Br
own een
gewone man
Enorme publiciteit van vroeger is thans weg
BRUG STORT IN BIJ ROME
Soeharto
assistent
noemt zichzelf
van president
Britse Kerken in beweging
kt
DRIE BOEKEN OVER GESTIGMATISEERDE MONNIK
Britse liberalen
Jeremy Thorpe
opvolger van
Jo Grimond
Mochtar Loebis over Soekarno
Londense brief
Soekarno bijt
van zich af
D°OR h. bronkhorst
In haast gekozen
TV-DOCUMENTAIRE „ORDE BARU"
Vaticaans weekblad
tegen gedwongen
geboortenre geling
DONDERDAG 19 JANUARI 1967
-C1''
pS.g StellinS tegen de agressieve
het m Van staEn- Bet succes van
lane arsllaH-plan was voor een be-
posit deel te danken aan zijn snelle
Am reactie op het aanbod van
be0ei Europa economisch op de
de n helpen. Bevin heeft ook mee
Atl srondslag gelegd voor de Noord-
P,i.,andsehe Verdragsorganisatie. Zal
MOND-SPRAY
PADRE PIO
tijdens het lezen van de H. Mis.
Geen uitspraak
BORN 1820
STILL
GOING STRONG
De ingestorte Ponte del Ariccia nabij Rome, die de Via Appia over
een zeventig meter diep ravijn voerttroik ook gisteren veel bekijks.
Zoals gemeld stortten twee auto's in de ravijn toen twee overspan
ningen het begaven.
De 37-jarige Londense advocaat
Jeremy Thorpe, die de liberale
leider Jo Grimmond is opgevolgd.
POTTER'S CATARRH
PASTILLES
Muur scheidt gelieven
Treinongeluk in Algiers
ae*
npOv
de fj4>
Vori BROWN, die sinds augustus
lanrf 3aar Erb;s minister van Buiten-
per Se Zaken is, heeft een heftig tfm-
thUr016"4' een rusteloze na-
Hij 6n ban vaak zeer opvliegend zijn.
dj- rnaakt ook herhaaldelijk vrijmoe-
op °pncier^ingen die men van iemand
ten 2?j" ver^even Post niet zou verwach
te v J beantwoordt helemaal niet aan
land °°rstellinS die men in het buiten
lij Pleegt te hebben van de typische
jp van het Foreign Office. Hij lijkt
als f6en en^el opzicht op voorgangers
is p d H°me of Anthony Eden. Hij
^at deftig, gereserveerd, of
tp ®etl diplomatiek pleegt te noe-
tovi 1 heeft niet de educatie geno-
van het dure en exclusieve mid-
teti
delb;
pp, ,are onderwijs op een zogenaamde
de 'C school, gevolgd door een aca-
briflj?0 i- v°rming in Oxford of Cam-
Weer rumoer om padre Pio
tiende
Brown is maar tot zijn vijf-
bee laar op school geweest en hij
s°n zijn maatschappelijke carrière
vakbondsman.
noi-,°Wn 2°u men vooral kunnen ver
dijken
biste
het
met Ernest Bevin, die mi-
!r van Buitenlandse Zaken was in
cTe tla"0°rlogse Labour-kabinet van
Chïïlen^ Attlee en die tevoren al in
p0 "'chills oorlogskabinet was opge-
EeV 6n' Evenals Bevin is Brown voort-
arb°®en uit de bond van transport-
autn'u'3' waar zijn vader, een vracht
Werkt ur' ln diens vrije tijd ge-
kt had. Bevin was een van de beste
EngI1t' rs van Buitenlandse Zaken die
Ma h 'd °0it gehad heeft. Hij nam
^lOWnc. 1-j
Vol
hij
owns buitenlands beleid even succes-
zijn als dat van Bevin, voor wie
Srote bewondering heeft?
Met HAROLD WILSON, de Britse
reizen
*ersh
(Van onze correspondent)
ROME, januari.
PADRE PIO, de nu bijna tachtig
jarige gestigmatiseerde Capucijn, is
in Italië weer in het nieuws gekomen
door het verschijnen van drie aan
hem gewijde werken. Padre Pio zelf
leeft, oud en zwak geworden, in het
klooster van San Giovanni Rotondo
aan de berg Gargano, in de spoor
van de Italiaanse laars. Acht jaar
geleden begonnen de gebeurtenissen
rond de als een heilige vereerde een
voudige monnik, die de Italiaanse en
buitenlandse pers lang bezig hielden.
