14
James Ellroy, thrillerschrijver
op zoek naar wraak
Donleavy leeft zich uit in New York
Tom Clancy's Politika:
net iets te gelikt
NIEUW
De revanche
van Gilstrap
week
PWpssgiy-
"V*
Rotterdams Dagblad j
Vrijdag 5 juni 1998
James Ellroy, schrijver van het geschenkboekje tergelegenheid van
de tiende 'Maand van het Spannende Boek', is nog steeds in de ban
van de moord op zijn moeder. Foto anp
James Ellroy zit in de chique lounge van het
Ambassade Hotel te Amsterdam en haalt bij
voortdunngajn neus op, rochelt iets om hoog, kauwt
op een fluim en slikt die dan door. Zijn antwoorden
op vragen zijn kort'Heb je m'n boek gelezen?
Daar staan alle antwoorden in'zijn houding is
agressief en geagiteerd. Hij moet deze dag van zijn
uitgever verschillende interviews geven. Wij hebben
de pech de laatste in de nj te zijn. Tegen de collega
van DagbladTrouwheefthyzojuistgezegd: „Ditisde
laatste keerdat ikpersoonlij ke vragen beantwoord.
Tegenover hem wilde hij Sinatra nog wel even een
corrupte zak stront noemen en werd hij niet kwaad
toen voorde zoveelste keereen joumalistvroegnaar
zijn vermoorde moeder. Maar hij heeft nu met veel
zin meer. Na koud een kwartier spnngt hij woedend
op. De stoel valt om, hij wijsten schreeuwt:ik moet
jou met! Ik moet jouw stijl niet. Dit interview is nu
afgelopen!"
Pogingtot een gesprek meteen van de meest
gevierde misdaadauteurs in de Verenigde Staten.
Door Bram Hulzebos
Normaal gesproken is Ellroy niet
vies van het geven van interviews
en het begeleiden van zijn boeken
met publicitaire activiteit Hij
schreef de succesvolle roman 'LA
Confidential', die werd verfilmd met
Kim Basingex, Kevin Spacey en
Danny de Vito in de hoofdrollen. La
ter volgde, deHuiveringwekkend
Knappe'Roman *My Dark Places' -
over de moeder van Ellroy die in
1958 werd vermoord. Ellioy was
toen 10 jaar oud. De moord is nooit
opgelost en in 'Mijn moordkuil' be
schrijft Ellroy hoe hy als volwassen
man de moord alsnog probeert op te
lossen,,samen met rechercheur Bill
Stoner. Te vergeefk.
Beide boeken maakten Ellroy, voor
zover hij dat nog niet was, tot de
meest in het oog lopende misdaad
schrijver in de Verenigde Staten en
een van de meest succesvolle. En de
hele wereld mocht dat weten. In een
op 17 januari 1997 gehouden, en op
Internet gepubliceerd, interview
vraagt interviewer Stephen Capen
over een van de meest zwarte en
persoonlijke misdaadromans ooit
geschreven: „En hoe doet "My Dark
Places'het?"
Ellroy; „TAy Dark Places' d'^t het
geweldig. Ik denk dat het r. n best
verkopende boek wordt. Het stond
op 1 op de bestsellerlijst van de IA
Times. Het dook op in heel veel re
gionale bestsellerlijsten, het was het
New York Times Notable Book van
1996 en het stond op 5 in Time Ma
gazine's lijst van beste non-fictie
boeken van 1996, nadat mijn roman
'American Tabloid' door Time werd
uitgeroepen tot beste roman van het
jaar 1995."
Koning
Deze week was Ellroy dus in Neder
land, omdat juni de 'Maand van het
Spannende Boek' is en de CPNB
de stichting achter de Boekenweek
en vergelijkbare evenementen
zijn boek 'Gedumpt' de hele maand
gratis weggeeft aan iedereen die een
spannend boek koopt Maar Ellroy
is niet in de stemming. „Ky wilde
niet mee op de boot," meldt een re
dactrice van zijn Nederlandse uitge
ver voorafgaand aan het interview.
De Stichting CPNB (Collectieve Pro
paganda van het Nederlandse Boek)
had een tochtje door de Amsterdam
se grachten georganiseerd, langs lo
caties waar recente en reeds lang
vergeten moorden zijn gepleegd.
Ellroy bedankte voor de eer. „Hij zat
aan de waterkant bij de Stopera. Als
een koning in zijn tent" In die tent
is hij nog geïnterviewd.
