Laat
ns
wat
over twee
weken in
première
„We zijn allemaal
een beetje
prettig gestoord"'
mm
I gh
Door Cees van der Wel
Vlaardingen/Hattem
„Kunt u mij vertellen
waar ik De Leemkule
kan vinden". Het echt
paar dat de vraag in
Hattem krijgt voorge
legd geeft een verwar
rend antwoord. „U moet
hier omdraaien en de
brug over en dan als
maar rechtuit", zegt de
man, die met een licht
accent spreekt. Volgens
de vrouw kan ik beter
over de rijksweg rijden.
Enigszins verbaasd kij
ken ze mij na. „Wat moet
die nou bij De Leemkule
doen. Het vakantiesei
zoen is toch al voorbij'*,
moeten ze gedacht heb
ben.
In het Overijsselse vakantiecen-
trum bivakkeert de Vïaar-
dingse musicalgroep De Kra
kers. Een heel weekeinde lang
wordt daar gerepeteerd voor
„Laat *ns wat na". De musical,
een product van Ed Verkade,
Chris Bezooijcn en Dick Borst,
moet over twee weken in de
Stadsgehoorzaal aan de Schie-
damscweg in première gaan.
Maandenlang zijn de Krakers
al met de voorbereidingen be
zig. De enthousiaste ploeg na
dert de voltooiing van het
werkstuk, de zenuwen voor de
voorstelling beginnen lang
zaam maar zeker op te komen
bij de vijftig Krakers.
In het jeugdhuis hangt niet, zoals
ik had venvacht de eerlijke
geur van geitenwollen sokken.
De vader-en-rooeder-van-de-
jeugd-herbergsfeer ontbreekt
eveneens. De altijd zo jolige
An dries van Roon -.„come
back".
groep hangt wanneer ik het
jeugdhuis van het vakantiecen
trum bestreed lui voor het open.
haardvuur. „We zijn net klaar
met de repetities", zegt een
zichtbaar vermoeide Dick Bor
st, „je had wat eerder moeten
komen". De ploeg rond het
knappende brandende hout
maakte net als de componist
van de musicalliedjes een uitge
bluste indruk. „We hebben van
nacht haast niet geslapen. Er is
flink doorgefeest- Vanavond zal
dat wel weer gebeuren", zegt
Dick Borst
,Er zijn al zoveel reacties bin
nengekomen, dat we besloten
hebben om inplaats van de oor
spronkelijk geplande vijf nu
ren te reserveren. En dat loopt
zo goed dat die twee extra
voorstellingen uit de bus zijn
gekomen. Het zit er wel in dat
het hele zakie uitverkocht is".
Voor of na de opvoering, dat is
nog niet bekend, komt een lang
speelplaat mt met daarop de
liedjes uit de rrvu2ikaüe kome
die. „Het is in de pen", zegt
Dick Borst. Er wordt nieuw
hout voor het vuur aangevoerd.
De cassette met daarop de on
vergankelijke swingende klan
ken van The Andrew Sisters
wordt nog eens opgezet. De
evergreen Bum and Coca Cola
klinkt zacht op de achtergrond.
Voor me staat een kop thee.
„Het is toch wel nuttig zo'n week
einde. Wc waren dit al langer
een revue die werd opgevoerd
ter gelegenheid van de V-7
feesten. Dat was een groot suc
ces.
„Eigenlijk wei gek, maar er
heerst hier een goeie onge
dwongen sfeer. Ondanks het
feit dat we al veertien maanden
samenwerken ontstaan er geen
wrijvingen", zegt Albert de Ko
ning, „we zijn met veel ex-ma
ten hier en de nieuwelingen, die
erbij zijn gekomen passen er
goed bij". Albert speelt één van'
zeven voorstellingen te geven.
Toen we pas begonnen dachten
we zo'n drie keer de musical
te kunnen opvoeren. Dat is dus
aardig, uit de hand gelopen",
aldus de arrangeur en compo
nist („maar zeg maar Dickw),
de hoofdrollen in Laat *ns wat
na.
Het draait in de muzikale kome
die allemaal om een bank en
dus ook geld- De bank is eigen
dom van de rijke familie De
Chateau Bnand. Albert de Ko
ning moet plotseling dat bedrijf
na het overlijden van zijn oom
overnemen. Natuurlijk gaat al
les mis en vanzelfsprekend
speelt ook de liefde een rol Na
tweeenhalf uur loopt het alle
maal wel goed af, hoe kan het
ook anders- Voordat het zover
is gebeurt er echter wel het een
en ander op het toneel. Dat is
te zien op 24, 25. 26. 29 en 30
oktober, 4 en 7 november tij
dens het optreden van de Kra
kers.
Maar wie zijn nu eigenlijk die
Krakers. Het zijn gewone men
sen. Eén van ben is Andrics
van Koon. in Laat *ns wat na
de butler var, de rijke familie:
„Voor mij is het min of meer
een come-back. Van m'n acht
tiende tot m'n vijfendertigste
jaar speelde ik trouw toneel bij
Varia. Daar ben ik toen mee
opgehouden.