De laatste jaren is jer een duidelijke
verandering gekomen in de religieuze
belangstelling van het grote publiek:
trekken de wonderen niet meer zo
sterk als vroeger? Is de bereidheid
om aan wonderbaarlijke genezingen
te geloven kleiner geworden? Heeft
het Concilie zo sterk de godsdiensti
ge aandacht voor zich opgeëist dat
slechts weinigen nog aan het ver
afgelegen klooster denken, waar de
oude Capucijn met zijn open wonden
aan handen en voeten nog steeds als
vroeger zijn Mis leest, als het kan
biecht hoort en soms nog mensen
toespreekt? Komen er geen zieken
meer naar het grootse, door de „fede-
lissimi", de getrouwe vereerders van
Padre Pio, opgerichte ziekenhuis
„Casa del Sollievo"?
Drie publicaties zijn in de laatste
maanden van het pas voorbije jaar ge
voegd bij de vele boeken over de ge
stigmatiseerde en vrij objectieve bio
grafie „Padre Pio" van Fabrizio de
Santis en twee boeken van vurige ver
eerders en verdedigers van de eens
omstreden capucijn. Een boek van
Manlio Masci werd in het elegante
Hilton-Hotel van Rome aan het publiek
aangeboden en vlakte meteen een le
vendige discussie uit. Het Franse boek
ADVERTENTIE
maakt Brown nu een serie
naar Europese hoofdsteden. Hun
1 jle reisdoel was Rome. Weldra zul-
g ZlJ bezoeken brengen aan Parijs,
- Ussel, Luxemburg, Bonn en Den
®ag.
In a
ge ae Britse pers kreeg hij dezer da-
Mie r biizondere aandacht door de pu-
Seh in The Observer van een ge-
de ren portret door Anthony Lewis,
P,.„, °ndense correspondent van de
ary, York Times, en door een hoofd
ig-1 in The Times, dat weer aan-
kenln^ §af tot enige ingezonden stuk-
°6 schrijver van de beschouwing
Times, de nieuwe hoofdredac-
in The
teur,
Frisse
adem
dan lukt 't
beter
geerj Rees-Mogg, erkent, dat Brown
dat - rr'an met verfijnde manieren is en
ledjopJn cptrédeh soms zeer grof en be-
v°or a 158,1 ziin- Maar hi-> waarschuwt
type "e misvatting, dat een origineel
Zijn 0rn ziin karakter ongeschikt zou
ltled met succes een hoge post te be-
in en- De kern van het betoog ligt
him 6 vol£ende wijze en fraai gefor-
ecrde passage:
geen® Waarheid is, dat de hoge politiek
hien* Mssend beroep is voor gewone
den °m de zaken van naties te lei-
ai h ?°et men uitzonderlijk bekwaam
bezit? een uitzonderlijke persoonlijkheid
kntr i D® grootste staatslieden van
®n ,hd waren geen gewone mannen
diot? geen beleefde mannen. De aar-
bg]1®, Particuliere vrienden en de meest
ben - Personen die ooit gewoond heb-
m Downing Street No. 10 waren
loont en Lord North. Met beleefdheid
Vet?? men meer gevaar keizerrijken te
öiiiV,6zen dan een grote politiek te be-
r-.-.V, ?1'. De mannen die Engeland ge-
hebben, de premiers die Engeland
nj„ d® grootste crises van de gesehiede-
n,Bthebben gehaald, waren allen mannen
heia een uitzonderlijk sterke persoonlijk-
h« ®n met het temperament dat daar
li, hoort. Sir Winston Churchill en Wil-
t k RlEVEN VAN LEZERS in de Times
kerien Brown als een man die dui-
tro voor ziin mening uitkomt, die
0vUw is aan zijn principes en die
jjer een grote veerkracht beschikt.
