I
De waarde van werk
Koken met
9 La belle
aubergine9
1.
'Kus de hand
lie j e kan breken'
m
1ELIGIEUZE LEIDERS ZWEPE
■Canada in
feiten
en
foto'
Stichting voor
alleenstaanden
Voordelen
redactie I
Joke j
Korving
Rotterdams Nieuwsblad
zaterdag
5 november 1983
'•Uitgever Schuyt
i(rechts)overhandigt
fhet eerste exem-
ïplaar van 'Canada'
laan de Canadese
j ambassadeur
(Smith.
„Men wil over dit soortJeken nog wel eens beweren dat ze
meer ter decoratie dienedan om te lezen. Het zogenaamde kof-
fietafelboek: uitbundig ïilustreerd, in een zo'n groot mogelijk
formaat uitgegeven en 3oi gedrukt. Daar erger ik me aan. Dit
boek geeft actuele feite een informatieve tekst en goede fo
to's".
De Haarlemse uitgevejchuyt
zei dit gistermiddag öpï Ca-
nadese ambassade in In Haag,
waar hij ambassadeur-A.H.
Smith het eerste exeniaar
overhandigde van heoek
'Canada'. Journalist toert
'Fulford zorgde voor tekst
van het boek, dat eereeld
geeft van degeschienis en
het heden van Cana»- De
schitterende foto's id van
John de Visser. Hij Nederlan
der van geboorte, vont sinds
1952 in Canadi en ?niet in dït
land grote faan akotograaf.
'Canada' is tot stand gekomen
door de samenwerking van een
aantal uitgevers. Schuyt: „Het
idee voor het thema is van mij.
Ik ben toen met een Zwitserse
collega naar Canada gegaan om
daar een geïnteresseerde uitge
ver te zoeken. Dat is gelukt".
Het boek verschijnt niet alleen
in Nederland, Zwitserland en
Canada, maar ook in Italië,
Frankrijk, Japan, Oostenrijk,
Zweden en de Duitse Bondsre
publiek. In totaal zullen er
75.000 exemplaren van worden
gedrukt
„We zijn begonnen met
veertien alleenstaanden en
binnen enkele maanden zijn
dat er nu al tweehonderd.
Voor mij een bewijs dat de
stichting jn een behoefte
voorziet".
Dit zegt Freek van den Broe-
ke, voorzitter van de stich
ting 'rekreatie-activiteiten
alleenstaanden'. Begin van
dit jaar is de stichting in Le
lystad opgericht. Zo'n zes
maanden nu worden er door
het hele land in de weekein
den allerlei bijeenkomsten
gehouden, zoals koffie-och-
tenden en bezoeken aan mu
sea en de bioscoop.
Maar de stichting beperkt
zich niet alleen tot de2e acti
viteiten. Ook worden er rei
zen georganiseerd. Van den
Broeke: „De reizen zijn bij
ons goedkoper omdat de
stichting geen winst hoeft te
maken. Bovendien streven
we er naar om iets te bieden
wat een beetje uniek is. Zo
hebben we kortgeleden een
reis naar Lapland georgani
seerd. Ook met de lagere in
komens houden we reke
ning. Afgelopen zomer heb
ben we een camping afge
huurd. waar mensen voor de
dagprijs van nog geen zeven
gulden konden kamperen".
Voor meer informatie kan
worden gebeld naar het
nummer (03200) 42514.
Werken voor Japanners het belangrijkste in
hun lev. Ook Nederlanders hechten grote
waarden werk, maar Britten stellen andere
eisen a^iun leven.
Dit blïjuit een onderzoek van sociologen uit
Japan, Verenigde Staten, Nederland, Enge
land, Ejie en Israël. Zij hebben in elk land
aan m»en gevraagd welke waarde zij' toe-
kennean verschillende activiteiten: recrea
tie, sole contacten, werk. godsdienst en ge
zin.
De Janners blijken degenen die veruit de
hoogste betekenis toekennen aan hun werk, op
enige afstand gevolgd door de Nederlanders,
Daarna komen de Belgen, Amerikanen en Is
raëliërs, met de Britten als hekkesluiters.
