a
We fokken niet voor ons brood"
WOLFSHONDEN
Dordtse kennel
van
verdrongen naar
minder riante
omgeving
99
SCHIEDAMSCHE COURANT
ZATERDAG 9 NOVEMBER 1974
Marijke Woudenberg-Saarloos met twee van haar eigen honden- de wolfhond Linda
en de wolfkeeshond Vesta. Paar maal per dag wandelen in het park
De noodhokken op het terrein van kolenhandelaar Van Rhijn
Als him bazin langs de hokken loopt beginnen de
honden onrustig rondjes te lopen. Springen zachtjes
jankend op en dringen zich tegen het hekwerk om
geaaid te worden „U moet wel een beetje opletten",
zegt Marijke Woudenberg. Ze wijst op één van de
loslopende honden en zegt: „Die ene heeft wel eens
de neiging om in je billen te bijten. Niet uit
kwaadaardigheid, maar gewoon om een beetje te
pesten. Als hij net een velletje te pakken heeft kan
dat behoorlijk pijn doen".
We lopen dus verder als brave schoolmeisjes met de
handen op de rug, ter hoogte van de bewuste plek.
Je kan nooit weten.™
De hokken op het terrein van kolenhandelaar Van
Rhijn aan de Weeskinderendijk herbergen een unieke
collectie: wolfhonden. Van tevoren heeft mevrouw
Woudenberg-Saarlooszich diverse malen veront
schuldigd voor het onderkomen van haar honden.
De dieren zitten er zelf keurig bij, maar de omgeving
met al het koolgruis, is weinig luxueus. Het is dan
ook slechts een nood-onderkomen, want sinds sep
tember vorig jaar heeft de kennel De Kilstroom geen
eigen plaatsje meer in Dordrecht. Het terrein aan
's- 's Gravendeelsedijk, waar Marijkes vader tiental
len jaren zijn kennel had, moest ontruimd worden
omdat een fabriek de grond nodig had voor uitbrei
ding. Op het moment dat de huur aan de familie
Woudenberg-Saarloos werd opgezegd, telde de ken
nel bijna dertig wolfhonden. De hondehokken moes
ten verdwijnen. De honden ergens anders onderge
bracht Een flinke financiële strop, want nog geen
vijf jaar daarvoor hadden de leden zestig mille
neergeteld voor splinternieuwe hokken.
De wolfhond Linda: voor bijna zeventig procent Wou. Het is de bedoeling „kwartjes" te fokken.
NIEUW
ONDERKOMEN
Marijke en haar moeder,
want zij zijn het die de
kennel thans draaiende
houden, zijn nu al een
jaar aan het zoeken naar
een nieuw onderkomen.
Huren willen ze met
meer, want dan is de
kans groot dat ze op
nieuw het veld moeten
ruimen. In Dordt zelf
lijkt het kopen van
grond bijna ondoenlijk.
De Dordtse grond is
duur en voor een goede
kennel is een lap grond
nodig van zeker twintig
bij twintig. Ze hebben
daarom links en rechts
geïnformeerd: in Bra
bant, Friesland, Drente
en Groningen. „Op de
Door Reina
ten Bruggenkate.
Veluwe kunnen we uite
raard wel terecht", aldus
Marijke, „maar dat heeft
weinig nut omdat we
dicht bij de grote stad
moeten zitten omdat we
het vlees voor de honden
betrekken bij abattoirs".
Ze hebben inmiddels uitge
rekend dat het opzetten
van een nieuwe kennel
(inclusief woonhuis)
ruwweg neerkomt op
zo'n twéé ton. Weinig
aantrekkelijk dus, want
de fokkerij van wolfhon
den is geen lucratieve
bezigheid. Marijke bena
drukt tenminste voortdu
rend: „We fokken niet
voor ons brood, maar al
leen om het ras in stand
te houden". Ziet aanvan
kelijk dan ook niet veel
heil m een verhaal over
haar honden en hun
thans sobere „home",
„omdat nieuwe aanmel
dingen voor kleine hond
jes meestal de enige
reactie zijn. Ik zie niet m
dat Iemand een reele op
lossing heeft".
BLINDEN
GELEIDEHOND
De Dordtse fokkerij van wolfhon
den is zonder overdrijven
bekend in heel Nederland. Tot
voor kort was het zelfs de enige
in heel Europa. De heer Saar-
loos begon er ongeveer veertig
jaar geleden mee. Hij kruiste
een heuse wolvin uit de dieren
tuin en een Duitse herder uit
het Duitse leger. De gedachte
daarachter, een hond te fokken
die geen degeneratieverschijn-
selen. vertoonde. Hij kreeg in
derdaad een uniek exemplaar,
maar moest toen nog aantonen
dat het rueuwe ras ook dienstig
kon zijn, Saarloos ontdekte dat
het dier van bijzonder nut kon
zijn. Omdat de wolfhond zeker
geen allemansvriendje bleek,
zelf graag leiding geeft en de
terughoudendheid van een ech
te wolf bezit, werd de wolfhond
uitermate geschikt als blinden
geleidehond
Zijn dochter beaamt dat- „Van
nature loopt een wolfhond
nooit onder een ladder door.
