No. 10035.
53"" Jaargang.
Dinsdag 12 September 1899.
Eerste Blad
CIRCUSSLAVEN,
BUITENLAND.
schhieidmme courant.
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en V laar dingen fl. 1.25. Franco
per post fl. 1.65.
prijs per weekVoor Schiedam en V 1 a a r d i n g e n '10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nurnmer moeten des middags vóór een uur
aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau Boterstraat 68.
Prijs der Advertentiën: Van 17 regels fl. 0.90iedere regel
meer 12 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven hier
van zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Kleine advertentiën opgenomen tot den prijs van 40 cents
per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon So. 123.
Algemeen overzicht.
SCHIEDAM, 11 Sept. '99.
llcctl fieatie.
In een deel onzer oplage van Zaterdag is
een betreurenswaarde vergissing geslopen,
doordat daarin vernield werd, dat Dreyfus
met geringe meerderheid was v rij gesp r o-
krn.
De zaak zit aldus. Zoowel onze Rolter-
damsohe als onze Amsierdamsche correspon
dent seinden ons te ongeveer half drie ure,
dat ter Beurze in hun woonplaatsen het ge
rucht liep, dat Dreyfus was vrijgesproken.
Zooals uit onze rubriek „Laatste Nieuws"
blijkt, hechtten wij echter geen gewicht "au
deze telegrammen, te meer daar te half drie
de uitspraak nog niet bekend kon zijn.
Precies te vijf ure juist werd de cou
rant ter perse gelegd, ontvingen wij uit Am
sterdam echter bevestiging in zoodanigen
vom, dat wij dit telegram voor een regel
matig telegram konden houden uit Rennes.
Eerst toen plaatsten wij de fatale 3 re
gels.
Twintig minuten later reeds waren, er
naar do omliggende plaatsen bladen geëxpe
dieerd bereikte o»s ten slotte het offi-
eieele telegram, dat de juiste waarheid
bracht.
Onmiddellijk lieten wij toen de persen
stoppen, en verzonden aan hen die reeds een
foutieve courant hadden ontvangen een bul
letin, terv jl in de nog niet afgedrukte op
lage het juiste bericht werd opgenomen. De
mees ten i nzer lezers hebben nu de betreu-
renswaarae vergissing niet gemerkt; slechts
een dub andtal exemplaren ging met het on
juiste bericht in zee; vooral Vlaardingen
werd Irarvau de dupe.
Wij biclen onzen lezers, die wij een oogen-
blik op een dwaalspoor brachten, onze excu
ses aan, verzachtende omstandigheden plei
tend op grond van de agitatie, toen ons op
het allerlaatste oogen.blik door onzen corres
pondent een medevieeling werd gedaan, die
beursberichten scheen te bevestigen.
Gelukkig rekenen wij ons echter hierom,
dat afgezien van deze vergissing, toch ons
blad ten slotte in deze omgeving heb aller
eerst liet sensatiwekkend nieuws bracht.
Dc zaak—-Dreyfus.
Een nieuw stadium treedt de zaak-Dreyfus
in met de uitspraak -van Zaterdag. Geen be-
viediging, g'-en verzoening, maar nieuwen
strijd en grooter verbittering brengt do be
slissing ,van den krijgsraad, die kapitein
Dreyfus onder aanneming van verzachtende
omstandigheden schuldig verklaarde en tot
10 jaar vestingstraf veroordeelde.
De uitspraak is gevallen, maar welk een
uitspraak. Is Dreyfus schuldig of onschul
dig? Dat was de vraag dien do krijgsraad'
had te beantwoorden. En zij heeft een ant
woord gegeven dat visch noch vlcesch is, dat
in volle duidelijkheid aantoont hoe de rech
ters niet de volle verantwoordelijkheid aan
durfden voor een stellige beantwoording in
bevestigenden zin.
DOOB
A.MYIE READE.
62)
„Wat?" vroeg Tom verwonderd.
