Björk vindt alle sterren mazzelaars
Veel theater in
Promconcert
Marianne Dirksen vindt schilderromantiek terug
'O?o9o' nogal zozo
Nachtclubwerkjes, helaas
Schoolkranten
bij Spice Girls
Scandinaviërs
scoren op
Cinekid
Ben van
Lieshout
in de prijzen
Filnyury Gent
niet eensgezind
Pilar Miro
overleden
Rotterdam Journalisten in de
dop komen bij de Spice Girls voor
lopig verder dan het gros van de
professionele muziekpers, Want
200 medewerkers van schoolkran
ten mogen Mel B, Emma, Geri,
Victoria en Mel C volgende
maand (de datum blijft nog even
geheim) vragen stellen tijdens
een persconferentie in Amster
dam. Deze uitnodiging is een ini
tiatief van clipzender The Music
Factory (TMF), die alle school
kranten oproept om leuke Spice-
pakketten, posters of banners op
te sturen. De leukste inzendingen
worden beloond.
Amsterdam De Cinekid Award
'9? is toegekend aan de Deense
film 'Oog van de Adelaar' van re
gisseur Peter Flinth. De filmische
saga beantwoordt aan de behoef
ten van kinderen rond de tien
jaar, aldus de internationale vak
jury, zaterdag m de BaJie in Am
sterdam. Dejuiy moest een keus
maken uit zestien competitie
films. De publieksprijs ging naar
de Zweedse film 'Selma en Johan
na' van de regisseuse Ingeia Mag-
ner. Eervolle vermeldingen waren
er voor da Chinese film 'Koning
der maskers' van Wu Tian Ming
en voor de Deens-Poolse film The
island in Birdstreet van Soren
Kxagh-Jacobsen. Cinekid is een
jaarlijks film- en televisiefestival
voor de jeugd van vier tot zestien
jaar met films uit de hele wereld
en een selectie van televisiepro
gramma's. De bezoekersaantallen
in de Balie en Alfa waren 20 pro
cent hoger dan vorig jaar. Er is dit
jaar geen Cinekid Televisieprijs
uitgereikt, aldus de organisatie.
Rotterdam De film 'De Verste
keling' van de Nederlandse regis
seur Ben van Lieshout heeft op
het 46-ste filmfestival van Mann
heim deHBtemaUonale^prijs van
de onafhankelijke bioscopen -
30.000 qwk -^gewonnen»-.
Van Lieshout krijgt bovendien de
prijs van de oecumenische juiy
voor z|jn verhaal over een jonge
man uit de ecologische woestenij
bij het Aralmeer naar het Westen
trekt om daar het fortuin te zoe
ken. Als verstekeling komt hij in
Rotterdam aan, waar hij zijns on
danks in de rol raakt van plaats
vervangend vader en minnaar.
Gent Een verdeelde jury heeft
op het 24-ste Filmfestival van
Vlaanderen in Gent de prijs voor
de beste film (Gulden Spoorprijs)
toegekend aan 'The Witman Boys'
van de Hongaar Janosz Szasz.
Juryvoorzitster Gina Lollobrigida
maakte er op de slotpersconferen-
tie zaterdagavond geen geheim
van dat de beslissing van de jury
niet unaniem was. Van haai zou
Szasz de prijs niet hebben gekre
gen: „En ik was niet de enige in de
jury."
De Italiaanse (ex-)aetrice (70)
sprak over morele bezwaren te
gen de rolprent omdat de hoofd
rolspelers, twee broers, hun moe
der ombrengen, „Een film moet
poëzie hebben en het publiek
geen pijn doen. Er is al te veel ge
weld. De misdaad in deze film
richt zich tegen de moeder en
wordt nog beloond ook."
Madrid De Spaanse filmregis
seur Pilar Miro is gisteren op 57-
jarige leeftijd overleden na een
hartinfarct. Miro, die van 1986 tot
1989 hoofd was van de Spaanse
staatstelevisiemaatschappij RT-
VE, regisseerde de marathon-tele
visie-uitzendingen van de huwe
lijken van de dochters van de
Spaanse koning Juan Carlos, Ele
na en Cristina. Laatstgenoemde
trouwde op 4 oktober jongstleden
in Barcelona. In 1976 kwam haar
eerste lange speelfilm in roulatie:
'La Peticion' ('Het Verzoek)', naar
een novelle van Emile Zoia. Drie
jaar later maakte ze 121 crimen de
Cuenca' CDe misdaad van Cuen-
ca') naar een echt gebeurd geval
van gerechtelijke dwaling in 1910.
