16
Erik Ward Geerlings' kleine
oorlog tegen het museumtoneel
Rii#piis5
Willoos en blij zien in het Nederlands Foto Instituut
Pulitzer-prijs voor 'Afghanistan'
"i 8* 4a a
^sscun. Sky
Rustige achtergrondjes
Eagles halen
Jackson in
Paul van Vliet
terug aan zee
Kinderfestival
Hercules terug
in Rijksmuseum
Stephan Hermlin
overleden
Liam Gallagher toch getrouwd
en pat mëtfiëriy
Rotterdams Dagblad
Dinsdag 8 april 1997
Door Max Smith
Rotterdam Het opvoeren van de tragedie 'Torquato Tasso'
van Goethe is op zich al geen kleinigheid. Erik Ward Geer
lings doet dat in zijn zelfgeschreven parafrase van deze klas
sieker elke avond met wisselende vertolkers. Hijzelf speelt de
getormenteerde en later krankzinnig geworden zestiende-
eeuwse dichter Torquato Tasso, die het meest beroemd is om
zijn epos 'La Gerusalemme Liberata'. De vier andere rollen
worden bij toerbeurt vervuld door onder andere Sam Boga-
erts, Hans Croiset, Karst Woudstra, Geert de Jong en Henri
van Zanten.
- Erik Ward Geerlings beeldt Tasso
uit in een volwaardige en goed in
gestudeerde rol, terwijl de andere
medespelenden met het script in
de hand en met een minimale
voorbereidingstijd er maar wat
van moeten zien te maken. „Ik
moet hei hebben van het contrast
tussen de spontaniteit en arge
loosheid van die gastspelers, die
niet goed weten in wat voor stuk
ze zijn terechtgekomen," zegt hij
in zijn wanordelijke werkruimte
in Rotterdam.
Samen met nog twee andere be
werkingen van Goethe's drama
Torquato Tasso' door Theatercol
lectief 't Barre Land en Theater
groep Würz wordt deze versie van
Erik Ward Geerlings als drieluik
in Theater Kikker en andere loca
ties in Utrecht, in de Rotterdamse
Schouwburg en de Nes-theaters
in Amsterdam gespeeld.
op het punt Michael Jackson te
onttronen op de erelijst van. de
bést verkochte, albums.ooit in
de Verenigde Staten. De over
koepelende Amerikaanse pla--
tenindustrie heeft dat maan-
dag., aangekondigd. Hef uit'
1976 daterende /album
'Greatest Hits' van Thé Eagles
is inmiddels £4 miljoen keer
over. de toonbank gegaan! Dat
is éven, vaak als 'TrÜlér/ vah
Jackson uitl982. De platen ver
koopvan-Wacko Jacko m de
States loopt de laatste jaren te
rug.' 1 o.
Schevemngen Paul van Vliet
keert volgend jaar weer terug aan
zee. De Haagse cabaretier enUni-
cef-ambassadeur gaat in de zomer
van 1998 zijn one man-show
'draaien' in het nieuwe Jacob
Pronk-theater, dat zondag is ge
opend in het Steigenberger
Kurhaus Hotel in Scheveningen.
„Eindelijk weer thuis," reageert
Van Vliet, „In 1975 hebben ze m'n
zomerhuisje, de oude Kurzaal, af
gepakt en afgebroken. Ik ben
toen nog met de fanfare overge
stapt naar het Circustheater." Van
Vliet gaat al in september met zijn
nieuwe, twaalfde, one man-show
beginnen. „Eerst door het land en
dan eindigen in mijn Schevenin
gen. En zo hoort het ook!"
De nieuwe Jacob Pronk-zaal ligt
in de vleugel van het Kurhaus
waar vroeger het (inmiddels ver
huisde) Casino was gevestigd. De
ruimte, waar vroeger de roulettes
draaiden en de 'eenarmige ban
dieten' heersten, is nu omge
bouwd tot een zalencomplex. Met
namen van vooral mensen, die
een belangrijke band met de bad
plaats hadden. Naast Jacob
Pronk, die als eerste een badon-
dememing op het strand opzette,
zijn dat ook Adama Zijlstra, even
eens zo'n stimulator van de bad
plaats, Lou Bandy, Koos Speen
hof en Cor Ruys. Die laatste zaal
wordt vanaf nu ook gebruikt als
zaal, waar trouwlustigen in de
echt kunnen worden verbonden.
