^Vie men oo
voor een fuifje
kan uitnodigen
&aby heeft naam
an schoenmerk
VREEMD^
Genoeg i
k
BETERE HITPARADE
Een knoldwergje vlucht
in een postkantoor
„Hangende tuinen" van Babyion
□ODQQm
M
Vrij en blij
DE SCHIMMEL
IS WEG
lTr
I
ff
GA NOOIT NAAR DE MENSEN
y ti.
ZATERDAG 2 DECEMBER 1961
ffl. ?en ^n een glas sherry vrij recent. Ik moest eraan
'"""nitiiiiiiiiiiniiiiinHniuiHiiiuniiiHiiiiiMjiiiiMiuiiimiuiiMiiuuitiintiiiiiiiiuiiiiMiMi
6 a»,,L'9esei,schaft
i
a
%éi§t
EEen knipoog voor de jongen en het meisje.
enfl^midt,elbare school
i', een nieuw gebouw
piKiKebruik- Op de offi-
,,f"l war» openingsplechtig-
^Me», 5\n behalve de geno-
v'Achin?', leerlingen die de
1KRde klassen moesten
apraak t oordiSen. Na de toe-
dranï-Vanien in rijke keuze
Alten lTi.1 en hopjes. De leer-
!A)')i(.n(W'bter kregen op dat
i !1 nde wenk te verdwii-
te verdwij-
een der schoolloka-
etw, z'j onthaald werden
°8e kni?asje ranja en een
op"' „jVaar
een
B«ai
koek,
„Denk erom, niet meer dan
één." Sommige jongens echter
lieten het er niet bij en de uit
werking was wel een beetje te
merken. Maar niemand van de
docenten stuurde ze eruit. Bij
nog volgende plechtigheden
moesten de klassevértegen-
woordigers weer opdraven.
De klap kwam toen de
school eenmaal was begonnen.
Via de geluidsinstallatie die in
de klassen is aangebracht,
klonken de namen van de leer
lingen die tot de receptie wa
ren doorgedrongen. Zij kregen
humi? aantal de mededeling dat zij voor be-
r£;rd en sl^l terug haar Paalde geschorst werden
Tem?dden van de wc*ens hun misdragingen,
e &aU\vn voorzagen zij zich Dit schooldrama'tje is nog
d dif Pïe- Onopgemerkt denken toen ik iets hoorde over
Centen n'€t' want een der klassefuifjes en verjaardags-
zei tegen een jongen: feestjes. Ik heb zo het idee dat
i.vjeseiischaft rür
hat Sprache", die
V nttr zetel heeft in Lti-
i>ghaï,Ur? en die de
Ast,,; ls van wetgevers,
en handel en 'van
■t'Trvt d'e prijs stelt op een
ge» gebruik van de toch al
c® Di,Pf0rnPhceerde (oók voor
Sin tter!) Duitse taai zal
hittn. batvolgende jaar
niei ei vuigeuue jaai auiuiciiatti vau ue
"AarA A' t>°ek uitgeven met Stand had het evenwel geac
JjAtse wil daarmede Cepteerd als^afleiding_van R«-
v6ren ^hders helpen hun kin-
i®n, jA'ste voornamen te ge-
A&k c,t nieuwe voornamen-
din vet,. 9°k een hulpmiddel
h Bunf ?e ambtenaren van
AhsisSerhjke Stand. Ook in
ailet-ls -11®1 zo, dat in theo-
de jongens van deze school
niet gauw hun leraren zullen
raadplegen als ze een klasse-
fuif willen opzetten. Terwijl dat
toch in het algemeen een goe
de gewoonte is, die door jon
geren meestal als iets vanzelf
sprekends wordt opgevat. Ze
hebben er dan ook niets tegen
als de leiding van de school
de voorwaarde stelt dat er een
leraar of een volwassen echt
paar op zo'n fuif van een klas
jongens met een klas meisjes
aanwezig moet zijn. Ze vinden
dat waarschijnlijk zelf ook ge
wenst, hoewel ze alles zelf, tot
in de perfectie wellicht, zullen
organiseren. Maar de feest
vreugde wordt bedorven als
jongelui merken dat de aanwe
zigheid van ouderen wordt in
gegeven door vrees voor com
plicaties. Zo'n gebeurtenis als
de hierboven vermelde inge
bruikneming van een nieuwe
school natuurlijk helemaal
een aangelegenheid van vol
wassenen had voor de jon
geren niet bedorven hoeven
worden. Had men ze erbij ge
laten dan hadden zij zich waar
schijnlijk bepaald tot de jus
d'orange. De narigheid kon ont
staan door de angst van een
directeur of rector.