ewei men de laatste tien jaar meer-
riè een ontijdig einde van zijn car-
j ,re doorspelde, heeft hij zich niet
ch kennen en is hij even bruisend
hhergie als altijd, aldus een van
briefschrijvers, die de minister ver-
pkt met een duikelaar: het speel-
e e 'Muurtje met loden voet, dat men
v duw kan geven zonder dat het om-
Ee schrijfster van een ander in-
««yonderi stuk „dankt de hemel, dat
bo 111 Engeland nog plaats is voor „ty-
- voor individualisten en excen-
'eke personen", voor mensen als
~e°rge Brown „die ons een opfris-
geven met hun enthousiasme eh
moed".
t Ec karakteristiek die de Amerikaan
yewts van Brown geeft, is kritisch,
aar toch niet onwelwillend. Brown
e®ft merkwaardige gewoontes als bij-
^oi'beeld om ambassadeurs en bui-
hlaridse ministers die hij graag mag
?l6t een onstuimige kus op de wang
begroeten, wat bijvoorbeeld in
rankrijk of een ander Latijns land
Pl.et zo vreemd is als in Engeland.
'jh opmerkingen tegenover dames
worden soms „shocking" gevonden,
j Maar Brown is vooral een staatsman
,Ie zich met. grote geestdrift en toe-
Wijding van zijn zware taak kwijt
öie met zijn directe manier van op-
eden vaak snel en doelmatig proble-
oplost. In een interview met
rahk Harris in de Observer heeft hij
f.e?egd: „In de Britse buitenlandse po-
diek zijn enorme blunders gemaakt
^i" mannen die Frans spraken en die
Wisten hoe ze bij een diner het vis-
"estek moesten gebruiken".
Misschien ontbreekt het Brown wel
®etis aan stijl, maar hij is ook geen
snob.
-Ik ben de minister van Buitenlandse
--'kon", zei hij eens, „maar ik ben
®en gewone man, die door gewone men-
Sen gekozen werd om hen te vertegen
woordigen in het Lagerhuis. En ik zal
me zo gedragen en zo over ieder on
derwerp praten, dat gewone mensen
mij kunnen begrijpen".
George Brown wil niet meer zijn
dan de gewone man, maar de meeste
mensen vinden hem hoogst ongewoon,
non-conformist.
van Emanuel Boniface gaf eveneens
aanleiding tot allerlei polemieken. Er
is dus nog steeds, zij het dan minder
opvallend dan vroeger, deining om de
figuur van deze merkwaardige man.
OP HET EERSTE gezicht lijken de
ze boeken een documentatie uit het
„rijke Italiaanse leven": een heilige
man die in zijn oorspronkelijke lande
lijke eenvoud zoon van heel arme
keuterboeren overvallen wordt door
de genade, door de kentekenen van
het goddelijke lijden. Ongeloof bij de
medici, verwarring, verbijstering en
twijfels bij de oversten van de orde,
voorzichtigheid bij de kerkelijke autori
teiten 'in het algemeen.
Spoedig ontwikkelt zich echter bij het
volk een machtige en diepe geestdrift
voor de capucijn die bijna niets eet,
bijna niet slaapt, soms aanvallen van
koorts heeft tot 41 en 43 graden, die
dingen veraf en ver vooruit kan zien,
die mensen kan doen genezen, zo wordt
gezegd, ook als ze maar een bidprent
met zijn foto zien.
Tussen het ongeremde geloof van de
overtuigden en de terughouding van
de kerkelijke autoriteiten komt het spoe
dig tot een botsing. Er komen vreem
den, ook buitenlanders in het kleine
dorpje en velen laten zich hier voor
goed neer, om altijd in de nabijheid
van Padre Pio te zijn. In de laatste
oorlog werden door vrienden grote
geldbedragen gezonden. Dat neemt na
de oorlog zo sterk toe dat padre Pio,
met toestemming van Paus Pius XII
een eigen organisatie opricht, die een
grote nieuwe kerk en een gigantisch
ziekenhuis bouwt.
De arme Capucijn is de weldoener
van het dorpje en van duizenden troost-
zoekenden geworden. Er komen kardi
nalen en bisschoppen, Roncalli, Lerca-
ro, en Montini, leden van de vorstelijke
families 'van Savoye, Habsburg en de
Bourbon-Parma naar San Giovanni Po-
tondo. De bekende Engelse katholieke
publiciste Barbara Ward dankt padre
Pio de bekering van haar man. Padre
Pio wordt een tweede Theresia van
Konnersreuth. De stroom van vromen
en zieken wordt bijna zo sterk als die
naar Lourdes.
