V ernieuwing
aanpakk
van de partij
en met socialisten
Nu al plicht tot gesprek
Q
BEZOEK AAN EEN L AND IN OORLOG (I)
Hevige bombardementen en weinig doden
Geen parade, geen ruzie
Post 3
Amsterdam
BEROEP OP KATHOLIEKE VOLKSPARTIJ
^Cals wordt oud"
KONINGIN ZONDAG 58 JAAR
Redacteuren „G3"
willen bemiddeling
Kelken gestolen
Wilhelmina
verpersoonlijkt
ideaal van nu
kapitein eigent zich
*otel doctorandus toe
Voorzitter CDU
functie neer
legt
Toerwagens worden
steeds luxueuzer
Dure brandstichting
TIJD
KIAAND'AG 24 APRIL 1967
3
Rotterdam, 24 april De
Katholieke Volkspartij moet af
zien van een streven naar samen
bundeling met AR en CH. De
hervorming van de partijstruk-
tuur moet eerder gezocht worden
*h een gesprek met de Partij van
he Arbeid. De beide grootste par
tijen zijn het eerst geroepen om
fundamentele hervorming tot
stand te brengen. Zij kunnen het
ju eest bijdragen tot de verster
king van het bestuursgezag, waar
ftlom naar gevraagd wordt.
Naam in examenboek
MIJNWER KERSBLAD
O
Bloemen
brengen
sfeer
Kampioen
Zeg
het met
bloemen
iWACIfO
PAK
VERPAKKINGSBEURS
VAKBEURS
INTERN TRANSPORT
Nog 2 beursdagen
Koningin Juliana wordt zondag 30 april 58 jaar. Ter gelegenheid
daarvan werd deze foto genomen.
86*0° blosr^n in hult
Engelandvaarders bijeen
Rookwolken stijgen op in een buitenwijk van Hanoi na een bombardement van de Amerikaanse
luchtmacht. Deze foto werd gemaakt vanaf het dak van een huis in het centrum van de stad.
0\oemen
bren9e°
sfeer
Demonstratie tegen ontslagen
Nam Dinh
BECHIR BEN YAHMED
BEN KROON
(Van onze correspondent)
Wanneer dit goed en taktisch
^fordt aangepakt kan dat de oplos
sing brengen. Voorwaarde is wel,
«at ook bij de socialisten de bereid
heid aanwezig is. Men mag hier
Seen aanval in zien op het kabinet
je Jong, omdat de hervorming van
?ns partijstelsel van zo groot belang
's voor de toekomst dat deze ge
sprekken moeten worden gehouden
lijken zij in tegenstelling te staan
tot de politieke aktualiteit. Gebeurt
hit niet. dan zal er nog meer ver
brokkeling en stemmenverlies ont
staan. Voor de KVP zou dat wel
£ens op een teruggang tot de helft
kunnen uitdraaien.
Mr. LA. Struik, fractievoorzitter
v°or de KVP in de Rotterdamse ge
meenteraad, heeft onlangs in een be
spreking met leidende figuren van zijn
Partij dergelijke gedachten uiteenge-
2et- Hij heeft erop aangedrongen de
vernieuwing van de struktuur van de
KVP radikaal aan te pakken. Radi
caler dan mogelijk is op basis van het
struktuurrapport dat een jaar geleden
uitgebracht. Dat rapport laat maar
eén facet zien: de samenwerking met
christelijke partijen. Mr. Struik
vindt het ,,een volmaakte illusie om
n°g in die richting te zoeken". Hij zegt
ook in leidende KVP-kringen niet
meer verwacht wordt, dat AR of CHU
Qttderling bereid zullen zijn tot een
tusie te geraken in een christelijke
Ptrtij. De heer Struik heeft de indruk,
hot tje programma's van AR en CHU,
®ndanks de naamgeving christelijk"
ideologisch opzicht verder van dat
"oi de KVP afstaan dan het program-
*no van de PvdA.