Huiselijke feestjes kunnen
ook gauw bedorven worden
door de houding van ouderen.
Men kan enkele onuitstaanba
re types onder hen vindqn.
Ouders die enkelevan hun
kennissen of familieleden
uitnodigen om zelf wat aan
spraak te hebben'.',
Ouders die zeggen: „Daar
staat de. cola, daar het bier
en.de koektrommel, je redt
je wel hè? Wij gaan naar
de 'bios."
De vader die denkt de lei
ding te moeten nemen en
alle aandacht opeist voor
zjjn moppen.
De ouders die als twee,
„stillen" in een hoekje weg
schuilen, ma breiend, pa le
zend met de vingers in zijn
oren.
Zij zijn op het feest even om
uitstaanbaar als degenen 'die
laten merken dat ze de jonge
ren niét helemaal vertrouwen.
De aanwezigheid van een paar
ouderen op een schoolfuif of
een verjaardagsfeest met
vrienden en vrienden en vrien
dinnen wordt echter op hoge
prqs gesteld als...
en ral t buitenland en
^chlaapde were,ld van film
Ovft zÜn ve*e na"
ergenomen, die strikt
""•in
"""hiiii
-IHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllll
verordening in
Ars schrijft voor, dat
i-Asnni1 s en nachtclubs na
zfcrS?ng
dn"<^n' dat ook nissen, die
Afi J; Y®r gelegenheid boden
°r hebbers van apartjes,
aare„ ieder desgewenst
il Sn®mbaar zÜn- Dit, ter-
"njaarden. ook indien
At] kfAjaarden. ook inaien dij is z
Met, 1 delingen het daglicht., heeft b
k Ir w*v''
Atpirj Amnen, de schemering
An ,,,9 heeft van twee kna-
d®sjg 1 Ndola in Noord-Hho-
?h verzoek ontvangen
öij u 1Sfhenaar te rr.-mn zijn
A rste H. Mis. die op
zal worden opge-
De jongens. Kevin
Dej <U) en Eric Magic
iiiiirintiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiitiiiHHiiiiiiLiiHiiiiimHUiiiiiimiiiiiiiiiiiiniiiiiiiTHiiiiiiHiiiiiiti
als zij gewoon, vrolijk mee
doen in een rol op het twee
de plan;
als zij met iedereen geïn
teresseerde gesprekken voe
ren;
als zij een enkele keer, als
de situatie erom vraagt,
met een initiatief voor een
omspringen, en dan zou het be
lachelijk zijn ais Zij het zou
den forceren. Maar dan is het
toch al goed als zij met deze
of gene even praten en af en
toe rondgaan met een drankje,
sigaretten of een hapje?
Het is denkbaar dat jonge
ren m de ouderen geen vem
dans spelletje of lied ko- trouwen hebben en tegen hun
aanwezigheid op de fuif eigen
lijk erg opzien. Ook dat gebrek
aan vertrouwen lijkt mij in het
algemeen een daverende ver
gissing. Wie dat meent, wié
er tegenop ziet moet vóór de
fuif hierover maar eens met
de ouderen een praatje maken,
maar eens polsen hoe ze erover
denken. Licht ze in over dege
nen die komen, Over de plan
nen voor het verloop: overleg
°f er ^'k nog wijn en bier ge
schonken moet worden, e.d. en
vergeet dan tenslotte niet ze
uit te nodigen Want zó moet
het geloof ik zijn: de ouderen
als gasten op de fuifjes van
jongci-en (ook als ze voor de
kosten opdraaien on in somjnl-
men;
als zij heel ongedwongen als
scheidsrechter optreden
wanneer er bij een spelle
tje iets beslist moet worden
of een keuze dient te wor
den gemaakt uit tegenover
gestelde wensen;
als ze een knipoog van ver
standhouding over hebben
voor de jongen en het meis
je dié het die avond heel
goed met elkaar kunnen
vinden, etc.
