ÜR OKKEN
Vedette
in grote
HEEFT
revue
HET
VREEMD
GENOEG
COLEMAN
Muziek in
de ruimte
i
K
Vijf kleine mannetjes wonen
in een schoentje
WOLKENKRABBER
„Het is fijn om bij
het theater te horen
Ahtet ,pubiie.k vraag-
ïi,ic
fcy V^k."3e stem' dat
ffPl
is 4 Nnlchtp
■DE TEENTJES VAN MARTIN-
Diverse uitgaven
GEZEGDEN aan het
zeeleven ontleend
ZATERDAG 9 SEPTEMBER 1961
V zegt Corry
lakken over z'c^"
etje tGerde je op dat
'tzeiirn ten en televisie-
',nSen. Elke avond
Vveet-jb-Je er °P uit naar
tl'°k p Wat voor gat. Je
v1 z0n" j00ie Jurk aan
1djes ee maa' zes
Je vaaw Pianist kende
!vaai'0ri n*et en de piano
*loht.p hij
bezig was,
v J'°g wel eens vals.
a,lachts sukkelde je in
I
bek-af naar
'1 hoP,.a^ een bestaan hè,
t'et p ee' jaar heb ik dit
^Oet ;iaan' En hier, hoe
Jk het
zeggen.
V,
NSi'^N Er
N,s
rN
5? hf c"or^r de h00gste rijen
%Sery Br04kP naar de revue
corr y
^formnw11 Van ïe §ram"
is \ir01'ïe bek-af naar
Wat
heeft BI
voor haar
in een kamerjas
van ver-
heeft ze een bijna
'4>. ZP .fhkamer
zit
chtei
4?4Pi-§elsbeS aan hangertjes.
ffi? eee -«
&e ^eticlo achtei'grond
iw !w:e robec i.
.atV"'ek?"!f weerkaatsen een
n en g?21cht met donkere
h'L 'aaP donkerbruine ogen,
asn° mink en lange,
V' Wr&Plakte oogharen
s theatraal in haar
verschijning.
het z
en dat is zó-'
Ijdtoe30^
'■i.!: is n.°et ik het zeggen.
jj eater
4wn' bij om er bij te
aw be „dat ballet, het or-
S-j'^eii, de artiesten en het
nowde eigen werk
ï'hi' °okV„ e eif?en werk
"V' Slgpf .verzorgd. En dan
Np .die al)ls een schat, een
L,iaeeff „lles voor iedereen
teïrwr
r de coulissen
Sieeswijk: „Corry
alle
is
haar werk is
Ik wist dat ze
Na' lVtaa.V°or had, voor dit
NÜ ^en et was toch s'pan-
hnL'''*' 2e°Pzichlen een grootse
Ni co11p-, voor iedereen een
Vb'eht^ dig,
WA Voor
In „zigeunerpak" vraagt zij de toekomst te mogen voorspellen.
Ik word voor enige tijd uit
de kleedkamer gebonjourd. Op
de gang is het een voortdurend
aan en af draven van ballet
meisjes, met een warrig ge
vederd waaien en snelle con
trolerende réverences voor
spiegels. Corry trekt rustig
„het zigeunerpak" aan, zoals
ze het noemt. Het geval is een
stuk minder angstig dan die
witte japon waarvan ze nacht
merries heeft gehad. Dat ver
haal krijg ik nog te horen.
„Daar was ik het meest bang
voor, want in die witte jurk
moest ik de trap af op het to
neel. Een revue zonder een
trap voor de vedette is geen
revue. Ik weet dat het ding
tien treden heeft en bovendien
ben ik er honderd keer vanaf
gelopen om de goede houding
te krijgen. Daar voor je zit dan
dat publiek je aan te staren.
Je moet stralend lachen en
heel gracieus afdalen. Maar die
jurk hè, die zwabbert om je
voeten en ieder ogenblik kan
je naaldhak in de zoom blijven
haken, 's Nachts viel ik in mijn
dromen vaak van die trap af.
En wat moet je dan doen hè
tegen het publiek? Opstaan en
verder zingen? Ik heb 'm van
onderen drie keer laten zomen,
zodat ik zeker wist dat er niets l|lll,lllllllnl!,llllllll»llllllllllllllllllllllillllimij
kon gebeuren. Lang na de pre
mière is die angst pas een
beetje gezakt, maar nog steeds
niet helemaal."