„Dat hij ze aan iemand heeft afgestaan om
ze voor het circus op te leiden, dat is veel
de gewoonte onder die lieden," antwoordde
Whanks op kaimen toon.
.,Nu, als hij van lien gescheiden is, zullen
zij toch wel te vinden zijn," zei Tom op
vastberaden toon.
Whanks haalde de schouders op.
„Ach, mijnheer, u weet er niet half zoo
veel van als ik. Do leerlingen worden door
de meesters geheel van de buitenwereld afge
sloten; niemand: weet wat er omgaat, en ik
'verwed tien tegen één dat Vanda en Adrian
hard moeten werken, en dat zij door hun
meester nooit uit het oog verloren worden
dat is zoo de gewoonte."
„Des te meer reden voor ons om dadelijk
naar Engeland' te gaan. Zou jij er eenig
denkbeeld) van hebben, waar wij cms onder
zoek moeten beginnen, Whanks vroeg Tom
angstig.
„Ta stellig. Gesteld dat zij in Engeland
:/'Jr dan hebben wij ze ook binnen een week
in handen. Ik ken één of twee lieden, dio
W!i weJ dadelijk op de hoogte kunnen bren
gen. Als zij te vinden zijn, dan ben ik de
rechte man om ze te zoeken," zei Whanks
vol vertrouwen.
„Dan hoop ik, dat je er in toestemt om
Mee te gaan naar ons oude land', wij moeten
zoo spoedig mogelijk vertrekken met de
Mailkar, ea hoewel onze reis niet gemakke-
•"jk 2al zijn, sta ik er toch op met die gele-
Hoe konden zij ookIn dit proces zijn
niet de zeven militairen alleen die den krijgs
raad uitmaakten, in dit proces is de geheele
beschaafde wereld rechter geweest. En bij
overgroot© meerderheid heeft de wereld sinds
lang de vraag of Drevfus schuldig is, ontken
nend beantwoord.
Door Dreyfus te veroordeelen, maar niet
naar de maté zijner schuld, zoo dio werkelijk
bestaat, heeft de krijgsraad de gerechtigheid
cn zich zeiven in het aangezicht geslagen.
Dieyfus schuldig, goed, maar dan ook zonder
verzachtende omstandigheden Dreyfus
niet schuldig, maar dan ook vrijspraak en
volkomen rehabilitatie. Tertium non datur
c-en derde mogelijkheid bestaat niet.
Maar de zeven, of neen vijf der zeven, zon
derlingste rechters die de wereld ooit zag,
hebben gebukt voor den1 dwang hunner
hiërarchische meerderen. Zij hebben Drevfus
-chuldig veiklaard. Niet zoo heel erg schul
dig. Tien jaar vestingstraf werd voldoende
geoordeeld.
Is het niet vreemd dat de nationalistische
eu caesaristisch© pers die Dreyfus grooter
verrader dan Judas heeft gescholden, thans
tevreden is over het vonnis Is dat dan een
straf voor dien sebrikkelijksten aller verra
ders En toch, men legt er zich bij neder.
„Goed zoo!" zegt de „Petit Caporal. ..Leve
FrankrijkLeve de onafhankelijke (*iV) en
vrije militaire jury! Leve liet- gewroken
Fransche leger'"
Dat is de toon dezer bladenzoo spreken
„Petit Journal", „Courrier du Soir", „Gau-
lois" enz. De „EcLair" voelt blijkbaar dat het
vonnis niet geeft wat het moest, geven en
tracht er een mooien glimp aan te geven.
„De verrader is veroordeeld," lezen wij. „De
krijgsraad heeft verzachtende omstandighe
den aangenomen en hem veroordeeld tot tien
jaien vestingstraf. Indien de gematigdheid
naai van de rechters blijk hebben gegeven,
bijdraagt om de gemoederen tot rust te bren
gen, dm achten wij ons bijzonder gelukkig."
