5[°te prijs korte films vrijwel zeker voor Fernhout
SS
Film
Moederdag'.
Nieuwe films
in Nederland
DUIKELING
MATE IJS
ROSÉ
A-
Scherpschutters in Mexico
drink
gezonde nachtrust
verkwikt ontwaken
BLOW UP, overtrokken
maar boeiend Londen
Lichtvoetige Brigitte in
beeld-schone film
WEEMOEDIG VROLIJK PAAR
kiï'immÈÊÈm
Dubbelganger
NTS in Cannes
POWERTIP
yhln
i<rVi3n"
Schotten op de vuist
DE Tijd
VRIJDAG 12 MEI 1967
12 mei - Nu het
eind,, f filmfestival vrijwel ten
Prii7Pv, S/~ yanavond worden de
enitp gekend moet met
de pp J??* Worden vastgesteld dat
2eiidin (te kwaliteit van de in-
blevenge,? beneden de maat is ge-
elkp men gewend is hier
p aan te leggen.
df6lle
$illle-
w°LEN is het overlijden
l-irn«ële ,"lene v,
t heen rfdvacht.
-«» -
cClSe railitrr°ïsche halleluia °P het
Zijn
y*t 'Zl
- "«Bt
Chan' riVERWijT
Vkvi,faatStisCtiH en
°k'
Jacqueline Sassard en Dirk Bogarde in Joseph Losey's „Accident",
het enige meesterwerk dat Cannes althans bij de films met nor
male vertoningsduur dit jaar te zien kreeg.
Zweedse lyriek
Kritiek-week
Vele modellen en kleuren.
Vanaf 5.95
Fernhout
HANS KELLER
Importeur:
ANDRE KERSTENS
TILBURG
-
Yul Brynner schiet met scherp.
David Hemmings als de modefotograaf aan het werk.
Brigitte Bardot en Laurent Terzieff als het weemoedig vrolijke
Ini „Een liefde van twee weken".
paar
gemiddelde kwaliteit
in CANNES ONDERMAATS
onze
Pa-n sPeciale verslaggever)
^Ury ojic''1- Van e f^ms die door de
1drnvetp,.P' hiding van de Italiaanse
^°rden i,ön Alberto Blasetti zullen
palm "ekroond met de Gouden
ie& en ii' E zdveren broertjes en zus
her een le dientengevolge vrijwel ze-
Bernoet Succesv°l wereldroulement te-
bjk nn„aJl' was er dit jaar eigen-
!eri rnec\ 0én die het peil van
^n3else S.erwerk heeft gehaald: de
°nBelun lnze!nding „Accident" (Het
tosp,, VJaarrnee
toneelschrijver Harold
°SeV h f"J"u'rmee regisseur Joseph
terei(ct d briljante hoogtepunt heeft
de 0eu at zijn tot dusver vervaardig
De -p'e v°orlopig bekroont.
v0nle,het scenario en de dialo-
Sahspra r. deze film schreef, maakt
*igen]j;, °P soortgelijke termen. En
*cteijrs of e'dt ook hetzelfde - voor de
Fintp n'ey Baker, Dirk Bogarde
ehant, ri 'S- echtgenote, Vivian Mer-
d® r0'j tn een kleine, mild gespeel-
v s®y-fii he eerste vrouw in een
i 8r onv2 on6eschon<ien door het
'ijk l n®end® kwaad een onafhan-
^ekkpv,fVeït mae leiden de indruk-
Si
acteerprestatie
ien f ,everde-
^Scht - waarvan veel
de indruk-
van het
"waarvan veel werd ver-
p.Blow up", schets van „The
r-»«aan- c|ty" Londen, waarmee de
e£t Vlichelangelo Antonioni zich
■laten
kennen als een half mo-
Vio THE FALL" van Arthur MiU
l^o,nrdt verfilmd. Hij al worden op-
anln fleuren en grootbeeld. Wie
rj hier kent uit de voorstellingen
''tin «e Eaagsche Comedie met Paul
?enbergen en Myra Ward of
e Koninklijke Nederlandse
e Ji„ b'lrB te Antwerpen die hier ook
de>.utsend
geweest, zal het wel even
in de oren klinken dat over
Wordt voorspeld dat hij „een
^li'yie zal worden van echte oude
«6,
nu
vertoond"
Daar zij we na
benieuwd naar en voor het
ivachten we maar af. Wie de
glamour en de schok der
ai van 1967. De film zal op so-
e ®9en n *exueel terrein gebieden bloot-
,hi die tot nu toe zelden in een
n zullen spelen is nog onbe-
e o0j,e£ s°enario is van Abby Mann
<:Aet scenario voor Judgment
en Ship °f foolsbeide
nley Kramer, schreef.
