14
'Het eerste doel was
drama maken'
Instinct: zouteloze
eco-thriller
Jungle Jack ontmoet gemene filmbaas
Vlakke highschool-komedie
Zwaar gehandicapte Heather Rose speelt
hoofdrol in 'Dance me to my song'
Speelfilm
Lef naar
Toronto
Op dronk!
Permanent déja vu-gevoel
Bioscoop top 5
Rotterdams Dagblad
I Woensdag 4 augustus 1999
De hoofdrol In 'Dance me to my
Song" van de Australische filmma
ker met Nederlandse wortels Rolf
de Heer Is voor de zwaar gehandi
capts Heather Rose. Ondanks haar
onvermogen om te spreken of zelf
standig handelingen te verrichten,
zet zij een vrouw neer In een fictie
verhaal die toevallig dezelfde ziek
te heeft. Daarbij worden erotische
scènes niet uit de weg gegaan.
Door Marc Floor
Het script voor de nieuwste film
van de Australische regisseur
Rolf de Heer kent een wonderlij
ke geschiedenis. Het is geschre
ven door twee gehandicapten, de
een spastisch verlamd en de an
der gebukt onder het chronisch
vermoeidheidssyndroom, en via
een Intemet-ehatbox tot stand ge
komen. 'Dance me to my song'
heeft daarmee wellicht de toon ge
zet voor scriptschrijven in de een
entwintigste eeuw.
Rolf de Heer is een van de meest
vooraanstaande filmmakers in
Australië. Zijn oeuvre van kleine,
persoonlijke films is goed voor
een reeks aan internationale prij
zen en nominaties. Zijn laatste
film 'Dance me to my Song' werd
vorig jaar onder meer genomi
neerd voor een Gouden Palm op
het festival van Cannes.
Te koud
Zoals de naam al doet vermoeden,
heeft De Heer zijn wortels in Ne
derland- Hij werd in 1951 geboren
in Heemskerk en emigreerde op
zijn achtste met zijn familie naar
Australië. Reden volgens De
Heer; „Mijn vader vond het te
koud in Nederland." Dit jaar keer
de hij voor het eerst in veertig jaar
terug op zijn geboortegrond, in
byzijn van zijn Australische
vrouw en kinderen- „Ik wilde hen
de Keukenhof laten zien. Dat had
Filmmaker
Rolf de Heer.
Foto Niels van der
Hoeven/Rotter
dams Dagblad
mij betoverd toen ik een kind was,
dat is mijn sterkste herinnering
aan Nederland."
Het idee voor De Heers 'Dance me
to my Song' is afkomstig van de
Australische Heather Rose. Zij is
geboren met een zeer ernstige
vorm van spastische verlamming
en zodanig misvormd dat ze voor
vrijwel alle handelingen afhanke
lijk is van anderen. Haar lichame
lijke vermogens beperken zich tot
het bedienen van de joystick
waarmee ie haar rolstoel kan be
sturen en tot het moeizaam in
drukken van de knoppen op haar
spraakcomputer. Want ook de ga
ve tot spreken is Rose door haar
handicap ontzegd.
Betekenis
Rolf de Heer kende Heather Rose
van een van zijn eerdere films
'Bad Boy Bubby' uit 1994. „Daarin
had zij een kleine rol," vertelt hy,
„maar het was een ervaring die
haar leven veranderde. Ze had
eindelijk het gevoel dat ze iets
van betekenis kon doen. En het
was voor haar heel belangrijk dat
gehandicapte mensen ook op het
witte doek werden vertegenwoor
digd."
Het toeval val dat Rose na de vol
tooiing van 'Bad Boy Bubby' via
een ehatbox voor gehandicapten
in contact kwam met Prederiek
Stahl, diezonder dat ze het van
elkaar wisten als geluidsman
aan dezelfde film had meege
werkt. Door het chronisch ver-
Heather Rose als Julia inde amen van de vreemdeling (John Brumpton), voor wie ze sterke erotische gevoelens heeft Rolf de Heer:
'Door de seksualiteit van gehandicapten niet te tonen, pleeg je verraad aan de feiten.' FotoGPD
moeidheidssyndroom was hij
evenals Rose aan huis gekluis
terd. Samen besloten ze via digi
tale weg een script te schrijven,
waarin een gehandicapt persoon
centraal zou komen te staan.
Na veel aandringen van Rose pak
te Rolf de Heer het script uitein
delijk op. Na wat stevige wijzigin
gen in het scenario, dat immers
door twee onervaren personen
was vervaardigd, is het verhaal
van Rose en Stahl verfilmd tot
'Dance me to my Song'. Het is een
opmerkelijke film geworden,
doordat Heather Rose zelf de
hoofdrol voor haar rekening heeft
genomen.