Men zou een diep-ernstig
..programma van eisen" kun
nen opstellen, maar dat is ook
weer niet de bedoeling. Som
mige ouders kunnen nu een
maal niet zo vlot met hun
wildvreemde, danslustige en
zwierig uitgedoste jongeren
ge aangelegenheden wel dege
lijk hun vinger in de pap hou
den).
genomen niet mogen worden
gegeven.
Het is geen verzonnen geval,
dat men een meisje vroeg hoe
ze aan de naam „Romika"
kwam waarop het antwoordde:
„Die heeft m'n vader op een
schoenendoos gelezen." Er be
staat n.l. in W.-Duitsland een
schoenenmerk „Romika". De
ambtenaar van de Burgerlijke
Ro
my" (van Romy Sissy"
Schneider), een naam die al
evenmin voorkomt in de voor-
namen-annalen van de Bur
gerlijke Stand.
Naar de „Gesellschaft" me-
dedeelde, krijgt zij vele aan-
A algemeen gebruike- vragen van aanstaande ouders,
die willen weten of zij hun ver
wachte, spruit deze of gene
naam kunnen geven. Daarbij
waren de meest curieuze nieu
we vindsels. Zo wilde b.v. een
ouderpaar weten of zij hun
zoon eventueel met de voor
naam „Meik" kónden laten in
schrijven, een verduitste ver
sie van het Angelsaksische
„Mike" (van Michael).
Een andere vader was op de
gedachte gekomen zijn zoon
de naam „Widu" tc geven. Hij
had. kort na de. geboorte zijn
vrouw gevraagd toen hij
naar de Burgerlijke Stand
moest welke naam de stam
houder nu wel moest krijgen.
Zijn vrouw zeide: „Wie Du!"
(Net als jij!) Merkwaardiger
wijze komt dit grapje ook in
een operette voor.
Talloos zijn, volgens de „Ge
sellschaft" de gevallen, waar
zij adspirant-ouders moet afra
den hun kroost te bedenken met
namen die zijn ontleend aan
merkartikelen, die in de re
clame-televisie worden aange
prezen. en die men een zekere
klankrijkdom niet kan ontzeg
gen,- zoals b.v. „Felina", een
merk damesondergoed.
De ambtenaren van de Bur-
&*\,t "aiTierr -v,_ gerlijke Stand weten er, na de
'P: A. jn mogen worden ge- Angelsaksische en Franse be-
iios.dgal „„de praktijk wordt zettingsgolf, die ovqr Duitsland
vo0.' Bit het uAbar}d mee ge- is gegaan in Oost-Duitsland
rai i.ü t buitenland en zaj het me(- Russische namen
wel niet anders zijn -- vaak
geen raad meer mee en de
meesten gaan van het stand
punt uit, dat ieder ouderpaar
zelf maar moet weten welke
namen zij hun kinderen willen
geven. Ook de film en de
..Schlager" hebben inspirerend
gewerkt.
Zeer sterk is de Lüneburgse
„Gesellschaft" tegen namen,
die kunstmatig ontstaan uit de
samentrekking van meerdere
namen, zoals b.v. „Jörina",
waarmede een ouderpaar zijn
dochter wilde noemen om te
gelijkertijd de twee grootmoe
ders, die respektievelijk Johan
na en Irene heetten, têvreden
te stellen en de erfenis - aan
bei'de kanten veilig te stellen.
Met het boek der voornamen
wil de „Gesellschaft" alle
ouders en ambtenaren, die in
verlegenheid zijn, helpen. Daar
bij is zjj nog ver gegaan. Zij
v. de naam „Ronny"
haar zegen gegeven als toelaat
bare afkorting van „Ronald"
Of „Hieronymus".
Soortgelijke absurditeiten
als in Duitsland kan men in
Nederland niet zo gauw krij
gen., wat niet wegneemt dat
men ook hier tegenwoordig
wei namen hoort waarvan
men met de oren staat te.klap
peren. Maar laten wij hiér met
gg' voor
■y
Brigitte, Conny en Elvis in veelvoud aan de wand.
ï>ati aehreven dat 'ze hóópten op ingaan. Dat is zo naar
Dast Corugijl, Tp,sari hun de betrokken vaders en moe-
o^Ar, te mogevergezellen ders die waarschijnlijk erg,
eerste "raketrels naar trots zijn op hun uttvmding. Ze
Aas3!}. De nater'heeft'ge-' mogen echter, wel eens beden-
aanlgd voor diPt evenement in ken of hun kind later dankbaar
Werking temogen tornen, voor de gegeven naam zal zijn.