Van Vliet is erg gelukkig met
'zijn' nieuwe Scheveningse thea
ter, ook al wordt hij dan de (con
currerende) buurman van 'Miss
Saigon' in het Circustheater.
„Niks erg, hoe meer hoe liever.
Toen ik in het begin van de jaren
zeventig in Scheveningen optrad
stond Wim Kan er ook. En Her
man van Veen. Het is net als een
straat vol schoenenwinkels, da's
leuk voor de mensen. Ddar komen
ze op af."
Rotterdam Op de kale asfalt-
vlakte in het Museumpark ver
rijst deze zomer een twaalf meter
hoge piramide van autobanden.
Vanaf 29 juni bouwt Olaf Mooij
drie weken lang aan zijn kunst
werk. De voltooiing op zondag 20
juli is tevens de start van het kin
derfestival De Oase, ook op het
plein in het Museumpark. Beide
activiteiten zijn deel van het plan
orn het park in de zomermaanden
op te vrolijken. Dit gebeurt min of
meer als compensatie voor het dit
jaar niet doorgaan van het thea
terfestival Hoboken. Deze zomer
is elke zondagmiddag in het park
een vorm van openluchttheater te
zien.
De Oase is vanaf 20 juli elke dag
tot en met 10 augustus open van
twaalf tot zes uur. Het is bedoeld
als kindervrijplaats met vele acti
viteiten. De meeste daarvan zijn
gratis en bedoeld voor kinderen
van zes tot en met twaalf jaar- Een
van de activiteiten is het bouwen
van een eigen huis met bouwma
teriaal dat gratis ter beschikking
staat. Vaklieden uit de bouw zul-
len assisteren en een oogje in het
zeil houden.
Te weinig geld
Zijn concept van 'Torquato Tasso'
is volgens Erik Ward Geerlings
mede door gebrek aan financiën
ontstaan. „Er was te weinig geld
om die vier andere rollen door
evenzovele acteurs volwaardig te
laten spelen. Daarnaast lijkt me
deze speeltrant aardig als state
ment in zo'n Tasso-cyclus. Het
stuk gaat toch over het kunste
naarschap en dus ook over mijn
positie." Voor de rest staat hij per
soonlijk verre van de zielepijn van
„Net als in het origineel gaat het
over de gekwelde en melancholi
sche kunstenaar en over de men
sen van wie hij financieel afhan
kelijk is. Tasso is een enorme ro-
mantischeziel. Maar ik beschouw
mijn stuk ook als een overwin
ning op het romantische beeld dat
we van de dichter hebben. Ek heb
Tasso strijdbaarder gemaakt,
omdat ik niet goed werd van die
grote klaagzang."
Borstbeeld
Voor zijn interpretatie heeft Erik
Ward Geerlings geput uit de oor
spronkelijke toneeltekst van
Goethe en de vertaling van Bou-
tens, die „zonder meer fabuleus
is. Ik gebruik die twee werken om
mijn eigen tekst uit te spugen,
waarbij ik op bepaalde momenten
Goethe behoorlijk trouw blijf." De
jambische maat heeft hij daarbij
aangehouden.
Geerlings zegt met klem dat zijn
bewerking heel weinig met
Goethe van doen heeft. „Het is
een soort Droste-effect. Je hebt de
dichter Tasso, je hebt Goethe, die
maakt er een stuk over, en ik
maak daar opnieuw een stuk van.
Goethe komt in mijn versie alleen
als borstbeeld voor." Hij wijst met
zichtbaar plezier naar een gipsen
beeldje op een oud tafeltje. Een
meer opvallend decorstuk is een
uitvergroting van een fleurige
kleurenfoto van een uitgestrekte
klassieke tuin. ->
Hij licht verder toe: „In het eerste
bedrijf in Goethe's stuk biedt Tas
so de hertog, die zijn mecenas is.
zijn nieuwe gedicht aan. Hij wordt
er meteen voor gelauwerd. In
mijn bewerking gebruik ik die
scène als proloog. Ik kom op als
Geerlings en zeg: 'Dag mensen, ik
heb weer een nieuw stuk be
dacht'. De andere spelers grissen
het uit mijn handen en beginnen
het gelijk te lezen." (Hij gniffelt
van voorpret). „Die hertog dat zijn
voor my directeuren van theater
werkplaatsen en gezelschappen
en degenen die je subsidie toe
kennen."