'Dance me to my Song' is het ver
haal van de ernstig gehandicapte
Julia, die wordt geterroriseerd
door haar verzorgster Madelaine
(Joey Kennedy). Als op een dag
Julia een passant haar huis in
weet »,e lokken, ontstaat er een
strijd tussen Julia en haar ver
zorgster Madelaine om de gunst
van deze aantrekkelijke vreemde
ling Eddie, gespeeld door voorma
lig Australisch Kung Fu-kampi-
oen John Brumpton.
„Het eerste doel van Heather was
om een drama te maken," vertelt
De Heer over de film. „Het moest
geen verhaal over gehandicapten
worden. Dat is tot op zekere hoog
te onmogelijk ais zij de hoofdrol
speelt, maar waarde film in slaagt
is dat je eerst wordt geconfron
teerd met een gehandicapt per
soon, en haar later gewoon bekijkt
als het karakter Julia. Het is een
strijd tussen twee vrouwen, Julia
en Madelaine, en het publiek is
uiteindelijk op de hand van Ju-
ha."
Hoewel Heather Rose een rol
speelt, laat zij in 'Dance me to my
Song1 veel van zichzelf zien. Het
zagende, knorrende geluid dat zij
voortdurend voortbrengt wordt
op volle sterkte gebracht en ze is
meermaals naakt te zien. Boven
dien bestaat de climax van de film
uit een erotische scène tussen Ju
lia en de vreemdeling die zij in
huis heeft gehaald.
„Dat heeft Heather allemaal zelf
in het script geschreven hoor!"
antwoordt Rolf de Heer op de
vraag of dat allemaal niet wat te
vergaat. „Zy wilde een naakscène
aan het begin van de film om het
publiek er meteen vrede mee te
laten hebben. Dan kunnen de kij
kers later in de film niet meer ge
schokt zijn wanneer zij op ero
tisch gebied verder gaat. Of ik het
zelf aanstootgevend vond? Het zal
mij interesseren wat de mensen
ervan vinden. Hadden we het al
leen bij de suggestie aan seksuali
teit gelaten, dan pleeg je verraad
aan de feiten"
Boos
„Ik heb genoeg ervaring met der
gelijk materiaal om te weten wat
mensen ervan gaan zeggen," ver
volgt hfj. „Ik herinner mij een
voorval na de vertoning van 'Bad
Boy Bubby' op het filmfestival
van Londen. Een vent uit de zaal
werd boos op mij omdat ik in die
film gi nandieapten zou exploite
ren. Hij dacht dat ik ze gewoon in
hun rolstoel naar de filmset had
geduwd en ze vervolgens dwong
te doen wat ik wilde. Een belache
lijk idee natuurlijk."
Op 'Dance me to my Song' heeft
De Heer veel heftige reacties ge
had, waaronder een aantal zeer
positieve. Zo deed de film hoofd
rolspeelster Heather Rose weer
verzoenen met haar familie, die
haar eerder vanwege haar ziekte
had verstoten. „Haar familie vond
haar handicap te moeilijk om mee
om te gaan," vertelt De Heer. „Ze
dachten dat Heather naast haar
spastische verlamming ook stom
en dom was. Dat is ook de eerste
indruk die je krijgt, als je er niet
te veel bij nadenkt. Maar de fami
lie zag de film, en huilde als gek
ken. Sindsdien gaan ze anders
met Heather om, ze zien haar nu
als een menselijk wezen. Dat had
den ze daarvoor nooit gedaan."
Te zien in Venster 1
Toronto De speelfilm 'Lef
(Guts) van de Nederlandse re
gisseur en producent Ron Ter-
maat is geselecteerd voor het
internationale filmfestival van
Toronto. De rolprent beleeft op
dit Canadese festival (van 9 tot
18 september) zijn wereldpre
mière. De Nederlandse pre
mière is eind september op het
Nederlands Filmfestival ui
Utrecht
'Lef is volgens de makers een
eigentijdse tragi-komische lo-
vestoryHoofdrolspeler Olivier
(Viggo Waas) werkt met zijn
vriend Luc (Rick Engelkes)
aan de film van zijn leven maar
wordt verliefd op de speelse
Mariëlle (Alice Reys) en moet
dan kiezen tussen de illusie
van het celluloiden het grillige
leven zelf.
