VAN „LOL" TOT KUNST
Inplaafs
aardappelen
CONIMEX
fZM
LUCHTIG OP
HET HOOFD
Vrije schoo Iza
Het is nog maar op proef
O
ïS"
ft?
°ittharing?
depilcin
HAM
UIEN
KRUIDEN
I
eer inzicht bij
^teck's bepleit
Trompet-moeclers
bakken en braden
voor uniformen
meulen
l'i plaats van
aardappelen
l»
Zwart bezoek in de
tunnel
,,Maar ivie drijft de vrije zater-
i dag op de scholen dan door in
I dit democratische land als de
ouders noch de onderwijzers
het toejuichen'''
L
Koken in zakken
DAÜB'LAP
VRIJDAG 1 JUNI 1962
verkoop
iS° stuks
v*n£-95
300 stuks
i0° stuks
Van -fi-95
N>
Tu, K.
V6t«7S (te bopk voor 1,8 min) ver-
'hgeil v°°r 6,6 miljoen. In de deel-
Schuilen stille reserves.
L)G ^,aaM°Ucler drong er op aan de
an r v0or
nu... beduidend
goedkoper
De Amerikaan aanbidt Onze
Lieve Heer en verafgoodt
de Amerikaanse democra
tie. Hij legt er zich bij neer, dat
hij Onze Lieve Heer niet heeft
uitgevonden, maar de democrati
sche staat is geboren en getogen
in Noord-Amerika (denkt hij), en
als je hem heel voorzichtig in het
oor fluistert, dat Plato al duizen
den jaren geleden democratische
ideeën had; dat de Franse revolu
tie kreet: „Liberté, Egalité, Fra-
ternité", dat Willem de Zwijgers
principes deel uitmaken van de
Amerikaanse constitutie, dat de
moderne wereld grotendeels demo
cratisch is, dan mompelt hij: „Ik
geloof er niets van; ik geloof er
helemaal niets van; hebben jullie
zulke scholen als wij?"
INHOUD
MAS! GORENG KANT EN KLAAR
JB
1
nu... beduidend
I
K
j^eurjg netjes verpakt stonden
3 a W5chting van het zomer-
ja 01en' donderden damespy-
7oris uit de series -van 6.95 -
0P?esUgen.95 ma*"iJn
M
rn^en. verkopen wij alle da-
Pyjama's, die er over zijn.
sthf1 ^ewone' stuk voor
modellen van 100% ameri-
lranse Poplins, batist of No
n Poplin, in tientallen dessins
ln leukste kleuren.
modellen met effen en
Kikte pantalons... met korte
aangeknipte mouwtjes.
y
aterdagmorgen om 9 uur be-
8'Pt (je verkoop van al deze
estanten damespyjama's in fleu-
'ïe kleuren en
essins, door el- C&fl
Klar voor één ïfU
Pr'jS' voor.
te/. of schrift, best.
pifï^.mMingsbureau
aaj.'s geefr"'-lu;lngsoui"eau van de voe-
tia aPpeln volgende suggestie, nu de
a1deren duur zUn. Men zal vaker
„l bo>lps zy.n toevlucht nemen tot erw-
h netU, -T' rijst, gort, macaroni of spa-
jj.°rt Veaar ook bij bonen of erwten
gl; geko0u?e 8roente> hetzij rauw het-
Va°ehte kt- Gelukkig is de prijs van de
o h de er meer binnen het bereik
Pn0ehten llsument gekomen. Vooral blad-
ha6? tan,en worteltjes kan men heel
fdje sten. Het is een lekker fris
hl. de meelrijke bonen of maca-
Voorbeelden van menu's.
of
Sort met hachee, rabarber-
tru8itlettï'a^iarorii mot gehakt, kropsla.