Even later, in het Ambassade Hotel,
lijkt iedere behoefte aan het geven
van een interview compleet verdwe
nen. Over 'Gedumpt' wil hij niet te
veel kwijt, zegt hij. Overigens met
een goede reden: in dat boek be
schrijft hij hoe hij (opnieuw met Bill
Stoner) een moord op een vrouw
probeert op te lossen. Deze moord
werd in de jaren zeventig gepleegd
en nooit opgelost. „Het is non-fictie.
Ik wilde de samenwerking met Bill
Stoner graag voortzetten." De met
Stoner ondernomen zoektocht leid
de dit keer wel tot een serieuze ver
dachte. Ellroy kan er verder niet te
veel over melden omdat de resulta
ten die hij boekte tot een herope
ning van de zaak hebben geleid.
Vragen over 'Mijn moordkuil' zijn
ook niet echt aan Ellroy besteed:
Alles wat mij bezighoudt, al mijn
motieven zitten in datboek. Na deze
tournee beantwoord ik dan ook
nooit meer een persoonlijke vraag
over dit boek-"
Wraak
Toch ontkom je niet aan persoonlij
ke vragen. Waarom, bijvoorbeeld,
probeerde Ellroy bijna veertig jaar
na dato de moord op zijn moeder,
Jean, op te lossen, terwijl een aantal
rechercheurs er eerder al de tanden
op had stukgebeten? „Ik wil wraak!
Misschien kom ik er dan eindelijk
achter wat er die avond precies is ge
beurd."
Die obsessieve drang om de gebeur
tenissen in de nacht van 23 op 24 ju
ni 1958. de nacht waarin zijn moeder
werd vermooid, te achterhalen, de
gedrevenheid om het leven van zijn
moeder, tot in de meest onsmakelij
ke details in kaart te brengen, te
kent 'Mijn moordkuil' en tekent Ell
roy.
In 'Mijn moordkuil' beschrijft hij
minutieus hoe het onderzoek naar
de moord in zijn werk is gegaan:
droge en daardoor nogal schokken
de beschrijvingen van hoe het lyk
erbij lag, waar het gevonden werd,
hoe de schedel werd opengezaagd
om te onderzoeken of de klappen op
haar hoofd de doodsoorzaak rijn ge
weest, aangevuld met transcripties
van getuigenverhoren.
In het (tweede) deel over zijn jeugd
vertelt Ellroy hoe hij zijn moeder is
gaan haten. Na de scheiding van
zijn ouders werd Ellroy zeer tegen
zijn zin bij zijn moeder onderge
bracht. Zijn vader vond Jean Ellroy
een hoer en een zuipschuit. Jam.
Ellroy vond dat ook. Wanneer James
hoort dat zyn moeder is vermoord,
perst hij er met moeite een paar tra
nen uit, Eigenlijk is hij blij: nu mag
hij bij rijn vader wonen.
Eenmaal ingetrokken bij zijn vader
ontpopt de kleine James zich bin
nen de kortste keren van voyeur tot
dief en van dief tot drugs- en drank-
verslaafde. Bovendien ontwikkelt
hij een obsessie voor misdaad. Voor
al niet opgeloste moorden op vrou
wen fascineren hem. Wanneer hij
zijn verslavingen min of meer te bo
venkomt en een baantje vindt als ca
ddy bij golfclubs, begint hij te schrij
ven. Sinistere misdaadromans, die
hem na verloop van tijd succes, geld
en aanzien opleveren. Vanuit de
goot klimt Ellroy op tot beroemd
heid doordat zijn obsessie voor de
moord op zijn moeder hem min of
meer dwong om (indirect, in mis
daadromans) over haar te schrijven.
Dat geob «deerde, inktzwarte oeu
vre culmineerde in het autobiografi
sche boek 'Mijn moordkuil', een
boek dat Ellroy als een 'historische
roman' of eigenlijk als pure 'non-fic
tie' omschrijft. Wat dat betreft kun
je stellen dat de dood van zijn moe
der het leven van Ellroy heeft gered.
Maar met dat soort kwesties weigert
Ellroy zich te vermoeien: „Ik ben er
mee opgehouden hypotheses te ma
ken over de vraag wat er gebeurd
zou zijn als het anders was gelopen."