Ilct militaire orgaan vei heugt zich met
een doodc museh. Daarvoor behoeft men
Rechts te lezen wat de revisionistische bla
den schrijven.
De „Figaro" zegt: .Dreyfus was in 1894
een verrader. Thans is hij voor heel de be
schaafde wereld oen martelaar."
De Parijsehe „Petit Bleu" verklaart„Wij
zouden ons onderworpen hebben aan een
vonnis dat Dreyfus schuldig of onschuldig
zou hebben verklaard. Maar een vonnis
dat oen amnestie behelst voor het verraad,
dat iemand veroordeelt die niet verraden
heeft, is louter een werk van hartstocht, in
geblazen door bekrompen partieuliristLeken
gocA"
In de „Aureie" roept Cléinenceau smarte
lijk uit: „Waar is Frankrijk? Waar ziin de
Franscthen V'
Jaurès eindelijk zegt terecht in de „Petite
Rcpublique"„Als Dreyfus schuldig was,
liacl men hem zonder medelijdon moeten tref
fen. Maar dit alles is dwaasheid en lafheid;
inderdaad hebben de rechters erkend dat
Dreyfus onschuldig is."
Niet minder streng is het oordeel der bui-
Lenlandsche pers.
Duitschland, dat pas op zoo krachtige wij
ze gesproken had ten gunst© van Dreyfus,
genhcid te gaan, want een langer uitstel zou
mij krankzinnig maken."
„Afgesproken, ik verlang er even hard
naar als u, cm de kinderen te zien."
Een paar dagen later waten zij al op weg
't was lang geen gemakkelijke reis, want
dc mailkar was niet op passagiers ingericht.
Zij moesten er zich maar in schikken cn zit
ten of liggen op zakken, of ongemakkelijke
harde pakken. Op verschillende plaatsen
werden de paarden en drijvers verwisseld,
maar de reizigers moesten hun moeilijke po
litie blijven behouden, zij konden maar
weinig rusten cn als zij nog sliepen, was liet
maar kort omdat een van beiden altijd moest
toezien dat de slapende kameraad niet van
den wagen viel, daar de drijvers, als zij een
hobbelig stuk land over moesten, de paarden
dikwijls plotseling met zweepslagen aanzet
ten.
Voor hun eigen gemak waren de drijveis
meestal zeer langzaam in hun bewegingen,
wat Tom bijna razend maakte, alleen wan
neer zij de poststations naderden, brachten
zij er een gangetje in, en was het of de ge-
hcclo reis met diezelfde snelheid was afge-
legd.
Alle prettige, maar ook alle minder aange
name dingen hebben een einde; zoo iep ook
dc reis van Tom en Whanks len einde, en
beiden waren blij toen zij zich op een van de
Donald Ourrie stoombooten bevonden, waar
vooral door Whanks na zijn jarenlang ver
blijf in verschillende circussen en in oen
vreemd land, dc weelde op prijs gesteld werd.
Gedurende de reis was Tom er op bedacht
geweest om meer van Leila's huwelijksleven
tc weten te komen, en hoe zij onder circus-
volk geleefd had. Evenals de meeste nien-
schen kon hij er zich geen denkbeeld van
vormen, van wat achter dc schermen voor-
wordt in zekeren zin door het vonnis getrof-
f'-ijMaar daarvan behoeft men zich, blijkens
liet oordeel der bladen niets aam te trekken.
De „ICöln. Ztg." herinnert aan liet ook
voor dit geval zoo treffende berucht oordeel
uit Less)tig's „Nathan der Weiss": „Thut
ïiichts, der Jude wird verbrannt". De Jood
is onschuldig. Wat doet dat er toe aldus
de generale staf de Jood ivordt verbrand'!
