LUYGKS
foor gebruik in huis
Cumanieuw vak op kweekscholen
Kinderen
De sfeer van het bos in de
tinten der tapijten
Négligé in het openbaar
Mode als therapie
voor psychisch
vrouwen
die anders zijn
ontharing
depilan
AMERIKAANSE METHODE
gestoorde
In Parijs geïntroduceerd
L^AL. frites
DYSMALGIN
ibi ill am sa» in
SPECIAAL tegen
menstruatie-pijnen
1EI 1ST
FINSE VORMGEVING IN HET
STEDELIJK MUSEUM—
Dc modefotografen laten hun fotomodellen steeds moeilijker stunts uiHiaJe,L°hrunLnC''onder^ZiVi^^kiol-
grond te komen. Ze poseren niet alleen meer op alle punten van de stad, op bruggen, onder ooge oy klos
ken en kraampjes, zc zoeken ook dc meest vervallen straten en huisjes op. tvaar ze dan wat languissant
tussen de bouwvalligheid staan in hun smetteloos toüet als een vlag op eenmodderschuit. Voor «port- en
vakantie kleren omarmen ze bomen in hel bos, klauteren en balanceren i n sportk!edtngop de'neest moeilijke
rotspartijen ofwel ze wagen er enige schrammen aan op een richel btj een oud muurtje naast een ouae aan -oais
mCnDe'\noiïneQHin*'draagt een pakje van Tiktiner, die speciaal ontwerpt voor vakanties aan Cote \n
witte tergal, bestaande uit slacks en een los jak, geborduurd met initialen in gouddraad. Wat een merkwaardig
verschijnsel van deze tijd, dat de vrijetijds-kledmg steeds meer het neglige, de slaapkamer-kleding benade>rt.
In snit. in kleur, in stof, in allure zijn ze haast met meer te onderscheiden. Vooral als er op straat de hielloze
sandaaltjes bij worden gedragen, zonder enige bekommernis om het weinig esthetische effect van een onverzorgde
ongetrainde blote voet'op het stads-trottoir. De psycholo gische achtergrond van dit openbare négligé wortelt veel
dieper dan allee n in de „mode".
I; zoiets nu typerend voor het ka
tholieke leven?" vroeg de leer
ling van de derde leerkring.
JJ Het was in ieder geval wel ty
perend voor een jong mens, die be
hoefte heeft aan stelregels, en het was
even typerend voor zjjn leraar, dat
hij daar niet ja of nee op wilde ant
woorden.
De naam van het vak, waarin deze
vraag aan de orde kwam, is „Cuma".
We verbeelden ons nu eenmaal, dat
ons de tijd ontbreekt om lange woor
den uit te spreken en dit is de af
korting van kennis van het culture
le en maatschappelijke leven," het
vak, dat nu sinds 1955 op de kweek
scholen in de tweede en derde leer
kring wordt gedoceerd en waarvan
minister Cals zich voorstelt het op
de duur ook op de gymnasia en
athenea in te voeren.
Het heeft eigenlijk nog geen eigen
gezicht en dat is zeker niet depre-
cieiend bedoeld. Van ingeburgerde
vakken weet men, wat men ervan
iTF eerwachten. De 'eermethode kan
velschillen, maar hetgeen geleerd
£?p?iik "ïïV5"' h'ij'l in grote trekken
rwT 'iS eciltel' 'e wensen, dat
/S Hm1°,g J,3?®, hct ^bekende vak
rinm iG d°°r 1Gd0re leraai" en
dooi iedere generatie van kweek-
schoolleerlingen anders opgevat en
anders beleefd zal worden Dat i"
namelijk de essentie van dit soort
kennis en waarschijnlijk ook de Le-
vak Van invoering ais sci100i.
Alles wat hier vastgelegd en voor
geschreven zou worden, is een ver
starring, waarin de werkelijke cul
tuur en de werkelijke maatschappij
zich niet laten vangen. We zouden
dan toch weer reden hebben om met
een zekere minachting over schoolse
wijsheid te spreken en Cuma wil juist
de brug zijn naar de realiteit, waar
in wij leven.
