Kinderbezoek wordt
echter in de V.S. en Canada niet toege
staan.
Om de zieken verder vooral aüe ge
wenste afleiding te bezorgen, konden
in een winkel in de hal van het zieken
huis radio- en televisietoestellen worden
gehuurd, met als gevolg, dat vanaf 7
uur 's morgens tot vaak na tienen
's avonds wel ergens vandaan de laat
ste ,,hils" of-de stemmen van T.V.-per
sonages door de gangen schalden. Voegt
men daarbij de stem van een omroep-
ster, die om de paar minuten via een
luidsprekersysteem een of andere dok
ter opriep, dan kan men zich voorstel
len, dat de rust in zo'n ziekenhuis ver
te zoeken is, vooral ook wegens de hier
blijkbaar overal gangbare ,,open deur
politiek", d.w.z. dat alle kamerdeuren
voortdurend wijd openstaan, waardoor
de patiënten met alles, wat er in de af
deling omgaat, volledig mee kunnen le
ven. Zo placht mijn kamergenote een
geregeld bulletin te verstrekken over
het doen en laten van de beide man
nen, in de kamer tegenover de onze, die
zij vanuit haar bed nauwkeurig kon ga
deslaan.
De verpleegsters in de V.S. en Cana
da wérken in drie ploegen cn het tekort
^an voldoende verpleeghulp heeft het
reeds lang geleden noodzakelijk ge
maakt ook elke., verkrijgbare getrouwde
kracht aan ie nemen. In mijn afdeling
waren aüe verpleegsters op een uit
zondering na, een mager witharig per
soontje van achter in de zestig, die
vaak angstwekkend vergeetachtig was
echtgenote en moeder. En de hoofd
zuster van de middagploeg, reeds moe
der van drie stevige knapen, hoopte ken
nelijk binnen zeer afzienbare tijd haar
gezin met een vierde telg uit te breiden.'
Anders dan in Nederland wisselen
in Amerika de zusters elkaar niet af
voor de nachtdienst, maar geldt: eens
een nachtzuster, altijd een nachtzus
ter. Nog pas geleden las ik in de krant
over het 50-jarig kloosterfeest van een
zuster in een der katholieke zieken
huizen van Los Angeles, die daar
een en dertig jaar als nachtzuster was
werkzaam geweest.
De onderscheidene functies van het
vrouwenleger, dat in een ziekenhuis
van dergelijke afmetingen werkte, wa
ren te onderkennen aan de kleur uni-
Mannelijke schoonmakers, die werken naar de ingeving van het hart.
form, die zij droegen. De gediplomeerde
en leerlingverpleegsters zijn, als overal
elders, in het wit met witte muts, voor
de eersten afgezet met een zwart bandje.
De verpleeghulpen waren ln het blauw,
operatiekamer-personeel in het rose,
schoonmaaksters in het groen en keu
kengedienstigen in het geei. De manne
lijke tegenhangers waren kenbaar aan
een gekleurde bies langs de broek.
Zij ailen en ook de aldaar werkza
me dokters vormd. een V.N. in het
klein, het levend resultaat van Cana
da's immigratiepolitiek van na de Twee
de Wereldoorlog, die men momenteel
overigens sterk wil gaan afremmen,
waarvoor een onlangs ingediend wets
ontwerp als begin ongeschoolde krach
ten geheel wil uitsluiten.
De buitenlandse dokters moeten iiier,
evenals in de V.S. een hernieuwde stu-
dieperiode, vaak als assistent in een
hospitaal, doormaken, al waren zij ook
oude en ervaren rotten in het vak in
eigen land. Volgens mijn Canadese ka
mergenote dient dit systeem alleen om
aan goedkope prima krachten te komen
„want zij weten er meestal veel meer
van dan onze eigen doktoren". Ik- geef
deze opinie, die ik overigens cok van
(Advertentie)
j opvallend hoe weinig reem-
eungen „p j,et ogenblik Parijs
M v('*-°ekeii. Het aantal autocars
tj^Seij^keladen met buitenlanders is
<lie er opmerkelijk ingekrompen.