tweh, kaas, worteltjes met dop-
'3°nen, gebakken bloedworst bie-
,,k,Sahs,eVSebakken vis, mosterd- of ker-
sthu'hi'' ^dtkommersla,
w
van
macaroni of mie met
ttyj„ lOs - -- «,Qi.aiuja wi. i
dii,® bon.^kensvlees, spitskool en prei,
®sla, gebakken spek (en ei) an-
Advertentie)
Advertentie
^Ur dan modarn,
IH(. jV4l"g' ,n®l mild
e Prettig geparfumeerd»
mo1 Produkt uit Zwitserland
tub« 1.S0 en 2.95
(Jt lig 'SM, 30 mei In de jaarver-
hrjU'*ck'Sj Van "De Zwarte Kuiter"
jT^ets heeft één der aandeel-
>h 11 d®e'do°i gehouden voor meer
'if. de reservepositie van het be-
betoo,
g had evenwel weinig
e directie wilde niet verder
daj, "irectie wilde niet verder
foedlrie^e te delen' dat het onroe"
Vnd«eih
bi
*6 d ^"2 Van **e vas^e actlva duide-
dalans tot uitdrukking te
Va„ 's zulks conditio sine qua
«L bet a
^llt^^bde 'lde<d- grote beursomzetten
H's vde laatste tijd in de aandelen
dat 'Gzen' volgens aandeelhouder,
Ve,1hootmen Van buitenaf bezig Is in
it,),. boj.p^ schap te penetreren. Volgens
6f 8,Vi 6lling zijn de aandelen Ruteck's
>- °u Pet -
een juiste waardebepaling
%^lbaStuur
waard.
voelde dit alles niet zo
want zij volhardde in de
s|)6j dat een grotere openheid de
al te veel in de kaart zou
tV>i„
«Sen'"n,Wfrd medegedeeld, dat de
kV d» hiij, Paanden van 1962 geen reden
tv'bii» sterk ,?even. Het slechte weer
b tvord 'igende kosten, die niet
'®U« ri'k V,t.n do°rberekend, leggen een
>v.. op (jg pghaten resultaten.
st^L er oolc positieve factoren,
5 a^v, gestegen vreemdelingen-
aait
'ah d „gestegen vreemdelingen-
er Sf ftuteck's bedrijven. Inmid-
K voortn„ gesloten, waardoor de
Ads 'len t?n do°r Ruteck's gevoera
v'th. °hff«vr'0als bekend, bezit Ruteck's
fb aPitaa?e-r de helft van het aan-
®ei'derhn ■?Gck's' De pogingen om
b iv, °P mi, lei4spaket te verwerven
aifiem uit' De jaarstukken wer-
mene stemmen goedgekeurd.
n biet
orhst
Heck's Lunchroom
een
di-
gevoerd
muziek wordt geleerd
een Amerikaans dorp
(Advertentie)
Hij heeft gelijk: wij hebben niet zulke
scholen! De principes van de Ameri
kaanse constitutie, zo mooi vastgelegd
in de woorden ,,0f the people, for the
people, by the people", worden ner
gens beter toegepast dan ln het school
systeem. De publieke school is koste
loos, daar zorgt de arme belastingbe
taler voor. De staat geeft de school het
geld om te functioneren en behoudt het
recht om eens per jaar even om de
hoek te gluren om te controleren of
de schoorsteen geveegd is en of er ge
noeg kubieke meters zuurstof per leer
ling aanwezig zijn. Verder gaat de staat
niet in onze dorpsschool en de „people"
wordt nu gevormd door het schoolbe
stuur, de ouders-leraren vereniging, de
trompet-moeders en de korfbalmoeders.
Wij gaan kennis maken met de
trompet-moeders, die „bandmothers"
heten. Deze moeders, wier kinderen
muziek-onderwijs genieten op school,
behartigen de belangen van de instru
mentale muziek. De staat bekostigt
het salaris van de leraar, maar ver
dere ambities op muziekgebied wor
den door de trompet-moeders ge
steund en gefinancierd en iedere
schooi hoe klein ook, ambieert een
blaasorkest.
Onze oudste zoon nam op de dorps
school les in trombone. De les was gra
tis en de jonge leraar was een uitste
kende kracht, die ongeveer dezelfde
kwalificaties had als iemand, die in Ne
derland zijn diploma conservatorium
heeft behaald. Na twee jaar was onze
zoon ver genoeg gevorderd om in het
schoolorkest te spelen en met die pro
motie werd zijn moeder automatisch
lid van de „trompet-moeders club."
