Het ware verhaal van Weidner's „Dutch-Paris
i
DE TREKVOGELS ZIJN TERUG
m -m
TUSSEN DE WIELEN
Nederlandse caravanrijders
krijgen onverdiend kritiek
VREEMDE BORDENTAAL
RAI blijft optimistisch
Kievithaantje
met vreemde
stemafwijking
1
n
Moeder natuur
verzamelt haar
kinderen weer
Ut
DE TIJD
ZATERDAG 29 APRIL 1967
7
ii
JOHAN WINKLER VER
ZORGDE de vertaling van Her-
bert Fords boek ,J?lee the Cap
tor": Vlucht naar de vrijheid. Dr.
W. A. Visser 't Hooft en Haskell
L. Lazere, directeur van het
Amerikaanse Joodse Congres
schreven een voorwoord voor het
boek, dat de ware gebeurtenissen
verhaalt, die hebben plaats gehad
bij de werkzaamheden van de zo
genaamde Dutch-Paris, een naam
die weinigen kennen, maar die
veel inhoudt.
De gevangenis van de Milice (de collaborerende politie), waar Weid
ner, gemarteld en ter dood veroordeeld, uit de bovenste verdieping
sprong.
Jean Weidner op ski's, die hem
soms uit de handen van de vijand
hebben gered.
Dbg.
MwS
Een wulp op het nest.
t,
Als de motor hard moet werken en de temperatuur oploopt, bestaat de kans op vapour-lock, dat is
dampbelvorming in de benzineleiding en de benzinepomp. De motor begint te stotteren en slaat af.
Menige caravan-trekkende auto heeft zo op een bergpas al oponthoud veroorzaakt. Laat de motorkap
open en tracht met behulp van een natte lap de benzineleiding te laten afkoelen. Tracht de motor op
gang te krijgen door langdurig te starten zonder te choken of met het gaspedaal te pompen.
DE FELLE KRITIEK, die in
de zomer van het vorig jaar is
losgebarsten over de hoofden van
de Nederlandse caravanrijders,
blijkt achteraf op nogal losse
gronden te zijn geleverd.
Van alle kanten kwamen aan
het begin van het vakantie
seizoen berichten binnen over
Nederlandse automobilisten, die
geen ervaring zouden hebben in
het trekken van een caravan en
die, in hoofdzaak in Oostenrijk en
Zwitserland, door hun „geschut
ter" en „gescharrel" het verkeer
op de bergpassen ernstig zouden
doen stagneren. De Nederlandse
caravan-trekker werd afgeschil
derd als een gevaarlijke amateur,
die er beter aan deed met zijn
caravan thuis te blijven.
VIC. SNIEKERS
SAKTA
VLUCHT NAAR DE VRIJHEID
De Dutch-Paris was tijdens de twee
de wereldoorlog de ontsnappingslijn
voor duizenden Nederlanders en. vele
geallieerde piloten, die van Nederland
naar Zwitserland konden ontkomen,
dank zij een perfect werkende organi
satie, die onder leiding stond van Jean
Weidner, een Nederlander, die altijd
In Frankrijk heeft gewoond, nooit in
zijn vaderland en thans sinds jaren in
Amerika domicilie heeft. Onlangs is
Weidner enkele ogenblikken in een Ne
derlands TV-program verschenen, te
kort voor een kennismaking met het
publiek, dat overigens van toeten noch
blazen wist.
Om de werkzaamheden van Weid
ner op hun juiste waarde te schatten,
dient men te beseffen dat de man uit
puur religieuze motieven heeft gehan
deld. Weidner was een Zevende Dags
Adventist, zoon van een dominee, die
jarenlang gevangenispredikant was ge
weest in Den Bosch en zijn zoon een
zeer sterk ontwikkeld gevoel voor vrij
heid en recht op vrijheid had inge
prent.