Vj* henziJn' volgen de bekende route,
V Ito,,. s avonds van de boulevards
jliJ'en „"dartre naar de Hallen brengt
E 0vTdag tussen alle merkwaar-
k een' i?'e ze bezoeken, toch de tijd
V.H'lri,., kopje koffie op een terrasje
Op. in o-i i.tsseu is uni
v» ."t rn de la Paix een van de
ihi ijs .ekende; geen vreemdeling die
*0ste f-'oeki of hij zinkt daar ten-
el (j'*n keer doodvermoeid op een
V er- Zijn grootste genoegen is
Advertentie
Ook
dan naar de voorbijgangers te kijken
om te zien of er geen bekende voorbij
komt. Dat deden zijn vader en groot
vader al maar of zijn kinderen het ook
zullen doen, is een andere vraag. Op
de Boulevards van de Rue de Riche
lieu tot de Opéra, zijn de cafés name
lijk al sinds jaren verdwenen, en ze
verdwijnen nu ook op hef, stuk boule
vard, dat van de Opera naar de Ma
deleine loopt en waar alleen nog maar
het Café de la Paix bestaat behalve
een paar kleine onbeduidende cafeetjes.
In de Rue Royale (van dc Madelei
ne naar de, Place de la Concorde),
zijn ook nagenoeg alle bekende koffie
huizén en restaurants verdWenen. Op
het ogenblik bestaat van de historische
restaurants alleen nog maar de
Maxim's. Dit restaurant heeft zijn ou
de naam bewaard en nog steeds heet
het chic er te dineren. Men is zo ver
standig geweest het restaurant niet te
moderniseren en de grote zaal heeft
dan ook nog altijd een afschuwelijke
chocolade-kleurige betimmering die uit
de Belle Epoque dateert.
Het bekende Weber, een eindje ver
der naar de Madeleine gelegen, heeft
onlangs zijn deuren moeten sluiten, na
een bijna honderdjarig bestaan. Het
overgrote deel der bezoekers waren
vreemdelingen, voornamelijk Engelsen
en Amerikanen, die er 's middags een
schoteitje kwamen eten, terwijl ook
vele alleen "eizende dames er dikwijls
lunchten. De' avond-clientèle bestond
meer uit Fransen die en (vóór de oor
log) na het theater kwamen souperen.
Maar nu wordt daarvoor de voorkeur
gegeven aan de restaurants, die bij de
Hallen zijn gelegen.
Trouwens zijn glorietijd had Weber
reeds veel vroeger geiend. Tussen 1894
op 1910 was er geen minister of am
bassadeur, geen bekend schrijver of to
neelspeler, die zich niet een paar keer
per week bij Weber lLt zien.
Willy bracht er zijn jonge vrouw,
die later onder de naam Colette we
reldbekend zou warden, en de socialist
Jaurés soupeerde er dikwijls als de Ka
mer nachtzitting had. De meeste ka*
merledcn waren trouwens trouwe be
zoekers van Weber, dat dan ook tot
7 uur 's morgens open bleef als er
nachtzitting was. Telkens wipten eni
ge kamerleden dan even weg om er
een hapje te gaan eten.
Maar dat alles behoorde al vóór
de oorlof tot het verleden, De laat
ste keer, dat Weber in de algemene
belangstelling stond, was tijdens het
oproer van 6 februari 1936, toen de
andere, o.a. van verpleegsterszijde,
hoorde, voor wat vze is.
Zelf zag ik gedurende mfjn twee-weeks
verblijf aan mijn sponde: een Hongaar,
Oostenrijker, Spanjaard, neger uit Tri
nidad en ja, dok een Canadees. Mijn ka
mergenote, die een ernstige operatie had
ondergaan, bracht het verder. Zij zag
zich onder de gevarieerde zorgen van
een Letlander, Oekraïner, Japanner,
Chinees, Indiër, Mexicaan en Birmees,
welke laatste haar tot woede dreef, door
in een, door haar onbegrepen aanval
van nostalgie te demonstreren, hoe in
zijn land „de apen dansen". Onder het
vrouwelijk personeel overheersten Duit-
sen, Hongaarsen en Italiaansen.
