drie
uur:
|ury besluit in
Marie Besnard onschuldig
j
Amandelen
r
issues "&,gzf£, «s-as
Amnestie voor
Algerijnen
Aan andere kant van de wereld
w
c
w
D
Fel pleidooi van DEBRE
voor nationale defensie
Driftige premierMen is
een natie of men is niets!''
„DE WAARHEID IS NU DUIDELIJK"
Rechter spreekt
naar snel vrij
&SS5 r
Indirect
tegen Peking
*^3
wïttè tanden drop
Amerikaanse vlieger vindt redster terug
Operatie „Karper"
Weerzien na 34 jaar
Raptim huldigt „Rietje" Kremer
Onze flora en fauna
Kaften te kijk
J
„Oudejaarsgebaar"
V B
WOENSDAG 13 DECEMBER 1961
PAGINA 7
^Bordeaux, 13 dec. (A.F.P.,
orisóu ,7T sta hier omdat ik
a'lan '3en" ^n(3ers zou ik
IVliin g Van herouw zijn gestorven.
v°ora,°Verleden tamhieleden en
mij tü ^eve moeder hebben
gestal deze processen
God5 n' heb vertrouwen in
'k epogei!echtigheid. Hij weet dat
vvarenn Waa(t heb gedaan." Dit
lVïar; he laatste woorden, die
'hoord arh beschuldigd van
tïiidda op ZGS mensen gister-
2'ch t ,sprah voordat de jury
Schuid Grugtr°k om over haar
drje n. beraadslagen. Ruim
de 65_ ater sprongen de tranen
gebigd'1 arige' altijd in het zwart
°gen f, vr°uw opnieuw in de
Ce] So: at Was toen rechter Mar-
lUry u nt"Saëns meedeelde dat de
den. naar onschuldig had bevon-
diiddpi it, rechter sprak haar on'
^hitencj vrÜ Aan het „meest
sprek Vone Juridische twistge-
^ranspVtn.deze eeuw" zoals een
h°cmdp het proces onlangs
was een einde gekomen.
Re
M^°'hiek.
^ANDSE
^ONlEK
,'n
Oe Thant: „Nu zie ik er geen gat meer i
door
JOSEPH ALSOP
WK
e'asj5r<fit^r'',wcrd in de zomer van
tS* vero-ift- verdacht van moord
it,'eede eeht£mg /arsenicum) op haar
0vJ2« Lhfeot' Léon Besnard, die
li., fQt^ ucsiiaru, cue
iUerlÜden v/ u PlotseUng kwam te
'ta uUPiV'a,n,.h,et een kwam het an-
mi/', Wh«in®1'Hk werd madame Bes-
dan van nioord °P met
(lil r'e(len vo i n menseB. allen fa-
Eaar u allcn °°k mensen
be hadden nagelaten.
^eestest^felÖke overschotten van de
rst,B echt^ (waaronder ook haar
f!J ©Ik en-af werden opgegraven.
Cs,Uld v- vPWoende achtte voor de
knte« echtl, anc Besnard. Haar advo-
Jhidigen ff nepen enkele getuigen-des-
k/et de t-nff'. dle kwamen aandragen
ufforie dat het arsenicum af-
Jfs van r?„s van kunstmest, die als ge-
v$e'd en f ,reSen in de grond was ge-
^°ttea w-°-£eif d_e?toffeiyke over-
?hk,
'6 onpifhas terectlt gekomen,
n '-'e ffotnffe aanklager riep eveneens
ih^daarh?;# des^undi®en °P. die de
wUfo] trfuiYnn deze theorie ernstig
trokken. Een gigantisch toxi-
h,
tijjj. "pesjtsjev ziet zich in de commu
te ,}e wereld zowel met rechtse als
Hij Se afwijkingen geconfronteerd.