DE KERK doet echter nog steeds
geen uitspraak, al zijn vele bisschoppen
er reeds van overtuigd dat het hier
om een buitengewoon geval gaat. De
gestigmatiseerden, zo wordt nageteld,
hebben tot 1900 het aantal van 321 be
reikt, van hen zijn er echter slechts 61
heilig of zalig verklaard. De meesten,
129, komen uit Italië, de meerderheid
wordt gevormd door geestelijken, voor
aan de dominicanen. Onder de Jezu
ïeten vindt men er slechts drie.
Blijkt reeds uit het aantal zalig- en
heiligverklaringen voldoende de voor
zichtige houding van de Kerk, het leven
van padre Pio illustreert dit nog meer.
Hierbij komen vele menselijke verwik
kelingen, die laten zien hoe moeilijk
het is geworden in een modern, geci
viliseerd land en in een tijd van onbe
perkte communicatie en informatie,
het uitzonderlijke, maar toch niet on
bekende geval van stigmatisering rustig
te aanvaarden.
Wat reeds de Grootinquisiteur in het
bekende verhaal van Dostojewski te
gen de teruggekeerde Christus zegt,
geldt hier ook: het uitzonderlijke, of
het nu een wonder is of niet, een te
ken, een appèl, een „onderbreking" van
het natuurlijke, het is moeilijk verteer
baar, het kan niet gemakkelijk ver
werkt worden, het blijft een raadsel,
een verzwarend blok, het verzet zich
tegen een al te vlotte aanvaarding.
Zo komt het dat om de in wezen een
voudige, diep vrome, ouderwets vrome
en tegenover de oversten en de Kerk
strict gehoorzame pater een werkelijk
heid aangroeit, waarvoor hij niet ver
antwoordelijk is, al kan hij zich er nooit
meer van losmaken. Een bekeerde
cabaretier ging naast hem wonen om
hem te dienen als een slaaf. Hij werd
de leider van de „fedelissimi", die als
een leger van kruisvaarders de arme
padre Pio verdedigen tegen intriges,
tegen oversten en bisschoppen en tegen
het Vaticaan zelf.
Brunatti, zo heet deze onvermoeiba
re dienaar van padre Pio, vlucht ten
slotte naar Frankrijk, wordt daar een
rijk zakenman, stuurt enorme sommen
naar San Giovanni Rotondo, keert te
rug en vecht verder totdat hij zelfs een
wit boek aan de secretaris-generaal
van de VN wil sturen. Volgens hem en
zijn vrienden hebben sommige kerke
lijke autoriteiten padre Pio schrome
lijk onrecht aangedaan. Zij hebben vele
geldelijke schenkingen, die padre Pio
door duizenden vrome zielen werden
toegezonden, vooral ook door Italiaanse
emigranten in Noord- en Zuid-Amerika,
willen afnemen, teneinde de grote te
korten te dekken, die kerkelijke instel
lingen, ook van de eigen orde van pa
dre Pio, in het grote financiële schan
daal van de beruchte „bankier van
God" (Giuffrè) hadden opgelopen.
DIT ALLES heeft niets, helemaal
niets met padre Pio zelf te maken. Hij
staat er echter midden in, hij is de held
en het slachtoffer van deze conflicten.
De aartsbisschop van Padua voert een
open oorlog tegen de gebedsgroepen
van padre Pio, die regelmatig geld naar
San Giovanni Rotondo sturen, er lopen
kerkelijke processen tegen geestelijken
die niet willen ophouden bij Padre Pio
te biecht te gaan; er werden micro
foons in de cel van padre Pio geinstal-
leerd; er werden openlijk beschuldigin
gen geuit van fraude, onzedelijke le
venswandel, vechtpartijen in en voor de
kerk. Dit zijn barokke scènes, komie
ke en droevige verwikkelingen die zelfs
in de droge lectuur van een zakelijke
reportage niets aan hun rijkdom aan
kleuren verliezen.
