Vele favorieten, na
Verrassende strijd,
ONVERWACHT GEKLOPT.
Gelukkig Nieuwjaar, Fransje
V
N
Moeder Mastroianni gaf geheim prijs
Zoon bezocht vaders,graf'
SCHIMMENSPEL IN BODEGRAVEN
I
ist doet kijkers
gissen
kSssB
Favorieten!
Dichte mist....
Schimmenspel
ii
Uitslag
fRond de Feestdagen)^
ZATERDAG 29 DECEMBER 1962
PAGINA 19
(Van onze speciale verslaggever)
BODEGRAVEN, 29 dec. Een glunderende Cees Borst uit Hoog
made legde gisteren in Bodegraven beslag op de Zuidhollandse kam-
j^°enstitel korte baan voor mannen. Hij deed dit op grootse wijze.
e 22-jarige nieuwe kampioen heeft na afmattende ritten op onver
achte wijze zijn slag geslagen. Hij zegevierde in twee ritten over
Nagtegaal, hierna rekende hij, eveneens in twee ritten, af met de
ahshebber C. Zoetemelk en de titel greep hij in het „gevecht" met
broer Theo Borst (24 jaar). Die spannende finale tussen de twee
br°ers gaf de nodige sensatie. Tot twee keer toe was de frêle Theo
flrst als eerste weg. Maar tweemaal wist zijn broer hem op de laatste
k.
%t:
ig meter te passeren, waarna hij met een formidabele eindsprint
zorgde voor een niet geringe voorsprong.
iÖ«il
Gelukkig nieuwjaar, moeder met je kindje zonder vader.
Gelukkig nieuwjaar, meisje in je invalidenwagen.
Gelukkig nieuwjaar, u die onbezorgd leeft in de welvaart van vandaag.
Gelukkig nieuwjaar, want God scheepte ons niet af met geld voor onze ellende:
uit de kribbe straalt het licht van Charitas et Amor.
U, die onbezorgd leeft in de welvaart van vandaag, kom uit uw prettige leven zonder gebrek.
Ontdek hoe de wereld verandert door liefde.
Want alléén geld maakt niet gelukkig, niet als u 't hebt, en niet als u 't krijgt.
Er is natuurlijk óók veel geld nodig. Uw gift wordt op hoge prijs gesteld. Maar geld alleen
maakt niet gelukkig, ook uw geld niet.
Nwaar er waren meer favorieten die
j^sUjdig de gladde ijzers onder de
t Jhoesten nemen .Ten eerste werd
5 \VpeI00rzaakt door het uitstellen an
rijden, die om zes uur moesten
k .en> maar waarvoor uiteindelijk
''V) acht de eerste rijder werd af-
b Het bestuur van de IJsclub
Toekomst" die de eer te beurt
hhj Se vallen deze wedstrijden te or-
5ts^ren (de vereniging heeft zich
van haar taak gekweten)
Ka namelijk tevergeefs op de af-
%)jardigden van de afdeling Zuid-Hol-
*vv' van de KNSB. Toen er niemand
Vj; opdagen werd maar met de
begonnen, maar enkele gerenom
,^de cracks onder wie Van Adri-
naar de Schouwburg*
Geef een cadeaubon!
L 1';
Cees Borst kampioen
van Zuid-Holland_
hO:
neenn t
•la hêt zover was, dat de winnaar
tj„ '-tikele welgekozen huidewoorden van
tl .voorzitter van de Molenbrugse IJs-
Va" „De Toekomst", de heer A. de
1,5 met de ere-krans werd omhangen,
8pi?^en de honderden verkleumde toe-
°Uwers op de ruime ijsbaan vele
h Tassingen voorgeschoteld gekregen,
(j. Friese Delftenaar Wiebe Wijnja, stu
ft1'1'- electro-techniek op de Technische
naschool te_ Delft, een snelle jongen
ft UUJL te J-'CllI/, ecu outnv
reeds in Friesland enkele successen
K t geboekt, werd bijvoorbeeld door
Vo®° Borst uitgeschakeld. Gedecideerd
v slagen zelfs want Theo Borst kwam
,6e keer met ruime voorsprong over
■"ode lijn aan het einde van 160 meter
ijs. Natuurliik was dit voor de
een bittere
-» uiaar UI uc ldatc xavvw*
L niet in op snelheid te komen, „ik
ti„ niet veel kans gehad om te trai-
C*. luidde zijn commentaar, toen hij
V°f de eenvoudige jongen uit Hoog-
V, was verslagen. „Ik ben altijd snel
li, 5 maar de grootste winst boek ik toch
An de 60 en de 100 meter". Wiebe
%a' haalde het dus niet!