De voeding was vrij goed en men kon
zelf uit verschillende gangen zijn maal
tijden samenstellen. Tussentijds kwam
meerdere malen een der blauwtjes
langs om lege glazen te verzamelen en
later bij elke patiënt een glas ijswater
op tafel te ploffen. Bovendien kwamen
zij in de middag langs'met diverse soor
ten vruchtensap en 's avonds met thee,
koffie en melk. Deze laatste versna
pering echter moest extra betaald wor
den. ln de reeds eerder genoemde win
kel waren, behalve radios en T.V. om
te huren, alle mogelijke toiletartikelen,
tijdschriften, rookgerei, snoepgoed, speel
goed enz. te verkrijgen, een groot gerief
voor bezoekers en patiënten. Voor de
iaatsten kwam geregeld een verkoop
ster met een wagentje langs, waarop
de diverse koopwaar lag uitgestald.
Verder waren er 's morgens en
's avonds de krantenverkopers, die
hun waar aan de man trachtten te
brengen-, terwijl geregqid de security
guards, piivé-politieagenten, door de
gangen patrouilleerden. Hun taak was
op parkeerterrein en bij de ingang de
orde te bewaren, geregeld het gebouw
te controleren op brand- en ander ge
vaar, en ja, ook, indien nodig onge
wenste c.q. dronken bezoekers met
sterke hand te verwijderen. Eerst na
het vertrek van de namiddag- en
avondplpeg. die omstreeks half twaal)
onder drukke conversatie en luid voet-
getrappel het gebouw verliet, daalde
oen zekere rust om ons heen.
Mijn totaalindruk van dit bepaalde
ziekenhuis was: de medisch-tcchnische
verzorging was er onovertroffen. De
verpleging liet veel te wensen over, zo
wel technisch, als uit zuiver menselijk
oogpunt bezien. Oorzaak waarschijnlijk
een permanent personeelstekort, waar
door met tweede en derde rangs krach
ten genoegen genomen moet worden,
En voor de meesten, die het ook rond
uit zeiden, was dit een baan als elke
andere, die zij onmiddellijk voor een be
ter betaalde zouden laten schieten. Des
te meer vielen de enkele verpleegsters
„met hart en ziel" op, die voor geen
collega elders ter wereld behoefden on
der te doen. -
De hygiëne was beneden peil. Het on
derhoud van de kamers bepaalde zich
tot het luchtig rondschuiven van een
zwabber over de gemakkelijkst bereik
bare plaatsen van de vloer. Men kreeg
de indruk, dat zij, wier taak 'dit was
ook manneneen bepaalde kamer
naar de ingeving van hun hart al of niet
onder handen namen, met als ge\#>lg,
dat er op sommige dagen niemand, op
andere drie verschillende personen kwa
men opdagen. Over het zenuwslopende,
bijna onafgebroken rumoer heb ik reeds
hét nodige gezegd. Later ingewonnen
informaties geven mij de overtuiging,
dat een of meer der genoemde punten
voor vele grote-stads ziekenhuizen, ook
Katholieke, in Canada, zowel als de
V.S. gelden.
LOUISE BURGHARDT.
Mevrouw Nuwenhuis houdt van bloemen
Advertentie)
gewonden er werden binnengedragen
en hun daar de eerste Tiulp werd
verleend.
De ondergang van Weber is dezelf
de geweest als van alie grote café's:
de weekends er de auto hebben de ge
goede clientèle stelselmatig doen ver
minderen. Er kwamen de laatste twin
tig jaar voornamelijk vreemdelingen
(onder wie ook veel Nederlanders), za
kenmensen en ambtenaren, die er
's middags kwamen eten, maar geen
grote rekeningen maakten.
Wel zat Weber in de middaguren al
tijd vol, maar uitsluitend met oude da
mes, die de ganse middag op een kop
je thee bleven zitten en die tegenwoor
dig iedere middag de clientèle van ve
le café's plegen te vormen.