En zoals in oude tragedies zijn de
notabele helden van dit stuk omgeven
van komieke volkse, al te volkse figu
ren. De Mafia werd door de duizenden
vromen, gehypnotiserenden en hulpzoe
kenden aangetrokken. Wie geen kans
zag, bij gebrek aan relaties, bij padre Pio
te biechten, werd door „runners" van
de Maffia naar een geheime stille cel
gebracht, waar hij tegen een flinke
som helemaal alleen aan pater Pio
zijn zonden kwijt kon, dat wilde dan
zeggen bij een voor deze gelegenheid
als Capucijn gekostumeerde medewer
ker van de „Honorata Societa", zoals
de Mafia zich noemt. Dit is de locale
kleur van een gebied, waar de tijd stil
is blijven staan. En ook hieraan heeft
de oude Capucijn natuurlijk part noch
deel.
WAT DOEN WE met een dergelijk
fenomeen in de tijd van Teilhard de
Chardin, die de gehele natuur als een
omvattend, organisch zich ontwikke
lend geheel ziet, van Joannes die het
wonderbaarlijke in het eenvoudige gelo
ven streven voor vrede en eenheid laat
zien, in de tijd waarin de fantastische
verzinselen van een reis naar de maan
werkelijkheid beginnen te worden?
ADVERTENTIE
m
(Van onze verslaggever)
HILVERSUM, 19 jan. „Soekarno
heeft de communisten hun gang laten
gaan. De mislukte staatsgreep van ok
tober 1965 was een duidelijke commu
nistische poging de macht in Indone
sië over te nemen. Dit zou ook van be
tekenis zijn geweest voor de positie van
de Amerikaanse troepen in Vietnam.
De communisten hebben deze poging
kunnen ondernemen door Soekarno's
politiek van toenadering. Deze politiek
was fataal", aldus de Indonesische
journalist Mochtar Loebis in de NTS-
documentaire „Orde Barudie gister
avond werd uitgezonden.
Loebis voegde hieraan nog toe:
„Toen Soekarno zijn geleide democra
tie proclameerde en het parlement
buiten werking stelde, kregen de com-
(Van onze correspondent)
LONDEN, 19 jan. Tot verontwaar
diging van vele vooraanstaande libe
ralen in Brittannië, die hadden gewild
dat de gehele partij grondiger was ge
raadpleegd, kozen de liberale Lager
huisleden in Westminster gisteren in
grote haast hun nieuwe leider als op
volger van de afgetreden Jo Grimond.
Aanvankelijk staakten de siemmen.
Er waren drie kandidaten gesteld. Je
remy Thorpe kreeg in de eerste stem
ming zes van de twaalf stemmen van
de liberale fractie in het Lagerhuis.
Twee andere kandidaten kregen elk
drie stemmen. Deze twee kandidaten
trokken zich hierop terug en Jeremy
Thorpe werd eenstemmig gekozen.
Thorpe, 37 jaar oud, vrijgezel, een
geestig spreker, van huis uit jurist,
is een linksradicaal en men verwacht,
dat de partij onder zijn leiding verder
naar links zal zwenken. Thorpe heeft
zich aanzienlijke vermaardheid verwor
ven op de televisie. Hij is een verwoed
tegenstander van het Smith-regiem in
Rhodesië en heeft herhaaldelijk voor
gesteld "dat de Britse regering V-bom-
menwerpers zou inzetten voor het be
lemmeren van de olietoevoer naar Rho
desië.
VATICAANSTAD, 19 jan. (Reuter)
Het Vaticaanse weekblad „Osser-
vatore della Domenica" heeft ver
klaard dat elke vorm van oplegging
van geboortenregeling de fundamente
le vrijheid van de mens aantast.
Deze uitspraak vormde een com
mentaar op een artikel van de hoofd
redacteur, professor Federico Ales-
sandrini, over president Johnsons op
roep tot versnelde uitvoering van zijn
program voor gezinsplanning in de
„State of the Union", de jaarlijkse
boodschap tot het Cbngres.
In het commentaar werd voorts ge
zegd dat de Kerk geen onverantwoor
delijke voortplanting voorschrijft
maar „bij de voortplanting van leven
een verantwoordelijkheid door zelfdis
cipline verkondigt en eist, welke de
natuurwetten respecteert".