Het is voor Erik Ward Geerlings
blijkbaar een uitdaging om be
staande en vooral gerenommeer
de stukken geheel naar zijn hand
te zetten en er een compleet eigen
interpretatie aan te geven. Met als
duidelijk voorbeeld de opmerke
lijke theaterreeks, waarin elke
week een stuk uit het wereldre
pertoire - uiteenlopend van
Griekse tragedies tot hedendaag
se stukken - werd samengevat lot
een opvoering van een kwartier,
In zijn voorstellingen streeft hij
ernaar 'het theater meer te laten
zijn dan een verzameling spre
kende hoofden die met een soort
poëzie hardop een boegbeeld op
richten voor de Grote Schrijver
van een of ander stuk'. „Er moet
voor mij een duidelijke reden zijn
om een stuk op te voeren. Daarbij
wil ik zelf iets creeren en niet ai
leen maar intermediair zijn, hoe
groot ik de schrijver van het stuk
ook bewonder. Het is tevens een
soort rebelsheid van me. Maar ik
ben daar erg tweeslachtig in,
omdat ik heel veel van literatuur,
van taal en tekst houd. Ik ben ook
langzaam mijn werkzaamheden
van toneelmaken naar die van
schrijven aan het verschuiven."
Hobby
Hij heeft filosofie gestudeerd,
maar gaf zich uiteindelijk gewon
nen aan een andere voorliefde:
het theater. „Het spelen of het kij
ken ernaar heeft zo'n impact; het
heeft ook een therapeutische wer
king op niij. Ik schrijf en lees veel
liever toneelstukken dan romans.
Al is muziek mijn eigenlijke pas
sie. Ik bespeel zelf allerlei instru
menten, op een laag niveau, maar
ik ben wel veel met muziek bezig
Het is een hobby."
Met het hoofd knikkend aisof hij
pas nu daartoe besloten heeft, ver
volgt hij: „Hobby's, het moet eens
afgelopen zijn met die hobby's! Ik
ben 33 en heb sinds negen maan
den een kindje. Ik moet me nu
echt eens gaan specialiseren om
meer geld te verdienen dan tot op
heden het geval is. Daarom wil ik
meer gaan schrijven. Ik vind
schrijven waanzinnig leuk en op
windend en het is te verkopen. De
laatste jaren leef ik van mijn
werk: een opdracht hier en daar,
dan een cursus geven en dan nog
eens een werkje maken. Binnen
kort maak ik voor Rotterdam nog
maals een soapachtige komedie
voor van de zomer. Van die dinge-
tjes dus. Het liefst zou ik jaarlijks
drie projecten willen doen: twee
stukken schrijven en een regisse
ren."
Ambities om artistiek leider te
worden bij een van de repertoire
gezelschappen heeft hij wis en ze
ker. In zijn visie is het gros van de
vaderlandse artistieke leiders op
dood spoor geraakt. „Er wordt in
houdelijk zo weinig doorgedacht.
De enige intelligente regisseur is
momenteel Ivo van Hove. Hij is
Erik Ward Geerlings: 'Ik heb Torquato Tasso strijdbaar gemaakt'. Foto sanne Pepers/GPD
de enige die niet in een crisis zit."
„Ik heb Euripides bij Fact gedaan.
Ook al zaten er in mijn teksten
rockmuziek en stripachtige geini
ge acts, het waren toch Electra en
Orestes die je zag. Jongeren moet
je ook kunnen aanspreken, zon
der meteen MTV op het toneel
neer te zetten. Dat vind ik interes
santer dan zo'n niks zeggende
drol als *Woyzeck' van Peter de
Baan bij het RO Theater, waarin
hij nog refereert aan zijn oude Sa
ter verleden. Dat vind ik nou je
taak als artistiek leider bij een re
pertoiregezelschap niet serieus
nemen. Dat is alleen maar afstof
fen. Als je repertoire-brengt, dan
moet je er wel een viste, pp heb
ben, anders ben je mét museum-
toneel bezig."