Den HAAG, 24 april Voor de
krijgsraad zal woensdag de beroeps-
kapitein H. W. (36) terecht staan, er
van verdacht opzettelijk vervalsingen
te hebben aangebracht in een examen
boek van de faculteit der sociale we
tenschappen van de universiteit van
Amsterdam. Daardoor viel in dit boek
tc lezen, dat de kapitein het doctoraal
examen in de sociale psychologie en
Kaedagogie met gunstig gevolg had
afOelegd. W. had de naam van een an-
der onzichtbaar gemaakt en daarvoor
in de plaats zijn eigen naam ingevuld.
Ue pseudo-doctorandus viel door de
Ujand, toen men eind vorig jaar in
Jijn omgeving eraan ging twijfelen, of
bij inderdaad het examen met gunstig
Sevolg had afgelegd.
Ue kapitein is uit zijn functie ge-
Schorst.
(Van onze verslaggever)
Heerlen, 24 april Onder het
°Pschrift ,,Cals wordt oud", levert de
katholieke mijnwerkersbond in zijn pas
Verschenen bondsorgaan „De Mijn
werker", kritiek op recente uitlatin-
?en van ex-premier Cals, volgens wie
eén grote christelijke politieke partij
Weinig kans van slagen zou hebben.
.De Mijnwerker" toont zich
Verwonderd over het feit, dat de heer
cals in een kort tijdsbestek radicaal
v®n opvatting is veranderd, en meer
?°g, dat hij zijn gewijzigde visie be
kend maakt, op een moment, dat de
christelijke partijen volop bezig zijn
111 et een interne vernieuwing.
Misschièn is ,,de nacht van
Schmelzer" voor de heer Cals zó on-
christelijk geweest, dat hij zijn eertijds
°Ptimistische visie over de formatie
Van één grote christelijke partij in het
"echtelijk duister heeft laten verdwij
nen, aldus de Mijnwerker.
Hilversum, 24 april Tijdens
bijeenkomst van het dagelijks be
stuur van de CDU alhier hebben de
Voorzitter J. J. M. Smits te Waalwijk
?e algemeen-secretaris mr. W. van Es
*e Waalwijk en de perschef J. W. Hek-
Jban zich uit het bestuur terug getrok
ken. Zij zullen wel lid van de CDU blij
ven.
Naar de heer Ekman desgevraagd
Jheedeelde is de oorzaak van het neer
leggen van de bestuursfuncties te vin-
?en in „het gebrek aan eensgezindheid
'hnen het bestuur. Men kan zelfs spre
ken van onverdraagzaamheid" aldus
e heer Hekman.
ADVERTENTIE
Wanneer de KVP dan toch blijft
aandringen, zal dit de kiezers niet
meer aanspreken. Van een christelijke
samenwerking is dan geen reële op
lossing V verwachten en zeker geen
blijvende. Om dat laatste gaat het nu
juist. Een verband van de drie chris
telijke partijen zou vermoedelijk niet
eens de zekerheid bieden, dat een ka
binet, hieruit samengesteld, het vier
jaar uit zou houden. Zo kan onmoge
lijk worden voldaan aan de dringende
eis or de bestuurlijke kracht van het
land te verhogen.
Mr. Struik heeft wel waardering voor
de pogingen van het bestuur van de
KVP om in het gehele land een onder
zoek in te stellen naar de mening van
de kiezers, maar volgens hem ont
breekt de radikaliteit bij het streven
naar vernieuwing. Ook de voortvarend
heid is te gering.
Jaren lang heeft de drang naar par
tijvernieuwing al gesluimerd. Nu
breekt zij met grote kracht door. Er
zijn wel kleine groeperingen, die met
nieuwe radikale denkbeelden komen,
maar zij kunnen onvoldoende stuw
kracht opwekken. De KVP zal dit met
haar eigen bevoegd gezag moeten aan
pakken. Eerst dan kan de gehele par
tij beïnvloed worden, ook de „randkie-
zers", die maar zwakke bindingen
met de KVP hebben.