Voor de meeste ondervraagden in alle landen
was het salaris en de vraag of het werk interes
sant is, het belangrijkste punt.
Alleen de Japanners vallen hier een beetje uit
de toon. Voor hen is het salaris minder belang
rijk dan de vraag of ze werk hebben dat 'over
eenkomt met hun bekwaamheid en hun erva
ring'.
„Het gaat allemaal zo snel. Ik
weet niet waar het zal eindi
gen". Ria van Eijndhoven
klinkt een beetje verbaasd.
Zojuist heeft ze in vogelvlucht
beschreven hoe het haar in de
afgelopen vijfjaar is vergaan.
Op rappe toon heeft ze verteld
over het ontstaan van h^ar
Delftse restaurantje de 'Kok-
kerie', de kookdemonstraties
waaraan Nederlandse, Franse
en Belgische koks meewerken
en de reizende keuken waar
mee ze geregeld door Neder
land trekt. „En nu dan dit
boek", lacht ze. „Ik ben van
het een in het ander gerold".
'Koken als een kok' is de titel
van het boek dat Ria van Eijn
dhoven in samenwerking met
de journaliste Jeanne Roos
schreef en waarin recepten
staan van twintig Nederland
se en Belgische chef-koks,
plus hun levensverhaaltje.
Maandag 21 november is de
officiële presentatie. Om het
helemaal in stijl te doen, heeft
Ria voor die dag Dominique
Bouchet, chef de cuisine van
het Parijse drie-sterren res
taurant Tour d* Argent, uitge
nodigd een demonstratie te
geven voor de culinaire pers
en enige Nederlandse chef
koks.
Ria: „Dat boek is er door toe
val. Ik had er alles al voor in
huis. De recepten, die ik had
bewaard van koks die hier
een demonstratie hebben ge
geven, foto's en hun levens-
verhaaltjes. Leuk, zei de uit
gever, begin maar".
Toeval. Ria van Eijndhoven
zei het al. Zo ontstond ook het
plan voor haar restaurantje.
„Verjaardagen werden bij ons
altijd met etentjes gevierd.
Lekker, dat zou je elke week
moeten doen, vond iemand tij
dens zo'n partijtje. Waarop ik
zei: wat kost dat niet? Het ant
woord luidde: wij willen best
meebetalen. En het idee was
gelanceerd".
De 'Kokkerie' aan de Delftse
Bui ten watersloot is nu zo'n
vijf jaar open. Een maal per
week schuiven achttien men-
i Ria van Eijndhoven in haar demonstratie-keuken
sen bij Ria aan tafel. Ze krij
gen er acht gangen voorgezet.
Het diner wordt door haar in
geleid met een verhaaltje over
de gerechten en de streek
waar ze vandaan komen.
„Soms zijn het groepen,
meestal wildvreemden voor
elkaar en toch zijn die avon
den oergezellig. Het komt
maar zo eens per jaar voor dat
mijn man en ik tegen elkaar
moeten zeggen; mmmm. van
avond klikten het met".
Koken was altijd al een hobby
van Ria van Eijndhoven. Om
zich nog meer te bekwamen,
volgde ze cursussen in Parijs
aan 'La Varenne' en behaalde
haar diploma. Daarna liep ze
onder meer stage bij Maxim's
in de Franse hoofdstad. Om op
de hoogte te blijven van de
nieuwste culinaire snufjes
wipt ze nog zo af en toe over
naar Frankrijk.
Het plan om kookdemonstra
ties te gaan geven ontstond
doordat mensen na afloop van
het diner vaak naar recepten
vroegen. Aanvankelijk deed
Ria van Eijndhoven dit zelf in
het keukentje van de 'Kokke
rie'. Nu is er een speciale
ruimte en worden voor de de
monstraties chef-koks uit bin
nen- en buitenland uitgeno
digd.
Ria grinnikt: „En toen kwam
het volgende tdet Alles in de
demonstratie-keuken is in
klapbaar en opvouwbaar.
