Wat kinderen
graag eten
HOME TRAINSTER leert de
moeder omgaan met haar dove baby
Huisbezoek
de
weg naar
vergemakkelijkt
het inte
Vierjarigen zonder heimwee
naar St. Michielsgestel
H
Natuurlijk
gebruik
ik
<2
■Bil!
TWEE KINDEREN MEE OP
DE FIETS IS GEVAARLIJK
BRICK TOP, nog altijd
beroemde „Romeinse"
eeU
eriu
Fluweel en brokaat uit
steenkool en kalk
MET DERTIEN MAANDEN AL
EEN GEHOORAPPARAATJE
Opleiding vafl
kleuterleidsters
GOED
GEKLEED
Chansonnière
en weldoenster
IITIllllim
nylons
m
ET kindje zit stil in de box
te spelen met de rug naar
de deur gekeerd. De moe
der komt binnen met een blad rin
kelend serviesgoed, zet het op ta
fel en gaat dan even kijken naar
het kleintje, dat op noch om kijkt,
dat zo intensief speelt. Het kind
schrikt geweldig als het z'n moe
der ineens voor zich ziet. En die
schrik van het kind als het zijn
moeder gewaar wordt, geeft de
moeder ineens eenvreselijkeschok.
Want nu is ze er zeker van: het
kind heeft haar niet gehoord, het
is doof. En dat is de reden, dat het
nog steeds niet is gaan praten. Na
de brabbelgeluidjes van de aller
eerste tijd is het kind opgehouden
met zelf geluid te maken. Nee, het
is niet wat ze altijd gedacht heeft
dat het kind „laat" is, zoals wel
meer voorkomt. Het kindje heeft
noch zich zelf, noch een ander ooit
gehoord, en daarom ook geen na
tuurlijke aansporing gehad om de
eigen stem te gebruiken.
Pfaisïr 8i I
''parfum
MEER DAN
40 JAAR
ERVARING
NIET DUURDER DAN WASBAAR VERBAND;
gebruik 't hygiënische Nefa wegwerp-verband
Eau de t')ilette
7 :\g',vw I
begint met
miiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiifiiiiiiiii
Dit prismaboekje voor de keuken,
zijnde een kookboek met gezonde
gerechten, hapjes en versnaperin
gen" is niet bedoeld voor de kin
deren zelf, maar voor de moeders. Spe
ciale kookboeken voor kinderen ken
nen wij reeds. Onder anderen schreef
Martine Wittop Koning een boekje, „Met
moeder in de keuken" en van Evan
Huysman verscheen enkele jaren gele
den een kook-plaatjesboek, ,,Zelf aan
het fornuis", min of meer bedoeld voor
het zelf koken door jeugdigen. Maar dit
nieuwe prisma-kookboekje (uit het
Duits vertaald) heeft de opzet om de
moeders te helpen, die het hun kinderen
zo goed en verstandig mogelijk willen
geven aan de maaltijden, en dat doet het
vooral door inzicht te verschaffen op
een heel plezierige manier. Wij vinden
het een bijzonder goed boekje en het is
onuitputtelijk aan bruikbare gegevens.
Het is dan óok gedetailleerd, met zorg
en met liefde geschreven. En begrijpe
lijk voor een oorspronkelijk Duits
werkje, is het heel grondig. Maar die
grondige opzet heeft een speelse ver
werking gekregen en zijn we ooit vol
leerd op het gebied van de moderne voe
dingsleer? Per slot vormen kookboeken
mee de vakliteratuur voor de huisvrouw
en uit deze huishoudelijke pocket valt
echt v/el wat op te steken, niet alleen
over het aantrekkelijk maken van ge
rechten voor jeugdige huisgenoten (bij
voorbeeld wat hard ei in de soep) maar
ook over de wisselwerking tussen voed
sel, gezondheid en groei.