Men kan dat op allerlei manier pro
beren te bereiken. De kwekelingen, die
wij gesproken hebben, hadden tijdens
de Cuma-lessen niet alleen lezingen ge
hoord over alle mogelijke onderwerpen,
excursies gemaakt en musea bezocht,
maar ze hadden ook zelf contacten ge
legd, waaronder vooral de ontmoetin
gen met anders-denkende jongeren die
pe indruk hadden gemaakt. Ze hadden
kleine voettochten georganiseerd in de
trant van de Pax Christi-tochten met
discussies over een bepaald onder
werp, ze hadden toneel gespeeld, een
filmcursus gevolgd en fabrieken be
zocht.
Mogelijk was het naar hun eigen idee
wat te fragmentarisch gebleven. Jonge
mensen vragen graag naar grote lij
nen, naar formules, waaronder het le
ven te vangen zou zijn en die formules
wilde hun leraar nu juist niet geven.
Het is soms zo verleidelijk voor vol
wassenen om vragende, jonge mensen
met stelregels af te schepen, maar met
stelregels zou dit Cuma-vak nu juist in
de rug worden aangevallen. Het moet
levend blijven en daarom steeds kun
nen veranderen. Het moet ogen en oren
openen en wat er van die opening in
het latere leven terecht zal komen, is
nog niet te voorspellen. Een kwekeling
die zonder aarzelen het voordeel, dat
hij van deze lessen had gehad, zou'kun
nen formuleren, zou ons met een zeker
wantrouwen vervullen. Als een blinde
plotseling ziende wordt, vraagt men
hem ook met na een uur of desnoods
na een week: „Wat heb je nu gewon
nen?"
N adat wijzelf de eerste tien
jaar na ons eindexamen steeds
meer vergeten waren, en gin
gen neigen tot de onderstel-
ling, dat we veel overbodigs geleerd
hadden, kwamen we in de daarop
volgende jaren tot de ontdekking, dat
we met behulp van deze voor een
deel vergeten leerstof hadden leren
denken.
Als Cuma zo leert kijken en obser
veren en op de duur een eigen kijk
leert opbouwen op de verschijnselen
om ons heen, heeft het zijn taak
vervuld.
Natuurlijk zou men van zo'n vak
kunnen verwachten, dat er dan geen
examen in afgenomen wordt, maar
wij hebben nu eenmaal altijd mate
riaal nodig om de ontwikkeling te
schatten. Een examinator kan zich
nog zo bewust zijn van de betrekke
lijke waarde van zijn vragen, toch
kan hij niet volstaan met de leer
ling in de ogen te kijken. Zelfs wan
neer hij zich een denkbeeld niet over
de kennis, maar over de levenshou
ding en de ontwikkeling wil vor
men, moet de leerling zich toch op
de een of andere manier uiten. Het
zal wel niet altijd gemakkelijk zijn
om gecommitteerden te vinden, die
van de noodzakelijkheid van zo'n exa
men overtuigd zijn zonder er noch
tans te dogmatisch over tc denken.
Mejuffrouw Agnes Noltc, lid van de
Tweede Kamer, die gecommitteerde
was bij dc enkele examens, die wij
mochten bijwonen, bleef in ieder ge
val niet steken in deze problematiek.
Dc vragen, die zij stelde, waren niet
bedoeld om de examinandus te doen
struikelen, maar eerder om zjjn in
zicht te vergroten.
Mensen uit de praktijk kunnen zo'n
examen natuurlijk in het belachelijke
trekken door te vragen, wat zo'n jonge
man of vrouw met een scriptie over
een ingewikkeld cultureel of maat
schappelijk onderwerp nu vóór heeft op
de kwekeling van vroeger, die het
zonder Cuma moest stellen; Ook voor
de onderwijzer of onderwijzeres van nu
zjjn cultuur en maatschappij nog geen
gesneden koek, maar wie veel met jon
ge mensen omgaat, weet, dat hun on
wetendheid op punten, die niet hun spe
ciale belangstelling hebben, aan het
angstwekkende kan grenzen.
