Brakkendag In Margrietïial
„Handelaren en broodfokkers
hoeven niet b§| mij aan te kloppen"
laatste dag van Schiedams eeuwfeest
ESP#
Sloom
Mevrouw
Labruyères
Nederlandse
Brakken
club:
Jagershuls
Eigenwijs
Van Basset tot Bloedhond
ZATERDAG 26 APRIL 1975 SCHIEDAMSCRE v-Oünrt.J.
door
Martin de Bruin
foto's';
Fré Leenart
Zevenhonderd jaar Schiedam zal
op kynologisch gebied uitge
breid worden gevierd op zater
dag 31 mei in de sporthal Mar
griet. De jaarlijkse clnbmatch/-
Brakkendag zal dan worden ge
houden. Er worden 325 honden
van de verschillende rassen
verwacht. Er zullen verder on
geveer 30 honden uitkomen in
de „Kampioensklasse", d.w.z.
voor honden die één of meer
kampioenschappen hebben be-
haald. In de „puppykiasse"
(6—9 maanden) worden 40 in
schrijvingen verwacht Er kan
ook worden ingeschreven in de
„Fokkerskoppeiklas" (twee hon
den van hetzelfde ras en voort-
gebracht door de fokker) en in
de „Fokkersgroepsklas" (mini
maal drie honden en eveneens
voortgebracht door de fokker).
Het programma ziet er als volgt uit:
9.00—10.00 uur: binnenkomst van de hon
den met hun begeleiders.
10.00—13.00 uur: aanvang van de keurin
gen van de honden. De keuringen vinden
plaats in een zestal ringen en worden
door erkende keurmeesters verricht Hij
kiest de beste (mooiste) teef en/of reu.
Ook in de puppykiasse.
13.30 uur aanwijzing van de beste (moois
te) hond van de hele clubmatch, in alle
categorieën. De middagkeuringen zullen
in één grote ring de zogenaamde
erenng worden gehouden.
Tussendoor zal er een demonstratie „Ge
drag en Gehoorzaamheid" plaats vinden
door twee groepen: de Kynologenclub
Rotterdam en de Kynologen Vereniging
Rijnland. Hier zullen weinig of geen
Brakken komen omdat dit hun als drijf
honden niet ligt Herdershonden, waak-
en verdedigingshonden, staande jacht
honden, terriërs en dergelijke 2ullen hun
kunnen tonen. Een catalogus van het
hele gebeuren zal Ln de zaal verkrijgbaar
zijn. De zaal wordt aan de Brakkenclub
gratis ter heschikking gesteld door het
comité 700 jaar Schiedam. De entree is
3,50.
huil uit dat tot ver in de omge
ving hoorbaar is. De Schwei-
zer, de Luzerner, de Bemer,
de Jura (vroeger Bruno) en de
ruwharige lopende hond heb
ben met uitzondering van de
kleur en de beharing dezelfde
uniforme raskenmerken.
Voornamelijk bestemd voor de
jacht op hazen is de Petit
Chïen bleu de Gascogne.
De gegevens komen onder
meer van een uitgave van de
Nederlandse Brakkenclub, ui
teraard getiteld „Brakken".
Verder van dierenkenner Ul-
rich Klever („Thieme's hon
denboek"). Het adres van de
Brakkenclub: (secretariaat)
Geversstraat 54, Oegstgeest
(telefoon 01710—50236).
met de bekende RN-strip Fred
Basset.
Een rashond is erg duur. Zo
ook de Brak. Té duur vindt de
secretaresse van de club, maar
wil daarmee niet zeggen dat
iedereen dat vindt. „Het is
mijn persoonlijke mening. Al
naar gelang de hond betaalt
men vier- tot zevenhonderd
gulden. De meeste bloedhon
den zijn nog duurder. Het kan
best goedkoper vind ik". Zij
kan het trouwens weten. Me
vrouw Labruyère regelt name
lijk de verkoop voor heel Ne
derland. Alle nesten van jonge
brakken worden bij haar se
cretariaat aangegeven. „In
principe kan iedereen bij mij
terecht voor de verkoop van
een Brak, mits zij fokadvies
hebben gehad. Handelaren en
broodfokkers hoeven niet bij
mij aan te kloppen."
Dat aankloppen is eens op
harde wijze gebeurd vertelt de
Brakkenliefhebster. „Er is wel
eens gedreigd de ruiten bij mij
in te gooien. Eene Lansbergen
uit Schipluiden." Ruzie omdat
men kritiek had op de manier
waarop deze heer honden fok
te. „Hij fokte bi] wijze van
spreken aan de ene kant van
zijn kennel honden voor de
verkoop en aan de andere
kant voor de vivisectie. Hij zou
een knokploeg sturen. Althans
daar dreigde hij mee. Het is
er met van gekomen. We heb
ben het gewoon uitgepraat."