Vóór ze begint met de 366 recepten
(voor iedere dag van het jaar een plus
eentje toe voor schrikkeldag) geeft ze
een medisch vastgestelde tabel voor wat
de voedende moeder moet eten. Dan
begint ze met de recepten vanaf de
eerste hapjes voor de baby. Maar na een
bladzijde of vijftig zijn de gerechten al
even plezierig voor de volwassenen, die
met de opgroeiende jeugd mee aan tafel
zitten, al gaat de aandacht telkens even
uit naar wat de jeugdigen ten goede zal
komen. Het spreekt haast vanzelf dat
de recepten zeer internationaal zijn.
Gaan we niet ook in de kookboeken
naar een verenigd Europa?
Het boekje is in zeer vlot leesbaar
Nederlands vertaald door A. van Eys-
denPeeren. Als wij één opmerking
zouden willen maken, betreft die de ver
taling van het Franse woord „soupe"
dat hier ter sprake komt als gezegd
wordt, dat de Fransen twee uitdrukkin
gen hebben voor soep en dat ze van ,po.
tage" spreken als ze deftig willen doen.
Maar wij dachten, dat de Franse „soupe
iets anders is dan potage. „Soupe" is
dik, het is meer een brij en er zit brood
in zoals de genoemde Franse uiensoep,
die een substantiële massa is met het
geroosterde brood dat er in sopt en de
slierten kaas.
A. Bgl.
De home-trainster heeft voor de eerste keer het gehoor-ap paraatje ingezet. Op het plaatje er naast ziet men hoe het
kindje plotseling reageert als er geluid tot hem doordringt.
De ontdekking dat een kind doof is,
is voor een moeder verschrikkelijk. Ze
moet zich realiseren dat ze een kind
heeft met een defect. Maar hoe vroeger
ze het ontdekt, hoe gunstiger het is.
Wat doet de moeder? Ze neemt het
kind mee naar de huisarts, dan naar de
oor-specialist en waarschijnlijk komt ze
tenslotte terecht bij een audiologisch
Advertentie)
«VIVrtM.M
centrum zoals er in alle grote steden
een bestaat. Aan zo'n centrum is be
halve een oorarts, een audioloog ver
bonden en meestal ook een psycholoog.
Een kind uit een katholiek gezin zal,
als het echt doof is, wat iets anders
is dan slechthorend, tenslotte terecht
komen in het instituut voor doven te
St. Michielsgestel, opdat het zo vroeg
mogelijk begint met de speciale scho
ling en opleiding. In „Gun U de Tijd"
van zaterdag j.l. heeft men uitvoerig
kunnen lezen over al hetgeen men, dank
zij de moderne wetenschap, op het ogen
blik al kan doen voor de kinderen, die
nog moeten beginnen te leren horen en
te leren spreken.
Maar hier willen wij nog iets nadens
vertellen over de kleintjes. Met de
behandeling van hun doofheid begint
men tegenwoordig al zodra ze kunnen
lopen. In het internaat worden dove jon
gens en meisjes, die om hun handicap
zeer kleurig en aansprekend bouw-
speelgoed en ze liet ons het kleine blin
kende gehoor-apparaat zien, dat ze al
tijd bij zich heeft. Dat ze dit nog min
of meer experimentele werk met hart
en ziel doet, straalde van l.aar af. Ze
is opgeleid voor K en O (Kinderver
zorgster en Opvoedster). Een 25-tal ge
zinnen met een doof kindje zijn aan haar
„training thuis" toegewezen.
Contact zoeken met het kleine wezen
tje, dat is haar eerste opgaaf; om het
te leren voor geluid toegankelijk te zijn.
Want het doel is, de moeder te helpen
de wereld van het geluid, in het daagse
leven voor het kindje zoveel mogelijk
te ontsluiten. Ze begint met de volle
aandacht van het kind te trekken door
zeer expressieve mimiek en nadrukke
lijke gebaren. Het kind moet contact
vinden, aan haar wennen. Een groot
moment is het als spelenderwijs het ge
hoorapparaatje is aangebracht en de
volwassenen met spanning zien hoe het
kind plotseling die totaal nieuwe ge
waarwording ondervindt: geluid, of in
ieder geval een indruk van buiten af
via het oor.