Deze film mocht van de militaire
censuur eerst niet worden uitge
zonden omdat erin te zien was hoe
leden van de Guar dia Civil een ge
vangene martelen. Haar laatste
film 'El perro del hortelano' ('De
hond van de tuinman'), kreeg in
januari van dit jaar zeven Goya-
prijzen, de belangrijkste onder
scheidingen van de Spaanse film.
Door Jacob Haagsma
Londen De hedendaagse pop-
scene kent weinig persoonlijkhe
den zo kleurrijk als Björk Gud-
mundsdóttir. Haar land van her
komst is exotisch IJsland! haar
verschijning is apart en haar mu
ziek is zo bont als een lappende
ken. Of was, eigenlijk Want haar
nieuwe cd, 'Homogenic', is ineens
een stuk eenvormiger. Maar wel
apart, gelukkig.
Met 'Debut', een titel waarmee ze
voorbijging aan een soloplaat op
elfjarige leeftijd, een album met
het jazztrio van haar vader en aan
haar verleden met The Sugareu-
bes, vestigde ze vier jaar geleden
haar naam meteen goed: een
bonte plaat vol exotica en apart
toegepaste dansbeats die haar
grillige persoonlijkheid knap be
nadrukte. Op de opvolger 'Post'
werd die tendens verder bena
drukt.
Björk is pijlsnel tot de groten van
de pop gaan horen, iemand die
speelt op Pinkpop, in Ahoy' en in
MTVs 'Unplugged'. Iemand die
serieus genomen wordt. Maar ook
een 'publiek persoon' die in de pu
bliciteit komt wegens scharrels
met vakgenoten Goldie en Tricky,
kloppartijen met journalisten en
het bombrief-incident: een Ameri
kaanse fan die zozeer door het fe
nomeen Bjork geobsedeerd was
dat hij haar een explosief pakket
je wilde doen toekomen, maar by
het verzenden daarvan omkwam.
Die gebeurtenis is wellicht een
van de sleutels tot 'Homogenic',
een plaat waarop Björk, voor het
eerst eigenlijk, het heft helemaal
in eigen hand nam, Het is een so
bere, ingetogen plaat geworden,
waarin de technoriedels van Mark
Bell (van het Britse duo LFO)
schitterend botsen op vreemde
strijkersarrangementea Maar
vooruit, laten we Björk zelf eens
aan het woord laten over
'Homogenic'. Terwijl de wasma
chine op de achtergrond in Björks
Londense woning vreemde gelui
den maakt, maar nog altijd min-
'der vreemd dan Björk op haar
'weirdst'. „Het begon niet met een
concept of zo", zegt ze. „Maar het
was wel de bedoeling dat het hele
maal mijn plaat zou zijn, In The
Sugarqubes was ikeeojrgn de zes
en had ik'dus 16,6 procent van de
inbréhg. Op jrrijn vorige solopla
ten deed ik missohiëroe helft, in
zekere zin waren dat bloemlezin
gen van duetten. Maar deze keer
vond ik dat ik genoeg bij mensen
op bezoek was geweest, het was
tijd om thuis te komen en probe
ren uit te zoeken wat dat eigenly k
is, thuis, in muzikale zin. Dit is de
werkelijke Björk-nmziek, al ben
ik eigenlijk nog maar net begon
nen."
Voor een deel gaat de plaat ook
over IJsland „Daar moest ik ook
maar eens eerlijk over zijn. IJs
land is een heel modem land,
maar tegelijkertijd met een rijke
historie en vol schitterende na
tuur. Dat moest ook een plaats
krijgen in mijn muziek, zonder
dat ik het mooier of lelijker of exo
tischer maakte dan het is."
'Homogenic'; je zult het woord in
Engelse noch in IJslandse woor
denboeken tegenkomen. Toch is
het een programmatische titel: je
B]örk Gudmundsdóttlr over het bombrief-incident: 'Ik realiseerde me dat ik een baan heb die het
leven van mijn enige zoon In gevaar kan brengen.' foioGpd
vindt er het woord 'homogeen' in
terug, maar ook 'home'. „Het gaat
ook over de muziek die ik hoorde
als kind. Ik woonde 27 jaar op IJs
land, dus die muziek speelt er ook
een rol in. Maar voor een groot
deel hoorde ik in mijn jeugd de
zelfde muziek als jij. Het is geen
bewuste poging om IJslandse mu
ziek te creëren, al heb ik wel on-
derzoek gedaan naar die muziek,
maar meer een manier om de
emotionele landschappen die ik
doorgemaakt heb te herscheppen.