Acht jaar zit mevrouw La
bruyère al m het „vak." Hoe
is 't gekomen? „We wilden
destijds een hond kopen. We
zagen een Steenbrak, een
aaardige hond. Zo leuk, dat
we besloten er nog één bij te
nemen. Terug bij de fokker
merkte deze op dat onze
Streenbrak best naar een ten
toonstelling gestuurd kan wor
den. Ze werd meteen kampioe
ne", vertelt zij trots. „Toen ben
ik er mee gaan fokken". En
wijst daarmee alweer - glunde
rend - naar de beide Steen
brakken, moeder en dochter,
Xita en Aike. „Eén derde heb
ik moeten laten afmaken. Het
ging met meer. Erg jammer."
kenhuis weliswaar, maar de
meeste tijd ligt het er verlaten
bij. Uitstekende gelegenheid
voor de honden om via een
hekje achter het huis dit do-
mein binnen te dringen. Overi-
gens op legale wijze, want de
famlie heeft hier toestemming
voor. Met de beide Brakken
dient zich daar ook de Golden
Retriever terugzoeker) Jildiz
van 't Hof van Diana aan. De
derde hond van huize La
bruyère. „De naam Jildiz heb
ben we zelf gegeven. Het bete
kent ster in het Turks."
Voortdurend wordt zij ge
stoord door het gerinkel van
de telefoon. Tientallen mensen
vragen dagelijks aan haar iets
over de Brakkenclub. Zo staat
zij ook in contact met de Ne
derlandse Vereniging tot Be
scherming van Dieren. Als er
in één van de dierentehuizen
een Brak terecht komt wordt
er een telefoontje naar Oegst
geest gepleegd. „Jammer dat
er veel te veel honden zijn. Ik
dacht dat we het fokken nu
moeten proberen tegen te
gaan. Er komen er steeds
meer. Neem de Bassethound.
Er zitten er al diverse In één
van de asieis- Droevig."
Het „circusverbod" in Schie
dam. Dieren niet laten optre
den tegen de wil van de na
tuur. „Dat wist ik met. Nu, ik
ben het er persoonlijk wel mee
eens. Neem het televisie-optre
den van die hond m het pro
gramma van M-es Bouman.
De hond moest blaffen. Hij
deed het niet. Een Basset
hound stoort zich niet aan die
commando's." Mevrouw La
bruyère: „Jildiz heeft een ja
gersdiploma. Als je die oplei
ding daarvoor ziet. Sommige
honden werden met touwen
door het water getrokken om
ze iets te leren. Nee, dat hoeft
voor mij niet. Ze moeten het
uit zichzelf leren en doen."
„Er zit een Schiedamse in het
feestcomité, mevrouw Mool-
huyzen, die ook lid is van de
Brakkenclub. Men vond in
eerste instantie al dat er tij
dens de feestelijkheden iets op
kynologisch gebied gedaan
zou moeten worden. Boven
dien hebben we wij veel leden
in deze omgeving zodat het al
snel rond was."
Half twaalf. Gravin Aike van
Ren je (de laatste namen zijn
altijd van de kennels waar ze
vandaan komen) kijkt ver
moeid op van haar beste
slaapplaats. Pas geteisterd
door een hartaanval (jawel, de
dochter, niet moeder Xita)
lijkt ze nog een beetje sloom.
Het doet haar niets als er iets
tegen haar wordt gezegd. Be
halve als haar naam wordt
genoemd. Dan schiet ze voor
uit. Tijd om te wandelen in het
bos. Anderhalf uur per dag.
Ook met haar „sporthart"
zoals haar eigenaresse het
noemt. Hartaanval of geen
hartaanval, ze wordt heel ge
woon behandeld. Elke dag
weer. Onder het mom, „Je
moet er geen patlènt van ma
ken." De achter deur zwaait
open. Het regent nog niet, hoe
wel zware zwarte wolken over
drijven. Aike en Xita op de
voet gevolgd door Jildiz ren
nen het groen in. Alleen het
trompetgeschal ontbreekt,
r
Oegstgeest Gravin
Xita van Heytze kijkt
onbewogen door het la
ge raam naar buiten.
Haar donkerbruine ogen
turen naar de weg. Af
en toe dreunt een auto
voorbij, maar het smal
le en schijnbaar langge
rekt hoofdje beweegt
niet. Haar fraai gevorm
de lichaam, sterk maar
toch licht gebouwd is
een opvallende verschij
ning. Alleen de kleur is
wat bleekjes aan het
worden. Ze is dan ook
al acht jaar: de Duitse
Brak kampioen gravin
Xita van Heytze.
2e verblijft al jaren - om pre
cies te zijn zes - bij de famlie
Labruyère in het Zuidholland
se stadje Oegstgeest Daar zit
het „zenuwcentrum" van de
Koninklijk goedgekeurde Ne
derlandse Brakkenclub. Voor
zitter is de heer L. Labruyère,
zijn vrouw is secretaresse. In
een villa-achtige woning aan
de Geversstraat met daarach
ter een prachtig mini-bos le
ven'twee van Neerlanders be
kendste Steenbrakken - de -al
eerder genoemde Gravin Xita
en verder haar dochter Kam
pioene Gravin Aike van Ren je
- in een prachtige omgeving.