Mijn ouderwetse Nederlandse opvat
ting over muziek als de Muze „par
excellence" van alle abstracte kunsten,
uitsluitend te benaderen via de barok
ke- en klassieke Duitse genieën, werd
tot in de kern geschokt, toen ik actief
deel moest gaan nemen aan het school-
muziek-program. Mijn eerste opdracht
was rauwe uitjes te snijden voor het
komende concert. Die opdracht kwam
onder de vergadering van de „band
mothers". De muziekleraar, mr. Ship-
ton, kondigde aan, dat de winkeliers in
onze enige dorpsstraat besloten hadden
om gedurende de hete zomermaanden
open te blijven op zaterdagavond en om
klanten te lokken hadden ze de school
gevraagd of het orkest openlucht con
certen wilde geven :n het dorps-
parkje. Mr. Shipton vond het een uitste
kende gelegenheid om de muziek-kassa
te spekken door er een buffet bij aan
te knopen en de trompet-moeders von
den dat ook. „of the people, for the
people, by the people!!"
Bloemen in een vaas schikken kan ik
beter dan de Amerikaanse, maar als
het op organiseren aankomt en initia
tief nemen in publieke aangelegenheden
voel ik me als een pasgeboren kind bij
hen vergeleken. Er zaten twintig boe
renvrouwen om de tafel en met de
zwaarlijvige presidente als leidster wa-
Het witsatijnen wufte wezen voorop.
ren binnen een uur de aangelegenhe
den van het buffet tot in details uitge
werkt voor de komende tien concerten.
We werden in comité's ingedeeld, een
comité zou zorgen voor tafels en ban
ken (van de kerkverenigingsgebouwen),
een ander zou voor kook- en bedien-
gereedschap zorgen, eên derde comi
té zou telefonisch vrijwilligers charte
ren voor voedsel-bijdragen. Iedereen
bood aan te bakken en te koken. De
presidente richtte haar arendsogen op
mij en zich herinnerend, dat ik bij an
dere gelegenheden onverteerbare taar
ten had bijgedragen, vroeg ze mij of
ik uitjes wilde snijden voor het brood
je-gehakt. Altijd bereid om de Muze
ter wille te zijn stemde ik toe, maar
thuisgekomen nam ik mijn Nederlandse
muziekdiploma van de wand en borg
het in de kast.
In de tien jaar, dat we in dit dorp
woonden, had ik heel wat van zulke
vergaderingen en ondernemingen mee
gemaakt, en ik heb altijd honderd per
cent medewerking en verantwoordelijk
heid geconstateerd. Als mrs. Jones haar
pols brak op de dag, dat ze drie taarten
moest bakken, kwamen de drie taar
ten hoe dan ook op de plaats van be
stemming. De concerten waren een
groot succes en werden een jaarlijkse
onderneming. Het orkest, gezeten op
een verheven podium, zwoegde op cla-
rinetten, trompetten, fluiten, tuba's en
trombones. Mr. Shipton zwaaide met
zijn armen in alle richtingen, terwijl
dikke pareis zweet langs zijn neus rol
den, om zijn schaapjes niet al te dik
wijls te laten verdwalen en hen in ge
lijk tempo en gelijke toonaard te hou
den. Op het grasveld er om heen deden
de concertgangers zich te goed aan
broodjes-gehakt, knakworstjes, gebak,
ijs, vruchten, koffie en limonade. Er
werd flink gegeten en de conversatie
ging gelijk op met de muziek. Met één
uitzondering: iedere zaterdag ging het
mis met de „Duivelsmarsch". De dui
vels, die drie partituur-bladzijden lang
in twee-kwarts maat hebben gemar
cheerd, moeten, na een dreigend ak
koord, een dreigende pauze en een drei
gende houding van mr. Shipton's baton,
op een driekwarts maat overstappen,
en dat ging het orkest nooit goed af.
Dus als dat spannende moment aan
brak hield iedereen angstig op met eten,
drinken en praten en onder doodse
stilte ging het iedere zaterdag hele
maal mis. Maar de „Glimlachende zee
meermin", de „Plantatie weeklaag"
en de rest van liet programma gingen
altijd als gesmeerd. Mijn herinneringen
aan het Amsterdams Concertgebouw,
aan Salzburg, aan Chicago's Symphony
Orchestra verloren aan scherpte naar
mate de zomer vorderde en met ge
duld sneed ik uitjes om het muziekon
derwijs op de Amerikaanse school te
bevorderen. De trompet-moeders werk
ten heel hard. Nadat, het concert voor
bij was en een uur later de laatste
gast verdwenen was werkten we nog
lange tijd na om schoon te maken en
kwa-
op le ruimen. Voor middernacht
men we nooit thuis. Daar ieder concert
een schone winst van minstens veertig
dollar maakte voelde men echter dat
het de moeite waard was.