Geduld, toewijding en begrip zullen
de moeder de weg wijzen, hoe ze die
nieuwe mogelijkheid voor haar boxkind
je moet bespelen. Niet te lang achter-
men in dit geval een woorden„schat"
noemen. Ongeveer zestig peutertjes, die
over een paar jaar in St. Michielsges
tel hun leertijd zullen beginnen, zijn op
het ogenblik in home training. Maar die
home training zal beter lukken naarma
te de moeder beter aanvoelt hoe ze de
leegte, die het defect om haar kind
heeft geschapen, kan helpen aanvullen.
Het vraagt veel geduld, veel aandacht.
De moeder zal misschien de onberis
pelijkheid van haar huis moeten offe
ren om dit kind de „moedertaal" te le
ren. De moederta die meer is dan
loutere taal want er zit in verdiscon
teerd de toegankelijkheid van mens tot
mens, die in de samenleving onmisbaar
is en waar de dove die bij de voor
hem moeilijke ontwikkeling ervan ge
holpen is niet buiten hoeft te staan.
Van elk kindje, dat de home train-
ster bezoekt, houdt ze de gegevens bij.
Het spreekt vanzelf, dat ze voortdurend
in nauw contact blijft met hetinstituut
in St. Michielsgestel. „Ieder geval is
anders", zegt ze. „Ik heb een dove moe
der, die met een doof kindje uitstekend
weet te praten". Het is niet verwonder
lijk, dat ze van haar werk houdt, de
resultaten zijn aanwijsbaar.
Van de negentien vierjarigen, die de
ze herfst voor hun onderricht in het
instituut zijn opgenomen en dus intern
moeten zijn, om te beginnen tot de kerst
vakantie, was er maar één die heim
wee had. De andere kleutertjes waren
al gewend aan de gang van zaken en
aan de omgeving omdat ze in het „wis
selklasje" waren gestart.
Deze vorm van home training is heel
nieuw. In Amerika krijgen de ouders
een schriftelijke cursus toegestuurd.
Maar in ons makkelijk bereisbare land
is deze methode van de persoonlijke,
deskundige instructie en hulp en aan-
dacht, beter. „Het is heerlijk werk"
zegt mejuffrouw Van Uden. „Je moet er
plezier in hebben om iemand iets te
leren en je moet enthousiast zijn".
A. Bgl.
tMM r (Advertentie)
Moderne vrouwen hebben alleen vertrouwen in Nefa
maandverband... het geeft hun zekerheid in kwaliteit
zekerheid in het gebruik. Zij kiezen... zij blijven fc
het allerbeste maandverband!
v.-'K
rTl, VW
betrouwbaar
donszacht
absorbeert over hele tampon
zuivere celstof
vast in vorm door planoforn»>'
volkomen oplosbaar
in stofvrije dozen
voortdurend onder medische
en chemische controle
Nefa-Oranje
Nefa-Groen
Planoform:
Nefa-BIauw
Nefa-Liia
Nefa-Rood
85 ct
95 ct
105 ct
- ;:v
VIpARCÖ N'Y.Dtrl Aat
zeer gespecialiseerd onderricht moeten
ontvangen, van hun vierde jaar af op
genomen. Natuurlijk is aan het van
huis gaan de pijn van heimwee verbon
den. Vandaar een nieuw experiment,
waarmee men kortgeleden is begonnen.
Vier of vijf circa tweejarigen die doof
zijn, worden door de ouders gebracht
om een weekje in het instituut te. blij
ven en dan weer terug naar huis te
gaan. Dat weekje van observatie en
het zoeken van gehoor-contact wordt
om de paar maanden herhaald. Men
spreekt van de „wissel-klas". De kin
dertjes van de wisselklas leren op die
manier, van het moment dat ze baby
af zijn, de omgeving kennen en ver
trouwd raken met allerlei manipulaties
en oor-onderzoeken, die bjj het leefbaar
maken van hun defect nu eenmaal
horen. En als het school-onderricht dan
voor hen begint hebben ze daar dade
lijk profijt van omdat ze, dank zij de
moderne apparatuur, al hebben leren
reageren op geluid en op het luiste
rend contact maken met de medemens
zijn ingesteld.