Mr. Struik vraagt zich met zorg af,
of,de ware bezieling in de KVP nog
wel aanwezig is. Het wegkappen van
de „confessionele K" waar sommigen
aan denken noemt hij „niet reëel".
Men kan nooit zijn eigen afkomst ver
loochenen.
„Iedere vernieuwing heeft zijn be
slissend moment nodig", zegt hij. Voor
de KVP ziet hij het verschijnen van
de nieuwe encycliek „Populorum Pro-
gressio" als zo'n moment. In deze en
cycliek treft hij elementen aan die ook
in de Nederlandse verhoudingen tot
verandering van opvattingen kunnen
leiden. De KVP zou de betekenis van
de door de paus bedoelde „progressie"
in staatkundige vorm moeten gieten.
Daarin zou passen, dat de twee groot
ste partijen in ons land, de KVP en
de PvdA, een politieke wapenstilstand
sluiten om het verlangen naar politieke
hervorming gestalte te geven. Wan
neer een zo belangrijk doel bereikt kan
worden zou het onjuist zijn niet over
de politieke moeilijkheden die wij met
de PvdA gehad hebben, heen te willen
stappen. Door de gezamenlijke wil van
deze partijen zal een veel rijker poten
tieel aan bestuurskracht en politieke
bekwaamheid ontstaan dan wanneer
zij afzonderlijk blijven optrekken.
„We moeten het proberen", zegt hij
met nadruk. „Er staat een groot na
tionaal belang op het spel."
ADVERTENTIE
Een spo'
rtief <3ebaar'
dat op prijs wordt gesteld
(Van onze verslaggever)
AMSTERDAM, 24 april De con
currentie door de personenwagen, de
trein en het vliegtuig heeft de Neder
landse toerwagenbedrijven niet onbe
roerd gelaten. Het aantal complete va
kantietrips per bus is sterk teruggelo
pen, maar in absolute zin maken toch
nog altijd vele Nederlanders gebruik
van de toerwagen voor hun vakantie.
In 1965 waren dat er 414.000, tegen
385.000 in 1960.
Terwijl het aantal busondernemingen
slinkt (in tien jaar gedaald van 507 tot
440) zit er in het wagenpark een flinke
groei. In diezelfde periode nam het
aantal bussen toe van 2700 tot 3375
stuks. Er werden in 1965 ongeveer elf
miljoen passagiers vervoerd, in 1955
waren dat er 8,6 miljoen.
Om de toenemende concurrentie het
hoofd te bieden, voeren de bedrijven
het comfort in hun toerwagens voor
vakantie-doeleinden tot het uiterste op.
Binnenkort zullen luchtgeveerde bus
sen, compleet met air-conditioning en
comfortabele fauteuils, een normale
verschijning worden op de Nederlandse
en buitenlandse wegen.
Nederlandse bussen èn hun bestuur
ders hebben al zo'n goede naam in heel
de wereld, dat vele reisbureaus hun
rollend materieel bespreken in Neder
land, hoewel ons land soms niet eens
in het programma is opgenomen,
steeds meer vult de toerwagen het ver
voer per vliegtuig en per schip aan,
een activiteit die veel goedmaakt van
hetgeen aan compleet verzorgde bus
reizen is weggevallen.
(Van onze correspondent)
VENLO, 24 april Thans is ge
bleken, dat de brand, waarbij afgelo
pen donderdag drie vrachtwagens, ge
laden met een kwart miljoen aan ex
portgoederen, verloren gingen, het ge
volg ls geweest van brandstichting.
Twee jeugdige Venlonaren, die in ver
band met diefstal uit een van de
vrachtwagens gearresteerd waren, heb
ben bekend één van de wagens in
brand gestoken te hebben.
