Wethouder Cor Bolmers over zijn ontslag,
"Ik zag me al gaan,
hobbelend van het
ene meningsverschil
naar het andere"
t
"WOENSDAG 25 JUNI 1975
Democratie
"Eerst het feest rond het 700-jarig bestaan van Schiedam en dan zou de
knoop worden doorgehakt"
"Het was een weloverwogen beslissing. De ontslagbrief heb ik wel vijf
tien maal overgeschreven".
Bolmers, hier nog als wethouder vars stadsontwikkeling, bij het slaan va
de eerste paal van het motel Novotel (juni 1974).
door Rien van den Anker
Schiedam "Waarom nou vorige week? Ik heb er
in februari ai met PvdA-fractieleider Joop de Jong
over gesproken. De verhouding tussen de fractie en
mij was al geen roze geur en maneschijn meer. We
kwamen toen al tot de conclusie dat ik zou moeten
kiezen tussen doorgaan, maar dan binnen bepaalde
lijnen of weggaan, We stonden vlak voor de viering
van het 700-jarige Schiedam. Als voorzitter van dat
comité zat ik daar met kop en schouders in. De Jong
en ik spraken af dat we eerst het feest zouden
afwachten en dan de knoop doorhakken. Daarbij
komt dat die beslissing nu nog wat versneld is door
de onjuiste berichten in een advertentieblad, waarin
stond dat ik zou weggaan omdat dat feest te duur
was, uitgevallen en ik nog een extra krediet aan de
gemeenteraad moest vragen. Dat heeft er allemaal
niets mee te maken. Zo oneerlijk omdat te suggere
ren
Wethouder Cor Bolmers (firajv
ciën en grondbedrijf) is niet
meer de wethouder die we ons
kunnen herinneren van enige
- jaren, ja zelfs enige maanden,
geleden. Ogenschijnlijk is hij
nog dezelfde politicus met de
brede handgebaren, de felle en
overtuigende toon als hij een
tegenstander in een discussie te
lijf gaat, de 'doener" die alles
en iedereen volgens de politieke
spelregels platwalst ais het hem
uitkomt. Hij is nog niet uitge
blust, maar wel een beetje aan
geslagen, hoewel zijn oude be
kende toon en spreektrant weer
terugkomt bij een vraagje
"waar hij wat achter zoekt".
"Waarom besluit je dan op zekere
dag er mee op te houden? Ik
zag een goede verstandhouding
gewoon niet meer zitten. Ik zag
me al gaan, hobbelend van het
ene meningsverschil naar het
andere. Kijk, ik ben misschien
een vreemde, maar ik laat me
niet zomaar iets opdringen.
Daarvoor ben ik vaak te goed
ingesneden op de materie. En
dat was het gevolg geweest als
ik me had neergelegd bij de
wensen van de fractie? Ik heb
soms nu eenmaal een afwij-
kend standpunt ten opzichte
van de fractie. Dat heb ik in
de afgelopen maanden al een
paar keer laten horen. Dat is
geen dwarsliggen, maar dan
wist ik gewoon dat ik gelijk
had. Neem nou dat geval met
het geven van water aan die
krakers. Dan komt mijn fractie
met een initiatiefvoorstel Mij
best En de meerderheid van de
raad gaat er achter staan".
"In zo'n geval zeg ik: Okay, ik
ben het er niet mee eens, maar
ik zal me als wethouder neer
leggen bij dit besluit van de
raad. Dat was democratie van
de eerste orde. Ik ben het er
niet mee eens, maar ik zal het
toch doen. Maar dan moet je
me nog niet daarbovenop vra
gen in het openbaar te zeggen
dat ik het er wel mee eens ben".
Bolmers zwijgt even. Zijn handen
spelen met een balpen. Het lijkt
of hij iets wil zeggen, opnieuw
zwijgt hij en dan komt het er
toch uit Alsof hij naar de juiste
woorden heeft gezocht
"Als dagelijks bestuurder moet je
naar alle vertegenwoordigingen
in de raad luisteren. Als wet
houder van een bepaalde kleur
moest je in de raad een zakelijk
standpunt in kunnen nemen.
Als het maar niet in strijd is
met je programma. Neem nou
die binnenstadsaffaire met Em-
peo. Ik heet dan degene te zijn
die die project-ontwikkelaar
binnen de poorten van Schie
dam heeft gebaald. Maar daar
was vele jaren voorbereidend
werk van mijn voorgangers aan
vooraf gegaan- Ik had in feite
alleen maar met de uitvoering
te maken. Je kunt het ongeveer
vergelijken met Lammers toen
die zat met de uitvoering van
de metro. Ik heb alleen maar
het bestemmingsplan opgesteld.