Speellijst:
Samen met nog twee andere be
werkingen van Goethe's drama
'Torquato Tasso' door Theater
collectief't Barre Land en Thea
tergroep Würz wordt deze versie
van Erik Ward Geerlings als
drieluik gespeelde
in de Rotterdamse. Schouwburg:
wo 9 t/m za 12 apr; in Nes-thea
ters Amsterdam: di 22 t/m za 26
april
Amsterdam - Hercules van de Ne
derlandse beeldhouwer Willem
van Tetrode is terug in het Rijks
museum in Amsterdam. Het uit
de zestiende eeuw daterende
bronzen beeld bleef bijna dertig
jaar buiten de collectie nadat het
op 17 oktober 1968 uit het mu
seum was gestolen.
Vorig jaar dook het 39,5 cm hoge
plastiek plotseling op m een Zwit
serse particuliere verzameling die
ter veiling werd aangeboden. Een
medewerker van veilinghuis So-
theby herkende het als vermist en
lichtte het museum in. Vanaf 11
april is de kostbare Hercules weer
te zien.
Het brons (1568-1573) is een van
de vier bekende versies m de we
reld en de enige in een openbare
verzameling.
Berlijn De kritische DDR-au-
teur Stephan Hermlin is zondag
in zijn huis in Berlijn op 81-jarige
leeftijd overleden, zo heeft zijn
uitgever Klaus Wagenbach maan
dag gezegd Hermlin. geboren uit
joodse ouders in Chemnitz, werd
tijdens zijn schooltijd lid van de
communistische sc'nolierenbond
en emigreerde na de nazi-machts
greep naar Palestina. Na de Twee
de Wereldoorlog keerde hij voor
goed terug naar Duitsland en ves
tigde zich in de DDR, waar hij een
gevierde schrijver werd die vier
maal de nationale prijs kreeg.
Zijn uit 1979 stammende boek
'Abendlicht' werd als zijn autobio
grafie gezien, iets wat tot oktober
vorig jaar nooit door Hermlin
werd tegengesproken. Toen pu
bliceerde de journalist Karl Cori-
no zijn boek 'Aussen Marmor, in
nen Gips' waaruit bleek dat de be
weringen van Hermlin over zijn
leven niet klopten. Hermlin er
kende dat hy niet, zoals werd aan
genomen, in de Spaanse burger
oorlog of bij het Franse verzet
heeft gevochten en ook nooit in
een concentratiekamp heeft geze
ten. Hij verdedigde zichzelf door
te zeggen dat de belangrijkste fi
guur in zijn werk niet identiek
met hemzelf was, maar daarmee
wel sterke overeenkomsten ver
toonde. Hermlin zei wel degelijk
aan de Spaanse Burgeroorlog te
hebben deelgenomen, als ambu-
iancechauffeur, met als soldaat.
Door DolfWelling
De stadsgezichten die nu in het
Nederlands Foto Instituut han
gen zijn niet geschikt voor prent
briefkaarten. Er staan geen schil
derachtige plekken op of impone
rende bruggen en gebouwen.
Toch doen ze ons wat. Hoe komt
dat? Er zijn zwartwit foto's bij üit
het begin van deze eeuw en he
dendaagse straatbeelden in kleur.
Zowel de oude als de nieuwe fo
to's zijn gemaakt door fotografen
die de weergave van hun motief
dienden zonder nadrukkelijk ar
tistiek te doen.
De oude foto's zijn gemaakt door
Eugène Atget, nu wereldberoemd
maar in zijn jonge jaren achter
eenvolgens mislukt als zeeman
en als acteur. Omdat hij besefte
dat hij ook weinig aanleg had voor
de schilderkunst, ging hij fotogra
feren. Hij maakte zijn specialiteit
van documentaire stadsgezichten
en van taferelen uit het dagelijkse
leven - en het nachtelijke in bor
delen. Tot zijn klanten behoorden
schilders, de Nationale Biblio
theek en het historisch museum
van Parijs: het Camavalet-mu-
seum.
Ook los van opdrachten fotogra
feerde hy menigten, parken (be
narde reservaatjes van gedres
seerde natuur), winkelpuien en
straten die weldra voor nieuw
bouw zouden wijken. In een door
het instituut uitgegeven publica
tie bij de tentoonstelling zijn fo
to's van enkele schamele behui
zingen afgebeeld van - niet in
beeld gebrachte - bewoners van
de randen van Parijs.
Atget had oog voor de sporen dte
de tijd had veroorzaakt op de door
de mens gebouwde omgeving.