Ze waren in paniek geraakt toen ze
bij hun thuiskomst ontdekten dat één
van hen zijn portefeuille in de vracht
auto had achtergelaten. Toen ze deze
niet konden vinden, hadden ze de wa
gen maar in brand gestoken. Door de
fele wind sloeg de brand over op twee
in de nabijheid staande vrachtwagens.
ADVERTENTIE
CROESELAAN - UTRECHT
Geopend van 9.30-17.30 uur.
Voordelige reis-/entreebiljetten op de
N.S. stations verkrijgbaar.
WOENSDAG
DINSDAG
APRIL
APRIL
In Noord-Vietnam is elk
mensenleven kostbaar
Bechir Ben Yahmed, de hoofdredac
teur van het in Parijs verschijnende,
maar in heel Franssprekend Afrika
druk gelezen weekblad „Jeune Afri-
que", heeft onlangs een bezoek ge
bracht aan Noord-Vietnam. In vier
artikelen vertelt hij wat hij daar heeft
gezien, wat het beeld is van de oorlog,
bekeken vanuit Noord-Vietnam, en hoe
de Noordvietnamezen reageren op de
Amerikaanse bombardementen.
NET ALS IEDER ander wist ik,
dat Noord-Vietnam al bijna twee
jaar lang het doelwit is van dage
lijkse bombardementen. Wat ik me
niet had gerealiseerd is, dat
Noord-Vietnam ook van de rest van
de wereld is afgesloten. Een Rus
sische of Poolse boot vaart iedere
twee of drie dagen een voorzichtige
koers met bestemming Haiphong.
Een paar goederenwagens en lorries
uit China wachten, voordat zij de
grens overschrijden, op het vallen
van de avond. De boten varen al
enkele maanden en de goederenwa
gens rijden pas een paar weken. Zij
voeren de enige nieuwe voorraden
aan en verschaffen de enige hulp
voor een land, waarin 17 miljoen
mensen wonen. Een land, dat een
oorlog voert (die weliswaar niet for
meel verklaard werd, maar die er
toch woedt) tegen de grootste in
dustriële mogendheid van de eeuw.
Dit wat de goederen aangaat. Maar
hoe staat het met de bevolking?
Ongeveer tien mensen komen weke
lijks Hanoi binnen of verlaten de stad.
Een klein Chinees vliegtuig, dat aan
twintig personen plaats biedt, landt
tweemaal per week op Gia Lam, de
luchthaven van de Noordvietnamese
hoofdstad. Het vertrekt alweer na een
uur, alsof de startbaan onder vuur ligt.
Uit Saigon landt, indien mogelijk,
regelmatig een ander toestel van de
Internationale Controle Commissie. Het
doet Phnom Penh, de hoofdstad van
Cambodja, en Vientiane, de hoofdstad
van Laos aan. Als de omstandigheden
zich hiertoe lenen, gaat het door naar
Hanoi, waar het een oponthoud) van
slechts een paar minuten heeft, vol
doende om nieuwe brandstof te tanken.
Het voert post aan en neemt weer
postzending mee terug alsmede de di
plomatieke postzendingen, de journa
listen die het land mogen bezoeken, en
een paar geaccrediteerde diplomaten,
die er zonder hun vrouwen en kinde
ren wonen.
Ik nam het vliegtuig in Phnom Penh.
De piloot en co-piloot zijn Fransen.
Zij wonen in Saigon en vliegen al
maanden deze route. Voor hen is het
voormalige Indo-China bekend terrein:
zij hebben de andere oorlog meege
maakt, die het Franse leger daar van
1946 tot 1954 voerde. De moderne oor
log, waarbij de almachtige Verenigde
Staten betrokken zijn, laat hen koud
en vervult hen van scepsis. „Kijk
naar het land beneden", zegt de pi
loot tegen mij, „en vertel mij dan maar
eens wat men denkt te winnen door
het te bombarderen", ik kijk door
een raampje: heuvels en bergen, be
groeid met ondoordringbare wouden
Hier en daar een riviertje, een weg eri
verspreid liggende huizen... Negen van
de tien keer, voegt de piloot er aan
toe, „zie je helemaal niets. Dan be
dekken de wolken alles".
