ROTTERDAM
15
Elke leerling een hond, ende
taxi's kunnen weer rijden...
«8111!
Noord-
singel
Graaf Winsemius
en vrouwtje Smit,
samen naar
Stavoren....
De (okapi)Graaff
onderscheiden
mKmmm
DE ABSURDE REGELINGEN VOOR HET VERVOER VAN LEERLINGEN
wËÊSSm
■llllill
Rotterdams Nieuwsblad
zaterdag
18 juni 1983
Het is niet
alleen Kommer
en kwel aan de
Noordsingel, die
zeker in
Rotterdam het
meest bekend is
door de
aanwezigheid
van het huis van
bewaring. Dezer
dagen heeft de
straat er een
nieuwe beziens
waardigheid bij:
een zwanenpaar
met negen
jongen. In de
stad nog altijd
een opmerkelijke
verschijning,
gezien het feit
dat het jonge
gezin van tijd tot
tijd voor een
verkeers-
opstoppinkje
zorgt.
mf -w
De schoolhoofden van het buitengewoon onderwijs hebben wethouder flans Simons
gevraagd om één maand lang het vervoer van de leerlingen in deze onderwijssoort te
garanderen. Als de onderwijswethouder die garantie niet geeft, vrezen de schoolhoof
den grote problemen als het nieuwe schooiseizoen weer begint Tal van kinderen die
Du onder begeleiding met bus of taxi reizen, kunnen dan in de problemen komen. Hei
wordt een grote puinhoop, voorspellen die leerkrachten.
De nieuwe moeilijkheden rond het vervoer van leerlingen in het buitengewoon onder
wijs zijn het gevolg van bezuinigingsvoorstellen van het rijkOver de gevolgen werd
'gisterochtend een informatieochtend gehouden in de kantine van het Rotterdamse
Stadhuis en op die bijeenkomst vertelde het hoofd leerlingenzaken van de gemeente
Rotterdam, de heer Ceilman, dat het gemeentebestuur weigert nog verder op te draai
en voor de rijksbezuinigingen. „Dat is de bestuurlijke boodschap die ik hier alleen
maar sta na te papegaaien", aldus de ambtenaar. Hieronder een verslag van de bijeen
komst en hoe het straks verder moet met de leerlingen.
Rotterdam Geef elke
leerling in het buitengewoon
onderwijs een hond en de
immense
vervoersproblematiek is
opgelost. Dat werd
gisterochtend gezegd tijdens
een voorlichtingsbijeenkomst
voor het buitengewoon
onderwijs in de kantine van
het Rotterdamse stadhuis.
Een grap natuurlijk, maar
l^et wrange is dat er heel
veel waarheid in die
opmerking schuilt. De
nieuwe regelingen voor het
vervoer van kinderen in het
buitengewoon onderwijs
zitten zo absurd in elkaar,
dat gezinnen met honden
meer kans maken dat hun
kind met een taxi naar
school wordt gebracht dan
gezinnen zonder honden.
Hoofd leerlingenzaken Geil
man: „Dit is pure waanzin. We
hebben dat al geprobeerd dui
delijk te maken aan staatsse
cretaris Van Leijenhorst, maar
die bleef voortdurend herha
len: mijn bezutnigmgsbedrag
van 30 miljoen moet worden
veilig gesteld..."
Een nieuwe aflevering in de
serie aanslagen op het buiten
gewoon onderwijs. De nieuwe
circulaire van het rijk over het
vervoer van kindertjes die om
lichamelijke of geestelijke re
denen of vanwege de grote af
stand, met zelf naar schooi
kunnen komen. Een regeling
die tot een geweldige chaos zal
ueiden.
Lijn 3
-De regeling behelst een ver
schuiving van het aangepaste
vervoer naar het openbaar
vervoer. In begrijpelijk Neder
lands: de kinderen moeten
tiet meer met taxi's naar
school of met speciale bussen
met begeleiders, maar gewoon
op eigen houtje in lijn 3. Kun
nen zij dat niet alleen, dan
gaan vader of moeder maar
mee en dat kaartje wil het rijk
dan ook nog wel betalen. Al
leen als de kinderen per se
niet alleen kunnen of er aan
toonbaar geen begeleiding mo
gelijk is. mag gebruik worden
gemaakt van aangepast ver-
yoer. Maar dan moet wel aan
bepaalde voorwaarden worden
voldaan.
En die voorwaarden, daar is
het een en ander mee aan de
hand.