Stephen Shore: Holden Street, North Adams, Massachusetts 1974
Zijn opnamen zetten zich als het
ware schrap tegen de onvermijde
lijke vergankelijkheid. In ge
dempt licht worden in het insti
tuut oorspronkelijke - nu zeer
kostbare - drukken getoond van
glasnegatieven van 18 x 24 cm. De
vergelijking met nieuwe druk
ken, die in daglicht hangen, laat
constateren dat de oude technie
ken een veel genuanceerder beeld
gaven.
De foto's van Atget kunnen bij
liefhebbers van Parijs en van
Franse romans nu weemoed wek
ken iraar een boeiende periode.
Misschien zullen de stadsgezich
ten uit 1975 tot 1932 van de Ameri
kaan Stephen Shore en die welke
de Nederlandse Korrie Besems in
1995 in Polen heeft gemaakt over
een halve eeuw ook zulke gevoe
lens wekken - of nog eerder, want
alles verandert nu sneller. Dat het
met zo maar kiekjes zijn voelt
men nu al door de overeenkomst
met het fotorealisme in de schil
derkunstvan rond 1970.
New York De Pulitzerprijs in de categorie interna
tionale verslaggeving is gewonnen door John F.
Bums van de New York Times. Bums kreeg de pres
tigieuze journalistieke onderscheiding voor zyn
'moedige en inzichtelijke berichtgeving van het ang
staanjagende regime dat de Taliban Afghanistan
hebben opgelegd'.
De redactie van Newsday ontving een prijs voor de
berichtgeving rond de ramp met de TWA-Boeing 747
op 17 juli vorig jaar. De journalisten van de Wall
Street Journal werden onderscheiden voor hun bij
dragen over Aids.
De 21 Pulitzerprijzen, van elk 5000 dollar, op het ge
bied van journalistiek, literatuur en muziek werden
gisteren toegekend door het verkiezingscomité van
de Columbia Universiteit in New York.
Tn de categorie literatuur won Steven Millhauser
voor zijn roman 'Martin Dressier; The Tale of an
American Dreamer'. De prijs voor het beste theater
stuk werd dit jaar niet toegekend wegens gebrek aan
kwaliteit. De prijs voor de beste muziek viel toe aan
Wynton Marsalis voor zijn compositie 'Blood on the
Fields' uit januari dit jaar.
De ogenschijnlijk emotieloze ma
nier van weergave komt voort uit
een reactie op uiterst individuele
uitingen als die van het abstracte
expressionisme in de schilder
kunst. De Pop Art wilde weer con
tact maken met de belevingswe
reld van een groter publiek. Schil
ders als Richard Estes kozen ben
zinestations of plekken met ver-
keers- en reclameborden als mo
tief. Net als in het begin van de fo
tografie volgden fotografen weer
de schilderkunst. Voor Amerika
nen was het mede een terugkeer
naar een vooroorlogse traditie,
naar het voorbeeld van schilders
als Edward Hopper, Charles Deh-
muth en Charles Sheeler. Duiters
hadden hun voorlopers in de
Nieuwe Zakelijkheid van de jaren
dertig en in encyclopedische ver
zamelaars als August Sander, die
een inventaris maakte van Duitse
mensen.
Schopenhauer
We zien op deze tentoonstelling
een documentatie van Ameri
kaanse en Poolse stadsbeelden,
maar we ervaren nog iets anders
dat minder alledaags is. Hon
derdvijftig jaar voordat Andy
Warhol verkondigde dat alles
mooi is, schreef de filosoof Arthur
Schopenhauer dat al in zijn boek
over de wereld als wil en voorstel
ling. Dat mooie, verklaarde hij,
kunnen we alleen ontdekken
wanneer we even bevrijd zyn van
de ketenen van de wil. Onze ge
wone waarnemingen worden ge
kleurd door de eisen die het licha
melijke bestaan stelt, door - of wij
willen of niet het Willen.
Een vrije waarneming, die het ei
gene van de dingen op zichzelf be
treft, overkomt ons soms bij mo
menten. Dat kan moeilijk komen
door het zien van een naakt dat
ook andere dan strikt visuele
prikkels wekt. Het zal zich eerder
voordoen door de kleur van een
houten schuur of door zonlicht op
een muurtje van baksteen. Het
simpele visuele feit maakt dan
even blij. Wanneer een Poolse
straat of een kruispunt in een
Amerikaanse stad ons koud laten,
kan bij het zien van een foto de wil
sluimeren en onze waarneming
verheugend zijn.