jji -«v. xxjn aan uci/
K; ijs. Natuurlijk was dit voor de
v'es een bittere teleurstelling. Trou-
v,5s ook het publiek had op een zege
Sh Wijnja gerekend. Hij reed super-
s6'. maar in de laate ritten slaagde hl]
L lUni'^ Irnmpn .IK
chem hadden er toen reeds de brui
aan gegeven.
Tot verrassing van de toeschouwers
kwam Anton Nagel niet ver. Ook Jack
van Eijk moest spoedig de kracht van
een snellere jongeling voelen. Al met
al resultaten, die niet nalieten enige
indruk te vestigen. Toen dan ook de
laatste tien man overbleven, zag ieder
een reikhalzend uit naar de spannen
de finales. Toen strooide het weer ech
ter roet in het eten. Langzaam was een
dichte mist op de ijsbaan toegeslopen
en deze hulde ieder in een wolk van
schitterende kristallen. Het was welis
waar een fascinerend gezicht, maar de
pret van de kijkers werd grondig be
dorven, omdat een en ander inhield,
dat men de rijders slechts op een af
stand van vijf meter kon ontwaren, de
laatste ritten verloren dus voor de toe
schouwers alle spanning. En toch zou
den in de laatste ritten de beslissende
klappen worden uitgedeeld. Een open
kans lag er toen namelijk nog voor de
volgende rijders: W. Wijna, J. Kaste-
lijn, N. Verkaik, G. Zoetemelk, T. Nag-
tegaal, P Heneweer, C Zoetemelk, T.
Borst en C. Borst. Wijna versloeg Kas-
telijn, C. Verkaik bleef de meerdere over
C. van de Horst in de sneeuw „bijten",
ten van Nagtegaal, R Zoetemelk bleek
sneller dan Heneweer en T. BORST DE
sneller dan Heneweer en T. Borst deed
C. van de Torst de sneeuw „bijten".
Hierna wees een mysterieus schim
menspel uit, dat uiteindelijk de gebroe
ders Borst waren overgebleven. Ver
kaik was inmiddels na door Theo Borst
te zijn verslagen, derde geworden. Wijn-
ja was uitgeschakeld en Zoetemelk was
van het toneel verdwenen. In twee rit
ten legde Cees Borst beslag op de titel.
Een dolgelukkige 22-jarige hardrijder uit
Hoogmade werd door zijn broer gefe
liciteerd, terwijl de voorzitter van de
IJsclub „De Toekomst" de groene krans
om zijn schouders hing.
De uitslag:
De kampioen korte baan van Zuid-
Holland, Cees Borst in de Lauwer
krans, samen met zijn broer Theo
Borst (rechts), die beslag legde op de
tweede plaats.
Advertentie)
RAAM-VENTILATOREN
voor frisse lucht
in huis en kantoor
COUZY - 1e Middellandstraat 72
G. v. d. Lindestraat 18
ARNHEM, 28 dec. De officier van
justitie bij de rechtbank te Arnhem, mr.
A. J. J. Pfeil, is in hoger beroep gegaan
ten aanzien van het vonnis van de recht
bank tegen de twee jongemannen uit
Maasdriel, die worden verdacht van een
aanslag op de douanier R. Spin bij de
grenspost Wyler op 14 april van dit jaar.
De rechtbank veroordeelde de 21-jarige
assistent-uitvoerder G.V., evenals de 21-
jarige vrachtautochauffeur H. C. K. tot
drie jaar gevangenisstraf wegens poging
tot doodslag, nadat de officier acht jaar
had geëist. v
De douanier werd ernstig gewond, toen
hij van een door V. bestuurde met grote
vaart rijdende auto werd geworpen, nadat
hij een eindweegs was meegesleurd.