ADVERTENTIE
en bij zware of
hardnekkige verkoudheid
Alleen bij apothekers en drogisten
BONN, 19 jan. (Reuter) Minstens
644 jonge stelletjes, die graag willen
trouwen, kunnen de grote stap niet
doen vanwege de Berlijnse muur en
de prikkeldraadversperring tussen
West- en Oost-duitsland. Dit heeft de
™-tse minister voor Zaken Be-
Geheel Duitsland, Hubert
meegedeeRuenSdag m de Bondsdag
(Van onze correspondent)
LONDEN, 19 januari
HET ENGELS-IERSE KATHOLICIS
ME is weinig progressief. De liturgi
sche veranderingen zijn gedwee aan
vaard en de leken spartelen weinig
tegen, hetgeen vooral de Ieren makke
lijk valt aangezien zij zich vasthouden
aan de oude rozenkrans. Je komt
Anglo-Ierse Katholieken tegen die je
met huivering vragen of het waar is
over Holland; dat de Katholieken in
bosjes afvallen of, onder begeleiding
van popmuziek, in particuliere wonin
gen ongewijde broodjes eten in Protes
tants gezelschap.
Degenen die zich werkelijk bezinnen
op de vernieuwingen zijn de Katholieke
intellectuelen, een betrekkelijk kleine
groep. Zij hangen aan de lippen van
aartsbisschop Roberts, die naar hun
mening te zelden zijn mond open doet.
En er heeft zich in universitaire krin
gen een groep gevormd van Katholieke
marxisten, aanhangers van de perio
dieke publicatie „Slant". Leidende figu
ren in deze kleine beweging, gebaseerd
op Cambridge, zijn Adrian Cunningham
en Middleton, welke laatste behoort tot
de directie' van de Katholieke Uitge
versmaatschappij Sheed Ward. Deze
groep wenst de pauselijke sociale en
cyclieken te verwerpen, aanvaardt de
klassenstrijd en preekt een soort revo
lutionair socialisme.
De groep, die de sympathie geniet
van een handjevol dominikanen, waar
onder Bright, McCabe en Boxer en die
haar propaganda voornamelijk richt op
de studenten van de Engelse universi
teiten en kweekscholen, meent dat het
nieuwe Katholicisme een modus viven-
di behoort te vinden met een vernieuwd
marxisme en dat het tweede Vaticaan
se Consilie niet ver genoeg is gegaan.
Het heeft allemaal weinig om het lijf
en, ondanks een paar publicaties in
Engelse Katholieke weekbladen, gaat
het voorbij aan de gedweeë meerder
heid van de Engelse Katholieken.
De Engelse Katholieken met hun ster
ke Ierse religieuze inslag, zijn van
aandoenlijke trouw. Wat hen geschokt
heeft is de afval van de ex-priester
Charles Davis. En meer nog dan zijn
heengaan heeft hun de zorgvuldig ge
organiseerde publiciteit geschokt. Wat
hen ook geschokt heeft, voor zover zij
er kennis van hebben gekregen, is de
hevige, onfraaie en nogal domme aan
val op' de Katholieke kerk van Paul
Johnson, hoofdredacteur van het socia
listische weekblad The New Statesman.
Het spottend artikel van Paul Johnson
wekte veel wrevel bij de Engelse kat
holieken die weten dat Johnson van
huis uit zelf katholiek is en zijn opvoe
ding heeft genoten bij de jezuïeten.
De redactie van het weekblad The
Catholic Herald wijdde de vorige week
een hoofdartikel aan de aanval van
Paul Johnson, dat verscheen onder de
titel;' „Zal de Katholieke Kerk het
overleven9". Het was niet een erg
goed hoofdartikel en misschien was het
beter geweest als The Herald zijn
mond had gehouden. Wij weten hier
immers allemaal wat je van The
New Statesman kunt verwachten als
het gaat over de katholieke kerk.
Johnson schreef in zijn artikel dat
hij er vast van overtuigd was dat de
huidige paus behoorde af te treden en
dat zijn plaatsvervanger zou moeten
worden gekozen door een organisatie
waarin vele opinies zouden zijn ver
tegenwoordigd. De keuze zou moeten
worden voorafgegaan door een open
baar debat waaruit een meerderheids
opinie te voorschijn zou moeten komen
welke aan de nieuwe paus een mandaat
zou moeten verstrekken. Het klonk al
lemaal als een Nederlandse kabinets
crisis.