°0r Biney uitvoerig herdacht.
rje 'and, waar het moderne fil-
bere )frote massa even gemakke-
,6'e 'kt als het moderne experimen-
;f.ee' of ballet, schrijft een popu-
v^alt hgerenblad, Dookola Swiata:
|6r'aten 'Sney heeft ons voor altijd
ju'tapej."aaar de wereld die hij ge-
aSe eeft, de wereld van Mickey
-."Ze ejp11 Repaid Duck, een deel van
1 de jeugd, zal bij ons blijven.
cir-eld van Disney is alles mo-
>lhgen eet 's een wereld waar bloemen
ï^t'id f v°Sels spreken. Maar tegelij-
E'alit-©it een wereld van harde
gevê ?6 hasis daarvan wordt door
h gt dit gevormd. Bij Disney ein-
g-" DatVeCht alt'id in een overwirv
at zeggen de jongeren.
V in - HOWARD speelt Lord Car-
o Van rf8n nieuwe> grootse verfil-
b'bp-. Dez Charge van de lichte bri-
i''Ccej-fj beroemde aanval werd ge-
tot •- lJ ns de Krimoorloa van
ri?c'1 nint''(i,'..(->rn de opnamen zo realis-
>pr 8ftyfc te 1
Hartlcy
*irf de co ^es'°ten gebruik te maken
n. ettie7„ "derie van de Turkse pre-
De Turkse rege-
te maken hebben pro-
Vo^vdson ?artl*y en regisseur Tony
te-9 P°siti°F een verzoek in deze rich-
Seen V Beantwoord. Het zal ech-
"ar,
Uee;
9e
9a:
aire verleden worden. Deze
een grote blunder ge-
e —-'ite u Van kapitein Nolan die
kan.... rigade liet aanstormen op
°m h Van de Eussen in plaats
tie 9 Va, cileen te trekken. De onder-
Oj^fertuj e. brigade werd zo tegelijk
he, 0rhe sch?B Van de Russen. John
°°rsprr,,V epf -met Charles Wood
pr°y-kelijke scenari0,
van sommigen dat
nihilistisch te
ep desl'st onrechtvaardig.
n-,en optimistische en kant-
"P'ossingen
ko'ul men fn. het
de i
V,'
aii.uf'hdt
'ac;f-e
voor belangrijke
leven, akkoord. Dit
v, -- Wet L"*" industriefilm waar de
v«w. ar van 6 gro°tste gemene deler
iheB-dgen. filmmaker mag men
eerlijk zegt wat hij
th een
'°mdW We er alIemaal b'j be"
at hebben trouwens de
k0lt>, omri 'f dat gezegde niet aan-
i in
N tn er> IhiinNVaa'i onsamenhangende)
tfij. 6 ooit ar,!ren^ over het leven, tot
v ac- öirksp6rs Sedaan?" aldus pa-
fon'eid'Critisch 1p-,h6t laatste nummer
d'hg v Efimforum. Dit naar
^ih:,Gt Jean_p ^?dard's „Pierrot le
Belmondo en Anna
r
dieuze, half mystieke dieperik
bleek ondanks zijn prachtige vormge
ving een pretentieuze tegenvaller. De
Franse bijdragen waren evenmin
openbaringen. Alain Jessua stelde
enigszins teleur met zijn tweede film
„Jeu de massacre", een te ernstige
satire op de invloed van het stripver
haal. „La mouchette" van Robert
Bresson bevestigde de principiële
voor- en tegenstanders van deze Fran
se ethicus in hun oordeel maar lever
de weinig nieuws op. Voor „Mon
amour, mon amour" van Nadine
Trentignan hand in hand blij hol
len door het bos en de complete
Italiaanse afvaardiging geldt hetzelf
de.
