w 5616.
!HS
aandag 15 Januari.
Feuilleton.
VER LORE
Z ©ven en Dertigste Jaargang.
verschijnt dagelijks, uitgezonderd Dinsdag
'-'A
-\
fo.aï
T4
f1
M
w u
mr gent,
rijn ii
jtBONMsafcNTseRu», pet kwui taal
jVauja per post, Jooi het geheele Rijk
Iftonderlijke nomi»»rs
f 1.85.
nummer
- 2.50.
'men zyr.
y fleze Courant behoort een HIJ voegsel
BUREAU: MARKT, EISA.
Advertentieprijs: van 1—10 gewone regels met
inbegrip van eene Courantf 1.10.
Iedere gewone regel meer- 0.10.
Driemaal plaatsing wordt,tegen tweemaal berekend.
iet sua
1 lewarty
- 0.25.
- O.M
in alle
•rd, dat
<en. Da
beeneur
toe zoo
;ewendi'
ebt: zij,
kracht
als eeaf
ted dsf
Omdk|§
Schiedam, 13 Januari 1883.
Er is iets stuitends in de wijze, waarop in
da laatste dagen om Gambelta's lijk is ge
twist. Wie zou er aau denken, hun, die het
recht hebben hun gestorven bloedverwant te
begravenwaar zij willendit recht te be
twisten? Toch is dit gebeurd. Te Nizza rusten
de moeder en een tante vanGambetta. Daar
meende de oude vader, Jozef Gambetta, be
hoorde ook het lyk van zijn kind bijgezette
worden, te meer, omdat die zoon meermalen
had te kennen gegeven, dat hij aan de zijde
zijner moeder rusten wilde. Welnu, zoo iets
lag niet in de bedoeling van de partygenootea
tan Gambetta. Uit het oog, uit het hart!
hebben ze gedacht. Wanneer dat lijk op
Père la Chaisede groote begraafplaats
van Parijs wordt bijgezet, dan gaat er geen
dag om, of men wordt aan den doode lieiiu-
jnerd, Wordt het daarentegen naar het half
taliaausche Nizza vervoerd, dan zal de do title
poedig vergeten worden, en de naam Gani-
|b8tta welhaast van de tongen verdwijnen.
De oude heer heeft 2ich aan alle aanzoeken
[van dien aard niet gestooid. Reeds had het
kwaad bloed bij hem gezet, dat hij niet zuo
tjjdig gewaarschuwd was, om zijn zoon nog
evend te kunnen zien; men is ten laatste
®ei genoodzaakt geweest, toe te geven: Parijs
111 het stoffelijk oveischot niet binnen zijn
jmiren houden: Er zijn thans bladen van
Sambetta's partijdie van weinig Kieseh
gevoel blijk geven. Ze trekken nu op den
ouden Gambetta los, dien ?e een hal ven
fialiaau noemen, wien het weinig ter harte
of het Parijsche kerkhof een plaats
III blijven, waar de politiek zoo nu en dan
r spel kin spelen 't Getuigt van weinig
tekbaai heul voor den doode, dat rnen zyn
miler beleedigt, omdat deze aan de inspiaak
van zijn hart meer gehoor geeft dan aan de
eischen der politiek. Maar zoo zijn de Aiènscheu.
Men baiicht, dat Gambetta, die volgens zyn
tegenstanders verbazend rjjk zou zijn, slechts
een zeer bescheiden vermogen achterlaat. In
Frankrijk zelf zullen velen dit niet willen
gelooven. Onder het publiek daar te lande
hebben die tegenstandeis verhalen iu omloop
gebracht van de weelde, waardoor de ex-
dictator omringd' was, die door de fabelachtige
opsiering bij velen geloof vonden. Elk eerlijk
tegenstander zal tevreden moeten zjju, wanneer
de paiticuliere zaken van den staatman
aan het licht gebiacht woiden. Wenschelyk
is het, dat de vader zelf zal medeweikea
om de belangstelling of de nieuwsgierigheid
van het Fransche publiek te bevredigen.
Gladstone was in de laatste dagen ziek/--
De oude man had zich ove werkt, maar begint
volgens de bladen weer op streek te komen.
Door lichaamsbeweging tracht hy zijn slape
loosheid te ovei\vHme'm en na heis'teld te J
zijn, hoopt hij, naar Engelschen trant, zyn
kiezers ,e Mid-Lothiau in Schotland te gaan
toespreken. Is er iets, dat tot zijn beterschap
zal medewerken, 't zal wel de betei e toestand
zijndie iu Ierland begint te heerschen.