Zo verdwijnt er een bekend stukje
Parijs en verandert de binnenstad van
aanzien. Aan de Belle Epoque herin
nert nu alleen nog het Café de la Paix;
maar de oude Parijzenaars vragen zich
af, of dit ook niet binnen afzienbare
tijd gedwongen zal zijn de deuren te
stuiten.
DINY K.-W.
Furah Dibah heeft geen hoog kap
sel meer, maar draagt een gewone
hoed.. In het vakblad voor de
hoedenlmndpl „Hoeden Vak
nieuws" hoopt, men vurig, dat de mil
joenen. die haar haardracht imiteer
den, nu ook haar voorbeeld zullen vol
gen en 'een hoed zullen opzetten! Prin
ses Margaret van Engeland, mevrouw
Armstrong Jones, draagt langere rok
ken, dat werkt hopelijk ook inspirerend
op al degenen, die de lelijke korte rok
mooi vinden. Al is het zeker, dat de
rokken op slag centimeters naar beneden
zouden gaan als Jacqueline Kennedy
haar rok langer gaat .dragen. Deze
slaafsheid van de vrouw is ouder dan
de psychologie.
Tien jaar geleden werden er in
Amerika zes miljoen damespanta
lons, zogenaamde „slacks" gepro
duceerd. Nu zijn het er meer dan
dertig miljoen. Ook in Europa neemt
het gebruik voor de vrouw om in lange
broek te lopen, toe. Waar «iet vreemd
aan zal zijn, dat het veel gebruikte ma
teriaal namelijk een mengsel van wol
en kunstvezel licht in het dragen en
makkelijk in het onderhoud is. In Ne
derland gaan we voorop met de voor
keur voor een mengmateriaal van wol
of viscose met polyester. In ons land
waren vorig jaar namelijk 80 procent
van alle verkochte heren- en damespan
talons van een mengweefsel met syn
thetische stof. Een verbruik dat Neder
land bovenaan zet op de lijst.
Ze heeft alle bijverschijnselen van de
moeilijke groei helpen overwinnen op
haar vriendelijke rustige en innemen
de wijze en ze heeft samengewerkt met
figuren die historisch zullen worden
in de geschiedenis van de katholieke
vrouwenbeweging als Marie Bonnike,
Tacqueline Hillen, Fé Haye.
Toen de doctor in de farmaceutische
wetenschappen Jacqueline Hillen de
vrouwenbond als voorzitster ontviel in
de veertiger jaren, kwam mevrouw
Nuwenhuis in haar plaats. Na enkele
jaren trad ze af. Maar toen de nieuwe
presidente Fé Haye, directrice van de
r.-k. school voor maatschappelijk werk,
in 1948 stierf, was het wederom me
vrouw Nuwenhuis op wie men een be
roep deed om hét roer tn handen te
nemen. En voor de derde maal werd
ze tot voorzitster gekozen in 1959 na
het aftreden van Agnes Luns, het ge
meenteraadslid. Ze aanvaardde de func
tie voor twee jaar.
Maar nu is het welletjes, vindt ze.
Op 2 juni, tijdens de sluitingsavond
van het seizoen in Americain, neemt
mevrouw Nuwenhuis definitief af
scheid van de voorzittershamer en de
xxiioiiiacu tnouifUliCU UiC
P gericht waren ontwikkeling te ge-
of kader te vormen. De nood van
bestuurstafel. Ze zal deze overdragen
aan mevrouw M. Aerts-de Vries. „De
jongeren moeten een kans hebben"
zegt ze. „Maar wat is het moeilijk
om jonge mensen te vinden die ver
antwoording willen dragen'
Hoe komt dat? We vragen het elkaar,
het antwoord zit niet in één oorzaak.