Cocktailbars
Wel onthult "Mijn moordkuil' hoe
Ellroy postuum zijn vader ontmas
kert als een lapzwans en fantast, een
'accountant' met permanent geldge
brek en hoe hij postuum van zijn
moeder is gaan houden. In de epi
loog schrijft Ellroy: 'Ik ben nu bij je.
Je was gevlucht en had je verstopt
en ik heb je gevonden. Jouw gehei
men waren bij mij niet veilig. Je
hebt mijn toewijding verdiend. Je
hebt ervoor betaald met publieke
onthullingen.'
Inderdaad ontleedt Ellroy in 'Mijn
moordkuil' het leven van zijn moe
der en zijn liefde voor zijn moeder,
tot op het bot. In het derde deel pro
beert de volwassen Ellroy, samen
met rechercheur Bill Stoner, alsnog
de moord op zijn moeder op te los
sen. Het beeldvan cocktailbars in El
Monte (het deprimerende voorstad
je van Los Angeles waar Jean Ellroy
met James was gaan wonen), ge
scheiden vrouwen die zich op laten
pikken en met hun lieges voor een
nacht ritjes maken in grote auto's, is
al niet al te opwekkend; het grote
aantal (bijna achteloos gepleegde)
moorden dat Ellroy in het kielzog
van het onderzoek naar de moord op
zijn moeder opsomt, maakt ronduit
moedeloos.
Zeker als je het gecomprimeerd in
een aantal zinnen over Bill Stoner
ingewreven krijgt: 'Hij had al vroeg
bepaalde dingen geleerd over
moord, Hij was erachter gekomen
dat mannen minder provocatie no
dig hadden om te moorden dan
vrouwen. Mannen begingen moor
den omdat ze dronken waren, sto
ned en kwaad. Mannen doodden om
geld. Mannen doodden omdat ande
re mannen hen het gevoel gaven dat
ze laf waren. Mannen doodden
om indruk te maken op andere man
nen. Mannen doodden ter wille
van capitulatie. Dat kreng had hen
niet willen pijpen of haar geld niet
willen afgeven. Dat kreng had de
steak te gaar gebakken.'
Nog steeds knjgt Ellroy tips over de
moord. „Meest van gekken die zeg
gen dat hun vader ze vroeger heeft
geslagen en dat hij dus ook wel mijn
moeder zal hebben vennoord."
Toch: mocht hij de gouden tip on
verhoopt krijgen, dan zal hij er on
middellijk achteraan gaan. „Maar
ook al breng ik hem persoonlijk voor
de rechter, zorg ik er eigenhandig
voor dat hij berecht wordt, ook al
bind ik hem zelf vast aan de elektri
sche stoel, het is nooit over."
Als hij zich realiseert dat het 'nooit
over gaat', waarom is Ellroy dan zo
gebrand op het aan een elektrische
stoel binden van de moordenaar,
Waarom blijven rechercheurs zich
het vuur uit de sloffen lopen, terwijl
het lijkt (in 'Gedumpt' en ook in
Myn moordkuil') of er voor iedere
opgeloste moord minstens twee on
opgeloste in de plaats komen?
Dat is dus net een vraag te veel. Dat
is juist de vraag die je beter niet aan
Ellroy kunt vragen. Stel je die waag
wel, dan krijg je een aantal onaange
naamheden in het gezicht geslin
gerd. Bovendien staat een deel van
het antwoord in de laatste pagina's
van 'Gedumpt'. Ellroy gaat door, de
rechercheurs gaan door omdat het
moet: 'Mensen geven het op. Onver
zoenlijke rechercheurs wachten
hun kans af en staan altijd klaar om
te luisteren. Ze blijven in de buurt.
Ze luisteren af. Ze sluipen rond
waar ze morele breukvlakken ver
moeden. Ze nemen het gezichts
punt van hun slachtoffers en hun
moordenaars over en leven hun le
ven teneinde onthullingen op het
spoor te komen. Bill Stoner zal
doorgaan met zijn werk. Ik zal door
gaan met het vertellen van zijn ver
haal. Dat is de eis van onze collectie
ve doden.'
James Ellroys 'Gedumpt' is een uit
gave van het CPNB en deze maand
juni gratis verkrijgbaar by aan
schaf van thrillers en detectives.
De Arbeiderspers bracht vorige
week een goedkope versie van 'LA
Confidential' op de markt, gekop
peld aan de vertaling van 'Zwart
boek LA', het vervolg op Ellroys
bestseller.