En IJsland speelt daar nu een
maal een belangrijke rol in,"
Pose
Toch ironisch: een plaat die, deels
althans, over IJsland gaat, in
Spanje is opgenomen en een hoes
die Björk in een soort Japanse po
se toont, met Afrikaanse, Europe
se en Mexicaanse elementen. „Als
ik een vikinghelm had gedragen,
had ik gelogen. De bedoeling was
om een internationaal beeld sa
men te stellen, want zo ben ik
evengoed. Zoals iedereen in deze
tijd."
Björk onderhoudt nauwe banden
met de Britse dansscène, zoals
blijkt uit de talloze remixen die
vanuit die scene van haar werk
zyn gemaakt - zie het remix-al-
bum 'Telegram'. De verwach
tingspatronen omtrent 'Homoge
nic' hadden dan ook een veel
'dansbaarder' album voorspeld.
„Ja, op grond van die remixen
misschien, maar 'Debut' en 'post'
waren op zich ook niet zo dans
baar. Het is meer muziek voor
thuis, onder de koptelefoon. Die
remixen zijn oké, maar ik zie dat
niet als mijn werk, eerder als
coverversies."
Maar de dansmuziek heeft wel de
gelijk haar warme belangstelling.
Vooral 'drum 'n' bass', het vrij
nieuwe, overdonderende genre
dat vanuit haar woonplaats Lon
den de wereld verovert. „Ik heb
het geluk om hier in Londen te
wonen terwijl de drum V bass
zich zo veelbelovend ontwikkelt.
Dat is ongelooflijk opwindend. Je
bent in een club, iemand komt
binnen met een plak vinyl die nog
warm is, de DJ draait het en de
maker kan meteen de reactie pei
len. Dan kan hij naar huis gaan
om een ander nummer te maken,
geïnspireerd door de manier
waarop de DJ zijn werk draait.
Om dat te zien, om daarbij te mo
gen zijn, om de opwinding van die
creativiteit te voelen: een briljant
gevoel. Maar daar maak ik geen
deel van uit, ik ben een toeschou
wer. De invloed van die scene op
mijn werk is heel groot, maar niet
in letterlijke zin. Meer in termen
van hoop en enthousiasme. Als je
in een club bent en de muziek is
zo goed datje vergeet naar de bar
le lopen, zodat je uiteindelijk naar
buiten loopt met het idee datje de
hele wereld aankan. Dat is de
kracht van die muziek."
Tuurlyk, het zou mooi zyn als
haar muziek, m een andere con
text, hetzelfde effect heeft. Maar
zo denkt Björk met. „Als je mu
ziek maakt, denk je daar met bij
na. Het zoiets als vnjen en den
ken: de baby die ik nu maak zal
over elf jaar iemand aan het la
chen maken. Zo werkt het niet. Je
geniet van je vrijpartij en des
noods denk je: ik blyf de rest van
mijn leven by deze persoon, maar
je denkt op dat moment met na
over wat daaruit voortkomt. Zo is
het ook als je aan een song werkt:
je bent in een 'high' als je daaraan
werkt, zonder je te realiseren dat
zeven maanden later iemand in
Stuttgart het nummer op zijn
walkman heeft, terwijl hij naar
zijn werk fietst en er de tranen
van in zyn ogen krijgt."
Kurt Cobain
Sinas Björk zichzelf lanceerde als
solo-artieste, is haar ster razend
snel gestegen. Volgens de berich
ten in de speculeergretige pers
zou de relatief bezonken toon van
'Homogenic' tenminste voor een
deel een reactie zijn op de druk en
de beslommeringen die onge
vraagd bijgeleverd worden bij
zo'n sterrenstatus: met het bom
brief-incident als betreurenswaar
dig dieptepunt.
„Ik heb er een bloedhekel aan als
mensen klagen over het sterren
dom, de hele Kurt Cobain-lrip. We
zijn gewoon mazzelaars. We heb
ben de keus, en die hebben heel
veel mensen niet. Ik zou op elk
gewenst moment de scene de sce
ne kunnen laten en een bakkerij
in Italië kunnen beginnen. Maar
ik loop niet weg, al heb ik de keus.
