T
Uttde
kunst
Wars van de architect als superstar
J,
Mooi ieed in een
bedje van humor
Pijprokende vampen en Zeeuwse kappen
Strijkkwartet hindert creativiteit Noordijk
De stem van
Mexico is verstomd
Christian Rapp, winnaar van de Maaskant-prijs voor jonge architecten
Wyatt benadert meesterwerk
In Memoriam
Êk
ïÉsjre
Adverteren in deze rubriek,
bel Edith van Kekem
010-4004408
fax: 010-4004459
MU2IEK
BEEIOEKDE KÜB5T
LITERATUUR
MUZIEK
QPTREPews iwwvLpyeiE peeiwe-
Hirry-Jwi Bus
RomBynshof
(5tm*mtnnpluts
13.00 uur
AHAIE XOWMfSTTW.
Dameskoor 'Ziwoffl*, het
Oecumenisch fongerantoor
Oromoort, tut Massste<M$c
Mebjeskoor en het Musstedefljk
Jongenskoor (de beste amateur-
koren uft de voorrondes) strijden
om de Prins Alexanderprijs. r' 4
Vierder optredens van de wfa-
naars van het zatardagmhidag-
muziekfestivil In de Romaynshof
Koos dajong
tmmanueUwk
(Berlagestnut 96)
De virigende bands strijden om
de titel 'besta amatemtand vsn
Prins Maaandar*» Sans* (vrife
stfJO, Scrappy-Stuff («ta-punk),
ZnAb (pojHodö, MflR ÖSussid»
rocfc?5t*sh Kroti (rock),
MarcetRenftinn
(Konlngslun 99)
au» uur
BEELDENDE
KUNST
In da Romeynshof wordt de tan-
toonstelling Beeldende Xunst uit
Prins Alexander offtöèel geo-
pend. Tegelijkertijd wordt bekend
gemaakt wfa de winnaars rijn
van de wedstrijd beeldende
kuitsL Ook de publieksprijs
wordt uitgereikt De tentoonstel
ling met zeventig werken van
amateuriumstenaars uit Prins
Alexander duurt tet 38 nov *97
Harry-Jan Bus
Romeynshof
(Stresemann plaats 8)
LITERATUUR
Urtrefldng van het eerst exem
plaar van de bundel Tos
Ommoord» dichters aan het
woord', door portefeuillehouder
J Moris de zes daadwerkelijk
aan het woord; voordrachten van
T Schrijer, H Hcuthoff, B Staneva,
D Kroon, I van tondel en
t Stibna de bekende Neder-
Uuidse dichteres Ilse Staikenbuig
leest haar gedichten vow
muzikale intermezzi door Paul
Kuyt open podlnm prijsuitrei
king proza-»] poëziewedstrijd
Harold de Boer
Bibliotheek Ommoord
(Stiesemaan plaats en
Briandplaats)
14.00 uur
Rotterdams Dagblad
1 Vrijdag 7 november 1997
Door Ben Maandag
Rotterdam Architect Christian Rapp krijgt van
daag in de burgerzaal van het Rotterdamse stadhuis
de Maaskan t-prys voor jonge architecten. Rapp werd
in 1962 geboren in München, studeerde in Berlijn en
werkte vervolgens een jaar bij het bureau OMA van
Rem Koolhaas in Rotterdam. Daarna keerde hij weer
terug naar Berlijn om bij architect Hans Kotlhoff te
recht te komen. Met hem ontwierp hij het opzienba
rende wooncomplex Piraeus op het KNSM-eiland in
Amsterdam, een uit donkere baksteen opgetrokken
vesting met daarin 300 woningen in een onwaar
schijnlijk grote variëteit van 145 verschillende types.
Sinds enige tijd heeft Rappzyn eigen bureau Höhne
en Rapp Architekten, gevestigd in Berlijn en Amstei-
dam, in het gebouw dat hij zelf ontwierp. Van het
'stardom' dat de huidige moderne architect aan
kleeft, moet Rapp niets hebben. Dejury van de Maas-
kant-prijs roemt Rapp vanwege zijn 'tamelyk weer
barstige beroepsuitoefening, wars van de stilistische
waan van de dag.' Rapp neemt het op voor de kwali
teit.
- MuncJien.
„Daar was ik lang niet Toen ik er
opgroeide was het een kleine stad.