Immers de Onderkoning van het eiland heeft
bekend gemaakt, dat de hulp van het militaire
gezag niet- langer door de buigeiiyke auto
riteiten wordt noodig geacht, om lecht en
wet te beschermen. Met een hai telyk woord
van dankzegging heeft de militaire macht
als politie dus haar afscheid bekomen.
De Nedertandsche bladeu beginne» zachtjes
aan de nieuwe kieswet te bespreken. Als
inleiding kan strekken de polemiek tussclien
het Wageningscb Weekblad en Be Standaard.
In een artikel met het opschrift ^Politiek,
niet keikelyk", maakt Be Standaard eenige
opmerkingen naar aanleiding van eene uiting
van het Wag. Weekblad, tot strekking heb
bende om nu maar flink weg" en »zonder
er doekjes om te winden" met de Rootnschen
voortaan mee te stemmen. Er zijn, zegt Be
Standaard o. a. wel kiesvereeoigingen, waarin
men uit utiliteit graag dien weg op zou
willen; maar dittydelyk utiüteits-bejag moet,
meentBe Standaard, altoos onverbiddelijk
afstuiten op besef van eer, op de liefde voor
de zuiverheid van beginselen en den stelligeu
wil v^ji de anti-revolutionnairen en hunne
politieke leiders, om zich nooit aan eene
Roomsch kerkelijke groep als zoodanig te
koppelen. Bestond er eene politieke party
onder de Roomschen, licht ware tot andere
slotsom te geraken; maar dit is niet zoo.
In de Kamer, ieder weet het, is van eene
Roomsche politieke partij spoor noch schaduw
- te ontdekken. Er zyn Roomsche individuen
zonder anderen dan kerkelijken band. Op de
a politieke vergadering in den Bosch was de
"volliomert absentie van alle politieke gedachte
het eenige, dat uitkwam, en bleek da onder
worpenheid aan den Paus de hechtste band te
zyn, die alleu samenbond. En in het land zelf
is van politieke pai tij-formatie onder de
Roomschen nog zoo pas de eerste aanzetting
begonnen, dat men elk oogenblik opveiras-
singen voorbeieid mag zijn. Het advies van
het Wag. Weekblad komt er dus, meent Be
Standaard, feitelijk op neêr, dat de anti-
revolutionnairen als politieke partyen zich
koppelen zouden aan de kerkelijke groep dér
Roomschen; d. w. z. dat de paitij, wier
heilige, van God gegeven roepiog is om de
traditien der Willems van Oranje en Maroixen
voort te zetten, zich koppelen zou aan een
groep van kerkelijke samenbinding, wier een
heid ligt iu gemeenschappelijke veieering van
den Paus te Rome. Dat komt neer op verraad
aan de zaak van het Protestantisme.
't Komt ons voor, dat het Wageningsch
Weekblad openhartiger is dan Be Standaard,
Dat d vei raad gepleegd aan de zaak van het
Protestantisme" klinkt zeer schel, maar in dén
grond beteekent het immers niet veel. 'tls
een spel met woordende anti-revolution
nairen hebben den steun van de Katholieken
noodig; ze kunnen dien volstrekt niet missen,
en de namen van Willem van Oranje en
Marnix moeten niet tot leus dienen, om hande
lingen te bedekken, die men wel afkeurt, maar
waarvan men de vruchten geniet.
Het JTaagsche Bagblad is met de enkel
voudige kiesdistricten ingenomen. Alleen
meent dit blad, dat het stelsel evengoed op
de groote steden kon toegepast worden. Men
heeft deze maar in eenige deelen te vevdeeleo,
dan kan daar de verkiezing evengoed plaats
hebben als dit te Parijs en elders geschiedt.
Het Handelsblad daarentegen heeft groot#
bozwaten. Dit blad zegt o. a.
Uit de korte toelichting vaa het ontwerp
ontwaart men, dat het den Minister er om
te doen is»te streven naar eene evenredig ga
lij ke vertege"woord!ging van de politieks
meeningen der kiezers." Elke partij wil hjj
liefst zooveel leden laten afvaardigen, als liara
getalsterkte onder de kiezers, gedeeld door
45,000, aanwijst, Dit is door het ruwe stel
sel an geograpische bijeenvoeging van kie
zers,^ naar hun woonplaats in Babygelegea
gemeenten, slechts bij benadering bereikbaar,
De stemmen van de minderheid tellen daö
niet meê, Daarom heeft de Minister ernstig
overwogen, of het denkbeeld aannemelijk was,
door prof. Buys voor een jaar aanbevolen,
in den geest ats wij het hadden willen wij
zigen, nl. vnrdeeling des rijks in vijf groote
districten, met verkiezing volgens het stelsel
van Hare (bijeentelling van alle stemmen, op
denzelfden candidaat in het geheele land of
groote district uitgebracht). Ily is echter
fi:8&
i n
/muf;
heer®,
deden-,
kerSjW
osiehtii
at alle
hadden
rkracht
<i
fgaoer,
aatö v,-ouwen zagen elkander aan. Een
lerhèil 308önblik was madame Jaiin door de waarheid
-'chïlli|f kr, opmerking getroffen, en wist zij er niets
«gfn in te brengen.