IN HET VLIEGTUIG zitten een paar
Indische soldaten, iser Brits in hun
DEN HAAG 24 april De redac
tie van „G 3" het maandblad van de
katholieke geestelijke verzorging bij de
krijgsmacht, heeft het verzoek van
het bestuur met ingang van 1 juni het
mandaat ter beschikking te stellen, af
gewezen. Alle mogelijkheden tot een ver
gelijk te komen zijn volgens de redac
tie uitgeput. Via bemiddeling van een
commissie van voor beide partijen aan
vaardbare buitenstaanders moet een
oplossing worden gezocht, meent de
redactie.
(Van onze verslaggever)
VENLO, 24 april Uit de sacris
tie van de Heilige Hartkerk aan de
Straelseweg alhier zijn vrijdagnacht
drie kostbare kelken, ter waarde van
enige duizenden guldens, ontvreemd.
De dader kon nog niet worden opge
spoord; wel de gestolen kelken.
De politie vond ze bij de kerk. De
dief bleek ze in de grond verstopt te
hebben.
(Van onze correspondent)
DELFT, 24 april „Wij Engeland
vaarders voelen sterke banden met ons
koningshuis en wij betuigen onze aan
hankelijkheid aan hare majesteit ko
ningin Juliana, zijne koninklijke hoog
heid Prins Bernhard en de andere le
den van ons koninklijk gezin. Daar
naast zullen wij ons hele verdere
leven koningin Wilhelmina steeds in
onze harten blijven eren. Onze grote
bewondering voor haar en onze dank
baarheid brengen wij heden tot uit
drukking door het leggen van een
krans namens alle oud-Engelandvaar
ders.'* Dit heeft de voorzitter van het
Genootschap van Engelandvaarders,
mr. H. P. Lintborst Homan uit Leeu
warden, zaterdag gezegd tijdens een
bijeenkomst in de Delftse Nieuwe Kerk
ter herdenking van de eerste Engeland-
vaarster, koningin Wilhelmina. D'e sa
menkomst, die werd bijgewoond door
koningin Juliana en prins Bernhard,
werd gehouden in het kader van een
reünie van de Engelandvaarders.
Mr. Linthorst Homan sprak een rede
uit, waarin hij degenen die op weg
naar Engeland zijn gevallen herdacht,
en hen die in Engeland het leven lie
ten.
Na de kranslegging in het koor van
de kerk, bij de ingang van de konink
lijke grafkelder, hield de burgemeester
van Utrecht, jhr. mr. C. J. A. de Ra-
nitz, een uitvoerige rede over gezag en
verantwoordelijkheid. Daarin sprekend
over de jongeren van nu zei hij: „De
kritische jonge mensen zijn stellig wel
bereid respect op te brengen voor ge
vestigd gezag, doch zij kunnen dat
niet in voldoende mate, omdat zij de
gezagsorganen dikwijls machteloos,
krachteloos en moreel zwak zien. De
jongeren van nu gevoelen onzekerheid
ten aanzien van de begrippen gezag en
verantwoordelijkheid. Koningin Wilhel
mina toonde dienaangaande een vol
ledige zekerheid en zij verpersoonlijkte
daarom een der idealen, die de tegen
woordige jeugd in haar diepste wezen
koestert: zekerheid. Zekerheid in ge
loof, in gezag, in handel en wandel."
ADVERTENTIE
manieren, en een Canadese officier
van de Controle Kommissie, erg Ame
rikaans. Zij zijn de functionarissen van
een controlerend lichaam, dat bij de
akkoorden van Genève werd opgericht.
Zij controleren niets en zij weten dit.
Op de rij plaatsen daarachter zit de
Britse consul-generaal in Hanoi, die
mij vertelt, dat hij in Azië is geboren
en 22 jaar in Vietnam heeft gewoond.