Carnegie Hall Concert - Har
ry Belafonte (RCA 9,90).
Deze ongelooflijk knappe ver
tolker van glanzend gepolijs
te volksmuziek heeft met de
opnamen van zijn laatste
concert in Carnegie Hall ook
- in Europa een heel gróót pu
bliek verworven. Bij Belafon
te komen de ongekunstelde
karaktertrekken van de volks-
Tiedjés wel in het gedrang,
maar hij weet, ze totaal nieu
we kleur en spanning te ge
ven. Op deze plaat staan on
der meer Come Back Liza,
The Marching Saints, Hava
Nageelh en Cu-cu-rru-cu-cu-
Paloma. Heerlijk.
Schubert-Strauss - Wiener
Sangerknaben (Philips
6,50). Liebfraumilch-kitsch
voor onbedorven zielen. De
aloude Weense knaapjes mét
hun glazen keeltjes laten ons
zwijmelen bij Heidenröslein,
Die Forelle; Standchen en
Spharenklange.
Martin - Gilbert Bécaud (His
Masters Voice 3.60). Be
halve deze stoere ballade
voor zijn vrienden (een
grapje dat hij eerdef
ook al eens heeft uitgehaald
in de rol van een verlegeii
jongen, die moet opbiechten
dat hij met een meisje is uit
geweest) laat gezellige Gil
bert aan de andere kant van
het plaatje een soort Last
Post horen, die getiteld is'
Quand l'amour est mort. Uit
stekende chansons van mijn-'
heer Cent millé Volt, maar
wij kennen hem beter.
Les deux gitares - Charles Az-
navöur (Barclay 6,25)
Weet Aznavour .zelf al met
zijn lichtelijk schorre stem
een geheimzinnige sfeer op
te roepen, op de achtergrond
speelt een soort Paganini
nog een viool-partij die het
toch al schone lied warm doet
gloeien als een robijn. Op dit
EP-tje staan nog meer heel
fijne chansons.
Th t'laisses aller - Charles Az
navour (Barclay ƒ6.25).
Dit dramatisch geladen en
subliem gezongen .liedje rs in
Nederland populair geworden
na de televisie-uitzending van
het jongste Grand Gala du
disque. Het is een soort top
klasse waartegen een hele
Amerikaanse produktie van
songs het volledig aflegt.
Les chansons d'Irma la Douce
Colette Renard (Vogue
6.25). De charmante lied
jes uit de bekende Franse
musical zijn geschreven door
Marguerite Monnot, die haar
grote naam als chansoncom
poniste hiermee beslist eer
heeft aangedaan. Een verge
lijking met de ook bestaande
Nederlandse opname met on
ze Lia Dorana valt ten voor
dele van de Nederlandse ac
trice uit, maar ja, ha&r stem
staat op een duurdere lang
speelplaat die, zoals begrij
pelijk is, minder grote ver
koopcijfers haalt.
Big bad John - Jimmy Dean
(Philips 3.40). Heel aan
stekelijk en vermakelijk zingt
onze Jimmy. Een veradéming
na het altijd eendere rock 'n
roll-lawaai. Met de muziek
van liet combo'tje er tussen
in krijgt de vertolking een
tintelend accent waardoor
men het niet kan nalaten het
plaatje steeds weer op te zet
ten.
Romeo - Corry Brokken
(Philips 3.40). Met het
meer dan veertig jaar oude
succesnummer Salomé heeft
Corry Brokken ditmaal de
top bereikt. Salomé is nu
Romeo geworden. Corry
trekt zich van deze sexe-
verandering echter niets aan
en zorgt weer voor een heer
lijk meezlngertje, dat ook
voor boven-de-zestigers bij
zonder geschikt is om mee
te neuriën.
Wheels-Billy Vaughan (Lon
don 3.25). Een tophit die
eruit springt. Geen banaal
rhythme-and-blueswerk, maar
een verfrissend, puntig mu
ziekje. verpakt in een origi
neel arrangement van orkest
leider Billy Vaughan, een
musicus die kennelijk zijn
leven aan het beteren is, na
enkele wel zeer wanstaltige
muzikale uitspattingen.
Ich mach' mir nix - Cateri-
na Valente (Philips 3.40).
