S&^^-AS^SSSt
t' "i'7"i :""i """i
r iedtï:
w- 'i
door george kiatkov
1-
£Sas***l*J I i
qeuifhrS,vej:heer 1 uking van leider Mao heeft absurde vormen aangenomen. Overal treft men In China foto's en beelden aan van de
9 de leider. Vooral borstbeeldjes van Mao zijn zeer geliefd en er wordt koortsachtig gewerkt om aan de aanvraaa te voldoen.
Terwijl de menigte Rode Gardisten de leuzen herhaalt, die uit een luidspreker schallen, w°nden
foto's en afbeeldingen van Russische leiders in het openbaar verbrand. In de afgelopen weken
waren dergelijke taferelen in Peking en andere grote steden schering en inslag.
van ter ^?rsverkeer staat in China onder strenge controle, al is daar de laatste twee maanden weinig
ecnt gekomen. Hier inspecteert een beambte de reisvergunningen van een aantal passagiers.
Ook op de treinen zijn communistische leuzen aangebracht.
waar naen In CWj-ooJ. ÏÏ3
ZATERDAG 4 MAART 1967
lute, dtedit jaa^efnh^ r8V°"
februari kenden w?? elkaar- In
de partij precies m Verliezen"
met duidelijk wié aaT"^ was
was gekomen Tn T? ,de macht
entegen SeL dP er da*r-
de macht, maar hct° vlrWlsten
vraag wie tóenriï b,1.ljft de
partij was- de porr verllezende
öe DemocratischpC1ïng'htet leger'
toekomstip-o r S°vJets of de
gadering. Constltutionele Ver-
De tsaristische familie in een romantische opname uit 1913.
Progressief blok
De tsaristische familie vertoefde graag op het water. Van links naar rechts de tsarewitsj (kroonprins),
De tsaristlsdceheJaaamr%en twee vanyNic£|aa;' dochters, de grootvorstinnen Maria en Olga.
Verblind regime
Deze verdringing van angsten
is typerend in een droomtoestand.
De psychologie van de februari-
revolutie loopt inderdaad parallel
met de psychologie van de droom,
met zijn verslapping van morele
en rationele beheersing, zijn
vlucht uit de werkelijkheid en het
belang, dat men hecht aan sym
bolische uitspraken.
MAO-CULTUS IN CHINA
ij refA
e Ker*
nveiliê6
;hrevelj-
:e tas*
bijbd'
rerschü'
de pa?
of we^
t tot
rde
onest
jp Bul''
veel
ihoeffe''
3onhod'
>vange®'
vertrok
ontlee"
kunne'
i, maf'
worde'
zegge®!
i nieU*
lisschie'
en ver
aal va'
nieuV'
3od me
verko®'
Bonhoe''
naar
n hem»
ien va'
Als vo';
oorde»
zijn b*
*ekoffle®
;eringa'
an GO®'
at Jes®®
van el'
moete'
ïag P1'®!
itie ni®
leerste1'
en va'
ihe luc®
„Herm»
;eloof
g gel®*!
alsof
)gen. P
vrag»
verlor6®
i beteK»
t afdoe®
Iede^
een v*®"
iet juifj;
nogel^,
oud ze,
IVie &a>.
a wete'
moeilÜ'
ren h®®
pro*
3eft
van
Wie v°l
gen aic.
benede
raag
met b»
leden
zij" i®
wlj it
huis fe
lenblV
n giste
ien zij®'
heid ot
larhede'
vandaal
.ensch^f
ilijk ve®"
lekom®'
jden?
:htighei®
van ee
heil va®
laar ®e
:ensch®p
an all®®
DOd va®
h ingr
Alles i®
aansl®^
ite ee®*
eindelij
breng4'
erhede®'
Mystef'
n me'
en vflO'
Abel
in kie'®
wijze gj5
'yser !rt'
All«e i.
ziel v'j
die A
zij
lgen C'
uw
1:9>- v
eren
dangste
van e
I". Wo%,
REVOLU
naar waarheid en legende
hruari-f e vol mi ndlCartikel om de fe-
Werd toen C ,?et Tsaren-regime
Weriourin aangoklaagd als een eeu-
degenereefd +°CtraCS(C u6 ge-
Slanno C et bewind van een
hvsteri ?rst met een boosaardige en
geheeYSrALgemal,m- Dit reglmc stond
de riuio^o 1,ocd van zogenaam-
leC' A machten" en werd ge-
lands moedige bondgenoten Aldus
beweerden in die tijd de tegenstan
ders.