Daar zou ïkdoor heel Neder
land demonstraties mee kun
nen geven, bedacht ik. En dat
doe ik dus nu geregeld".
'La belle aubergine', wordt
Ria in het culinaire wereldje
genoemd. Ze legt uit hoe ze
aan het koosnaampje komt.
„Er moest een diner gemaakt
worden ter ere van Wina
Born. Uit elke provincie
moest iemand iets voor haar te
koken. Ik vertegenwoordigde
Zuid-Holland en had kleine,
gevulde aubergines gekozen.
Het was een gerecht waaraan
niets voorbereid kon worden.
Alles moest ter plekke gebeu
ren. Toen ik klaar was, zag ik
even paars als de aubergines".
Aan de hand van een Arabische gezegde maakte de Zoon van een
dorpshoofd in Zuid-Libanon deze week duidelijk dat het Israëlische
bezettingsleger, ondanks de bedrieglijke uiterlijke schijn, de aartsvij
and van de sji'itische dorpelingen is geworden. Dat gezegde luidt: 'De
hand die jou kan breken, moet je kussen'.
Do Israëlische autoriteiten
hebben prompt gereageerd
door massale arrestaties onder
Amal-activisten in Zuidlibane-
se dorpen uit te voeren.
geven dat Libanon voor de sji
'itische gelovigen een heilig
land is.
Jtezelfde Israëlische mi
litairen die Zuid-Liba
non zeventien maanden
geleden van het Pale
stijnse juk hebben ver-
|Mt, worden nu door de
Libanezen als bezetters
'tracht.
aanslag op het Israëlische
Militaire hoofdkwartier in
tynts heeft een voorgeschie
denis van toenemende con-
foontaties van de overwe
gend sji'itische bevolking
vpn Zuid-Libanon met die
hraëlische bezettingsmacht
goed in cellen zijn georgani
seerd en gewend zijn om on
dergronds te werken.
Sinds een half jaar voeren de
sji'itische aanhangers van de
'Jihad Muslemieh', de 'Islama-
tische Heilige Oorlog'-groepe-
ring, echter de meeste acties
uit. Deze splintergroep van
Hoessein Mussavi heeft zich
afgescheiden van de sji'itische
Amal-beweging van Nabil
Berri en wordt dan ook wel de
'Islamitische Amal' genoemd.
Ze zien hun aanvallen op Is
raëlische militairen als een
heilige opdraeht.
Cellen
Zuidlibanees verzet tegen
Hraeiische leger was aan
hankelijk vooral in handen
an leden van de Lihanese
wmmunistische partij, die
Escalatie
Met een g< middelde van één
of twee aanslagen per dag. is
er de laatste weken duidelijk
sprake van een escalatie. Met
hun heilige oorlog tegen het
Israëlische bezettingsleger
hebben de sji'itische Libanezen
in de tweede helft van oktober
in een reeks incidenten vier
Israëlische militairen gedood
en twaalf gewond.
De aanslagen worden meestal
uitgevoerd door explosieven in
de plantages aan de kant van
door onze correspondent
Rob Simons
de kustweg tot ontploffing te
brengen op het moment dat
een Israëlisch voertuig pas
seert.
De hoogste religieuze leider
van de sji'ieten en de voorzit
ter van de hoge islamitische
raad in Beiroet, Sheikh Mo
hammed Mehdi Shams Edin,
heeft zijn geloofsgenoten op 16
oktober opgeroepen een heili
ge oorlog tegen Israël te voe
ren en tevens gewaarschuwd
met met Israel te collaboreren.
Processie
De spanning steeg nog verder
toen een Israëlische patrouille
drie weken geleden in een re
ligieuze processie in Nabatijeh
verzeild raakte. Bij dit inci
dent werd een Libanees ge
dood en raakten dertien Liba
nezen gewond. In het sji'iti
sche bolwerk Nabatijeh waren
zo'n 50.000 gelovigen samenge
stroomd om het islamitische
Asjoera-feest te vieren. Op
spandoeken in de straten van
Nabatijeh kwamen de religieu
ze en politieke onlustgevoelens
tot uiting.