In de jaren zeventig, mét de Olympi
ade, is München groot geworden. Ik
kom er nog maar zelden. Zo eens in
het jaar, met Kerst, ga ik b jj mijn ou
ders langs. Het echte Beijerse is er
daar inmiddels wel af. De politiek
van Franz Josef Strauss leidde er
toch toe dat een agrarische samenle
ving tot een silicon valley is gewor
den.
Toen ik in Berlijn kwam studeren
werd die stad nog bepaald door de
Muur. Gigantische universiteiten,
veel studenten. Mensen woonden in
Kreuzberg in gekraakte woningen.
Die sfeer heeft mijn eerste jaren
daar gekenmerkt. De stad verkeer
de na de oorlog in een permanent
kapotte staat, Hoe dichter je bij de
Muur kwam, des te meer merkte je
dat. Dat was een groot verschil met
München, waar alles zo netjes was.
Maar het fascineerde; die verwonde
stad in alle architectonische details.
Ik heb er architectuur gestudeerd
en heb ereen cursus Nederlands ge
volgd. Dat was voorwaarde voor het
uitwisselingsprogramma met de
technische Universiteit Delft."
-Rem Koolhaas.
„Een fascinerende fase in mijn le
ven. Het bureau telde toen iets van
vijftien tot twintig mensen. Rem
Koolhaas heb ik niet vaak gezien.
Hij was daardoor niet een letterlijk
voorbeeld voor mij. Je zag hem zo
nu en dan op een afstand door het
beeld flitsen. Ik behoorde tot de
groep van Kees Christiaanse, maar
probeerde vanuit die positie steeds
meer naar Rem door te schuiven.
Koolhaas straalde iets bijzonders
uit, maar daarbij bleef het voor mij
ook. Ik heb daar een goed jaar door
gebracht"
HansKotlho//.
„Ik moest terug naar Berlijn om
mijn studie af te maken. Er waren
geen goede professoren. Door ge
brek aan opleiding wendde je je tot
de bureaus, om er het beste van te
maken. Ik had niet zulke expliciete
Christian Rapp: 'Proberen binnen de beschikbare communicatielij
nen je boodschap kwijt te raken, zonder direct een mossias te willen
Zijn.' Foto Paul van Weel
verwachtingen van wat me bij Koll-
hoff te wachten stond. Alle vaardig
heden die ik bij OMA had opgepikt
werden me by hem weer snel uit 't
hoofd gepraat, want die waren niet
bruikbaar m het idioom van Koll-
hoff. Het bureau was klein. We zaten
er met z'n drieen. Kollhoff werd
gastdocent in Zürich en stak daar
veel tijd m. Het was een spannende
tijd, waarvan ik veel heb opgesto
ken, in tegenstelling tot de tijd bij
Koolhaas. Je kreeg inzicht in denk
en beslisprocessen. Kollhoff pro
beerde zijn eigen houding te bepa
len, ging expressievere trekken ver
tonen. Dat ging zijn werk bepalen."
Amsterdam.
„Ik stond net op het punt om af te
studeren, toen Kollhoff zich moest
presenteren in Amsterdam. Van dat
afstuderen kwam toen niets. We
hebben samen Piraeus ontworpen.
Toen ik mijn eigen bureau oprichtte
stuitte ik op deze woning hier, die ik
toch eigenlijk al min of meer voor
mezelf had ontworpen. Ik was in het
begin zelden hier, maar met de op
drachten die we kregen en de men
sen die hier werkten werd het een
echt bureau. Aanvankelijk was ik
hier aileen wanneer het noodzake
lijk was, later werd het een fifty-fifty
relatie. Een week hier en een week
in Berlijn en de weekends op de
snelweg. Dat was slopend. Ik heb
wel steeds beweerd dat het een posi
tieve verruiming van mir Junkho-
rizon zou zijn, maar zoiets moet na
tuurlijk wel ten goede van het bu
reau komen. Toen dit project af was
is er niet veel communicatie met
Kollhoff meer geweest. Een beetje
afstandelijke positie, al doen we rtog
wel dingen samen."
- Rotterdam
„Mooi. Soms overweeg ik mijn kan
toor daarheen te verhuizen. Toen ik
bij OMA werkte heb ik er gewoond.
