c
Moederziel alleen over de oceaan
De koningskinderen musiceren
ROBBIE DE
BEER en de
totempaal
a
TIJD-OPNAMEN nommer 10
N
LINDBERGH IS NU EEN RUSTIG BURGER
Wie komen er allemaal op Schiohol?
Echtpaar viel
plat voorover
ut IIJD
ZATERDAG 3 JUN11967
mmm
,Wat! Heeft-ie wéér geen spruitjes?"
4 i^ljl
Charles Lindbergh is
nu een man met grijs
haar, die elke dag in de
trein naar zijn kantoor
de krant zit te lezen. Er
is niets bijzonders aan
hem te zien. Hij valt
niet op. Hij wil ook niet
opvallen. Maar veertig
jaar geleden, toen hij
een jongeman van vijf
entwintig was, stonden
de kranten vol over
hem. Zo vol als ze kort
geleden stonden over de
eerste ruimtevaarders.
„Er staat: Stuur ons de duif terug met een exacte positie!"
Op nieuw Schiphol
Eindredactie van
Jullie eigen Tijd":
PAUL BIECEL
Hoor ze daar eens musiceren
in de sonatinezaal!
Ja, de kind'ren van de koning
zijn verbazend muzikaal.
Alexander speelt piano,
Hanna slaat de blaadjes om.
Bellefleur bespeelt de cello.
Wietjewik slaat op de trom.
„In de maat en rustig tjllen!
Zet hem op!" roept Prins Kwintijn,
en hij rammelt en hij rinkelt
met zijn gouden tamboerijn.
„Tureluut" daar klinkt een solo:
Hoempiedik blaast op de fluit.
N/iaar het hondje aan zijn voeten
beeft en rilt en jankt het uit.
„Doe dat beest weg!" roept Johana.
„Ba, dat janken maakt me ziek".
„Niets daarvan", zegt Alexander.
„Hoempie's hond is ons publiek".
En dan spelen ze weer verder,
fuut tsjieng fuur en hoempahoep.
Ja, zo gaat het daar geregeld
aan het hof van Kantaloep.
vera wins
&W
■S*'V.
Robbie rent naar de rivier, roepend: „Grijze Vleu
gel. Wacht op mij!" Als hij Robbie hoort roepen, stuurt
let Indiaantje zijn bootje naar de oever. „Ik blij zijn
dtt ik je zie, kleine beer," zegt hij. „Ik terug moeten
nair mijn stam. Opperhoofd Beer, jouw vader, mij
gehclrren heeft totempaal naar kano te brengen."
„Wat :ammer, dat je niet langer kimt blijven", zucht
Robbie. Zijn gezicht klaart op als hij Grijze Vleugel
vertelt cat Skip genezen is door de kruiden die oma
hem gege'en heeft.
Als Robbie de hele jeschiedenis verteld heeft, klimt
Grijze Vleugel uit zijn kno. „Verhaal van kleine beer
mij blij hebben gemaak", zegt hij. Hij glimlacht en
pakt een van de veren ui zijn hoofdtooi. „Deze voor
jou zijn", zegt hij. „Dat btekenen dat wij broeders
zijn". Hij bevestigt de veer ->p Robbies hoofd. „Ik zal
je noit vergeten, Grijze Viugel", zegt Robbie. De
Indiaan geeft Robbie een steige hand. „Vaarwel, ik
moet nu gaan", zegt hij.
De twee vriendjes wuiven naar elkaar totdat de kano
in een bocht van de rivier uit Robbies gezichtsveld
verdwijnt. „Ik vraag me af, of ik hem nog ooit zal
zien", denkt Robbie. „Ik vind het jammer, dat hij te
rug moest". Hij blijft nog even peinzend voor zich uit
staren, totdat een stem hem doet opschrikken. „Zeg»
wat zie jij er mooi uit met die veer!" Het is Rollo, de
zigeunerjongen. „Grijze Vleugel gaf hem mij", legt de
kleine beer uit. „en ik denk er net aan, dat hij een wig
wam in onze tuin heeft opgezet. Daar kunnen we fijn
mee gaan spelen".
Rollo is erg benieuwd naar de wigwam. „Daar
kunnen we indiaantje mee gaan spelen", roept hij uit-
„En jij mag het opperhoofd zijn, omdat jij die veer
hebt. Kom mee, we gaan een paar vriendjes halen"
Ze rermen weg en als ze bij het dorp zijn bellen ze
aan bij de huizen van hun vrienden. Als die horen dat
er een wigwam in Robbies tuin staat, zijn ze
enthousiast,
dellijk.
heel
„Ja, we komen mee", roepen ze onmid-
Gezamenlijk gaan ze op weg naar Robbies tuk1»
waar de wigwam nog steeds staat. „Er is plaats g^
noeg voor iedereen", zegt Robbie. Kom mee, dan hon
den we een vergadering." Ze maken zo'n lawaai, dat
mevrouw en meneer Beer nieuwsgierig naar buito*1
komen, waar ze zien dat de jongens een vreugdedal
rond de wigwam maken. „Wat een luidruchtige in
dianenstam", lacht Robbies vader. „Grijze Vleugei
heeft wat op zijn geweten!"