Een publicatie van dé Diocesane charitas actie Giro: 264 266 Delft
ubi charitas et amor waar liefdedaad en
Deus ibi est liefde is
woont God
1 en kampioen van Zuid Holland Cees
Borst (Hoogmade); 2 Theo Borst (Hoog
made); 3 N Verkaik (Hardinsveld); 4-
W Wijnja en C Zoetemelk.
Vanavond worden op de prachtig ge
legen en prima beschutte IJsbaan van
de IJsclub „De Toekomst", nationale
ronden wedstrijden gehouden. De strijd
begint om zeven uur en deze wordt be
sloten met een wedstrijd ijsdansen.
\gote favoriet Wiebe Wijnja werd
"■den. Hij moest in twee ritten de
z*ge laten aan Theo Borst.
Advertentie
^1a3 29 dee. Da leugenaar
dinsdag 1, woensdag 2. vrijdag 4,
«terdag 5 en zondag 8 januari
Klmbetljn van Shakespeare
ygevolgd door Nieuwjaarswens
Inlichtingen kassa (tel. 11.17.66)J
p?°f °"e voorstellingen:
aatsbespreken 2 dagen voor
h„, van de voorstelling (couoon-
To, 6ers 3 dagen) van 10-7 ui
Avi. 2nisch '1117661 van 11-;
Vni erko°P vanaf 7 uur
van zondag 30 december
"IXTER UURTJE" is afgelast
1-7 uur
•7 uur
vanaf 9 uur v.m.
N OUDEJAARSAVOND
IN NEW YORK
T GOEDER. JE HEBT ME WAT GE-1 ik je nooit verteld heb. Je broers en zus-
LEVERD door met alle geweld dat Em- ters weten het óók niet. Maar jij mag en
pire State Building te willen gaan bektf- moet het weten. Jij bent een geleerde. De
ken OD de laatste dac? van het i aar. I nnHoron rt^A
Cees Borst aan de start voor zijn be
slissende finale tegen broer Theo
Borst. Geconcentreerd wacht hij op het
signaal, waarop hij kan sprinten.
P"" vv "imeii 6UUU ut
ken op de laatste dag van het jaar.
Alsof er niets interessanters in ons
mooie New York te zien valt! We hadden
beter naar dat glazen en stalen monster
van de Verenigde Naties kunnen gaan,
Een geweldige prestatie van onze inge
nieurs en bouwkundigen, 'n Hele slum is
er voor opgeruimd. Honderden krotten
hebben ze er voortegen de grond ge
gooid.
Waar eens de misdaad welig tierde en
een afzichtelijke ellende heerste, zoals de
kranten zouden schrijven, wanneer ze er
weer eens een schildering van gaven,
is het nu één en al licht en lucht. En ze
zorgen er, dat de grootste misdaad, die
van de oorlog, niet meer bedreven kan
worden. Joe Mastroianni kuchte even,
terzijde naar zijn moeder kijkend. ..Ten
minste", zo vervolgde hij, „de oorlog op
grote schaal. De mensen zullen wel altijd
blijven vechten. „Dat hebben jullie kin
deren me al vroeg geleerd. Als ik niet
goed opgepast had, zouden jullie elkander
in een huiselijk oorlogje vernietigd heb
ben", zei de oude vrouw zacht voor zich
heen.
Moeder Mastroianni was vierenzestig
jaar. Dat is oud in een snel levende stac
en volgens Italiaanse begrippen. In het
dorp, waar ze vandaan gekomen was, er
gens in Calabrië, leefden geen oude men
sen. Van een honderdjarige hadden ze er
nooit gehoord. Maar er heerste ook de
„nera miseria", de zwarte ellende, waar
door zovelen uit het dorp verdreven wer.
den, om hun geluk elders te zoeken. Men
zag haar echter de vierenzestig jaren toch
niet helemaal aan. Ze zag er uit, alsof ze
de eerste honderd-jarige van haar ge
boortedorp zou worden, zij het dan ver
er vandaan.