Hoewel een gesprek met
Corry Brokken een genoegen
is, kan ik het niet erg vinden
af en toe naar de gang gezon
den te worden. Want daar
speelt zich minstens zo veel af
als op het toneel. Meestal is
Willy Alberti in een kledij
tussen twee nummers in daar
«ii!a«erPln 'k
i ak e verkijkt
besloot haar te
)Lgauw- En van be-
has meedoen op de
NhN tv ,Corry nooit iets
8trtSri ah aar moest ik in
sCp, Von van George
j'e zelf in bed te kunnen stop
pen, maar ze kan 's morgens
tegelijk met haar opstaan, haar
iri bad doen en de rest van de
dag met haar optrekken. Zelfs
voor de radio-uitzendingen met
de Zaaiers is het nu zo gere
geld dat dit gebeurt in de
ik dan ook. Nou,
'!'9atï en n?an die alleen maar middaguren dat Nancy slaapt.
m Vnr,sh°w-choreografieën
È^°W-de topsterren uit --Als dat er is lacht ze
fcN Lesmess, moet u na- wpzend op een foto van haar
de
To„„ c°ach van Danny
Nj 'het l d'j voor de eerste
A ik G haar van
wal stak.
•■Is een bange jon-
Nin een -
'i n N o "oekje naar te kij
ij. ihijep" kalf
la, Ze J ,af. Ze h.
dochtertje, „is je werk als ar
tiest niet het allerbelangrijkste
meer. Waarom zou je dan een
gevierde vedette willen worden
en met een hele dure naam in
de show-business de wereld
afreizen? Ik wil mijn werk
steeds beter doen, een fijn
chanson of een Amerikaanse
ballad, iets Spaans of iets En-
■N"" '"'J dat hij het mij gels zo goed mogelijk zingen.
N ,z.®kt Corry Brok- Vedette zijn, wat is dat nou
de str'jkt voortdurend precies? Ik heb twee keer in
,i d z°bdpWprte wimPers cn Olympia in Parijs gestaan, die
Nltl skie iicts te zien> steeds keren nadat ik het songfesti-
„v5. als ze even na- val gewonne
uur kwam
>alaf- Ze hééft het, zei
eti," er iets goeds van
de .strijk"t voortdurend
mensen hebben
flj te«en mij gezegd,
eU i,.Ean wilde ik het
N „"jj leerde je niet
k kr,N hiaa®baart-ies cn bewe-
1." Zada» h"acht .ie bij wa'
dl je het werkelijk
vtS Co
v'°kdle hu£ Brokken in haar
y^ige^ei-, als waarzeg.
h orkpftv0, over de "Spd
N flkgeprt e®tbak loopt, knielt
hj^ nQan e lezen, is ze. nog
gewonnen had. Daar heb
ben de grootste vedettes ge-
knaPPC vocalistê,
N i 'et nf, actrice, met
mR zaal. Het. rrinel
o!!.leürppCorPs de ballet in
-,t)N ha= en w
'C?t i "aar heen
'ik
zaal. Het rridet
2'jn haar als lead-
Presenteren
wilde spron-
^nou doet los
ooi- de microfoon, het
i, anders bena-
I?kken is 28 jaar.
Het
de slagwerker
vl fs V Wl. OtagWU Atl
Vf.fige ij Hoeder van het
NpNt rn6liSie Nancy. Nan-
'denp "Big en blond in
ii Van nf°to's de kleed-
vi66dkaSarré op. Het is
«A ?.er zoals alleen
!'v>' pj k^?Ie- kan opsmuk-
vr licht papier
'(M P0tNandplanken. een
bpi?s. óp 11 Paar kleuter-
ti, hNtjp, n gele wiegstrik
VaiS vN611 met b'er en
hetlde.r Cees op een
•m p-i t,. heeft* in Loosdrecht.
Van 1 mel nie
h!e-r ^-Ges °P
U"l Nheeftu's in Loosür
N dtvl hg A öe doorslag ge-
ge,, en gedaan heeft.
'e av0A|g n°g moet
Oog A net een half
Weg om hét meis-
0 MEIN PAP/1 i oo' i O
Kjeld (CNR F 249). Dankzij de
sterke vaderbinding van beide
broertjes nog steeds triomfan
telijk aan de spits. Let vooral
eens op Kjeld.
1 MISS YOU SO, door Fats
Domino (Imperial-Al 124).
Drie grote kerels, de tekst-
sehajve.s Hend -• ",,ic
Robin hebben niet kunnen
verhinderen dat er met hun
tekst door de vierde grote
kerel een loopje wordt geno
men. Een kniesoor echter, die
daar op let. „Fats" is een
trouwe tienervriend. So lo-ong
dus maar.