Vroeger was er in de vrouwenbewe
ging meer élan", meent mevrouw Nu
wenhuis. Er was toen ook iets con
creets te bestrijden: de materiële en
geestelijke verkommering in de gezin
nen. De vrouwenbond zette zich in voor
de sociale opvoeding van de huisvrouw
en het meisje. Uit de kath. Vrouwenbond
zijn in de twintiger jaren immers het
hoofdstedelijk r.-k. Bakerbureau (nu
het Kraamcentrum van het Wit Gele
Kruis) de Huishoudschool voor meisjes,
de School voor Maatschappelijk Werk en
de Handelsavondschool voor meisjes
voortgekomen. Allemaal instituten die
ven
de massa werd bestreden door de ar
beidersvrouwen bewust te maken.
Maar in een maatschappij van groei
ende welvaart ligt de nood minder aan
de oppervlakte. En de doelstelling van
de katholieke vrouwenbeweging, die
luidt: bewustmaking van de -taak van
de katholieke vrouw ten aanzien van
Kerk, gezin en maatschappij, is zeer
weinig concreet, en vraagt een voort
durend aanpassend zoeken naar de ont
plooiingsmogelijkheden.
Behalve de maandelijkse voordrach
ten over de meest uiteenlopende onder
werpen, variërend van een bijbels the
ma tot een huishoudelijk-economisch
als bijvoorbeeld de winkelsluiting, hel
pen de leden van het Amsterdamse
Vrouwengilde bij de verzorging van de
bejaarden in huize St. Bernardus. Er
is onder meer een maandelijks trefpunt
in de stad voor alleenstaanden die be
hoefte hebben aan gezelligheid en be
grip. En in de Paasnacht arrangeren de
leden van het Vrouwengilde een fees
telijk ontbijt voor de Catechumenen
vari de „Open Deur".
Het meest spectaculaire werk Is
echter lang niet altijd het meest
waardevolle. Wie berekent het nuttig
effect van een kleine gespreksgroep
waar brandende problemen, waar-
elpe
M
Nuwenhuis blijft na haar aftreden
een gespreksgroep leiden. Haar hart
blijft immers bij het werk. Maar ze
over iedere vrouw moet helpen mee
denken, behandeld worden? Mevrouw
Advertentie
gecontroleerde
5
W:
fo -tï.óf STICHTING KEUA^E CMAAMf ut£ |V»n<Wf*.U
0} V-zs wwyle V«n vol pur de beite gcbruAieigenichipper
,*»P.du artikel van Enkalon-tharmeute. wanneer U het
1 Dl ITiChTING K-FL'R^lERK.CHAR'n'f USE ga/andeert U
V»P du artikel van Enkalon-charmeutè. wanneer U hei
°p de nor/rtale wij/e,gebruikt en vdigent jchtersuand
waivoorjchnft bfhlpflflt. Mo<hl het artikel deïóndanVi
-binnen,eén |aar 'na aankoop riet voldoen'aan onze
fj* "««fnêfk'-diKct betreffende Uijiage. wWeirmg.en ktimp.
'itu.Urt U het dan jnft,-bi|behórende kajiabon'ofHoU
en'dit genummerde' Garanuebewi|i naar p'ni op. U wende,
I mcI uw klJcht <Jus ,0' de winkelier, maar tot.«Jé
STICHTING KEURMERK CHARMEUSE
'M
heeft haar man en haar huis om
te verzorgen (en weinig hulp zoals
iedereen) en de bijna zeven kruisjes,
al zijn ze uiterlijk niet zichtbaar,
maken een al te gebonden leven be
zwaarlijk. De huisvrouw die een le
zing heeft gehouden vindt immers
niets klaar als ze laat thuiskomt!
Hoeveel lezingen heeft mevrouw
Nuwenhuis gehouden? .Ze weet het
zelf niet. Eindelops veel spreekbeurten
.heeft ze vervuld, tot ver in de kop van
Noord-Holland. Voor'een eenvoudig ge
hoor vaak, over eenvoudige maai- echt
vrouwelijke onderwerpen ais de /.waar
de én de betekenis van omgangsvor
men" en „de vreugde van dc kleine
dingen in het leven". Dat klinkt min
der serieus dan „de plaats van de ka
tholieke vrouw in de wereld van nu".
Een voordracht die ook tot haar pro
gramma behoort evenals een cursus in
spreekvaardigheid. Enige malen heeft
ze het eerstgenoemde onderwerp be-
behandeid voor de personeelsleden van
een groot bedrijf en voor de radio.
