Loïs Lane leert de kunst van het weglaten Schiedam voert actie voor nieuw theater Cliff eerst schoolmeester, daarna soepele showman Alom protest tegen show van Madonna Miimeüi haalt het niet bij Bassey en Charies Adelaide Hall overleden CD van de dag Youssou's roots De Keersmaeker en Mozart veelal divertissement Rotterdams Dagblad Maandag 8 november 1993 Door Kees Groenenboom Rotterdam - Een Jive-album uitbrengen betekent meestal een rustpunt, een pas op de plaats in een popcarrière. Bij Loïs Lane is dat niet anders. De Nederlandse groep, die in 1990 een voorlo pig hoogtepunt beleefde door in het voorprogramma van pop- god Prince Europa af te reizen, beschouwt de concertregistratie 'Live at the Arena' als de afsluiting van een periode. Met een nieuwe gitarist maakt Loïs Lane zich op voor het vervolg op de afgelopen succesvolle jaren. De Klemanns, links Suzan ne, rechts Monique, overwonnen als voorpro gramma van Prince hun podiumangst. Foto Archief Rotterdams Dagblad Welke muzikale koers het wordt, laten Monique en Suzanne Nie mann, het zusterlijk middelpunt van de groep, liever in het vage, A3 zegt Suzanne dat ze heel dui delijk voor ogen hebben welke kant 2e op willen. „Swingende, lekkere liedjes, met veel samenzang, een beetje zwoel. Maar misschien komen we wel met een hardroekplaat, wie weet." Monique heeft nog geen zin om over de muzikale toekomst te pra ten. „Ik heb wel een richting in mijn hoofd, over hoe we met com posities en sfeer omgaan. Maar wat het precies wordt, weet ik niet. Ik weet wel waar we absoluut van houden: echte liedjes met een kop en een staart. Maar aan de an dere kant: misschien wordt de volgende single wel een lekkere beat met acht minuten gehijg. Kan ook leuk zyn." 'Live at the Arena' werd opgeno men tydens twee concerten in Arena (de voormalige Sleepin) in Amsterdam. Eerdere opnamen in Paradiso bleken onbruikbaar we gens hinderlijke overspraak uit de zaal. Dus werden twee nieuwe concerten op touw werden gezet, waarvoor fans en vrienden wer den uitgenodigd. Op de plaat valt naast de muzika le hechtheid weer de kwaliteit van de zang op, a! zijn er, zoals de zussen zelf opmerken, inderdaad ook wel onzuivere passages. Maar op veel andere plekken is de zang van studio-kwaliteit. Mensen zijn daar wel vaker verbaasd over. Maar we zingen al zo lang samen dat het voor ons heel vanzelfspre kend is. Het liefst zouden we alles live zingen, ook voor televisie, Maar daar zijn ze helemaal niet dol op, dus dat leer je op den duur wel af." De muziek werd in de studio op nieuw gemixt en er werden soms vocalen van de ene avond overge heveld naar de opnamen van de andere. Maar er werd niets op nieuw ingezongen. De groep, die vaak bandjes laat meelopen bij concerten om zich af en toe te controleren, is zeer tevreden met het resultaat. Loïs Lane hoopt met de plaat definitief af te ko men van het zoete imago dat ze nog aankleeft van uit de beginja ren. De hoogtepunten uit de voorbije jaren zijn er op te vinden: 'My Best Friend', 'It's The First Time' en het Prince-nummer 'Sex\ Al leen de hit 'Amsterdamned', toch de doorbraak-plaat voor Lois La ne, ontbreekt. „Op de plaat heb ben we nummers gezet waar we veel bij voelen. En dat nummer hebben we duidelijk achter ons gelaten, we hebben daar weinig sentiment meer bij. Maar een vro lijk, happy nummer als 'Break it up' doen we nog wel steeds. Dat heeft voor ons iets speciaals." Prince De samenwerking met Prince, die