Vfip -fSchouwt de rechtse dwalingen
6(hst- ^et revisionisme) als het
'?s*e verraad aan het Marxistisch-
'eSeai(mf' maar hij keert zich ook fel
I\kj "nkse deviatie van Tirana en
dogmatisme). Vooral dit
tig e c°nflict tussen het communis-
vtlri Sovjet-Unie enerzijds en
kn an Albanië en China anderzijds
Wer ir,nstige gevolgen hebhen voor de
'hsSen an de diplomatieke breuk
sc)ln n e Russen en de Albanen be-
Kcr;?nais een indirecte aanval van
resj,siev op Mao Tse-toeng. Voor
echtstreekse aanval acbt Moskou
kennelijk het ogen
blik nog niet geko
men. Het verlies
van Albanië is, als
zodanig, voor het
Sovjet-kamp be
paald geen ramp.
f°°tscl V&n Warschau-bondge-
aP bad Mbanië voor de Sov-
bfetek;1,6 'aatsie tijd niets meer te
°rdtnei?" A'banië, dat ingesloten
'MVq j.0or Joego-slavië en het
Griekenland, was voor
I'«n U Pfactisch onverdedigbaar.
an!jlr ^e'eden bad het kleine Bal-
sdli0y °og enig nut als vooruitge-
,rabetbasis, maar sinds de
[^tte >ing va" de lange-afstand-
bebben de Russen geen AI-
^'biine-.nceerb asis meer nodig. Van
Ülfe>te„;e 1 d Khroesjtsjev, vooral in
'r,Scb opzicht, de laatste tijd
aS|i ^an voordeel,
baanse partijleider Hoxba ge-
li,
ft* C ''er de krachtige steun van de
jii' Ne|[ e c°himunisten, en in Peking
I»1', f'bgrl'^i'1 z'cb- op goede gronden, be-
Ser, Tdoor bet Russische optreden
iC L blet ana-
Russisch-AIbaanse conflict
P' v^hlj 'Xfee maanden geleden in de
I'®ste i<lrbeid tijdens het tweeëntwin-
Sni r°"Sres van de Russische com-
siev v 'scbe partij in Moskou. Kbroesj-
j^h toen het Stalinisnie
e'ders f^'haanse regerings- en partij-
-leze week raakte de krisis op
°o( f^Punt, toen Khroesjtsjev be-
'Jn ambassadeur uit Tirana te-
e i rf en en de Albaanse ambas-
Nje|.n bloskou te doen sluiten.
CniiS(, spanning wacht men nu op de
^Selt.rtlen'des van Kbroesjtsjevs maat-
,.V00r de Russiscb-Cbinese
Su ndh°hding. Er zijn de laatste
^°rscbeidene symptomen ge-
bofön wrijvingen tussen Moskou
^sseriEen diplomatieke breuk
>IkSr e Soviet-U nie en de Chinese
v ePubliek wordt echter voorlopig
erWacht,
I cologisch en juridisch steekspel barstte
toen los boven het hoofd van Marie Bes
nard, die categorisch alle schuld bleef
ontkennen.
In 1949, 1952 en 1954 stond Marie
Besnard voor de rechtbank in Bor
deaux terecht, alsmaar ontkennend,
steeds ouder wordend en alsmaar ge
vangene. Eike verklaring van de ene
deskundige werd ontzenuwd door een
tegenverklaring van een andere. Uit
eindelijk werd madame Besnard op
vrije voeten gesteld. De justitie be
noemde intussen een aantal „superdes
kundigen", die de opdracht kregen een
beslissende uitspraak te doen.
Het Openbaar Ministerie bracht de
zaak enkele maanden geleden opnieuw
voor de rechtbank. Zeven van de dertien
beschuldigingen vervielen in de loop der
jaren: Marie Besnard werd ditmaal
„slechts" beschuldigd van moord op zes
mensen. Deze zes moorden waren vol
gens de openbare aanklager de duide
lijkste en ook het gemakkelijkst te be
wijzen.
Toen de jury gisteren ruim drie uur
byeen was geweest, gaf zij het teken
dat de beraadslagingen waren voltooid.
De rechter trad het jury-lokaal binnen
en stelde de leden tien vragen. Tienmaal
antwoordde de voorzitter van de jury
met een krachtig „neen".
Snel kwam de rechter de rechtszaal
weer binnen. Hjj waarschuwde het pu
bliek op de tribune dat hij iedereen, die
tijdens de bekendmaking van het jury-
oordeel ook maar één kik zou geven,
onmiddellijk zou laten verwijderen. De
conclusie van de gezworenen werd dan
ook onder doodse stilte voorgelezen.