Als zovele Italiaanse vrouwen, die hun
mannen naar de Vernigde Staten ge
volgd waren en zich in een der Italiaan
se buurten van de metropool gevestigd
hadden, sprak ze nog slechts gebroken
Engels en het liefst babbelde ze maar in
net dialect van de streek, waar zij
en haar man vandaan kwamen. Hij was
eerder geemigreerd dan zij. Maar ze wa
ren „promessi sposi" verloofd geweest en
1Jnra,„ aar een trouwbelofte gedaan.
„Wel zuchtte Joe, zijn wagen in een
zijstraat van de Vijfde Avenue parkeerend,
het is nog een kwartier. Maar dat haal je
wel moeder. Vooral als je met alle ge
weld dat bonk steen wilt zien"
Natuurlijk jongen, lachte moeder Mas-
I troianni toegeeflijk. Ik vind het prachüg
I dat je mijn zin doet. Voor jou is het een
opoffering. Je hebt zoveel gezien en je
hebt nu een mooie betrekking bij de NA
SA. Je gaat aan die rare ruimtevaart
doen.
Ja, wat bekommer jij je om een wol
kenkrabber? Ik kijk er nog steeds mijn
ogen naar uit. Ze werd plotseling ern
stig. Jongen, fluisterde ze bij het uitstap
pen, ik wil je er iets laten zien. Iets, wat
J 11 gwlCCiUC, uc
anderen hebben het goed, maar het zijn
kooplui, net als ik. Ze zullen het nauwe
lijks begrijpen en er alleen hun half-so-
cialistische ideeën nog een extra zetje
mee geven. Jy zult wellicht voelen, wat
ik voel. Deze grote stad New York heeft
me bijna gebroken, maar niet geheel en
al en zij schonk me jou. En jij wordt
een groot en beroemd man. Ze zullen zeg
gen, die dr. Mastroianni, of neen, min
stens professor, werd in New York gebo
ren, uit doodarme, simpele Italiaanse-im
migranten. Hij kreeg in dit land zijn
kans. Ja jongen, die kans zou je daar
ginds in de „nera miseria" nooit gehad
hebben. Daar ben ik zo dankbaar voor
en daarvoor neem ik al het kwaad in
New York op de koop toe. En wie er ook
als hij oud is, teruggaat naar the old
country, zo niet Giovanna Mastroianni.
Joe Mastroianni keek zijn moeder van
ter zijde aan. Merkwaardig, ze culti
veerde in geen enkel opzicht het wee
moedige heimwee van zovele Italiaanse
immigranten naar hun arme, doch zo
zonnige land van herkomst. Ze was een
prachtig voorbeeld van een goede assi
milatie in de smeltketel der volken, ge
naamd New York, een onderafdeling
van de grote Verenigde Staten geheten.
Bij haar geen bonte platen aan de muur
van een rokende Vesuvius of een mach
tige Sint Pieter. Wat zij er aan had han
gen, was even lelijk. Echter, ze gaven
gezichten op New York weer. O ja, er
hing óók een Niagara, in de afschuwe
lijkste kleuren. Giovanna Mastroianni
had haar nieuwe vaderland zonder meer
aanvaard, al slaagde ze er nimmer in
de taal er van te beheersen. Ze voelde
zich op en top Amerikaanse, had haar
geleerde zoon zelfs aangeraden, zijn naam
te ver-Amerikaansen. Mastroianni, het
klonk zo Italiaans en de Italianen zijn
hier maar „wops". In de overigens niets
zeggende scheldnaam lag heel de min
achting van de gezeten Amerikanen voor
die armzalige landverhuizers uitgedrukt,
voor wie de minste baantjes goed ge
noeg waren. Hoe evenwel zo'n naam
een Amerikaans tintje te geven? dacht
hij.
Zijn vader, naar wie hij genoemd was,
moest een „somaro", zo'n lastdier zijn
geweest. In de streek, waar hij vandaan
kwam, noemden de mensen zichzelf zo.