vier nummers produceerde voor het album 'Precious', heeft Loïs Lane niet blijvend in een andere richting geduwd. „We waren al bezig met een meer dansbare be nadering. Die twee Prmce-num- mers spelen we op een Prince-ma- nier. Maar voorde rest is dat onze stijl niet, zo zijn we nu eenmaal niet. We zien het echt als een uit stapje, waar we iets van hebben opgestoken. Wat we daar geleerd hebben, passen we toe, maar dan in onze eigen stijl." „De muziek van Prince is eigen lijk heel simpel, maar tegelijker tijd ontzettend moeilijk. Eigen lijk is dat waarnaar de meeste muzikanten op zoek zijn, een overzichtelijk, prettig geluid. Als je daar in de studio bent, leer je een hoop van de geluiden die hij gebruikt. De manier waarop hij zijn zang opneemt, bij voorbeeld. Daar komt eerst een heleboel randapparatuur aan te pas. Hij denkt in geluiden. Het heeft ertoe geleid dat wij ook niet meer zo snel tevreden zijn. Je verlegt je grenzen." „We proberen nu ruimte te cre- eren in onze liedjes. Arrangemen ten te maken waarin je dingen durft open te laten. Als er een stukje 'vrij' is in een nummer, heb je al gauw de neiging om dat op te vullen met een gitaarlick of zo. Op den duur raak je dan heel snel af van waar het in het liedje om gaat. De kunst van het wegla ten, dat is het eigenlijk." Andere gitarist Gitarist Arnold van Dongen kon zich in die 'simpele' structuren niet meer vinden. De 22-jarige Le- endert Haaksma, die eerder in Sue Chaloner's band speelde, neemt zijn plaats in. Monique: Arnold heeft een andere smaak wat betreft arrangementen en composities. Hij wilde zich veel meer op de gitaar concentreren, maar daarvoor is in de2e groep geen plaats. Wij zijn een popband, terwijl hij een echte fusiongitarist is. Hij gaat zich nu toeleggen op de groep Coopertest." Ook achtergrondzangeres Orsine Daan zegde de groep vaarwel. Zij wordt vervangen door Linda Bloembard. Op de stadionpodia, waar ze meer dan twintig keer de massa op warmden voor Prince, leerden de Klemanns, zoals ze zelf zeggen, om te bluffen. „Je leert ten eerste hoe je je podiumangst overwint. Podiumangst hadden we niet echt meer, maar als je voor zo'n grote mensenmassa staat moetje toch wel even ergens overheen zetten. Je voelt een gigantische energie uit die menigte komen, Daartegenover voel je je een heel klein poppetje, daarom moet je zorgen dat je grote bewegingen maakt. Je gaat vanzelf heen een weer rennen op dat podium." „Maar het is heerlijk om weer te rug te zijn in de clubs. Dan kun je tenminste je publiek weer 2ien. Uiteindelijk vindt iedere artiest het leuk om in clubs te staan met ten hoogste 2000 mensen. Het is niet voor niets dat steeds meer groepen proberen terug te keren naar de kleinere zalen. Als je al tijd voor een publiek van 10.000 mensen staat, gaan de reacties langs je heen. Je hoort alleen een soort gonzend geluid in de verte. In een stadion moet je ervoor zorgen dat je zelf een feestje bouwt op het podium." Loïs Lane, Nighttown, donder dagavond. Ciiff geeft al snarenptukkend in Ahoy' geschiedenisles: voorde pauze dook de Britse popveteraan telkens heel diep in zijn eigen hitarchief. Foto Rob Verborst Door Louis Du Moulin Rotterdam - Tussen Elvis en Je zus. Misschien is dat wel de korts te samenvatting van bijna 35 jaar Cliff Richard. De Britse popvete raan (53, geboren Harry Webb) gaf gisteravond in een afgeladen Ahoy' in elk geval volop aanlei ding tot die veronderstelling door aan beide