Onder meer met de know-how
van Empeo. En als ik dat dan
zie, dan zeg ik. dat ik blij ben
dat we dat hebbea Nu kunnen
we tenminste aan de gang. Er
was al zoveel jaren over gekra
keeld. Ik ben ervan overtuigd
dat als mijn opvolger Zijdeveld
een dergelijk bestemmingsplan
op tafel had gelegd, dan was
het ook nooit goed geweest
voor iedereen."."Ik heb
vorige week nog eens door het
centrum gelopen. Die nieuwe
huisjes daar, ik vind ze leuk.
Li\ :"<W
Wethouder C. Bolnnersmet tegenzin weg
Kijk, je hoeft er nou ook weer
geen 200 neer te zetten. Nu
weer eens iets anders, en dan
wordt het best wat".
Zin in naar achteren trappen
heeft hij niet Elke opmerking
of vraag in die richting wijst hij
van de hand. Bolmers heeft
welbewust vorige week het be
sluit genomen om tussentijds
zijn wethoudersportefeuille aan
de wilgen te hangen. Zijn be
sluit was zo weloverwogen dat
hij het concept van zijn ontslag
brief wel vijftien keer heeft
overgeschreven
"Op dit moment wordt de nieuwe
begroting voorbereid. Als ik nu
geen ontslag had genomen, dan
had ik toch wel de morele
plicht gehad om die begroting
te verdedigen. Ik vind het dan
ook weer erg onbehoorlijk om
dan twee dagen later te zeggen
dat je weggaat. Voor je het
weet zit je in de zomer van
1976. Niet leuk voor een opvol
ger; die heeft nauwelijks tijd
om er iets van te maken. Die
man moet ook een goede kans
krijgen".
Het lijkt allemaal zo sterk en
grondig geargumenteerd dat je
er bijna aan zou gaan gaan
twijfelen. Zeker als je weet dat
er sinds Bolmers vorig jaar in
het nieuwe college zitting nam,
al direct geruchten gingen over
"de val" die enkele nieuwgeko-
zen raadsleden voor Bolmers
zouden opzetten. In eerste in
stantie kortwiekten zij al zijn
portefeuille.
Onderkend
"Ik heb niet het idee dat ik er'
ben ingestonken. Ik heb nooit
echt gedacht dat dit zou gebeu
ren. Akkoord, achteraf zeg ik
dat ik die moeilijkheden heb
onderkend. Be dacht dat ik ze
wel zou kunnen overwinnen. Ik
heb toen nog lange tijd gedacht
dat ik toch nog stadsontwikke
ling zou krijgen. Tot een leden
vergadering in die tijd. Er wer
den wat verdachtmakingen ge
maakt en ik ben toen boos weg
gelopen. Pas toen besefte ik;
Dat wordt geen stadsontwikke
ling meer".
Het klinkt bijna melancholiek.
Bolmers, de man die ach vier
jaar lang had ingezet op de post
stadsontwikkeling, die veel kri
tiek heeft gehad op zijn werk,
had het zo graag af wülen ma-
ken. Collegiaal gaat hij verder:
"Ik heb geen moeite met Zijde
veld. Op zeker moment toen er
over de postenverdeling werd
gesproken heb ik gezegd: óf
stadsontwikkeling óf finan
ciën".
De vraag rijst waarom Bolmers
vorig jaar plaatselijk socialis
tisch lijsttrekker is geworden,
terwijl hij toen al op zijn klom
pen kon aanvoelen dat hij met
een nieuwe, verjongde, maar
ook totaal .anders denkende
fractie te maken zou krijgen.
Een aantal van hen was juist
politiek actief geworden omdat
ze het binnenstadsbeleid van
Bolmers zo fout vonden.
Hij ontwijkt de directe vraag
waarom hij lijsttrekker is ge
worden en verschuift de vraag
naar de volgende beslissing;
"Toen ik eenmaal gekozen was,
kon ik toch niet ineens zeggen
dat ik als wethouder niet meer
beschikbaar was. Dat was trou
wens ook moeilijk bij mijn ont
slag nemen. Ik weet dat er veel
mensen een voorkeurstem op
mij hebben uitgebracht Ik heb
de indruk dat ik die mensen nu
teleurstel".
De geschillen met de fractie kwa
men al kort na november vorig
jaar aan het licht Een paar
keer wilde Bolmers anders
stemmen dan de rest van de
progressieve raadsleden. De
wrijvingen werden groter. Men
ging rich ergeren en de kloof
werd steeds wijder. Typerend
zijn dan de woorden* "Ik had
de laatste maanden het gevoel
dat ik buiten de fractie stond!"