FICTIE
(1) AbMsijmc kronieken
is ï.M."
Aswi Mui» «n JoJnma
H Odarato Rstos®
(7) Deadening
(3) ApJiredlte
Moses Isegawa
.3:W*i living
Connie Palmen
M. FreOeriRssffll
Anosto
Van Beijnum
Isabel AJIende
NON-FICTIE
(1) Wllhelmlna Cees Passeer
$PSjM3SS^$M2 Nfco ter linden
(5) Zijnen tijd Heidegger
IJ^j MTètaamaffia 7. Franii Bovenkerk
(4) O Nederland vernederland René Diekstta
ilOTMiiiiiig ■i.nw»p>iiw iiiwniii
HfaiiiM' mfr'iM»»»1mrWMs:
I (-) Nateisdreog Rijkswaterstaat
Tl
1(5) Hoe God verdween uit lemen! Geert Mak
1Wjjgt
D«gU»<iW0e9B
Door James McGonigal
De (talrijke) critici van schrij
ver J. P. Donleavy (1926) ver
wijten hem al heel lang dat hij
maar één kunstje beheerst:
schrijven over zichzelf. Nu
heeft deze Amerikaan van Ier
se immigrantenafkomst, in
tussen tot Iers staatsburger
genaturaliseerd, een interes
sant leven geleid. Bovendien
heeft hy een prachtig, soepel
vermogen tot vertellen, waar
in dialogen tot stand komen
die Iers, Engels en Ameri
kaans schijnbaar eenvoudig
combineren.
Maar het is waar: "hij schrijft
herkenbaar over zaken die
hem zijn overkomen, zijn
vrienden en vijanden zijn
overkomen, dan wel—dewer-
kelijkheid houdt ook voor
hem een keer op zouden
hebben kunnen overkomen.
De lezer van eerdere boeken,
laat staan van zijn autobiogra
fie, heeft erg vaak een 'Aha-
Erlebnis'.
Relaties
Zijn laatste boek Wrong informa
tion is being given out at Princeton1
(een titel die niets met de inhoud
van het boek te maken heeft), is te
gelijkertijd voer voor de critid als
voor zijn bewnnd^ar? De hoofd
persoon is een miskende musicus,
die met moeite het hoofd boven wa
ter weet te houden. ^Zijn relaties met
vrouwen zijn talrijk, sensueel en
kortstondig. Na een groot aantal
vaak hilarische en tragische verwik-
Voor mensen met depressieve
nelgingen is 'Princeton' een uit
stekend boek: geen put zo diep of
je kunt eruit komen. Foto gpd
kelingen komt alles toch nog op zyn
pootjes tereent.
Tijdens een gesprek, eind vorig jaar,
in'zijn indrukwekkende zij het lich
telijk vervallen landhuis in Midden-
lerland, gaf Donleavy onmiddellijk
toe dat zijn critici gelijk hebben.
Maar, voegde hy eraan toe, het zijn
toch gewoon goede boeken? Dat
laatste is de schrijver van dit
stukje in ieder geval met hem
eens.
Ook in dit boek belijdt Donlea
vy zijn liefde voor New York,
de stad waarin hij is opge
groeid en waarnaar hij, on
danks zijn kluizenaarschap in
Ierland, nog regelmatig terug
keert. Ook hijzelf was ooit een
miskend kunstenaar, tot hij in
1954 doorbrak met The Ginger
Man, een boek dat sindsdien
nimmer uit druk is geweest.
Paupers
In 'Princeton', om het boek
kortheidshalve aan te duiden,
staat het absurde zoals gebrui
kelijk voorop. Vrienden ver
worden van paupers tot miljo
nair en terug, de hoofdper
soon krijgt een merkwaardige
verhouding met zijn schoon
moeder, er worden zelfmoor
den gepleegd en buitenechte
lijke verhoudingen krijgen ge
stalte in bedden omringd door
opgezette gifslangen.
Het boek heeft een hoog tem
po, dat wordt benadrukt door
het vermogen van de hoofdpersoon
telkens weer op te krabbelen uit on
peilbare diepten van ellende. Elke
donderwolk heeft een zilveren rand
je, lijkt Donleavy te zeggen, en het
geeft niets als je af en toe door de
bliksem wordt getroffen. Gewoon
weer opstaan, Voor mensen met de
pressieve neigingen is dit een uit
stekend boek: geen put zo diep of je
kunt eruit komen.