Ik wil dit kennelijk. Deze plaat
gaat niet zozeer daarover, meer
over mezelf. Vier jaar geleden,
toen 'Debut' uitkwam, besloot ik
om IJsland te verlaten en deze he
le trip aan te gaan. Alsof ik op een
missie ging. Er gebeurde heel
veel en het was niet altijd even ge
makkelijk, maar ik wilde deze
missie. De plaat gaat over de
vraag: nu heb je watje wilt, waar
sta je nu? Was het de moeite
waard, had je plezier, deed het
pijn? De vragen waar ik vorig jaar
mee bezig was. Nu schrijf ik weer
heel andere songs."
De pijnlijkste vraag van het ge
sprek gaat overhel bombrief-inci
dent. „Dat was een heel droevige
gebeurtenis, die veel indruk op
me heeft gemaakt. Maar ik ben
volwassen genoeg om me te reali
seren dat dat incident in wezen
niets met mij van doen had. Ik
ben niet verantwoordelijk voor
wat er gebeurde, maar ik ben wel
verantwoordelijk voor mijn zoont
je, Ik realiseerde me dat ik een
baan heb die het leven van mijn
enige zoon in gevaar kan bren
gen. Dat betekent dat ik mijn ver
antwoordelijkheden moet dragen.
En je komt tot de ontdekking dat
je niet onkwetsbaar bent. Dat het
leven een kwestie is van leven en
dood."
Björk treedt op maandag 3 no
vember op in de Melkweg in Am
sterdam
Door Joyce de Bruijn
RotterdamZe voelt zich in geen
van beide genres thuis, maar wie
haar schilderstijl per se wil cate
goriseren, zal terechtkomen bij
het magisch realisme en surrea
lisme. Beeldend kunstenares Ma
rianne Dirksen (37) betitelt zich
zelf liever als landschapsschilder,
al zul je haar kleurige landschap
pen alleen tegenkomen in sprook
jes, videospelletjes of heel mis
schien op Mars.
Geïnspireerd door Zuid-Ameri
kaanse schilders als Julio Galan
en de Oost-Europese kunstenaar
Milan Kunc heeft Dirksen na ja
ren zwoegen een eigen stijl ont
wikkeld. Felle kleuren, een absur
distische voorstelling en scherpe
contrasten tussen licht en donker
zijn enkele kenmerken waaraan
men een. echte Dirksen kan her
kennen. In die voorstelling komt
bovendien vaak een voor dertien
personen gedekte tafel of een te
levisie voor.
Marianne Dirksen heeft haar ta
lent waarschijnlijk geerfd van
haar ouders, die allebei aan de
kunstacademie hebben gestu
deerd. Voor hun dochter hadden
vader en moeder Dirksen evenwel
een andere bestemming. Op die
kunstacademie zitten alleen maar
enge mensen, leer toch een vak,
werd haar te verstaan gegeven.
Dus volgde Dirksen de opleiding
verpleegkunde ('Omdat mijn
vriendinnetje dat ook ging doen')
om vrijwel direct na haar afstude
ren te ontdekken dat dit het toch
niet was. Na omzwervingen in het
buitenland en een escapade als
MarianneDirksenbijhaarwerk.-eerstdoorhaargoedwillendeoudersophetverkeerdespoorgezet.
Foto Peter de Jong/Ccr Vos
bedrijfsleidster bij een groot
modeconeem, besloot zy alsnog
naar de kunstacademie te gaan.
Romantiek
Dirksen heeft het zich pas on
langs kunnen veroorloven haar
baan in de verpleging op te zeg
gen om zich volledig te kunnen
wijden aan kunst. Vorig jaar
kreeg ze een beurs van de stich
ting Fonds voor Beeldende Kun
sten, Vormgeving en Bouwkunst,
waarmee ze de romantiek van het
beroep enigszins terugvond. „Die
romantiek is er vanaf omdat wij
tegenwoordig een hogere levens
standaard gewend zijn. We willen
met meer straatarm zijn en in een
isolement leven. We willen een
huis om in te wonen, en we willen
af en toe eens op vakantie kunnen
gaan. Je bent tegenwoordig als
kunstenaar een beginnend onder
nemer. Je moet plannen en cijfer
tjes kunnen laten zien. Het is heel
moeilyk om er van rond te komen
want ik heb nog niet zo lang aan
de weg getimmerd. Die beurs is
ervoor om romantisch te kunnen
zijn: afleidende baantjes opzeg
gen om je artistieke niveau te ver
hogen."