Werkwijze
Wat deed Bolmers nu verkeerd in
de ogen van de fractie. In feite
een heleboel, maar het is terug
te brengen tot één rin; hij deed
niet altijd wat zij wilden. De
afgelopen maanden is al vele
malen de werkwijze van de
Schiedamse "regerende" frac
ties gebleken. Sinds er een sa
menwerkingsverband bestaat
tussen PvdA en PPR, is er ook
een soort permanent overlegor
gaan (PO). Dit PO werkt als
een toetssteen en alle voorstel
len zouden volgens een aantal
socialisten daarmee vergeleken
moeten worden. Is ,het niet
goed, dan moet het niet worden
ingediend. Een enkele keer viel
het college wel eens uit de boot
Er zijn zelfs gevallen bekend
waarbij een collegevoorstel al
gedrukt was en het te elfder
ure werd ingetrokken en er een
nieuwe versie op de markt
kwam. Het pure initiatief om
met voorstellen te komen, is
daarmee verschoven van het
college naar de fractie, de ach
terban, werkgroepen en derge
lijke.
Dat deze werkwijze niet altijd
lukt komt mede doordat de
meerderheid van de progressie
ven niet zo erg groot is. Nie
mand wil uit de boot vallen.
Dus ook Bolmers niet en al
gauw werd de stemdisdpline
ingevoerd.
"Bij zo'n krappe meederheid is
een programcollege de gevan
gene van die stemmen die net
de meerderheid vormea Stem-
discipline is in feite bekennen
dat er zeer weinig speelruimte
is. In mijn geval was ik degene
die dan de knoop moest door
hakken en daar was ik niet
altijd zo gelukkig mee. Als er
een amendement van de oppo
sitie kwam, waar ik zakelijk
geen moeite mee had en ik wist
dat er niets politieks achter zat,
ben ik geneigd te zeggen dat ik
ermee akkoord ga. Nou, en dan
heb ik wel eens piin gehad om
tegen te stemmen, kreeg ik ach
teraf wel eens een nare smaak
in mijn mond". Weer die stilte
of hij wat wil zeggen, maar het
liever eerst wil overdenken.
"Het as zo gemakkelijk om te
zeggen. Het is van de oppositie
en dus is het niet goed. Ik
bekijk het meer zakelijk, in dat
opzicht ben ik misschien min
der politiek. ïk vind dat je als
wethouder die ruimte moet
hebben. En dan mogen 2e latei
best in de raad tegen me tekeei
gaan.
Velen beseffen niet dat als j€
eenmaal in die wethoudersstoei
zit.dat je veel meer inzicht hebt
op zaken en dus ook andere
gedachten hebt. Het starre vast-
ouden aan een eerder opge
steld programma is dan met
goed. Neem nou ons program
ma, dat werd opgesteld in het
begin van. 1974. Wat is er sinds
dien niet allemaal veranderd.
Wat we toen niet konden over
zien. Ik ben in dat opzicht mis
schien een beetje ouderwets,
maar ie moet wel zien, dat er
veranderingen hebben plaatsge
vonden. Ik geloof dat het dan
mogelijk is om alles in goed
overleg tot een redelijk einde te
brengen- Die instelling, die
vorm van overleg, had ik ook
een beetje bij mijn eigen fractie
verwacht".
Escaleren
Volgens Bolmers was de kloof
tussen hem en zijn fractie in de
komende jaren steeds wijder.
De zaak zou escaleren. "Dat
kon ik mijn partij, mijn fractie
en ook mijzelf niet aandoen".
Hij kijkt op z'n horloge, het uur
tje praten is ver overschreden.
Dan barst hij weer los. Alsof
hij iets vergeten was; "Dat per
manent overlegorgaan, hè. Als
een soort zeef. zei jij. Soms
dacht ik dan: Moet dat nou? Ik
had toen al het idee dat dat in
de toekomst nog sterker zou
worden".
Over een paar maanden zal Bol
mers niet meer elke dag naar
het Stadskantoor gaan. Voorlo
pig gaat hij eerst een paar
maanden niets doen. Tenmin
ste, voorzover een "doener" als
hij dat kan. "Afstand nemen
van mijn werk en de problema
tiek van de stad, zoiets onge
veer" klinkt het bijna onzeker.
Een nieuwe baan heeft hij nog
niet, wel enkele contacten.
"En voor de rest blijf ik gewoon
in Schiedam wonen. Ik hou nu
eenmaal var» deze-stad. Poli
tiek? Dat zie ik niet meer zo
ritten". -
Bolmers gaat met tegenzin weg.
Bi; de deur dan nog vragen hoe
hij het vond om bijna vijf jaar
lang wethouder te zijn. Hij bijt
het bijna uit: "Enorm".