BRIGITTE BARDOT SAMBA
MARS, door Digno Garcia
(Pallette PB 40-087). Dat Bri
gitte heel wsl in haai- rnai-
heeft, wisten we reeds. Nu is
daar nog een samba bijgeko
men. Wij houden niet van dit
muzikale voetje-vrijen. On!
raden!
NON, JE NE REGRETTE RIEN,
door Edith Piaf. (Columbia-
SCMH 5071). Een nee-zegge-
rige tekst wat er -ezien
ons collectieve lage rapport
cijfer voor Frans nauwelijks
toe doet maar bovenal een
kristalhard lied, een Piaf-dra-
ma in twee minuten, waarvan
men uren ondersteboven kan
zijn.
-RJ MOET HET UIT ZIJN, ik
ga je leren zwemmen, riep
de veertienjarige Roger Ken
ny uit het Engelse ilaatsje
Oldham, nadat hij voor de
derde maal in twee jaar tjjds
de zesjarige Bobby Hoy,
zoontje van de buren, uit een
Vijver had gered.
'ELINDA DENHOLM, zeven
tien jaar en erfgename van
1.000 pond, zal dit bedrag
investeren in haar verschij
ning op een Brits debutan-
tenfeest, waar ze het goed
geïnvesteerd acht. Haar
voogden zijn het roerend met
Belinda eens. Op het feest in
kwestie komen ongeveer hon
derdvijftig zeer rijke of zeer
adellijke en huwbare Britse
jongelui.
-JJMRUIKEN dreigt een nieu
we tiener-rage te worden in
de Verenigde Staten. Wan
neer men de geur van een
speciaal soort lijm voor de
bouw van modelvliegtuigen
inhaleert krijgt men zo'n
lekker licht gevoel in zijn
ïoofdje. Op tienerfeestjes
gaat de lijmpot meer en
meer van hand tot hand. He
laas is dit gedoe nogal ge
vaarlijk. Volgens artsen kan
het inhaleren schade aan de
hersenen veroorzaken en bij
veelvuldige herhaling de
dood.
AZZMUSICÏ in de Verenigde
Staten geraken meer en
meer uit de greep van nar
cotica. Dit deelde de trom
pettist Benny Baily mee, die
thans gasl-solist is op een
jazzfestival in Oslo. Vroeger
waren vele jazzmusici ver
slaafd aan stimulerende, zo
niet verdovende middelen
thans zijn er aanmerkelijk
minder. Volgens Benny Bai
ly vielen velen de schellen
van de ogen, toen ze kennis
namen van de ellende van
Charly ,,Bird" Parker, de
befaamde altsaxofonist,
wiens indrukwekkende rijk
dom aan ideeën aantoonbaar
ten onrechte toegeschreven
is aan het gebruik van ver
dovende middelen, maar die
aan de norcotica ie gronde
HENK SUÈR is gegaan.
iiiiiiiHtiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiHHitiiiiiMiiiiiMiiiiiiuiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
staan, en
mooi dan."
Ze is beweeglijk met haar
handen. Af en toe roept ze:
„stil eens", en dan luistert ze
of haar tijdstip van optreden
weer nadert, want dan moet zij
zich in een van die japonnen
wringen. Ze is echter aller
minst de nerveuze, kwetsbare
Corry Brokken, die ons vroe
ger wel eens is afgeschilderd
Jarenlang heeft ze ingespannen
gewerkt, twijfelend aan haar
kunnen en met moeite die on
handigheid aflerend, waar
ze met haar, overigens niet zo
heel lange gestalte last van had
in het openbaar. Ze was verre
van dom en ambitieus. „Vanaf
mijn eerste dag in het vak wis:
ik dat ik geen cliché-figuur
wilde worden. Dan ga je kijken
hoe je zelf bent, dan aap je
tenminste niemand na. Je was
natuurlijk wel zo brutaal om
meteen het grote werk te gaan
zingen, of je het kon of niet.''
dend kostschooikoortje; ander
zijds door een punaise op de
zitting van Bobbie's stoel.
Vooral dat laatste maakt zijn
voordracht zo echt. Hoewel,
pijnlijk.
BABY SITTIN' BOOGIE, door
Buzz Clifford (Philips-322712
BF). Om eerlijk te zijn: de
baby rock't leuker dan de
sitter. Maar dat komt meer
voor.