En het blad vervolgt„'Voor Frankrijk's
binnenlandsehe politiek beteekent dit von
nis de volkomen breuk tussclien de burger
lijke eu do militaire rechtspraak; liet is een
oorlogsverklaring van kt nulitairisme aan
liet burgerlijk gezag. Arm Frankrijk
Niet minder streng is het oordeel der ove
rigens zoo gematigde „National-Ztg.", die in
deze krasse termen haar verontwaardiging
uit
„De vijf misdadigers in uniform, die
zich er helaas op kunnen beroemen dat zij
den wil van het grootste deel van het Fran
sche volk hebben uitgevoerd, brachten nog
het onverwachte tot stand om aan hun niets
waardigheid lafheid te paren. Terwijl zij be
sloten varen den schurken en gekken van
den gf nera'ien staf het gevraagde offer te
brengen, waren deze „rechters" nest bans
i -j.
voor den kreet van ontzetting die in de ge-
beek- beschaafde wereld moest opgaan, wan
neer zij Dreyfus naar het Duivelseiland te
rugzonden en zij namen daarom het krank
zinnige besluik om hem „verzachtende om
standigheden" toe te kennen."
Laat ons dit sombere persoverzicht ein
digen met aan te halen wat de „Petit Bleu"
zegt, waarbij men bedenke dat dit Brussel
se lit- ochtendbdlad eerst* door den strijd der
meeningen de overtuiging van Dreyfus' on
schuld lieeft verworven.
..Men kan bet- vonnis niet anders dan met
afschuw beschouwen, Dat van 1894 kcm ten
dwahng zijn, dat van 1899 is een monster
achtig om echt, koel overdacht, een ontken
ning van het recht, van de beschaving, van
do menschelijkheid, een teruggang van meer
dan een eeuw tot de tijden van barbaarseh
luid Het is de overwinning van de misdaad,
tie ondergang van het recht."
Wat zijn de gevolgen van het vonnis? Men
is liet er niet over eens, welke straf Dreyfus
nog zal te ondergaan hebben. Er is een le
zing dat de op het Duivelseiland in eenzaam
heid doorgebrachte straf voor' dubbel zou tel
len, zoodat Dreyfus reeds bijna zijn tien ja-
ïen zou hebben doorstaan. In October, in
begin December zeggen anderen, zal hij in
vrijheid worden gesteld.
Dit schijnt echter twijfelachtig. In ieder
geval zullen evenwel do vijf jaren op het Dui
velseiland in mindering worden gebracht.
Volgens den „Code Pénal" wordt de straf
doorgebracht op een versterkte plaats op
Fransch grondgebied. Men spreekt van Cor
sica.
Zal Dreyfus opnieuw gedegradeerd wor
den 1 Het vonnis spreekt er niet van, maar
volgens mr. Mornard spreekt dit vanzelf.
Maar waarschijnlijk is liet dat casu quo een
verzoek om gratie zal worden gericht tot den
President der Republiek, om den ongelukki
ge althans deze nieuwe marteling te bespa
ren.
Men vergete evenwel niet dat Dreyfus
viel, en daar juist wilde hij bekend mee wor
den. Op zekeren dag met Whanks op het
dek zittend, bracht hij het onderwerp op het
tapijt. „Whanks!"
„la, mijnheer." Whanks mini altijd tegen
Tom een eerbiedigen toon aan, en hoewel
Tom al meermalen gezegd had, dat zij vrien
den waren cn geen meester en knecht, had
Whanks geantwoord „Maar u bent de broer
van miss Leila, en dat is voor mij voldoende,
cn nooit zou hij het „mijnheer" weglaten als
hij Tom aansprak.
„Zeg mij eens ronduit, was Leila gelukkig
met haar echtgenoot Verberg mij dc waar
heid niet. Ik wil weten hoe zij leefde, zij was
mijn cenige zuster."
Whanks aarzelde. Hij vertelde niet gaar
ne aan Tom hoe het mooie meisje, dagelijks
magerder en bleeker was geworden iiij was
bijna bevreesd de smartelijke woorden te her
halen, die op zekeren morgen, haar over de
lippen kwamen, toen zij meende, dat er nie
mand in haar nabijheid was„Mijn God,
bespaar mij meerdere ellende; ik kan het
niet dragen.