De resultaten van het heel vroege
begin zijn uitstekend, hetgeen niet het
minst te danken is aan de „home
trainster". Dat is een jonge vrouw,
die de schakel vormt tussen het dove
kindje thuis en het instituut. Ze heeft
het gezin dikwijls bezocht. Ze kent het
kindje en de moeder en als de ouders
het heel jonge kind achterlaten voor
een weekje internaat, blijft het zon
der moeite bij de „tante" die het kent.
Een van de drie hometrainsters, die
voor het internationaal befaamde insti
tuut in St. Michielsgestel de moeders
met dove babies thuis bezoeken, heeft
er ons uitvoerig over verteld. Ze was
juist op weg naar een gezin waar de
moeder pas had ontdekt, dat ook haar
derde kindje doof was. In haar tas zat
W staan altijd weer verbaasd over
de argeloze lichtzinnigheid van
moeders, die hun kleine kinde
ren dikwijls meer dan één
op een wankele fiets laden en 20 het
verkeer ingaan. Veel mensen hebben
niet de gave om te zien, hoe situaties
veranderen. In hun jeugd was het mis
schien nog mogelijk met een behoorlijk
evenwichtsgevoel ongestraft kunsten op
het rijwiel uit te halen. Mogelijk viel
die jeugd ook in de oorlog, toen het
snelverkeer praktisch was uitgescha
keld, maar sindsdien is de weg een ge
vaarlijk terrein geworden. Het is al ris
kant genoeg, als alle weggebruikers
zich van een volwaardig voertuig be
dienen, maar als ze hun tweewielers
met kleine en dus onberekenbare, be
weeglijke kinderen gaan beladen, wordt
het een kansspel.
Wij, Nederlanders, hebben bepaald
last van bewustzijnsvernauwing als het
om onze fiets gaat. Het idee, dat we een
afstand lopend moeten afleggen, brengt
ons in paniek. We zien het aan onze
eigen kinderen, die, als de fiets kapot
is, plotseling aan huis gekluisterd blij
ken te zijn en zo zal het de moeders
ook wel gaan. Ze kunnen zich niet voor
stellen, dat het bezit van twee kleine
kinderen de fiets tijdelijk buiten gebruik
moet stellen, althans voor het geval ze
met beide kinderen tegelijk ergens heen
willen.
En nu kennen W4 alle argumenten:
„we hebben het zo druk", „we zijn ai
zo moe", „ga maar eens lopen met
twee kleine kinderen".
Inderdaad, dat is zeer vermoeiend,
maar toch te verkiezen boven het grote
gevaar, dat we op zo'n volgeladen fiets
betekenen voor onszelf, voor de kinde
ren en voor anderen.
Twee keer achter elkaar lazen we
ln de krant het lakonieke bericht:
moeder verliest macht over het stuur,
kind gedood. Dat staat tegenover alle
argumenten, dat het niet anders zou
kunnen.
En laten we vooral niet denken: ik
ben zo handig op de fiets, dat gebeurt
mij niet!
Wie veel op de weg Is, weet, dat
hem alles gebeuren kan. Een ogenblik
of misschien maar een fractie van een
ogenblik een hiaat in de oplettendheid
en dan kan het ongeluk een feit zjjn.
Een mens blijft altijd een mens, de aan
dacht kan even afgeleid worden, zeker
door zo'n beweeglijk tweetal, dat zich
niet bewust is van de gevaren, waar
door het omringd wordt.
Als het onweert, roepen we de kin
deren, die buiten spelen, bmnen. We la
ten hen inenten tegen alle mogelijke
ziekten, we wassen het fruit dat ze
eten, kortom, we nemen ontelbare voor
zorgen om hen tegen ziekten en geva
ren te beschermen, maar we zetten hen
wel, weerloos en kwetsbaar als ze zijn,
voor en achter op de fiets om hen ra
kelings langs voortracende vrachtwa
gens te rijden.