Er is genoeg gepraat over de Fran
se eindexamenvertaling van de H.B.S.
van vorig jaar, waarbij hele legers van
examinandi niet alleen niet wisten, wie
Jean Jacques was, maar ook toen de
aanvullende achternaam Rousseau ge
noemd was, nog met het hoofd bleven
schudden. Dat is niet het enige voor
beeld. Nog deze week vroeg een meis
je. dat haar laatste examens gymnas
tiek M.O. moest doen, in alle ernst, of
de doodstraf in Amerika nog bestond.
aaruit kunnen we wel opma
ken, dat zelfs kranten lezen
een vak op zichzelf schijnt te
zjjn en dat een middelbare op
leiding geen enkele waarborg voor
een zekere „buitenschoolse" ontwik
keling is. Men is te zeer geneigd om
te denken, dat dit wel vanzelf komt,
maar de middelbare scholier wordt
uit bredere kringen dan vroeger ge-
requireerd en vaak heeft 'zijn kinder
kamer ver buiten de sfeer van cul
turele en maatschappelijke belang
stelling gestaan. De school moet dus
aanvullen, wat hjj thuis mist. Mis
schien was dc gezonde kritiek op he.
vak, die we tijdens het bijwonen van
zo'n les in de derde leerkring te ho
ren kregen, wel het beste bewijs, dat
dit bereikt was. Het was een klas
van jonge mensen, die op vele vra
gen iiet antwoord niet wisten, niaa l'
ze hadden vragen leren stellen en dat
is de basis voor iedere verdere ont
wikkeling.
H. SMfc
Onder deze titel is een klein boekje
verschenen met een viechtenkind
op de omslag dat staart naar een
groot gebouw. Het gebouw is
symbool voor het internaat, de grote
gemeenschap, waar het kind anders
woont dan kinderen die gewoon thuis
zijn bij hun eigen ouders. In dit uit
gaafje van de Nationale Federatie voor
-ivinaerbescherming staan drie verhaal
tjes, die alle drie een speciaal geval
vertellen van een kind dat opvalt om
dat het in de klas iets doet wat andere
Kinderen met doen. Waarom krijgt een
jongen een explosie van woede tegen
ue meester, waarom blijft een meisje
suekem twee nachten slapen op ae
schoolzolder en wat gebeurt er met de
jongen die in de klas het melkgeld
wegneemt?
Mevrouw mr. M. Rood-de Boer
weet het strak en toch gevoelig
zó voor te stellen, dat de onder-
wijzer(es) voor wie dit brochu-
retje bedoeld is, vanzelfsprekend wordt
meegetrokken in die -belangstellings
sfeer, die open oog geeft voor wat de
kinderbescherming nu eigenlijk precies
doet. Er staan misschien meer jonge
leerkrachten voor de klas, die, evenals
de jonge onderwijzer uit dit boekje,
nauwelijks weten, ais ze onder hun
leerlingen een voogdijkind hebben, dat
er in Nederland 19.U0Ü voogdijkinderen
zijn, waarbij een heel grote categorie
jongens en meisjes, die in het leven
alleen maar „pech" gehad hebben, zoals
het doodgewoon en onomwonden, voor
iedereen begrijpelijk, wordt uitgedrukt
door een leidster in een tehuis. Pech,
omdat hun eigen vader en moeder of
alleen maar de moeder, niet voor hen
kunnen zorgen.
Tot beter begrip voor alles wat een
kind, dat gehandicapt is, ofwel in
zijn omstandigheden of in zijn
lichamelijke of geestelijke condi
tie, nodig heeft, zijn er nog vier soort
gelijke eenvoudige geschrjftjes versche
nen. respectievelijk getiteld: „Er is iets
mis". „Gezondheidszorg voor het school
kind". „School en M.O.B.", „Het ge
handicapte kind en de school". Het zijn
gezamenlijke uitgaven van de Nat. Fed.
voor Kinderbescherming, de Ned. Bond
voor Moederschapszorg en Kinder-
hygiëne en de Stichting voor het Kind.
Bij dit laatstgenoemde instituut, Emma-
straat 38, Amsterdam, zijn de brochu-
retjes te bestellen voor een bedrag van
ƒ2,50.
