EXTRA
Vlaardingse school leert skiën in Tiro!
Door Jan
ïCierlil
dankaan
ieeriingerven
docenten
van de
schotenge
meenschap
Westland-
Zuid.
foto's:
Scholenge
meenschap
WesUand-
Zuid.
Weer terug
Voorbereiding
Geld vergaren
Gipsvlucht
De busreis
donderdag
27 maart 1980
VD/SC/WW
sfeer en ae njne herinneringen. Als
dat op papier staat wordt het alle
maal zo waar!", legt een van .de
leerlingen later uit.
Over de georganiseerde evenemen
ten lopen de meningen sterk uiteen.
Meer film, minder film, meer disco,
minder disco, meer uitjes, minder
uitjesvoor de gemiddelde leerling
was het dus in orde. De verdere be
levenissen dragen het onmiskenba
re karakter van elke schoolreis.
Geintjes, rottigheid, stille liefdes,
treurnis en dolle pret. Wat er alle
maal echt gebeurd is, zal wel ergens
in het midden liggen.
De ski-week viel midden in het car
naval en daar hebben de leerlingen
dan ook het staartje van meege
maakt. Esther: „We hadden gegeten
en de mensen van het ene hotel gin
gen naar het andere hotel, omdat
daar carnaval gevierd zou worden.
De bewoners liepen daar met een
veertje op hun hoed en een koeiebel
aan hun achterste. Wel wat vreemd
om mee te maken. Verder liep er
een man met een nep-beer aan een
touw. Wat mij opviel was dat het
carnaval daar veel symbolischer
toegaat dan hier: op aswoensdag
wordt bijvoorbeeld prins carnaval;
begraven."
Vermoeidheid is een woord dat nog.
niet was gevallen in het gesprek.
Als buitenstaander verwacht je dat
het de hele dag beoefenen van een
sport in een gezonde omgeving toch
wel vermoeiend is. Niets van dat al
les! Aan de opmerkingen van de
leerlingen te merken is de vermoeid
pas begonnen toen ze al lang en
breed weer thuis waren.
Over het algemeen was het terug
keren in het normale schoolleven
voor de meeste leerlingen niet zo
makkelijk. Esther: „Ze zeggen dat
ik zelfstandiger geworden ben. Mijn
moeder vindt dat ik onverschillig
ben geworden." Theo, met het feest
der herkenning op zijn gezicht,
beaamt deze prille ellende: „Mijn
moeder vindt dat ik vulgair gewor
den ben."
De leerlingen raken niet uitgepraat
over hun ervaringen. „We hebben
elkaar veel beter leren kennen.
Maar het is 20 jammer dat we daar
niet mee door kunnen gaan. We zit-
ten namelijk allemaal in andere ge
bouwen en dan verwatert het alle
maal zo verschrikkelijk snel." En
een ander: „Ik ben wel heel anders
tegen de docenten aan gaan kijken.
Je leert ze op een heel andere ma
nier kennen en eigenlijk is dat ver
schrikkelijk leuk." Als bewijs vol
gen dan voorzichtig een paar voor
namen van de docenten. Erg na
tuurlijk komt dat er niet uit. En dan
natuurlijk Gerrit en Kees. Voor een
aantal van de vrouwelijke deelne
mers aan de reis namen zij een be
langrijke plaats in. Hoe dat precies
zit...? Ook hier blijft de waarheid in
hel midden. Laten we het maar op
adoratie houden.
„Als ik de kans krijg, ga ik weer te
rug", zegt een van de leerlingen,
„en ik heb nog een advies voor de
huidige tweede kias: jullie moeten
niet gaan, dan kan de vierde klas
volgend jaar mee. Dat zijn wij dan
dus" en even later: „dat hoop ik
tenminste!"
Elitair
Rien van Houdt is één van de orga
niserende gymnastiekdocenten. In
zijn toelichting op dit initiatief legt
hij sterk de nadruk op het sociale
aspect van de reis. „Ik wil zeer na
drukkelijk weerleggen dat het een
elitaire onderneming is, dat het al
leen maar haalbaar is voor mensen
met een ruime beurs. Financieel
moet het voor iedereen haalbaar
zijn, Jc krijgt een jaar de tijd om dat
geld te verzamelen. Als je dat omre
kent, kom je op een bedrag van een
rijksdaalder per maand. Het is een
prima onderneming. De leerlingen
zijn zeer intensief bezig met elkaar
en met de sport en dat allemaal in
een zeer gezonde omgeving. Je
merkt vooral bij de beginners dat ze
elkaar geweldig goed helpen. De
ene minuut lachen ze zich rot om
mensen die vallen, vijf minuten la
ter gaan ze zelf als een rotte peer
.neer. Tijdens zo'n reis ben je pas een
scholengemeenschap. In eerste in
stantie zie je dat de leerlingen van
de verschillende afdelingen bij el
kaar kruipen, later vallen die ver
schillen helemaal weg. Het wordt
één hechte groep. Ook de andere
omgeving draagt er sterk toe bij dat
je elkaar op een andere manier leert
kennen."