Een zeer open stad en dat is wat ik
hier in Amsterdam een beetje mis,
die echte stedelijke kwaliteiten,
Rotterdam is wat betreft schaal vrij
klein, maar door de weidsheid en
door de rivier heeft het een grote, le
ge uitstraling die ik van het Beriyn
ten tijde van de Muur ken. Gerela
teerd aan de grachtengordel hier is
het natuurlijk ook een totaal andere
stad. Dat heeft zijn weerslag op de
mensen, hoe ze met elkaar commu
niceren. Met Kollhoff ben ik bezig
met een plek aan de Binnenrotte,
naast de Spaarbank. Een raadsel
achtig project nog, waarover veel on
duidelijkheid bestaat. Wat aan de
Binnenrotte achterzijden waren,
zijn nu voorzijden. Je moet daar
heel voorzichtig zijn met afbraak.
Maar eerst moetje het wonen m de
Door Han Geurts
Rotterdam - 'Ik ben Wim enne...' Maar dan komt
Wim de grote gevoelens in zichzelf tegen en kan hij
het even niet meer aan. Een minuut later gaat ook
zijn psycholoog door het lint. Wim blijkt een dakloze
zwerver en zulke proefpersonen vertroebelen het on
derzoek naar het menselijke bewustzijn.
Met op toneel een paar stoelen en een klapdeurtje
speelt theatergroep Hollandia 'De drie mannen van
Ypsilanti'. Schrijver Peter de Graef sneed drie le
vensverhalen door elkaar tot een fijne berg leedwe
zen van het soort dat keer op keer als een baksteen
valtin een bedje van droge humor. In de voorstelling
zien we dat procédé ook letterlijk, als Fedja van Kuêt
als de dakloze, buitengesloten, in een toestand van
de grootst mogelijke tragiek, na enkele vertwijfelde
pogingen dwars door de klapdeur heen vliegt en met
een geweldige snoekduik op een stapel dekens landt.
Met overtreffende trappen in ellende hebben zowel
de schrijver ais de spelers geen enkele moeite. De
psycholoog legt omstandig uit dat het bewustzijn be
staat uit weten, voelen en willen. Maar het filmpje
van Wims leven blijft volkomen blanco, hoewel hij
een vrouw met een baard in een mannenlichaam
blijkt te zijn ('Ik kan geen kinderen krijgen, stel je
voor wat dat betekent voor een vrouw'). Van Huêt zet
die rol trouwens ijzersterk neer. Je voelt de emoties
die te hoog zitten en die zich ieder moment naar bui
ten willen vechten uit zijn lichaam. Net iets te hard
en te duidelijk klaagt hij zijn nood en iedere normale
vraag leidt tot een nieuwe crisis in zijn bestaan. Door
gewinterd wantrouwen sleurt hem omlaag in zijn ei
gen spiraal.
Dit is maar een voorstelling waar je in zit, krijgt Wim
na zijn zelfmoord te horen en bij Hollandia krijgt zo'n
zin net wat meer lading: is het bewustzijn soms geen
voorstelling van je eigen leven? De drie mannen van
Ypsilanti' is heel veel toneel met heel weinig midde
len: intelligent, humoristisch en niet te vergeten nu
en dan een vleugje wanhopige poëzie.
'De drie mannen van Ypsilanti' van Peter de Graef
door Hollandia. Gezien: gisteravond in de Rotter
damse Schouwburg (kleine zaal).
Door Martin Bijkerk
Rotterdam - Een vamp in negligé
rookt een pijp en staart door haar
venster. Pianist Glenn Gould kreunt
en neuriet lekker mee met de piano
deuntjes van Sehönberg en Bach.
De zonnige, huiselijke sfeer is dui
delijk neergezet van het muziekbal
let 'Klavier', de nieuwste creatie van
de Rotterdamse choreograaf Piet
Rogie. Zoals de titel al aangeeft is
Klavier geïnspireerd op pianomu
ziek en in dit aangename uurtje pu
re dans passeren pianocomposities
de revue van Bach tot Cage met niet
te missen tussenstations ais Mozart,
Beethoven, Sa tie en Stravinsky.
In Klavier lijkt Rogie niet alleen een
dansode te brengen aan de piano
muziek, maar ook aan meesters van
het genre muziekballet als Baian-
chine, Hans van Manen en soms aan
Tor. Simons. De transparante coulis
sen en gazen doorkijkkostuums !y-
ken zelfs direct te verwijzen naar de
ontwerpen van Keso Dekker voor de
balletten van Hans van Manen.