I r at u nu leest, staat misschien gedrukt - op wat eens een Finse boom was
11/ uit een bos, stil en donker als een kathedraal, aan een van de duizend
y\ meren van „Suomi". Wat weten wij hier eigenlijk van Finland? Toen onze
vrouwelijke vrijwillige hulpverlening werd opgericht in 1938terwijl de
dreiging in de lucht hing, richtte die haar aandacht op de Finse „Lotta's'\ de
vrouwelijke vrijwilligsters voor de hulpdiensten in het Finse leger, toen' als
vrouwelijke bijdrage in Europa iets heel nieuws. Sindsdien hebben wij onze
Marva's. Kort daarna werd de Finse jonge schrijfster Sally Salminen beroemd. Als
dienstmeisje werkzaam in Amerika, schreef ze er haar eerste roman „Katrina",
die een groot succes werd. Wij hebben nog altijd een bladzijde van twintig jaar
geleden uit het Noorse vrouwentijdschrift „Alle Kvinner", met een foto van de
stralende jonge Finse Sally, keurig in het zwart met wit schortje, poserend bij
een berkeboom van het Amerikaanse landgoed, en daarnaast een foto van haar
ouderlijk huis in Finlandomgeven door appelbomen, door haar moeder zelf
geplant. Finland heeft heerlijke zomers!
Het weinig gekende Finland, dat niet
zó ver weg ligt wat is er nog ver
met het straalvliegtuigverkeer? maar
wel uit de route, is wat dichterbij geko
men met de tentoonstelling in het Am
sterdamse Stedelijk Museum van Finse
vormgeving. Met die gloedvolle, hand
gemaakte tapijten, de rustieke kookpot
ten, het wonderlijke en sierlijk gevorm
de glas, het zware ceramiek in roesti
ge tinten en de uitnodigende zitmeu
bels, zetten de Finnen een stap dichter
naar ons toe.
Finland heeft ai zeer lang een ver
eniging voor kunstnijverheid, enigszins
te vergelijken met ons „Scheppend Am
bacht' De tentoonstelling in het Ste
delijk Museum die tot half juli duurt, is
georganiseerd door de Finse vereniging
voor Vormgeving en, waar het bijna
uitsluitend gebruiksvoorwerpen betreft,
is het niet zo vreemd, dat de vader
landse handel er meteen van profiteert
met vermelding in de catalogus van
de Nederlandse adressen, die de ver
tegenwoordiging hebben. Wie getroffen
wordt door een boeiende Finse lamp
als een vergrote zaklantaarn of een
houten stoeltje, dat een bijzonder gea
cheveerd stukje schrijnwerk is, die
kan er meteen werk van maken om
het in zijn bezit te krijgen.
Het hier bijeengebrachte vormt een
kleine exclusieve tentoonstelling, die
iets uitdrukt van de rust van die noor
delijke landen, waar de bewoners nog
veel dichter bij het hart van de natuur
lijke aarde staan en waar de onnatuur
van de gigantische metropolen ver is
gebleven. De gebruikskunst heeft daar
mee te maken, want die groeit, die
wordt niet in snel tempo te voorschijn
gestampt. Gebruikskunst, versiert, god
dank nog altijd, het daags- leven. Zo
wel bij het ontstaan als (le maker er
zijn vreugde aan heeft als later bij het
gebruiken omdat het nooit dode dingen
worden.
van het daagse produkt, men zou zeg
gen, onuitputtelijk heeft voorzien van
alles, nog weer verrassende en heel
nieuwe zaken voor te zetten, die toch
niet gewild of geforceerd aandoen.
Zo n gordijn bijvoorbeeld, „voorhang"
is eigenlijk een betere benaming, van
doorzichtig vitrage-fijn metaaldraad-
weefsel, lijkt ons als verdeling van
een grote ruimte veel mooier en rus
tiger dan het visnet-vitrage, dat men
er wel voor gebruikt. Weven is van
ouds de huisvijjt van het noorden. De
winters zijn er lang en hard, kleren
en bekleding van de houten huizen
zijn altijd noodzaak geweest en de
sneeuw, die het onderling verkeer be
moeilijkt, bindt de mensen aan huis.