Het verkeer is veranderd, het ver
andert nog steeds. De durfal van
vroeger, die we toen misschien nog
wel eens bewonderden, is vandaag
een gedachteloze onnozelaar.
We willen de kracht en de macht van
de moeder niet overschatten, we weten,
dat ze in haar taak om te beschermen
onder de druk van de omstandigheden
tekort kan schieten, maar toch is ze
geroepen om juist in haar toewijding
de realiteit duidelijk te zien, om wezen
lijke gevaren te herkennen. Niet ieder
ongeluk kan vermeden worden, maar
wie zich vandaag de dag in liet verkeer
begeeft, mag geen extra risico's nemen.
Laten we daaraan denken, voor we „even
gauw" de kindertjes op de fiets laden.
H. SW.
een. „Beter heel veel keren kort dan
één keer te lang", zegt Lenie van Uden.
De moeder kan met de home trainster
over alles praten wat de speciale be
handeling van dit kindje betreft. De be
zoekster heeft veel ervaring opgedaan
in de zes jaar, dat ze met dove kin
dertjes omgaat. Ze kan vertellen van
andere moeders. Ze raakt vertrouwd
met het gezin en als het „wisselklasje"
van de hele kleintjes voor een week in
het internaat komt (op haar aanwij
zing want zij kan het best beoordelen
wanneer een kindje daarvoor in aan
merking komt) kennen alle peutertjes
die „tante", die in die internaatsweek
niet voor het eerst met hen speelt en
eet.
Door het spelletje van in het oor kij
ken wat bij de dokter tijdens het
onderzoek ernst is heeft ze het kind
daarmee vertrouwd gemaakt. Van het
gehoorapparaatje schrikt het niet. Inte
gendeel, de kleintjes vinden dat blinken
de ding prachtig, en niet minder wat het
doet. Ze heeft eens meegemaakt, dat
het apparaat, dat een kleintje thuis een
paar maanden telkens had in gehad,
kapot was en voor reparatie een paar
dagen weg raoest. Het hummeltje wees
telkens met een vragend vingertje naar
waar het lege doosje lag.
Het allerjongste van de kindertjes,
die al een gehoorapparaatje dragen,
is dertien maanden. De voordelen van
dit vroege begin zijn onder meer, dat
het geluid, dat het kind zelf gaat
voortbrengen, helderder is en niet die
diepe keelklank heeft van degenen,
die pas op latere leeftijd hebben ge
leerd hun stem te gebruiken.
Het kan gebeuren, sinds de methode
van de „home training", dat een jong
kind al vijftien woorden kent als het
in het instituut wordt opgenomen voor
onderrichting. Vijftien woorden mag
ROME, oktober.
Sommige mensen zijn ambtshalve
nachtvlinders. Om een blanke ne
gerin, die ons iets van haar merk
waardige levensgeschiedenis wil
de vertellen, te ontmoeten, hebben wij
haar verhaal aanhoord in een Ro
meinse nachtclub, waar zij, tussen
jazzmuziek, schemerlampjes en
champagneglazen met ons zat te pra
ten. Hoe is deze negerin in de Eeuwi
ge stad terecht gekomen.
Haar ware naam is heel gewoon
Ada Smith. Zij is op het eind van de
vorige eeuw in Alderson in de Ameri
kaanse staat Virginia geboren. De
bruine kleur van haar huid was uit
eengespat in ontelbare dikke sproeten
en op het kleine negerhoofd ging een
pluk rossig haar groeien. Daarom
werd zij al gauw Brick Top (steen-
kleurige kuif) genoemd. Zij had een
goede stem, een slank lichaam, een paar
vlugge benen en voorzien van deze
attributen, debuteerde "ij op zestien
jarige leertijd ia een nachtclub in Chi
cago. Het was in de tijd, dat de jazz
Amerika veroverde. In 1924 kwam zij
met de jazz en de blues en met haar
negerliedjes in Parijs. Hier in de
„Grand Duke" maakte Brick haar eer
ste vrienden onder de koningen en
prinsen. Zjj noemt zo voor de vuist
wég enkele namen: de hertog van
Windsor, de hertog van Kent, Carol
van Roemenië, Alfons van Spanje, de
koning van Zweden, ex-lcaning Um-
berto van Italië. Zonder snobisme
zegt zü: „Dit waren werkelijk mijn
vriendenmensen, die als ik in hun
stad was, opbelden en die mij uitno
digden voör een drink of voor een
lunch". Haar trouwste vriend is ko
ning Faroek. „Men spreekt veel kwaad
van hem," zegt ze, „men beweert, dat
hij niets voor zijn volk heeft gedaan,
maar zeg op, wat hebt u zelf voor uw
volk gedaan? Wat. heeft Amerika voor
ons, negers, gedaan? No, Faroek is
a good man."