J. P. Donleavy: Wrong Informatica
is Being Given Out at Prineeton'.
Little, Brown, 65,-
Door Aly Knol
De wereld staat aan de vooravond
van de grootste Nieuwjaarsviering
ooit. De klok tikt de laatste mmuten
weg van 31 december 1999. Het
nieuwe millennium zal zo dadelyk
beginnen. Op Times Square in New
York hebben zich miljoenen men
sen voor het feest verzameld als een
helse serie bommen afgaat Het
duurt niet lang voor de mogelijke
bron van dit geweld ontdekt wordt:
het onrustige Rusland.
Daar is net enkele maanden tevoren
president Jeltsin gestorven. Het
land is in de greep van een hongers
nood. Een onstabiele troika onder
leiding van vice-president Starinov
staat aan het hoofd van een interim-
regering. Wie zat er achter de aan
slag en waarom?
In zijn nieuwste roman 'Politika'
heeft Tom Clancy wellicht met deze
gegevens iets te veel hooi op de vork
genomen. Okay, overpeinzing volgt
op geweld, dan weer is er de gebrui
kelijke prikkelscène in bed of heeft
er onder duistere omstandigheden
een ontmoeting plaats tussen enke
le van de hoofdrolspelers. Maar het
is allemaal net iets te gelikt
Het lijkt wel of er gewoon een sjs-
bloontje over het verhaal is gelegd:
hier wat doden, daar wat seks, daar
een paar mensen die de wereld van
de ondergang willen redden en her
en der een kleine beschrijving van
wat pe- lyk leed, maar er komen
in Politika maar weinig echte men
sen uit de verf.
De logica achter de gebeurtenissen
blijft eveneens onderweg steken.
Hoewel ook de van het juiste hart
voorziene speurder, in dit geval
elektronica-gigant Roger Gordian,
zich regelmatig beklaagt over het
ontbreken daarvan, wordt nergens
ook maar een minieme poging ge
daan om het werkelijke waarom uit
te leggen. We moeten het doen met
'de machtsstrijd in het Kremlin',
maar waarom er daarom honderden
mensen op Times Square moeten
sterven, blijft onduidelijk.
Storend daarbij is dat er ook nog
eens ergerlijke fouten in voorko
men. Hoe kon bijvoorbeeld Michael
Gorbatsjov in 1992 nog steeds presi
dent zijn (pag. 129), terwijl deze jp
28 december 1991 aftrad? En het wü
ook niet overtuigen dat diezelfde
Gorbatsjov op 1 mei 1985 de parade
op het Rode Piein afnam vanaf'een
balkon van het Lenin Museum'
(pag. 63). Heette dat vroeger niet het
Mausoleum?
Is het de vertaling of heeft Clancy
zelf niet meer alles degelijk ge
checkt? Voorwaarde voor een goede
thriller is dat er geen losse einden
zijn en geen feitelijke fouten, an
ders wordt ook het fictiegedeelte on
verteerbaar,
Tom Clancy heeft het boek samen
met Martin Greenberg gemaakt.
Het is de bedoeling dat er binnen
kort een cd-rom van verschijnt. Het
moet een op Java gebaseerd compu
terspel wonden, volgens Clancy zelf
'een nieuwe kunstvorm'. Misschien
had hij zich beter tot het spel kun
nen beperken.
Tom Clancy: 'Politika'. A W.
Bruna, 34,95
JAAP SIKKENS: 'Het goede van het
kwaad1. De Arbeiderspers, 25,00.
Roman in een postmoderne mise-
en-scène: de wereld van het Euro-es-
tabiishment. Een jurist raakt in de
ban van een femme fatale, de ver
lokkingen van het geld en de geor
ganiseerde misdaad. Plaats van.
handeling is Brussel.
BERNARD McLAVERTY: 'Siemo-
ten'. Wereldbibliotheek, 39,50.
Vrouw met artistieke idealen zij
wil slagen als componiste pro
beert zich te bevrijden van een hu
welijksleven, dat haar dreigt te ver
stikken. Deze roman van de Noord-
Ierse schrijver werd genomineerd
voor zowel de Booker Prize als de
Whitbread Prize.
BJÖRN LARSSON: 'Long John Sti
ver'. De Bezige Bij, 44,90.