Het geld werd besteed aan unilormen
voor de orkestleden. Eén uniform kostte
vijf-en-zeventig dollar en het orkest be
stond uit vjjf-en.,|ertig leden. Hoeveel
tranen moest ik niet laten, voordat ik
genoeg uitjes had gesneden voor een
uniform? Maar een uniform hoort bij
een school-orkest, want in kleine plaats
jes zet het luister bij aan belangrijke
gemeente- en schoolfuncties. Het korte,
maar zeer hevige competitie-vi-etbal
seizoen van de scholen is niet oenkbaar
zonder een parade van de „marching
band door <le dorpsstraat. De band
wordt bij zulke gelegenheden geleid
door drie of vier „majorettes", meis
jes gekleed in witsatijnen clrcuscos-
tuums, met hoge witte laarzen en een
kepi met kokarde, die meesterlijk de
baton zwaaien en hoog stappen als cir-
cuspaartlen. De trompet-moeders be
kostigen ook deze pluimen, en mr. Ship
ton, die vjjf jaar hard gestudeerd heeft
in contrapunt en a-tonale muziek, moet
de „majorettes" hun kunsten leren, an
ders houdt hij zijn baan niet.
Mijn zoon, de trombonist, ontmoette
op driejarige leeftijd de grote Franse
muziek-pedagoge Nadia Boulanger en
wilde niets van haar weten, totdat ma
demoiselle Boulanger een „Allemande"
van Bach op de piano ging spelen. Toen
was hy niet van haar weg te slaan en
wanneer ze ophield met spelen com
mandeerde hij: „More!" En toen ik
voor de eerste maal, diezelfde zoon door
de dorpsstraat zag marcheren in een
livreikostuum, zijn wangen paars van
de Huzaren-marsch, het tempo be-
paald door een witsatijnen wuft wezen,
dat by iedere stap haar knieën bijna
tegen haar neus rukte, liep ik ontdaan
naar mr. Shipton en zei: „Jullie ma-
a.,Y,an bot muziekonderwijs een pas
kwil. Maar mr. Shipton lachte me
uit. „Europeanen nemen muziek veel
te gewichtig op. In Bayreuth is liet
Kunst; maar zo ver zijn we hier nog
mét „We geven eerst de leerlingen
„Kol en van Kol werken we langza
merhand naar Kunst. Ik zou die boe
renkinderen nooit aan een instrument
krtlgen als ze met het vooruitzicht had-
Advertentie)
den van een parade in uniform. En uw
eigen zoon evenmin."
Mr. Shipton had geljjk en met al zijn
realisme werkte hij onverstoorbaar aan
een beter genre muziek. Het houten
blaas-quintet van de Chicago Sym
phony Orchestra stelde zich in de zo
mermaanden beschikbaar voor demon
stratie-avonden aan diverse scholen te
gen een honorarium van honderdvijftig
dollar. Mr. Shipton overreedde de
trompet-moeders om hem financiële
medewerking te geven en met veel
moeite werd de demonstratie georgani
seerd. Het was een onvergetelijke,
meesterlijke, leerzame avond.
Na afloop werden de leden van het
quintet bij de presidente op een sou
per genodigd, waarbij mijn man en il;
ook aanwezig waren. De musici ver
telden anecdotes over de verschillende
beroemde gastdirigenten onder wie
ze gespeeld hadden: Toseanini, Mon-
teux. Walter enz. M\jn man vroeg hun
onder wie ze het liefst speelden. Uit
één mond en zonder een moment be
denken zeiden ze: ,,A Dutchman,
Eduard van Beinum. Hij was niet al
leen een groot dirigent, hij was char
mant, beleefd en altijd een gentle
man. Een zeer zeldzame combinatie".
