Voortbestaan veldhandbal wordt steeds moeilijker
van
we I maar
Personeel sporthal Margriet:
een
Ook volgend jaar
pupillen-festival
,Jfe sta versteld van het fanatisme
I
M
urn
I:
tel
al
SCHIEDAMSCHE COURANT DONDERDAG IS DECEMBER 1S73
Schiedam Ook And ré van
Rjel. eerste jaars trainer van
DWS' damesteam, houdt alch
intensief bezig met de huidige
positie van het handbal als
veldsport. De landelijke trek
naar de 2aal en de voorkeur
voor het zcvenhandbal, zijn
ook hem niet ontgaan. Ook hij
hoog zich over de vraag: kun
nen de handbalclubs het nog
wel verantwoorden en grote
accomodates op na te houden,
als veldhandbal eigenlijk een
aflopende zaak is? Li een stad
als Schiedam, waar voetbal
clubs 'smeken om velden, is
dan de aanwezigheid van
handbalclubs met accomoda
tes als UVG DWS, nog
waar te maken?
,Laat ik voorop stellen, dat ik
niet mee ga Iri de redenering*
van velen als zou zaalhandbal
a an t r ekke1 j k er zi jn dah veld*
handbaL Het echte veldhand- r
bal, een .goeie wedstrijd dus,
is snel, dynamisch, een duel
van man tot man. Dan is het
een echte mooie sport".
Plaatst André van Riei zich
daarmee tegenover de 'neezeg-
gers' tegen veldhandbal, hij
blijft we lvan mening dat het
behoud van de veldsport een
moeilijke) misschien zelfs on
haalbare kaart zal zijn. „Ik
voorspel een competitie tussen
Rotterdam-Scbiedam-Vlaar-
dinen. Een competitie, tussen
clubs die een eigen mooie accom
modatie hebben". Wel beseft
hij terdege dat een dergelijk
voortbestaan van het handbal
als buitensport een kunstmatig
karakter krjgt.
,Maar wat is daar eigenlijk te
gen? Het voordeel voor de
clubs is, dat er het hele jaar
door activieit heerst, Natuur
lijk, de zaalcompetitie wordt
belangrijker, is het ook eigen
lijk al, maar wat moet je dan
in de zomer doen? Juist door
dat er clubs zijn die een veld
hebben en een kantine, blijft
het verenigingsleven door
gaan. Ook de training gaat
door) maar belangrijker nog,
öök de wedstrijden".
André van Riei gaat er vanuit,
dat de veldhandbalcompetitié
niet mag verdwijnen. «Zie het
voor mijn part als een training
in wedstrijd vorm, maar be
langrijker s dat de teamgeest
met onderbroken wordt. Voor
mij hoort de veld-competitïe
er gewoon bij. AI zal het in de
toekomst wel steeds moeilijker
worden om het veldhandbal te
laten voortbestaan"..,.
m -i
ï3i.i
Schiedam Hij schuift wat nerveus va nlinks naar rechts.
Praat wat, geeft instructies mee, luistert. Soms uit hij
een woeste kreet, zwijgt, is openJijk verheugd of staart
somber voor zich uit. Het contrast met nh de wedstrijd is
groot. Dan openbaart hij zich als een rustig prater, die, in
tegenstelling tot 2ljn eerder omschreven gedragspatroon,
precies weet wat 'ie wil.
Waarmoe niet gezegd wordt dat
André van Riei (25), trai
ner/coach van het dames-band
bal team van DWS, het spelver-
loop niet controleert. Hij is de
coach, neemt zijn beslissingen,
maar leeft mee met de acties
binnen de lijnen.' Rotterdammer
André van Riei, bezig aan zijn
eerste jaar bij DWS, is géén
„ijskouwe"? Het prototype van
de coach voor wie een nederlaag
hard aankomt, maar openlijk
mag juichen aLs cr gescoord
wordt.