Diep onder de grond van het Ivnol-
lenveld woonden de knol-dwerg
jes. Daar leefden ze rustig en te
vreden en geen mens die er iets
van wist. Zelfs boer Bertus niet en die
kwam toch iedere morgén over het
Knollenveld gelopen. De knol-dwergjes
leefden gelukkig en 'tevreden. En van
de grote mensen, daar boven op de
grond trokken ze zich niets aan.
Maar er was één knol-dwergje en die
was geweldig nieuwsgierig. Hij kon het
nooit laten, om met één oogje boven de
grond uit te gluren, als hij stemmen
hoorde op het Knollenveld. Zijn naam
was Knijsje Knobbel. De andere knol-
dwergjes zeiden dan: wees voorzichtig
Knijsjè, als de mensen je in de gaten
kfijgen, is het uit met onzerust. Dan
wiilen ze van alles over ons weten.
Maar Knijsje Knobbel gluui'de. toch en
hij dacht: kon ik toch maar eens wat
meer van de mensen zien. Ze,lopen hier
zo haastig voorbij op nét Knollenveld.
Op een nacht waagde Kniijsje hét erop
en hij kroop door een holletje het rijk
der knol-dwergjes uit. Daar stapte hij
door het zand, zoals hij ook de boer en
de andere mensen had zien doen. Hjj
stapte en stapte totdat hij bjj een grote
stad kwam.
Nu en dan snorde er een auto voorbij.
Knijsje hield zijn óren dicht, want zulke
snor-dingen hadden ze in het rijk van
de knol-dwergjes niet. Ze hadden er ook
niet van die hoge, stenen huizen. Knijsje
klauterde eens langs de regenpijp om
hoog en gluurde naar binnen. Maar
daar was alles stil, want de mensen
sliepen. Dat is eigenlijk heel jammer,
zei Knijsje tegen zichzelf. Ik ben geko
men om de mensen te bekijken en nu
liggen ze allemaal in hun bed. Toen be
sloot Knijsje Knobbel om bij de mensen
te blijven tot de nieuwe dag begonnen
was. Het was een geweldig besluit,
maar zulke besluiten néém je als je zo
geweldig nieuwsgierig bent. Knijsje was
al van plan om een boek over de men
sen te gaan schrijven, zo gauw hij in
het knoi-dwergrijk was teruggekeerd.
Hij was het eerste knol-dwërgje, dat zo
dicht bij de mensen was geweest.
Knijsje Knobbel verstopte zich in het
portiek van een heel groot gebouw en
bleef daar wachten tot de nacht voorbij
was. Dat duurde heel lang en omdat
knol-dwergjes nogal wat slaperig van
aard zijn, viel Knijsje al heel gauw in
slaap. Toen hij wakker werd, waren de
mensen al lang op. Ze stapten vlak
langs hem, met hun grote voeten. En
het knol-dwergje gluurde stilletjes om
hoog en dacht: nou zie ik ze toch einde
lijk eens van heel dichtbij. Hij zag
dames en heren, meisjes, jongens en
kleutertjes.
Hjj zag ook kleine hondjes. Maar. toen
er een grote hond het portiek in kwam,
die met zijn natte neus aan hem snuf
felde, kreeg Knijsje Knobbel het be
nauwd. Hij nam een grote sprong en
kwam zo in het grote gebouw terecht,
waarvan de deur wijd-open stond.
Dat grote gebouw was hot postkan
toor. De mensen liepen er in en uit en
het was maar gelukkig, dat knöl-dwerg-
jes zo erg klein zijn, e ders hadden ze
hem natuurlijk dadelijk gezien. Nu kon
Knijsje Knobbel een rustig plekje op
zoeken oj) een grote tafel, waarop al
lemaal brieven lagen. Daarvandaan kon
hij de mensen heel goed bekijken en
hem zagen ze niet. Maar opeens kwam
er een meneer naar de tafel toe. Hij
Gemakkelijk te verteren tee-
ner-voer. >>Cat" is waar
schijnlijk de enige zangeres
in de wereld die rustig eens
een keer mag schreeuwen
zonder onmuzikaa' te wor
den. Overigens brengt deze
ras-artieste de laatste tijd
weinig werk van klasse meer.
Het is al lang geleden dat
zij met nummers als „The
Breeze and I", „Mes Frè-
res" en bet pakkende
„Sehau (met die typisch
langgerekte au-klank) ich
zum Himmelszelt" de pla-
tenwereld veroverde.