Midden 1940, nadat Jean Weidner al
kennis had gemaakt met de wreedhe
den, die het Duitse optreden in het
bezette gebied kenmerkten, bood hij
Zijn diensten aan met een plan, dat
voorzag in een tamelijk veilige ont
snappingsmogelijkheid voor Nederlan
ders, die weg wilden, of naar Zwit
serland of naar Engeland via Spanje.
Weidner, die in textiel deed en zowel
in Parijs als in Lyon en aan de Zwit
serse grens kleine zaken had, kon zich
langs die route vrij bewegen en maak
te van die vrijheid gebruik om vluch
telingen mee te nemen, die hij naar
Genève smokkelde. Hij had daar con
tact met dr. Visser 't Hooft, die een
van zijn voornaamste medewerkers
werd en op wie hij steeds kon rekenen.
Voor hij het wist begon zijn organi
satie zich sterk uit te breiden. Hij
kreeg van lieverlee veel medewerkers,
mannen en vrouwen, en vrijwel altijd
slaagde de onderneming.
Weidner is ook verschillende malen
gearresteerd, niet alleen in Frankrijk,
ook in Zwitserland, maar hij wist zich
er steeds uit te redden, soms omdat
de Duitsers niet wisten, wie' ze eigen
lijk te pakken hadden, maar in de
uren van uiterste nood door uit een
raam van de derde verdieping van een
geïmproviseerde gevangenis te sprin
gen, waar hij gemarteld en ter dood
was veroordeeld. Een woesteling was
Weidner allerminst. Hij was de rust
zelf en handelde, als gezegd, alleen
uit de overtuiging dat God hem ge
roepen had. Deze overweging komt
herhaaldelijk voor in het verhaal van
Ford en zelfs een beetje te veel.
Dit moge blijken uit het volgende
afschuwelijke verhaal: Weidner stond
op een perron van het station te Lyon,
toen een groepje joodse vrouwen na
derde. Een vrouw droeg een schreiende
baby in de armen. Een nazi-officier
(,,de personificatie van't ergste wat de
oorlog maar kon opleveren") beduidde
de moeder, dat het kind stil moest
zijn, maar wat de vrouw ook deed,
de baby hield vol. Toen griste de nazi
het kind weg, smeet het op het per
ron en schopte het dood. De moeder
begon afschuwelijk te razen: ze was
op slag krankzinnig geworden. Weidner
stond op een paar meter afstand.
1
Alles wat menselijk in hem was,
kwam er door in opstand", aldus de
schrijver. ,,Hoe kunnen mensen tot
zulk een wreedheid in staat zijn?",
had hij zich ontsteld en woedend af
gevraagd, toen hij zag hoe de moeder
zich op het kleine levenloze bundeltje
wierp, „hoe kan zo'n man ooit zijn
gezin, zijn vrienden, na zoiets gedaan
te hebben, onder ogen komen?" Even
later: „Die officier zal nog wel moeten
boeten, maar het is niet jouw taak
Jean Weidner, om andermans leven
voor jou op te eisen".
Deze overwegingen klinken vals. Bij
de aanblik van zo'n onmenselijk tafe
reel zwijgt een man bitter of hij kreunt
van ellende of hij vliegt op de schurk
af. Meieren doet hij in alle geval niet.
En ziedaar een van de zwakheden van
het boek. De auteur houdt te veel be
spiegelingen en maakt van zijn overi
gens zo rustige held nu en dan bijna
een kwezel, wat hij allerminst was.
Intussen gaat de strijd door. Weid
ner ontmoet nu en dan interessante
mannen, die op het ogeitblik van de
ontmoeting nog niet als zodanig tot
hem doordringen. Wèl is dat het geval
met Van Heuven Goedhart, door de
Nederlandse regering in Londen aan
gekondigd als een zeer belangrijk man,
die Engeland moét bereiken. Voorts
waren daar die twee befaamde agen
ten, die het slachtoffer zijn geworden
van het beruchte Englandspiel, Ub-
bink en Dourlein, door de Duitsers ge
pakt bij hun dropping, in Haren op
gesloten, vandaar ontsnapt en met be
hulp van Weidner's organisatie via
Spanje naar Engeland gevlucht. Deze
ontsnapping was belangrijk, omdat
deze twee agenten de Regering in
Engelandspiel in elkaar zat en hoe
Englandspiel in elkaar zet en hoe
Lauwers, de eerste gepakte agent, in
zijn door de Duitsers afgedwongen zen
dingen herhaaldelijk maar vergeefs te
kens had aangebracht, die de geheime
dienst in Engeland duidelijk te kennen
gaven dat hij een gevangene was.