Twee minuten later was madame Bes
nard vrijgesproken. Zij omarmde haar
verdedigers en riep uit: ,,Ik vergeef
iedereen die mij beschuldigd heeft. De
waarheid is nu duidelijk. Vreselijk wa
ren de ogenblikken toen men over mijn
lieve moeder sprak. In mijn hart heb ik
altijd geweten dat ik onschuldig ben.
Mijn zoon z'n amandeleD
zijn geknipt. Ik geef toe dat
het geen wereldschokkend
feit is en dat het niet op de
voorpagina hoeft naast het
bericht dat de Verenigde
Naties 82 miljoen dollar aan
onbetaalde rekeningen heb
ben lopen, maar het hakt er
persoonlijk gezien, toch in. Wat die
onbetaalde rekeningen betreft zou ik
overigens wel eens willen weten wie
de crediteuren zijn en ook waar pre
cies de afgevaardigden staken toen
onze minister Luns kort geleden in de
Algemene Vergadering voor lege
banken over Nieuw-Guinea stond te
praten. Ik weet maar al te goed hoe
sommige dingen kunnen oplopen.
Amandelen knippen. Het klinkt even
vriendelijk als bijvoorbeeld margriet
jes plukken. Vandaar waarschijnlijk
ook dat mjjn zoon zo opgeruimd van
zin de operatie tegemoet ging. Toen
hp er vandaan kwam moet hij het ver
schil afdoende hebben beseft. En nog
de dag er na keek hij zijn moeder en
mij aan met de stomme, verwijtende
blik van: Jullie hebben mij er in la-
ten. lopen Hu wantrouwde ons ken-
nelpk enigszins. Nu nam dat wantrou
wen zienderogen af toen bleek dat
zijn moeder een overweg en ik een per
ron voor zijn spoor had meege
bracht. Toen las ik duidelijk in zijn
ogen een beginnend begrip van „het
zal het wel ergens goed voor zijn ge
weest.
Niettemin was er dit probleem:
hadden wij hem er in laten lopen?
Gisteren sprak ik iemand die zei: In
zo n geval moet je je kind altijd de
S i. wa.,1€1d vertellen. Dan is er
chfscheansch|k"n Sprake van een P-sy
i,?na?arw,!a„i61dfn4 Hoe zeS ik het mijn
kind. Nu stel ik mjj al voor, dat ik
mpn zoon vóór het knippen bij mij had
zijn allen naar het ziekenhuis. Daar
word je binnengeleid in een vertrek
waar een overigens heel vriendelijke
man m een witte jas je een verdraai-
?/f narigheid gaat bezorgen.
wL u j lai vaor je eigen bestwil".
Wat had ik dan bereikt? Dat mijn
zoon terecht zou hebben gedacht „ga
JU rnaur alleen". Om ovtr een psy
chische schok op (je voorhand nog
maar met te spreken.
Neen, ik heb all«s maar in het mid
den gelaten. En dat verdriet om zijn
aanvankelijk wantrouwen né de in
greep heb ik dan maar ingecalculeerd
bu de weelde van het ouderschap. Ik
geloof dat je zelfs met het verteilen
van de (keiharde) waarheid voorzich
tigheid moet betrachten.
Maar ik geef toe, dat mijn zoon mij
pas goed zal begrijpen ajs hij zover
;s, dat zijn zoon z'n amandelen moe
ten worden geplukt. Pardon, ik be
doel geknipt.
1 PABUS, 13 dec. (UPI) President
j De Gaulle heelt gisteren aan 2509 Al
gerijnse gevangenen amnestie ver-
icend als een „oudejaarsgebaar" van
erzoenlng. De vrijlating van de be-
trokkenen zal over ongeveer tien
dagen beginnen.
Degenen die onder het presidentiële
1 decreet vallen zijn. de Algerijnen, die
„in verband met de rebellie" zijn ver-;
oordeeld tot minder dan vijf jaar ge- J
vangenisstraf, alsmede zjj die reeds
tweederde van hun straf hebben uit
gezeten.
De amnestie omvat slechts twintig j
gevangenen in Frankrijk. Alle anderen
zitten gevangen in Algerije.