Experiments in time - Dave
Brubeck Quartet. (Fontana
ƒ6,25). Alle Presley's, An-
ka's, Steel's en Richard's
woraen er bleek van om de
neus: een ,Jazz-jongen"komt
hun platenomzet. bedreigen.
Ongehoord is dat. Maar die
„jongen" is dan ook niet de
eerste de beste: Dave Bru
beck. Wie het voorrecht heeft
gehad Brubeck en de zijnen
onlangs te hebben beluisterd
in het nummer „Take Five"
zullen begrijpen waarom de
ex-cowboy, leerling van
Schönberg en Milhaud, mo
menteel zo in de belangstel
ling staat. Jazz of geen jazz;
Brubeck maakt muziek. Pu
re, zeer eigen muziek, die
onder meer gebaseerd is op
een grote solistische vrijheid
en het „Call-and-response"
element van de piano-alt-
duetten van de leider en zijn
partner de lyrische alt-saxo
fonist Paul Desmond.
Poll winners jazz - Dave
Brubeck, Paul Desmond,
Joe Morello. (Fontana 6.25)
Vervoerende improvisaties
op eenvoudige thema's als
..Darling Gray", „To
night" en „When it's sleepy
time down south". Hoewel
de gekozen nummers niet re
presentatief zijn voor het
veelomvattende repertoire
van het quartet, krijgt men
toch volop de gelegenheid de
combo-leden op hun best te
horen. Desmond blaast in
„Tonight" zelfs eén bijzon
der knappe chorus.
rommelde wat tussen de brieven en
Knijsje Knobbel wist nog gauw in eqn
frole, gele enveloppe te kruipen, die
e mensen niet goed hadden dichtge
plakt. Het was wel donker in die enve
loppé, maar daar zijn knol-dwergjes
onder de grond best aan gewend. Maar
het was jammer, dat hij nu niet rdeer
kijken kon. Opeens voelde hij dat de en
veloppe werd opgetild en Wat hij daarna
voélde was helemaal zo plezierig niet.
Peng! Hij kreeg een harde klap, precies
op zijn oog. Weet je wat dat was? Een
meneer van het postkantoor had eén
dikke stempel op de brief gezet. En om
dat Knijsje Knobbel daar precies met
zijn oog onder zat, had hij hem opgevan
gen. Au! riep Knijsje, maar niemand
die het hoorde, want in het postkan
toor was al herrie genoeg. Het arme
knol-dwergje kreeg een heel dik oog.
Het werd helemaal blauw en paars. En
steken als het deed! Toen werd.de gro
te, gele enveloppe samen met de andere
brieven in een zak gestopt en meegeno
men.
e.i---
Waar dragen ze me naar toe.? dacht
Knijsje verschrikt. Als ze me geyarigèh
nemen en in een kooitje zetten,''ben ik
het ongelukkigste knol-dwergje van de
wereld. Steunend en kreunend kroop hij
de gele enveloppe uit en omdat ér ge
lukkig onder in de zak een klein gaatje
zat. kon hij zich met veel moeite naar
buiten werken. Au, hij tuimelde precies
op zjjn kopje, toen hij op de grond te
recht kwam. Auau! riep Knijsje Knobbel
weer. Maar alweer was er geen mens
die het hoorde, want als de mensen
eenmaal wakker zijn, is de hele wereld
vol lawaai.
Daar liep Knijsje Knobbel nu. Met een
buil op zjjn hoofd en een dik blauw oog.
Verdrietig scharrelde hij naar het Knol
lenveld terug, want met maar één oog
kun je toch niet veel meer zien.
Alle knol-dwergjes stonden daar ai
met één oog op de uitkijk. Waar ben
je geweest Knijsje? riepen ze. O. wat
zie je eruit. Heb je gevochten?
Nee, dat niiet, zei het knol-dwergje,
ik heb alléén maar een kijkje in het
rijk van jjle mensen genomen. Maar het
is me met meegevallen. Er was een
grote hónd, die me op wou eten. En
omdat ik wegkroop in een grote, gele
enveloppe, hebben ze me een klap ge-
feven, zodat ik een heel blauw oog ge
regen heb. Hebben ze je ook nog "op
j"e hoofd geslagen? vroegen de andere
knol-dwergjes vol medelijden. Nee, dat
-niet, vertelde Knijsje. Die buil heb ik
opgelopen, toen ik wegvluchtte uit da
zak, waarmee ze me wegdroegen. Ga
nooit naar de mensen toe jongens. Het
is niets gedaan!