Knap weefwerk is vertegenwoordigd
in de lange smalle banen, die hier in
de expositie-ruimte hangen, onder an
dere in fraai gecombineerd lila met
zwart. Het mooie genuanceerde, leven
de zwart van het niet-geverfde zwarte
schaap. De tapijten die imponeren
heeft men nog nooit ergens anders ge
zien. Er groeien kleuren in, die de indruk
wekken, dat de zon er op schijnt,
maar ze zjjn tegelijkertijd somber en
mysterieus en ze roepen bijna dwin
gend de sfeer op van het 'oesioten Scan
dinavische bos.
Er zijn ook een paar proeven van
bedrukte gordijnstof, wondermooi van
zachte, ingehouden tinten. Men herkent
er de sierlijke motieven in van de door
gesneden vrucht. Het zijn de motieven die
men terugvindt bij alle vanouds zeeva
rende volkeren, die tot ver in Oost en
West hun sierpatronen uitwisselen.
Het is erg plezierig en rustig
dat het maar een kleine ten
toonstelling is. Dat geeft in fei
te een betere en sterkere in
druk dan wanneer er te veel is
om te verwerken. Nu kan nicn de
tijd nemen om bij elk ding met volle
aandacht even te blijven staan. Geen
enkele huisvrouw zal voorbij lopen
aan het merkwaardige kookgerei. De
pan-schaal is bij ons al zo lang een
voorwerp, waar de vormgevers, hoe
„verantwoord" ze het ook proberen
aan te pakken, nog niet helemaal be
vredigend zijn uitgekomen. Hier staat
een rood geëmailleerde gietijzeren
pan van Timo Sarpaneva, meer een
kookpot, met een even gebogen losse
houten greep, die door de twee oren
wordt gestoken. Men ziet het op de
foto. Die greep neemt men er af en
het bijgepunte uiteinde steekt men in
de dekselgleuf om het deksel er mee
op te lichten. Er zijn meer van die
interessante pannen.
Er zjjn ook donkere aardewerk soep-
koppen voor het rustieke huishouden
in een chalet. Een hut zegt men ge
woon in het Noorden. Veel van het
glaswerk is donker getint, en don
ker zijn de bakken en potten en scha
len van zulk hard aardewerk van
Francesca Lindh, dat het op ijzer lijkt.
Dat komt ook door de roestige tinten,
die men precies zo vindt in de onbe
treden zomerse bosmoerasjes waar
wondermooie mossen naar hartelust
gedijen. Het zou een sieraad zjjn in
een kleine tuin om er zoiets neer te
zetten als drinkbakje voor de vogels.
Vorken, messen en lepels zjjn er ook
in de moderne strakke vornjgeving,
die, als ze consequent wordt door
getrokken, over een jaar of wat wel
weer zal uitkomen bij het beginpunt:
de stokjes! Het glas biedt veel moois
en veel wonderlijks. Gelukkig is de
schoonheid van het handwerk-glas en
het gekleurde glas weer ontdekt in
deze tijd, en Fins is dan weer eens
iets anders dan Italiaans. Louter voor
versiering lijken de grillige brokken
ongekleurd glas die zó uit de glet-
scher gehakt konden zijn. Maar wie
bij vormgeving naar de natuur kijkt,
vergist zich nooit.
A.Bgl.
Finse kookpot met losse houten greep.
(Advertentie)
10 TABLETTEN
aar zuivere sierkunst is er ook
op deze Finse expositie. Aan
doenlijk en levendig zijn de
vfjf glazen vogeltjes met ge
spikkeld lijfje en lange glazen pik-
snaveltjes. Je zou ze zó in een bloem
bed van vergeet-me-nietjes in de tuin
willen zetten. Levende vogels zijn
óók op zjjn mooist tussen bloemen.
En niemand zal voorbij kunnen lopen
aan de zeer originele, zeer innemen
de reuze vogels van Birger Kaipia-
nen, doorzichtig opgebouwd uit kra
len en vierkantjes spiegelend metaal
of uit kralen en horlogekasten met
wijzerplaat. Is dat een spelletje met
tijd en ruimte? Een hoi vliegbeest
op buispootjes, zelf gevuld met ruim
te en gereed om de ruimte in te
gaan, gemonteerd uit tijd-symboien?