Maar Keso Dekker ontwierp nooit
zulke listig gesneden en belijnde
doorkijkjurkjes als Heidi de Raad
maakte voor de drie vrouwen in Kla
vier. Zij worden vergezeld door twee
mannen. De ene lang, slungelig en
enigszins nors (Marek Jason Isleib),
de ander (Samuli Roininen) sterk,
pittig en ontwapenend galant. Wat
de vijf dansers aan sfeerbeelden
neerzetten, hun ontmoetingen en
interacties, heeft Rogie continu ver
pakt in pure dans die vooral expan
sief is, Het toneel lykt vaak tc klem
voor hun wijdse gebaren en extreme
lijnen in armen en benen en hun
danstechniek is niet altijd even toe
reikend voor deze grootse dansstijl.
Toch zijn er wonderfraaie momen
ten, waarin bijvoorbeeld trio's als
een corps de ballet met zacht ge
voerde lijnen meeslepende duetten
omgeven. Hilarisch is een scène
waarin de dansers getooid zijn met
Zeeuwse kappen. Zwak en moei
zaam zijn de scènes waarin dansers
pumps dragen.
Compagie Peter Bulcaen, met Kla
vier, door Piet Rogie, Gezien in
Lantaren/Venster, 6 november
(première). Daar nog tot en met za
terdag, daarna tournee.
Door Peter van Eij kelenburg
Rotterdam Wat zoeken jazzmuzi
kanten toch bij klassieke strijkers?
In de kleine zaal van de Doelen
veerde het publiek op toen altsaxo
fonist Piet Noordijk na de pauze het
strijkkwartet aan de kant had gezet.
Het coneertdeel voor de pauze was
keurig verlopen. Een hommage aan
Piet's grote voorbeeld Charlie Par
ker, die immers ook af en toe z'n toe
vlucht zocht tot strijkersbegelei
ding. Vrijwel altijd houdt dat iets
tweeslachtigs: de samenwerking
veronderstelt strak uitgewerkte ar
rangementen. Klassieke violisten
zijn immers niet gewend te improvi
seren en de jazzmuzikant voelt dat
iemand voortdurend op de rem staat
te trappen. Z'n natuurlijke drang tot
vrijheid en avontuur wordt doodge
slagen door de in deze context bo
vendien vaak nogal zoetsappig klin
kende strijkerspartijen. Zo was het
ook by Noordijk. Hoe lichtvoetig hij
ook z'n improvisaties uitvoert met
aan het eind van elke frase nog een
versierinkje, de beknotting blijft.
Jazzliefhebber Hans Dijkstal (ook
van Binnenlandse Zaken) gaf gis
teravond in de Doelen aan altsaxofo
nist Piet Noordijk het eerste exem
plaar van diens eigen cd 'Piet plays
Bird'. Met deze cd viert Noordijk
zijn vijftigjarig optreden als profes
sioneel musicus. De saxofonist (65)
kreeg de koninklijke onderschei
ding Ridder in de Orde van de Ne
derlandse Leeuw opgespeld door
Marietje van Rossen, burgemeester
van Hellevoetsluis. sinds enkele ja
ren de woonplaats van Rotterdam
mer Noordyk. De musicus sprak de
bijna verplichte woorden „Dit had ik
nooit durven hopen," en wist toen
niet hoe snel hij weer aan het saxo
foonspelen moest slaan.
Want ook Noordijk zelf voelde zich
zonder strijkers vrijer. Zeker omdat
hy er ae oude maar nog fenomenaal
spelende Amerikaanse trompettist
Benny Bailey bij had gehaald. Zo
ontstond een traditioneel bebop-
kwmtet waarin de twee blazers
elkaar flink stonden op te jutten, tot
groot enthousiasme van de zaal.
De nieuwe Noordijk-ed bevat uit
sluitend stukken voor jazzkwartet
met de vier strijkers. Gehoord de re
acties is er voor Noordijk genoeg
ruimte od de markt om met zijn vas
te kwartet plus trompettist Bailey
de muziek-voor-na-de-pauze ook op
cd vast te leggen.
'Piet plays Bird', kwartet Piet
Noordijk plus Benny Bailey en
strijkkwartet De Doelen, gister
avond.
stad meer propageren en aantrekke
lijk maken, voordat je daar wonin
gen gaat bouwen."
- Piraeus.