inspiratiebronnen uit gebreid hulde te brengen. Aanvankelijk leek het er op dat de 'eeuwig jeugdige' zanger zijn langdurige succes op het conto zou schrijven van zijn Ameri kaanse collega ('Hy blijft voor mij altijd The King'), maar even later bestempelde hij toch de Heiland als een nog veel belangrijkere leidsman. Vandaar wellicht de enorme braafheid die altijd rond Cliff zal blijven hangen. Voor de pauze ging het er dit keerhelemaal keu rig aan toe, omdat hij zich beperk te tot een aantal diepe duiken in zijn hitarchief. De selectie klas siekers uit de tijd dat hij nog een echt tieneridool ('The Young Ones', 'Please Don't Tease', 'Lucky Lips', 'Summer Holiday', enzovoort) werd niet alleen vnj schoolse wijze gepresenteerd. Als betrof het een ware geschiedenis les. Na de onderbreking kregen de 8500 fans de actuele Cliff voorge schoteld en die bleek gelukkig heel wat vlotter. Behalve dat hij zelf meer de soepele showbink uithing, had ook de entourage plotseling een zeer eigentijdse al lure. Zijn rentree tijdens 'From A Distance' was ronduit sensatio neel: in een hemelsblauw decor verscheen hoog boven het po dium slechts zijn door een licht krans omringde gelaat, dat ver volgens langzaam begon te dalen. Zoals te verwachten was deed Ctiff hierna een forse greep uit het repertoire van zijn jongste troetelschijf 'The Album', die hem nog geen dikke hits heeft op geleverd. Het meezingen door zijn overwegend vrouwelijke ach terban bleef dan ook beperkt tot een aantal successen uit de twee de helft van zijn indrukwekkende loopbaan, zoals 'Some People' 'Miss You Nights' en 'We Don't Talk Anymore'. Cliff in Ahoy'. Met tienkoppige band. Gehoord: gisteravond. Door Mariette Olsthoom Schiedam - Brigitte Kaandorp vindt het „achterlijk debiel" dat het Passagetheater moet worden- afgebroken. De Berini's gunnen de stad een schitterende nieuwe schouwburg. En Bert Visscher maakte speciaal een lied: „Gods- arame Schiedam, hou nou toch op." Gisteravond stonden ze voor het laatst op de planken van het Schiedamse theater. Uit protest. En, solidair met het personeel dat in twee weken tijd de actiedag op poten heeft gezet. Iedereen mocht de hele dag mee genieten. Van de Rijnmondband en Wim van de Hurk op het thea- teroreel tot sterren als Brigitte Kaandorp, Waardenberg en de Jong, Hans Dorresteijn en De Be rini's. Het publiek: „Gratis? Oh, dan kom ik vanavond ook." Maar, vol is vol, en dat was het ook. In de Roo Roosenzaal bij de kindervoorstellingen en bij de op tredens in de grote zaal. In totaal 1700 theaterlielhebbers brachten een bezoek aan de actiedag. Voor al 's avonds leverde dat rijen men sen op, wachtend op een zitplaats in de tot de nok toe gevulde zaal. Philip Elan zong het al. Het is een kwestie van Money, money, mon ey, Op de plek van het zestig jaar oude theater heeft de gemeente Schiedam een parkeergarage in gedachte. Behorende bij een nieuw winkelcentrum. Dag Pas sage. Weg theater. De stad zit vanaf 1 januari zeker drie jaar zonder. Tegen die tijd moet er een nieuw theater zijn verrezen op het Stadserf, bij het Echt voor de laatste keer zat het Passagetheater bomvol. FotoRoei Dijkstra stadskantoor. Theaterbezoekers moeten in de tussentijd hun heil ergens anders zoeken. In Rotter dam bijvoorbeeld, of in Vlaardin- gen. Onder het personeel heerst verwarring. Want, komt er eigen lijk wel een nieuw theater? Of wordt het een multifunctioneel eentrumpje waar alleen kleine voorstellingen