"E KLEINE POSTILLON, door
de Selvera's (CNR-UH 9525)
Onnoemelijk lief, nog liever
dan de bruine ree. „In zijn
hansop, heel net, gaat de pos
tillon naar bed, tatadera" We
gens onverwoestbaar succes is
de grote terts geprolongeerd.
In Cardens handen tijdens re
petitie.
'fin het donderjagen met Willy
Malden of Roland Wagtér, of
iet liefst eigenlijk met Aart
Jrouwer, die ook verre van
likerig is~ van speelsighedeh.
.lij is de dankbaarste prooi
voor Alberti, die al de tijd dat
hij niet zingt, besteedt, aan het
voorbereiden an uitvoèreii van
practical jokes. Dagenlang kan
•:;ij omzichtig bezig zijn en zo-
nodig haalt hij het hele land
er voor overhoop om dan plot
seling toe te slaam
„Dat is Alberti's manier om
zijn zenuwachtigheid af te rea
geren", zegt Corry Brokken,
én dat geeft wel eens ontzet
tend veel te lachen, behalve
als het verkeerd valt in een
gespannen atmosfeer, zoals mij
vycl eens is overkomen. Maar
i'at was vóór deze revue. Op
voorstel van Slees hebben wij
het fijn afgedronken."
(Van onze jazz-medewerker)
N DE JAZZ stormt het mo
menteel van de nieuwighe
den. Tot enige jaren terug
bewoog de evolutie zich
steeds over enkele figuren, die
daarbij echter altijd één dui
delijke lijn volgden. Thans
zoeken enkele musici, totaal
afzonderlijk en vaak op ver
rassend uiteenlopende wegen
naar een vergroting van het
aantal expressie-mogelijkhe
den. Het ver ontwikkelde har
monische patroon van de „bop"
kan hen hierbij niet verder
helpen.
EEN VAN DE JAZZ-MUSI-
CI, die druk naar nieuwe wegen
zoeken, is de altist Omette
Coleman. Het voornaamste
kenmerk van zijn spel is vrij
heid. Daar Coleman uiteraard
met andere mensen moet sa-
m Ni'"" - Mi' LOVE, to menspelen, heeft hij bepaalde
NIGHT, ióor Paul Anka (ABC grondpatronen nodig. Drnette
Paramount AP 22 110) Op de Coleman vormt zijn soli echter
DAS ENDE DER LIEBE, door
Rex Gildo (His Masters Vnice-
45 EG 9127). Het éinde, Rex,
en niet alleen van de liefde.
Overigens typisch een plaat
om tegelijk met .n andere te
draaien, hetgeen voor elke
slappe rock 'n rollplaat te au-,
viseren is.
O SOLE MIO, door Robertlno
(CNR-F245). Aanhoor het
mooiste stemmetje van het
parochieel jongenskoor, als
en e nun uste s on
tegen heeft een smaak van
chianti met suiker en wij
water ip de mond te krijgen.
N a' nmu1' Zonder
S/NojJ^èh 4tl.§e produk-
"""iiiiiiiiMiiniHiiinin
i^9zE!MS worden
omslag van de plaat staat een
purti.'e.je van ons aller Pam
Het opschriftje boven zijn
fris jongenssnuitje luidt: I'm
just a fool anyway. Overbodig;
de plaat spreekt voor zich.
SURRENDER, door Elvis Pres
ley (RCA 47-7850). Een aloude
song n een 'odern nwie
voorzien van het Presley-stem-
pel. „Surrender" heet het nu
niet op de gebruikelijke veel
heid van akkoorden. Hij neemt
er veel minder en dan nog de
meest „orthodoxe". Maar hij
doet op diezelfde akkoorden
veel meer dan tot nu toe mo
gelijk was.
Een enkele keer laat hij de
akkoorden geheel vallen- (De
oiano kon hij als begeleidings
instrument al gauw niet mee?
gebruiken). In zijn melodievoe.
i :i: '"■•"s
I.
Tompettist Don Cherry, een van de weinigen die met Coleman
kunnen samenspelen.