De Zweedse inzending „Elvira Ma-
digan" van de jonge cineast Bo Wi-
derberg is wel iets bijzonders. Ook
veelvuldig blij hollen door het veld,
maar hier hebben de lyriek in de ver
teltrant en de prachtige fotografie een
voldragen tragische binnenkant in de
geschiedenis van twee geliefden die
de wereld zijn ontvlucht en het voort
bestaan van hun liefde door gebrek
aan geld, eten en contact met andere
mensen onmogelijk ziet gemaakt. De
kleine filmlanden Israël, Algerije,
Zwitserland, Spanje en Mexico pas
seerden vrijwel onopgemerkt. Terecht.
Anders was het met Hongarije, dat
met „De tienduizend zonnen" van Fe-
renc Koza een boeiende kroniek afle
verde over het leven van twee, drie
opeenvolgende generaties van Hon
gaarse boeren. De film was zo op
merkelijk door de onafhankelijke visie
van de 29-jarige maker op de recente
sociale ontwikkelingen in Hongarije,
die worden gemarkeerd door de over
gang van het feodale bestel in de der
tiger jaren naar de terreur van de
tweede wereldoorlog van de bevrij
ding in 1945 via het Stalinistische
communisme, de inspirerende revolu
tiedagen van 1956, de daarop volgen
de afkoeling, naar de thans bestaande
mogelijkheid ook in een communis
tisch geleid land een individueel be
staan te leiden.
Ook de gelijktijdig met het festival
onder de hoede van een aantal Fran
se critici plaatsvindende „Semaine de
la critique" miste dit jaar de verras
singen van een echte film avant-gar
de. De organisatoren die in deze ex
clusieve filmweek de meestbelovende
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
Ttcee van de drie verkochte geiser» zijn een
FASTO, met de unieke patent-knop voor heet
water in tie keuken en veilig-tearm water in
de douche
filmjeugd bij de wereldpers willen in
troduceren en de „jeune cinéma"
koesteren zoals een al wat oudere
hopman die niet achterop wil raken
voor zijn jongens opkomt, trokken
films aan uit Canada, Frankrijk, Bo
livia, Engeland, Japan, Joegoslavië,
Italië en Nederland. Slechts twee van
die bijdragen sprongen er echt uit: de
verfilming van Leroy Jones' korte to
neelstuk „Dutchman" en een filmre-
portage over het leven en de behan
deling van emotioneel gestoorde kin
deren in de Canadese psychiatrische
inrichting Warrendale. Dat is tevens
de titel van de film die door middel
van een droge, bijna steriele waarne
ming een helder, niet door enige gêne
gehinderd verslag geeft van de won
derlijke therapie die een jonge psy
chiater onlangs in Canada heeft ge
ïntroduceerd en die nu in een aantal
instituten met verbluffend resultaat
schijnt te worden toegepast. De ma
ker van de film Allan King heeft vijf
weken lang in een van die tehuizen
het dagelijks leven zonder enige be
lemmering mogen vastleggen. Het fo
to-materiaal leverde hem de stof voor
twee-dagen-Warrendale. De openhar
tigheid van de kinderen die de toe
schouwers tijdens de duur van de
film bijna ongemerkt met een idee
van hun voorgeschiedenis heeft leren
kennen, maakt Warrendale tot een
touchante ervaring. Maar met avant-
garde had deze reportage niets van
doen, al is hij bijvoorbeeld uitstekend
geschikt voor uitzending via de tele
visie.
„Dutchman" zal de Nederlandse
bioscopen vermoedelijk evenmin ha
len. Niet omdat deze indrukwekkende
verfilming van het gelijknamige to
neelstuk t— thans op het repertoire
van Toneelgroep Theater niet goed
genoeg voor Nederland zou zijn, maar
om het domme dat de film slechts
vijftig minuten duurt en niet overeen
komt met de normale bioscooplengte.
Tussen de korte films die naar Can
nes werden ingezonden staat John
Fernliouts Ciel de Hollande" 70
mm, cinerama in kleuren op een
zame hoogte. Alleen de Franse docu
mentaire over de pionier van de foto
grafie Nadar is de moeite waard. In
het gezelschap van de overschietende
reeks slaapverwekkende kunstfilms
kan Fernhout de grote prijs bijna niet
meer ontgaan.