kunnen worden gespeeld? „Schiedam zonder theater is een flater." Na zondag kan niemand ö'r meer omheen volgens medewerker Dick Koene. „Er is publiek voor een theater in Schiedam. Er zijn artiesten die willen optreden en mensen die er naar komen kijken." In de volle foyer van het Passage theater zitten Gerard en Willy van der Stelt achter een kopje koffie. .Afschuwelijk." Een ander woord hebben ze er niet voor. Het ergste vinden ze nog dat hun stad dade lijk drie jaar zonder theater zit. Waar moeten ze dan heen? Er is verder niets. Ja, de Teerstoof, maar dat is zo klein. „Het publiek wijkt uit naar Vlaardingen en Rotterdam. Die ben je kwijt. Een nieuw theater moet weer van vo ren af aan beginnen. En het pu bliek in Schiedam is toch al zo moeilijk voor iets warm te krij gen." Zij kunnen het weten. Zelf heb ben ze ook in het vak gezeten. Apart, maar ook samen stonden zij op de planken van dit theater. Met acrobatennummers, een tap- act en een kinderprogramma. Het Passage theater is, zoals voor veel Schiedammers, een stukje uit hun verleden. Door Martin Bijkerk Rotterdam - Het heeft wellicht niets met elkaar te maken, maar een hoogzwangere Anne Teresa de Keersmaeker nam vrijdag het applaus in ontvangst voor het eer ste dansstuk in haar oeuvre dat een heus liefdesduet bevat. 'Mozart/Concert-Aria's, Un moto di goia werd zomer' '92 gecreëerd voor het festival van Avignon en tot dar. toe waren in het werk van Anne Teresa de Keersmaeker de vrouwen en de mannen ofwel ge scheiden ofwel in conflict. Nooit eerder ook had een dansstuk van haar hand een dergelijk heme toonzetting. 'Un moto di goia' ('Een beweging van vreugde') ademt vaak de ontspannen sfeer van een divertissement. Het zit vol speelse, milde humor waarbij De Keersmaeker bij momenten zelfs baar eigen, met name thea trale stijlmiddelen bespot. Het to neelbeeld is weer eens spectacu lair op een grastapijt ligt een niervormig, met parketmozaièk ingelegd plateau dat enigszins golft. Het wordt omzoomd door witte smeedijzeren krulstoeltjes. De muzikale omlijsting van 'Un moto di goia' is ook niet gering: de tien concertaria's van M-^zart wor den op het toneel gezon ;en door de sopranen Patrizia Bicctre, Chai'luite Mdj giuno en Isoide Sie- bert. in de orkestbak zit het op au thentiek instrumenten spelende Orchestre des Champs Elyseés. 'Un moto di goia' opent met de ge lijknamige aria. waarop danser Vincent Dunoyer. gestoken in ba- rokkostuum (kniebroek, rijkelijk versierde open jas met lange ach terpand) een grappig-verleidelijk dansje uitvoert. Dit dansje op 'Un moto' zal nog twee keer terug ko men. in het midden voert hij het strippend uit om de aanvankelijk weerbarstige Margiono voor zich te winnen, hetgeen zodanig lukt dat zij hem in haar armen het to neel afdraagt. Het is tevens de epiloog, gezongen door de drie zangeressen gezamenlijk. Hei thema iijki dan ook verlei ding en verleidingskunsten, waarbij de mannelijke en vrouwe lijke aanpak opvallend van elkaar verschilt. De opkomst van de ze ven vrouwen is als een peloton sfinxen. Zeer welbewust van de schoonheid die de barokschoe- nen (gespen bezet met edelste nen, hoge diabolohakken) toe voegt aan hun toch al fraaie be nen. staan zij poserend, schikken en herschikken indolent de be nen, de mannen schuifelen be dachtzaam in een rij. Later is de situatie omgedraaid Als verleider opereren de zes mannen veelal individueler, zoe ken ofwel hun heil in imponeren (sprongen), ontwapenen (humor) of in mystiek (rituele armgebaren op de plaats). Dit alles is in bewe ging gezet met een enorme dosis dans- en spelplezier, die niets an ders kan dan de zaal m spatten. In het dansmateriaal valt op hoe zeer De Keersmaeker steeds meer beweging uit allerlei stro mingen toevoegt aan wat eens zo typisch De Keersmaeker-mate- riaal was, in 'Un moto' is dat veel klassiek materiaal. Nieuw is het partnerwerk in bijvoorbeeld het reeds genoemde liefdesduet. waarin de partners langs en over elkaar kronkelen tot het midden van het podium, om bewe- gingstechnisch. terugspoelend te rug te keren naar de aanvangspo- sitie. Rosas, met 'Mozart/Concerta- ria's, Un moto ai goia', door An ne Teresa de Keersmaeker. Ge zien in de Rotterdamse Schouw burg, 5 november. Nog te zien in Muziektheater Amsterdam, 11 tot en met 13 november. Miami - Boze Portoricanen hebben zaterdag bij het huis van Madon na aan de kust van Florida geprotesteerd, omdat de zangeres tijdens een concert obscene gebaren had gemaakt met de Portoricaanse vlag. Tijdens een show cp 26 oktober had Madonna een kleine Porto ricaanse vlag gebruikt cm zweet af te vegen, daarna koesterde ze de vlag aan haar borst en liet deze tussenhaar benen glijden. Ongeveer dertig demonstranten wuifden met vlaggen en droegen borden met de tekst 'Heb respect voor je fans, heb respect voor je zelf terwijl ze zongen 'Madonna moet opkrassen'. 1 Madonna's Girlie Show, heeft wereldwijd protesten opgeroepen. Re ligieuze leiders hebben het spektakel veroordeeld wegens de blasfe mische en sadomasochistische onzin', die Madonna ten toon zou spreiden. De Newyorkse zangeres trad zaterdag op in Rio de Janeiro, waar de rechtbank haar van te voren had verboden om de Braziliaanse vlag te gebruiken. De rooms-katholieke kerk had de Braziliaanse gelovi gen opgeroepen om de 'kwaadaardige' show van de artieste niet te bezoeken, Door Louis Du Moulin Utrecht - Drie hoogwaardige we reldsterren op een sjiek dien blaadje. Op papier een fraaie for mule, maar in de praktische uit voering van zaterdagavond in de Prins van Oranjehal van de Utrechtse Jaarbeurs een gala vol haken en ogen. Maar liefst 10.000 nieuwsgierigen (overwegend boekenclubleden) waren afgekomen op het eenmali ge supertrio Shirley Bassey. Rav Charles en Uza Minnelii. In de hoop te kunnen genieten van een avondje glamour omlijst door de gelijke muziek. Hei opgedofte publiek kon echter niet weten dat de gloednieuwe speelplaats, die pas op 13 januari officieel zal worden geopend, am per geschikt is voor een dergelijk mega-evenement. Want ondanks de lofzangen van presentator Wil lem Duys op de talrijke techni sche snufjes bleek de Prins van Oranjehal voor de meeste consu menten toch niet meer dan een doorsnee tentoonstellingsruimte die was opgevuld met rijen stoel tjes en tribunes. De bekende pro blemen openbaarden zich dan ook al snel: gebrek aan warmte, beperkte faciliteiten (horeca, toi letten, uitgangen) en last but not least slecht zicht. Een aanzienlijk deel van de bezoekers moest zich voortdurend riehten tot de twee videoschermen om bij de les te kunnen blijven. Alleen het pelo ton genodigden (van Frits Spits tot Louis van Gaal, van Gerard 1 Cox tot Hans van Willigenburg) plus de duurste klanten (a 130 en 150 gulden per stoel) konden ver trouwen op rechtstreeks oogcon tact met de drie coryfeeen. 