(Advertentie)
nshington De crisis in Zuid-
Vietnam neemt nog steeds in
hevigheid toe. Het is een
crisis, die zich ergens ver
weg afspeelt en waarvan de men
sen weinig begrijpen. Toch wordt er
Verteld, dat president Kennedy deze
gevaarlijke situatie aan de andere
kant van de wereld heeft beschreven
als „ongeveer net zo belangrijk als
Berlijn, alleen heel wat moeilijker
te behandelen".
Uw verslaggever heeft Saigon
slechts een maand geleden verlaten,
slechts een paar dagen nadat gene
raal Maxwell D. Taylor koers had
gezet naar Washington om zijn
beroemde rapport uit te brengen
aan de Amerikaanse president. Des
te ernstiger is het daarom, als men,
wanneer men tenslotte thuiskomt,
ontdekt, dat hit Vietnamese pro
bleem nog net zo wordt onderschat
als vroeger, zelfs na het rapport van
Taylor, na het Geneefse akkoord
over Laos en al het andere, dat
zich in de tussentijd heeft afge
speeld.
Voor zover men het ka. beoor
delen zijn er twee redenen, waarom
de inhaerente ernst en het poten
tiële gevaar van de Vietnamese
vraagstukken ook nu nog worden
onderschat. De eerste is tamelijk
toevallig.
In Saigon zjjn generaal Taylor en
Ngo Dinh Diem, de Zuidvietnamese
president die zich niet zo spoedig
uit het veld laat slaan, het in grote
trekken eens geworden over een
praktisch program van militaire en
politieke maatregelen, die genomen
moesten worden door de Zuidvietna
mese regering. Toen generaal Tay
lor naar Washington was terugge
keerd en de grote beslissingen daar
werden genomen, ontstond het ver
langen de punten, waarover presi
dent Diem en de genei aal het eens
waren geworden, -"ast te leggen Dit
werd gedaan in een formele bood
schap aan de Vietnamese regering
Misschien was de boodschap wat
onhandig gesteld. Misschien is de
Vietnamese regering, die in het
verleden maar al te veel ervaring
heeft opgedaan met eigengereide
doch onberaden Amerikaanse inter
venties, bij deze gelegenheid wat al
te prikkelbaar geweest. Om een van
deze of misschien wel om beide
redenen was het onmiddellijke ga-
volg van de boodschap een ingrij
pende verslechtering van de ver
standhouding tussen Amerika en
Zuid-Vjetnam, een verslechtering
die haar weerklank ten dele ook in
de pers vond. Het misverstand is
nu opgehelderd in een gesprek van
vier uur, dat president Diem heeft
gevoerd met de Amerikaanse am
bassadeur in Saigon, Frederick
Nolting.
Toch is de indruk niet helemaaJ
weggenomen, dat de Ameri
kaanse regering een hautaine
en ietwat afkeurende blik laat
rusten op de Zuidvietnamese pogin
gen om de agressie van de Noord-
Prins Soevanna Phoema
Vietnamese communisten tot staan
te brengen en terug te dringen.
Deze volstrekt misleidende indruk
is nog versteri door een imdere
indruk, die net zo misleidend is,
deze namelijk, dat de aanbevelin
gen, die generaal Taylor aan de
Amerikaanse president heeft ge
daan, nogal ontwijkend en terug
houdend zouden zijn. Het tegendeel
is waar.
De aard van die aanbevelingen
kan men afleiden uit het feit, dat
Amerikaanse gevechtseenheden zich
nu op zee bevinden, in schepen die
voor de Zuidvietnamese kust pa
trouilleren, klaar om in te grijpen in
geval van nood. Het beslissende
punt in de politiek van de Ameri
kaanse regering, zoals dat is ont
wikkeld en verhelderd door het rap
port van generaal Taylor, is de
vastberaden conclusie, dat de Ver
enigde Staten het zich niet kunnen
veroorloven, dat Zuid-Vietnam in
handen komt van de communisten.