Hoe ook, die zeer artistieke beesten,
die de expositie als het ware openen,
wekken al een verwachting voor dc
rest, die volledig vervuld wordt.
We vinden het heel knap, om in
deze tijd, die de mens op het gebied
Deze Finse vogel van Birger Kaipianen noemen wij „Het Tijdbeest". Hij is hele
maal van kralen gemaakt en van horlogekasten, met ivijzerplaten die op kwart
over twaalf staan. Maar hij is ook een ruimtevogelijl als een vliegding klaar om
op te stijgen.
(Advertentie)
Modern, snel en mild,
veilig en reukloos:
van Hamol uit Zwitserland
tube 1.50-2.95
Parijs, juni Dat de invloed van de
mode veel groter en diepgaander
is dan oppervlakkig gemeend
.vordt, hebben we door een bijzon
der interessante rede van Mrs. Rou-
blon, een lid van de Fashion Group
uit San Francisco leren inzien. Mrs.
Roublon is een jonge knappe vrouw,
die een Russische van geboorte is
maar al jarenlang een couturehuis
in Californië leidt.
Ze heeft dus uitstekend de gelegen
heid om steeds weer op te merken hoe
alle vrouwen zonder onderscheid zich
opgewekter en vrolijker voelen als ze
goed gekleed en gekapt zijn. Als alle
normale vrouwen dit zo voelen, waar
om zouden psychisch gestoorden dat
dan ook niet doen? Een vrouw blijft
altijd een vrouw, meende ze. Die ge
dachte liet haar niet los en ze wist
er haar medeleden van de Fashion
Group voor te interesseren. Ze sprak
er over met doktoren en langzamer
hand rijpte bij haar een plan dat, toen
ze het haar afdeling» van de Fashion
Group voorlegde, algemeen bijval
vond. En het duurde niet lang of
enkele doktoren gaven haar de ge
legenheid dit plan ten uitvoer te bren
gen.
Zo werd eind november 1959 in het
Napo State Hospital in San Francisco de
eerste proef genomen met wat men de
..modetherapie" voor psychisch gestoor
den" zou noemen.
Een vijftigtal zieken waarvan de
meesten al jarenlang in het hospitaal
verbleven en die als ongeneeslijk wer
den beschouwd, werden in een zaal ge
bracht waar zich een podium bevond.
Gelaten en onverschillig wachtten ze
de gebeurtenissen af. Noch Mrs. Rou
blon, noch haar vriendinnen wisten
eigenlijk precies hoe ze de belangstel
ling van de patiënten zouden moeten
opwekken. Maar ze gingen van de ge
dachte uit, dat vrouwen zich altijd voor
haar uiterlijk interesseren, zelfs als dat
ogenschijnlijk niet het geval is. Maar
hoe dan ook moet het mogelijk zijn
daarvoor haar belangstelling, op te wek
ken. En daarom begonnen ze met een
modeshow.
Het eerste toilet dat getoond werd,
was zo gekozen dat het sterk op de ver
beelding werkte; enkele patiënten ke
ken, de rest staarde onverschillig voor
zich uit. Maar na het tweede en derde
toilet werd geapplaudisseerd, al was
het heel flauwtjes; gaandeweg nam de
belangstelling toe en op het einde keken
alle patiënten de mannequin na.
Enige ogenblikken later kwam deze
weer terug, nu onopgemaakt, onge-
kapt en in haar onderjurk, echt wat
de Amerikanen een „basic-girl" noe
men. Ze maakte zich op, kapte zich
zorgvuldig en trok een toilet aan dat
haar stond. Terwijl de patiënten naar
die metamorfose keken, kwam Mrs.
Roublon op een van haar toe en zei
haar bewonderend: „wat hebt U mooie
handen, wat jammer dat U ze niet
beter verzorgt" en ze nam haar mee
naar het podium waar een manicure
de handen van dc vrouw verzorgde.