Maar, hernam zij toch, vio zegtu dat
lij dit hoeft willen doen? Waaruit leidt gij dat
iff-Hij heoft oen telegram gestuurd om onder
hoek! te doen. .Nu dunkt mij, als bij moederen
lifid had willen ontloopun, zou hij toch niet oant-
(oord betaald" naar haar gevraagd hebben.
'tls ook wat moois, zijn telegram!
Top madame Favrot uit. En zijn santwoord
lsraewj «taaldj bureau restant" is juist het leelijko. Be-
yntlef
Pt ge dat niet? Als hij 't goed gemeend had
zou hij zijn adres wel hebben opgegeven. Maar
daar heeft hij wel op gepast. Geen adres,
daar zit de kneep
Maar uls hij 's morgens te Hivre gekomen
is om 's avonds weer te vertrekken, dan had hij
immers geen adres! antwoordde madamo Jaiin,
die .'ter nu eenmaal op gezet scheen te hebben
om hem te verdedigen,
Als 't liern ernst was, ging do andere zon
der zich uit hot veld te laten slaan voort
dan had hij 't er niet bij moeten laten, 't Was
zijn vrouw, zijn kind 1 en daarom zijn zaak, zijn
plicht, om nasporingen te doen. Zoo denk ik er
over. En wil ik u eens onbewimpeld zeggen wat
ik nog al meer denk? Welnu, de arme vrouw
wist welk vleescb zij in de kuip bad, en zij is
van verdriet gestorven.
Van verdriet? Neen, eenslagaderbreuk
was ,'t; dat heeft de dokier gezegd 1
Nu goed, dat is ook zo o, maar als men
aan een slagaderbreuk sterft,, dan komt dat juist i
van verdriet. Gij hebt daar zoo nu geen verstand
van, maar wij, in affaires zooals de mijne, moe
ten een beetje van de geneeskunde afweten.
Dat is duidelijk. Ik merk al heel gauw hoe de
vork in den steel zit bij de vrouwen, die op raad
van den dokter, veel digilulis komen koopen
Dat zijn waarlijk de gclukkigsten niet in de
buurtEn zoo is 't met .Marcelïes moeder nu
ook 't geval geweest. Zij heeft veel, heel veel
verdriet geliad, en daardoor is eindelijk haar 't
hart gesprongen! Zoo is 't; geloof mij.
Madame Jaiin kon tegen zooveel geleerdheid
niet pp. Toon haar buurvrouw de zaak zoo. weten
schappelijk besprak, moest zij er 'tzwijgejn toedoen.
Madame Favrot trok dadelijk partij van het
veroverde terrein.
Hij heeft haar dus willens verlaten, hij was i
een slechte man en een slechte vader, dat zeg ik! (i
Had zij een trouwring? vroeg do wasch-
vrouw eensklaps.
Ja,.maar er stond niets op!
En werkelijk, 'twas zoo. Dc echtgenooten had
den hunne namen niet laten snijden op den
ring, dien do priester Marie aan den vinger ge
stoken had. Uit bijgeloovige vrees wilde zij er
zich geen uur van ontdoen, om hem aan een
graveur in handen to geven.
't Gesprek tusschon beide vrcuwen bleef stoken.
Ieder verdiepte zich op haar wijze in gedachten
aan do jonge doode. Was zij werkelijk van ver
driet gestorven, welk een ziolesmart moest zij
niet hebbengeleden eer liet tot zulk een einde
kwam, wolk een rampzalig leven was aan zulk
een dood vooraf gegaan! En terwijl zij zich aan
die treurige gedachten overgaven, speelden de
kinderen boven maar altijd even luidruchtig voort
en werden er eensklaps oen paar stoelen omge
gooid, op welk geraas een uitbundig gelach
volgde.
Madame Faviot nam een stoffer op en stompte
er mee tegen de zoldering.
Wat is 't moeder riep Louise, en metceu—-
ni.
Jj
'Sc L