„Dat was mijn architectonische leei
stukje. Ik heb er alles over het vak
kunnen Ieren. Er zijn mensen die
het geweldig vinden en mensen die
het haten. Het wordt vaak als een
buitengewone exercitie gezien, die
het toch in feite niet is. Men zegt:
jullie moenten veel meer, dat zou
den wij nooit mogen doen. Dat
hangt ook samen met de discussie
over architectuur. Kwantitatief
wordt maar een heel geringe hoe
veelheid architectuur in de tijd
schriften besproken. In de schaduw
daarvan gaat de middle 0/ the road-
architectuur gewoon door. Die kan
ook doorgaan omdat die tijdschrif
ten het beeld creëren dat het zo goed
gaat met de architectuur. De archi
tect wordt alssuperstorverheerlijkt.
Ook al wil hij een representatieve
uitspraak over het vak doen, hij
wordt gezien als superstar. Maar ste
den worden niet beter met een ge
bouw van Piano, van KolihofT of van
Koolhaas. Er kunnen we! drie hoog
standjes staan, maar de architectuur
van de stad komt dat niet automa
tisch ten goede. Ik plaats vraagte
kens bij expressiviteit zonder in
houd en ben niet de enige die dat
doet. De zin van de architectuur, het
wezen van de professie: daar gaat
het om. Het is een kwestie van die
pere motieven tot een professionele
status verheffen."
- Hugh Maaskant.
„Dat was een architect van een soort
die langzaam aan het uitsterven is.
Wanneer je aan de ene kant de su
perstars hebt, of noem het het flying
circus van architecten die de wereld
rondreizen, dan staat daar tegen
over een breed spectrum van mid
delmaat. Maar daartussen zit een
groep architecten die misschien niet
internationaal vermaard zijn, maar
wel subliem werk afleveren. Men
sen die nog een traditionele leer
school hebben geh\d, die een onge
looflijke bouwproductie hadden.
Het is op zich een zeer charmerend
uitgangspunt als je zoiets nu kun
nen bereiken. En de prijs? Die gaat
gepaard met een grote mate van
stress, die te maken heeft met het
boek dat we moeten maken en waar
in we onze standpunten moeten for
muleren, De prijs getuigt ook van
professioneel respect voor een
standpunt waarvoor je toch wel wat
strijd moet voeren. Wars van de sti
listische waan van de dag', staat in
het rapport. Dat zijn die formele
kunstjes waartegen wij ons verzet
ten. Je kunt je niet terugtrekken en
niets zeggen. Dus moetje binnen de
beschikbare communicatielijnen je
boodschap kwijtraken, zonder di
rect een messias te willen zijn."
Van Christian Rapp verschijnt
vandaag bij Uitgeverij 010 het boek
'Christian Rapp, Höhne Rapp
Architekten'. Prijs: 42,50.
De grote verdienste van Maria de Lourdes Is dat zij een brug wist te
slaan tussen eigentijdse iulstersongs enfolklorlstlsche levenslied e-
I. Archieffoto Rotterdams DagW ad
Door Martin Heimens
Ze stond op het punt om terug te ke
ren naar Mexico waar haar een uit
bundige huldiging stond te wach
ten. Het heeft helaas niet meer zo
mogen zyn: de Mexicaanse volks
zangeres Maria de Lourdes is gister
morgen plotseling overleden op
vliegveld Schiphol in Amsterdam.
De wereldberoemde zangeres had
net een succesvolle toumee door
Nederland achter de mg. 'De stem
van Mexico', zoals al jaren haar bij
naam luidde, is verstomd,
De zangeres -die nooit uitlatingen
deed over haar leeftijd - heeft zich
jarenlang ingezet voor het behoud
van de Mexicaanse muziekcultuur.
Voor dat doel richtte ze eind jaren
tachtig de Gruppo ïmpulsor de la
Musiea Representita de Mexico op.
Samen met journalisten, politici en
andere zangers leidde ze onder
meer jonge Mexicanen op om de
eeuwenoude muziektraditie van het
land niet verloren te laten gaan.
Met voorzichtige tevredenheid con
stateerde ze dat haar inspanningen
niet tevergeefs waren. „De Mexi
caanse muziek wint langzaam een
beetje aan terrein terug. Jongeren
komen er nu gemakkelyker mee in
aanraking. Maar ze kunnen deze
muziek nog niet maken met de in
tensiteit die ze moet hebben. Dus
blijft het de moeite waard om te
strijden voor het voortbestaan van
de authentieke Mexicaanse mu
ziek."
