Het YVD-briefje
en cie ainkse
billen die
bloot kwamen
ZATERDAG 13 JULI 1974
SGKlJiJLJAMtiE COURANT
3
Vertinde
(PvdA)
rijtje eisen.
Verhulsdonk
tweede zetel..
de PPR gemaakt over een ko
mende samenwerking. Mis
schien wat voorbarig was men
er toen vanuit gegaan dat én de
PvdA én de PPR dikke winst
zouden maken. Dat gebeurde
echter* met; "di PPR Tnvarazélfs
een kleine twintig stemmen te
kort om aan een tweede zetel
in de gemeenteraad te komen.
Een begeerde zetel omdat nu
achteraf blijkt dat socialisten
en radicalen dan 18 zetels had
den gehad. Met andere woor
den, de meerderheid plus een.
'KLAP
Problemen waren er din niet
meer geweest Een college van
één PPR'er en drie (of vier)
PvdA'ers zou dan zeker geko
men zijn.
De klap kwam hard aan in het
progressieve kamp. Wat nu? zo
vroeg men zich af.
Er is een tijd geweest dat dit
soort zaken nauwelijks proble
men gaven. Per slot van reke
ning leven we met z'n allen in
een klein landje en hebben we
zelf de democratie gewild, dus
moeten we ook maar met el
kaar samenwerken. Ondanks
onze verschillen van mening.
Zon „probleempje" werd dan op
gelost door met elkaar rond de
tafel te gaan zitten- De plaatse
lijke partijprogramma's - ge
drukt op doorschijnend papier
- werden op elkaar gelegd en
meestal slaagde men er dan m
het op een groot aantal punten
eens te worden. En om een zo
groot mogebjke steun, in de
raad te garanderen.
MONDDOOD
Dit zogenaamde „afspiegelings
college" is echter lang niet
meer zo Jn" als vroeger. Velen
zijn de mening toegedaan dat
met zo'n college de raad eigen
lijk monddood wordt gemaakt
omdat „dwars liggen" en „er
politiek tegenin gaan" in feite
betekent dat je de poten van de
stoel van je eigen wethouder zit
door te zagen.
Anderen daarentegen zijn voor
stander van de polarisatie. Deze
groep vindt dat je gewoon met
bepaalde partijen niets tot
stand kan brengen. „Je kunt
met de verste tegenstander al
tijd wel een paar punten vinden
waar je het samen over eens
bent. Maar in feite wordt er
dan maar een zeer slap aftrek
sel van het verkiezingsprogram
ma gerealiseerd", zo stelt men.
Het niet behalen van de absolute
meerderheid in de raad door de
PvdA en de PPR was dus een
tegenvaller en betekende tevens
dat er nog „een club" bij zou
moeten worden gehaald om die
meerderheid te behalen. Maar
wie?
Het is bekend dat slechts een deel
van de PvdA een voortzetting
van de samenwerking met de
CPN wenst Anderen zijn daar
zelfs principieel tegen, maar al
len zijn het er wel over eens dat
een verdere samenwerking met
de communisten veel „wissel
geld" zal gaan kosten omdat de
CPN - terecht - de prachtige
„wi p-positie" zal proberen uit te
buiten.
Samen met de confessionelen, het
Christen Democratisch Appèl,"
in zee gaan lijkt vele progres
sieven ook niet aanlokkelijk.
Deze club is in veler ogen veel
te behoudend en in feite verwijt
men de combinatie KVP/ARPZ-i
CHU dat men „eigenlijk niet
weet wat je aan ze hebt"-
DUIVEL
Een vierjarig bondgenootschap
met de WD tenslotte klinkt bij
de PvdA - en ook de PPR - net
zoals het voorstel om een he
melse engel met de duivel te
laten samenwonen.
Nu heeft men dat nooit zo erg
hard en concreet gezegd, want
door Rien Van den Anker
- polarisatie of niet - voor de
verkiezingen kon je niet weten
hoeveel „die jongens van Wie
gel" nu weer zouden winnen.
Niet dat men nu rücksichtslos
achter de „grote broers op het
Binnenhof' wil lopen, maar
ook Schiedam heeft geen super
goede herinneringen aan sa
menwerken met de liberalen.
En toen was de impasse een
feit Wie moest nou met wie?
In Den Haag zouden za er dan
een Ruppert of een Burger bij
halen, maar die is vermoedelijk
niet in Schiedam te vinden. In
het politieke wereldje was het
toen eigenlijk alleen maar af
wachten op wat de PvdA als
groolste fractie zou gaan doen.
Dat duurde Verhulsdonk net even
te lang Hi; schreef „rijn" brief
je en gooide daarmee de knup
pel in het hoenderhok. Bij de
PvdA schreeuwde men „moord
en brand" over deze „wande
ling buiten de normale paad
jes".
Maar Verhulsdonk kreeg toch
zijn zin. En natuurlijk het ant
woord op wat hij weten wilde.
„Of ik nu wel of met mee mag
doen, is eigenlijk met de
vraag", moet hij hebben ge-
dacht, „in beide gevallen wil ik
wel een duidelijk antwoord
hebben".
Nou dat kwam. Eerst van CDA-
fractieleider Rosman. Hij had
de persoonlijke brief toch wel
een beetje „officieel" gevonden
en had eerst maar eens overleg
gepleegd met rijn eigen fractie.
„Wij staan niet afwijzend tegen
over een vergadering zoals
voorgesteld", luidde het concre
te antwoord, al werd eraan toe
gevoegd dat men ook in chns-
ten-democratische kringen wat
verbaasd had gekeken naar de
„move" van liberale zijde.