Het voorgaande verhaal is een voor
beeld van het muziek-onderwijs op een
dorpsschool en het ligt voor de hand,
dat waar de „people" zo'n belangrijke
rol spelen in de muziekaangelegenhe-,
den. de ontwikkeling van de „peop
voor een groot deel de kwaliteit van
de muziek bepaalt. De kleine universi
teitsstad, waar we nu wonen, heeft een
zeer ontwikkeld publiek en het me
onderwijs op de middelbare scholen is
voortreffelijk. Iedere school heeft een
strijkorkest, en een blaasorkest en het
niveau van de schoolconcerten bewijst,
dat het stadium „Lol" achter hen ligt
en dat de muziek als Kunst wordt bena
derd.
Mijn eigen zoon is nooit zo ver geko
men. Na de demonstratie van het Chi
cago quintet kwam hij een keer boos
thuis, want mr. Shipton had afschuwe
lijke, ouwe-wijven muziek gekocht voor
het orkest. „Wat is het?" vroeg ik be
nieuwd. „Element", van een zekere
„John Betsj". „Nooit van gehoord", zei
ik. „Oh yes. Mam, you have! Mr.
Shipton heeft het een keer met U door
genomen". Ik kan er me niets van her
inneren. De volgende dag wordt het
raadsel opgelost als mijn zoon de par
tituur thuis brengt: „Allemande", van
Johann Bach. Dezelfde Allemande,
waarmee Boidanger hem twaalf jaar
vroeger in verrukking had gebracht.
CILIA AMIDON
Wij gaan door
clame voor onze
als extra re-
uitgebreide
kinderafdeling, met de verkoop
van een grote fabrieksparti|
lange katoenen tuin- en
speelbroeken voor minder
dan de halve prijs.
IJzersterke en leuke jongens- en
meisjesbroeken, van prima kwa
liteit.
De meest Ideale broek voor Uw
kleintjes voor tuin, strand en
speeltiun.
Morgen koopt U ze in een leuk,
vlot doorgestikt model, in de
maten tot 6 jaar, door elkaar
voor nog géén drie gulden
vijftig.
Zaterdagmorgen om 9 uur be
gint de verkoop van deze kinder-
broeke'n in diverse kleuren,
maten van 1^
tot 6 jaar, voor
één prijs, voor
liverse kleuren,
Céén tei. of schrift, best.
EEN AANTAL MINISTERS van open
bare werken van de Afrikaanse zwarte
republieken en van Madagascar hebben
op uitnodiging van hun Franse collega's
en de Federation de Travail een bezoek
gébracht aan de Mont Blanctunnel. Ze
drongen tot het verste punt van het
Franse gedeelte door. waar de grote
Jumbo naarstig bezig is. de laatste res
ten rots weg te ruimen, welke de Franse
ploeg nog van de Italiaanse scheidt. De
ploegen hopen elkander eind augustus of
begin september te ontmoeten. Deskun
digen gaven de zwarte gasten de nodige
voorlichting. Die verbaasden zich erover,"
dat er zoveel stutten nodig waren, om
het gewelf van de tunnel te steunen, zo
lang dit nog niet door beton verstevigd
is. Ze hoorden, dat instede van de 16.000
stuks, welke volgens het advies der be
treffende experts nodig zouden zijn, cr
tot dusver niet minder dan 150.000 in
geslagen zijn! Toen de bezoekers het punt
5328 bereikt hadden, waar de Jumbo
werkt, dus op een afstand van vijf kilo
meter en 538 meter van de ingang" waren,
waanden ze zich in hun vaderland, zo
groot was de hitte. Ze kwamen uit Tsjad
Togo, Senegal, de Centraal Afrikaanse
rcpubljek, Kameroen, Mali, Mauretanië,
de Congo, de Ivoorkust. Dahomey en Ni
geria. Een tekenaar heeft geprobeerd,
een tekening van enkelen hunner in het
donker te maken. Maar hij kon slechts
enkel van verbazing rollende ogen op
het papier vastleggen
FRANKIJK IS HET LAND MET de
meeste geboorten in Europa geworden.