Daarnaast een Russisch journalist
van de „Izvestia", die met heimwee
spreekt over Phnom Penh als een oase
van rust en goed leven.
Rechts vóór in het vliegtuig zitten
drie hogere Vietnamese functionaris
sen, die van een missie terugkeren. Zij
zijn onopvallend gekleed, enigszins ge
reserveerd en bijna timide, maar zij
maken tegelijkertijd een ontspannen
indruk en glimlachen. Zij bladeren in
Amerikaanse tijdschriften, die aan
boord zijn en lezen sommige artikelen
met aandacht. Zij maken mij hun be
wondering kenbaar voor sommige van
de fotoreportages. Als ik hun Ameri
kaanse sigaretten presenteer, nemen
zij er onmiddellijk een aan.
Ik ontdek deze trekjes later bij alle
Vietnamezen die ik tegenkom. Een
zwaar getroffen volk is een eerlijk en
glimlachend volk gebleven. Het toestel
vliegt nu over Hanoi. Het is acht uur
in de avond en de eerste verrassing
is de aanblik van een verlichte stad
beneden ons. Als wij na de landing
een paar minuten later onze tocht per
auto voortzetten, ontdekken wij, dat de
verlichting zeer schaars is, omdat Viet
nam op elektriciteit bespaart. Geen
enkele lichtbol is echter blauw ge
schilderd en geen enkel venster is ver
duisterd.
De bioscopen zijn open. Het theater,
dat een paar meter van ons hotel ligt,
is bij grote gelegenheden overvol. Er
zijn weinig auto'" maar die er zijn, rij
den met koplampen aan, net als de
talrijke vrachtauto's. De Vietnamezen
die ons verwelkomen, zijn geamuseerd
over onze verrassende ontdekkingen.
Met een beetje trots zeggen zij: „U
ziet het, alles functioneert". In Ameri
ka zou men zeggen: „Business, as
usual".
IN HANOI wordt de reveille om vijf
uur geblazen. Sinds het begin van de
bombardementen houdt de stad er een
merkwaardig tijdschema op na. Men
werkt van 6 uur tot half elf 's ochtends
en van half drie tot vijf uur 's mid
dags. In die periodes zijn bomaanval
len het minst waarschijnlijk. De win
kels gaan om twaalf uur 's middags
en laat in de avond open. Zodra men
de straat op gaat, verkeert men in
een oorlogssfeer. Auto's en vrachtwa
gens zijn met takken gecamoufleerd
of groen geschilderd. MIG's vliegen
kris kras door de lucht. (Zij dienen
er, geloof ik, meer voor om het volk
vertrouwen in te boezemen dan om de
stad te beschermen).
In de trottoirs zijn om de paar meter
mangaten aangebracht, kleine schach
ten van ongeveer een meter diepte,
versterkt met beton en bedekt met een
deksel, die geopend en gesloten kan
worden. Waar men ook in Hanoi (en
in de rest van Vietnam) is, overal
vindt men van die mangaten. Men
treft ze aan langs de trottoirs, langs
de wegen, in particuliere tuinen en op
de rijstvelden, in de winkels en fa
brieken, in de scholen en in de zieken
huizen op het platteland, vlak onder
de bedden. Het gebied vanaf de 17de
breedtegraad tot aan de Chinese grens
is net een grote kaas met gaten. Men
zou Noord-Vietnam beter kunnen ver
gelijken met een gigantische bijenkorf
waar 17 miljoen bijen in-enruit-
zwermen, xonder zich ooit ver van de
17 miljoen cellen te verwijderen.
Ik wachtte met enige nieuwsgierig
heid op het eerste alarm. Het kwam om
half drie na verscheidene voorafgaan
de waarschuwingen in de ochtenduren,
de eerste waarschuwing komt via de
radio, als de Amerikaanse bommenwer
pers Hanoi tot op veertig kilometer
genaderd zijn. Als ze een andere stad
gaan bombarderen, komt er geen a-
larm meer. Maar als ze verder op
Hanoi aanvliegen loeit de sirene. Dit
wijst er op, dat de toestellen tussen
de dertig en twintig kilometer van de
stad verwijderd zijn.