Ron. Termaat regisseerde eer
der de korte film 'De schoor
steenveger' en tv-series als
"Recht voor zijn Raab', 'Con
sult' en 'Hotel Amor'. Zijn tv-
film 'Chopsticks' werd rr 1996
bekroond met de ASN-ADO-
mediaprijs en de Prix Europa
van de Europese Unie voor
beste televisiedrama.
Voor de productie van de no-
budgetfilm 'Lef1 richtte Ter-
maat de productiemaatschap
pij CV LEF op, samen met me-
deproducente Marijke Kloos
terman en een aantal stille
vennoten.
Rottofd*iM Qj<fclad/040Ö99/8rai Palhè Ctfwnas
Door René R. Kastelein
t 'Instinct' is het verhaal vair antro-
poioog Ethan Powell (Anthony
Hopkins), een wetenschapper die
mensapen bestudeert en lang-
zaamaan dermate gefascineerd
raakt dat hy zijn wetenschappelij-
P ke bestaan inruilt voor een be-
staan te midden van de apen. De
camera registreert hoe hij in het
woud verrekijker en Nikon aflegt,
1 zich niet meer beschermt als het
regent en opgenomen wordt in de
kring van apen. Of zo'n bestaan
l na de aanvankelijke fascinatie om
door anen als aap gezien te wor-
den, maandenlang interessant
blij ft, zelfs maar hoe hy in de drie
jaar van zijn verblijf onder apen
1 zyn shirtje wast, dat in alle flash-
backs over dnej aar geen moment
van kleur verschiet, blijft onver-
f meld.
In de opening van de film leren
we hem kennen als moordenaar,
die drie parkwachters om het le
ven heeft gebracht en door FBI-
agenten het land wordt binnenge
voerd, want de Amerikaanse over
heid laat haar gemeen met in het
buitenland executeren, Hopkins
speelt hier een variatie op zijn rot
als Hannibal The Cannibal' Lee-
ter, een levensgevaarlijk man die
in tegenstelling tot de heersende
1 conventies sympathieke trekjes
krijgt, al is hij eng. De scenaristen
1 voeren Cuba Gooding Jr. op als de
briljante advocaat die de sinds
i zijn moorden zwijgende weten-
l schapper wil analyseren.
De setting voor zijn analyse is
hoogst ongebruikelijk, ongeloof-
waardig zelfs. Wetenschappers
mogen doorgaans werken in een
omgeving die hen de ruimte biedt
hun vak naar behoren uit te oefe
nen, de scenaristen van deze film
laten hem werken in een gevan
genis, en niet zomaar één: het is
de meest primitieve van de Ver
enigde Staten.
Knuppel
Het is bepaald een zwaktebod; de
scènes waarin de psycholoog het
werken bijkans onmogelijk wordt
gemaakt door het ingrijpen van
sadistische bewakers, die_de we-
tensehapper graag een lesje Ieren
i met hun knuppel, is volstrekt
misplaatst in deze film, die toch
vooral een psychologisch drama
wil zijn. Hetzelfde geldt voor de
'gekken' die Turteltaub in deze
film laat rondwaren, stereotypes
waar de honden geen brood van
lusten. In de loop van de analyse
worden de rollen van analist en
patiënt omgedraaid. Gooding
krijgt, naar analogie van de rol die
Jodie Foster in eerder genoemde
film tegenover Hopkins speelde,
de levenswijsheden van de ge
stoorde man aangereikt.
Resultaat van deze analyses is dat
de analist, en met hem de kijker,
even voor de eindtitels in flash
back krijgt opgediend waarom
Pov/el zijn moorden pleegde - als
of er van het incident nooit een
proces verbaal is opgemaakt en de
intelligente analist zijn huiswerk
dus niet heeft gedaan. Hier is, be
grijpt de kijker dan eens te meer,
een scenarist aan het werk die z'n
huiswerk heeft gedaan. Tur
teltaub kon na 'While You Were
Sleeping' in Hollywood een potje
breken - en dat is exact wat we za
gen gebeuren in deze zouteloze,
van jatwerk aan elkaar hangende
eco-thriller met trekjes van een
gevangenisdrama.
Te zien in Pathé 7 en Arcaplex
(Spijkenisse).
Door Marc Floor
Je ontkomt er niet aan om teken
films voor in de bioscoop te verge
lijken met wat de Disney-studio's
op dat gebied afleveren. Echt eer
lijk is dat niet, want daarmee leg
je de lat wel erg hoog. Toch roepen
de makers van tekenfilms meest
al zelf ai de associatie op. Want
wat Disney produceert, dient ai-
om als inspiratiebron, of minder
netjes gezegd: wordt breed geko
pieerd.