Toén bonden de knol-dwergjes een
lap voor Knijsjes oog en een doek om
zijn bolletje. En ze zeiden: wacht maar
eens, als een van de mensen eens weg
durft te kruipen in een van onze enve
loppen. Dan slaan we erop met de
mattenklopper. Dat dachten die domme
knol-dwergjes. Maar ze konden er lang
op wachten. Mensen kruipen nooit in en
veloppen op he.t dwergen-postkantoor.
En jij mag drie keer raaen waarom!
LEA SMULDERS
Vorige week hebben wjj het gehad over
de toren van Babel, zo je zeker nog wel
weet, en we spraken terloops over ko
ning Neboekadnezar die over Babyion
regeerde, die niet alleen de grenzen van
zijn rijk uitbreidde, maar ook zijn stad
verfraaide met prachtige paleizen. Hij
was een groot veroveraar, een wijs vórst
en talentvol bestuurder. Landbouw, han
del en nijverheid kwamen örtder zijn
ïn huize „Madridos" is alles druk in
de weer. Zwarte Pieten lopen af en aan,
grote en kleine, dikke en dunne, alle
maal helpen ze mee, om de kinderen in
Nederland een fijn Sint Nicolaasfeest te
geven. De Sint zelf zit op zijn grote stu
deerkamer met wel honderden boeken.
Maar hij heeft een rimpel in zijn voor
hoofd, een dikke rimpel. Er is iets ergs
gebeurd. „Sneeuwstorm", de schimmel,
is weg! En morgen gaat de Sint naar
Nederland met de boot, en nu is Sneeuw
storm er niet. Wat nu?
De Sint denkt na, en roept alle Pieten
bij elkaar in „de raadzaal". Het is een
lawaai van je-welste.Maar de Sint kucht
even, en het is doodstil. „Alle Pieten
moeten gaan zoeken naar Sneeuwstorm.
En wie hem terug vindt, mag als belo
ning mee naar Nederland." Nou, dat
was wat! Want niet iedere Piet mocht
mee naar Nederland. Daar moest je heel
slim en knap voor zijn. Iedereen maak
te zich klaar voor de grote speurtocht.
Ook de allerkleinste Piet „Sar.drino".
De andere Pieten lachten hem uit. Maar
Sandrino luisterde niet eens. Hij was een
grote vriend van de dieren en daarom
kon hij de dierentaal verstaan. Toen alle
Pieten allang weg waren, zocht Sandri
no zijn vriend Bull op. Bull was een
jonge stier, hij kon het hardst lopen
met Sandrino op de rug. „Weet jij niet
waar Sneeuwstorm, onze schimmel, is?
Tegen Sandrino durfde Buil niet te jok
ken. „Ja, ik weet het wel, maar ik heb
beloofd, dat ik zal zwijgen," „Ja maar,
Buil," smeekte Sandrino, „snap het toch.
Dit gaat om de Sint en wel duizenden
kinderen.". Ja, dat zag Buil wel in. „Nu
oed, ik zal het zeggen. „Onze goede
int is 5 december jarig. Altijd geeft hjj
iedereen wat. en maakt vele mensen
blij. Maar zelf krijgt hij niets. Dat von
den wij, dieren, zo naar, dat Sneeuw
storm besloten heeft iets te gaan kopen
voor hem. Maar hij heeft er -liet op gere
kend, dat de Sint morgen al vertrekt."
Nu sprong Sandrino op Pull's rug en
al heel vlug bereikten ze de Valentino-
straat. waar Sneeuwstorm juist een win
kel inliep. Sandrino kocht met Sneeuw
storm een mooie kam voor Sint Nico-
laas. En op een draf gingen ze terug
naar huis. En zo kwam het, dat de
Sint een verjaarscadeau kreeg en de
schimmel op tijd terug was. En Sandri
no en... Buil mochten mee naar Neder
land Buil bleef op het schip, want een
ionge stier is bang voor. mensen. Daar
om ging hij niet aan land. Maar San
drino mocht met de Sint mee. De Pieten
lachten hem nooit meer uit
AXNEMARIE POLMAN
Zwanenburg
„Abd" riep de graaj van Bollekadei.