„Vong jaar ging ik naar de Stads
gehoorzaal om naar Even goeie
maatjes te kijken. Toen ik dat
zag dacht ik „Jesus, is dat mo
gelijk". Zo iets geweldigs was
dat, daarna ben ik nog twee
keer naar de Maatjes geweest.
Ik heb toen geztgd dat zoiets
nooit meer in Vïaardingen zou
moeten gebeuren, want anders
zou ik mee gaan doen. Het
kwam er dus van". „Weet je.
naar het gewone toneel verlang
ik helemaal met terug. Er is een
huizenhoog verschil met een to
neelclub en de Krakers. Bij een
toneelclub heerst de mentaliteit
van „jij kan goed spelen en jij
niet". Zo worden de rollen ver
deeld. Heel wat mensen lopen
daar met hun neus m dc wind.
Hier is dat niet. Het is zo'n fijne
club. al dit ongeregeld goed wat
hier rondsjouwt. Iedere repeti
tie ervaar ik als een groot
feest".
Er stapt een vrouw op ons af. Het
blijkt Andries' vrouw te zijn.
Zij vindt het helemaal niet leuk
dat haar man m de krant komt
„Je dringt je zo op de voor
grond", zegt ze. Het is de bedoe
ling niet van het mtervieuw.
Het is een praatje met zomaar
een Kraker. De bezwaren van
de vrouw verdwijnen evenals
de vrouw zelf die zich terug
trekt bij het nog altijd, knap
pende haardvuur.
,Ecn gedeelte van de groep gaat
misschien naar Schiedam",
vertelt Andries verder. Tijdens
de festiviteiten rond het zeven-
honderdjarig bestaan van die
stad ïn '75 wordt daar in het
dan verbouwde Passagetheater
de revue Krijgh de Ciaere op
gevoerd. In die revue speelt de
jenever, de klare, een belang
rijke rol. Het is evenals de
Maatjes en Laat 'ns wat na een
produkt van Ed Verkade, Chris
Bezooijen en Dïek Borst.
„Wat ik als een verrijking van
rrujn leven beschouw is de ken
nismaking en het samenwerken
met die kerel daar". Andries
van Roon wijst op Dick Borst,
die inmiddels wakker is gewor
den- „Ik dacht eerst dat het zo'n
afgesjouwde pianoleraar was,
die het ene saaie pianolesje na
het andere gaf. Maar daarin
heb ik me wel vergist. Ik wist
niet dat het zo'n bruisende
creatieve en gekke man was. 't
Is een geweldige vent, die goser
daar".
WILMA
„Het is zalig om je enthousiasme
over te kunnen brengen op een
zaal met publiek", vindt Wiima
Minderhoud. De repetities voor
de komedie waren al op gang
toen Wiima erbij kwam. „Ik
heb ook met de Maatjes meege
daan. Toen een tijdje niets
maar er ontbrak Iets. Ik kon
de sfeer niet missen". „Vroeger
al wilde ik dolgraag naar het
toneel. Dat lukte niet, nu doe
ik het dan maar als hobby".,
Tien jaar lang bezocht Wiima
Minderhoud een balletschool.
„In de musical dans en zing ik
een beetje", zegt ze bescheiden.
De Krakers repeteerden
een weekend lang in het
jeugdhuis van vakantiecen
trum De Leemkule in het
Overijsselse Hattem.
Over de Krakers: „We zijn hier
allemaal een beetje prettig ge
stoord Je zult hier nooit een
wanklank horen". Ed van der
Graaf, een andere Kraker komt
bij ons zitten: „Ik zal blij zijn
als het voorbij is. Veertien
maanden is toch wel een hele
tijd. Maar ik weet zeker dat
wanneer ik thuis zit, zo'n twee
weken na deze musical, dat ik
dan tegen de muren op zal vlie
gen". „Je kan het met meer
missen", beaamt Wiima, „maar
maak je geen zorgen. Na Laat
'ns wat na komt er heus wel
weer wat".
Het eten is inmiddels klaarge
maakt „Kra kersverse" boter
hammen worden rondgedeeld.
Jopte Vons vertelt haar ver
haal: ,,De mensen hier zijn hele
maal bezeten van de musical, ik
net zo goed hoor. Het is een
umeke club. Klassieke mensen
vinden dit allemaal maar min
netjes" Jopie Vons heeft eer»
klassieke zangopleiding gehad.
Ze zingt veel bij open deur
die nstcn en doet mee aan con
certen „Dit is weer 'es wat
anders Ik vind het echt lollig.
Aeh, en weet je wat het is, op
deze manier blijf je jong".
Er moet nog even flink gerepe
teerd worden, dne keer per
week. Dan zit het werk van
regisseur Detlev Pols, choreo
grafe Anneke van Geldem, de-
korbouwer Dirk Brouwer cn
superscriptgirl Toos van Lint
erop.
Jopie Vons:
„Klassieke
mensen vinden
dit maar minne
tjes".
Het is een rare club. Jong en oud
maar wat is oud gaat met
eikaar om als echte vrienden.
Veertien maanden trekken ze
al gezamenlijk op. Een gedeelte
van de Krakers zelfs al langer.
Zij deden mee bij de vorige
produktie Even goeie maatjes.
Wiima Minderhoud en Ed
van der Graaf: „We zullen
het missen".
ito
sti
lte
j1; v'i