Brick ging al dansende en zingende
door het leven, tot zij in 1939 een neger
ontmoette, die tot het katholicisme
was overgegaan. Door hem kwam zu
in kennis met de grondbeginselen
van het katholieke geloof. Toen zij in
datzelfde jaar terug ging naar New
York droeg zij, bij wijze van amulet,
een medaille van Sint Antonius, die zij
in het cabaret had gevonden. Na een
lange tijd van overweging en studie
werd zij door mgr. Sheen, die ook
de voormalige ambassadrice in Italië,
Mrs. Luce, onderrichtte, gedoopt. Zij
vroeg zich nu af, wat God met haar
voor had, wat het doel was van haar
leven en sprak met een pater over
haar voornemen om in een klooster
te gaan. De pater keek die kordate,
fel levende vrouw eens aan en vroeg:
„Voel je je in staat om te gehoorza
men, om bevelen op te volgen?"
„Neen". Brick Top is een heersersna-
tuur, „Dan is het maar beter, dat je
blijft doen, wat je tot nu ;toe hebt ge
daan," zei de pater.
In het Heilig Jaar ging de nu katho
lieke negerin naar Rome. De Eeuwige
Stad fascineerde ook haar en om
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiliitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiii
iimiiniiiiimiimmiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiii)
er te blijven opende zij een nachtclub.
In de eerste jaren na de oorlog wa
ren de Amerikanen hier Weldoeners
in een totaal verarmd land. In Napels
vertiuurden kleine jongens hun zus
ters aan de bevrijders, in Noord-Ita-
lië waren weeshuizen, waar de kin
deren honger leden en de grotere jon
gens vluchtten, om een welgevallige
prooi voor de communisten te worden.
Het etablissement van Brick Top, het
eerste in de buurt van Via Veneto,
had een geweldig succes. Toen zei de
negerin: „Het is toch eigenlijk absurd
om whisky te drinken en met dollars
te smijten als er honderden kinderen
honger lijden". Zij besloot een deel
van haar ruime verdiensten apart te
leggen voor twee totaal verarmde
weeshuizen.
Het gerucht, dat Brick Top weldoen
ster was geworden, verspreidde zich
in Amerika. Er was geen filmartist
of geen oliemagnaat, die bij een ver
blijf in Rome niet een bezoek bracht
aan „Brick's" En die niet een ehè-
que of een tiendollarbiljet in haar
hand stopte voor haar beschermelin
gen. Onder zijn glas vond hij dan eeD
kaartje, waarop gedrukt stond: „The
only things a man can take with him
are those, that he has given away".
lit deze tien jaar is er heel
veranderd. Zonder nu
„boom"-tijd te beleven is Italië
tot een zekere welstand gekomen-
nachtclub van Brick Top daarom1--^
"n 0
tic"'
worstelt met de concurrentie. 1"
Van links naar rechtsde Duitse in bronsgroen brokaat, de Belgische in champagnekleurige faille, de Franse in dralon-
fluweel de Spaanse in kant, de Overzee Franse in rlbszij, ae Oostenrijkse in petrolkleurige jacquard zy, de Zwitserse
in georgette met rozen bedrukt, de Italiaanse in goudgroene brokaatzij. Al deze materialen gemaakt van de vezel, dralon.