„Laat ik het zo' zeggen, ik sta er
middenin", verklaart André van
Kiel zijn emotionele betroken-
heid. „Voor mij betekent trai-
nen en coachen dan ook méér
dan dat alleen. Ik pak de men
sen op het. menselijke vlak. Per
soonlijk contact vind ik dan ook
erg belangrijk. Een goal. een
goeie redding of een mooie ac
tie, ik zal er altijd wat van zeg
gen. Als een speelster een doel
punt maakt, reageer ik met
„goed geschoten". Het zijn maar
Weinigheden, maar ze zijn be-
laugrijk?. -V
Kleinigheden, zoals hij tijdens de
derby tegen Wilton demon
streert Het moment waarop
Joke Leijsenaar een pijnlijke
enkelblessure emotioneel afrea
geert en door een 'op een lekker
plaatje" beluste fotograaf op de
korrel wordt genomen. Het is
van Riei dekt met zijn hand
Joke's van pijn verwrongen
gezicht af. André van Riei,
de gevoelsmens, gunt ook ande
ren het recht opgekropte emo
ties te uiten.
André van Rje.' let nauwkeurig op
die kleinigheden. „Tegen Wilton
bijvoorbeeld", bewijst hij, „komt
er een van de dames naar me
toe, die aan me vraagt; in wat
voor shirt speler, we? In de re
serveshirts. heb ik toen meteen
gezegd. Waarom? Dat weet ik
zelf niet, voor hetzèlfde geld had
ik wat anders gezegd. Toch
vind ik die dingen erg belang
rijk, want uiteraard werd er
door een aantal dames gerea
geerd als; reserveshirts, waar
om? Kijk en dat is nou juist het
leuke, dan wordt er gewoon ge
zegd; omdat André het zo wil,
hij zei het meteen. Je neemt
dan twijfels weg, want waarom
ze nou in het oranje shirt moes
ten spelen weet ik ook n:et.
Kleinigheden, noemt André van
Riei ook de presentatie vóór de
wedstrijd en de aanwezigheid
van een masseur op de bank.
Niet dat hij de aanwezigheid
van masseur Koos Batist onder
schat, in tegendeel, maar voor
hem is het een vorm van intimi
datie van de tegenstander. An-
dré: „Na de wedstrijd tegen Wil
ton komt er Iemand naar me
toe en die zegt; nou, jullie heb-
ben het voor eikaar hoor. Alles
treedt aan in trainingspakken,
daarna alles keurig in 't oranje
en ook nog zo'n man langs de
kant... André van Rlel Is blij
met die complimenten.
Het verbaast dan ook niet dat hij
zichzelf 'een vérenlgingsman''
noemt. „Zo ben ik ook bij mijn
eigen club.. De Meeuwen. Als je
je zo opstelt, praten ze makke
lijker met je, sta je middenin
de groep", r-
Het verklaart tevens waarom An
dré van Riei zich in zo'n korte
periode 'DWS'er* werd. „In
principe was ik niet gekomen
als trainer voor de dames,
maar ben begonnen met de he
ren-junioren. Pas toen de trai
ner van de dames niet kwam
opdagen ben ik het gaan doen".
André van Riei nam daarmee
een moeilijke taak op zich, want
al heeft DWS nog steeds een re
putatie, vorig seizoen degra
deerde het eerste damesteam zo
wel in de veld- als in de zaal-
competitie. „Ik heb begrepen
dat het toen wat moeilijk zat,
André van Riei:ik sta er midden m
omdat ze geen trainer hadden",
zoekt hij naar een oorzaak.
,Toen ik hier kwam was ihet alleen
-maar systeem, systeem en nog-
eens systeem. Dat moet veran
deren, was het eerste wat ik
dacht. Het was allemaal zo sta
tisch";; verklaart André van Riei
zijn eerste 'ingrepen', „We spe
len nu veel beweeglijker, is ie
dereen er ook bij betrokken. Er
zit ook veel mee blijheid in het
spel. Ik sta er ook van versteld
met welk een fanatisme ze ku;
□en handballen".
Maar weer tipt hij kleinigheden
aan. „Na de wedstrijd of de
training, moet je eens kijken,
dan zitten ze alle dertien nog
bij elkaar wat ca te praten. De
teamgeest is dan ook voortreffe
lijk'V Het is misschien de suc
cesformule die er toe bijdroeg
dat DWS' damesteam na de eer
ste helft in de veld-competitie
ongeslagen aan kop gaat.
In de zaalhandbalkompetitie zijn
de resultaten waf "wisselvalliger,
„maar", zegt André van Riei,
„als we 't volhouden gaan we
nog hoge ogen gooien". Waarop
DWS' trainer een rekensomme
tje maakt: „De sterkste clubs
als Verburgh, KVS en Hellas
hebben we uit ai gehad, terwijl
we EHC en Kygiea thuis hebben
ontmoet, maar die juist weer
graag in een uitwedstrijd krij
gen".