De publicatie van het Foto Insti
tuut plaatst de foto's ook in kunst
historisch verband en geeft en
kele technische bijzonderheden.
Zo werkt Shore met een grote ca
mera die negatieven van 20 x 24
cm oplevert, Daar maakt hij con-
tactafdrukken van. In een in het
cahier afgedrukt gesprek met
Hilda en Bemd Becher - die met
hun nieuwe zakelijke industriefo
to's veel invloed hebben - zegt
Hilda hier over: „Volgens mij is de
contactprint de ware fotografie;
hiermee wordt de fotografie tot
het uiterste gebruikt, haar groot
ste mogelijkheden benut. Het is
nu eenmaal zo, dat bij het vergro
te het negatief wordt doorgelicht
en de stralen daarbij iets ver
vormd. Het negatief is eigenlijk
een reliëf. Bij de vergroting wordt
op tamelijk botte wijze door alles
heen belicht; de dikke en dunne
plekken hebben dan hetfzelfde
niveau."
Korrie Besems gebruikt een tech
nische camera. Dat vergt een
langdurige, zorgvuldige instel
ling. Ze is wel een half uur bezig
op één plek Maar dan heeft ook
alles in het beeld dezelfde scherp
te. Geen 'snapshots' dus.
'(un)common places', Neder
lands Foto Instituut, Witte de
Wjthstraat 63. Di t/m do 11-17
uur, t/m 11 mei.
Londen Met een vertraging
van twee maanden js de zangei
den in het huwelijk getreden)
met de actrice Patsy Kensit. De
- ceremonie, bij de burgerlijke
stand in Westminster vond irial
le stilte plaats. Zelfs ouders en;
bandleden ontbraken, aldus een
woordvoerder van de muziekuit
gever Creation Records, Oor
spronkelijk zou het huwelijk op
10 februari plaatsvinden, maar
dat werd afgeblazen vanwege de -
media-belangstelling. Voor de
24-jarige Gallagher is het zijn
eerste huwelijk; Kensit heeft al
.ervaring met,muzikanten;De*
29-j'arigewas drie maanden met
Dan Donovan van de band Big
AudioDynamite en vier jaarmet
Jim Kerr van de Simple Minds
getrouwd, De ambtenaar van de
burgerlijke stand verklaarde dat
het echtpaar haar om .absolute'
geheimhouding hód verzocht.
„Ik heb het zelfs niet tegen mijn'
man verteld," aldus Katharine
Mason.
artiest
Charlie Haden
Pat Metheny
album
'beyond the
Missouri Sky'
I a b a
69:33 mm.
d u
Verve
Op bas en gitaar bezingen deze heren-op-leeftijd hun geboortestreek,
het land van de onbereikbare horizonnen. Daar hoort een bepaald soort
melancholie by, die je kunt vertalen naar sfeervolle, rustige muziek
maar die evengoed kan verzanden in een beetje vaag, atmosferisch,
zwemmerig gedoe. Precies zo gebeurt het.
De contrabas van Haden en de niet versterkte gitaar van Metheny omar
men elkaar. De muzikanten vlechten hun gelijktijdig gespeelde impro
visaties door elkaar heen. Maar steeds treedt daarin ofwel de bas of de
gitaar min of meer in een solorol op de voorgrond, terwijl het andere in
strument dan een soort begeleidende functie aanneemt. Intieme duet
ten, maar van Hein van de Geyn (bas) en John Abercrombie (gitaar) heb
ik betere voorbeelden van dit soort muziek gehoord.
Het repertoire bestaat uit nieuwe stukken van (vooral) Haden en uit ou
de plaatsgebonden songs uit beider jeugd. Charlie Haden vond net no
digden aantal stukken nog wat op te doffen door aan de duetten achter
af wat clcctronische klankslierten toe te laten voegen. Die klus mocht
Metheny klaren. Juist deze stukken maken die kunstmatige, beetje
ongrijpbare indruk.
Aan deze cd heb je zeventig minuten lang een aangenaam kalm achter
grondje. Bij geconcentreerd luisteren gaat het op zeker moment veive-
len.
Peter van Eijkelenburg