Na het analyseren van de oorsprong
en de waarde van de zogenaamde
duistere machten" zijn mijn conclu
sies veelal dezelfde als die van de
historicus Melgoenov, een Russisch
emigrant, die alle bronnen van de le
gende heeft onderzocht. Nóch de door
de voorlopige regering aangestelde com
missie van onderzoek, waarin deskun
dige rechtsgeleerden en staatslieden zit
ting hadden, nóch enig ander onder
zoek konden het bestaan ontdekken
van een dergelijkeorganisatie van
i,duistere machten", met het doel Rus
land zó te verzwakken dat de autocra
tische 'greep op het land versterkt kon
worden.
DEZE ZWARE beschuldigingen kwa-
mtn yoort uit de moeilijke eituatiet
waarin het Russische leger zich be
vond na zijn nederlaag in 1915. De libe
rale staatslieden van de Doema (het
guasi-parlement)die de laatste tien ja
ren een groter aandeel in de staatsza
ken hadden geëist, lieten geen tijd ver
loren gaan en beschuldigden de rege
ring van verraderlijke nalatigheid in
de voorzieningen van de troepen aan
het front. De spionage-rage, die in
deze omstandigheden vaak ontstaat,
werd versterkt, toen het algemene
hoofdkwartier, op zoek naar een zonde-
°k'.het verraad van een hooggeplaatst
officier, nauw betrokken bij de werk
zaamheden van de minister van oorlog
aankondigde. Jaren later bleek de man
onschuldig te zijn.
Een andere geregelde oorzaak van
publieke ontevredenheid was het touw
trekken tussen de Tsaristische bureau
cratie en de uit plaatselijke regeringen
en associaties van industriëlen gevorm
de „vrijwillige organisaties". Deze had
den tot doel het land te steunen in de
productie voor het leger.
De liberale leiders en de organisaties
die de Tsaristische regering in de ja
ren voor de oorlog hadden aangeklaagd
als uit de tijd en vervallen, wezen nu
op de moeilijkheden aan het front, als
bewijs van de tekortkomingen van het
regime. Zij wilden zélf de teugels in
handen nemen en beweerden, dat zij
in staat waren overal in het land krach
ten op te wekken, die voor de rege
ring onbereikbaar waren, krachten die
het land onmiddellijk op het rechte pad
der overwinning zouden brengen.
De teleurstellingen over de eerste oor
logsmaanden gaven deze groepen de
kans een aanval te doen op da rege
ring die, gezien kun belangrijke bijdra
gen aan de oorlogsproductie, een ver
bazingwekkende verdraagzaamheid
tegenover hen toonde. De Kroon was
echter niet bereid toe te geven aan
de politieke en constitutionele eisen van
de liberale staatslieden en de Vrijwil
lige Organisaties". In een poging om
iets meer overeenstemming te berei
ken, benoemde de Tsaar in de zomer
van 1914 een aantal ministers, die meer
acceptabel waren voor de liberale lei
ders dan hun voorgangers.
DEZE NIEUWE ministers deden een
poging, zonder instemming van de
Tsaar, in de nazomer van 1915 tot
overeenstemming te komen met de li
beralen, die samen met andere politici
het zogenaamde „progressieve blok"
vormden. De ministers waren beTeid de
liberale eisen voor een „regering van
publiek vertrouwen" te accepteren. De
uitvoering van het plan werd echter
verhinderd door de gezamenlijke acties
van Goremykin, de eerste minister, en
de Tsaar in begin september 1915. Dit
verbitterde het liberale kamp.