Het merendeel van de wolfhon
den is met zo vriendelijk voor
vreemden, terwijl het ook met
in zijn karakter ligt om gauw
te blaffen. Het is ook geen bij
ter. Een wolfhond laat zich bo
vendien niet veel gezeggen,
maar als blmden-geleidehond is
hij wel in z'n element omdat hij
dan zelf de leiding heeft".
Niemand die de beter kent dan
de bijna 23-jange Manjke Wou
denberg Als klem meisje al
dresseerde ze de honden van
haar vader. Ook nu neht ze, als
dat nodig is, blindengeleide
honden af. Zegt daarover „Met
slaan bereik je mets. Als een
hond ondeugend is kan je hem
- het beste bij z'n nekvel pakken
en flink door elkaar rammelen.
Dat doet z'n moeder namelijk
ook als 'ie klein is. Hij zal dan
pissen van nangheid, maar wel
begnjpen dat 'ie moet gehoor
zamen".
Maar ook als huisdier is de wolf
hond geschikt Eén nadeel heeft
de afstammeling van de wolf
echter: hij is moeilijk zindelijk
te knjgen. Iemand die daar het
geduld met voor kan opbrengen
kan er maar beter met aan
beginnen. Er wordt trouwens
ruet erg willekeurig omgespron
gen roet de wolfhond Gezinnen
die er één willen, knjgen de
hond dan ook uitsluitend in
bruikleen, worden dan automa
tisch lid van de Nederlandse
vereniging van wolfhonden-be
zitters en betalen contributie.
Naast de borgsom die ze moe
ten betalen als ze de hond ko
men ophalen. Zorgt iemand
met goed voor de hond dan kan
de hond terug geelst worden
Het doorverkopen van een
wolfhond is uiteraard helemaal
uit den boze.
LANGE WACHTLIJST
Marijke: „We hebben op
dit moment een wacht
lijst van dertig. Die men
sen zullen er op moeten
wachten tot we weer een
nest hebben, want een
teef is maar eenmaal in
het jaar loops. Op die
manier duurt het soms
jaren voor we hen aan
een hond kunnen helpen.
Hebben ze dat er niet
voor over, dan zijn ze er
niet geschikt voor. Wel
geven we onze leden
voorrang. Gaat een wolf
hond dood, dan gaat dat
gezm meteen bovenaan
de wachtlijst. Overigens:
als wij dat willen, kun
nen we een hond terug
roepen om er mee te fok
ken. Zelf mag een gezin
nooit fokken. Je snapt
wel: dan gaat het ras
verloren, want het moet
precies worden uitge
zocht welke honden bij
elkaar passen. Mijn va
der kon exact vertellen
wat voor nest er zou ko
men, welke kleuren ze
zouden hebben en zo".
Marijke in de haar zo ver
trouwde omgeving.
De wolfhond is een machtig mooi
beest Hoger dan een Duitse
herder, de poten staan rechter
onder de romp en de kop is
breder maar korter. De haren
zijn rechtop ingepland en het
gebit is krachtiger. Manjke
showt haar eigen hond Linda.
Een teef met bijna zeventig pro
cent wolvenbloed m zich In
dikke fotoboeken houdt Marij
ke bij hoe de families m elkaar
zitten en hoe hun specifieke
kenmerken zijn Trotse honden
met stoere namen als Largo,
Yro en Taskaru Als ze nog
maar een paar weken oud zijn
knjgen ze een merk in het oor.
Het nummer in het oor moet
gelijk zijn aan het nummer van
de stamboom Ontbreekt dat
nummer dan kan iemand bij
hoog en bij laag beweren dat
het een wolfhond is, maar dan
is het voor Manjke een bas
taard
Het houden van zo'n wolfhond is
geen sinecure. Ze moeten flink
wat beweging hebben, omdat
de grote hoeveelheden vlees
„weggewerkt" moeten worden.
Per dag een kilo vlees. Voor de
kennelhonden wordt dat bij
het abattoir gehaald. Gratis,
anders zou het snel afgelopen
zijn met de fokkerij, In de
noodkennel bij de kolenhande
laar: hele kalfskoppen als ge
zond diner voor iedere hond. In
stukjes snijden is niet nodig.
Met haar hand op Lmda's krach
tige kop, vertelt Manjke Wou
denberg in haar huis aan de
Jan Luijkenstraat 13: ,AIs je er
met op let kan een wolfhond
erg ondeugend zijn. Vooral m
het begm hebben we erg veel
moeite gehad met Lmda. Teem
we het nest, waaruit ze komt,
lieten keuren kregen we het
advies om haar te laten insla
pen Als een vreemde z'n hand
m de mand stak, vloog ze weg.