Tom bemerkte zijn weifeling en ging
voort
„Ben je bang om mij te vertellen hoe mijn
zuster geleden heeft? Heb ik dan niet het
lecht het te weten?" vroegde hij er droe
vig bij.
„Dat heeft u zeker, ik kan het niet ont
kennen, maar zij is nu dood, het arme
schepsel, en wat heeft het voor nut u het
leven onaangenaam te maken
„Zij had dus wel een ellendig bestaan?"
sprak Tom, „jij hebt al zooveel bekend."
Whanks knikte en voegde er bij
„Ja, dat had zij, ik moet het u helaas be
kennen. Zij was lief, goed' en vriendelijk;
hij was brutaal, bijzonder brutaal, en be-
reeds zijn voorziening in cassatie heeft ge-
teekend. Gewoonlijk wordt een dergelijke
cassatie-voorziening behandeld! door een
krijgsraad; in dit geval echter schijnt het
Hof van Cassatie, dat de revisie beval, het
aangewezen college om in hoogs te instantie
recht te doen. De militaire raad van revisie
zou waarschijnlijk het vonnis van den krijgs
raad bevestigen.van het Hof van Cassatie
mag een zuiverder, rechtvaardiger oordeel
worden verwacht. Cassatie-gronden zijn er
genoeg; de krachtigste wordt geacht het ge
bruik van geschreven aanteekeningen door
getuigen a charge, tegen het wettelijk voor
schrift in.
Ernstig zal de strijd zijn die thans gaat
aanbreken. Zaterdag hebben verschillende
dreyfusards vergaderd en een adres aan Drey
fus verzonden. Het adres, dat o. m, ondertee
kend is door Jaurès, Viviani, Trarieux, Re
elus, Painlevé, Ha vet, Giry, Mol i nier, Guy es-
se Bossin, Bruyère, Beltrand, Dubois, La-
roehe, Bascli, zegt
„De ondergeteokenden komen uit de zit
tingen van den krijgsraad meer dan ooit
overtuigd van uw onschuld, en spreken hun
droefheid uit over de veroordeeling. Twee
rechters stelden d'e verdediging in het gelijk.
En de overigen, door verzachtende omstan
digheden aan te nemen bij een misdaad die
niet kan worden verzacht, toonden dat hun
geweten ongerust is. Wij zullen de verplich
ting op ons nemen, trouw te blijven aan de
zaak van Waarheid en Recht."
En volgens een telegram uit Rennes aan
de „Petite Republique" zullen de stukken in
het borderel genoemd weldra worden gepu-
bheeerd.-
De tegenpartij valt op grond van bet von
nis de regeering aan. Zaterdag heeft de na-
tionalistischegroep vergaderd en een zeer hef
tige motie aangenomen tegen de regeering,
op grond van het vonnis van den krijgsraad
te Rennes.
Maar de regeering zal zeker niet wijken,
getuige een Zaterdag door Havas uitgegeven
nota, zeggc-nde: „Wij zijn gemachtigd om
formeel tegen te spreken liet gerucht, door
een der bladen verspreid, dat generaal De
Gallifet zou aftreden. Er zal een vervolging
worden ingesteld tegen bedoeld blad, wegens
hei verspreiden van valsche berichten. ITet
parket is onverwijld met de zaak in kennis
gesteld."
Ook denkt de regeering er voorloopig niet
aan. de Kamer bijeen te roepen.
Daarentegen gaat een gerucht dat gene-
raai Moreler vervolgd zal worden, ondanks
het vonnis van den krijgsraad, wegens de
door hem in 1894 gepleegde onwettigheid, de
door hem zelf erkende verduistering van een
staatsstuk (het commentaar van Du Paty op
hot borderel) en het ondèr-zi eh-houden van
stukken, door hem als minister ontvangen.
Anderen spreken ook van een vervolging
van Andró Lebon, den wreeden oud-minis
ter van koloniën.