Ook Chris Lindemans, alias King
Kong, heeft Weidner ontmoet, maar
de man, die hem zijn diensten aan
bood, maakte een slechte indruk. Een
vechtjas, die tijdens het gesprek voort
durend met een revolver zit te spelen
en maar zit te wachten op het mo
ment dat hij mag schieten, een man,
die er maar op los leefde, dat was
.niets voor Jean Weidner, die dan ook
zo verstandig is geweest om King
Kong de laan uit te sturen.
Weidner heeft bij al zijn moedig en
verstandig werk ook tegenslagen ge
kend. De grootste van alle is wel
geweest het verraadvan zijn mede
werkster, die in het boek van Ford
Else wordt genoemd. Opgepakt door
de collaborateurs van de Milice, is
zij aan nog grotere schurken, die van
de S.D. overgeleverd, die haar zo her
haaldelijk hebben gemarteld en haar
gedwongen hebben naar folteringen van
'n aantal mannen te kijken, dat zij, gek
van angst, heeft doorgeslagen en een
aantal namen en adressen heeft prijs
gegeven. Gevolg: de groep van Weid
ner werd gedecimeerd, en hij moest
tegen het einde van de oorlog opnieuw
beginnen. Ook met de Maquis heeft
hij moeilijkheden gehad: alleen een
radio-communicatie met Londen heeft
hem van een executie kunnen bevrij
den.
Na de oorlog heeft het Weidner niet
ontbroken aan eerbetoon. In alle lan
den, die hij gediend heeft, zijn hem
onderscheidingen uitgereikt. Hij bleef
er rustig onder en herhaalde voor de
zoveelste maal, dat hij zich door God
geroepen had gevoeld om het werk te
verrichten dat hij volbracht heeft. Van
verschillende oud-medewerkers, die hij
in de laatste jaren heeft bezocht, zijn
verreweg de meesten goed terecht ge
komen. Ze wonen her en der verspreid
over de wereld en hebben de rust en
de arbeid gevonden, die hun grootste
beloning zijn.
Ziedaar enkele aantekeningen over
het boek van Herbert Ford, dat natuur
lijk veel meer bevat en het lezen meer
dan waard is, bij alle critiek, die men
op de stijl van Ford heeft aan te mer
ken. De vertaling van Johan Winkler
heeft vermoedelijk wel iets te lijden
gehad van die gebrekkige verteltrant.
Men ontmoet te vaak formuleringen
als „maar al te goed wist hij", „het
was maar al te gauw bekend..." „al
spoedig kwam ze terug" enz. En zelfs:
„Ze liep als een regelrechte boog om
de berg heen". Maar dit soort zwak
heden latend voor wat ze zijn, kan
men uit de inhoud gewaar worden,
dat Jean Weidners „avonturen" van
enorm belang zijn geweest voor de
zaak van de Geallieerden en vooral
voor de zaak van Nederland.
„Vlucht naar de Vrijheid" door Her-
bert Ford, uitg. „Het Wereldvenster"
Baarn.
(Van een bijzondere medewerker)
NU HET VOORJAAR weer zijn in
trede doet in onze lage landen verza
melt Moeder Natuur haar kinderen om
zich heen. Velen komen van verre,
van Frankrijk, Spanje en Italië, van
de zuidelijke Balkan en West-Azië, van
Noord-, Midden- en zelfs Zuid-Afrika.
Allen weten zij onfeilbaar hetzelfde bos,
ja dezelfde boom of hetzelfde nest
kastje, hetzelfde stukje wei- of bouw
land en dezelfde rietkraag of wildernis
te vinden, want al onze trekvogels zijn
enorm trouw aan hun geboortegrond
en aan hun vroegere broedgebieden.