Wie de aankondiging van 'Jungle
Jack II - De Stoere Filmster' ziet,
denkt ook in eerste instantie met
een Disney-productie van doen te
hebben. Maar de tweede teken
film in de reeks over het animatie
wezentje Jungle Jack komt uit
een heel andere hoek. De oor
spronkelijk in Deense taal gespro
ken film is een Deens-Nonrs-Fm-
se coproductie, uit 1996 alweer.
Pluizig
Het is dus een flink aantal jaren
geleden dat Jungle Jack II werd
uitgebracht, en nu heeft de Ne
derlandse distributiemaatschap
pij RCV besloten na een succes
volle'roulatie van de film door
heel Scandinavië het ook maar in
Nederland te proberen. Het is ten
slotte zomer, en schoolvrije kin
deren vervelen zich snel.
Jungle Jack is een ondefinieer
baar wezentje, dal nog het meest
aan een koalabeertje doet den
ken. Het is pluizig, heeft grote
Jungle Jack en zijn vossenliefje Rita in 'Jungle Jack H'. FotoöPD
ogen en immense oren, waarmee
de kinderharten aan het smelten
gebracht moeten worden. De
stemmen aan de Nederlandse
Jungle Jack en zijn vriendjes wer
den geleend van onder meer Lau
ra Vlasblom, Carol van Herwijnen
enFayLovsky.
In zijn tweede bioseoopavontuur
wordt Jungle Jack het slachtoffer
van een gemene filmbaas, die
hem tot hoofdrolspeler in zijn
nieuwste film wil maken. De mer
chandising is alvast in grote hoe
veelheden gefabriceerd, dus er is
hem wel wat aan gelegen het
beestje daadwerkelijk in handen
te krijgen.
Maar Jungle Jack leeft tussen zijn
vriendjes in het regenwoud en
laat zich niet gemakkelijk uit zyn
paradijsje lokken. Waarop de
fitmbaas het woud simpelweg
platbrandt om zo zijn hoofdrol
speler eenvoudig te pakken te
krijgen. Het is voor de kindertjes
alvast boodschap nummer een:
kapitalisme en natuur gaan nooit
samen.
Jungle Jack wordt m de zwaar be
waakte filmstudio's gevangen ge
zet en gedwongen zijn filmrol te
spelen. Dat gaat aanvankelijk met
tegenzin, maar al snel valt het
beestje voor de geneugten "an het
luxe-leventje als filmster. Geluk
kig is er nog het vossenliefje Rita
die haar Jungle Jack erop wijst
dat vrijheid belangrijker is dan de
overvloed. Een ontsnapping volgt,
wat de filmbaas uiteraard niet op
zich laat zitten.
Kinderlogica
Jungle Jack II is volgestouwd met
kinderlogica. Verstopt Jungle
Jack zich opnieuw in een bos, dan
laat zijn rijke achtervolger ge
woon het hele woud omheinen,
om te wachten tot het herfst wordt
en de bladeren van de bomen val
len. Dan zie je vanzelf Jungle Jack
tussen de kale takken verschij
nen. Het is op zich niet erg dat een
kinderfilm wat kort door de bocht
gaat, maar Jungle Jack II gaat wel
erg ver.
Veel storender is de moralistische
toon van de film, die opmerke
lijk genoeg voor een Europese
film veel sterker is dan we van
de andere kant van de Atlantische
oceaan zijn gewend. Zo ongeveer
elk maatschappelijke misstand
wordt in anderhalf uur aange
roerd, van het ecologisch waag
stuk tot de bio-industrie, van dis
criminatie tot de macht van het
geld. En dat terwijl de film rustig
een oerdom filmsterretje heel
blond laat zijn, en Jungle Jack II
overduidelijk is gemaakt om de
kassa te laten rinkelen.
Maar het grootste minpunt aan de
film is de slechte kwaliteit van de
tekeningen. De achtergrond is
prima voor elkaar, maar de we
zentjes als Jungle Jack en zijn
vriendinnetje Rita willen maar
niet zo vertederen als de gemid
delde Disney-ereatie. Ze zijn er
zonder twijfel op geïnspireerd,
maar missen de charme en zyn
minder expressief. En zo'n slecht
getekend karakter als de film-
baas, zou er bij Disney niet door
komen.