EINDE.
„Ik hoop niet dat het met mij nog eens zover zal komen dat ik
met poseren mijn geld moet verdienen!"
„Nee, dank u vriendelijk! De laatste keer dat ik me op zo'n ding
bevond verging het!"
STATlOW (ALTAR
STATION FINLX
JULLIE EIGEN TIJD
Nu was Lindbergh ei
genlijk ook een ruimte
vaarder: de 5500 km lucht-
ruimte boven de Atlanti
sche Oceaan tussen New
York en Parijs heeft hij
in z'n dooie eentje over
brugd. In een piepklein
vliegtuigje waarin hij on
geveer zo nauw zat als de
ruimtevaarders in hun
capsule, met alleen maar
een pakje boterhammen
bij zich en'wat water om
te drinken. Zijn vliegtuig
je had maar één motor.
Als die weigerde, was het
met hem gedaan.
Maar er was iets an
ders, dat zijn tocht mis
schien wel nog spannen
der heeft gemaakt dan
een raketvaart van tegen
woordig: hij had geen ra
dio aan boord.
Een ruimtevaarder kan
naar de grond seinen en
vertellen dat hij het best
maakt, of dat er iets ha
pert, of dat hij pijn krijgt
aan zijn been. En dan kun
nen ze hem vanaf de
grond vertellen wat hij
moet doen.
Maar Lindbergh heeft
iedereen goedendag ge
wuifd en een hoop
mensen riepen dat hij
krankzinnig was en ze
ker zou verongelukken
kroop in zijn nauwe cock
pit, gespte de riemen aan,
steeg op en was vanaf dat
ogenblik moederziel al
leen.
Lindbergh zal zich de
eerste uren nog best heb
ben gevoeld. Maar na vijf
uur wil je wel eens even
staan en lopen. En na
tien uur begint je rug pijn
te doen, of je been te sla
pen. Maar nog steeds is
er niets anders te zien dan
die onmetelijke zee in de
diepte en de eindeloze
lucht rondom. Het weer
veranderde. Er kwam
mist opzetten, gevolgd
door regen en hagel.
Windstoten slingerden het
vliegtuigje heen en weer.
Met branderige ogen op
zijn kompas turend moest
Lindbergh 't toestel in be
dwang houden, en in de
goede koers. Als hij teveel
naar rechts zou afwijken,
kwam hij niet in Parijs te
recht en zou de hele tocht
mis gaan omdat het tra
ject overzee dan te lang
werd. Zijn benzinetanks
waren wel tot de rand toe
gevuld bij zijn vertrek,
maar eens zou de laatste
druppel toch verbruikt
zijn...
Na een halve dag, een
hele nacht en nog een
halve dag te hebben ge
vlogen, 24 uur achter el
kaar zonder één minuut
te slapen, was hij zo lam
lendig geworden, dat hij
Ni-»**'
dacht: zo meteen laat ik
de stuurknuppel los, doe
m'n ogen dicht en laat de
boel maar gaaf.. Ik ben
zó moe, dat ik lie\er dood
ga.
Maar Lindbergh heeft
de stuurknuppel niet los
gelaten. Hij is niet iï de
golven te pletter gevlo
gen. tenslotte klaarde de
lucht weer op. De herrfil
werd strakblauw, hij kreeg
wind mee, waardoor hij
sneller vloog en plotseling
ontwaarde hij door zijn
prikkende ogen 'n flauwe
streep aan de horizon: de
kust! Vanaf dat ogenblik
vergat hij zijn vermoeid
heid. Met de ondergaan
de zon achter zich vloog
hij het Europese vaste
land binnen en waarachtig
niet lang daarna onder
scheidde hij de bekende
vorm van de Eiffeltoren!
Het vliegveld van de
Franse hoofdstad werd
met fakkels verlicht om
de Amerikaanse waaghals
te laten landen. Zaterdag
21 mei 192 7, om vijf voor
half tien 's avonds raak
ten de wielen van Lind
bergh's eenmotorig vlieg
tuigje de grond. Drie en
dertig en een half uur was
de lange jongeman achter
elkaar in de lucht geweest.
Het werd een wereld
sensatie.