Een kievithaantje met een vreemde
stemafwijking trof ik vier jaren ach
tereen aan op hetzelfde kleine stukje
weiland tussen de grienden, totdat het
het vorig jaar plotseling wegbleef,
waarschijnlijk gesneuveld op de „grote
trek". Een kreupele grutto is nu al
voor het derde jaar achtereen terugge
komen in dezelfde hoek van de uiter
waard, waar ik hem twee jaar gele
den voor het eerst zag hinkepoten. De
zelfde scholekster met zijn lichtelijk
scheve staart (waarschijnlijk een tik
gekregen in zijn prille jeugd waar
door een kleine vergroeiing ontstond)
zit weer op 't kleine snippen-eilandje
achter in de kolk naar zijn spiegelbeeld
in het stille water te staren, met zijn
hennetje aan zijn zijde, maar o zo
waakzaam als een soortgenoot in de
buurt komt om naar hij vreest zijn
hennetje het hof te gaan maken.
Ook de meeste andere trekvogels zijn
terug. Zij zijn te vinden op nagenoeg
dezelfde plaatsen, waar zij in voor
gaande jaren ook te vinden waren ai
kunnen wij hun persoonlijke identiteit
door voor ons waarneembare lichte
lichamelijke afwijkingen niet vaststel
len. De bont gekleurde slob-woerden
zwemmen weer met hun grauwe eend
jes langs de rietkragen op de strangen
•n ondergelopen uiterwaarden. De
grijsbruine woerdjes van de zomerta-
ling attaqueren hun medeminnaar van
het onooglijke eendje fel en achtervol
gen hem in de lucht.
Zij maken zich nog pas op om een
nestgelegenheid te gaan zoeken in on
landen of ruige weilanden. Hun grotere
broeders, de wilde eenden van wie
er vele in ons land overwinterden te
zamen met soortgenoten uit het hoge
Noorden en andere de winter in zui
delijker regionen doorbrachten zijn
al verder gevorderd. Bijna alle heb
ben zij al eieren. De vroegste onder
hen zitten al in een bed van dons op
hun vuil-groen gekleurde eieren waar
vier weken na Let begin van het broe
der. de donskuikens uit zullen kruipen
om onder de zorgvolle leiding van hun
moeder de voor hen gevaarlijke we
reld in te trekken.
Vele gevaren bedreigen hen: de mens;
de boven het water vliegende rovers
als zwarte kraaien en eksters; de op
de grond en het water verblijvende vij
anden als ratten, bunzings, wezels,
hermelijnen, otters, vossen, katten en
wat di s meer zij; en hun grote onder
water vijand, de snoek. Ieder jaar
en in het bijzonder dit jaar ook het
weer. Vooral dit jaar was het weer in
februari reeds uitermate zacht en be
gonnen de eenden nóg vroeger te leg
gen dan andere jaren met het gevolg,
dat de kuikens ook eerder geboren
zullen worden dan in normale jaren
het geval is.
Behalve veel warmte en zon hebben
de eendekuikens ook een in verhou
ding tot hun lichaamsgewicht enorme
hoeveelheid voedsel nodig. Vooral de
eerste weken van hun leven wordt dat
opgenomen in de vorm van een on
voorstelbare hoeveelheid insecten,
vooral muggen, die laag boven het
wateroppervlak plegen rond te vliegen
of tegen rietstengels en op waterplan
ten uitrusten.
Is de natuur echter te koud, dan
zullen de muggen zich ook niet laten
zien met erge gevolgen voor de kuikens
die doordat zij soms te lang moeten
rondzwemmen om iets van hun ga
ding te vinden zullen verkleumen
en door gebrek aan voedsel omkomen.
Bij warm weer echter zullen wij de
„pijlen" zoals in jagerstaal de jon
ge eenden genoemd worden als klei
ne raketten zig-zag over het water kun
nen zien schieten, dan weer inhoudend,
dan weer als een pijl uit de boog ach
ter een mug aan, die zij soms met een
klein sprongetje uit het water nog net
kunnen bereiken.