Typisch wolfachtig Lmda lijkt
erg op haar overgrootvader
Die angst heeft ze tot voor kort
steeds gehad 't Is goed dat we
haar zelf hebben gehouden an
ders was het helemaal fout ge
gaan Maar hoe bang ze ook
was, ik ben iedere dag met haar
de straat op gegaan. Dan gilde
ze als een speenvarken en sloeg
de poten op de nem. Dachten
de mensen natuurlijk dat ik
sloeg ,Na de vakantie was het
helemaal over. Van vreugde
beet ze me in m'n wang Dat
is hun mamer om zich te uiten.
Dat zachtjes in de nek bijten
zijn normale liefdesbeetjes.
Maar het kan wel pijnlijk zijn".
300 Leden
Maak in huize Woudenberg-Saar
loos niet de onvergeeflijke fout
een wolfhond een wolfshond te
noemen. Een wolfshond, legt
MarijTte uit, is een jachthond.
Niet te vergelijken met een
afstammeling van de echte
wolf. In at die jaren zijn er
slechts twee wolven gebruikt,
omdat het de bedoeling is
kwart-wolven te fokken. Zo'n
driehonderd Nederlanders heb-
ben zo'n hond. In Frankrijk
worden ze thans ook gefokt,
maar de initiatïenemer daar is
nog niet verder gekomen dan
de halve wolven. Vanuit het
buitenland komen nog regel
matig aanvragen binnen, maar
omdat de kennelhouders de
wolfhonden alleen op contract
„verkopen", kan Marijke niet
voldoen aan de vraag om een
hond te exporteren. Ze zou dan
het zicht op de dieren verliezen
en daarmee de instandhouding
van het ras geweid aandoen.
De Dordtse wolfhonden blijven
daardoor een typisch Holland
se aangelegenheid.
In de noodkennel aan de Wees
kinderendijk zitten nu met
meer dan tien of twaalf wolf
honden. De ovenge van de ou
de kennel zijn vorig jaar sep
tember in spoedtempo onderge
bracht bij leden De heer Van
Rhijn die de laatste thans ver
zorgd heeft zelf twee wolfhon
den. Hij heeft in de loop der
tijd voldoende van de honden
gezien om hun karakter uit en
te na te Ieren kennen. Hij ver-
lelt: „Het is normaal dat de
honden als ze tenminste in
groepsverband leven een lei
der kiezen. Vooral bij ruzies is
dat te zien. De leiden springt er
dan onmiddellijk tussen en re
ken maar dat 'ie dan een pak.
slaag uitdeelt. Het zijn erg lieve
dieren, maar ze verdienen veel
aandacht". Manjke vult aan:
„Het is dan ook voor een gezm
met een baby met aan te raden
om een wolfhond te nemen, al
zijn ze wel lief voor kinderen",
ZORGLIJK
Het terrein van de kolenhande
laar is een weinig nante omge
ving voor de wolfhonden. (Al
bjken de honden van Van Rhijn
zich best thuis te voelen m het
koolgruis) Niettemin zullen ze
er voorlopig moeten blijven, tot
er een geschikt stuk grond ge
vonden is, Manjke heeft er een
hard hoofd in. Er is nogal veel
voor nodig: de hokken zelf
moeten een afmeting van vier
bij vier meter hebben, er moet
een huis bij zijn voor de verzor
ger, m de direkte omgeving
moet een abattoir zijn en dan
nog mag de kennel met pal
naast andere huizen staan
„want als ze heme maken, sta
je zo weer op straat", vreest
Marijke. Inmiddels gaat bet
fokken van wolfhonden wel ge
woon door. De leden maken het
financieel, mogelijk dat enkele
van die honden worden afge
richt als geleidehond Een over
igens nog kostbare zaak, want
al Ieren de wolfhonden sneller
dan „gewone" honden, er zijn
altijd nog wel drie of vier
maanden mee gemoeid. Manj
ke: „Je moet er dan diverse
malen per dag mee op stap, zelf
doen of je blind bent en in
structies geven, want hij moet
leren om behalve "oor zichzelf
ook ruimte voor de blinde te
nemen".
Pas dan komt de blinde
enige tijd in huis bij Ma
rijke en haar man om
aan de hond te wennen.
Meesta] duurt dat een
week of drie, maar het
kan wel eens uitlopen als
blijkt dat hond en zijn
toekomstige baas niet bij
elkaar passen. In uiter
ste gevallen moet in aller
ijl een nieuwe hond wor
den uitgezocht. Voor de
nog zo jonge Marijke is
dat mooi werk. Ze is bij
wijze van spreken opge
groeid tussen de wolf
honden en zal het daar
om niet gauw opgeven.
Of er moet noodgedwon
gen een eind aan komen,
want als er in de nood
kennel geen plaats ïs
voor nieuwe honden
kunnen er ook geen blin
dengeleidehonden wor
den afgericht. Met na
druk stelt Marijke dat er
wel gefokt wordt, maar
niet in die mate als één
of twee jaar geleden,
toen de honden nog
ruimte in overvlr ~d had
den. Voorlopig i .et af
wachten geblazen tot er
een goede oplossing
komt.