»ij I 'ha'a |J°®beriiSelant9'rf anter
N.NSNe bg^ Radio-Mos-
?'6iNch Noüurid' dat drie
NaNca hetlNze hel
taSld N.i'erij N wegens
R)n. 'U ®r dood ver-
N NarNN Ml® anderen
t? Nul, ,J$ftien
N^nkkr'1 alles
hoort 't direct: Elvis geeft rlnS volgt hij een willekeurige
(zich) over. Waarom huil je melodische lijn, die langs veel
eigenlijk boy? Alleen van de omwegen over enkele „richt-
opbrengst van dit plaatje kun noten" heen loopt. Ritmisch is
je al een „heen-en-weertje" er uiteraard alles te beleven
'naar Sörrento bekostigen. wat bij de huidige toonaange
durend muzikaal „voorvoelen"
wat de solist gaat doen. In het
kwartet waarmee Coleman de
meeste opnamen heeft gemaakt
zitten behalve hijzelf Don
Cherry, trompet; Charlie Hay-
den, bas, en Biliy Higgins,
drums. Een goed voorbeeld van
hun muziek staat op London
structuur van het stuk verdwijnt
soms en wat blijft is één melo
dische lijn, die nergens -begint
sn nergens duidelijk ophoudt.
Het is muziek van plotselinge
expressies, zonder onderlinge
verbinding. Dc voornaamste
waarde van Coleman's werk ligt
in het experiment- Andere mu-
LTZ-K 15199: „Change of the sici die losser staan tegenover
jaar
om-
'en waren bü
HAT OLD BLACK MAGIC,
door Bobby Rydell (Columbia
SC 5091). Geïnspireerde ver
tolking, boordevol zwarte ma-
vende musici te horen is-
OM MET ORNETTE Coleman
te kunnen spelen is geen klei
nigheid. De leden van zijn com
bo moeten ongelooflijk nauw-
gie, enerziids veroorzaakt door keurig naar elkaar 'luisteren,
de meisjes van het begelei-Zij moeten als het ware voort-
Century". Vooral de blues
..Ramblin" is een uniek aan
knopingspunt voor deze nieuwe
muziek.
DOOR HET LOS1 4 EN van
allerlei beginselen in de jazz
ontstaat bij dit kwartet een
muziek die als het ware in de
ruimte is geprojecteerd. De
het experiment moeten het
werk van Ornette Coleman een
gerijpte vorm geven
Misschien dat zo iemand ai
bestaat in de persoon van de
basklarinettist, fluitist en altist
Eric Dolphy. Maar daarover
durft niemand nog een uit
spraak te doen.
het gekke was, ze vonden het opeens
weer echt gezellig.
„Het is daarbuiten in de wereld niets
gedaan voor ons," zei mannetje Kleine
Teen. „Wat heb je er eigenlijk aan om
de hele dag maar rond te springen?"
vroeg mannetje Wijsteen. En mannetje
Grote Teen zei: „als je het mij vraagt,
dan hebben wij toch maar een best
leventje". „Een leventje als konings
teentjes," zei mannetje Teen-de-vierde.
„Als de koning tenminste geen ek
sterogen heeft," zei mannetje Middel
teen, „want dan zijn wij nog beter
af." En zo praatten de vijf teentjes van
Martin nog een hele poos door. Over
de tenen van de koning raakten ze ei
genlijk nooit uitgepraat, want of een
koning nou eksterogen heeft of niet,
daar komen ze zo maar niet achter.
LEA SMULDERS
In het schoentje van Martin woonden
vijf kleine mannetjes. Nee, eigenlijk
waren het vijf teentjes natuurlijk.
Maar ze deden precies alsof het
vijf kleine mannetjes waren en daarom
noem len ze zich maar zp.
Daar was mannetje Grote Teen en
mannetje Kleine Teen. Daar was man
netje Middelteen, mannetje Wijsteen en
mannetje Teen-de-vierde. Ze hadden het
altijd samen goed kunnen vinden. Sa
men hadden ze gezellig warm bij el
kaar gezeten in de witte wollen sokjes
van Martin. En in zijn laarsjes, waar
ze zo lekker droog bleven. We hebben
toch maar een herenleventje, zeiden ze
tegen elkaar als ze in Martin zijn zach
te pantoffeltjes mochten zitten. De te
nen van de koning kunnen het niet be
ter hebben dan wij.
Maar toen het zomer werd mocht
Martin met blote voetjes op zijn san
daaltjes lopen en toen zie je, toen be
gon de narigheid. In het begin hadden
ze heel wat te giuren door de riempjes
van het sandaaltje heen. Ze zagen gras
jes en bloemen. En zand en kiezelkei
tjes. En die kiezelkeitjes waren zo bru
taal om zomaar op bezoek te komen
bij de vijf mannetjes Teen. Twee kleine,
scherpe kiezelkeitjes sprongen naar bin
nen en zeiden: ,,he die tenen, hoe staat
het met het lopen?"
Mannetje Grote Teen kri.lde een beet
je omhoog en zei: „kunnen jullie niet
fatsoenlijk aanbellen, als je binnen wilt
komen? En hebben jullie nooit geleerd,
dat je vragen moet of het gelegen
komt?"