1 Van hen profiteerde Shirley Bas-, sey, die als eerste aantrad, tijdens haar vijftig minuten durende grootste hils-overzieht het meest ',4 van de visuele hulpmiddelen: elk v accentje dat ze met haar handen, lichaam en ogen plaatste was een - voltreffer, voegde iets toe aan M haar stem, die ook nog eens klonk als een klok. Ray Charles maakte vervolgens eveneens een zeer*- gretige indruk en zorgde op de valreep nog voor een van de^n schaarse verrassingen door tij-^.. dens 'All I Ever Need Is You' naar de saxofoon te grijpen. Van sluit stuk Liza Minnelli had Willem Duys van te voren a! gezegd dat ze zo geïmponeerd was door het vakvrouwschap van Shirley Bas sey dat ze backstage had geroe pen: 'Ik kan maar beter naar huis gaan.' Zo groot was het kwali teitsverschil nou ook weer niet, maar duidelijk werd wel dat La Minnelli van haar Britse collega nog het een en ander kan leren als het gaat om sfcmgeb'ruïk'en raffi nement. Gala Concert met Shirley Bas sey, Ray Charles cn Liza Minnel li. Met medewerking van het Staatssymfonie-orkest van Bra tislava. Presentatie: Willem Duys. Gehoord: zaterdagavond. Londen - De Amerikaanse jazz zangeres Adelaide Hall, die inder tijd optrad met beroemdheden als Duke Ellington, is gistermorgen op 92-jarige leeftijd in een Lon- dens ziekenhuis overleden. Zij was de afgelopen twee jaar al en kele malen met longklachten op genomen geweest. Hall werd geboren in New York als dochter van een muziekleraar. Al op haar veertiende trad ze voor het eerst op. Met Josephine Baker speelde zij in Duke Ellingtons 'Chocolate Kiddies'. Ook deed ze mee aan de Londense première van 'Kiss me Kate*. In 1934 waag de Hall met haar echtgenoot cn manager Bert Hicks de oversteek naar Parijs en in 1938 opende het echtpaar in Londen de Florida Club in de exclusieve wijk May- fair. Hall bleef optreden tot haar 70ste. 1 a r t I o s t Youssou N'Dour et 1'EtoiIe de Dakar f r«i* MfW Volume 1 Absa gueye label Stem's Africa/ Munich 53:12 min. De platenindustrie is hard bezig een grote inhaaloperatie ten aanzien van Senegalese muziek uit te voeren. De afgelopen jaren kregen niet al- leen oude opnamen van Orchestra Baobab een verdiende CD-release, - maar werd zelfs een label opgezet dat zich louter toelegt op de scene die rond 1980 in de hoofdstad Dakar opzwepende dansmuziek maakte. Hoewel deze vroege opnamen van superster Youssou N'Dour en zijn be geleidingsband Etoile de Dakar tot het beste uit dat tijdvak mogen wer den gerekend, is deze eerste uit een reeks CD's door weer een andere maatschappij op de markt gebracht. Voor 'Absa gueye' werd geput uit de vier cassettes die N'Dour toen maakte. De originele opnamen zijn voorbeeldig opgepoetst, maar belangrijker is dat de poiyritmische mba- •- lax-nruzick kwalitatief moeiteloos kan wedijveren met die van zijn late-,, re crossover-albums. De springerige talking drums, funky arrangemen- - ten en Youssou s heldere voordracht klinken verre van gedateerd Bo vendien verraden nummers als 'Jalo' en Tu veras' een voorliefde voor lome laünswmg, die we van Orchestra Baobab wel kenden, maar die bij Youssou N'Dour op in het Westen uitgebrachte albums al was verdwe nen. En natuurlijk is het ook leuk om te ontdekken dat de sound van een groep als Santana zo'n belangrijke inspiratiebron blijkt te ziin ge weest voor deze pioniers van de Senegalese pop. Joop Breedveld

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Nieuwsblad / Schiedamsche Courant / Rotterdams Dagblad / Waterweg / Algemeen Dagblad | 1993 | | pagina 1