HET NIEUWE SCHIPHOL is een van de
allermodernste luchthavens van de wereld
geworden. Het is ook helemaal niet gek
om het een luchtHAVEN te noemen, want
uit het gebouw steken lange pieren naar
buiten, waaraan de vliegtuigen als het
ware vastmeren. Als bezoeker mag je bo
venop die pieren lopen, en daardpor kun
je veel dichter bij de vliegtuigen komen
dan vroeger op het oude Schiphol. Vijftig
jaar geleden werd er nog gelachen om de
luchtvaart. Goed, een paar waaghalzen
hadden dan wel gevlogen in rare toestellen
die op een grof insect leken, en er was
zelfs een Hollander, Antony Fokker, die
een rondje boven Haarlem had gemaakt,
maar dat waren alleen gevaarlijke spelle
tjes die nergens toe leidden...
In de Amsterdamse gemeenteraad werd
dan ook bulderend gelachen toen iemand
voorstelde een weiland in de buurt van de
stad te kopen om er een luchthaven van
te maken. Welke idioot dacht nou dat ge
wone burgers zich in de lucht zouden wa
gen? Welja, zeker als bij de spoorwegen:
inplaats van een kaartje naar Groningen
of Zwolle te nemen zouden de mensen een
biljet kopen voor Londen of Parijs of Rome
en dan hupsakee de lucht in vliegen? Ha
haha!
Weet je wat de man, die vond dat het
weiland gekocht moest worden, toen heeft
geantwoord? Hij zei: „Misschien zullen de
mensen later nog wel eens lachen als ze
lezen dat U nu zo lacht".
Die mensen zijn wij.
Dat weiland is namelijk een paar jaar
later toch gekocht het is nu tientallen
malen groter, de hele wereld kent het als
Schiphol, en je kunt er met je vliegbiljet
naar Londen, Parijs, Rome, zelfs naar New
York en Tokio en Nieuw Zeeland, hupsakee
de lucht in. Dat vliegen naar New York
over de oceaan dus is een verhaal
apart. Een van de eerste vliegeniers die
dat durfden, was Charles Lindbergh, over
wie je hierboven kunt lezen.
Maar nu de vraag: weet je hoeveel vlieg
tuigen uit het buitenland tegenwoordig op
Schiphol komen? Schiphol aandoen, zoals
dat heet? Hierboven staan de tekens van al
die luchtvaartmaatschappijen. Probeer er
maar eens achter te komen hoe ze heten
en uit welke landen ze komen. Nummer
16 ken je al!
De volgende week zullen we ze bekend
maken. Dan kun je zien hoeveel je er goed
had.
DE AMERIKAANSE
waaghals Lindbergh, een
van de eersten die over
de oceaan vlogen zoals je
hierboven kunt lezen,
had geen radio aan
boord. Het is tegenwoor
dig ondenkbaar dat je zo
een tocht zou maken zon
der radiocontact te heb
ben met „de grond".
Maar in die tijd was dat
een nieuwigheid waar
niet veel mensen in ge
loofden. Een van van de
eersten die het nut ervan
hebben getoond was Wil
lem Vogt, de grote man
van de AVRO. Ruim
veertig jaar geleden
kwam hij met een „sein-
toestel" bij de heer Ples-
man, de grote man van
de KLM. Na lang aan
dringen mocht die „las
tige radio-gek" dan zijn
kunsten tonen op een
vliegtocht naar Londen
en terug
Op de terugweg boven
Het Kanaal bedacht de
piloot een geintje. Hij ge
loofde voor geen cent in
dat draadloze contact
met de thuishaven. „Hé"
riep hij naar Vogt „vraag
eens aan de jongens in
Rotterdam of ze mijn
kist voor Amsterdam
willen warmdraaien."
H.j moest namelijk van
Rotterdam, waar ze zou
den landen, met een an
der vliegtuig door naar
Amsterdam, en de motor
moest tevoren een mi
nuut of twintig warmlo
pen. Het duurde een tijd
voor Vogt het kon ver
staan, en de piloot dacht
dat hij er lelijk mee zat.
Maar dat was niet zo.
De boodschap werd over
geseind en toen ze op het
Rotterdamse vliegveld
waren geland en ver
stijfd uitstapten stond
het toestel voor Amster
dam brullend klaar.
Het bewijs was gele
verd. Plesman van de
KLM was „in" voor ra
dio aan boord
BIJ DE opening van het
nieuwe Schiphol is een keu
rig echtpaar op de grond ge
vallen. Dat kwam omdat de
grond bewoog. Het was na
melijk een van de lopende
tapijten, waarmee je tot
voor de deur van het vlieg
tuig wordt gebracht zonder
dat je een stap hoeft te ver
zetten. Die meneer en me
vrouw hadden dat niet in de
gaten door alle nieuwigheid
van het pas-geopende ge
bouw. Pats, daar lagen ze
en gleden op hun buik naar
de DC 8 voor Parijs. De
KLM-mensen, die met defti
ge petten op klaar stonden
om de mensen hun plaatst
te wijzen, hebben niet ge
lachen. Dat stond tenminste
in de krant.
-W <r(r
<!-*. »il».
8'
yiCTvf