De buitenlandse belangstelling voor
zijn film is zo groot dat „Ciel de Hol
lande" na de normale projectie voor
pers en jury, dezer dagen moest wor
den herhaald. In Engelse, Franse en
Amerikaanse kritieken valt op dat de
toeschouwers niet alleen door de ef
ficiency van deze Hollandse film wor
den getroffen „hierna hoeft nie
mand meer een film over Holland te
maken" maar ook door de muziek
van de Amstelveense componist Ro
bert Heppener, die naar de mening
van twee Franse filmjournalisten die
ik sprak hun gevierde Franse landge
noten Maurice Jarre (componist voor
onder meer de film „Dr. Zjivago")
en Georges Delerue (componist voor
onder meer „Jules et Jim") in bruik
baarheid en oorspronkelijkheid verre
overtreft. Een compliment dat hierbij
zonder aarzeling wordt doorgegeven.
ADVERTENTIE
De op deze pagina
films draaien in:
besproken
BLOW VP: Kriterion Amsterdam,
Kriterion Rotterdam; 18 jaar.
DE LOSPRIJSCineac Regbree-
straat, Amsterdam; 14 jaar.
EEN LIEFDE VOOR TWEE WE
KEN: City, Amsterdam en Den
Haag; 18 jaar.
DE TERUGKEER VAN DE ZE
VEN: Royal en Corso, Amsterdam;
14 jaar.
THE DOUBLE MAN: Cineac
Damrak en Rialto, Amsteradm en
Rex Den Haag; 14 jaar.
DE ZEVEN MACGREGORS
ra, Den Haag; 14 jaar.
Flo-
HET ZAL DE BEWONDERAARS
van Max von Sydow vreemd aandoen
de grote Zweedse acteur na zijn op
vallende rollen iri enkele films van
Bergman terug te zien in een kleu-
renprent, die men met enige fantasie
in het genre „wild west" zou kunnen
rangschikken. In „De losprijs" ver
keert Sydow als de .piloot Svenson in
het gezelschap van Mexicanen, die
even ruig zijn als het landschap, dat
hen omgeeft. De beloning, waar alles
om draait, is de moeite waard. Hij
staat op het hoofd van een man, die
Svenson goed kent en die er ten
onrechte van verdacht wordt een
kind te hebben vermoord. De 50.000
dollar staan de na een vliegtuigonge
luk berooide Svenson wel aan. Vandaar,
dat hij met zijn Mexicaanse metgezel
len aan een uitputtende achtervolging
begint op de gezochte en zijn vrien
din (Yvette Minieux).
De aanwezigheid in „De losprijs"
betekent voor Sydow duidelijk een dui
keling naar een minder genre film.
Het is een weinig boeiend verhaal en
alleen al wat betreft de traagheid
waarmee de acties verlopen, zou het
een film uit Sydow's geboorteland kun
nen zijn.
ADVERTENTIE
een Zwitsers natuurprodukt
versterkend moutvoedsel
DE ZEVEN MANNEN zonder vrees
die in het schilderachtige Mexico van
rond de eeuwwisseling zo'n ruw en
onstuimig leven leden zijn terugge
keerd. Er zijn diverse nieuwe gezichten
bij, maar één van hen kennen we goed:
Yul Bryrmer. Ze zijn onveranderd on
verschillig en schietgraag maar ook
moedig en ridderlijk. In „De terugkeer
van de zeven" ziet Brynner zich ge
noodzaakt het op te nemen voor de
vrouwen van een hacienda waarvan
alle mannen door desperados zijn ge
vangen genomen. Hij weet een zestig
tal bondgenoten mee te krijgen in de
strafexpeditie tegen de Mexicanen. Ze
ven man tegen honderden, de strijd
is wel ongelijk, maar de zeven
zijn mannetjesputters en scherpschut
ters, die met hun slimheid vele te
genstanders in het zand doen bijten.
De regisseur Burt Kennedy heeft er
een mannelijke film van gemaakt, met
vele spectaculaire gevechten, stoer ge
rij op prachtige paarden en met en
kele goede hoofdrollen, maar niet zo
kernachtig als in „The magnificent
seven". Met name stoort het toch wel
wat té grote gemak waarmee Brynner
en de zijnen hun heldendaden verrich
ten. Daarbij zijn de dorpelingen om
■»(ie het gaat al te veel als willoos
mensenvee afgebeeld. Er gaat geen
greintje kracht van hen uit. En als
tot slot, als de „zeven" naar het vol
gende karwei op weg gaan, de kin
dertjes van de pueblo in keurige krin
getjes een rondedansje gaan maken
is slechts een schouderophalen over
deze sentimentaliteit op zijn plaats.