Toen keek Mrs. Roublon een andere
vrouw aan, die haar hele gezicht met
rouge had ingesmeerd en ze zei met
overtuigeng hoe jammer het was dat
ze zoveel rood op haar wangen had
gesmeerd, want nu kwamen haar
prachtige ogen helemaal niet tot hun
recht. Ogenblikkelijk wreef de patien-
(Advertentie)
naaisters behandelden de zieken precies
zo als ze de meest lastige en veeleisende
klant behandelden, wat zeggen wil dat ze
een en al begrip en aandacht voor haar
waren. Ze leerden de vrouwen zich gra
cieus te bewegen, op een elegante ma
nier te gaan zitten, kortom ze wisten de
patiënten er van te overtuigen dat haar
uiterlijk van belang was en dat ze het
zelf in handen hadden om het te ver
beteren.
Dc „kuur" duurde vier weken en
reeds bij de derde bijeenkomst stel
den de zieken vragen of vroegen ze
om raad, terwijl ze daarvoor de dag
doorbrachten met* wezenloos voor
zich uit te staren. De modetherapie-
kuur werd gesloten met een mode
show waarbij de natienten de manne
quins waren en aan hun familie, ande
re zieken, doktoren uit het hospitaal
en verpleegsters haar nieuwe toiletten
toonden. Deze waren door veel pa-
tienten zelf gemaakt al «'as dat dan
lllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHI,,!,,,,,,!,!,,,,!,,!,,,,,,!,,!!,,,!,!,,
llllllll>llllllllllllllllllltllilllllllllllllllllllllllillllllll|l||||l|||||||||||||||||||||||||||||||||||||j|||||||||||||||||||||||||||||||||M|||||||||||||,
te het rood van haar wangen. Bij een
ander betreurde ze het dat deze al
haar bezittingen om haar middel had
gebonden, want nu kon niemand zien
wat voor dun middeltje ze had, waar
op de patient ogenblikkelijk rcae-eer-
de door er een van haar bezittingen
af te trekken.
Telkens zeiden Mrs. Roublon en haar
helpsters, hoe de patiënten haar uiter
lijk konden verbeteren, want, zeiden ze:
„iedere vrouw kan mooi zijn als ze dat
maar wil."
Onder de patiënten waren er ver
scheidene die al in geen twaalf jaar meer
dan tien woorden per dag hadden ge
sproken. maar die op die ene middag
meer zeiden dan in al die tien jaren.
In de volgende bijeenkomsten hield
Mrs. Roublon de vrouwen één voor één
een lap stof voor. Een modelist drapeer
de die op de patiente. In de spiegel toon
den ze haar, hoe anders ze er uit zou
den zien als ze een aardige, goed zit
tende japon zouden dragen. „Zo ge
kleed, goed gekapt en opgemaakt, bent
U een mooie vrouw", zei Mrs. Roublon
herhaaldelijk en hoe wonderlijk of
het ook lijkt, die opmerking haalde de
patiënten uit haa: lethargie.
Mrs. Roublon en haar collega's, mo-
delisten, schoonheidsspecialisten en
met behulp van de Fashion group
leden.
Alle patiënten zeiden dat ze zich na
de modetherapiekuur veel beter voel
den en bjj 83 procent werd door de
doktoren een verbetering waargeno
men.
Deze nieuwe therapie wordt sinds
dien in tien of twaalf verschillende
Amerikaanse steden toegepast en zal in
september in New York gebruikt wor
den.
De rede van Mrs. Roublon werd door
enkele doktoren bijgewoond en een van
hen zei: „we trachten de belangstelling
van de psychisch gestoorden op te wek
ken met muziek en schilderkunst, waar
om zouden wij het ook niet eens probe
ren haar weer belangstelling voor het
leven bij te brengen door haar er van
te overtuigen dat ze als vrouw niet af
gedaan hebben en er lief en bekoorlijk
kunnen uitzien?"
Waarschijnlijk zal in Frankrijk nog
niet dadelijk met de modetherapie be
gonnen worden en zal men eerst nog
meer resultaten uit Amerika afwach
ten. Vast staat echter dat deze be
handeling* daar een steeds toenemend
succes heeft.
DINY K.-W.