Lastdieren. Meer voelden ze zich niet
Joe had hem nauwelijks geleend Toen
hij vijf jaar was, werd hem verteld, dat
zijn vader weggegaan was en nooit
meer zou terugkomen. Later hoorde hij
van zijn moeder, dat hij dodelijk ver
ongelukt was. De oude Joe werd voor
hem en ook voor de oudere kinderen
een schim uit het verleden.
Ricci, ja, peinsde hij verder, dat kon
gemakkelijk Ritchie worden. Hij had de
man eens ontmoet, een belangrijk per
sonage op een der ministeries te Wash
ington. Doch neen, hij zou er als Mas
troianni óók wel komen. De grote
atoomgeleerde Fermi had zich in de
Amerikaanse wetenschappelijke wereld
een enorme reputatie weten te ver
overen, ondanks zijn naam, dank zij
zijn grote geleerdheid. Hij was de va
der van de kettingreactie, een der grond
leggers der atoomenergie.
Ze liepen langzaam over de drukke
trottoirs in de richting van het Empire
State Building. Moeder Mastroianni keek
op een hoek nog even achter zich, naar
de canyon van veelkleurige lichtrecla
mes, het Times Square. „Ik ben er in
geen jaren geweest", verontschuldigde
ze zich. „Het is een hele reis met de
„elevated" (bovengrondse) en de „sub
way" (ondergrondse) en ik ben altijd
bang geweest, nooit meer uit dat onder
grondse labyrint te raken. Ik snap niets
van heel dat ingewikkelde systeem van
overstappen op drie, vier stations, in
verschillende richtingen".
Het duurde geruime tijd, alvorens de
massa van het kolossale gebouw als een
verlichte bergwand voor hen oprees. Toen
hield moeder Mastroianni haar schreden
in. Ze greep Joe's hand en liet haar
blikken over de facade gaan. De bont
gekleurde, aan en uit flitsende lichtre
clames langs de schier eindeloze gevel
verblindden haar even. „Weet je waar
om ik je hier gebracht heb, Joe?" vroeg
ze na egn wijle.
„U weet, dat ik het niet weet", ant
woordde hij. „Wel", ze aarzelde een
moment. „Hier ligt je vader begraven".
Joe Mastroianni keek haar niet begrij
pend aan. „Het Is zo, jongen", fluisterde
ze. „Het is zo. Hier en nergens anders.
Niet op een ordentelijke begraafplaats
of op het kerkhofje van zijn geboorte
dorp".
Ze schraapte haar keel, als om tijd
te winnen. Blijkbaar wilde ze haar ge
dachten ordenen. Ze sprak geen Itali
aan meer, bediende zich van het alle
gaartje, waarmede ze de klanten in haar
groentewinkel te woord stond. „Ik spreek
nu liever Amerikaans", zei ze. „want
wat ik je vertellen ga, is heel erg Ame
rikaans."
Joe Mastroianni wist, dat zijn vader
in de bouwvakken had gewerkt, als op
perman. Het zwaarste en gevaarlijkste
werk bij de bouw van wolkenkrabbers.
En bij het beton storten.
„Is vader hier verongelukt? vroeg hij.
„Kom mee, jongen," antwoorde mijn
moeder. „We gaan naar binnen". Uit
de grote deuren stroomden drommen
kantoorpersoneel. Ze werkten er zich
met moeite door. Een portier wilde hen
tegen houden, maar de vrouw had hier
op blijkbaar gerekend en stopte hem een
dollar in de hand" O, toeristen", mom
pelde de man, met een tik aan zijn pet.
Moeder Mastroianni liep door de gro
te hal, recht op een wand af, waarin
een aantal namen stond gebeiteld. „Lees
vermaande ze haar zoon. En Joe Mas
troianni zal als vierde in de rij zijn va
ders naam staan. In de lijst van arbei
ders en technici, bij de bouw van het
Empire State Building omgekomen. Giu
seppe Mastroianni. Giuseppe het Itali
aans voor Joseph ofwel Joe
Ze bleven een poos daar staan, ter
wijl aan de andere kant van de hal de
liftdeuren zich regelmatig openden, om
nieuwe stromen „white collar people"
uit te storten, die zich onder druk gepraat
en geroep naar buiten snelden, huistoe.