De redenen, die tot deze conclusie
hebben geleid, zijn de consequenties,
die men van zulk een „Machtüber-
nahme" kan verwachten voor heel
Zuid-Oost Azië, voor het gebied van
de Stille Oceaan en zelfs voor de
hele wereld. Het zijn dwingende
redenen en nu Avereli Harriman op
het Amerikaanse ministerie van
buitenlandse zaken de leiding van
de Aziatische zaken op zich heef!
genomen, is het niet waarschijnlijk,
dat zjj vergeten zullen worden.
bleem in Zuid-Vietnam niet moeilijk
zijn op te lossen.
Men koestert in Washington geen
overdreven hoop, alleen omdat de
conferentie over Laos in Genève
tenslotte een papieren akkoord
heeft bereikt over de neutralisatie
van dit veel geplaagde corridor-
iandje. Maar men baseert een
serieuze hoop op het feit, dat de
Russische ambassadeur in Laos
nauw en energiek heeft samenge
werkt met de Amerikaanse ambas
sadeur aldaar om de vorming te
verkrijgen van een nieuwe Laotiaan-
se regering, die misschien werkelijk
neutraal zal zijn.
Het is heel goed mogelijk, dat de
Sovjets in Laos een dubbel spel
hebben gespeeld, zoals zij dat te
voren zo dikwijls hebben gedaan.
Het is ook mogelijk, dat de ver
moedelijke leider van de nieuwe
Laotiaanse regering, prms Soevanna
Phoema, niet bjj machte zal zijn een
werkelijke neutraliteit af te dwingen
tegen de wensen van de Laotiaanse
communisten in de Pathet Lao en
hun Noordvietnamese partners in.
In de ogen van de Amerikaanse
regering zal het in ieder geval de
proef op de son zijn, of Laos voort
gaat zich te lenen als bevoorra
dingsroute voor de aanval op Zuid-
Vietnam. Het belang van deze proef
zal binnenkort worden onderstreept
door de publikatie van gegevens, die
aantonen, welk een misbruik er van
deze aanvoerlijnen door Laos wordt
gemaakt.
Kortom, de Amerikaanse regering
bereidt er zich nu op voor ófwel om
president Diem alle hulp te bieden,
die hij nodig zal hebben als Laos
werkelijk wordt geneutraliseerd, óf
om tot de veel ernstiger maatrege
len over te gaan, die nodig kunnen
zijn, als men toestaat dat de aanval
via Laos op Zuid-Vietnam onbeperkt
doorgaat.
(Copyright N. Y. Herald Trib.)
aarschijnljjk zouden de Ame
rikanen al over een veel
ernstiger ingrijpen denken,
als er in Laos nog niet
altijd een straaltje hoop bestond.
Men dient te bedenken, dat de
étappelünen voor de agressie in
Zuid-Vietnam door Laos iopen.
Zonder de aanhoudende doortocht
van voorraden en communistische
kaderleden door Laos zou het pro-
President Ngo Dinh Diem
In het oorlogsjaar 1943 sprong do
Amerikaanse vlieger Tyre C. Wea
ver Jr., die door Duits afweer vuur
was getroffen, met een parachute
in een afgelegen korenveld bij het
Duitse plaatsje Herpstadt. Snel ingrij
pen van de plaatselijke dokter Ger
hard Maler en van een blond veertien
jarig meisje, Hetty van der Raaij, die
de Amerikaan vond en hem de eerste
verzorging gaf, redde zijn leven. Het
ty was in do oorlog met haar zusje
door de honger gedreven, uit Antwer
pen waar ze woonde, naar Duitsland
getrokken.
Achttien jaar heeft het geduurd voor
de Amerikaanse vlieger zijn hartewens
zjjn kleine redster van toen te
leren kennen vervuld zag, maar
nu heeft hij, door een advertentie in
een Duitse krant en tussenkomst van
dr. Maier ontdekt dat het meisje van
toen, mevrouw Wüstenhoff-Van der
Baaij is die sinds acht jaar in Hilver
sum woont. Op de foto mevrouw Wüs-
tenhoff met haar beide kinderen in
haar Hilversumse woning. De heer
Weaver woont nu in Lafayette in de
Amerikaanse staat Alabama. Mevr.
Wüstenhoff is zeker van plan hem te
schrijven.