Een daad van moed der regeering is onge
twijfeld ook het plaatsen van kapitein Frey-
statter op de promotie-lijst door den minis
ter van marine. Dit moot geschied zijn Don-
dei dag 1.1., op denzelfden dag dat Marcicr
trachtte den flinlcen officier te bekladden.
Wij behoeven niet te zeggen hoe spannend
greep haar niet. Ik heb hem de afschuwe
lijkste taal tegen naar hooren gebruiken.
Ten laatste werd zij bang van hem, en ont
stond er een verwijdering tussclien hen. De
zaak was dat hij er spoedig genoeg van had
een dame getrouwd te hebben het zwijn
en de duif kunnen niet samen wonenmen
kan het beproeven, maar een zwijn is on
blijft een zwijn, en zal nooit het kirren van
de duif verstaan. En zoo ging het ook met
Castelli, hij was niet ontvankelijk voor miss
Leila's beschaafde manieren. Als zij kirde,
knorde hij, en zoo werd de toestand hoe lan
ger hoe erger. Zij zei niet veel aan mij, maar
ik raadde liet, en sloeg haar van nabij gade;
ik geloof dat haar grootste grief was dat
haar echtgenoot heel veel notitie nam van
een vrouw, Cleo genaamd, die ik niet voor
een heele beste hield en die haar best deed
mijn meester in haar macht te krijgen. O,
zij was zoo slecht," herhaalde hij.
„En was Castelli zoo laag om die Cleo
zijn aandacht te schenken, en mijn zuster te
vergeten? Arme Leila! welk een vernede
ring moet zij ondergaan hebben," zei Tom
met iets smartelijks in zijn stem.
Whanks glimlachte treurig.
„O, maar mijnheer Tom, hij vergat miss
Leila niet, evenmin als Cleo. Hij was trotsch
op zijn vrouw, maai- hij kon ook de ander
niet loslaten, en dikwijls hadden zij twist.
Toen miss Vr.nda. geboren werd, was het
wat beter, maar plotseling bracht hij haar
in de arena, en werd meestor in plaats van
echtgenoot, eu na dien tijd behandelde hij
haar als een leerling in plaats van als vrouw.
Ik geloof, mijnheer, dat het maar het beste
is, dat zij dood is, en wat zou het heerlijk
zijn, als zij wist dat wij voor de kinderen
zorgden. Zij hield zoo dol veel van hen. 't Zal
het beste zijn, de levenden op te zoeken en
het slot der zitting Zaterdag was. In de mid-
O O
dn «-zit ting sprak Carrière nog kort in dezer
votige
„Weegt het belang van de beide catego
rieën van getuigeni-.sen, voor en tegen, en
ooidoelt dan in de onafhankelijkheid van uw
karakter, met uw flinkheid als soldaten. Het
bewijs is overal, Frankrijk verwacht niet
spanning uw oordeel. Ik volhard bij mijn
conclusies en ei=ch de toepassing van de arti
kelen 76 en 267 van het militair wetboek."
Met ontroerde stem deed Demange toen
©en beroep op liet geweten der rechters: „Gij
zijt van uw vonnis slechts rekenschap schul
dig aan uw geweien en aan God. Dit is mijn
laatste woord. Ik weet dat gij eerlijke, recht
vaardige mannen zijt. Gij zult nimmer mo
gelijkheden en vermoedens tot de hoogte van
e"n bewijs verheffen. Ik heb vertrouwen in
u. omdat gij soldaten zijt."