De moeder-eend zal waakzaam, de
nek gestrekt en de gehele omgeving
in zich opnemend, rustig achter haar
her en derwaarts schietende kuikens
aanzwemmen om bij het geringste on
raad met een nauwelijks hoorbaar ge
luid de kuikens als bij toverslag om
zich heen te verzamelen en de dichte
dekking in te zwemmen.
Over land krioelt de kuikentroep
achter de moeder aan. Wie heeft een
eend met kuikens niet onverwacht de
weg zien oversteken soms tot grote
schrik van automobilisten die natuur
lijk plotseling remmen om het groepje
niet te vermorzelen met alle risico's
van slip en kettingbotsingen.
Ook de bergeenden zijn weer present
en vliegen paarsgewijs laag over de
landerijen op zoek naar een konijnen
pijp of ander onderkomen, waarin of
waaronder zij hun nest kunnen maken.
De patrijzen zijn reeds lang gepaard,
maar toch ziet men nog wel eens zwa
re gevechten als een solitair haantje
probeert een gelukkig patrijzenhuwelijk
te verstoren. Nadat de vrijgezel ver
dreven is, zal de trouwe echtgenoot
hem nog honderden meters al rennend
achtervolgen om hem goed duidelijk te
maken tot hoever de grenzen van zijn
domijn strekken.
De sierlijke fazanthanen hebben hun
harem weer om zich heen verzameld.
Evenals de patrijzen zijn zij de gehele
winter hier gebleven, hebben hun me
debewoners van bos, heide en polder
zien vertrekken en terugkeren en trek
ken nu waakzaam rond in hun broed
gebied, de onopzichtige hennen volop
de gelegenheid gevend te fourageren
en zelf slechts af en toe vluchtig iets
oppikkend wat van hun gading is.
Hanen zijn er altijd te veel. Dagelijks
moet de harembezitter vaak gevechten
op leven en dood voeren totdat ook
hier het recht van de sterkste heeft
gezegevierd en hij zich geheel en al
aan de zorg voor zijn hennen kan wij
den.
De leeuwerik stijgt jubelend omhoog
en overziet de bonte wereld onder
hem.
Ik kijk hem na en zie hem als het
ware in het niet verdwijnen, slechts
zijn zang daalt op de aarde neer, waar
Moeder Natuur haar kinderen weer om
zich heen verzameld heeft.
Thans een jaar later, nu de kruit
damp is opgetrokken, blijkt, dat de Ne
derlanders het vorig jaar in de bergen
zeke. niet slechter hebben gedaan dan
bijvoorbeeld de Denen, de Duitsers, de
Belgen en dq Fransen. De Zwitserse
Touringclub gaat zelfs zo ver onge
vraagd te verklaren, dat de Nederlan
ders beslist niet beter of slechter rij
den dan de Zwitsers.
Maar intussen was er in ons land
hard aan de bel getrokken over deze
nationale onkunde in het caravan-rij
den. De minister van verkeer en wa
terstaat verzocht het Verbond voor
Veilig verkeer er „iets aan te doen"
en ook de ANWB voelde zich geroepen
een uitvoerige voorlichting aan de le
den en niet-leden in het jaar-program
ma op te nemen. Er gingen zélfs stem
men op, een speciaal rijbewijs voor het
caravanrijden in te voeren. Gevolg:
van alle kanten wordt d caravan-rij
der er thans op gewezen, dat hij er
goed aan doet, zich in het trekken te
bekwamen, alvorens met een caravan
aan verre reizen te beginnen.