In Hengelo heeft een blij weerzien
plaats gehad. Willem Anslijn (57),
spoorwegarbeider in Hengelo, stond
plotseling tegenover zijn twee jaar
oudere broer Jan, van wie hij sinds
1927 niets meer had gehoord. Willem
meende, dat zijn broer allang dood
was. Jan en Willem, die in Amster
dam werden geboren, werden op
jeugdige leeftijd in een weeshuis in de
hoofdstad opgenomen, toen hun moe
der stierf. Later woonden de broers
als kostgangers in Hengelo. Jan, die
het fabrieksleven in Hengelo beu was
geworden, pakte in 1927 zijn koffers en
vertrok met de mededeling, dat hij
Parijs wilde bezoeken. Jan heeft de
wind in de zeilen gehad; hü heeft in
Luik een renderend schildersbedrijf
weten op te bouwen. Toen hij de vorige
week bericht van zijn broer Willem uit
Hengelo ontving, waren de plannen
voor een bezoek aan Hengelo gauw ge
maakt. Eerder dan de Hengelose fa
milie had verwacht stond de Belgische
fimilie met een glanzende auto voor
de deur. Jan hoorde hier, dat zijn va
der nog leeft. Deze is 87 jaar en woont
in Duitsland. Binnenkort hoopt Jan
zijn vader in Borghorst te ontmoeten.
(iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Ystpp I
Gistermiddag, voor het vertrek van de negentigste Raptimcharter een K.L.M
superconstellation met 59 missionarissen van Schiphol naar Afrika, heeft de
secretaris van de Raptim, mr. J. M. van Wessem, een zilveren schaal met in
scriptie aangeboden aan mej. R. Kremer, die veertien maal eerder een Raptim-
vlucht als stewardess heeft meegemaakt en die dit nu voor de laatste maal doet.
„Rietje", die op 25 maart 1939 bij de K.L.M. in dienst kwam, wordt namelijk
einde van dit jaar met meer dan 15.000 diensturen gepensioneerd.
ui
den in het speciale nummer belicht.
Zo schrijven bv. dr. A. D. Voute en
e Haagse visvereniging „De Am-
stelbron" heeft ten behoeve van
de bejaarden, die veel In de Hof
vijver vissen, uit haar eigen vis
water 24 grote karpers in genoemde
vijver uitgezet. De minister van Jus
titie, mr. A. C. Beerman (foto boven),
die juist passeerde, volgde de operatie
„karper" met grote aandacht.
1% t iet minder dan 54 procent van
V onze wilde flora loopt gevaar
1 1 uit onze landschappen te ver
dwijnen. Wat dan overblijft zijn
moeilijk te verdelgen onkruiden en
produktieve weidegrassen e.d., kort
om, juist de weinig interessante ele
menten van onze flora. Misschien
is het nog duidelijker te zeggen in
exacte cijfers: nu hebben we in Ne
derland aan wilde flora dertienhon
derd soorten. Het gevaar van ver
dwijning bedreigt omstreeks zeven
honderd soorten! En wat daarvan de
oorzaak is? Het is onze technische
evolutie. Reeds in het begin van de
ze eeuw leidde zij tot biologische ni
vellering van onze landschappen: in
dustrialisatie en mechanisering, ont
ginning en ruilverkaveing, water- en
luchtverontreiniging, chemische be
strijding van insecten en onkruiden.
Merendeels werken van de mens. De
zelfde mens die in vroeger tijden in
ons landschap een toenemende scha
kering en differentiatie teweeg
bracht.
Het is volkomen te begrijpen, dat
de Natuurhistorische Vereniging zich
ernstig zorgen maakt over deze ten
dens in de huidige situatie. Zjj heeft
daarom ter gelegenheid van haar
zestigjarig bestaan een achtenveertig
pagina's tellend nummer van haar
maandblad „Natura".uitgegeven, ge
wijd aan de dreigende nivellering.
Bovenstaand facet maar ook diver
se andere, gunstige zijden van de
gang van zaken in het planten- en
dierenwereldje van Nederland wor-
J. A. Eygenraam, resp. directeur en
zoöloog van het Instituut voor toe
gepast biologische onderzoek in de
natuur (ITBON) in Arnhem, dat dank
zij talrijke beschermings- en beheers
maatregelen de stand van onze zoog
dieren (met uitzondering van das,
otter en zeehond) momenteel geen
zorgen baart. Ook de toekomst mag
met gematigd optimisme tegemoet
worden gezien mits men een mis
bruik van bepaalde chemische ver
delgingsmiddelen zal weten te voor
komen. Het is een bijzonder boeiend
nummer van „Natura".