Later vat hij de hele onderneming
in één zin samen: „Je brengt de
leerlingen in contact met andere
vormen van bewegen, waardoor ze
het later zelf als actieve recreatie
kunnen gaan doen."
Vlaardingen Dat scholen er
niet alleen maar zijn om
kinderen een diploma te
bezorgen begint zo
langzamerhand een algemeen
geaccepteerd gegeven te
worden. Een leerling krijgt in
zijn schooltijd algemene
vorming. Twee aspecten spelen
daarin een belangrijke rol; de
cognitieve vaardigheden (het
onder de knie krijgen van
allerlei vakken) en de sociale
vaardigheden. Bij veel scholen
zijn de sociale vaardigheden
veilig ondergebracht op
bijvoorbeeld de vrijdagmiddag.
Een paar enthousiaste
docenten houden dan de
leerlingen bezig met toneel,
cabaret, sport, schaken,
fotograferen. Met een groot
woord noemt men dat in
onderwijskringen de
„buitenschoolse activiteiten".
Maar deze naamgeving legt
eigenlijk al duidelijk de vinger
op de zere plek. Het zijn
activiteiten die buiten de
school vallen. De laatste tijd
wordt er dan ook steeds meer
gestreefd naar een grotere
integratie van het aanleren
van de cognitieve en sociale
vaardigheden.
Elke school in Nederland zal ge
slaagde en minder geslaagde pogin
gen kunnen aangeven om die inte
gratie te bewerkstelligen. Een voor
beeld van een geslaagde poging op
een misschien wat uitzonderlijk
vakgebied gaf de christelijke scho
lengemeenschap (vwo, havo en
mavo) Westland-Zuid uit Vlaardin-
gen. Voor de derde keer organiseer
de deze school voor de leerlingen
van de derde klassen een ski-reis
naar Oostenrijk. Gedurende een
week zijn leerlingen op de Oosten
rijkse hellingen bezig geweest met
de ski-sport, maar vooral met elkaar
en hun docenten. Ziedaar, beide
vaardigheden verenigd in het schil
derachtige- decor van een winter
landschap.
In de maanden april en mei begin
nen de voorbereidingen al voor de
ski-week van februari het volgend
jaar. De ouders van de leerlingen
die dan nog in de tweede klas zit
ten, krijgen via de schoolkrant en
een brief informatie over de plan
nen. Door middel van een strookje
aan de brief, dat de ouders moeten
invullen krijgt de gymnastiek-sec-
tie, die de organisatie voor haar re
kening neemt, een globale indruk
van de interesse die er voor de reis
bestaat. Vervolgens wordt er een
voorlopige boeking geplaatst bij een
reisbureau. Er wordt aan de hand
daarvan een voorlopige reissom be
paald. Voor een groot aantal van de
leerlingen begint dan het sparen.
Dit jaar kostte de reis 550 gulden.
Daarvoor krijgen ze de busreis, het
verblijf in een hotel, twee warme
maaltijden per dag, verzekering met
ski-clausule, huur van de ski-spul
len, ski-les, de üftkosten en nog al
lerlei bijkomende kleine onkosten.
Maar de leerlingen moeten natuur
lijk ook nog een bepaald bedrag aan
zakgeld meenemen (richtbedrag 75
gulden). Kortom; er moet financiëel
een en ander geregeld worden.
Natuurlijk zijn er leerlingen die het
hele bedrag van hun ouders krijgen.
Voor hen zijn er geen problemen.
Ook voor ouders van leerlingen die
de reis niet kunnen bekostigen, valt
er altijd met de schoolleiding over
een oplossing te praten. De gemid
delde leerling gaat aan de slag en
probeert zelfdat geld voor een zo
groot mogelijk deel bij elkaar te
krijgen.
Op allerlei manieren hebben de
leerlingen geprobeerd dat geld bij
elkaar te krijgen. Navraag geeft een
schat aan mogelijkheden voor even
tuele bijverdiensten; afwassen in
een restaurant, werken voor je moe
der of vader, krantenwijk, tomaten
plukken en natuurlijk het onvermij
delijke baby-sitten. Corinne, doch
ter van een kosteres, zocht het meer
in de spirituele sfeer: „Mijn moeder
heeft een kerk en ik heb haar ge
holpen."