En Dreyfus zelf sprak met een stem die
eenigszins weifelde: „Ik zal iets heel eenvou
digs zeggen. Ik ben zeker, ik verklaar het
voor mijn land, voor het leger dat ik on
schuldig ben. Mijn eenig doel is de eer van
mijn kinderen en van den naam dien ik
draag te redden. Ik heb vijf jaren lang het
vicesclijkste lijden verduurd, maar ik ben
overtuigd dat ik het doel naibij ben, dank zij
uw rechtschapenheid en rechtvaardigheid,"
Lang, anderhalf uur, duurde de beraadsla
ging. Eindelijk werd het vonnis gelezen,
waarbij Dreyfus niet tegenwoordig was. Het
werd hem later in tegenwoordigheid van de
wacht voorgelezen. Dreyfus 'had toen zijn
vonnis reeds gehoord van Labori die hem
ontroerd omhelsde. Dreyfus was zeer gelaten
en verzocht Labori en Hadamard, zijn zwa
ger, zijn vrouw te troosten. Mevrouw Drey
fus zelve was ook zeer gelaten en vertrou
wend.
De „Petit Bleu" zegt dat de kapiteins Pro
fil h en Merle ten gunste van Dreyfus heb
ben gestemd. Hetzelfde blad meent dat tot
de veroordeeling vooraf besloten was. Im
mer» vijf rechters waren vóór twee tegen de
behandeling der geheime dossiers in besloten
zitting, en daags vóór de uitspraak vertelde
de Libre Parole" dat weder vijf rechters ge
protesteerd hadden tegen de pressie der re
geering.
Volgens hetzelfde blad verzekert men ook
dat ei' bepaald gemarchandeerd is. Kolonel
Jouaust zou bewerkt hebben dab er geen der
de stem ten gun3te van Dreyfus werd uitge
bracht omdat dan vrijspraak zou zijn ge
volgd.
Gemengde Mededeel In gen.
Te Rennes en te Parijs is het, behoudens
een enke! klein betooginkje, rustig. Te Parijs
ziju de maatregelen van orde in de rue Clia-
brol lerscherpt.
Te Belfort hebben gisteren een troep be-
tooyers de ramen ingegooid bij een broeder
van Dreyfus, liet huis wordt bewaakt, eren-
als te Rennes de woning van mevr. Dreyfus.
Déroulède ontkent ten stelligste ooit iets
te doen gehad te hebben met den hertog
van Orleans. Hij streed alleen voor de
plebiscitaire republiek.
Knezewitsch, de dader van den aanslag op
Milan, heeft voor de rechtbank zijn eerste ver-
de dooden te laten rusten, mijnbeer. Ik ben
bang, dat Vanda en haar broertje in slechte
handen gevallen zijn. liet is waarschijnlijk
dat Castelli Cleo getrouwd heeft, en de kin
deten nu bij een ruwen meester zijn. Wij
moeten ze trachten te vinden," sprak
Whanks.
„Maar zij kunnen toch ook wel in goede
handen zijn gevallen Zijn dan alle meesters
wreed?" \ioeg Tom, bijna te bedroefd om te
spieken.
„De meesten zijn erg streng voor hun
herlitigen," zei Whanks. „Ik heb er slechts
één gekend, die goed was. Zijn naam was
Lc Sale. „Ik weet niet wat er van hem ge
worden is, maar hij had een hart als een
kind, zoo week als een nieuwe aardappel. Ik
herinner mij, dat Castelli hem gewoonlijk
uitlachte en een dwaas noemde, maar hij wu
de beste van allen. Ik heb nooit een beier,
vriendelijacr man ontmoet, zoo goed voor
zijn leerlingen, maar liet is niet waarschijn
lijk dat dc kinderen in zijn handen zijn ge
vallen. Ik voel er mij niet genist op. Maar
ter wille van miss Leila aal ik uitvorschen
wat hun vader met hen gedaan, heeft.
„Je schijnt er mij zeker van te zijn, dat
hun vader van hen gescheiden is," sprak Tom
verontwaardigd.
„Zoo zeker als de zon schijnt. Ik ken mijn
klantjes en de tijd zal leeren of ik gelijk
lieb," antwoordde Whanks kalm.
Na dien tijd werd het gesprok niet meer
op dat onderwerp gebracht, totdat zij in En
geland landden. Toen stelde Whanks voor
om dadelijk naar Londen te gaan.
Wordt vervolgd.)