Het geeft Jungle Jack II een goed
koop aanzien, wat in combinatie
met een verhaal dat wat originali
teit betreft bepaald niet uitblinkt,
tot de conclusie leidt dat de film
alleen is te gem eten voor kinde
ren die zich r >mervakantie
wel heel erg vc
Te zien ia Cinerama J, Pathé 2 en
Arcaplex (Spijkenisse).
Door René R. Kastelein
'Home Alone 3' was het regiede
buut van Raja Gofcnc-lJ, editor
sinds de vroege jaren tachtig van
uiteenlopende amusementsfilms
als 'Pretty Woman', "Mrs Doublfi-
re' en 'Miracle on 34 th Street'.
Never Been Kissed Before', haar
tweede lange speelfilm, is een ko
medie over een bureauredactrice
by de 'Chicago Sun Times' die de
kans krijgt zich als journaliste te
bewijzen, met een reportage over
het studentenleven op haar oude
school.
Jodie Gelier heet ze, vertolkt door
co-prodycente annex Hollywood
lieveling Drew Barrymore. De
door haar baas ondergewaardeer
de bureauredactrice kiest in haar
eerste opdracht niet voor de ob
serverende reportage, maar be
sluit zich te verkleden als high-
school meisje en undercover te
gaan. De conclusie mag duidelijk
zijn: ze is totaal ongeschikt voor
haar vak.
Liefhebbers van het genre, die
smullen van de midden-, soms
zelfs laat-twintigers die steevast
tevergeefs worden verkleed als
18-jarige, waardoor een film aan
de basis ai niet echt stabiel is,
kunnen hier hun hart ophalen,
Barrymore, van wie we, hoewel
vaak getypecast, menig fraaie rol
zagen, wordt niet alleen uitgedost
in a-typische pakjes, maar wordt
in flashbacks ook opgevoerd als
het lelijke eendje dat vroeger zo
gepest werd, maar nu een tweede
kans krijgt.
Haar interesse voor een intelli
gente en gevoelige leraar Engels,
die dom genoeg is niet te vragen
Chablis 1998
Philibert Ducard
75d Tj J 99
IS,-97 LL/%
i„ dithuih.jnjndc Call 4x Call bel 023 56 60 S5sJ
waarom de 25-jarige zich als tie
nermeisje verkleedt, krygt zwaar
weer te verduren. Het verhaal wil
dat de nieuwbakken reporter
geen onderwerp kan vinden en
door haar baas wordt opgezadeld
met een verborgen camera, zodat
de hele redactie mee kan kijken
om haar te helpen bij het vinden
van een onderwerp. Serieus, ik
verzin het niet.
De uitwerking van die plotlyn
voorziet in een voorspelbaar con
flict, het overgrote deel van de
film zien we Gelier bezig de sym
pathie te winnen van de drie po
pulaire meisjes, teneinde prom-
queen te kunnen worden. En wat
denkt u, zou het lukken?
Inleving in de gedachtewereld
van deze schijnbaar intelligente
vrouw is aldus geen eenvoudige
opgave in deze vlakke, mierzoete
highschool-komedie.
Te zien in Cinerama 3, Pathé 2 en
Arcaplex(Spijkenisse).
artiest
The Ultra
Montanes
a I b u
The Ultra
Montanes'
label
Lakota records
38.32 mm
"Waar heb ik dat eerder gehoord?' is de eerste gedachte die opkomt bij
het beluisteren van de openingstrack 'Agmg Starlet'van The Ultra Mon
tanes. Natuurlijk, dat klinkt als The Undertones: de jongens die samen
met zanger Feargal Sharkey m 1978 met 'Teenage kicks' popgeschiede
nis schreven, maar in de daarop volgende jaren langzamerhand uit het
zicht verdwenen. De ook uit Ierland afkomstige Ultra Montanes lijken
de draad te willen oppakken waar hun idolen stopten. En daar zaten we
nou net niet op te wachten.
Goed, de gitaren klinken verantwoord 'retro', de songs zijn lekker kort,
catchy en puntig, maar het knagende gevoel blijft datje het allemaal er
gens eeider hebt gehooid. Bovendien biyken de zangeapaeiteiten van
Rory O'Keefe wel heel beperkt. Producer Charlie Francis (o.a. REM)
heeft zijn best gedaan, en bij vlagen lijkt de band even los te komen van
het zelf gekozen juk van het verleden. En dan klinken de Ultra Monta
nes eigenlijk best leuk, als een vrolijk jeugdig punkbandje boordevol
energie. Maar die momenten duren maar even. Wat overblijft is een per
manent déja vu-gevoel, en daar doet de band zichzelf en de luisteraars
geen plezier mee.
EricBorsie