De ANWB heeft onlangs besloten,
ook een rijproef voor gevorderden in
te stellen voor auto plus caravan. Twee
uur lang mag de bestuurder aan een
expert laten zien, wét hij kan en wat
hij niet kan (kosten 35,-) en daarna
zal hem aan zijn verstand worden ge
bracht, op welke manier hij zijn vaar
digheid kan opvoeren. De Nederlandse
Caravan Club deed reeds veel voor het
instrueren van de leden: onder auspi
ciën van het Verbond voor Veilig Ver
keer is men enkele weken geleden ge
start met lessen door autorijscholen in
het gehele land. Daarnaast zijn er ook
rijscholen, die op eigen gelegenheid de
kandidaten de fijne kneepjes van het
caravan-trekken bijbrengen.
IS HET RIJDEN met een caravan
nu werkelijk zo moeilijk. Ir. J. van
Rosevelt, technisch adjunct-directeur
van de -ANWB zegt: „Ik geloof van
niet. Maar het vraagt wèl een langdu
rige voorbereiding. Het is beslist on
verantwoord, wanneer een automobi
list zonder ervaring en enige oefening,
met een caravan een verre reis on
derneemt."
Acht hij invoering van een speciaal
caravan-rijbewijs noodzakelijk? „Nee.
Bovendien zou het moeilijk zijn om in
Nederland voldoende bergtrajecten te
vinden om de circa tachtigduizend be
zitters van caravan-combinaties aan de
tand te voelen. En hoe zou men aan
voldoende deskundige examinatoren
moeten komen. Maar dat wij, als
ANWB, een speciaal examen niet nood
zakelijk achten, betekent niet, dat wij
niet van mening zijn, dat we met alle
ons ten dienste staande middelen moe
ten trachten, de kundigheid van de ca
ravanrijders zo hoog mogelijk op te
voeren."
Een paar tips over het rijden met
een caravan-combinatie kregen we van
de heer R. J. Brandsma, hoofd sectie
Caravantechniek van de ANWB:
IN HET ALGEMEEN kan als norm
worden aangehouden, dat een kampeer
wagen bij voorkeur niet zwaarder moet
zijn dan 60 procent van het gewicht
van de trekwagen, waarbij het eigen
gewicht (leeg) van de beide voertui
gen tegenover elkaar moet worden ge
steld. Bij het gebruik van een boot
trailer met boot moeten we de gewich
ten van beide voertuigen in beladen
toestand tegenover elkaar stellen om
dat in dit geval de lading (de boot) vaak
twee a drie maal zo zwaar is als de
trailer.
BIJ HET RIJDEN met hogere snel
heid moet er rekening mee worden ge
houden, dat het geheel langer, breder
hoger en zwaarder is dan een solo
auto. Het optrekvermogen is, vergele
ken met solo-rijden, zee sterk terug
gelopen en in de hoogste versnelling
nagenoeg verdwenen. Bij auto's met
kleine motoren blijkt de hoogste ver
snelling veelal niet bruikbaar.
HET VERLIES van optrekvermogen
betekent, dat ook bij inhaalmanoeuvres
een aanmerkelijk groter vrij wegge
deelte nodig is.
EEN CARAVAN-COMBINATIE rea
geert veel sterker op zijwind dan een
solo-auto. Dat is niet alleen het geval
op bruggen en viaducten en bij het pas
seren van een bomengroep of een boer
derij. Ook vrachtwagens en bussen
kunnen vrij veel zuiging veroorza
ken op het betrekkelijk grote zijvlak
van de caravan. Wanneer de wind
kracht een sterkte van 8 overschrijdt,
verdient het aanbeveling, met een
licht beladen caravan niet te gaan rij
den. Bij windkracht 10 is dit ook met
een zwaarbeladen caravan niet verant
woord.
DE GROTERE HOOGTE van de ca
ravan-combinatie legt niet veel ver
plichtingen op, doch het verdient aan
beveling om op onbekende routes en
vooral in doorgangen door steden de
voor vrachtwagens aangewezen routes
te volgen: Voor Frankrijk „poids
Lourds" en voor Duitsland „LKW"
Men kan op deze manier moeilijkhe
den bij opbrekingen (tunnelbouw etc)
vermijden en voorkomen, dat de cara
van in nauwe straten in onzachte aan
raking komt met uithangborden en
markiezen.