Maar laten we eerste eens be
kijken wat volgend jaar mag
en wat niet mag:
Recht op aangepast vervoer
hebben kinderen als zij niet in
staat zijn op zelfstandig met
het openbaar vervoer te rei
zen. Het moet dan gaan om li
chamelijke of geestelijke oor
zaken, of het reizen met het
openbaar vervoer zou nadelige
gevolgen moeten hebben voor
de gezondheid. Kinderen die
in een rolstoel zitten, hebben
dus recht op openbaar ver
voer. Geestelijk gestoorde kin
deren ook.
Een tweede geval dat recht
geeft op openbaar vervoer is
als het kind (nog) niet zelf
standig in het openbaar ver
voer kan, en als de begeleider
lichamelijk of geestelijk niet in
staat is, of als een busreis na
delig is voor zijn gezondheid.
Een derde situatie die leidt tot
aangepast vervoer is wanneer
er ernstige gezinsproblemen
ontstaan, als vader of moeder
mee moet in de bus.
Dat is het geval wanneer rei
zen een van de begeleiders tijd
kost, en wanneer er boven
dien eigen activiteiten van de
begeleider in de knel komt.
Dat kunnen activiteiten ten
behoeve van de eigen ont
plooiing zijn (moedermavo) of
huishoudelijke activiteiten
(zorg voor kinderen, zieken of
dieren) of betaalde arbeid. In
al die gevallen kan dus aange
past vervoer worden toege
kend.
Tenslotte mogen de kinderen
die meer dan een uur moeten
reizen om op school te komen,
met de bus worden opgehaald.
In alle andere gevallen moet
gebruik worden gemaakt van
het openbaar vervoer. Het ge
volg daarvan, zo weet men in
het buitengewoon onderwijs, is
dat ouders hun kinderen in
veel gevallen weer naar een
'normale' school zullen doen.
Zij hebben geen zin of tijd om
elke dag mee te reizen
Psychiater
Opvallend wordt in de nieuwe
situatie de rol van de toela
tingscommissie van een school.
Die commissie (waarin verte
genwoordigers zitten van de
school en verschillende des
kundigen) moet gaan bepalen
of aangepast vervoer wel of
niet moet worden toegekend,
Da's natuurlijk geen probleem
wanneer het gaat om gehandi
capte kinderen. Maar ,.yhoe
moet zo'n commissie bepalen
of de begeleiders geestelijk
niet in staat zijn om kinderen
te begeleiden in het openbaar
vervoer. Is daar dan een rap
portje van de psychiater voor
nodig?
„Neen" zegt Geilman in zijn
interpretatie van de Haagse
regels. „Het is voor de ge
meente Rotterdam voldoende
als de commissie zorgvuldig
door Richard Stomp
heeft afgewogen en op grond
daarvan meldt dat de begelei
der niet in staat is. Daar hoeft
geen bewijs van te worden
geleverd!" Hei resultaat kan
dus gaan verschillen per toela
tingscommissie.
Nog gekker is het hoofdstukje
huishoudelijke activiteiten. Als
vader of moeder door de zorg
voor dieren niet in staat is om
zo lang van huis weg te blij
ven, kan aangepast vervoer
worden verkregen. Een paar
honden die onmiddellijk de
bank stuk bijten als hel baasje
langer dan een half uur weg
is, leveren op die manier aan
gepast vervoer op voor het
kind. Het rijk doelde met die
ren natuurlijk om paarden en
koeien in het boerenbedrijf,
maar door de vage omschrij
ving kan een gemeente ook
vervoer toestaan als het hon
den-argument wordt opge
voerd.
„Het is natuurlijk verschrik
kelijk triest dat je zo'n truc
moet toepassen om kinderen
die zelf niet kunnen reizen
toch te laten vervoeren",
sprak een leerkracht gisteren.
Maar zelfs als dat vervoer
doorgaat, dan kunnen nog gro
te problemen ontstaan. Want
de professionele begeleiding
van de leerlingen komt te ver
vallen. De ouders moeten dat
zelf maar gaan regelen, vindt
het rijk.
Op het eerste gezicht klinkt
dat niet eens zo gek, maar wie
verder kijkt dan zijn neus lang
is, stuit opnieuw op vreemde
situaties. Want d'r is natuurlijk
geen ouder die de verantwoor
ding op zich wil nemen voor
de gehele bus met kinderen.
„Ouders zullen gaan zeggen:
okee, dan begeleid ik alleen
mijn eigen kind wej. Met als
gevolg dat naast elk kind één
ouder zit in de bus. Dan heb je
dus twee keer zoveel bussen
nodig met ais gevolg dat het
busvervoer veel te duur
wordt. Zo duur zelfs dal taxi's
wellicht goedkoper zijn.
Laat je bussen rijden zónder
begeleiding dan zijn de proble
men vaak niet te overzien. Zo
als een schoolhoofd het giste
ren uitdrukte: de buschauffeur
regelt conflicten onderweg
dan wel met de zijkant van
zijn rittenboek. Maar wie is
daar dan verantwoordelijk
voor?