Als men op straat loopt, ziet men
overal leden van da militia (ook vrou-
dat er bijna altijd rozen zijn?
ENSCHEDE, 24 april Een paar
honderd mannen en vrouwen hebben
in Enschede een demonstratie gehou
den tegen de ontslagen in de textiel
industrie. De demonstratie had een
ordelijk verloop.
wen) uitrukken met het geweer over
de schouder. Zij marcheren zonder
overdreven haast naar bepaalde stel
lingen, van waaruit zij kunnen vuren.
Vaak boven op de daken. Een paar
bommen vallen enkele kilometers in de
verte... dan stilte. De sirenes laten
weer hun gekerm horen. Het werk
wordt hervat.
TIJDENS MIJN VERBLIJF van een
maand in Vietnam maakte ik in Ha
noi en vooral in de provincie meer dan
tienmaal een alarm mee. In Nam Dinh
waren er zelfs vijf op één dag. Ik heb
nog nooit een alarm zonder bombarde
menten meegemaakt en nog nooit bom
bardementen zander dat vooraf alarm
was geslagen. Het systeem lijkt per
fect te functioneren. Als men dit
voegt bij het systeem van de manga
ten, lijkt men er een goede verklaring
voor te hebben waarom er, ondanks
de hevige bombardementen, zo'n ge
ring verlies aan mensenlevens is te
betreuren.
Dit heeft in Vietnam waarschijnlijk
wel de grootste indruk op mij gemaakt.
In dit land is het leven, net als in de
rest van Azië, jachtig. Misschien meent
men dat een mensenleven hier goed
koop is en dat de dood in deze streek
een vertrouwd verschijnsel is, dat niet
iedereen schokt. Als men constateert
wat een vindingrijkheid de Vietnamees
aan de dag legt en welke inspan
ningen hij zich getroost om het leven
van één oude man of één kind te red
den, moet men die mening onmiddel
lijk herzien.
Voor de Vietnamees is het leven
van elke landgenoot thans even kost
baar als het leven van elke Amerikaan
in Amerika of van elke Europeaan in
Europa. Hiermee is niet in tegenspraak
dat zij tegelijkertijd niet bang voor de
oorlog zijn, waarin zij jaarlijks duizen
den mannen en vrouwen moeten opof
feren. Geen enkel volk kan zich aan
het brengen van zulke offers onttrek
ken, als het voor iets vecht, dat het
van essentieel belang acht.
ALS EEN BEKWAME duikbootkapi
tein maakt minister-president De Jong
op het ogenblik een sluiptocht door de
ingewikkeldheden van het hoofdstede
lijke leven en zijn politieke „sonar"
heeft hem tot nog toe voor een aanva
ring met een mijn behoed. Eerst was
er die kwestie met de schilders uit
Noord, die overhoop lagen met hun
baas over een tariefberekening en al
klaar stonden om de algemene staking
uit te roepen zogauw de politie „werk
willigen" zou gaan escorteren naar de
bouwplaats. Geen politie, zei Den
Haag, en een explosie bleef uit.
En toen wilde men op 1 mei, de rode
dag van de arbeid, in Amsterdam gaan
paraderen. Weer klommen de veront
rusten in de lantaarnpaal, maar het
was al niet nodig. De duikboot veran
derde even van roer. Geen parade,
geen ruzie.
EIGENLIJK een wonderlijke zaak,
die parade. Ter opluistering van konin
ginnedag plegen er in Amsterdam wel
eens dienstplichtigen over de midden-
baan van het Museumplein te lopen.