De bevolking steeg in de vijftien afgelo
pen jaren met meer dan 5 miljoen zielen
en onderging een vermeerdering, groter
dan in de vier en twintig daaraan voor
afgaande -jaren, toen de stijging slechts
3 miljoen bedroeg. Frankrijk telt thans
46.2 miljoen inwoners, tegen 41 miljoen
in 1948, waarvan 16.2 miljoen tot de jon
geren behoort en 5.4 miljoen bejaarden
zijn. De totale bevolking heeft de neiging
te „verouderen". De „actieve" is van öOri.
in 1939 gedaald tot 55.3% in 1961. De
vrouwen zijn in de meerderheid: 23.7
miljoen tegen 22.5 miljoen mannen, of
schoon het aantal jongens, dat geboren
wordt, groter is dan het aantal meisjes
(422.000-404.000 in 1961).
OP VIJFENVEERTIG KILOMETER
afstand van Napels, langs de oevers van
de rivier Garigliano, is de grootste
atoomcentrale van Europa bezig te ver
rijzen. Ze zal in staat zijn al tegen het
einde van dit jaar 150.000 kilowatt te
leveren, welke produktie tot 230.000 kan
worden opgevoerd, een hoeveelheid,
waarmede een stad van een miljoen in
woners van elektriciteit kan worden
voorzien. Het complex wordt beheerst
door een metalen bol van 48.20 meter
diameter, waarin de reactors staan op
gesteld.
Als men zich Brigitte Bardot voor
stelt met kort haar, zou bijvoor
beeld een film als Vie Privé"
van Louis Malle, waarin ze zich
zelf enigszins speelt, in het beeld flink
gekortwiekt worden. Dat is te zeggen:
wort en ontdaan van een hoop geflad
der, want haar wapperende, slierende,
slepende, slordige haren doen heel na
drukkelijk mee. En als ze het in de
loop van het verhaal bij een officiële e.
legenheid eens hoog opsteekt, is ze bij
na een onherkenbaar ingetoomd wezen.
In die verschillende, luchtige, in elkaar
gedraaide kapsels draagt ze dan een
kleurige band. Dat houdt de boel ook
bij elkaar.
Het is logisch, dat de haarband nu,
met het losse, hoog opgemaakte haar
weer zijn intrede heeft gedaan. Zo
komt een mode altijd voort uit iets
waar het bij hoort. Er is een sportieve
en nonchalante manier om een haar
band te dragen en een verzorgde, min
of meer geklede. Op de foto met de
strik precies boven het voorhoofd is
dit rode fluwelen lint, een ontwerp
van dc Parijse coiffeur Luc Traineau,
bedoeld voor de tiener, die serieus
werk van zichzelf heeft gemaakt en bij
voorbeeld op een feestje moet verschij
nen. Het is een vrij grote strik die het
voorhoofd tot over de slapen bedekt.
Volumineus moet het moderne hoofd
zijn en de hoed, die mee doet met het
haar is dat ook. Wit is deze zomer in
de mode en de luchtige witte schuimi
ge hoedjes van organza wegen niets.
Ze zijn bovendien bijzonder flatteus. Ze
zijn ook feestelijk. Hoe passend bij het
vaderlandse feest was de bijzonder mooi
omlijstende luchtige witte hoed, die
koningin Juliana bij de officiële rij
toer droeg. Het hoedje van de foto
(van Marie Christine) dat achter op
het hoofd wordt gezet en meer dan de
pony vrij laat, is „duur" door het
hangertjes-bijou van grijze pareltjes en
blauwe steentjes, dat op de voorkant
gestoken is. Het hoedje blijft op het
hoofd zitten met een piqué band, die
van achteren een strik vormt.
Weer verttrijjbiir: mooi
rijsttafel-receptenboek je.
Vraag Uw winkelier, of stuur
briefkaart gefrankeerd mr
36 ct, aan Conimea Baai
nlangs sprak mijn buur
vrouw, die haar kinde
ren op de O; nbare
School heeft, mij met
een zorglijk gezicht aan
toen onze wegen elkaar kruis
ten bjj de gemeenschappelij
ke bemoeienis met een kind
in de zandbak. „Heeft U het
al gehoord? De kinderen
krijgen ook de vrije zater
dag „Wat naar voor U"
leefde ik mee- „Ja, mijn man
vindt het ook zo jammer.
Het was eerst echt gezellig.