HET GROTERE GEWICHT maakt,
dat we moeten rijden, alsof de auto
„lui" is geworden. Zet daarom geen
te lange dagtrajecten uit.
PROBEER VERKEERSDRUKTE te
vermijden door het vertrek niet op
vrijdagavond of zaterdagochtend te
stellen. Komt U tóch in files terecht,
tracht er dan van te maken wat er
van te maken valt door niet meter
voor meter op te trekken, doch de
voorrijder even te laten doorrijden,
waardoor het gebruik van de koppe
ling soms tot de helft kan worden be
perkt.
TERUGSCHAKELEN moet gebeuren
voordat de motor gaat protesteren.
ZORG F.RVOOR, voldoende benzine
aan boord te hebben. Op bergpassen is
het gemiddelde laag, duurt de rit lan
ger dan men verwacht en is het ben
zineverbruik hoger dan normaal.
MILJOENEN EUROPEANEN staan
weer op het punt, per auto door el
kanders landen te gaan reizen. Zij zullen
daarbij (wéér, ontdekken, dat we er, on
danks alle goede voornemens, toch nog
allemaal een aantal „nationale" ver
keersborden op na houden, die de bui
tenlanders voor een probleem kunnen
stellen. Ieder land heeft immers nog
steeds zijn eigen „verkeerstaaltje". Ze
ker, men is al op de goede weg. Ook
Nederland schakelde méér over op de
symbolentaal. Zo ging het kleine blauwe
bordje met de Nederlandse tekst „Ein
de Inhaalverbod", dat al zo menige
buitenlander voor een raadsel plaatste,
eindelijk ruimte maken voor het inter
nationaal gebruikte wit-zwarte bord
Maar op tal van plaatsen in Europa
kan men toch nog borden tegenko
men, die ons, Nederlanders, vreemd
zijn. Daarom de raad: kijk, voordat U
naar een vreemd land gaat ook al ligt
het dicht in de buurt, zoals België of
West-Duitsland eerst even de ver
keersregels en verkeersborden van dat
land na. Een kleine bloemlezing van
de borden, welke U kunt tegenkomen,
drukken we hierbij af. Kent U de be
tekenis ervan?
1
M
Als U- dit bord (in Fin
land) tegenkomt, ma£ U
niet met groot licht rij
den. De rand en dwars-
streep zijn rood.
Jammer genoeg gebruikt
men nog te veel wóórden
(en geen symbolen) op de
borden. Deze Zweedse
tekst betekent: langzaam
rijden.
Néé, dit bord, dat in
Noorwegen te vinden is
heeft niets met de Melk
brigade te maken. Het
geeft aan, dat zich hiet
langs de weg een uitwijk
plaats bevindt.
Ej
genomfa
In Italië loopt U op berg
wegen de kans dit (rode)
bord onder ogen te krij
gen. Het betekent, dat U
moet stoppen als de post
auto aankomt en moet
wachten, tot hij gepas
seerd is.
Dit bord kunt U ontmoe
ten in Zweden. De tekst
zegt: géén doorgaand ver
keer.
Een bord uit Engeland.
Rode rand en rode dwars-
streep. Het betekent: ein
de autoweg.
Dit bord kunt U tegen
komen in Zwitserland.
Het betekent: sneeuwket
tingen verplicht.
VOLGENS DE VERWACHTINGEN
van de RAI, zullen er dit jaar meei
dan een kwart miljoen personenauto's
verkocht worden. Men is op het ogen
blik optimistisch gestemi over de ver
kopen. In maart zijn meer dan 30.000
auto's verkocht. De cijfers over het
eerste kwartaal wijzen uit, dat de ver
koop van personenwagens en combina
tie-wagens slechts 3 procent achter
blijft bij het peil van het recordjaar
1965. In dat jaar werden ruim 300.000
wagens verkocht, maar dit was een
„kunstmatige hoogte", omdat er toen
voor 1966 een prijsverhoging was aan
gekondigd (het z.g. Vondeling-effect).