Naast Miss „Ei" en Miss „Druif
miss Holland, Miss World en
Miss Bril hebben we nu ook acht
.Botscliaf terinnen der Mode
Dat wil zeggen: wij in Nederland nog
"et, want het Comité Européen pour
FÉlection des Ambassadrices de 1 Ele
gance" heeft blijkbaar in H"1.1?1!')
geen keuze kunnen maken. Wel m Bel
gië. Duitsland, Frankrijk, Italië, Oos
tenrijk, Zwitserland, Spanje en zelfs in
de Franse Overzeese Gebiedsdelen. Ter
ere van de gasten uit Holland, bijeen
in de nieuwe Stadthalle van Neuss
(Duitsland) om het proces van de dra-
lon-fabrikage te zien, heeft men nu het
plan opgevat ook uit ons land binnen
kort een afgevaardigde te kiezen.
Op bijgaande foto dragen de „mode-
boodschappcrs" allen avondjaponnen,
die voor het overgrote deel uit dralon
bestonden en die werden ontworpen
door de Franse ontwerpster Nina
Ricci. Ze zijn allen gekapt a la Jac
queline Kennedy („der Jackie look" zeg
gen de Duitsers) maar we geloven dat
de Amerikaanse presidentsvrouw er
maar weinig van zichzelf in zal terug
vinden.
Het is bijna niet te geloven, dat al
dat brokaat, fluweel, broderie, georget
te is ontstaan uit steenkool, kalk, lucht
en water. Het produkt lijkt, als men de
fabrikage er van volgt, bij zijn ontstaan
nu eens op gortepap en stroop dan weer
op watten en engelenhaar om tenslotte
het stadium van spaghetti of (geverfd)
van zwarte drop te bereiken. Als er gro
te hoeveelheden nodig zijn van één
kleur, bijvoorbeeld voor militaire uni
formen of voor treinbekleding, is het
gebruikelijk nog voor het spinnen te
verven. Het is een fraai gezicht wan
neer de vloeibare oplossing door mid
del van hete lucht tot draden wordt, die
als uit een douche naar beneden vloeien.
En die draden vormen straks fluweel,
brokaat, jersey, vitrage, vloerbedekking
en zelfs dekens.
G. S. DE W.
zijstraten van Via Veneto zijn een 1
tal gelegenheden van meer
aard. Bij Brick's i® het zo, dat
mannen hun -ouwen en de z°^-
hun moeder kunnen meenemen.
mes alleen worden niet toegelaten^t
nu ruim zestigjarige negerin zi n gt
meer haar oude schlagers: „Go
Moses" en „I'm so happy to be
Voor dit entertainment zorgt nu 'n J f,
ge negerin, haar aangenomen doc
Want Brick heeft ook kinderen
nomen, omdat uit haar allang
den huwelijk met de saxofoonsP^,,,
Du Congo geen kinderen geboren
Zij dirigeert de zaak er als zi)
de ochtend de zaak heeft gesloten
zij, voor zij naar huis gaat, nog e
- <F
een kerk binnen. Zo komt het.
zij nooit vóór zeven ln de drukk®^
vóór zes uur in de stille tijd,
ligt. Zo komt het ook, dat als je ^t-
wilt spreken, je wel naar haar n®
club moet gaan.
STINE
PIS*
In een brochuretje van acht PaL of
is een rapportje verschenen over ee'
leiding van kleuterleidsters. Het
uitgaafje van de Algemene Nedei'ie ff
Onderwijzers Federatie, waarin n) M,
zindten zijn vertegenwoordigd.
port is bedoeld voor allen die \t>'
maken hebben met de opleiding „\e]
Irl „.15 /I A.M V* /I 1 (J
kleuterleidsters, en beoogt d'e
ding, waar nodig (bijvoorbeeld 01
aankweken van een juiste pedag0'
houding) te verbeteren.
Advertentie)
Het Extra-Elektrisch Kookb0 „>1
waarvan wij twee weken geleden p'
ding maakten, is samengesteld 0°^pej
d o" C-etf,
leen A. M. Halverhout en .TSf.jeliiJL
in de bekende serie over huishou gllp
onderwerpen bij Van Dishoeck, D