„Nee," zeiden de kiezelkeitjes, „daar
Weten we niets van. Wij springen pre-
Geschiedenis van Europa en de Euro
pese geest; Ned. bewerking door prof.
dr. J. Presser; uitg. Meulenhoff. Een uit
voerig geïllustreerd royaal verzorgd
boekwerk, dat beknopt maar levendig
de historie van Europa vertelt; platen en
tekst vormen een vernuftig gevonden
geheel, zodat men van een spiritueel
gecomponeerd beeldverhaal zou kun
nen spreken.
Het leven van Titus Brandsma door
H. W. F. Aukes, Het Spectrum. Een
nieuwe biografie, waarvoor o.m. gebruik
gemaakt is van documenten, die de
laatste jaren beschikbaar zijn gekomen,
o.m. het veie materiaal dat het bisschop,
pelijk procgs voor de zaligverklaring op
leverde, en het protocol van de verhoren
van de Siqherheitsdienst.
Het geestelijk gehandicapte kind in
het gezin door W. A. van Liefland jr.
Uitg. Erven J. Bijleveld. „Dit boek" zegt
de schrijver o.m., „is gegroeid uit de
dagelijkse belevenissen van een jaren
lange omgang met geestelijk-gehandi
capte kinderen, uit een meer dan dertig,
jarige praktijk bij het onderwijs aan
debielen en imbecielen en een bijna
evenlange verzorging van onze jongste
zoon".
flie health of the aged door R. J. Zon
neveld M. D. Uitg. Van Gorcum. De
voorlopige afsluiting van een onderzoek,
in opdracht van de Gezondheidsorgani
satie T.N.O. ondernomen, met het doel
documentatiemateriaal te verwerven
omtrent de algemene gezondheidstoe
stand en de sociaal-psychologische mo
menten in het leven van de boven-de-
65-jarige.
Blinde kinderen door dr. J. van Weel
den Uitg. J. B. Wolters. De schrijver,
die zijn ervaring opdeed in een inrich
ting voor blinde kinderen, gaat na, wel
ke gevolgen het blind zijn voor een kind
heeft; uit de centrale vraag: wie is de
blinde mens, laat hij andere voort
vloeien- in welke mate is de blinde
anders 'dan de ziende?; welke ruimte
laat de blindheid aan de opvoeding?
Gods grote verrassing door ds. J.
Overduin. Uitg. J. H. Kok. Overwe
gingen over de Zaligsprekingen.
Concilie en herenigiing door Hans
Küng. Uitg. Paul Brand. Dit boek van de
bekende Zwitserse theoloog heeft voorat
in de Duits sprekende landen sterk de
aandacht getrokken; het geeft een
breed uitgewerkte uiteenzetting over de
taak van het tweede Vaticaanse Conci
lie; zoals Paus Joannes XXIII die gefor
muleerd heeft: vernieuwing van de
Kerk als oproep tot eenheid.
De maatschappelijke plaats en her
komst der directeuren en commissa
rissen van de open en daarmede ver
gelijkbare besloten Naamloze Vennoot
schappen.
Verslag van de Koninklijke Neder
landse Akademie van Wetenschappen
en haar instellingen over 1960.
Werken met leer 2, door A. Duyser
en A. H. Scheerder (Muusses-Purmer-
end). Een geïllustreerde uitgave voor
handenarbeiders.
Kinderen vertellen, door dr. J. M.
Kijm S.J. (Romen en zonen-Roermond)
die het buitengewoon onderwijs voor
op de lagere school en van kinderen,
Een vergelijkende studie van kinderen
debielen volgen. Getracht wordt richt
lijnen te geven voor de godsdienstig-
zedelijke opvoeding van afwijkende
kinderen.
Roeping-reeks. Een nieuwe reeks,
waarin gedichten, verhalen, toneel en
essays worden bijeengebracht onder aus
piciën van het Maandblad Roeping en
onder redactie van Lambert Tegen-
bosch. De boekjes worden uitgegeven
door de Standaard Boekhandel te Am
sterdam. De volgende zes deeltjes zijn
verschenen!
cies waar we zin in hebben. Zo liggen
we op een paardebloem en zo zitten we
in een muizengaatje. Het leven is heel
gezellig voor een kiezelkeitje. Je maakt
altijd van alles mee. Het is heel wat
beter dan dat saaie tenen-besta an t.je
van jullie."