Onmenselijk
Aardig is ook de voorwaarde
van het rijk, dat m de taxi's
die blijven rijden alle zitplaat
sen moeten zijn bezet. Dus een
kind dat eigenlijk met de bus
zou moeten wordt nu op de
lege stoel in de taxi gezet, om
dat er nou toeh eenmaal voor
die dure taxistoel is betaald.
Lastig wordt het alleen als het
gehandicapte jongetje ziek is
en het meisje dat mocht meer
ijden plots weer met de bus
moet. „Dat zijn toch onmense
lijke toestanden", zei een
schoolhoofd gisteren.
De voorwaarden zijn dus bij
zonder ondoorzichtig en kun
nen licht tot misverstanden
leiden. De gemeente Rotter
dam lijkt alles soepel te willen
hanteren, maar kan daarin
weer met te ver gaan omdat
het dan zelf voor de kosten
moet opdraaien.
Maar de kinderen in het Rot
terdamse buitengewoon onder
wijs komen voor dertig pro
cent van buiten de stad. En de
toestemming voor aangepast
vervoer moet worden aange
vraagd in de gemeente waar
het kind verblijft. Nu al zijn er
signalen dat andere gemeen
ten de richtlijnen van het rijk
op een heel andere manier in
terpreteren. Veel minder soe
pel zijn ook. Dus kan het jo
chie dat in Rotterdam woont
wel met een taxi worden ver
voerd terwijl het knulletje dat
in de klas naast hem zit en in
precies dezelfde situatie ver
keert geen aangepast vervoer
krijgt.
Tot slot: de tijd. Doordat het
rijk zo laat komt met de richt
lijnen (Geilman spreekt eufe
mistisch van de stotterende
besluitvorming van Den
Haag), dreigt het vervoer voor
het komende schooljaar niet
op ujd te kunnen worden ge
regeld. De scholen moeten nu
alles op alles zetten om de za
ken toch nog rond te krijgen
en alle aanvraagformulieren
voor de zomervakantie weer
terug te krijgen van de ouders.
Als dat niet lukt ontstaat in
derdaad de grote puinhoop die
door de leerkrachten werd
voorspeld.
Tenzij wethouder Hans Si
mons alsnog geld beschikbaar
stelt om de hele operatie een
maand uit te stellen. Maar een
dergelijke beslissing wordt ge
zien eerdere uitlatingen van
de wethouder, eigenlijk door
■niemand meer verwacht.
Toegegeven: op de zonni
ge terrassen van het Stad
huisplein kun je je een
aangenamer onderwerp
voorstellen, dan de ber
ging van baggerspecie.
Het gaat ook wat ver te
beweren, dat als er geen
oplossing voor die bagger
wordt gevonden, we over
een paar jaar niet meer zo
rustig op het plein zitten.
De wereld draait wel
door. Maar toch zitten we
met een tien miljoen ku
bieke meter bagger opge
scheept, waarmee we ab
soluut geen raad weten.
Rotterdam zal dan nooit
Stavoren worden, zoals de
politici om strijd garande
ren, ze doen er niettemin
hoegenaamd niets aan om
de Stavoren-story te voor
komen. In Friesland was
het een vrouwtje, dat haar
gouden ring onder het
zand zag verdwijnen.
Hier verdwijnt het goud
van de handel en het ver
keer onder zich opstape
lend slib.
Wat in Stavoren nog een
romantisch sprookje was,
is in Rotterdam een diep
droef stemmende werke
lijkheid. Tien jaar wordt
er nu gesproken en gestu
deerd op de berging van
de baggerspecie. Sinds Ca-
land de Nieuwe Waterweg
heeft laten graven, had
den we er geen enkele last
meegehad. Hele woonwij
ken in Rotterdam en om
liggende gemeenten zijn
er op gebouwd. Er was
niets aan de hand, totdat
stroom op waards de Rijn
vervuild raakte. Het gif
kwam, de zalm verdween.
Niet minder dan 95 pro
cent van de verontreini
ging stroomt al bij Lobith
ons land binnen. De pro
blemen zijn echt niet te
wijten aan veronachtza
ming van het milieube
leid in Rijnmond.