ADVERTENTIE
GEEN FILM-ACTEUR met een beet
je zelfrespect of hij speelde enkele ja
ren geleden minstens eenmaal een rol
in een wild-westverhaal. Tegenwoordig
is dat een spionage-geschiedenis en zo
zien we in „De man die een ander
was", hoe Yul Brynner. stoer en on
doorgrondelijk onder zijn glanzende
schedel uitkijkend, als topagent van de
Amerikaanse geheime dieftst door
Oostberlijnse spionnen in een hinder
laag wordt gelokt om te worden ver
vangen door een dubbelganger die zijn
plaats moet innemen.
In het genre van de serieus opge
zette spionagegeschiedenis een goed ge
maakte, spannende film die getuigt
van de onmiskenbare talenten van zijn
maker, de regisseur Franklin J. Schaff-
ner. Met de ontknoping van de inge
wikkelde intrige ten gunste van de
Amerikanen heeft hij niet goed raad
geweten. Maar dat wordt ruimschoots
goedgemaakt door de kleurige mee
slepend gefilmde achtervolgingsscènes
tot slot, waarin de skiërs met hun
toortsen langs de berghellingen rond
het Oostenrijkse Sankt Anton omlaag
suizen.
iwMW
ADVERTENTIE
Kies een FASTO geiser met de unieke patent-
knop voor heet water in tie keuken en veilig-
icarm water in de douche. Twee van de drie
verkochte geisers zijn een FASTO
VAN HET RUSTIEKE RAVENNA
met een neurotische Monica Vitti naar
het turbulente Londen, de modestad
van de laatste jaren met een koele Va
nessa Redgrave, een hele stap voor
Michelangelo Antonioni, de regisseur
van „Blow up", die zo kort na Cannes
al zijn Nederlandse première beleeft.
Over deze geprezen en misprezen,
zeker heel interessante film, is dins
dag al in ons blad geschreven. Van
daar slechts enkele notities.
Blow up in drieërlei opzicht. Aller
eerst ten aanzien van de modefotograaf
die een aantal foto's genomen van een
vrijend en stoeiend paar in een park
dusdanig opblaast dat hij heel duide
lijk een moord ziet begaan. Ook met
betrekking tot de inhoud van de film,
die een klein gemengd bericht tot on
derwerp heeft en die met allerlei „vul
sels" is uitgerust als de bezeten ac
ties van de fotograaf in zijn atelier,
zijn escapades in clubs en met dar
tele meisjes. Blow up tenslotte omdat
Antonioni in zijn kenschets van het he
dendaagse Londen, de swinging city,
niet voor overdrijving en te sterke ac
centen uit de weg gaat.
Ala ietwat overtrokken weergave van
de popsfeer van Londen mag de film,
in prachtige kleuren gestoken, als ge
slaagd worden beschouwd. Als thriller
kan men hem zeker waarderen. Als
psychologische Spielerei met zijn en
niet zijn, schijn en werkelijkheid tot
op zekere hoogte ook. In zijn als diep
zinnig bedoelde filosofie aan het slot
als hij zijn leeg spel met de tennissers
speelt gaat Antonioni echter over de
schreef. Dan geeft hij zijn film een
extra dimensie die onnodig is. De sus
pense rond verdwenen foto's en een ver
dwenen lijk (en verdwenen Vanessa,
want haar telefoonnummer klopt niet)
mocht voldoende zijn voor de spanning
en de fictie die hier vereist is.
Intussen een film d'e men, nou,
niet ademloos, maar zeker gespannen
bekijkt. Opnieuw een knap werkstuk
van een regisseur die het vak tot in
de toppen van zijn vingers beheerst,
die zijn personages (David Hemmings
is een ontdekking) machtige impulsen
verleent, die net zo bezeten van zijn
werk lijkt als de jonge fotograaf, Tho
mas, voor wie Antonioni zelf model
had kunnen staan.
OERARö OROOT
BRIGITTE BARDOT is weer hele
maal de grote ster in de laatste film
van Serge Bourguignon „Een liefde
voor twee weken" (A coeur joie). Zij
zweeft lichtvoetig als een libelle naast
haar lelijke geliefde Laurent Terzieff.