Als we 't volhouden.... Zeker Is
dat het damesteam van DWS in
twee weken liet zien hoe het wel
en hoe het niet moet. Nerveus,
'verlamd' spel bijna, tegen
UVG, in schril contrast met het
beweeglijke superieure spel te
gen Wilton. Toen werd het bijna
onbegrijpelijk dat de nog korte
Tesultatenreeks ai drie nederla
gen bevat. Als' we 't volhou
den... „Ja dan eindigen we bij
de eerste twee", aldus een opti
mistische André van Riei....
fi
Schiedam Zijn reactie is enthousiast- „Eens komen pra
ten? Ja, hardstïkke leuk". Het is de reactie van een direc
teur, wanneer ter sprake wordt gebracht dat ook zijn per
soneel eens een keer aan bod komt. Het is de reactie van
Leen van de Kraan, directeur van de sporthal Margriet.
Het is ook het uitgangspunt voor een gesprek, want Leen
van de Kraan is enthousiast ais 'zijn personeel' ter spra
ke komt. En niet ten onrechte, want wie weieens gebruik
maakt van Schiedams enige openbare zaalsportaccomo-
dat kent de mannen op de achtergrond. Kent ze? Het del personeel von de sporthal W.-n-r.), Jon von de Waal, Piel Tax, Adrie 8oe-
zijn de gezichten die bekend zijn, meer eigenlijk ook ren-
niet.
en Gerard van Akfce-
Cancenfratle: één van de 8Ó4 deelnemers -
Schiedam Het jeugdfestival in de sporthal
Margriet is in alle opzichten een succes geble
ken. Welgeteld 6S4 voetballertjes namen deel
aan dit door de Schiedamse pupillen-commissie
georganiseerde evenement. Voor het eerste werd
ook deelgenomen door de meisjes-pupillen van
DRZ.
i Ook met de keuze van de spelsoorten blijkt de
pupillencommissi-e een schot in de roos te heb
ben gedaan. Het was dan ook vooral het aanwe
zige wedstrijdelement dat ervoor zorgde dat
'da toekomst'zich geconcentreerd vermaakte.
Het énorme succes heeft ertoe geleid dat de pu-
■pillencommisse nu reeds de toezegging heeft
gedaan ook volgend jaar weer een dergelijk eve
nement te organiseren. Met als aantekening dat
het leiderskorps op zo'n dag niet. groot genoeg
kan zijn,. 'v:
Het verenigingsklassement luidde: 1. HBSS, 2
PPSC, 3 Hermes DVS, 4 DRZ, 5 SW, 6 Excel-
sror'20. Het enige meisjesteam veroverde even
eens een goede klassering.
En daarom eigenlijk, omdat ze et
steeds weer zijn, nooit te be
roerd zijn meer te doen dan de
CAO hen voorschrijft, daarom
lijkt wat extra aandacht meer
dan verdiend. Want ook bet per
soneel van de sporthal Margriet
kan worden bijgeschreven in het
rijtje 'naamlozen in de sport'.
Het zijn echter wel de mannen
die het wekelijkse indoor-festijn
in de sporthal mogelijk maken.
Met een minimum aan man
kracht, vandaar.
Het is het viertal waar Leen van
de Kraan 'mee wegloopt'. Maar,
zo blijkt overduidelijk, de liefde
komt in dit geval zeker niet van
een kant. Of zoais Gerard van
Akkeren verklaart: „Kijk, me
neer Van de Kraan ziet in ons
niet alleen de werknemer, maar
ook de mens. Dat werkt prettig,
dan doe je voor zo iemand ook
net dat beetje extra". Maar het
is niet Leen van .de Kraan waar
het gesprek om is begonnen.
Maar we willen het even kwijt en
verklaart eigenlijk ook veel.
Want de zaalsporters beseffen
nauwelijks wat er voor kom-t kij
ken om steeds weer op tijd de
velden in gereedheid te vinden,
de tribunes op hun plaats en de
kleedkamers weer schoon.
Hun werk? Accoord, maar nie
mand kan hen verplichten meer
te doen dan is voorgeschreven.