Ze hebben moeite om in de pas te blij
ven, want ze hebben de eerste militaire
oefeningen pas achter de rug. Ze vin-
den het ook helemaal niet leuk, want
ze waren ook liever naar de kermis
gegaan, maar vooruit, het moet, je
hebt toch niets te zeggen en daarom
lopen ze maar vijfhonderd meter, in de
vroegte. Vrijwel geen Amsterdammer
komt er kijken. De dag is nog jong en
op het Damrak is het veel gezelliger.
Bovendien worden kijkers op een zeer
veilige afstand gehouden. Er zijn geen
tanks of raketten, alleen maar tien
vrachtauto's, die langzaam achter het
handjevol soldaten rijden, alsof ze
naar een begrafenis gaan. Op een
vlondertje staan een paar officieren en
daarmee is de koek op. Vroeger zeiden
ze in Amsterdam dat zo een defile de
hoofdstad onwaardig was. Als er nu
toch militair vertoon moest zijn, dan
maar een parade met groot geweld en
sraaljagers in de lucht. Maar dat kan
bruin niet trekken en daarom moest
het maar mondjesmaat.
Dit jaar ging de parade op koningin
nedag niet door, omdat 30 april op een
zondag valt en er altijd nog mensen
zijn, die niet (raag bij hun kerkgang
op een clubje chagrijnige dienstplichti
gen willen stuiten, die in de pas moe
ten lopen omdat de koningin jarig is.
Bovendien verwacht de militaire over
heid dat dienstplichtigen naar de kerk
gaan.
HET FEEST met parade werd daarom
een dag uitgesteld. Naar de le mei, de
dag van de arbeid, de „Pasen" en
„Pinksteren" van de oude garde der
rode mannenbroeders. En dat kan na
tuurlijk niet, want wat je nalaat ter-
wille van christelijke kerkgangers moet
je niet plaatsen op de dag, dat de
oude garde met de rode tulp zijn
„pasen houdt". De „buitenkerkelijk
heid" onder de roden wordt toch al
onrustbarend en het kost al de grootste
moeite om nog iemand op die dag met
een tulp in het knoopsgat naar een zaal
te krijgen met een spreker-tien-mi
nuutjes en een humorist-een-uur en
beat-uren en uren lang-.
DE PROVOCATIE is dan ook door
de hiërarchie van links gaarne aange
grepen om nog even ouderwets front te
maken. De ijzervreters hebben intens
gelukkig in hun snorpunten gebeten.
Welk een heerlijke stommiteit van de
oranjeklanten. En misschien, zeiden ze
verheerlijkt, lopen de „marioniers" wel
voorop. Dat zou wel heel fijn zijn. Die
frisgewassen CS-ontruimers, nu netjes
in de pas en blootgesteld aan de ver
bale hoon van diep verontwaardigde
pacifisten, zonder dat ze de riem kun
nen losmaken.
Het heeft allemaal niet zo mogen
zijn. Duikbootkapitein de Jong hoorde
de „ping" van zijn sonar en kwam on
middellijk uit de kooi gekropen. On
raad! Twee klapjes op het roer en de
misèr" was voorbij. Het wordt dus toch
weer moeilijk om op 1 mei de zaal vol
te krijgen, want nu moeten de ijzer
vreters weer feesten met het handje
vol jongens van Tien over Rood, dat
alles beter weet en dat noch van de
spreker noch van de beat is gediend,
maar dat eindeloos wil debatteren over
zaken, waar alle veteranen al moede
loos onder zijn geworden. Moeten wij
de verzekeringsmaatschappijen natio
naliseren? Ja natuurlijk I Maar meteen.
Nou meteen. Ja meteen. Dat gaat toch
niet. Waarom niet, enz., enz., enz.
EN DAN IS ER ook altijd weer die
beatgroep, waarvan de aanhangers aan
het slot de tribunes in elkaar gaan
trappen, wat de partij weer een hoop
centen kost. Nee, misschien was het
toch beter geweest als Zijlstra minis
ter-president was geworden. Of Bies
heuvel. Want reken maar dat die de
„marioniers" had laten lopen.