Hum-hum,' zei mannetje Middelteen
een beetje uit zijn hum. Om te begin
nen zijn wjj niet zomaar teentjes, maar
zijn wij de vijf mannetjes Teen. En
tweedens is ons leven helemaal niet
saai. Wij zijn er zeer tevreden mee."
„Bravo, bravo!" riep mannetje Klei
ne Teen. „Dat heb je goed gezegd."
Maar de kiezelkeitjes lachten: „Och
wat, jullie zijn niets gewend. Jullie zit
ten maar opgesloten in die kleine
schoentjes van dat jongetje. Het lijkt
wei een gevangenis. Nee, maar dan wij.
Gisteren nog hebben we gezwommen in
de eendenvijver."
„Wij zijn laatst ook nog naar het zwem
bad geweest,zei mannetje Wijsteen nog.
„Phoe," zeiden de kiezelkeitjes, „Poot
je baden in het zwembad. Wat is dat
nou?"
Juist wilde mannetje Teen-de-vierde er
nog wat tegenin brengen, toen Martin-
tje last kreeg van de keitjes in zijn
schoen. Hij trok zijn sandaaltje uit en
keerde het om. Hup, weg sprongen de
kiezelkeitjes. Ze kwamen terecht onder
een bramenstruik, waar ze meteen een
pretje begonnen met een dikke kever.
En de vijf mannetjes Teen keken el
kaar eens aan en voelden zich plotse
ling helemaal niet meer tevreden.
Het is natuurlijk wel dom, om je
door zo'n paar onnozele kiezelkeitjes te
(aten opstoken, maar do mannetjes
Teen waren nu eenmaal riet wijzer.
Ze wilden niet langer aan het voetje
van die kleine jongen zitten.
Ze wilden >ok wegspringen. Hup, hup,
waarheen ze maar wilden.
„Zo hadden gelijk," zei mannetje
Grote Teen, ,,wü hebben een leven van
niks." En mannetje Wjj'steen bromde:
„we zitten altijd maar opgesloten. Be
halve dan 's avonds, maar dan moeten
we onder de dekens.
„En als we in bad gaan," zuchtte
mannetje Middelteen, „maar dan wqr-
den we afgeschrobd met zo'n venijnig,
klein borsteltje. Nou, noem dat maar
lekker!
Toen kwamen er een paar zandkor
reltjes in het sandaaltje gestoven. Het
waren beleefde jongens, dat moet ik
zeggen. „We storen toch niet?" vroegen
ze meteen. „Neem ons alsjeblieft niet
kwalijk, dat we niet geklopt hebben.
Och nee," zeiden de vfjf mannetjes
Teen. „Wjj zijn toch ai ongelukkig, zie
je „Daar zien jullie anders niet naar
uit," vonden de zandkorreltjes. Jullie
lijken wel koningsteentjes."
Phoe," zei mannetje Teen-de-vierde,
„dé tenen van de koning wonen in een
gouden huis."
„Maar misschien hebben ze wel ek
sterogen van al dat goud," zeiden de
zandkorreltjes.
„In ieder geval," mopperde mannetje
Kleine Teen, „ik wil eruit. Ik wil van
alles meemaken, net als de kiezelkei
tjes". Meteen stak hy zyr kopje tus
sen de riempjes van Martins sandaal
tje. „Hm", dacht hfj, „wat heerlijk is
het hierbuiten." Maar in het gras lag
een s'ukje glasscherf en dat prikte man
netje Kleine Teen in zjjn wang. „Au,"
riep Martin. Hij greep naar zijn voetje
en zag hoe zijn kleine teen vol bloed
zat. Hij duwde het teentje gauw naar
binnen en hinkte verder.
„Zie je nou wel," zeiden de andere
mannetjes Teen. „Wij kunnen ons
hoofd nog niet buiten steken of er ge
beurt iets." De grote Teen ging van
boosheid helemaal krom staan en hij
schuurde zijn rugje kapot tegen het
riempje van de sandaal. Toen gingen
mannetje Wjjsteen, mannetje Middel
teen en mannetje Tee,i-de-vierde zo
aan het krabbelen, dat ze elkaar lelijk
bezeerden. En Martintje moest nog er
ger hinken en liep regelrecht naar huis.
Daar waste moeder eerst zijn voetje
schoon en toen gaf ze alle vijf de man
netjes Teen een mooi rose pleisterjas-
je aan. Je moet maar nooit meer met
je blote voeten in je sandaaltjes lo
pen, zei ze. Want ik geloof niet dat
jouw tenen daar tegen kunnen.