„Maar we doen het wel", rea
geert Adrie Boer. „Noem het
liefde voor het werk, teamgeest
ook. Als het druk is springen we
bij, dienst of geen dienst".
ONBEGRIP
Maar nog lijkt het gesprek meer
op een gezellig gekeuvel, maar
de echte problematiek; het on
begrip, verandert het gesprek.
„Tja, dat is een groot pro
bleem", benadert Plet Tax deze
vraag. „De mensen begrijpen
niet dat als je bij voorbeeld een
tennisnet moet weghalen omdat
er door een andere club een an
dere sport beoefend gaat wor
den, dat je dan aan tijd gebon
den bent".
„Onbegrip", verklaart ook Adrie
Boer, „maar meestal lossen we
dat iakoniek op en maken we er
een grapje over, ;maar het is
natuurlijk wel lastig". Een vor-;
beeld is, als de tennissers (de
keuze is niet toevallig) om zeven
uur moeten stoppen wordt gega
randeerd tot zeven uur geten
nist. Tenminste... wel een paar
■minuten langer, maar beslist
niet korter. „Oh nee", reageert
Piet Tax, „het komt zelfs vaak
voor dat ze doorgaan met spelen
terwijl wij bezig zijn het het weg
te halen".
Het zijn echter de vlekjes op een
werksfeer die zij stuk voor stuk
hoog aan slaan. Trots wijst
Adrie Boer op de pas geschil
derde plafonds, „We doen hier
alles zelf', verklaart hij enthou
siast. „Die is weer beter in dat
en hij weer daarin". Een onder
linge specialisatie dus, Zoals
Gerard van Akkeren de techni
cus is („Ze mogen me bijvoor
beeld bellen wanneer het maar
nodig is"), maar ook de andere
werkzaamheden worden onder
ling verdeeld./
„De mensen begrijpen het niet,
en ach het is zo ook niet kwa
lijk te nemen, maar als er pro
blemen zijn over bijvoorbeeld de
verdeling van de ureh: in de hal,
klagen ze altijd tegen ons
klaart het viertal nog 'een puntje
onbegrip. „Ook denken de men
sen weieens: die hebben hét ge
bakken hoor, die zien altijd
maar leuke sportwedstrijden.
Maar, -ach. hoe vaak komt dat
voor?" reageert Adrie Boer.
„Zelden hoor, want als het druk
is ga je toch weer lopen helpen".
MOEILIJK
Misschien is het wel de minst
spraakzame van het vertaj, Jan
van de Waal, pas twee maanden
werkzaam in de sporthal, die
met zijn visie: „Het is fantas
tisch leuk werk, maar de men-
sen kunnen weleens moeilijk
doen", het meest de kern raakt
"Want dat Wijkt centraal te
staan. „Het is fijn om de men
sen te kunnen laten sporten,-
maar er lopen er wel een aantal
tussen door, die daar maar wei
nig begrip voor hebben", ver
klaart Adrie Boer.
„We. voelen ons echt betrokken
bij de clubs' .als ze gewonnen
hebben of verloren, een kam
pioenschap bijvoorbeeld. je
bouwt een relatie op en dan 'is
het prettig werken. Natuurlijk
krijg je van de eiie club meer
medewerking als van de ande
re, maar dat zal wel altijd zo
blijven", aldus Piet Tax.
En daarmee vindt het viertal het
eigenlijk, wei welletjes. „We
moeten weer aan 't werk, want
straks wordt ér weer geten
nist", beredeneert Gerard van
Akkeren hun overhaaste ver
trek. Waarop Adri Boer nog een
ding kwijt wil: „Moet je eens
.komen kijken". En met Piet Tax
staren we naar een overvolle
kast met sportspullen. Broekjes,
schoenen, handdoeken, tassen
en zelfs jassen,...„Gewoon ver-
ge ten én nooit meer opgehaald";
aldus. Piet Tax, „en dat is nog
maar, het resultaat van twee
maanden"...
Echter uit alles blijkt dat teen
van de Kraan's woorden:
„Doordat we alles met elkaar
doen, alles zelf doen, kunnen we
zo'n gunstig exploitatietekort
aanvoeren", verklaard wordt
door de inzet van eeit Viertal
mannen- Personen bereid
zijn meer te doen dan nodig is.
In het belang .van de sporter, de
sportclub... Waarom: dan "-nog
dat onbegrip?...
V
tiiil
I