Op conferenties in Moskou gaven de
liberalen hun partijgenoten een uitleg,
waarvan de oorsprong onbekend is,
maar waarvan de inhoud als volgt
luidt: „De poging om tot overeenstem
ming te komen tussen de regering en
het „progressieve blok" is verhinderd
door een samenzwering van rechts, met
name het „zwarte blok", bestaande uit
bureaucraten en hovelingen, die met
geïnteresseerd zijn in Ruslands over
winning, maar wier enige zorg is hun
persoonlijke macht te behouden
De ontmaskering van dit beschuldig
de „zwarte blok" veroorzaakte een sen
satie. Men besloot de Tsaar te bena
deren en zijn „ogen te openen" voor
de intriges van de kwade machten in
zijn omgeving. Men liet de geheel on
gefundeerde beschuldiging circuleren,
dat Goremykin een voorstander was
van een afzonderlijke vrede tussen Rus
land en Duitsland. Dit werd echter niet
vermeld in het document, dat uiteinde
lijk aan de Tsaar werd aangeboden.
Vanaf de herfst van 1915 tot aan de
dag van het aftreden van de Tsaar
bleef het conflict onopgelost. Degenen,
die trachtten verandering te brengen in
de halsstarrige houding van de Tsaar
door alle vormen van pressie, intimi-
datie, boycot en isolatie op de ministers
uit te oefenen, boekten geen enkel re
sultaat. Maar de enorme campagne te
gen de Tsarina en d«f Tsaar, gevoerd
door de pers, de Doema en ook in hei
melijke verspreiding van toespraken en
brieven, slaagden er wel in de zoge
naamde „ontwikkelde klasse" wakker
te schudden en hen ervan te overtui
gen, dat zij verraden werden door de
mensen aan de top en dat de overwin
ning, die de hunne zou zijn geweest,
als de liberalen aan de macht waren
gekomen, hun ontnomen werd.
Tegelijkertijd werkten geruchten over
hoogverraad, perversiteit en corruptie,
gepersonifieerd in de figuur van Ras-
poetin, demoraliserend op de lagere
regionen van de bevolking.
TWEE JAAR na de februari-revolutie
gaf een van de meest vooraanstaande
figuren onder de liberalen, Peter Stro
ve, commentaar op deze stortvloed van
propaganda.
De opmerkingen van Strove zijn ver
kwikkend. Men heeft vaak de Tsarina
en de Tsaar als enige schuldigen voor
de ineenstorting van het Russische rijk
aangewezen. Inderdaad weigerde de
Tsaar hardnekkig een constitutionele
wijziging vóór het einde van de oorlog
te overwegen en zijn gemalin steunde
hem hierin, in de hoop, dat de over
winning zou leiden tot verheerlijking
van zijn regering, waarvan de glorie
zou afstralen op haar geliefde slappe
en ziekelijke zoon, die hierdoor een ge
makkelijke regering zou krijgen.
Dit was de ziekelijke droom van een
moeder, slachtoffer van jaren van mis
lukkingen en teleurstellingen. Toch had
den zij en Nicolaas II gelijk toen zij
stelden dat een politieke oplossing
moest wachten tot na de overwinning.
Een verandering van regime op dat
moment, zelfs het aanstellen van een
regering van publiek vertrouwen"
onder leiding van Prins Lvov, zou licht
de verschuivingen kunnen veroorzaken,
later de februari-revolutie definitief op
gang brachten.
AAN DE ANDERE KANT moeten wij
de verbittering van de liberalen be
grijpen. Zij hadden beweerd, dat de
overwinning onmogelijk was zonder een
constitutionele wijziging in Rusland.
Een overwinning echter zónder veran
deringen in de grondwet zou hen in
het ongelijk stellen en hun toekomst in
gevaar brengen. Als de Tsaar en zijn
regime zich nog enkele weken langer
hadden kunnen handhaven, tot het begin
van het gezamenlijke geallieerde offen
sief tegen Duitsland, zou voor het „pro
gressieve blok" en de Vrijwillige Or
ganisaties het spel uit zijn geweest. Zij
wisten dit, maar durfden het niet toe
te geven. De door hen uitgesproken
angst voor de nederlaag en de verne
dering van Rusland was in feite hun
angst, dat de oorlog zou eindigen in
een overwinning vóórdat zij de kans
kregen aan de regering deel te nemen.