Door de verdwijning van iman
Moussa Sadr, de vereerde op
richter van de Amal-bewegmg
die enkele jaren geleden in
Libië spoorloos verdween
en steun aan de Libanese ge
vangenen in het Israëlische
Ansar-kamp als voornaamste
motto's te voeren, kreeg het
Asjoera-feest een actuele bete
kenis. Met leuzen als 'elk stuk
land is Kerbala' werd aange-
Magisch
Met het magische getal 10.452,
dat steeds meer op plakplaat
jes, pamfletten en als opdruk
op tassen verschijnt, geven de
Libanezen hun vrees voor een
territoriale verdeling van Li
banon aan: 10.452 vierkante
kilometer is de oppervlakte
van Libanon waarvan een op
rechte Libanees geen centime
ter wil opgeven.
„De mensen gaan bever dood
dan Libanon verdeeld te zien",
zegt een westers officier met
enig begrip voor de jarenlange
moord en doodslag tussen de
verschillende bevolkingsgroe
pen vanuit het verscheurde
drie miljoen inwoners tellende
land.
Vuisl
In het blad van de Amal-be
weging heeft Sheikh Abdel
Amir Qabalan de sji'itische zo
nen van het zuiden opgeroe
pen één vuist te vormen opdat
het zuiden Libanees zal blij
ven. De sji'itische leider riep
zijn volgelingen op de bruggen
naar alle andere Libanese
groeperingen te openen om sa
men te werken met Amal en
alle religieuze machten opdat
zij een eenheid vormen in
dienst van het zuiden.
In de eerste jaren na de op
richting in 1978 was Amal een
zuiver religieuze beweging die
opkwam voor de rechten van
de sji'itische bevolking in het
achtergebleven zuiden van Li
banon. In de laatste roerige ja
ren zijn de religieuze en poli
tieke lijnen door elkaar heen
gaan lopen hetgeen tot scheu
ringen heeft geleid. Sheikh
Quabalan waarschuwde voor
Israëlische pogingen hen te
overheersen en op tc jagen.
Opzwepen
Van .cie religieuze leiders die
de sji'itische bevolking opzwe
pen gaat voor de Israëli's een
grotere dreiging uit dan van
ae politieke leiders van de
Amal-bewegmg. Amal-leider
in Zuid-Libanon Daoud, direc
teur van een middelbare
school, wenst zelfs geen isla
mitische staat in Libanon.
Acht jaar burgeroorlog,
acht jaar van aanslagen en
wraakacties. Deze krater ont
stond bij het Islraëlische
hoofdkwartier, waar gister
morgen de vrachtwagen met
springstof tot ontploffing
kwam.
Uitgaande van het Libanese
mozaïek van religieuze min
derheden streeft deze pragma
tische politicus naar een demo
cratisering van de Libanese
samenleving die tot een sociale
en economische gelijkstelling
van zijn traditioneel minder
bedeelde sji'itische achterban
moet leiden.
In tegenstelling tot sommige
religieuze fanatici onder zijn
geloofsbroeders, die zich met
wapengeweld tegen de Israëli
sche bezetters willen keren,
wil Daoud een politieke strijd
voeren, „Acht jaar burgeroor
log in Libanon heeft bewezen
dat je met geweld geen beslis
sing kunt forceren'. Deze vui
stregel van geweldloosheid
wordt in Libanon en in de an
dere landen van het Midden-
Oosten helaas niet algemeen
erkend.
Fred Racke m%
Er zitten natuurlijk ook wel
voordelen aan die acties.
De trein bij voorbeeld.
Wie veel instapt bij Pa Spoor
krimpt toch nog telkens
weer een beetje ineen als het
sonore ding-dong-geluid
klinkt, op het moment dat
men aan de einder het trein-
stel meent te zien opdoemen.