De volgende dag werden de vijf man
netjes Teen in een keurig schoon sokje
geschoven en daar zaten ze weer bij el
kaar, net als altijd. Er kwamen geen
kiezelkeitjes op bezoek en ook geen
zandkorreltjes. Ze zaten daar maar en
Het neusje van de zalm.
Die zaak gaat de kreeftengang.
Als een paal boven water.
Het over een andere boeg wenden.
Schoon schip maken.
Met de maalstroom meegesleurd worden.
Opbruisen.
Haring in 't land, dokters aan de kant.
Op 't Kantje af.
Zo gezond als een visje in het water.
Zo glad als een aal.
Do stormbal hijsen.
Van de graat vallen.
Iemand de mond snoeren.
Aan kant zijn.
Het land hebben.
Kijk niet zo stuurs.
Onder zeil gaan.
Alles wel aan boord.
Het getij verloopt.
Bij iemand met iets aan boord komen
In iemands netten verstrikt raken.
In veilige haven aanlanden.
De goede richting kwijt zijn.
Bot vangen. Een botterik.
Iemand er door halen.
Een wrakke gezondheid.
Het gaat er stormachtig aan toe.
Dobberen. Een hele dobber hebben.
Empire State Building",
York
De hoge gebouwen (meestal in Ameri
ka) worden wolkenkrabbers genoemd
omdat (soms overdreven, soms echt)
de gebouwen „de wolken krabben". In
derdaad zyn er zulke hoge gebouwen,
vooral in New York. Het hoogste ge
bouw aldaar is het „Empire State
Building". Dit gebouw is 5CO meter hoog
en heeft 102 verdiepingen! Dat is een
geweldige hoogte! Denk maar eens aan
de Westertoren te Amsterdam, die is
ongeveer tachtig meter hoog; dus dat
gebouw in New-York is zes maal hoger.
Je kunt het je haast niet voorstellen.
Het is dan ook een echte wolkenkrab
ber, want het komt wel voor, dat men
van boven af neer kan zien op laag
hangende regenwolken. Terwijl het op
straat regent is het boven mooi weer.
In opeengepakte wolkenkrabbers wonen
tienduizenden, maar er zijn ook vele van
dergelijke kantoorgebouwen, zo ook het
genoemde „Empire State Building", dat
binnenkort verkocht wordt aan een an
dere eigenaar.
Er zijn honderden kantoren gevestigd.
Beneden zijn winkels, restaurants en een
postkantoor. De bovenverdiepingen be
vatten o.a. een sterrenwacht en geheel
bovenaan op het gebouw zijn een radio-
en een televisiezender. Vanzelfsprekend
zou het onmogelijk zijn om meer dan
100 verdiepingen door middel van trap
pen te bereiken, daarom suizen een zes
tigtal liften door het gebouw. Er zijn
snelliften, die ineens tot de 60ste of 80-
ste verdieping gaan.
Met de boemelliften bereik je de la
ger gelegen verdiepingen. Moet je dus
bijvoorbeeld op de veertiende verdieping
zijn, dan neem je een boemellift. Tot de
tachtigste ga je met de snelliften, dan
verder met een boemellift tot de negen
tigste etage. Hoger gaat men dan met
de torenlift tot dè 102de verdieping. Dan
is er nog de expresseiift, die recht
streeks naar de bovenste etage gaat zon
der onderbreking. Die wordt' ail'een 'door"
toeristen gebruikt, welke speciaal naar
boven willen gaan om liet geweldige pa
norama (uitzicht) over de wereldstad te
zie*1- Elke dag komen duizenden men
sen het gebouw binnen en er is dan ook
een legertje vast personeel in dienst
(büna duizend man). Dit gebouw is zo
hoog, dat enige jaren geleden, toen er
een mist boveri New-York hing, een
vliegtuig tegen de wolkenkrabber vloog
en zich in de 78e en 79e verdieping
boorde. Bijna veertig mensen werden ge-
dood en gewond.
Wolkenkrabbers worden gebouwd van
staal en chroom, daartussen komen de
stenen, ramen enz (Iet glazen
wassers: kom op de 93ste etage de ra
men eens lappen) Behalve, deze gewel
dige, hoge wolkenkrabbers ziln er nog.
talrijke andere, soms staan er tiental
len bijeen. En wjj vinden al dat we zo
hoog wonen op de vierde etage! En toch
zouden we het misschien wel leuk vin
den elke dag met liften te suizen door
zo'n hoog gebouw of houden jullie daar
niet van?