Tweehonderdvyftig fraaie poezen
en katers uit binnen- en buiten
land worden zondag geëxposeerd
in het Kurhaus te Scheveningen
Pp de tentoonstelling van Felikat,
de Nederlandse vereniging van fok
kers en liefhebbers van katten. Be
halve Europese kortharen mooie
naam voor gewone huiskatten ko
men er Karthuizers, Perzen, Siame
zen, Abessijnen en heilige Birmanen.
Een internationale jury zal uitmaken,
wie zich met het kampioenslint mo
gen tooien. De hoofdprijzen zijn be
schikbaar gesteld door het koninklijk
paar.
(Van onze Parjjse correspondent)
PARIJS, 13 dec. Premier Debré
heeft gisteren met een in de Senaat ge
houden fel betoog over de noodzaak van
een eigen zelfstandige Franse defensie
en over „ernstig Amerikaans en Euro
peer onbegrip", waarvan de Franse po
litiek het slachtoffer zou zijn, een iet
wat verbouwereerde aandacht getrok
ken. Vele senatoren waanden ziih te
ruggeplaatst in de jaren vóór mei 1958,
toen de nationalistische senator Debré
storm placht te lopen tegen de Vierde
Republiek en haar regeringen, die be
reid waren Frankrijks ziel te verkopen
aan Atlantisch en Europees integratio-
nalisme.
„Waarop aldus riep Debré driftig
uit, „zou politieke integratie uitlo
pen?" En hü antwoordde:. „Op een
ensemble gevormd door twee of drie
grote mogendheden en enkele naties
van minder belang; op het doen ver
dwijnen van Frankrjjk In dit ensemble,
aat wu zeggen: een neutralisering
van zjjn eigen wil om zich te verdedi
gen door de veel minder vastbesloten
J™ van anderen, wier vastbesloten-
neid menigmaal van twijfelachtige
aard is."
„De integratie van onze defensie", aldus
de heer Debré, „in een geheel, waarop
wij geen vat meer zouden hebben, zou
werkebjk betekenen dat de natie ver
stek zou laten gaan." De heer Debré
verklaarde ook: „De vrijheid der Fran
sen heeft geen betere waarborg dan een
militaire krachtsinspanning onder natio
naal bevel. Ik ben'diep overtuigd van
het eeuwige karakter van de nationale
defensie. Men is een natie of men is
niets. Frankrük heeft de wens en de wil
een natie te blijven en de vrüheid vein
zijn burgers te verdedigen."
Debré hield dit rtoog naar aanlei
ding van een uiteenzetting van de links-
democratische senator Vincent Robinat,
die voorzitter is van de senatoriale
commissie voor defensiezaken. De heer
Robinat had gesteld dat de in het leven
roeping van een atomaire „force de
frappe" een onwrikbare noodzaak is.
„Mfaar," zo luidden vragen die hü stel
de, „zijn wij wel de goede weg ingesla
gen om dit doel te bereiken en zal
onze „force de frappe" er niet veeleer
op neerkomen dat wij ons zelf iilusris
maken in plaats van ontzag in te boe
zemen aan onze tegenstanders?"
Zjjn eigen antwoord had geluid: „De
oplossing is niet denkbaar indien wü ons
beperken tot ons nationaal verband.
Wanneer wü daarentegen onze inspan
ningen verenigen met die van de ove
rige Europese landen, dan zpn wü wer
kelijk in staat een tegenwicht te vor
men tegen de macht van de Sovjet-
Unie."
PARIJS, 13 dec. (Rtr.) Franse so
cialistische en radicale afgevaardigden
in de Nationale Vergadering hebben gis
teren een motie van afkeuring tegen de
regering ingediend. De motie zal don
derdag worden behandeld. Zij bestaat
slechts uit de woorden: „De Nationale
Vergadering besluit tot afkeuring van
het regeringsbeleid".
TV