Want vanavond zal het immers feest
zijn. Ieder was bezig met zijn eigen ge
dachten. Wederom leek het alsof Moeder
Mastroianni zich bezon op hetgeen ze nu
zeggen zou.
Met een bruusk gebaar duwde ze
haar zoon opeens voort. Op diens lippen
lag de vraag, waar zijn vader dan be
graven was, na dat ongeluk. Zijn moe
der leidde hem naar buiten. Ze liep naar
een zijstraat, waar het stiller was en ze
tevens tegen het Empire State Building
kon opkijken. „Het hoogste gebouw ter
wereld" mompelde ze. „Guiseppe heeft
daardoor het hoogste monument ter we
reld
Opnieuw stelde ze haar zoon voor een
raadsel. Hij trachtte, het op te lossen.
..Kom mee, kind" zei ze zachtjes, laten
we eerst wat gaan eten. Er zijn hier in
de buurt cafetaria's genoeg en heel goe
de. We kunnen ergens rustig gaan zit
ten en wachten, tot het elf uur wordt.
Dan wandelen we naar Times Squeare!
Ik heb al zo vaak gehoord, dat de New
Yorkers er het grootste oudejaarsfeest
vieren ter wereld. Ze luiden er het oude
jaar uit met feestneuzen en trompetjes
en confetti en veel geschreeuw. Zoiets
moet je meegemaakt hebben, al woon
je dan in de Bronx, anderhalf uur met
de sneltrein boven en onder de grond
van Manhattan vandaan. Times Square
is het hart van New York en als het
twaalf uur geslagen heeft het oorverdo
vende lawaai losbreekt en in de havens
de boten gaan fluiten, weet je pas, wat
New York is. Dit zeggen mijn klanten
telkens weer. En alle buurvrouwen heb
ben het minstens één keer in hun leven
meegemaakt. Ik wil het óók beleven, al
hebben we zojuist een bezoek aan je va
ders graf gebracht. Hij zal het ons niet
kwalijk nemen".
Joe Mastroianni besloot niets meer te
vragen. Zijn moeder zou spreken, als
ze het moment gekomen achtte. Hij wist
het uit ervaring. In een zijstraat wenkte
de félle reclame van een eetgelegen
heid. Ze traden er binnen. Het was niet
bepaald een cafetaria, zoals moeder Mas
troianni gewenst had. Het zag er keurig,
bijna gezellig uit. Ze zetten zich in een
rustig hoekje. Joe bestelde de lievelings
schotel van zijn moeder, chicken a la
king met kerrysaus en een fles Califor-
nische wijn. Nadat ze het maal alle
eer hadden aangedaan, begon moeder
Mastroianni te vertellen.
„Je vader jongen, was een ruw, deson
danks een godsdienstig-man. Hij werk
te temidden van ruwe kerels. Ah, zulke
lui zie je tegenwoordig niet meer. Het
zijn tegenwoordig allemaal sissies (zus
jes). Maar al was hij minstens even
ruw als zij, hij schimpte op hen, als ze
vloekten, de godslasteringen uitbraakten,
die in „the old country'' onder het volk
tot de goede toon behoren. Wanneer je
het niet deed, was je geen vent. Daar
om noemde ze hem de Christ, de Chris
tus. Ook al. omdat hij vaak een ander
bij een zwaar karwei hielp, ten koste
van zijn eigen taak. Ze werden toen nog
per uur betaald en konden elk ogenblik
aan de dijk gezet worden, als ze niet
voldoende presteerden in de ogen van de
voorman.
Hij moet, een kameraad helpend, niet
gelet hebben, dat ze juist met het stor
ten van beton waren begonnen. Precies
daar, waar de massa in de bouwput ge
goten werd, stond hij. En hij werd
meegesleurd. Met een schietgebed op
zijn lippen. Voor ze de motoren stilge
zet hadden, lag hij metersdik onder het
beton bedolven. Een schrijver heeft la
ter een boek over de bouwvakarbeiders
van New York geschreven. Volgens het
zeggen nam hij je vader als voorbeeld
voor de hoofdpersoon. Hij noemde het
boek „Christ in Concrete", Christus in
beton.