De Nederlanders behoren zich ge
vleid te voelen. Johnson gaf als zijn
mening dat het Vaticaan prijs behoort
te worden gegeven aan de geschiedenis
en dat het hoofdkwartier van de kerk
behoort te worden verplaatst naar een
land dat een beter klimaat bezit voor
discussie. Zijn eigen eerste keuze is
Holland (vanwege Sjaloom?). De re-
daktie spreekt over het artikel van
Johnson als „vrolijke lectuur". Het was
niet vrolijk, het was alleen maar be
spottelijk en niet meer waard dan een
lange neus. Geen ingewijd Engels Kat
holiek hecht ook maar de minste waar
de aan wat Paul Johnson verkiest te
schrijven over de Kerk waartoe hij
eens heeft behoord.
Er zijn ernstiger zaken op godsdien
stig gebied. Een van de meest zonder
linge ontwikkelingen van de laatste tijd
is het feit dat een aantal van Bnttan-
nië's leidende Methodistische protestan
ten, waaronder Dr. John F. Bunter,
schuchter de pinie hebben geuit dat het
goed zou zijn voor de Methodisten als
zij de beschikking kregen over een Paar
kloosters „voor intens gebed en medi
tatie". Sedert Hendrik de Achtste, de
beruchte Verdediger des Geloofs, (het-
<j»pn vandaag nog te lezen is op Engel
se munten) Ie kloosters ophief, is ei
geleidelijk een vrij groot aantal Angli-
kaanse kloosters verrezen, sommigen
met een ritueel en liturgie die nauwe
lijks te onderscheiden vallen van Kat-
holieke kloosters.
De Methodisten moeten echter op-
Dassen Zij behoren te beseffen dat de
Arelikaanse kloostergemeenschappen
broedplaatsen zijn gebleken voor be
keerlingen tot het Katholicisme. En er
is tenminste één geval geweest waarin
een gezamenlijke Anglikaanse klooster
gemeenschap overging naar Rome. Het
gist overal. Een vooraanstaand Joods
theoloog, Rabbijn Rayner heeft ver
klaard dat het nog maar een kwestie
is van enige jaren voordat vrouwelijke
Rabbijnen zullen worden toegelaten in
de Britse synagogen. En, voordat wij
het heugelijke feit vergeten, een Engels
uitgever heeft van een Amerikaanse
collega een verzoek ontvangen om hem
op de hoogte te stellen van het huidige
adres van de schrijver Thomas
Kempis. Het gist.
De Engelse bisschoppen en clergé to
nen zich nogal onzeker in hun houding
ten aanzien van de week der Hereni
ging. In sommige diocesen hebben de
bisschoppen en de geestelijkheid de ge
lovigen gewaarschuwd om geen Here
nigingsdiensten bij te wonen in niet-
Katholieke kerken. In andere diocesen
evenwel zullen bisschoppen en geeste
lijken deel nemen aan diensten in pro
testantse kerken en er preken. Op zon
dag 22 januari vindt er een herenigings-
dienst plaats in Londens Methodist
Hall. Katholieken, Anglikanen, Vrije
protestanten en Grieks-orthodoxen zui
len zich in optocht naar de Methodist
Hall begeven, voorafgegaan door de ba
nieren van het Leger des Heils.
Aartsbisschop Cardinale, Apostolisch
Delegaat in Groot-Brittanme, zal een
preek houden in de Methodistische
Kerk van St. Aiden in de badp aats
Fastbourne. De eerwaarde heer Fierre
Michalon van het Katholieke Eenheids-
centrum in Lyons zal op 25 januari ko
men preken in de Anglikaanse kathe-
draal van Canterbury. De katholieke
bisschop Wheeler van het diocees van
Leeds zal spreken in het stadhuis van
Leeds over Hereniging in tegenwoor
digheid van zijn Anglikaanse collega
van het diocees van Pontefract. Op
23 januari zal de katholieke bisschop
van Northampton tezamen met-zijn An
glikaanse collega van het diocees van
Peterborough geestelijken van alle
kerkgenootschappen op de thee ontvan
gen.