En daarom kreeg ook de PvdA
nog even een „christelijke" kat:
„Dat de PvdA het initiatief niet
genomen heeft is echter minder
relevant omdat deze fractie de
afgelopen weken voorbij heeft
laten gaan zander kenbaar te
maken hoe rij zich de gang van
zaken rond het te voeren, over
leg voorstelt".
De CPN liet mondeling aan Ver
hulsdonk weten dat zij rich, ze
ker niet aan zo'n gesprek zou
onttrekken. Een antwoord dat
wat lijkt op „de kat uit de boom'
kijken". Zeker omdat een en
ander niet op schrift is gezet
Daarna kwamen de brieven van
de PPR en de PvdA Wel pre
cies op een tijdstip waarop men
in principe al kenms had kun
nen nemen van het CDA-ant-
woord.
De Radicalen in casu htm raad
slid Van da- Wilk, schreef dat
hij, samen met de PvdA alleen
maar met andere partijen wilde
praten als daarvoor de nood
zaak onomstotelijk vaststond.
„En dan nog uitsluitend op ba
sis van program", zo voegde hij
eraan toe.
En toen eindelijk kwamen de
linkse billen bloot Zich base
rend op de programvergelijking
kwam Van der Wilk tot de con
clusie dat dan samenwerken,
met de WD moet worden uit
gesloten.
„Enerzijds omdat de fundamente
le verschillen tussen de WD en
de PPR nauwelijks te overbrug
gen rijn", zo schreef hij. „An
derzijds omdat de plaatselijke
afdeling van de WD niet over
een, op de Schiedamse proble
men toegesneden program be
schikt, hetwelk onzerzijds als
minimumeis is aangemerkt"
Bij de PvdA ging de broek nog
verder naar beneden. Voorzit
ter Verlmde beantwoordde de
„persoonlijke" brief niet eens
alleen maar namens de gehele
fractie.
Kort en krachtig werd gesteld dat
ook de socialisten „geen be
hoefte'1 hadden aan een ge
sprek. Niet dat men niet wilde
praten, maar dan moesten die
gesprekspartners wel aan een.
rijtje eisen voldoen. Er moest
bijvoorbeeld al een samenwerk
ingsverband met de PvdA be
staan; of de betrokken partij
moest nu in het college zitting
hebben.
En tenslotte moest men, als men
met de PvdA zou willen praten,
maar eerst een program laten
zien waarin duidelijk naar vo
ren komt dat men tenminste
heeft nagedacht over wat er in.
Schiedam zou moeten gaan ge
beuren. Kortom, allemaal din
gen waaraan de WD in socia
listische ogen niet voldoet (Het
niet hebben van een plaatselijk
program wordt overigens door
de WD fel tegengesproken)
DUIDELIJKHEID
Maar Verhulsdonk had toen zijn.
zin. Zijn briefje had het gewen
ste effect gehad. Het gesprek
samen met de WD 2al wel niet
komen.
Schiedam zal nu vermoedelijk
wel een college krijgen van pro
gressieven met communisten of
van progressieven met confes
sionelen. Een en ander hangt af.
of we in de toekomst nu vierl
of vijf wethouders krijgen.
Maar Verhuisdonks briefje heeft
niet alleen duidelijkheid gege
ven. Dank zij zajn „persoonlijk
schrijven" heeft hij zichzelf en
zijn fractie op snelle en effi
ciënte wijze „buitenspel" gezet
De vraag njsi of hij wel op zo'n
botweg „nee" gerekend had, an
ders had hij toch geen toenade
ring gezocht
In feite is daarmee ook de broek
bij de WD op de knieën te
rechtgekomen. En met een
kaartje van 11 bij 14 centimeter
kan je niet veel bloots bedek
ken...
Het was maar een klein briefje
dat VVD-fractieleider Verhuls
donk op 14 juni jl. aan enkele
„bevriende collega's uit de ge-'
meenteraad" toezond. Een
kaartje van 11 bij 14 centime
ter met daarop - geschreven
met de vulpen - het voorstel
om zo snel mogelijk een Open
bare vergadering te beleggen
met de leden van de nieuwe
raad.
Tijdens deze bijeenkomst - Ver
hulsdonk stelde de recreatie
zaal van het Stadskantoor als
vergaderruimte voor - zouden
de Schiedamse politici eens
rustig en uitgebreid over de
wethouderszetels van het nog
te vormen nieuwe college moe
ten gaan praten. Niet meer en
niet minder.
Een aardig briefje dat eigenlijk
niets officieels had. Niks geen
ondertekening van „WD-frac-
tieleider Verhulsdonk" of „Na
mens de VVD-fractie". Nee, ge
woon een briefje met de aanhef
„Amice" en onderop nog even
gezellig „Met vriendelijke groe
ten".
Dat ogenschijnlijk zo simpele
briefje is inmiddels een eigen
leven gaan leiden. Denk maar
niet dat de vriendelijke toon
door een ieder in dank is afge
nomen. En bij de PvdA én bij
de PPR is het briefje juist in
het verkeerde keelgat gescho
ten. Vooral bij de socialisten.
Nou is dat wel een beetje be
grijpelijk want binnen de huidi
ge regels van ons democratisch
bestel is het nog steeds een
goed gebruik dat na de verkie
zingen de grootste fractie het
initiatief neemt tot de vorming
van het nieuwe college.
Dat wilde men wel bij de PvdA,
maar ja, er waren zoveel ande
re zaken, die men aan het
hoofd had. Per slot van reke
ning had de PvdA al voor de
verkiezingen een afspraak met