Ik heb het gelezen. Ze gaven het me,
omdat het zo mooi was. Allemaal non
sens. Het had niets met mijn Giuseppe
van doen. Iedereen zei, dat de schrijver
het allemaal prachtig verteld had. Alsof
hij zelf bouwvakarbeider was geweest,
óók wolkenkrabbers had gebouwd. Wel,
hij is er voor zover ik weet niet beroemd
dioor geworden en ook niet rijk. In ieder
geval, ik heb nooit de twee dollar uitge
geven, die het boek kostte. En nu weet
je het, je vader ligt in het beton, waarop
het grootste gebouw ter wereld staat. Ze
zijn, nadat ze over hun eerste schrik heen
waren, gewoon doorgegaan. Dat was toen
maals nog mogelijk. Men gaf niet veel om
een mensenleven en zeker niet om dat
van een „wop"
Joe Mastroianni beet zich op de lip
pen. Hij moest het even verwerken. „En
„je hebt het altijd voor je gehouden",
jij moeder", kwam het er tenslotte uit,
„Net als zijn kameraden. Ze waren
bang voor hun job. Iedere dag komen
hier tientallen mensen om. Nog steeds.
Nu is het 't verkeer, dat telkens zijn
slachtoffers eist.
In de bouwvakken moesten
ze later tal van veiligheidsmaatregelen
nemen", praatte moeder Mastroianni
zacht voor zich uit. „En je hebt er nooit
aangifte van gedaan bij de politie," riep
haar zoon uit.
„Had dit iets veranderd?" Het is meer
dan dertig jaar geleden," antwoordde
ze berustend. „En New-York heeft het
goed gemaakt. De stad verleende je Im
mers een beurs, om te kunnen studeren?"
„Niet vanwege vader", mompelde Joe
Mastroianni bitter.
,.Ze deed het", je kreeg je kans, de
kans, die je in the old country nooit ge
kregen zou hebben. Dit land is even hard,
maar het is royaler".
Joe Mastroianni zweeg. Hij keek pein
zend naar de vrouw, zijn moeder, die
hardnekkig weigerde, uit haar groente
winkel te gaan en zich door hem te la
ten onderhouden.
„Het is een goed land, jongen en je zult
er veel voor kunnen doen. Het is jouw
land, veel meer dan het mijne. Maar jij
bent hier en de anderen zijn hier. Én
hier zal ik mijn hoofd gerust neerleggen".
Het was inmiddels ovqr elven geworden.
Ze moesten opstappen, anders kwamen
ze te laat op Times Square. „Het is nog
minstens een half uur wandelen, moeder",
zei Joe Mastroianni. „Mijn benen zijn
oud, maar zij nog tot heel wat in staat,"
antwoordde ze. „In „the old country"
liep ik als meisje elke dag tien kilome
ter naar het schooltje. Drie jaar achter
een. Ik heb er lezen en schrijven ge
leerd en een beetje rekenen. Het laatste
komt me hier goed van pas." Joe betaal
de de volgens zijn moeder veel te hoge
rekening en ze gingen naar buiten.
Ze keken beiden de zijstraat uit, naar
het drukke gewoel op de avenue.
„Kom jongen," zei ze, „laten we naar
Times Square wandelen. Ik ben erg be
nieuwd. En ik kom hier nooit meer terug.
Het is me te ver."
Voordat hij het beletten kon, stapte ze
het trottoir af. Terzelfdertijd raasde
een auto de hoek om. De oude vrouw
werd er door tegen de straat geslingerd
het hoofd kwam tegen de scherpe stoep
rand terecht.
Joe Mastroianni boog zich ontzet over
haar heen. Na enkele ogenblikken keek
hij omhoog, naar de spits van het Em
pire State Building.
„Ze stierf niet ver van jou, vader",
stamelde hij. „En Ze keken óók niet
meer naar haar om." Van de auto viel
geen spoor meer te bekennen.
Kees Hazelzet