Ik hielp de kinderen naar
school en maakte de boel aan
kant, terwijl hij wat uitsliep
en daarna dronken we samen
koffie. Soms gingen we win
kelen als een van ons iets
nodig had. Dat is nu allemaal
afgelopen. Van uitslapen
komt niets meer, van vlug
opschieten nog minder en
wat dat winkelen betreft, en
fin, dat weet U zelf wel: niet
kü je blijven, van alles wil
len hebben en geen geduld
om te wachten tot er iets is
gepast". „En", voegde ze er
aan toe, „voor de buren is
het ook niet leuk. Al die
vrjje mannen konden eerst
in hun tuin rustig hun krant
lezen en nu zitten ze in het
lawaai en kunnen alsmaar
ballen over de heg terug
gooien en boos kijken, om
dat er natuurlijk een tul)
knakte".
„Hoe komt dat zo Ineens?'
wilde ik weten. „Men zegt dai
de oud-rs er zelf om hebben
gevraagd, omdat ze dan iets
met de kinderen kunnen gaan
doen, kamperen of zoiets
maar dat kunnen er nooit
veel zijn, anders zouden er
niet dagelijks protestbrlever
bij de gemeente arriveren".
's Avonds vertelde ik mijii
man welk „noodlot" zich aai
de buren ging voltrekken
„Jammer voor ze", was ziji
commentaar, „maar het zóu
nog erger zijn als de bijzon
dere scholen ook mee ginger
doen. Daar ligt het gezinsge
middelde doorgaans wat ho
'er pp r'-ji, worde" die ,noe
-iwst. Zijp
1 wooiden waren nog niet koud
of mijn blik viel op ons kerk-
krantje waarin ik las: „Bjj
wijze van proef heeft het
schoolbestuur besloten, dat
met ingang van heden voor
de jeugd de vrije zaterdag
zal worden ingevoerd. In ver
band daarmee zullen de
schooltijden als volgt worden
gewijzigd..." en daarna volg
den allerlei mededelingen,
die bijna per klas verschilden,
zodat de kinderen nu voort
aan thuis komen in drie por
ties met onderling verschil
van een kwartier.
Een ongezochte enquête
leverde de volgende gege-
bezorgen, maar een bel luidt
net als in de vakantietyd).
De slager liet het allemaal
koud; hij heeft zelf geen kin
deren en is gul genoeg, die
van anderen een extra plak
worst toe te geven. „Als ze
de honden maar thuis laten,'
was zijn commentaar.
Mijn man vond, dat de kin
deren hun vrije tijd nuttig
moesten besteden en gaf ieder
een eigen taak; de een moet
het gras rollen e de tuin
vegen, de ander schoenen
poetsen en de fietsen schoon
houden en weer een ander
doet de boodschappen. Een
imiiiiiiiHimiiimHiiiiimmiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiMiiiimiiiiiHiHiiiimimmiMiiiiiiiiiiiimiii
llllimimmmHIHIIIIMIIIIIIHIMimlHIIIIIIIIIMIIIIIIIilllNIIHIIIIIMIinillllHIMIHimilllHIIIIMi
systeem, dat misschien bij
zonder opvoedend is. maar
voor een huisvróuw is het
slopend. Ze komt tot niets
ineer en moet bij alles assis-
vens op. De groenteman was
de wanhoop nabij: „Wat moet
ik op zo'n drukke dag met al
de kinderen in die ene ka-
mei achter de winkel. Alt
:iet mooi weer is gaat hel
rog. Hoewel, dat gehang op
straat is ook nergens goed
oor..."
De melkboer was helemaa
geslagen. Niet zozeer van
wege het lawaai in zijn ka
mer achter de winkel, maa
omdat hij nu nergens mee
rm zeven uur aan kan bellen
„eerst moesten ze op vooi
de kinderen". Hij is dus me
zijn wijk veel later klaar dar
anders. (Inmiddels lazen we
dat de bond van zuivelhan
delaren of zoiets bezig is ei
door tc krijgen, daf er op
die dag geen lege flessen
neer worden aangenomen
en dat de melkboer niet
meer hui aan huis hoe> te
teren; lijstjes maken voor de
boodschappen en daarna hei
geld controleren en opbellen
als r iets niet klopt (dat
gebeurt tegenwoordig nog al
eens als je een kind om een
boodschap stuurt), geduldig
er op wijzen, dat bruine
ichoenen ook liefst met brui-
ïe schoensmeer behandeld
iienen te worden, „voeten
vegen" roepen tegen de tuin
man, die om een koekje te
halen zo uit de aarde de
keuken binnenstapt. Het ein
de kan alleen maar over
spannen moeders zijn, die het
op zaterdag toch ai dubbel
druk hebben om de zondag
voor te bereiden, willen ze
tenminste, dat de zondag als
de „zevende dag waarop men
rust" gehandhaafd blijft.