De reden voor het bezoek aan
het Brakkenwereldje is, dat de
Nederlandse Brakkenclub op
zaterdag 31 mei naar Schie
dam komt In de sporthal Mar
griet wordt op deze laatste
feestdag van het 700-jarig be
staan van de stad een club-
match-brakkendag gehouden.
Onder auspiciën van de Raad
van Beheer op kynologisch ge
bied in Nederland zullen vele
Brakken worden gekeurd.
„Binnen een week hebben we
al tweehonderd inschrijvingen
voor deze dag gehad", aldus
mevrouw Labruyère. „Het zijn
wel allemaal leden van onze
club. Maar dat-hoeft niet per
sé. Het is trouwens één van de
weinige keren dat we'naar het
Westen van het land komen,
We zijn* een nationale club,
zodat we meestal in het mid
den van Nederland een derge
lijke manifestatie houden. Het
is wel zo leuk voor onze leden,
in totaal ongeveer 2300, in Rot
terdam, Schiedam en omge
ving."
De eerste match van de club,
opgericht in 1954, werd gehou
den in het Jagershuis in Zeist
Sindsdien wordt dit evene
ment jaarlijks gehouden. „We
krijgen altijd honderden in
schrijvingen. Niet zo gek, want
de Brakkenclub is destijds op
gericht door een aantal lief
hebbers van dit ras. De inte
resse ging vroeger veel uit
naar de Steenbrak. Tegen
woordig is er meer belangstel
ling voor de Bassethound en
de Basset Artésien Normand",
aldus mevrouw Labruyère,
Het voorkomen van de hond
kan men trouwens vergelijken
Twee Steenbrakken: Xita (links) en Aike.
Mevrouw Labruyere. -
Brakken zijn eigen
wijs.
Jildiz laat zich gewillig „strelen" dooreen kampioene
Mevrouw Labruyère met haar Brakken en Golden Retriever
Twee kampioenen stil turend door het raam. Links
Gravin Aike van Renje, rechts Gravin Xita van Heytze
Ze zijn ontzettend ongehoor
zaam en eigenwijs, bekent ze.
„Brakken krijgen nooit com
mando's, Dus thuis luisteren
ze ook niet. Ik heb eens ander
half uur lang achter ze aange
hold. Waren achter een paar
hazen aangegaan. Maar ja,
met de riem is het ook bijna
geen doen." vertelt ze in het
bosje achter het huis. Het do-
mem van het psychiatrisch zie-
Door berg en dal door bos en
veld volgt de Brak met behulp
1 van de neus luid blaffend het
b spoor van het wild. Al in de
d middeleeuwen had de Brak
een uitstekende reputatie als
3 meutehond. Het wild opspo-
ren, zodat de minder snelle
soortgenoten het in het nauw
gedreven wild konden grijpen
B en vasthouden voor de jager.
b Dejachtterreinen zijn echter
o kleiner geworden of de jacht
is verboden. Het privilege van
a de adel is sinds de Franse
revolutie geslonken. Alleen
Engeland heeft nog een zekere
J reputatie wat betreft de jacht
B De Brakken zijn ook daar in
Bi dienst als meutehonden, de zo-
genaamde lopende honden.
B De bekendste van het ras is
B wel de Basset Populaire zowel
o als tentoonstellings- als gezins-
2 hond. Hij is in 1066 uit Fran-
jg rijk naar Engeland geïmpor-
a teerd. Het is een zwaar ge
il bouwde hond, laag op de po-
Ij ten. Heeft veel beweging no-
13 dig. Komt voor in vier ver-
fi schillende rassen.
De Beagle is een vrolijke
3 jachthond. Jaagt met de neus
voornamelijk op haas. Een ste
il vige hond, afkomstig uit Enge-
3 land, maar vooral in Amerika
B erg populair. Men gebruikt
D hem daar om in kleine driften
U te jagen op hazen en konijnen,
3 Het kleinere Amerikaanse
slag, de pocket Beagle is ook
in Groot-Brittaimië „gezien",
3 De Bloedhond volgt het zweet-
b spoor (bloedspoor) van het
H wild. Werd (en wordt) gebruikt
bij opsporen van misdadigers.
B Hij is zeer sterk en hoe gek
het ook klinkt enigszins verle-
gen. Bijzonder aanhankelijk
3 voor zijn baas. Is de grootste
B van het Brakkenras. Heeft ui-
teraard zeer veel beweging no-
5 dig en vraagt veel zorg en
Bpersoonlijke aandacht.
Een middelgrote hond is de
Schweizer Laufhund, oftewel
Zwitserse Bralt. Zeer fijne
neus, houdt het spoor met gro-
0 te zekerheid. Zelfs in ontoe-
Jjj gankelijk en rotsachtig terrein.
B De zwaarste en meest forse
Zwitserse Brak is de Jura
Brak van het type St. Hubert
1 Heeft zeer lange oren en stoot
t bij het terugvinden van het
spoor een diep, langgerekt ge-