Ja, de radio. Daar hadden we ook
mee kunnen beginnen. Want zo is voor
haar het leven naar buiten toe begon
nen. Iedereen kende haar immers als
mevrouw Nuwenhuis van het kinder
uurtje van de KRO. Dat heeft' ze vanaf
1929 twaalf jaar gedaan. Ze verzorg
de het hele programma van één a an
derhalf uur en figuren als Toon Ram
melt en Leon Povel zijn bij haar be
gonnen. „Ik zat als tienjarig kind altijd
met mijn oor tegen de radio naar het
kinderuurtje van mevrouw Nuwenhuis
te luisteren", zei een Neerlandica ons
dezer dagen, die nu bestuurslid is van
het Vrouwendispuut. Hoe snel gaan de
generaties in elkaar over!
Hoe ze tot dat kinderuurtje kwam?
Och, met de behoefte om mee te de
len of door te geven of hoe men het
noemen wil, wordt iemand geboren.
Ze ging aanvankelijk naar de kweek
school, maar door persoonlijke omstan
digheden kwam ze terecht bij de ad
ministratie van de Rijkspostspaarbank.
De condities waren in die tijd niet
schitterend. Zij was het die als negen-
tienjarige al voorzitster was van haar
personeelsgroep en audiëntie aanvroeg
bp de minister om de belangen van het
personeel te bepleiten. Natuurlijk was
zij er bij in de twintiger jaren toen er
op de katholieke vrouwen een beroep
werd gedaan tijdens eénstampvolle en
naar buiten uitpuilende vergadering,
om hun nieuwe kiesrecht goed te ge
bruiken. Ze begreep dat de politieke
mondigheid voor de vrouw de deuren
kon openen cn ze werd lid van de r.-k.
vrouwenbond.
Toen lag haar belangstelling niet zo-
zeer in de politiek zelf. Ze wilde eigen
lijk journaliste worden en ze zette
(heel handig en nóg een bruikbaar ach
terpad) haar eerste stap bij de krant
op de administratie (van het Alge
meen Handelsblad). Haar verloving
maakte een eind aan de journalistieke
aspiraties. Die ze later heeft kunnen
botvieren toen ze gedurende twee jaar
de vrouwenpagina en de kinderpagina
bij het weekblad „De Linie" te redi
geren kreeg. Maar ook een andere vorm
van expressie had haar liefde. Reeds
jong nam ze declamatieles bij Albert
Vogel. Ze hield voordrachten en toen
Pater Perqüin met de KRO begon,
vroeg hij haar voor het kinderuurtje.
Het was haar moeder die haar van
jongsaf de waarde der welsprekend
heid had ingeprent. Hoe is het haar te
pas gekomen
..Zelf leest mevrouw Nuwenhuis
veel en graag. „Jullie gaan te wei
nig naar de leeszaal", zegt ze tegen
haar medeleden. Lezen neeft haar
liefde binnenshuis; als ze buiten is,
is het de natuur. Zij is een groot be
wonderaarster van het Thijssenpark-
je, een bijzonder mooie aanleg vah
louter wilde planten en bloemen, in
Amstelveen. Óm de grote waarde die
men aan planten en tuinen toekent,
is ze ook sterk geboeid door de Chi
nese filosofie.
Voor haar hobbies krijgt ze nu meer
tijd. Ze zou ook een hoorspel willen ma
ken van een bepaald boek. Veelzijdige
mensen zijn nooit zonder plannen. En
nooit zonder functies. Zo blijft mevrouw
Nuwenhuis zitting houden jn de gemeen
telijke commissie vttor de verdeling
van woonruimten.
Een „lintje van de Paus" heeft me
vrouw Nuwenhuis al. Maar het zal
haar aan hartelijkheid en waardering
niet ontbreken, als ze op 2 juni haar
post na dertig jaar aan een ander over-
En ook daarmee bewijst, dat ze
altijd met haar tijd is meegegaan.
A. Bgl.