De ontdekking van gif in
de Vlaardingse Broekpol
der heeft heeft een schrik
reactie te weeg gebracht,
waarvan we nog niet be
komen zijn. Gifvondsten
in vuilstortplaatsen hou
den de afkeer van haven-
slib op peil. Twintig po
tentiële stortplaatsen heb
ben deskundigen in de
werkgroep Berging Bag
gerspecie aangewezen. Er
zijn in deze regio twintig
plekken, waarop met eni
ge vc rzorg en met het ne
men van maatregelen slib
gestort zou kunnen wor
den. Maar Rijnmond als
regionale overheid en
Rotterdam als voor de ha
ven verantwoordelijke
autoriteit staan machte
loos tegen de weigering
van de omliggende ge
meentebesturen de opslag
van slib toe te staan. Als
of het op diepte houden
van Waterweg en haven
bekkens niet ook in het
belang van alle Rijn
mondgemeenten is: op de
één of andere wijze leven
we allemaal - alle miljoen
Rijnmonders - voor een
deel van de haven.
Een jaar of tien hebben
Rijnmond en Rotterdam
geprobeerd op basis van
vrijwilligheid zaken te
doen met nabuurgemeen
ten. Het is niet gelukt.
Rijnmond heeft daarom
besloten gebruik te ma
ken van zijn wettelijke
bevoegdheid plaatsen aan
te wijzen voor de berging
van slib. Maar tegen arti
kel 37 in de wet Ruimte
lijke Ordening bestaan zo
veel beroepsmogelijkhe
den, dat het zelfs met ge
bruikmaking van dit
dwangmiddel jaren duurt
voor dergelijke terreinen
ter beschikking staan. En
dan hoeft het bij wijze
van spreken niet meer,
omdat in 1987 de slufter-
dam voor de kust van
Voorne gereed moet zijn,
waarmee tot het jaar 2000
een oplossing wordt be
reikt (als men in dit land
het kwarwei inderdaad
voor 1987 klaart....).
Daarom heeft Rijnmond
de steun van ministers
Winsemius en Smit-Kroes
nodig, die met toepassing
van artikel 85 van de wet
ruimtelijke ordening die
nen te dreigen om de ge-
door Koos de Gast
meenten enige besef voor
de realiteit bij te brengen.
De ministers kunnen de
gemeenten dwingen hun
bestemmingsplan aan te
Maar wat zeggen ze nu
Rijnmond moet met de
gemeenten blijven over
leggen over vrijwillige
medewerking. Alsof ge
committeerde Johan de
Jong daarmee al niet een
jaar of tien bezig is en zo-
langzamerhand nergens
meer in een gemeentehuis
kan binnenkomen. De éne
na de andere gemeentebe
stuurder heeft toch al la
ten weten slib pas 'over
zijn lijk' te zullen accepte
ren De ministers vin
den, dat Rijnmond en
Rotterdam zichzelf maar
moeten zien te redden.
Het is een onvoorstelbaar,
ongelooflijk antwoord.
Rotterdam wordt geen
Stavoren, en dus wordt er
dagelijks doorgebaggerd.
Het verontreinigde slib
wordt niet gestort op con
troleerbare landlokaties,
maar in zee. En de zee is,
daarover zijn alle bagger
en milieuspecialisten het
eens, de allerslechtste
plek om bagger te lozen.
Storten op zee heeft maar
één voordeel: het gebeurt
ver van je bed.
Men heeft nu concreet
twee nieuwe lokaties op
het oog: de landtong tus
sen Waterweg en Caland-
kanaal op Rozenburg en
de Put bij Heenvliet.
waarover Brielle het voor
het zeggen beeft. Rozen
burg ligt dwars, Brielle
denkt nog na.
Rotterdam zal geen Stavo
ren worden. Maar in Den
Haag hebben graaf Winse
mius en vrouwtje Smit
hun gouden ringen al in
de majem gegooid. Ze ver
dwijnen onder tien mil
joen kubieke meter slib,
waarmee we geen raad
meer weten.
Zo is het in Stavoren ook
begonnen....
Rotterdam-Op 18 juni 1943, midden in de oorlog, maakte
Gerrit van der Graaff als piepjonge werknemer zijn entree
in het toen nog prille en dus kale Blijdorp. Gerrit, die al op
zeer jonge leeftijd grote belangstelling voor dieren toonde,
leerde het verzorgingsvak van oppassers, wier naam nu een
legendarische klank hebben. Later ging hij zich specialiseren
m het verzorgen van okapi's en giraffen. Vooral ten aanzien
van eerstgenoemde diersoort geldt hij als een expert
Gistermiddag is hoofdverzorger De Graaff in de terraszaal
van de Diergaarde gehuldigd in verband met zijn veertigja
rig jubileum. Directeur ir. D. van Dam prees de grote kwali
teiten van de jubilaris als werker en als mens. De heer De
Graaff kreeg de eremedaille, verbonden aan de Orde van
Oranje Nassau in zilver op de borst gespeld. Voorts werd de
Diergaardepennïng aan hem uitgereikt. Er waren tal van ca
deaus, niet in het minst van zijn collega's.
"ei?6 koninkliJk onderscheiden jubilaris nu eens bij de giraf-