Eerste scène: Brigitte op een wild
Parijs' dansfeest waarbij ze haar gro
te liefde in de steek laat voor een
dansje met een ander. 'Laatste scène:
Brigitte holt naar het. vliegtuig waarin
haar tweede grote liefde Vincent net
verdwijnt in het blauwe zwerk. Haar
aarzeling tussen de degelijke eerste en
de dwaze, luchthartige tweede heeft
haar 't vliegtuig laten missen waarmee
Vincent een beslissing wilde forceren.
Brigitte speelt hier de mannequin
die met enkele vriendinnen naar Lon
den reist om daar modefoto's te la
ten maken. Haar minnaar reist haar
achterna en na enige afweermanoeuvres
begint het lieve leven. Ze rijden er
getweeën tussenuit tot ze in een hoog-
romantische ruïne in de Schotse hoog
landen aan de kust worden opgevangen
door een vaderlijke Schot die niemand
anders is dan James Robertson Justi
ce in kilt. Die wijst hun een plekje
in het hooi. Maar Brigitte blijft tussen
alle feestelijke tochten langs de zee
tussen de krijsende meeuwen en bij on
dergaande zón, de vrouw die aarzelt
en ze komt tot conclusies als „Je kunt
niet van twee mannen tegelijk houden.
Daarvoor zijn onze harten te klein".
Ze zou dus wel beter passen in een film
van Agnes Varda a la le Bonheur. Maar
het is juister de film te zien als een
groot kleurig gedicht over een stuk
levensplezier. Er zijn duidelijke paral
lellen met de jongste Antonioni die
eveneens Londen als decor voor zijn
Blow-up" nam. Ook hier modefo
tografen die hun fantastische plaatjes
schieten waardoor Bourguignon frag
menten uit filmgeniek Londen mengt.
Het is tevens het beste d®al van de
film. Het lange stuk in de Schotse ruïne
wordt tegelijk het zwakste omdat het
bij alle gesuggereerde levensvreugde
ln Gaullistisch optimisme oppervlak
kig en wat naïef aandoet. Niet zoals
in de beste tijd van een De Broca en
andere mannen van de Nouvelle Vague
waarmee Bourguignon verwant is,
maar omdat men in deze ongecompli
ceerde, engelachtige B.B. nu eenmaal
moeilijk geloven kan. Zo blijft deze
film een kleurenvuurwerk dat snel in
de herinnering is uitgeblust.
H. W.
In- een Italiaans-Spaanse coproduktie
slaat een familie van zeven naar Texas
geëmigreerde Schotten een roverben
de onder een Mexicaanse bendeleider
De Santillana ongeveer letterlijk de
grond in. Dat kan allemaal gebeuren
in zo'n Italiaanse western waarvan 7
Guns for the MacGregors (De zeven
MacGregors) een goed voorbeeld is.
Frank Grafield heeft er een bijzonder
geestig verhaal van gemaakt met uit
bundige vechtscènes waarin de Schot
se clangeest die mannen en vrouwen,
oud en jong tot de meest fantastische
vechtexplosies brengt, voor een fikse
dosis humor zorgt.
De droge dialogen, de blijmoedigheid
waarmee de whiskey drinkende Schot
ten opwindende vuist- en schietgevech-
ten aangaan tegenover de „serieuze"
wreedheid van De Santillana, diens prot
serige kapitein Miguel en zijn kornui
ten maken er bijna helemaal een paro
die van. Zelfs de liefde ontkiemt er op
een verrassende manier doordat een
der Macgregors telkens op een of an
dere wijze al vechtend in de kamer of
nabijheid van zijn geliefde belandt. De
Italianen raken er met hun westerns
steeds beter in.
HILVERSUM, 12 mei Op het te-
HILVERSUM, 11 mei Op het te
levisie-actualiteitenfestival in Can
nes, dat zondag werd beëindigd, is de
NTS bijzonder goed voor de dag geko
men, ook al behaalde ze dan niet d«
ene prijs die voor haar categorie van
inzending beschikbaar was. De Zwit
serse televisie wist haar met een re
portage over de ruimtevaart net één
puntje voor te blijven en daarmee de
prijs in de wacht te slepen. De festi
val-deelnemers waren vooral ver
baasd over de vrijheid, waarmee Ne
derlandse politici zich voor de came
ra bewegen.