Maar denk ook eens aan de
vaders, die zo kinderlijk blij
waren met hen rust en die
nu weer terwille van het
voorbeeld jeugdig en fris
vitaal moeten doen van:
„Kom op jongens, naar de
kraan. De wollen sok en de
sandaal aan en dan naar bui
ten. Kieviten kijken en bra
men zoeken. Brem plukken
en boterhammen happen. Zo
uit het vuistje, jongens, en
een slok zuivel erbij. Dat is
leven".
Wee degene, die van huis
uit nu niet zo'n dauwtrapper
is, maar iemand die graag
wat langer liggen blijft met
zijn ochtendblad, die geniet
van zijn püp, zijn koffie, een
ui'gebreid bad en zo maar
wat w" rommelen. „Wat zegt
U; wil een onderwijzer dat
ook w Natuurlijk, dat zal
wel niemand bestrijden, maar
hij is al zo vorstelijk bedeeld
vergeleken bij al die man
nen, die van negen tot één
en van twee tot half zes ach
ter hun bureau zitten. We
gunnen hem allemaal o< een
beetje extra rust, met de
herfst, akantie bijvoorbeeld
of ande met die van Kerst
mis, in de paasvakantie of
met Pinksteren en tenslotte
al de zes weken van de grote
vakantie. Hij mag van ons
dan nog best een üsvrijtje
meesnoepen of een patroons
feest, een vrije verkie
zingsdag of wat warmtevrjj,
die enkele keer, dat hier in
Holland de mussen van de
bomen vallen. „Hij heeft dat
nodig om fris te blijven bij de
grote klassen van tegenwoor
dig met de zo veel drukkere
kinderen?" Maar bedenk dan,
dat zijn taak nog zwaarder
wordt als de ouders nooit tot
rust komen, want dat werkt
weer op de kinderen. Er
gaan bier en daar stemmen
op, dat de leerkrachten zelf
niet bijster gelukkig zijn met
deze vrije zaterdag, omdat
ze in de knoop komen met
het leerprogramma. Maar wie
drijft dit dan door in dit de
mocratische land als de
ouders noch dc onderwijzers
het toejuichen?
O. 8. de W.
De Amerikaanse huisvrouw kan thans
eten klaar maken zonder haar pannen
vuil te maken. Daartoe koopt ze diep
gevroren soepen en complete maaltij
den verpakt in een nieuw soort polyes
ter zakken, die ze in een warme oven of
in heet water warmt. Voor het opdienen
heeft men alleen de zak te openen en
de soep en maaltijd in de borden te
gieten.
De zakjes die men voor dit doel ge
bruikt, zijn vervaardigd van Scotchpak.
een speciaal soort polyester film. Het
is nog een betrekkelijk nieuw materiaal
en men verwacht, dat het in de :oe-
komst nog voor talrijke doeleinden zal
worden gébruikt.
Vooral voor de werkende gehuwde
vrouw, voor alleenstaanden en kamer
bewoners is deze vinding een uitkomst;
in Amerika maakt zij dan ook grote op
gang.
letilie
Dit keer een aanbieding uit
Twente die voor zich zelf
spreekt.
Morgen begint er een speciale
verkoop van een grote partij
lakens en slopen, gemaakt van
het bekende „Eurolinnen", een
eerste kwaliteit graslinnen van
een van de bekendste Twentse
textielfabrieken.
Morgen koopt U deze lakens en
slopen voor prijzen 40 tot 50%
goedkoper dan normaal.
Zaterdagmorgen om 9 uur be
gint de verkoop van deze lakens
(met brede bovenzoom) en slopen
van helderwit graslinnen, voor
prijzen, die U geen tweede keer
kunt verwachten.
Géén te/, of schrift, best.