Onder artistiek niveau verstaat
Dirksen perfecte beheersing van
de schildertechniek, zodat het
beeld in het hoofd ook precies zo
op het doek terecht komt. „Ik heb
heel hard geworsteld om iets bo
ven water te krijgen waarvan ik
vind dat het bij me past en wat
nog niemand heeft gedaan. Toen,
ik net van de kunstacademie
kwamging ik dus niet veel expo
seren, waar de school heel erg op
hamerde. Ik sloot me op, schilder
de door en werkte in de verple
ging om rond te komen. Pas na
twee of drie jaar begon het erop te
lijken."
Klooien
Maar nog steeds is het creatieve
proces er een van vallen en op
staan. „Je hebt van die dagen dat
je dat beeld in je hoofd gewoon
niet hebt. En de volgende dag is
het er nog steeds niet. Dan ben je
dagenlang aan het stoeien en
klooien. Ik kan me dan ook supe-
rellendig voelen. Nu weet ik dat
het erbij hoort. Sterker nog: hoe
lulliger ik me voel, hoe beter het
schilderij wordt"
Het verhaal achter haar schilderij
en mogen de toeschouwers zelf
bedenken. „Ik vind dat juist leuk,
dat mensen speculeren over wat
ik ermee bedoel. Als ze ernaast
zitten, ga ik ze niet corrigeren,"
vertelt Dirksen. Die mentaliteit
past als gegoten in haar fascinatie
voor Latijns-Amerikaanse kunst.
,,De kloof tussen kunstenaars en
intellectuelen en de gewone be
volking is daar heel klein. Grote
namen in de literatuur schrijven
daar voor soaps."
Marianne Dirksens schilderijen
hangen nog tot en met 2 novem
ber in galerie Honingen aan de
Oostzeedijk Beneden 27b te Rot
terdam. Openingstijden van
donderdag t/m zondag van 12.00
tot 18.00 uur. Voor afspraken:
010-213,03.09.
Door Willem Jan Keizer
Rotterdam - Rome, dal is de medi
terrane stad van het chaotische
verkeer, waar elke automobilist
zich m Circus Maxi mus waant,
van het onophoudelijk kabaal,
van de vele kerken, van de fontei
nen, de pleinen, de feesten, het
dolee vita en de rust van de tui
nen. Zelden is deze stad treffen
der op muziek gezet dan m het
drieluik van Ottonno Respighi.
Hij beschreef Rome's fonteinen,
pijnbomen en feesten. 'Feste Ro-
mane' was het uitstekend ge
speelde lawaai-sluitstuk van de
twee Promconcerten dit weekein
de van het Rotterdams Philhar-
momsch Orkest onder leiding van
Gergjev-ontdekking Gianandrea
Noseda.
Nosed a is een pure theaterman,
zichbaaraan het eind van het con
cert zich met typisch Italiaanse
gebaren tevrenen tonend aan pu
bliek en orkest. Met zwier en
zwaai boog hij in alle windstre
ken. Het theatrale vertaalde zich
direct naar de muziek. Beetho
ven's 'Egmont Ouverture' werd
stevig op het operatoneel geplant.
Dik aangezet en met diverse dra
matische vertragingen en ver
snellingen klonk dit werk als een
veristiscb drama m plaats van als
een klassieke compositie. Geluk
kig kan Beethoven's muziek wel
tegen een stootje. De saaie Vari
ations Symphoniques' van César
Franck - met prima spel van pia
nist Pedro Burmester - had mis
schien beter vervangen kunnen
worden door Fianek's 'Chasseur
Maudit', theatraler en meer pas
send bij de opvattingen van Nose
da. Dat het concert voor piano en
orkest van Bach een goede vertol
king kreeg was vooral de verdien
ste van solist Burmester en het
spet van het sterk uitgedunde or
kest Toch hield Noseda de boel
goed bijeen; hij is een kundig diri
gent.
Het leukste aan dit soort concer
ten is nog de aanwezigheid van
tainjke kinderen. Nu de kunste
ducatie in het regulier onderwys
nauwelyks serieus te nemen is,
en in de media (radio, tv) van een
absurd laag niveau, zullen de
kunstinstellingen dit zelf ter
hand moeten nemen. Als een van
de weinige orkesten is het RPhO
zich ten volle bewust van deze
taak, zich uitend in een jaarlykse
'RPhO-show' sn samenwerking
met de SKVR Ook de Promcon
certen spelen een niet te verwaar
lozen rol in een tijd waarin de Ho
mo Economicus de boventoon
voert.