,jk ben zo alleen. Da's vervelend
voor my.'r
Hy ging naar Margrietje van
Vettekesvel.
„Zeg, trouiü je met mij?"
Ja, dat wilde ze wei
„Maar ja" zei Margrietje, „ik ben niet
zo sterk.
Huur eerst maar wat riulp voor
huishoudelijk werk.
Ja ja" zei Marietje van Vettekesvel:
„Een knecht voor het werk, en een
meid voor de bel.
„Ik kom" zei de knecht, met een pijp
in zijn mond.
„Oké hoor, ohc. Maar eerst wil ik
een hond."
Toen kwam er een hond, maar de
hond zei „Oké.
Maar.eerst wil ik een hok. Anders
kom ik niet mee."
„Ik kom" zei de meid, met een bloem
op haar bloes.
„Oké hoor, oké. Maar eerst wil ik
een poes!"
Toen kwam er een poes. Maar de
poes wou een muis.
„O foei" riep de graaf. „O, wat haal
ik in huis!
Och. spaar me, bewaa- me, mijn goeie
Margriet."
„Oké" riep Margriet. „Nou, dan
trouwen we niet
i,Hoera" riep de graaf, heer van
Bollekadei.
„Ik ben weer alleen! O, wat voel ik
me vrij!!!"
-VERA-WITTE
regering tot een nooit gekende bloei.
Reusachtige werken heeft hij tot stand
gebracht. Om het water van de rivieren
naar alle delen van het land te leiden en
gedurende de zomer de velden te be
sproeien, en tevens om overstromingen
te voorkomen en moerassige streken
droog te leggen, werden door het gehele
rjjk kanalen gegraven en dijken opge
worpen, die tegelijkertijd de handel uit
stekende wegen leverden. Een van die
werken was het Koningskanaal, dat de
rivieren Euphraat en Tigris verbond en
door grote schepen bevaren kon worden.
Babylonië werd door al deze werken het
vruchtbaarste land van Azië en tegelij-
keïtijd een rijke handelsstaat, die de
prodükten naar alle delen van -de toen
maals bekende wefeld zond.
Koning Neboekadnezar had een prin
ses Van het volk der Meden gehuwd, die
echten zeer naar haar vaderland ver
langde. Om haar nieuwe verblijfplaats
aantrekkelijker te maken, liet de koning
een park aanleggen, dat de naam van
„Hangende Tuinen" kreeg en moest her
inneren aan de beboste bergen van Me-
dië.
Men kent dit park uit beschrijvingen.
Het geheel besloeg een vierkant grond
oppervlak van 125 meter breed en was
aangelegd in terrassen, die ene boven
het andere tegen en over de stadsmuur
liepen, het meest gelijkend op een reus
achtige trap. Eigenlijk is het woord
„hangende" niet geheel juist. De terras
sen steunden n.l. op pilaren, een heel
bos van zuilen, waarvan de hoogste voor
de meest naar achteren liggend- op 25
meter worden geschat. Zij stonden zo
dicht op elkaar, dat zij grote steenblok
ken konden dragen, welke een meter
dik dak boven een schitterend ingericht
vertrek vormden. Om te voorkomen,
dat water door de voegen van deze
steenlaag zou dringen, werd zij bedekt
met buizen en zeefnetten, die doordrenkt
waren met aardpek, en hier bovenop
was een dubbele laag tegels aange
bracht. Tenslotte vormde» dikke lood-
platen de bovenste laag van de gewel
dige onderbouw; zij dienden ten over
vloede om te zorgen, dat het water bleef
waar het nuttig kon zijn. Want daar bo
venop was weer een laag teelaarde ge
stort, zo dik, dat zelfs grote bomen er in
konden groeien.
In tijden Van droogte moest doof
kunstmatige bevloeiing voor de groei
van de planten worden gezorgd. Reus
achtige pompen voerden het water uit
de rivier de Euphraat door stenen bui
zen naar boven om de tuinen, waar de
zeldzaamste gewassen groeiden, te be
sproeien.
Men moet zich de „hangende tuinen"
voorstellen als een beboste berghelling.
Van het ene terras naar het andere leid
den trappen. Het gehele park heeft van
beneden af gezien, een schitterende in
druk moeten maken. Van de top af moet
men een prachtig uitzicht over de stad,
de rivier en de omtrek hebben gehad.
ö&ni'ickt »H)ndfnek -tvirytn van
£>£bylo>v"