Op de grote stations zegt een
welluidende damesstem het
een en ander over vertra
ging, op de kleinere stop
plaatsen knarst het met aan
omroepen gewende geluid
van de adjunct-chef de on
heilsmededeling het lucht
ruim in.
Overigens, en dit terzijde: ze'
sjoemelen nogal, met die tij
den bij de NS, in de dagelijk
se gang van zaken.
Dat gaat zo. Eerst hoor je
met die ding-dong, maar ge
woon een klik en dan de
dame die op zakelijke toon
zegt: Dienstmededeling
2725 plus 16". Dat is gewoon
spoorwegtaai voor het feit
dat de Intercity van Utrecht
naar Den Haag 16 minuten
vertraging heeft, maar die
mevrouw zegt dat enkele
tellen later op een geheel
andere wijze tegen de wach
tende passagiers: „Dames en
heren, tot onze spijt heeft de
In tercity trein met bestem-
ming Rotterdam en Den
Haag een vertraging van
pi us minus tien minuten".
Plus minus tien minuten...
Je bent geneigd nog even
naar beneden te rekenen
ook, een minuutje of acht
misschien denk je hoopvol,
terwijl ze er met die tien al
minstens zes van je hebben
gepikt. Je besluit dus even
géén koffie te drinken, want
acht minuten en nog hele-
maal de roltrap op... En dus
komt de trein bijna 20 minu
ten te iaat.
Met die acties wordt het al
lemaal eenvoudiger. Je gaat
er van uit, het perron betre
dende, dat hei eerste half
uur geen trein arrtwert en
alles wat voor die tijd bin
nenkomt is meegenomen.
Blij dat je wordt gereden
stap je in en binnen heerst
de uitermate gezellige sfeer
van mensen onder elkaar,
die het vandaag verdraaid
goed /tebben getroffen, bof
fers zogezegd, nergens op ge
rekend en toch in de trein.
Als er inzittenden zijn, uiter
aard, want veel lieden heb
ben hei vertrouwen m de
NS tijdelijk (of voorgoed?)
opgezegd. En er is geen
nieuwe generatie reizigers
voor in de plaats gekomen,
juist op het moment dat
alom in het land automobi
listen wanhopig de handen
heffen als ze alweer in een
door de reparaties van Neel-
ie aan het wegdek veroor
zaakte file zijn terechtgeko
men.
Toch is dit voor de ongeoe
fende treinreiziger een idea
le tijd. Wie niet precies weet
hoe het allemaal in zijn
werk gaat, tussen de rails, en
dus moet vertrouwen op van
graffiti voorziene borden
waarachter de dienstrege
ling schuilgaat, defecte of
om andere redenen met
werkende bakken boven de
perrons, die wordt nü gedul
dig te woord gestaan door
stipte spoormanrten, die
vroeger met norse blik knik
ten omdat het nogal logisch
was, dat déze trein naar Lei
den ging, maar die nu om
standig uitleggen dat men,
als men zou willen, nog een
heel stuk verder dan de
Sleutelstad zou kunnen ko
men
Ja. je moet met dit ongerief
leren leven en er de goede
kanten van opzoeken.
Van de week belde ik met
een uitgever, die een artikel
tje van mij verlangde. Door
drukte en trein ver tragingen
was ik nog niet tot het uit
werken ervan gekomen,
maar. zo bezwoer ik hem,
het zou nu ten spoedigste op
zijn bureau dwarrelen. Op
hetzelfde moment realiseer
de ik mij, dat er nog het een
en ander méér op het pro
gramma stond.
Ik slikte het 'morgenochtend
heeft u het' half in, en
bouwde een marge van en
kele dagen in.
Wantje weet nooit met de
post tegenwoordig", sprak ik
schijnheilig. „Die staken
niet", sprak hij bits. „Nou...",
riep ik nog aarzelend, maar
het hoefde al niet meer,
want hij had neergelegd en
de radio-nieuwsdienst kon
digde een half uur later aan,
dat men zich bij de posterij
en had voorgenomen de vol
gende week het postverkeer
danig in de war fe sturen.