De Doelen, grote: Rotterdams
Philharmonisch ORkest o.l.v. Gi-
anandrea Noseda m.m.v. Pedro
Burmesler-piano. Werken van
Beethoven, Franck, Bizet, Bach
en Respighi. Gehoord: zondag
middag.
DoorHan Geurts
Rotterdam Tussen de hui
chelaars en de meelopers zijn er
altijd wel een paar die het een
tijdje volhouden om eerlijk en
puur te blijven of die er op zijn
minst in slagen te doen alsof Zo
ook de mensenhater int Moliè
res gelijknamige stuk. De jonge-'
man pretendeert het geweten
van de wereld te zijn en yer-
warmten vertedert zo de harten
van een hele ^vrouwenschare.
Maar met al rijn gelijk begrijpt
hij geen barst van het leven en
dat breekt hem op.
De nieuwe Vlaamse, groep De
Onderneming brengt 'De Men-
serihater' order de titel 'O,o,ob
Drie acteurs zetten op, licht-,
clowneske manier ik weet niet
-.hoeveel' pensohen neer, heel
^eenvoudig door een oorbel aan
te doen, een lange neus voor te
binden of .een pruik over het
hoofd te hangen; Zelfs de men
senhater wordt door meerdere
acteurs gespeeld. Dat blijkt QP-
merkelijk weinig verwarring te
geven, maar het leidt evenmin
totniewe inzichten in aHeinge-
wikkelde relaties en'vierkants-
verhoudingen, Een paar man
meer op toneel zou niet hebben
gestoord
Molières, figuren moeten het
nogal eens hebben van een al te
grots staat van cpvrir,dir»g, waar
in ze de grote lijn uit het oog ver
liezen en de eigen zaak verstie
ren. By De Onderneming heerst
vooral diepe onderkoeldheid,
soms haast wetenschappelijke
kalmte. Erg komisch wordt
'Oaq' daardoor niet en vreselijk
tragisch' al evenmin. Het aar-
digstis nog de scène waarin een
- verstokte roddelaarster een
koekje van eigen deeg krijgt van
een deerne op eejijbank, Mer ge
speeld door een jongeman met
"een jurkje•Jn$ó^aad, beiden,
zijn eikaars concurrenten: ook
de vrome roddeltante is verliefd
op onze vriend de mensenhater.
Het is vast leuk om zulke typet
jes te spelen, maar toch blijft de
vraag: waarom dit stuk? Valt er
nietmeer uitte halen? Hetzit'm
eigenlijk al in de titel '0,0,0'. Die
zou je boven zowat al Molières
stukken kunnen plakken en
voor myn part ook boven alle
krantenartikelen, boven het he-
le wereldgebeuren en de com
plete bliksemse bende tot aan
Satumus. Dat is de makke hier:
wat men Pp toneel Iaat zien is
misschien wel heel erg eigen
voor deze formatie spelers, maar
niet voor dit stuk van Molière.
De voorstelling is er daardoor
een van veel in een 'dozijn.
'0,0,0' naar 'De Mensenhater*
van Molière door De Onderne-
mingi Geilen; zaterdagavond
sn L&ntoftfVêfcsler.
r 4 I o t
Bill Evans
I d u m
'Star Fish&the
Moon'
I a b o 1
Escapade/Via
Records
54:27 min.
Saxofonist .Evans is kennelijk weer eens op zoek naar een nieuw pu
bliek, By Miles Davis was hij de stevige schreeuwer met een ferme toon
Via electrische muziek kwam hij terecht bij hip hop-aehtige dingen. Nu
zit hij in sferische muziek, met veel galm en een Jan Garbareü-achtige
aanpak
Het is merendeels erg gemaakt, gelikt, gladjes, en dan ook nog met van
die eng-moore, wezenloze achtergrondkoortjes erbij. Evans speelt so
praan- of tenorsaxofoon en wie weet ook nog wel een keer de alt door al
le gaim is het niet eens duidelijk te horen. Of hij heeft een tweede instru
ment erlaterbijgedubd, ook al een bedenkelyk signaal. Z'n solo's begin
nen nergens en eindigen in het niets. Ze vertellen kortom geen verhaal
ze zijn zweverig en vervelend en zijn met die kunstmatige echo alleen
maar uit op het scheppen van een bepaald sfeertje. Het betere nacht-
clubwerkdus eigenlijk.
Peter van Eijkelenburg