By het grote publiek in Nederland
was Maria de Lourdes pas sinds zes
jaar bekend. De basis voor haar im
posante carrière werd echter al in de
jaren vijftig gelegd. Met haar in
nemende manier van omgaan met
mensen en haar warme stem groei
de haar roem razendsnel. Dat resul
teerde in vermoeiende tournees.
„Maar de mensen willen deze mu
ziek horen en dat stimuleert mij om
door te gaan," zei ze vorige maand
nog in een interview.
Koninklijk
Haar bekendheid in Nederland had
ze te danken aan koningin Beatrix.
Die vroeg Maria de Lourdes in 1991
om op te treden tijdens het verjaar
dagsfeest van prins Bemhard. Ze
had de prins in de jaren zestig al le
ren kennen tijdens een reis van het
koninklijk echtpaar door Mexico.
„Het was voor my heel bijzonder om
voor iemand te zingen di e zo'n grote
belangstelling heeft voor de Mexi
caanse cultuur." De relatie met het
koningshuis bleef bestaan.
Opmerkelijk was het platencontract
dat Maria de Lourdes vorig jaar met
de Nederlandse divisie van Polydor
sloot. Die platenmaatschappij zag
mogelijkheden om de talenten van
de zangeres voor een breder publiek
toegankelijk te maken. Samen met
Peter de Wijn, bekend van onder an
dere veel hits van Gerard Joling,
nam ze afgelopen vooijaar haar 44e
cd op: 'Simplemente Maria'. Daarop
werd Mexicaanse muziek gemixt
met eigentijds poprepertoire.
Maria de Lourdes toonde zich en
thousiast over de samenwerking
met Peter de Wijn. Ze wilde in de na
bije toekomst opnieuw met hem de
studio in voor het maken van een al
bum. „We 2itien op dezelfde golf-
lengte. Peter heeft mij weten te mo
tiveren om nieuwe uitdagingen aan
te gaan zonder ook maar een mo
ment afbreuk te doen aan mijn
styi."
Standbeeld
De vertolkster van romantisch re
pertoire zou 19 november in het be
langrijkste uitgaanscentrum van
Mexico City geëerd worden met een
groot standbeeld. Haar fans namen
daartoe het initiatief, Maria de Lour
des was ook nauw betrokken bij de
voorbereidingen van de festiviteiten
rondom de onthulling van het
standbeeld. Ze verheugde zich op
het feit dat vooral veel jonge men
sen bij die gelegenheid aanwezig
zouden zijn.
De grote verdienste van Maria de
Lourdes is dat zij een brug wist te
slaan tussen eigentijdse luisters
ongs en folkloristische levensliede
ren. Daarmee gaf zij de Mexicaanse
volksmuziek wereldwijd een enor
me impuls. Met het overlijden van
Maria de Lourdes verliest Mexico
dan ook één van de grootste voor
vechters van de eigen cultuur.
artiest
Robert Wyatt
bum
'Shleep'
Nannibal/Munich
Voor makkelijke albums is Robert Wyatt nooit de man geweest Voor een
hoog werktempo evenmin. Alweer zes jaar na zyn redelijk geslaagde cd
'Dondestan' is er eindelijk weer een levensteken van de drummer die in de
jaren zestig zong hij Soft Machine. Die tijd heeft hij nooit verloochend. Luis
ter maar eens naar het jazz-experiment wat van The duchess' een on
toegankelijk nummer maakt. Ook uit 2ijn hulptroepen blijkt dat de man met
de hoge, ijle vocalen jazz nog steeds koestert. Met trombonist Annie White
head en saxofonist Evan Parker is dat genre goed vertegenwoordigd. Maar
Wyatt's muziek is nooit simpel te labelen geweest. Ook op 'Shleep' vloeien al
lerlei stijlvormen in elkaar over. Dat kan natuurlijk moeilijk anders met
avontimrlijkp types als ambient-maestro Brian Eno, gitarist Phil Manzanera
(ex-Roxy Music) en Paul Weller, Zij helpen mee om Wyatt een wonderlijke
wereld te laten schetsen waarin diens tegendraadse opvattingen over roman
tiek nog het dichtst bij die van Peter Hammiil komen. Soms klinkt hij op
'Shleep' poppy, dan weer jazzy of met een hang naar klassieke of wereldmu
ziek. Zijn muziek is moeilijk, traag en aangrijpend. Kwalitatief komt
'Shleep' heel dicht bij zijn meesterwerk 'Rock bottom' uit 1974.
JoopBreedveld