De beroemde, eenbenige piraat uit
Stevensons 'Schateiiand' vertelt
hier het verhaal over zijn avontuur
lijke leven. We maken kennis met
talrijke achttiende eeuwse schur
ken, onder wie vreesaanjagende ka
piteins, die hun mensen uitbuiten.
Schipbreuk, verraad, slavernij, ver
minking: dit alles is overvloedig ge
doseerd.
MARIANNE WESSON: 'De aan
klacht'. Meulenhoff, 39,90.
Tweede thriller met in de hoofdrol
Cinda Hayes, een gedesillusioneer
de, voormalige aanklager bij zeden
misdrijven. Zij heeft de leiding van
een crisiscentrum van slachtoffers
van verkrachting.
STEVE MARTINI: 'De erfenis'.
Meulenhoff, 34,90.
Advocaat wordt betrokken bij wat
aanvankelijk een eenvoudige adop
tiezaak lijkt. Hij legt echter een web
van samenzweringen bloot, waar
door hij zich gedwongen voelt het
recht in eigen handen te nemen.
BARRY SIEGEL: 'De perfecte ge
tuige'. Meulenhoff, 36,90.
Beginnende, idealistische advocaat
verliest een belangrijke zaak waar
door zijn cliënt ter dood wordt ver
oordeeld. Wanneer een vriend wordt
beschuldigd van een gewelddadige
drugsmoord ruikt hij een kans om
zich te revancheren.
DICK FRANCIS: 'Paparazzo'. De
Arbeiderspers, 34,90.
Politiek, schandaal en pers. Vooral
die laatste categorie maakt in deze
zoveelste Francis een slechte beurt.
FRANCES FYFIELD: 'Blind date'.
DeArbe derspers, 36,90.
Liefde kui levensgevaarlijk zijn, zu
blijkt uit deze psychologische thril
ler, die speelt in de wereld van rela
tiebureaus en contactadvertenties.
Door Arno Ruitenbeek
Opnieuw speelt een onschuldige tie
ner een hoofdrol in een thriller van
John Gilstrap. Maar anders dan 'Na
than's vlucht' is deze nieuwste, Tot
elke prijs', verstoken van oppervlak
kigheid en ranzige clichés. De Ame
rikaanse schrijver revancheert zich
met een alleszins geloofwaardig en
over de hele linie spannend verhaal.
'Nathan's vlucht' was exact een jaar
geleden zo'n typisch vakantieboek:
een twaalfjarige jongen die op de
vlucht slaat voor boze en domme
volwassenen. Uitermate simpel van
opzet, opdat de door zon loom ge
worden lezer zich niet hoefde in te
spannen.
Gilstrap heeft het dit keer veel beter
aangepakt. Hij lijkt niet louter meer
uit op effect. In 'Tot elke prijs' staat
het gezin Donovan vader Jake,
moeder Carolyn en hun 13-jarige
zoon Travis centraal. Jake en Ca
rolyn zijn al vijftien jaar op de vlucht
voor de FBI.
De federale politie verdenkt de or
ders er ten onrechte van in het begin
van de jaren tachtig een massa
moord te hebben gepleegd op hun
collega's. Slachtoffers en 'verdach
ten' waren in dienst van de firma
EnviroKleen (te vertalen als 'mi
lieu-schoonmaak'), die een oude wa
penopslagplaats van de overheid
moest ontdoen van de levensgevaar
lijke resten.
Moordenaars
Wie de echte moordenaars zyn en
wat hun motief was, weten de Dono
vans niet. Lange tijd hebben ze zich
er ook niet om bekommerd. Hun
enige zorg was om uit handen te bly-
ven van de van oogkleppen voorzie
ne FBI-agenten. Dat lukte door
steeds een andere identiteit aan te
nemen en regelmatige verhuizin
gen in de VS. Maar door een onge
lukkig toeval raakt Jake zijn laatste
dekmantel kwijt.
2e moeten Travis dan toch de vrese
lijke waarheid vertellen. En beslui
ten over te gaan tot een tegenaanval,
geholpen door Carolyns superrijke
en -machtige oom. Hun geluk is dat
hun plaaggeest, FBI-agente Irene
Rivers, over meer hersens en gevoel
blijkt te beschikken dan de andere
dienders. De ontknoping is niet echt
een verrassing, maar vormt wel de
keurige afronding van een zeer aan
vaardbare thriller.
John Gilstrap: 'Tot elke prijs'. De
Boekerij,/34,90.