Hoe het geld ook bij elkaar komt; de
voorbereidingen van de reis gaan
ondertussen gewoon door. Eind au
gustus krijgen alle leerlingen van de
derde klas een brief mee naar huis
voor de officiële bevestiging van de
'Tijdens zo'n reis
ben je pas een echte
scholengemeenschap'
reis. Half november volgt er dan
een informatie-avond voor de ou
ders. Daar wordt dan informatie ge
geven over de spullen die de leer
lingen mee moeten nemen en wordt
uitgebreid ingegaan op de ervarin
gen van de voorgaande jaren. Er
wordt een film gedraaid die ge
maakt is van de eerste reis en oor
spronkelijk bestemd was voor de
reünie. Ter geruststelling krijgen de
ouders dan te horen dat het een al
coholvrije trip is.
Aan het begin van het schooljaar
start de hele gymnastïek-sectie met
zogenaamde droge ski-lessen voor
dat de officiële lesuren beginnen.
Door ongeveer zestig procent van
het reisgezelschap worden deze les
sen bezocht. Het is de bedoeling op
deze manier de luie Hollandse spie
ren alvast voor te bereiden op het
ongewone ski-werk.
De rector van de school fungeert als
tussenpersoon tussen de ouders en
het reisgezelschap in geval van
moeilijkheden. Voor de ouders is
dat een prettige gedachte. Als er iets
gebeurt dit jaar zijn twee leerlin
gen min of meer gewond met een
zogenaamde gipsvlucht teruggeko
men neemt hij contact op met de
ouders. Later worden die dan door
één van de docenten ter plaatse ge
beld. Dan kan alles in een wat rusti
ger sfeer besproken worden.
De docenten die als begeleiders
meegaan, hebben overigens aller
minst een rustige week. 's Morgens
om zeven uur moet het spul gewekt
worden. Dan volgt tussen acht en
negen het ontbijt. Dan is er even de
tijd om wat problemen op te lossen.
Snel gaat dan het hele spul de bus
in, want om tien uur beginnen de
ski-lessen. Oostenrijkse en Australi
sche ski-leraren helpen de leerlin
gen zo snel mogelijk verder. Tussen
de middag wordt er geluncht in een
bergrestaurant op de piste. Daarna
volgen de middaglessen tot vier uur.
Ondertussen moeten leerlingen ge
holpen worden die moeilijkheden
hebben met het materiaal. Daarvoor
is een autootje beschikbaar. Feitelijk
is het de hele week improviseren
voor de begeleiders. Nachtjes van
drie uur zijn geen uitzondering.
Het gezelschap, dit jaar bestaande
uit 64 leerlingen en 21 begeleiders,
moest om in Oostenrijk te komen
ongeveer achttien uur in de bus
doorbrengen. Achttien uur zingen,
slapen, eten, lezen en wachten op de
dingen die komen gaan. Zaterdag
ochtend om kwart over vier ver
trokken de bussen uit Vlaardingen,
's avonds om tien uur arriveerde de
laatste bus in Volders, een. plaatsje
in Tirol, ongeveer tien kilometer
van Innsbruck.
Als de leerlingen aan het praten
slaan over de twee hotels waar ze
ondergebracht werden, komen we
al snel terecht in een welles-nietes
sfeer. „Ons hotel was veel gezelli
ger; je mocht er tenminste praten
onder hst eten en je mocht zelf we
ten hoe laat je ging slapen", zegt de
ene groep. „Onzin," antwoordt de
andere groep, „we mochten wel
pralen onder het eten, maar de lera
ren die hier zaten waren veel stren
ger." Maar praten over eten met
leerlingen die op werkweek zijn ge
weest is geen aan te bevelen tijdver
drijf, Breek hen de bek niet open,
want in ongetwijfeld spitsvondige
bewoordingen, komt het „niet-te-
vreten" en „onverteerbare" voedsel
weer in omgekeerde richting over
de tong. De globale indruk dat ze
het ondanks alles prima hebben ge
had, wordt enthousiast bevestigd
door de deelnemers. De partijen
vinden elkaar in de slotverklaring:
„We hebben geen honger geleden".
Over het skiën praat men unaniem
enthousiast. Corinne: „Ik wilde het
eens een keer meemaken. In het be
gin ging het wel moeilijk, maar ei
genlijk op de eerste dag had ik al
het gevoel dat het ging." Ook Es
ther stond voor de eerste keer op de'
latten: „Het was vreselijk leuk. Ik
lag meer in de sneeuw dan ik erop
stond. Vooral bij en op de ski-lift
speelden zich ware slap-stick tafere
len af." Alice was één van de leer
lingen die al ervaring had. Vier jaar
ski-ervaring bad ze, toen ze in ver
band met school er een punt achter
moest zetten. „Het was na zes jaar
natuurlijk weer even wennen, maar
al met al was het fijn om weer eens
een berg af te gaan."
Ais er herinneringen opgehaald
worden over de vrije tijd tijdens de
ski-week, valt regelmatig de opmer
king: „Zet dat msar niet in de
krant". Dat wil overigens niet zeg
gen dat er dingen zijn gebeurd die
het daglicht niet verdragen. „Het
heeft te maken met de lacherige