De katholieke bisschop Dwyer van
Birmingham zal achtereenvolgens spre
ken in het stadhuis van Walsall en het
stadhuis van Birminghaim en vervolgens
in de hoofdkerk van de Methodisch pro
testanten in Coventry. Een vrouwelijke
dominee van de congregationalisten zal
op 23 januari een openbaar gesprek
houden met de jezuïet Bernard Leeming
en een Anglikaanse monnik van het
Genootschap van de Herrijzenis.
Dit is maar een kleine keuze uit het
grote aantal oecumenische samenkom
sten in de loop van de volgende week
Wie had enige jaren geleden kunnen
geloven dat zoveel wolven zich zouden
vergaren met zoveel lammeren. Het
g1St inderdaad^ g. VAN DER VAT
munisten een steeds betere kans voor
hun infiltratiepogingen. De communis
ten infiltreerden in het leger van Cen
traal Java en in legeronderdelen in
Oost-Java, in de Marine, in de para
troepen van de luchtmacht, zelfs in d*
topleiding van de luchtmacht. De pre
sident heeft dit met open ogen toege
laten. Vele malen heeft hij de commu
nisten in zijn toespraken geprezen.
Met behulp van Soebandrio is het d«
communisten gelukt Soekarno's buiten
landse politiek te richten op een nau
wer contact met de communistische
landen. Na de scheiding tussen Mos
kou en Peking zijn de communisten er
in geslaagd Indonesië zeer nauw te
binden aan Rood-China."
Loebis vermoedt ook, dat Peking bij
de mislukte staatsgreep betrokken was.
Als de communisten in 1965 geslaagd
waren, zou dat de gehele situatie in
Zuidoost-Azië in het voordeel van de
Chinezen hebben gewijzigd. Dit zou
met name van betekenis zijn geweest
voor de positie van de Amerikaanse
troepen in Vietnam.
Generaal Soeharto, voorzitter van
het nieuwe kabinets-presidium, erken
de in deze uitzending, dat men in In
donesië voorheen weinig waakzaam
was. „Wij geloofden echt", zo zei hij
letterlijk, „dat de PKI streed voor de
belangen van het Indonesische volk,
tezamen met de andere sociale groepe
ringen." Soeharto kwam in de uitzen
ding uitvoerig aan het woord, met na
me over zijn positie ten opzichte van
Soekarno. Hij noemde zichzelf „de as
sistent van de president." Hij zei tot
taak te hebben ervoor te zorgen, dat
president Soekarno zijn mandaat van
het Volkscongres waarachtig uitvoert.
De journalist Loebis noemde de ver
houding tussen Soekarno en Soeharto
hét grote probleem in IndonesiëDe
president is constitutioneel president,
maar het Volkscongres regeert het
land. Als gevolg daarvan zijn er steeds
moeilijkheden hij het bepalen van de
politiek, het uitvoeren van plannen en
het nemen van beslissingen.
Loebis verklaarde onomwonden, dat
Soekarno niet meer zijn vroegere
macht bezit. „Dat is de enige reden
waarom ik hier kan zitten en met U
praten', zo zei de man die tien jaar
in de gevangenis verbleef, nadat Soe
karno zijn krant „Indonesia Raja" had
verboden. „Ik ben niet vrijgelaten door
Soekarno, maar door Soeharto", zei
hij veelbetekenend.
(Van een correspondent)
DJAKARTA, 19 jan. President
Soekarno blijkt weer flink van zich
af te bijten. Hij heeft tijdens een
persconferentie naar aanleiding van
een desbetreffende vraag met van
woede trillende stem uitgeroepen; „Na
tuurlijk ben 'ik boos op Malik, die mij
durft te vragen af te treden als pre
sident. Ben ik soms geen president
voor het leven? Waarom vragen jullie
(de verslaggevers) mij zulke dingen.
Jullie maakt het er alleen maar moei
lijker voor mij mee".
Soekarno sprak ook berichten tegen,
als zou hij op het punt staan een bui
tenlandse reis te gaan maken en lang
weg te blijven. „Ik ga helemaal niet
op reis", aldus de president. „Ik heb
keizer Haile Selassie en koning Fei-
sal juist voor staatsbezoeken aan Indo
nesië uitgenodigd".
ALGIERS, 19 jan. (Reuter) Zes
mensen zijn dinsdagavond op een sta
tion in een voorstad van Algiers door
een sneltrein doodgereden. Ze werden
gegrepen toen zij de spoorlijn wilden
oversteken.
